Home / Forums / Lekker kletsen / Dagboek 2013.
Hee lieve girlzforummers.
Ik ben al een tijdje aan het denken, ik wil in 2013 echt een houvast hebben. Een doel.
Nou zat ik denken, hoe ga ik dat bereiken? Als ik voor mezelf een word documentje aan ga maken en elke dag iets bij ga houden, dan gaat het me niet lukken om het een jaar vol te houden, want ik heb hulp nodig van mensen van buiten af.
Elke dag een stukje op het forum plaatsen leek me ook weer zoiets, want zo interessant is mijn leven nou ook weer niet dat ik elke dag een stukje moet plaatsen. Maar toch wil ik iets doen, iets met dit forum, waarbij mensen me toch helpen, en ik een stukje hou vast heb.
Daarom ga ik af en toe als er dingen zijn gebeurt de dingen van me afschrijven hier, maar dan vooral op een positieve manier.
Reacties zijn uiteraard erg welkom, maar het is echt ook voor mezelf dat ik dit zeg maar doe…
Ik hoop dat jullie het een beetje een goed idee vinden, en mijn berichten hier welkom zijn.
x
super goed idee!
ik heb echt mega veel zin in het nieuwe jaar.
ik heb ook dingen voor mezelf opgeschreven die ik in 2013 wil gaan bereiken en wil veranderen. (:
alvast gelukkig nieuwjaar!
Leukleuk :) En volgen mag altijd natuurlijk :)
Ik ga nu vast beginnen, want tijdens mijn vakantie in Drenthe is er iets gebeurt, wat 2013 misschien helemaal kan veranderen.
Het was ergens midden in de vakantie, ik zat samen met mijn 2 jongere zusjes en mijn ouders aan tafel. Ik had vreselijke keelpijn, (die ik nog steeds heb trouwens) en zei dus niet veel. Op tafel stond een pan bruinen bonen, een pan met het gebraden vlees, en een pan aardappels. Ik had al zo’n idee dat er wat ging gebeuren, maar wat wist ik niet. Wel was ik onrustig, en voelde me in de gaten gehouden. Mijn stiefvader schepte zoals altijd onze borden op, en vroeg mij hoeveel gesneden stukjes vlees ik wou. Ik antwoordde heel zachtjes (mijn stem en keel deden zeer dus dan praat ik heel zachtjes door de pijn) twee, en toen begon het…
‘Wat?!’ schreeuwde mijn stiefvader, ‘ik versta je niet’. Waarop ik iets harder, bijna piepend, ’twee’ riep. Toen kreeg ik een aantal scheldwoorden naar mijn hoofd, zo was ik een kut puber, een 18 jarig kut kind, en noem het allemaal maar op. Op dat moment begon ik zo te trillen, want door alle afgelopen gebeurtenissen was ik het helemaal zat, en zat er compleet doorheen. Mijn stiefvader maakte het nog een beetje erger, hij begon te gooien met bestek, en ik zag mijn zusjes banger en banger worden. Dat moment werd ik nog bozer, en kon me bijna niet meer beheersen. Mijn stiefvader liep naar de koelkast, die tegenover de tafel stond, en schreeuwde naar me; jij 18 jarige kut puber, ooit doe ik je nog iets aan, keihard schreeuwde hij. Hij bleef doorgaan, ooit was ik van hem. Dat zei hij. Ik was bang, bang en boos tegelijk. Toen flitstte het voor mijn ogen, als in een reflex stond ik op, en gooide zomaar mijn vork die in mijn trillende hand zat naar mijn stiefvader. Ik gilde het uit, dat ik hem zat was, dat hij me pijn deed, en rende naar boven. Naar mijn slaapkamer waar ik tijdens de vakantie sliep.
Ik barstte in huilen uit, dit wilde ik niet, dit was waarvoor ik bang was tijdens de vakantie. Hij heeft me bedreigd, wat moet ik doen? Iemand whatsappen? Nee, ze komen me toch niet halen. Ik besloot te gaan douchen. Met de deur op slot. Totaal in paniek. Wat als, wat als hij me echt iets aandoet? De hele tijd dacht ik na, tranen, heel veel tranen heb ik toen laten vloeien… Stomweg hield ik ze gewoon niet meer binnen…
Nadat ik redelijk rustig was, hoorde ik mijn ouders praten. Vage woorden ving ik op: ‘ze wilt ons uit elkaar halen’ en scheiden. ‘Ik ga weg of zei gaat weg’ Dat was wat ik hoorde.
