Ik heb een soort probleem,
Ik ben een meisje en ik ben in december 13 geworden, en ik zit in de 1ste
Ik ben 1.63 m lang en ongeveer 50-55 kg. Ik vind mezelf best dik maar mensen zeggen dat dat best meevalt.
Ik heb vrij veel problemem met mezelf en ik heb ook bij een psychologe gezeten(nu niet meer), het ging wel beter maar ik merk steeds meer dat ik een heel dik masker heb. Ook toen bij die psychologe. Ik merk het ook op school. Ik ben vrij populair (niet zo’n merk-sletje met een hele clan die kilo’s make-up draagt. Ik ga weleens waar niet zonder make-up de deur uit.) in de klas en ik ben echt super druk. Maar als iemand iets tegen me zegt (als het hele duidelijke grappen zijn gaat het nog maar anders) al is het maar iets kleins kan ik gewoon in huilen uitbarsten (dan ga ik naar de wc of later thuis, in de avond).
Ook thuis gaat het steeds slechter. Ik heb een broer en een zus. M’n zus is uit huis en de vriendin van m’n broer woont nu bij ons. Mijn schoonzus staat (natuurlijk) altijd aan mijn broers kant. Als hij iets gemeens zegt oid. Ook mijn moeder doet dat tegewoordig ook. Alles wat ik zeg of doe is fout. Vaak ren ik na het ten overstuur naar boven ( rond een uur of 18:30) en ga huilend op bed liggen en val dan in slaap. Daar lig ik dan voor 1-2 uurtjes te slapen. Dan word ik weer wakker en zit even te computeren. Dan haal ik beneden wat drinken en dan zegt me moeder niks. Pas als ik zeg (om een beetje aandacht te krijgen): Ik ga weer naar boven. Zegt me moeder oke. Gaat het weer ? En dan moet ik weer heel hard huilen en probeert me moeder me te troosten het helpt dan wel. Maar m’n moeder is dan zo 2 zijdig.
M’n leven is hard. En ik leer mezelf aan : Pijn is fijn, bloed moet en koud is waar ik van houd. Gewoon om me leven door te komen.
Niks boeit me meer. Ik kan tegen klappen, knijpen en haar trekken. Waar is me leven nog ? Eigenlijk wil ik dood, maar ik leef nog voor 1 iemand en 1 diertje.
Mijn Oma, ze is nu 89 en ik kan het haar niet aandoen dat ik eerder doodga dan zij. Ze is al vrij oud dus zolang zal het niet meer duren…
En mijn hamster. Mijn broer en zus zijn allergisch en mn moeder werkt vrij veel. Als ik er niet meer ben dan ben ik bang dat er niet meer goed voor haar wordt gezord. Zij is nu ruim 1,5 jaar oud en hamster worden gemiddeld 2-3 jaar.
Nog even over school:
Ik heb vrij veel vrienden en vriendinnen. Ik heb weleens gezegd dat ik mezelf te dik vind maar veel mensen denken dat ik dat zei om aandacht te krijgen. Maar dat is echt niet zo.
Ik had een paar maanden geleden een vriendje die wel lief was maar hij zat niet bij mij op school dus is zag ‘m vet weinig ( en hij was 1,5 jaar ouder). Ik heb het uitgemaakt en ik heb er geen spijt van ofseu maar hij was mijn eerste echte vriendje (na kleuter-liefde). Hij heeft me verliefdheid laten voelen en dat mis ik nu heel erg. Daardoor ben ik ook best wel down…
Ik hoop dat jullie me raad kunnen geven.
xxx Een hopeloze girl
In feite ga je gewoon door een fase die haast iedere puber wel meemaakt. Probeer om zoveel mogelijk van je problemen die je hebt te bespreken met iemand die je echt gerust kan stellen.
Je gewicht is netjes voor bij je lengte en een nieuw vriendje zal vanzelf wel komen (maar dat laatste had je zelf vast wel bedacht). En ik weet het, het is naar, maar broers en zussen zijn er ook niet altijd alleen maar voor om lief te zijn tegen elkaar toch? En met je moeder moet je gewoon een goed gesprek hebben waarom het lijkt alsof alles wat je doet fout lijkt te zijn.
