Hoi,
Ik ben uiteraard de zoveelste die met dit verhaal komt, maar ik wil het even van me afschrijven. Ik durf er namelijk nog niet met anderen over te praten…
Dussss, ik ben 29 jaar en als tiener wel eens gedacht dat ik bi/lesbisch was. Eerste seksuele ervaringen zijn ook met vrouwen geweest en heb zelfs een tijdje gedate met een vrouw. Desalniettemin heb ik dit altijd afgedaan als een ‘fase’ of ‘ik was nog aan het ontdekken’ verhaal. Als anderen mij dan ook weleens vroegen (en die vraag kreeg ik vaak) of ik lesbisch was, kon ik ontzettend boos worden. Ik was/ben niet lesbisch! Misschien een beetje bi, maar absoluut niet lesbisch! Stel je voor.
Ah fijn…inmiddels ben ik een alleenstaande moeder en na 3 mislukte relaties met mannen, probeert mijn omgeving mij weer een beetje aan het daten te zetten. Ik trek alle smoesjes uit de kast. Ik kan het gewoon niet meer dacht ik dan.
Nou ben ik ruim een maand geleden begonnen met een nieuwe baan. Hartstikke leuk! Ik bloei weer helemaal op. Maar ben ook geschrokken van mezelf. Er werkt daar namelijk een vrouw, waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Eerst dacht ik dat ik gewoon zenuwen had door de nieuwe omgeving en baan. Maar telkens als zij in mijn buurt kwam, kreeg ik het. Als ze mij Appt, sta ik stom te lachen naar mn telefoon. Ik wil continu in haar buurt zijn.
Maar ik ben helemaal niet lesbisch! Althans dat probeer ik mezelf nog steeds wijs te maken. Ik heb er zoveel moeite mee om dat deel van mezelf te erkennen. Ik wil niet lesbisch of bi zijn. Ben ik dat überhaupt wel, omdat ik nu weer eens voor vrouw val?
Ik voel me boos op mezelf,ook al weet ik dat ik niks aan die gevoelens kan doen. Het is er en het hoort er gewoon te mogen zijn, maar ik kan dat nog niet accepteren van mezelf.
Iemand tips?
