Proloog:
Ik had NOOIT gedacht, dat IK vriendinnen zou worden met een ROLSTOELER!!! Ik bedoel: ‘Ik: Carmen Langstraat?! Dat is toch gewoon niet mogelijk?!’ Samen met mijn beste vriendin Eva Kwant lachte ik ze altijd uit; die zielige mensen op wielen. We vonden dat ze mislukt waren, omdat de meesten in onze ogen niks anders konden, dan een beetje heen-en-weer schudden met hun hoofd en grote ogen opzetten, alsof ze nog nooit een ‘normaal’ mens hebben gezien. Om nog maar te zwijgen over die tongen, die uit hun mond hangen, alsof ze altijd aan het zoenen zijn en die grote rolstoelen, die eruit als reusachtige machines! Sommigen hebben zelfs luiers en slabbetjes nodig, dat waren net baby’s! NOT DONE!!!
Mijn kijk op ‘die mensen op wielen’ veranderde, toen ik Gabby ontmoette. Zij liet me zien, dat niet iedereen hetzelfde is en vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. In die periode raakte ik de vriendschap met Eva kwijt, maar nu ik Gabby had, kon Eva me niet zoveel meer schelen. Het klinkt misschien hard, maar ik weet niet, of het ooit echte vriendschap is geweest! Met Gabby is het veel serieuzer en ik ben blij, dat zij in mijn leven is gekomen!