Opeens hoorde ik hem zeggen: Ik ga mijn excuus aanbieden. Snel rende ik mijn slaapkamer weer in, en hoorde hem de trap oplopen. Wat? Hij en excuus? Dat kan gewoon niet, dat doet hij niet… Toch deed hij het, sorry. Zei hij. Ergens zag ik dat hij het meende, maar ik was zo kwaad, en zo bang, dat ik naar hem schreeuwde, ik accepteer ze niet, jij hebt me zolang ongelukkig gemaakt, iedereen is bang voor je, ook je eigen dochter van 6! Dat is niet normaal!
Hij liep weg, en ik barstte weer in tranen uit.
Mijn jongste zusje van 6 kwam me troosten, lief van haar.
Weer later kwam mama, en ik besloot alles eruit te gooien wat me dwars zat. Ik kon niet anders. Dit moest stoppen.
Ik vertelde dat ik al heel lang bang van hem ben, bij alles wat ik doe denk ik aan hem, dat ik bang ben voor hem, dat ik eigenlijk altijd kwaad op hem ben. En zo vertelde ik een hele tijd door. Alles, maar dan ook alles gooide ik eruit. Ook dat ik me al een hele tijd rot voelde.
Mama vond dat er wat gebeuren moest, ze vroeg mij wat ik wou. Simpel, ik wilde alleen dat dit stopte, ik kon wel op kamers gaan, maar dan kreeg ik schulden, want betalen kon ik het niet, hij kon het huis ook uit gaan, maar ook dat was geen oplossing, want hij en mijn moeder houden van elkaar. Wel zei ze dat ze altijd voor mij zou kiezen.
Uiteindelijk hebben we besloten naar de huisarts te gaan. Hier hebben we voor gekozen omdat mijn stiefvader dingen uit zijn verleden moet verwerken, die hij uit op mij. Dat is namelijk wat ik denk dat er continue gebeurd. Zijn kwaadheid word op mij geuit. Ook ik moet leren met mijn angst voor hem om te gaan. Want ik laat me niet meer bedreigen. straks doet hij me echt iets aan…
Ik hoop dat dit ons gezin kan helpen, en het in 2013 alleen maar beter word.
Hopelijk, typ ik volgend jaar, dezelfde tijd, dezelfde plaats, hier een berichtje, met een antwoord dat het goed met me gaat. En ons gezin sterker is geworden.
Let’s go for it!
Die ene reageerde erg kortaf, ze zei alleen maar ‘o’ en hoopt dat ik snel het huis uit kan, die snapt het niet helemaal, maar op zich was ik blij dat ik het heb verteld.
En die andere…. Werkt er sinds mijn ziek zijn en afwezigheid niet meer =( Heb hem wel een facebook berichtje gestuurd met dat ik hem ga missen.
Oke, vrijdag naar de huisarts geweest.
Hij wist het ook niet, behalve dat ik het huis uit zou gaan. Volgens hem is de relatie tussen mij en mijn stiefvader niet meer te redden, er is teveel gebeurd.
Nu heeft mijn moeder nog een afspraak gemaakt omdat het voor haar ook best wel lastig is allemaal…
En, een kamer kan ik niet betalen…
Dus, mijn oma is alleen, ik wil haar vragen of ik niet een gedeelte van de week kan slapen bij haar, maar dat is ook weer zoiets…
er is toch wel iets zoals de jeugdzorg voor als je 18 jaar of ouder bent.. ? of niet?
en anders misschien toch bij je oma? of een paar dagen bij een vriendin?
echt naar van wat er allemaal gebeurd is!
sterkte en succes ermee! <3
Ook voordat ik 18 werd, ja. Nee, die mensen vonden het niet nodig. ik had niet heel veel blauwe plekken, en ja, geestelijke mishandeling kan ik niet bewijzen. Een eigenwijze puber gaan ze dan over praten. Had ik maar weg moeten lopen.
