Beste lezer(es),
Ik zie dat mensen hier vaak zelfgeschreven verhalen posten, dus ik dacht laat ik dat ook maar eens doen…
bij voorbaat thanks voor het lezen en reacties.
Hoofdstuk 1
Een mobiele eenheid.
“Wat een smerig weer zeg, ik ben nu al doorweekt.” Riep Manouk. “Dan had je een regenpak aan moeten trekken!” Reageerde Maaike. “Zoals die kabouter van je? Ammehoela!” Brulde Manouk. Ze doelde op één van hun leraren, die een veel te groot regenpak had aangehad en daar hartelijk om uitgelachen was.
Ze fietsten terug van hun eerste schooldag na de vakantie, door de stromende regen. Voorop: Manouk van Lieren en Marit van Essen. Achter hen fietsten Maaike Schot en Sanne Kootwijk. Driebreed achter hen reden: Lotte van Rossum, Petra van der Maas en Janneke Bakker. Petra fietste tussenin, met haar enorme bos goudblond haar was ze vanaf een afstand het beste te zien. Er werd volop gekletst, vooral met en tegen Maaike. Zij was zo’n beetje het middelpunt van het groepje, ze kenden elkaar voornamelijk via de basisschool. Helaas voor Maaike had ze vanaf eind vorig schooljaar een probleem, ze was verliefd op een leraar, een getrouwde leraar. Hij was 26 jaar, schoenmaat 37, donkerbruin krullend haar en redelijk scheve tanden.
Hij was één meter 67 en volgens Maaike ontzettend knap, hij heette Bram Hoogendoorn en was net als Maaike erg populair. Dat kwam voornamenlijk door zijn manier van lesgeven en vertellen, maar het grootste voordeel was dat je mocht eten onder de les. Bij een andere leraar moest je niet betrapt worden met kauwgum of snoep, maar Hoogendoorn vond het best, zolang hij er maar wat van kreeg. Bram werd regelmatig een beetje gepest omdat hij kleiner was als sommige leerlingen, maar hij ging er op een leuke manier mee om en had orde in de klas.
Als Maaike bang was geweest om gepest te worden als haar verliefdheid zou uitlekken, had ze het mis. Veel van haar vriendinnen maakten liedjes over Bram en haar. Alles wat rijmde op Bram of Hoogendoorn werd verwerkt in liedjes, die soms wel heel erg ver gingen; (Op ieder schoolbord staat zijn naam, en telkens weer staat die van haar er achteraan, achter de dossierkast, houden zij elkaar stiekem vast) Natuurlijk was daar niks van waar, er was nooit één enkele aanraking geweest tussen die twee, afgezien van die keer dat Bram haar aan haar haren meesleurde naar de coördinator.
Maaike reageerde op de woorden van Manouk. “Noem hem geen kabouter, dat is hij niet!” Manouk grinnikte en Marit veranderde van onderwerp “Hey, Maaike, heb je eigenlijk ooit een aanklacht ingediend omdat hij aan je haar trok?” Aldus Marit. “Natuurlijk niet” Antwoordde Petra voor Maaike, die haar beste vriendin was. “jij gaat je eigen vriendje toch ook niet aangeven?” “Nee,” Zei Marit, “maar hij is haar vriendje ook nog niet.” “Nog niet klinkt in elk geval veel belovend.” Vond Petra. “ Er kan nog heel wat gebeuren in de twee jaar les die we nog van hem hebben” Na nog wat heen en weer gepraat gingen Maaike en Petra en Manouk de bocht om en een bruggetje over. Normaal bleven ze nog een poosje staan kletsen hier, maar met dit weer wilde iedereen naar huis.
Na een laatste keer zwaaien waren de meisjes niet eens meer te zien door het druilerige weer.”Balen voor hen eigenlijk.” Zei Petra. “Zij moeten nog een kwartier op die dijk fietsen, met tegenwind.” Petra riep; “Auf wiener schnitzel!” en sloeg af richting haar huis, ze woonde op een boerderij iets buiten het dorp. Na nog tien minuten stapten ze af bij Manouk thuis.
“Ga je mee, voor een kopje thee?” Zoals gewoonlijk zette Maaike haar fiets op slot en wilde met Manouk naar binnen gaan voor een kopje thee, maar Plotseling schoot haar iets te binnen. “Sorry Manouk, ik moet koken en ik moet nog boodschappen doen”
“Ach, nou ja, dat is toch ook leuk!” Zei Manouk. “Wat ga je maken?” Voegde ze er nieuwsgierig aan toe. “Mm,” Mompelde Maaike bedachtzaam. “Ik dacht aan witlof met ham en kaassaus uit de oven, en aardappelpuree. Wil je misschien mee-eten?”
“Moet ik even ruiken” Zei Manouk. “Ruiken, waar slaat dat nou op?” Vroeg Maaike. “Nou, zo” zei Manouk en ze stak haar hoofd door het keukenraam en snoof diep. Ze trok een vies gezicht en zei: “Wij eten broccoli, dus ik eet bij jou!” “Oké, ik zie je om halfzes bij mij thuis!” Zei Maaike en ze stapte op de fiets, terwijl ze achter zich een voordeur dicht hoorde slaan.
