Je hebt me verlaten op een akelige manier, die ik niet zo goed beschrijven kan.
Misschien heb je wel niet in de gaten wat het allemaal doet met mij, dat dit het laatste hoofdstuk was van een roman.
Als ik kon kiezen dan hadden we nog zoveel te schrijven.
Waarom kunnen ik en jij gewoon niet samen blijven.
Je zei dat ik je niet snapte, maar ik snapte je juist heel goed.
Dat was gewoon een dom smoesje, maar toch had het op mij veel invloed.
Daarna was ik dagen aan het denken en aan het huilen.
Ik had me opgesloten in mijn kamer, om me daar eigen te schuilen.
Mijn hart voelde leeg van binnen, het leek ofdat alle liefde was verdwenen.
Nachten lang kon ik niet slapen, alleen al door het wenen.
Ik vroeg me af ofdat de tranen ooit konden op raken, want die zouden me naar een tijdje gewoon kapot maken.
Je hebt me zoveel pijn gedaan, doordat je door die ander bij mij bent weggegaan.
Toch hoop ik dat je naar me toekomt en weer met mij gaat sjansen.
En als de muziek begint te draaien, dat je dan vraagt: ”Meisje, zullen we dansen?”
Dan zal ik je hand pakken, en volg ik jouw voetstappen zolang het kan.
Maar waarschijnlijk zal dat niet gebeuren, want een paar maanden geleden kwam er een eind aan ons roman.
Er waren nog zoveel woorden ,zinnen en hoofdstukken om te schrijven. Maar nee onze liefde kan niet voor eeuwig blijven.
Ik zal ooit weer eens een nieuw hoofdstuk van een nieuw boek beginnen, met nieuwe woorden en nieuwe zinnen.