Het boeit me ook eigenlijk helemaal niks. Ze zeggen wel dat ze je helpen, maar er gebeurt toch niks. Moet nu eigenlijk ook weer gaan praten met een psycholoog, maar ik ben daar zo klaar mee, ik hoef al dat gezeik niet meer. Ze snappen het toch niet. Niemand zal het begrijpen, want er is geen bewijs.
Nee, wat moet ik dan, elke week huilend achter een bureautje mijn verhaal vertellen aan degene achter het bureautje? Kijken hoe zielig ik eigenlijk wel niet ben? Nee, dat heb ik al zolang gedaan, ik wil dat gewoon niet meer. Ik heb geen hulp nodig, niet van een psycholoog, ze helpen me toch niet. Ze kunnen me niet helpen.
Ik wil niet elke week met iemand praten, na zoveel jaar ben ik het gewoon helemaal zat. Tuurlijk, het is fijn je hart te luchten, maar het heeft geen zin. De spanning blijft toch wel. En kalmeringsmiddelen mag ik nu niet slikken omdat ik die hersenschudding heb. anders had ik die gekregen, kalmeringsmiddelen of antidepresivia, maar ze mogen me dat nu nog niet geven. En dan is het ook weer lastig van die pillen af te komen, dus eigenlijk wil ik die ook helemaal niet.
ik hoop het voor je!
en is idd wel gezellig als je samen op kamers gaat.
Weet je dagboek…
Af en toe vraag ik me wel een af, wat doe ik op deze wereld? Heb ik al iets bereken in mijn leven, ga ik iets bereiken in de wereld? Ga ik ooit een vriend krijgen, waarmee ik samen een warm thuis op kan bouwen, kindjes in de toekomst… Een leuke baan. Ga ik wat bereiken met mijn opleiding? Doe ik het goed, ben ik niet te onzeker? Hoe zou het geweest zijn als…
Tsja, ik denk dat iedereen op een bepaald moment in zijn of haar leven hier over nadenkt. Dat het hoort bij wie we zijn. De mens. Perfectionistisch, als iets fout gaat, denken we daarover na. Kijk naar dieren, die zijn open, laten hun gevoelens zien, maken ruzie, maar kunnen daarna vaak met elkaar over weg. Of niet, maar dat laten ze zien. Geen leugens, dat kennen ze niet.
Dat zou toch veel beter zijn?
Ik dacht dagboek, dat 2013 beter zou worden, ik had echt het gevoel dat er iets veranderen ging, maar wat als ik nou nog een jaar thuis zou wonen? Het is wel mijn thuis, waar ik dingen meegemaakt heb, waar ik toch wel opgegroeid ben. Veel pijn en verdriet gehad. Maar toch ben ik eraan gehecht geraakt, eraan gaan wennen.
Hoe zou het zijn, als ik die spanning niet meer had thuis? Ben ik dan nog wel wie ik ben?
Eigenlijk mag ik mezelf niet te druk maken, niet teveel stressen, zo word ik nooit beter. Maar het hoort bij mij. Het hoort bij wie ik ben.
Hey eline, ik hoop wel dat je realiseert dat je door de ellende thuis toch een stuk sterker bent geworden, dan dat je misschien zult zijn geweest. Ik vind jou heel knap, onafhankelijk en zelfstandig. En hoe vervelend ik het allemaal voor je vind, ik weet dat al die dingen die je zojuist aan je dagboek hebt gevraagd voor jou ook goed zullen uitkomen. Niemand is voor eeuwig een Assepoester!
ik ben ook nog nooit met de jeugdzorg in aanraking geweest. dus verder geen ervaring mee.
maar misschien dat je idd wat leuks vind (:
dat je iig ergens terecht kunt!
Precies… Achter je rug om lopen ze inderdaad te praten, zo werd opeens mijn moeder gebeld terwijl ik nog gezegd had dat dat niet moest.