Maaike liep door de uitgestorven winkelstraat, met een paraplu in haar ene hand en een boodschappentas in de andere.”Even kijken… Aardappelpuree… heb ik. Witlof… Check. Ham en kaas… jazeker de hypotheker. Eieren… nog niet, Mm, dan kan ik kiezen, terug naar de winkel en bij de kassa wachten, of naar de poelier… de poelier dus. En dan meteen wat lekkers voor vanavond bij de thee…” Toen Maaike klaar was bij de poelier liep ze de bakkerij ernaast binnen. Tien minuten later was Maaike thuis. Ze hing haar jas op, schudde de paraplu uit en zeulde de boodschappentas naar de keuken. Al die pakken melk en yoghurt wogen als dieplood, jammer dat papa geen tijd had om de boodschappen te doen. Na de boodschappen te hebben opgeruimd stak ze haar natte haar op, deed een schort voor en ging aan de slag. Een kwartiertje later ging de bel, en aan de stemmen in de hal hoorde Maaike dat Manouk was gearriveerd. “Loop maar door hoor,” Zei mevrouw Schot hartelijk. “Maaike is in de keuken, en je weet de weg.” Ze zou wel gek zijn als ze dat nu niet wist, Want Maaike en zij gingen al met elkaar om sinds de kleuterschool. Toen ze in groep vier van de basisschool zaten kwam Petra bij hen in de klas, en toen was het feest compleet. Ze stonden er in het hele dorp om bekend dat ze alles samen deden. Manouk kwam de keuken binnen en Maaike schonk een kop thee voor haar in. Ondertussen had ze met haar andere hand een garde vasthad waarmee ze om de beurt in twee pannetjes roerde. Aardappelpuree en… “kaassaus.” Zei Maaike bij het zien van Manouks vragende gezicht. “Vet jij die ovenschaal trouwens even in alsjeblieft.” “Hey!” Zei Manouk ineens vrolijk. “Morgen hebben we les van Hogendoorn hé!” “Jaaah, Brammetje, wat zullen we uitvreten?” Vroeg Maaike met een opvallend opgewekt gezicht “Ach,” bromde Manouk. “We kunnen dat liedje zingen dat hij een sukkel is, maar dat liedje kent hij al.”
“Nee,” Zei Maaike, ” We moeten iets anders doen.” “Iets gemeens” voegde Manouk er met een grijns aan toe…
Onder het eten smoesden de twee ondeugden verder.
Eigenlijk mocht er niet gefluisterd worden onder het eten,
Maar door het geklier van Maaike’s broertjes merkte pa en ma Schot niets. (hij deed zout op mijn bord, ja maar hij jus op het mijne enz.)
Onder het eten van de griesmeelpap werd uiteindelijk de knoop doorgehakt, ze zouden de hele les beltoontjes afspelen, beltoontjes waar meneer Hogendoorn een hekel aan had.
“Vergeet vooral crazy frog niet!” Mompelde Manouk met volle mond.
Maaike keek haar even aan, wat een prestatie dat Manouk iets uit kon brengen met zo’n volle mond. Enfin, Bram haatte dat toontje inderdaad, dus het was een goede tip…
De volgende dag, precies om halfnegen ging de schoolbel, en stonden zeven meisjes met uitgestreken gezichten voor het klaslokaal. Eén voor één kwamen ook de andere leerlingen voor de deur van lokaal E25 staan. De leraar kon elk moment arriveren…
De desbetreffende leraar Bram Hogendoorn liep naar zijn klas en zei:”Jongens en meisjes, ander lokaal graag!” “Wat?” Riep Sanne. Ze hadden altijd in E25 gezeten als ze les hadden van Bram en hun speciale ‘mobiel-verstopplaatsen’ afgestemd op dit lokaal. “Nou vooruit dames, naar E24 graag.” Hij merkte het al, er broeide iets. Inderdaad ging er tien minuten later een mobiel af, en twee minuten later weer één, en nog één… “Maaike!” Riep hij waarschuwend, “Weg die telefoon!””Ik heb helemaal geen mobiel!” Zei Maaike met een onschuldig gezicht.Bram haalde zijn schouders op, maar achter de lange gordijnen ging het spelletje door, omstebeurten lieten de meisjes beltonen aan elkaar horen.”Pas op, hij komt!” Siste Marit en hup, weg telefoon en met uitgestreken gezichten kwamen de meisjes achter de gordijnen vandaan. Dit spelletje herhaalde zich, en het werd ook nog eens gruwelijk spannend…”Ja, hij komt! .. Nee, hij draait zich om, O nee, hij komt terug…” Met een ruk trok Bram de gordijnen opzij. Maaike gaf nog net haar telefoon achter haar rug aan Petra en zei met een nogal onschuldig gezicht: “Ik heb niks!” Om het te bewijzen, stak ze haar lege handen uit. Zonder waarschuwing greep Bram haar handen beet en trok Maaike met een ruk naar zich toe. Hij zette zijn ellebogen in haar zij en probeerde in haar achterzak te voelen. Maaike onderdrukte een enorme grijns: ze stond helemaal tegen hem aangedrukt, ze voelde zijn ademhaling door haar dunne truitje…
“Meneer” Zei Maaike. Ze haalde diep adem voor ze verder praatte. “Ik heb helemaal geen achterzakken.” Bram liet haar meteen los, hij voelde een hoogrode blos op zijn wangen tintelen. De rode kleur van Sannes gezicht van het ingehouden lachen was niets vergeleken Maaikes kleur, die naar donkerpaars liep. Bram werd ondertussen asgrauw, zich steeds meer bewust van het gelach om hem heen. Was hij nou een vent? Een leraar die opgewonden bloosde naar een leerlinge? Hij wilde zo beleeft mogelijk zijn excuses maken, maar er kwam geen geluid uit zijn keel…
