(Beetje trouble met gebruiken van Je/Hij. Daarom beide uitgeprobeerd. Wat is het beste? Tips ’n tricks? Wil m’n beleving zo goed mogelijk uitdrukken :) Thanks!)
01-08-’13
Geschrokken van de plotse aanraking, en het feit dat er Fransen bestaan die Engels kunnen, was mijn eerste reflex me om te draaien en iets te gillen. Ik wist nog niet precies wat, maar ik zou vast iets origineels kunnen bedenken. Iets in de richting van:
‘Sluip je altijd zomaar op vreemden af?’
Misschien iets te boos..
‘Jemig, je laat me schrikken!’
Oh wacht, de stem Engels gesproken.
‘Jeez, are you mad? Hands off!’
Jep, dat leek me wel een goede.
De woorden bleven echter hangen op mijn lippen toen ik me omdraaide. Sterker nog, ik weet niet eens of ik de volgende drie seconden wel ademde.
Zo prachtig mooi was jij.
Je haar was bruin, maar het lichte blond vloeide er doorheen, aangemoedigd door het zonnige weer. Licht getint. Een soort mokka kleur, ik kon het bijna proeven. Je bovenlijf was ontbloot, en je droeg een rode zwembroek. Je ogen dwaalde tussen licht groen en turquoise.
‘Sorry, I didn’t mean to scare you.’
Je linker mondhoek trok iets omhoog en je lachte een speelse glimlach, die verraadde dat je lichtelijk geamuseerd was door mijn korte sprakeloosheid.
‘Are you alright?’
Hij liet zijn armen zakken. Zijn vingertoppen gleden omlaag langs mijn arm tot aan mijn polsen voordat hij zijn handen nonchalant langs zijn zij liet hangen. Mijn huid tintelde.
‘Yeah I’m fine. I’m okay.’ Opgelucht dat ik weer uit mijn woorden kwam gleed de schrik van me af.
‘You’re not from around here, are you?’ Hij lachte. Weer dat scheve, uitdagende lachje. Wauw.
‘No, I’m not.’ Ik stond mezelf toe te glimlachen nu ik mijn zelfcontrole terug had gevonden. ‘I’m here on a vacation, I’m staying at a camping nearby. It’s called “Ras L’Boll”, you know it?’
‘I do.’ Hij knikte lichtjes. Hij kantelde zijn hoofd iets naar rechts en keek me aan. ‘What’s your name?’
‘Kim.’ Antwoordde ik. Brutale kriebels fladderde door mijn buik
‘Well then, Kim, watch yourself next time. I wouldn’t want you to tumble down again.’ Terwijl hij dit zei strekte hij zijn linker hand uit en veegde een lok haar uit mijn gezicht, om deze vervolgens netjes achter mijn oor te plaatsen. Onbewust schoot mijn hand naar de plek in mijn nek waar hij me had aangeraakt. Het was alsof zijn vingers vuur schoten en mijn huid voelde warm aan. Hij lachte weer en mijn gezicht weerspiegelde zijn uitdrukking. Hij keek me aan en ik stond op het punt om zijn naam te vragen, toen ik achter me iemand hoorde roepen. Ik draaide me om en zag dat, slechts een paar meter van de kant, mijn vader en broertje kwamen aanvaren. Ik sprong op en zwaaide mijn hand heen en weer. Toen ze mijn kant op kwamen draaide ik me weer om.
Weg.
Hij was gewoon weg! Ik probeerde hem te vinden maar hij was verdwenen in de massa van mensen en parasollen. Achter me sprong mijn broertje van de boot met gevolgd door een luide ‘Kicken!’, de wind had haar naam blijkbaar eer aan gedaan.
Ik hoorde Martijn aankomen rennen en voelde hem even later sjorren aan mijn arm. ‘Ga je mee Kim?’
Ik tuurde het strand af. Toen ik geen antwoord gaf trok hij nog eens aan mijn arm. ‘Kim!”
Ik draaide ik me om en gaf Martijn een kus op zijn hoofd. ‘Tuurlijk!’
Samen met Pap duwde we de boot weer in het water. De wind vond de zeilen meteen en blies ons het water op. De golfen spatten wild omhoog en Martijn gierde het uit.
Ik lachte mee, maar mijn ogen waren op het strand gericht.
Ik zag die middag veel rooie zwembroeken, maar ik vond niet wat ik zocht.
De groen turquoise ogen.
’s avonds in mijn tent kon ik de slaap niet vatten.
Ik lag in mijn slaapzak, maar mijn gedachten waren bij de zee.