Dus meisje, zoek iemand waar je je zorgen bij kwijt kunt en die je kan helpen :).
Praten met een psycholoog zou een oplossing kunnen zijn, maar dat betekent niet dat alles vanzelf weer goed komt. Ik heb persoonlijk ook therapie gehad, maar dan voor andere redenen als traumaverwerking. Voor gemengde gevoelens vind ik dat iemand een sterker karakter zou moeten bouwen om daar doorheen te kunnen gaan. Als dat lukt met een psycholoog is dat fijn, maar daarbij hoeven je problemen de wereld nog niet uit te zijn.
We beginnen maar eerst hoe ik denk over je thuissituatie;
Broers, en ook zussen, blijven hun zusje of broertje altijd pesten of gemene dingen toewerpen. Dat heb ik in verschillende families gezien en zelf maak ik het thuis ook mee.
Dit kan alsvolgt verklaard worden:
In de puberteit verander je op verschillende gebieden. Je interesses veranderen, je vrienden veranderen, je lichaam verandert, je emoties en gevoelens veranderen. Dit betekent automatisch dat met je broers en zussen ook opnieuw bepaald moet worden hoe je met elkaar omgaat. Dit geeft strijd en mogelijk rivaliteit.
Broers en zussen kennen elkaar zo goed, dat zij feilloos elkaars zwakke plekken kunnen raken. Dat is natuurlijk heel pijnlijk als je je toch al wat vreemd voelt over wat je nu leuk vindt en waarom je je ineens zo anders voelt. Zeker als je nog niet wilt dat de hele wereld van jouw nieuwe gevoelens of ontdekkingen afweet.
Je moeder daarentegen kan wel 2-zijdig voor jou zijn, maar ik zie erin dat zij juist geen partij wil trekken in de conflicten die jij hebt met je broer. Als je moeder iets gemeens zegt, zal dat alleen maar kritiek zijn. Tja, dat heb je nu eenmaal. Je begint te puberen, en alles wat je moeder zegt en wat jou erg aantrek is meteen gemeen. Ze blijft je moeder. En moeders zullen altijd blijven doorzaniken. Als troost kun je hebben is dat ze wel vraagt of alles goed met je is. Nu je daar geen antwoorden op geeft en meteen huilend naar boven rent eh… ja. Zo vinden we er geen oplossing op. Je moeder is dan ook ten einde raad en weet het niet. Zij gelooft dat het beste is dat je alles eruit huilt en dat jij komt om aan haar je problemen toe te vertrouwen. Misschien heeft ze zelf bij jouw zus en broer meegemaakt dat ‘bemoeien’ soms vervelende situaties kan opleveren. Vandaar.
Over je psychologische toestand;
Waarom zou je denken dat de dood het antwoord heeft op je vragen? Ik ben ondertussen klaar met de discussie is ‘zelfmoord of een wens om ter plekke dood te gaan’ egoistisch, want met die blijf je in een kringetje draaien. Er zijn redenen om maar gewoon te stoppen met het leven, maar waarom zou je eigenlijk? Hiervoor was je niets, nu ben je niets en ook met de dood ben je niets. Nu we niets aan het voorheen en de dood kunnen doen, kunnen we in ieder geval nog het beste maken van wat er tussen zit: het leven.
Vind je zelf ook niet?
Niemand verwacht van je dat je blijft leven voor diegene. Dat is wel een beetje te dramatisch en Hollywood. Net zo zeer dat jij denkt dat anderen jouw gevoelens niet begrijpen; jij begrijpt die van hen ook niet. Er zijn genoeg mensen die om je geven en je willen helpen. Maar als je dat voor jezelf wegpusht en afstandelijk daardoor doet, dan geeft men na de hand ook op. En ja; dan gaat het lijken op aanstelleritus of aandacht vragen.