En mijn vader die opeens werd gebeld, maar dat is al lang geleden. Ze zien de gevaren daar niet van in, nee maar mijn vader stond die avond wel scheldend op de stoep dat ik iets had verteld aan jeugdzorg. Nou, dat is lekker veilig. Maar ze proberen het beste zeggen ze dan…
Okee, ik ga even probeeren iets van me af te schrijven. Waarover ik wil schrijven weet ik eigenlijk niet. Mijn hoofd zit gewoon te vol eigenlijk…
Ik denk na over mijn werk, steeds vaker kom ik boos, chagrijnig, verdrietig terug uit mijn werk. Dat is niet goed, maar ik heb een baantje, en ik heb het geld echt nodig.
Ook denk ik steeds maar weer en weer aan Alain, het liefst zou ik hem een whatsappje sturen dat ik hem mis, maar beloon ik dan niet zijn gedrag? En maak ik het dan niet goed, ik mis hem nog steeds elke dag, en geen dag gaat voorbij dat ik niet aan hem denk, en dat ik hem niet mis.
Ik ben steeds vaker boos, chagrijnig, snauwend naar mensen, zo ben ik niet. Ik merk het ook op het forum, ik word boos om lullige dingen, dat moet ik niet doen, ik weet ook niet hoe het komt.
Verder wil ik gewoon niet meer over thuis praten, ik ben het zat…
Ik wil het niet, maar ik schrik van mezelf als ik na ga denken hoe vaak de gedachte zelfmoord in me opkomt, ik denk er dagelijks over na, waarom leef ik, wat doe ik goed?
Het liefst zit ik dagenlang achter mijn laptop, beetje spelletjes spelen, beetje forummen. Terwijl ik echt dingen wil ondernemen, lekker naar buiten, met vrienden afspreken. Zelfs mijn administratie en school is echt een zooitje.
Ik word er ook gewoon gek van, iedereen die zegt dat het wel goedkomt, iedereen die aardig tegen me doet, iedereen die niet aardig tegen me doet. Hou op. Niks lijken mensen om mij heen goed te kunnen doen.
Ik weet het ook gewoon even niet, wat moet ik doen, hoe voel ik me precies…
De laatste keer dat ik huilde was om Alain, ik ben ervan geschrokken hoeveel hij eigenlijk voor me betekend.
Ik vertrouw hem niet meer, en moet hem loslaten, niet meer aan hem denken.
Ook met eten gaat het slecht, ik voel me dik, hier schrik ik van dat ik dit typ, want eigenlijk hield ik deze gedachten altijd tegen.
Ik eet veel, voor mijn doen, snoepjes, koekjes, maar ben bang om ervan aan te komen, ik denk 24/7 aan eten, en aan niet eten.
Nee ik heb geen anorexia, want ik ben niet ziek. Ik eet gewoon, kots het niet uit.
Waarom is het zo verdomde moeilijk om de liefde te vinden…
Waarom? Gewoon een knuffel, gewoon iemand die recht uit zijn/haar hart tegen je praat. Gewoon even uithuilen bij iemand.
Mensen denken dat ik me aanstel, dat maakt me boos. Heel erg boos.
Maar misschien is het ook wel zo… Ik ga aan mezelf twijfelen, ik geloof mezelf niet meer.
@Elinee wrote:
Okee, ik ga even probeeren iets van me af te schrijven. Waarover ik wil schrijven weet ik eigenlijk niet. Mijn hoofd zit gewoon te vol eigenlijk…
Ik denk na over mijn werk, steeds vaker kom ik boos, chagrijnig, verdrietig terug uit mijn werk. Dat is niet goed, maar ik heb een baantje, en ik heb het geld echt nodig.
Ook denk ik steeds maar weer en weer aan Alain, het liefst zou ik hem een whatsappje sturen dat ik hem mis, maar beloon ik dan niet zijn gedrag? En maak ik het dan niet goed, ik mis hem nog steeds elke dag, en geen dag gaat voorbij dat ik niet aan hem denk, en dat ik hem niet mis.
Ik ben steeds vaker boos, chagrijnig, snauwend naar mensen, zo ben ik niet. Ik merk het ook op het forum, ik word boos om lullige dingen, dat moet ik niet doen, ik weet ook niet hoe het komt.
Verder wil ik gewoon niet meer over thuis praten, ik ben het zat…
Ik wil het niet, maar ik schrik van mezelf als ik na ga denken hoe vaak de gedachte zelfmoord in me opkomt, ik denk er dagelijks over na, waarom leef ik, wat doe ik goed?
