Een verhaal. Mijn verhaal. Een van de vele in het wijde web genaamd internet.
En toch speciaal, uniek. De titel vond ik wel toepasselijk (een beetje gestolen van het sprookjes boek uit mijn kast.. Maar het klinkt zo mooi!) omdat het zo ver was van wat ik gewend ben. Of was
Dus, wie weet, is wat hier staat.. misschien wel echt gebeurt.
01-08-’13 Oh socially akward me! Corsica, the island of dreams <3 JA, of niet dus! Want deze jonge dame, die al in de schoolbankjes fantaseerde over hoe geweldig en mooi en spannend de vakantie zou worden, spendeerde haar tijd met slapen (veel, erg veel slapen), lezen, eten, en dan.. nou, nog meer slapen. T.T
Natuurlijk zou ik een praatje kunnen maken met de 4 bloedmooie fransen die naast onze caravan camperen, maar dat duf ik natuurlijk niet! (Ehehee… hehe… he.. .. CRRYYYY!!!)
Daarom vandaag, sjouwend met een handoek, alweer een boek, zonnebrand en een zonnebril naar het strand, wat (thank god!) slechts een paar meters van onze camping af is.
Pa en me broertje zijn gaan zeilen met onze super de luxe opblaas catamaran. Ik was weer te laat opgestaan om mee te kunnen. Letterlijk de boot gemist. Dus hopelijk, als ze langs vaarden, kon ik mee! Als ik hun aandacht kon trekken natuurlijk.
Zwaaien met je onderboek, zwaaien met je hemd!
O nee t’is alweer weg, O nee t’is alweer weg. Pech. Pech. Pech.
..Nee? ben ik de enige die dat lied kend.. oh.. jeetje o.o
Na mijn handdoekje en mijn spulletjes netjes op het strand te hebben gedrapeerd loop ik even (nou ja, lopen? het was meer een soort een twee cha cha cha! vanwege het hete zand) naar de waterkant. Er waren wat wolken verschenen aan de lucht vanochtend, niet te heet en een lekker windje, een van de redenen dat mijn pa en broertje besloten te gaan zeilen. Licht scheen langs de rand van een wolk die dapper genoeg was te proberen de zon haar zonnestralen tegen te houden, waardoor het leek alsof de bovenkant van de wolk in goud gedompeld was. De zonnestralen die het lukte de wolk te passeren, schenen als schitterende spotlights op het water. Ik was even van de wereld, weggezonken in het prachtig tafereel dat plaats vond vlak voor mijn ogen.
“It’s beautifull, isn’t it?”
Van de schrik viel ik bijna om, met voeten in de modder gezonken en niet voorbereid op het feit dat het zoute water van de zee zin had in een praatje.
Echter wegens mij snelle denk vermogen en goede hersenen capaciteit, kwam ik tot de conclusie dat zoute, zilte golven niet kunnen praten, en dat het dus iets anders moest zijn geweest. Terwijl ik deze miraculeuze ontdekking deed, was ik bezig om te vallen.
Gerustgesteld bij het feit dat het zand niet erg hard kon zijn, viel ik nog wat verder, en ik verwachtte dan ook snel te landen op de hete, miniscule steentjes.
Daarom was ik verrast toen ik inplaats van in het zachte zand te vallen, werd opgevangen door twee sterken handen die zich om mijn bovenarmen vouwde.
To be Continued ~
(Beetje trouble met gebruiken van Je/Hij. Daarom beide uitgeprobeerd. Wat is het beste? Tips ’n tricks? Wil m’n beleving zo goed mogelijk uitdrukken :) Thanks!)
01-08-’13
Geschrokken van de plotse aanraking, en het feit dat er Fransen bestaan die Engels kunnen, was mijn eerste reflex me om te draaien en iets te gillen. Ik wist nog niet precies wat, maar ik zou vast iets origineels kunnen bedenken. Iets in de richting van:
‘Sluip je altijd zomaar op vreemden af?’
Misschien iets te boos..
‘Jemig, je laat me schrikken!’