Waar ik me eigenlijk het meest zorgen om maakt is je zogenoemde levensmotto. Aan zelfverminking heb je niets, meid. Echt totaal niets. Het laat het je nog slechter en lelijker voelen uiteindelijk. Je zegt dat het je niets kan boeien, maar eigenlijk boeit het je dan weer wel wat anderen van je vinden. Zo werkt het simpelweg niet. Houd op met zulke negatieve gedachten en handelingen. Voel je je echt fijner als je jezelf tot bloedens open krabt/snijd/bijt/etc? Als je zegt ja, dan lijkt me die psycholoog nog niet zo’n slecht idee.
Dit is wel slechts een fase. De meeste meisjes hier hebben dit meegemaakt, en wij zijn er ook doorheen gekomen. Ieder zo met haar goede en slechte ervaringen en herinneringen.
Omdat je pas net 13 bent geworden, verwacht ik niet dat je dit op een extreem volwassen manier zou kunnen oplossen. Denk toch alsjeblieft aan wat wij hebben gezegd, praat met je moeder en een vertrouwenspersoon op school. Desnoods een psycholoog als dat zou helpen. Maar doe geen gekke dingen waar je uiteindelijk verdrietig van voelt. Of waar anderen verdrietig van kunnen voelen.
Succes
misschien kan je langs de huisarts gaan, hij kan je helpen met dingen oplossen, en je verwijzen naar een (of dezelfde) psycholoog..
Is er anders een leraar op school bij wie je je fijn voelt?
probeer met hem/har te praten, ik doe het zelf ook, ik heb geen les van hem, maar als ik met hem praat voelt het altijd wel fijn…
misschien heb je hier iets aan…
Heel veel succes meis!
en… Zelfmoord is geen oplossing…Dat dacht ik vroeger ook…
Ik ben al een aantal keren terug gegaan naar die psycholoog. Maar ik heb zo’n dik masker op dat ik het zelfs haar niet kan vertellen. Het zit in m’n hoofd en het is echt heel hardnekkig. Ik heb zelfs een mail geschreven en toen ik op de helft was heb ik ‘m weer weg geklikt. Ik kan het er echt met niemand over hebben. En dat ligt echt niet aan vertrouwen.
@girlish
Jij noemt heel veel dingen die ik nooit heb gezegd, zoals dat @girlish wrote:
Voel je je echt fijner als je jezelf tot bloedens open krabt/snijd/bijt/etc? Als je zegt ja, dan lijkt me die psycholoog nog niet zo’n slecht idee.
En ik heb echt het gevoel dat je me voor gek verklaart. Mijn broer is nu bijna 22, hij kan toch ook gewoon z’n hersenen gebruiken ?
En over die sterke persoonlijkheid, die heb ik zeker. Ik ben niet verlegen en van buiten laat ik ook echt niemand over me heen lopen. Maar van binnen, sterf ik af.
Opmijn vorige school (basis) had ik ook vrij veel vriendinnen. We waren de populaire meiden uit de klas, een groepje. Aan het einde van het jaar hebben ze me laten vallen. Vooral 1 van die meisjes. Daardoor ben ik heel sterk geworden.
Als je het niet aan iemand kunt vertellen, is een dagboek dan geen goed idee? En als je er klaar voor bent laat je dat dan aan iemand lezen. Dan voel je denk ik geen druk om het te vertellen en alles.
En mannen blijven altijd jongens… 1 ex van me is 25 en die gedraagt zich niet ouder dan mij (en in uiterlijk lijkt ie ook maar 18…).
Nouja, er staat ergens: “bloed moet” in je verhaal. Ik dacht dat je daarmee snijden bedoelde.
Zeg ik dat je gek bent? Nee. Sterker nog; ik zeg dat bijna ieder meisje dit in haar jeugd heeft doorgemaakt. Als je mijn hele verhaal hebt gelezen zeg ik juist dat ik hoop dat het met je goed komt. En ik wil je daarbij helpen door te zeggen wat ik zelf vind. ’t Is makkelijk om gelijk advies te geven om naar een psycholoog te gaan of een vertrouwenspersoon. Misschien is dat ook nodig, maar met jezelf moet je ook ergens beginnen. Die mensen kunnen niet dat uit je hoofd wissen waar jij in gelooft.
