Het zullen niet mijn haren zijn..
Ik kijk het rood-wit geblokte zeil dat de keukenvloer bedekt. Rondom mij liggen plukjes glinsterend zwart haar, elk plukje verschilt van lengte. Ik ga met mijn hand over mijn hoofd, en ik voel niet meer dan verdwaalde kale plekken, en haar dat in stroken over mijn hoofd ligt. Ik pak het handspiegeltje van het aanrecht, dat bezaait ligt met vieze borden van de spaghetti van gisteravond. Mama kan zo fijn koken. Het spiegeltje haal ik langzaam voor mijn gezicht, en mijn voeten schuifelen ongeduldig heen en weer in het plasje haren op de grond. Als ik mezelf zie laat ik het spiegeltje van schrik vallen. Bijna springen de tranen in mijn ogen, maar ik weet waar ik het voor doe.
‘Ik vind je haren mooi.’ zei hij terwijl hij zachtjes over mijn half blote schouders aaide. ‘Ze vallen zo heerlijk onder je borstjes. Vind je het erg dat ik dat zeg?’ Hij keek me aan met strenge ogen, en hoe graag ik ook ja wou zeggen, het lukte me niet. Hij streelde door mijn haar, en legde zijn hand op mijn borsten. ‘Marco! Dit hoort niet!’ zei ik zachtjes, ‘Ik wil het niet, Marco! Als mama erachter komt, mag je hier nooit meer komen.’ Hij lachte gemeen, en kneep even in mijn borsten. ‘Je weet heus wel dat je me opwind, Derrya. Je speelt altijd met die zwarte plukjes haar van je, en vanaf de bank kijk je me aan. Ik wil je.’ Ik stapte achteruit, maar hij deed gewoon mee. ‘Als jij het aan je moeder verteld, zal ik zeggen dat je het zelf wou. Ik zal zorgen dat ze je haat, diep van binnen. Ze zal je verstoten. Wie gelooft ze nou eerder, denk je. Ik een volwassen en nette man, met normen en waarden, die ze al vanaf haar vijfde jaar kent. Of jou, een 16 jarig ontspoord pubertje.’ Ik hing mijn handen langs mijn lichaam, ik wist dat hij gelijk had. De laatste tijd had ik al zoveel problemen veroorzaakt, mama zou het niet raar vinden als ik het zelf uitdaagde.
Sinds die eerste keer, kwam hij ineens veel vaker langs. Mama vond het wel gezellig, ze moest eens weten. Als mama even boodschappen deed, vond hij het fijn om zijn handen op mijn lichaam te plaatsen. En altijd begon hij over mijn haren. Mijn zwarte, lange, gladde haren. Dat was de reden dat ik hem zo opwond, zei hij. Het was mijn eigen schuld, ik was gemaakt om te plezieren.
Ik pak veger en blik en veeg de haren van de grond, samen met de stukjes van de spiegel. Ze weerspiegelen het haar en daardoor lijkt het nog immens veel meer. Ik gooi ze in een vuilniszak, en gooi die uit het raam. Van boven pak ik een pet, en trek mijn rokje uit. Ik hijs me in een broek en zucht. Rokjes, moest ik altijd van hem. Moet ik. Vandaag niet. Vandaag is het voorbij. Ik pak alle rokjes uit mijn kast, en stop ze in de kluis op mama’s kamer. Vluchtig werp ik mijn ogen op de horloge die om mijn magere pols hangt, voor één keer vallen mijn littekens me niet op. Vijf over half één, over vijf minuten is hij er weer. Ik vouw mijn handen samen en bid snel naar boven, niet dat ik in god geloof, maar als hij er toch is kan hij me nu goed bijstaan.
‘Lieve heer, laat het voorbij zijn. Laat mij niet weer zijn lichaam tegen de mijne hoeven voelen, laat hem afstand houden. Geef mij niks aan mijn lichaam wat hem op zou kunnen winden, en gebeurt het wel, het zullen niet mijn haren zijn.’