Oh wacht, de stem Engels gesproken.
‘Jeez, are you mad? Hands off!’
Jep, dat leek me wel een goede.
De woorden bleven echter hangen op mijn lippen toen ik me omdraaide. Sterker nog, ik weet niet eens of ik de volgende drie seconden wel ademde.
Zo prachtig mooi was jij.
Je haar was bruin, maar het lichte blond vloeide er doorheen, aangemoedigd door het zonnige weer. Licht getint. Een soort mokka kleur, ik kon het bijna proeven. Je bovenlijf was ontbloot, en je droeg een rode zwembroek. Je ogen dwaalde tussen licht groen en turquoise.
‘Sorry, I didn’t mean to scare you.’
Je linker mondhoek trok iets omhoog en je lachte een speelse glimlach, die verraadde dat je lichtelijk geamuseerd was door mijn korte sprakeloosheid.
‘Are you alright?’
Hij liet zijn armen zakken. Zijn vingertoppen gleden omlaag langs mijn arm tot aan mijn polsen voordat hij zijn handen nonchalant langs zijn zij liet hangen. Mijn huid tintelde.
‘Yeah I’m fine. I’m okay.’ Opgelucht dat ik weer uit mijn woorden kwam gleed de schrik van me af.
‘You’re not from around here, are you?’ Hij lachte. Weer dat scheve, uitdagende lachje. Wauw.
‘No, I’m not.’ Ik stond mezelf toe te glimlachen nu ik mijn zelfcontrole terug had gevonden. ‘I’m here on a vacation, I’m staying at a camping nearby. It’s called “Ras L’Boll”, you know it?’
‘I do.’ Hij knikte lichtjes. Hij kantelde zijn hoofd iets naar rechts en keek me aan. ‘What’s your name?’
‘Kim.’ Antwoordde ik. Brutale kriebels fladderde door mijn buik
‘Well then, Kim, watch yourself next time. I wouldn’t want you to tumble down again.’ Terwijl hij dit zei strekte hij zijn linker hand uit en veegde een lok haar uit mijn gezicht, om deze vervolgens netjes achter mijn oor te plaatsen. Onbewust schoot mijn hand naar de plek in mijn nek waar hij me had aangeraakt. Het was alsof zijn vingers vuur schoten en mijn huid voelde warm aan. Hij lachte weer en mijn gezicht weerspiegelde zijn uitdrukking. Hij keek me aan en ik stond op het punt om zijn naam te vragen, toen ik achter me iemand hoorde roepen. Ik draaide me om en zag dat, slechts een paar meter van de kant, mijn vader en broertje kwamen aanvaren. Ik sprong op en zwaaide mijn hand heen en weer. Toen ze mijn kant op kwamen draaide ik me weer om.
Weg.
Hij was gewoon weg! Ik probeerde hem te vinden maar hij was verdwenen in de massa van mensen en parasollen. Achter me sprong mijn broertje van de boot met gevolgd door een luide ‘Kicken!’, de wind had haar naam blijkbaar eer aan gedaan.
Ik hoorde Martijn aankomen rennen en voelde hem even later sjorren aan mijn arm. ‘Ga je mee Kim?’
Ik tuurde het strand af. Toen ik geen antwoord gaf trok hij nog eens aan mijn arm. ‘Kim!”
Ik draaide ik me om en gaf Martijn een kus op zijn hoofd. ‘Tuurlijk!’
Samen met Pap duwde we de boot weer in het water. De wind vond de zeilen meteen en blies ons het water op. De golfen spatten wild omhoog en Martijn gierde het uit.
Ik lachte mee, maar mijn ogen waren op het strand gericht.
Ik zag die middag veel rooie zwembroeken, maar ik vond niet wat ik zocht.
De groen turquoise ogen.
’s avonds in mijn tent kon ik de slaap niet vatten.
Ik lag in mijn slaapzak, maar mijn gedachten waren bij de zee.
je mag dit verhaal toch echt af gaan maken in je creativiteit topic, aangezien dit geen probleem is.
Dit topic wordt gesloten