Ik zeg ook niet dat je gelijk mijn advies op moet volgen en omdat je 13 bent verwacht ook niemand van je dat je meteen alles heel ‘volwassen’ moet oplossen, maar ik heb je in ieder geval hulp aangeboden. Misschien ben ik wel direct, maar ik bedoel die dingen niet aanvallend of in ieder geval om iemand de grond in te boren. Ik dacht namelijk dat ik goed advies had gegeven aan je.
EDIT: Als je wil kan ik mijn stukje nog es opnieuw schrijven, waarbij ik even alle ‘zogenoemde misopvattingen’ achterwege kan laten?
@Vitani94 wrote:
@Elinee
Bij mij op school heb je vertrouwenspersonen. Dat zijn docenten die een extra cursus ofzo gevolgd moeten hebben waardoor ze kinderen kunnen helpen en tegelijkertijd mogen ze niks dat besproken is naar buiten brengen tenzij het kind dat wilt.
die hebben ze bij mij ook, alleen bij mij vonden ze het zo erg dat gelijk mn ouders weren ingeschakeld… zi vertrouwend waren ze bij mij dus niet….
@-Myself- wrote:
Ik ben al een aantal keren terug gegaan naar die psycholoog. Maar ik heb zo’n dik masker op dat ik het zelfs haar niet kan vertellen. Het zit in m’n hoofd en het is echt heel hardnekkig. Ik heb zelfs een mail geschreven en toen ik op de helft was heb ik ‘m weer weg geklikt. Ik kan het er echt met niemand over hebben. En dat ligt echt niet aan vertrouwen.
@girlish
Jij noemt heel veel dingen die ik nooit heb gezegd, zoals dat @girlish wrote:Voel je je echt fijner als je jezelf tot bloedens open krabt/snijd/bijt/etc? Als je zegt ja, dan lijkt me die psycholoog nog niet zo’n slecht idee.
En ik heb echt het gevoel dat je me voor gek verklaart. Mijn broer is nu bijna 22, hij kan toch ook gewoon z’n hersenen gebruiken ?
En over die sterke persoonlijkheid, die heb ik zeker. Ik ben niet verlegen en van buiten laat ik ook echt niemand over me heen lopen. Maar van binnen, sterf ik af.
Opmijn vorige school (basis) had ik ook vrij veel vriendinnen. We waren de populaire meiden uit de klas, een groepje. Aan het einde van het jaar hebben ze me laten vallen. Vooral 1 van die meisjes. Daardoor ben ik heel sterk geworden.
is het niet handig als je dit wat je nu tegen ons zegt, tegen de psycholoog zegt? dat je het wel WILT vertellen, maar het niet lukt?
succes!
@Elinee, ja, voordat ik erheenging (de vorige keer) bedacht ik wat ik wil zeggen. Maar die vrouw (de psychologe) is zo aardig en positief dat ik het niet uit me krijg…
Het klinkt misschien aanstellerig maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.
@girlish
Nee, dat is niet nodig. Sorry voor mijn mis opvatting. Dan is het nu gewoon weer ok en bedankt (:
Trouwens iedereen bedankt voor dit alles (ll’)
Nogmaals heel erg bedankt voor jullie reacties, ik heb net mijn (oude) psychologe gemaild, met wat tranen maar dat geeft niet.
Dit weekend sloeg er iets om in mijn hoofd. Ik wil eraan geholpen worden.
PS: @girlish Met dat ene stukje bedoelde ik meer dat als ik bloed vind ik het alleen maar grappig etc.
xx
ik zou ook ,net als de meeste zeggen, terug gaan naar de psycholoog of je mentor / mentrix.
ook kun je misschien met een vriend / vriendin over je problemen praten.
en met je moeder is dat geen optie ? misschien heeft zij niet in de gaten dat je je zo rot voelt.
