Haha, de laatste weinig inspiratie. Hier nog een paar oude gedichten.
Zie daar…
Zie daar, een klein dik rupsje,
Bereidt zich voor op de grote dag.
Langzaam kruipend naar een doel.
Zie daar, een hangend magisch cocon.
Binnenin houdt zich een wonder schuil
en ooit op een dag wordt het onthuld.
Zie daar, een grote mooie vlinder.
Eerst aarzelend, de vleugels uitspreidend.
Even later, zelfverzekerd, vliegend door de lucht.
—
Verlangd gevoel.
Stilletjes aan de pijn verwerkend
en weigeren om toe te geven.
Het verlangen om ‘normaal’ te zijn.
Blijft rondzweven in mijn leven.
Dit verlangen is onmogelijk weg te drukken.
Het blijft nukkig in mijn hoofd staan.
Ook al probeer ik het altijd te negeren.
Ik kan het gevoel niet weg laten gaan.
Ik ga feestend door mijn leven,
omdat ik maar niet toe wil geven.
—
Ik verscheur, ik verscheur.
Mijn geest trekt dit niet meer.
Het voelt alsof ik word verscheurd.
Terwijl er niets is gebeurd.
Ik verscheur, ik verscheur.
Mijn woede borrelt op.
Mijn woorden moeten weg.
Luister nou naar wat ik zeg.
Ik verscheur, ik verscheur.
Mijn gedachtes gillen het uit.
Ik ben niet perfect en kan het niet zijn.
Mijn kalmte is maar schijn.
Ik verscheur, ik verscheur,
tussen mijn woede en mijn kalmte
Mijn ene kant denkt rationeel.
De andere heeft genoeg van het toneel.
Ik smeek je, ik smeek je.
Accepteer me hoe ik ben,
Want ik kan niet perfect zijn.
Alsjeblieft, dit doet me zoveel pijn.
—
In verbinding.
Gedachtes worden woorden
En de woorden worden één geheel
Het geheel verwoordt mn gedachtes
En we eindigen bij het eerste deel