Het liefst zit ik dagenlang achter mijn laptop, beetje spelletjes spelen, beetje forummen. Terwijl ik echt dingen wil ondernemen, lekker naar buiten, met vrienden afspreken. Zelfs mijn administratie en school is echt een zooitje.
Ik word er ook gewoon gek van, iedereen die zegt dat het wel goedkomt, iedereen die aardig tegen me doet, iedereen die niet aardig tegen me doet. Hou op. Niks lijken mensen om mij heen goed te kunnen doen.Ik weet het ook gewoon even niet, wat moet ik doen, hoe voel ik me precies…
De laatste keer dat ik huilde was om Alain, ik ben ervan geschrokken hoeveel hij eigenlijk voor me betekend.
Ik vertrouw hem niet meer, en moet hem loslaten, niet meer aan hem denken.Ook met eten gaat het slecht, ik voel me dik, hier schrik ik van dat ik dit typ, want eigenlijk hield ik deze gedachten altijd tegen.
Ik eet veel, voor mijn doen, snoepjes, koekjes, maar ben bang om ervan aan te komen, ik denk 24/7 aan eten, en aan niet eten.
Nee ik heb geen anorexia, want ik ben niet ziek. Ik eet gewoon, kots het niet uit.Waarom is het zo verdomde moeilijk om de liefde te vinden…
Waarom? Gewoon een knuffel, gewoon iemand die recht uit zijn/haar hart tegen je praat. Gewoon even uithuilen bij iemand.Mensen denken dat ik me aanstel, dat maakt me boos. Heel erg boos.
Maar misschien is het ook wel zo… Ik ga aan mezelf twijfelen, ik geloof mezelf niet meer.
ik leef in een aantal opzichten echt heel erg met je mee!
vooral over de liefde. ik ben het zo zat. ;o
Woensdag gaat het gebeuren…
Om half 5 komt mijn vader me ophalen, gaan we naar zijn huis en ga ik daar eten, daarna gaan we naar een vrouw waar hij heel vaak is, en die fokt katten, daarom wil ik mee, maar stiekem wil ik ook graag weten of hun nou een relatie hebben of niet… Aangezien zijn vrouw gewoon thuis zit en hij wel erg vaak bij haar is…
Ben nu al zo zenuwachtig om na 2/3 jaar naar mn vaders huis te gaan, confronterend ook vooral…
Hij heeft contact met een psycholoog, dus ik geloof oprecht dat hij spijt heeft van dingen, en oprecht iets wilt doen, en mij nu ook wilt laten zien dat het anders kan.
Maar Benthe, je hebt gelijk. Ik ben doodsbang.
Een raar gevoel in mijn maag, misselijkheid, terwijl ik diep in mijn hart weet dat er niks gaat gebeuren…
Ik ben zijn dochter, en dat zal ik altijd blijven. Hoe dan ook.
Ik voel me verplicht dit te doen, en ik kan gelijk kijken of hij echt veranderd is, ook al loop ik het risico dat ik daarna compleet instort weer, ik wil dit risico lopen om erachter te komen hoe het werkelijk zit.
@coowckie wrote:
Ik vind het wel stoer dat je dit durft dat je hem toch nog en kans geeft zeg mar het blijfy id wel je vader
Dit dus! Eline, houd ons op de hoogte en ik hoop echt dat je vader van de les heeft geleerd en weer goed zijn best gaat doen. Echt, Eline, dit zegt zoveel goeds dat jij je vader nog een kans kan geven, zeker aangezien de meesten van girlzforum al iets hebben gehad van: waarom geeft ze die man toch niet aan? Je bent een sterke meid! Zet hem op!
ik vind het knap dat je ’t doet hoor. succes ermee! en hou ons idd op de hoogte (:
Er is weer veel gebeurt, vandaar dat ik ook weinig reageer op het forum. Ik heb niet meer zo de behoefte om mijn problemen of wat dan ook te delen met mensen, en heb ook niet zoveel zin in andermans zaken, al doe ik toch mijn best zo actief mogelijk te blijven. Het zal wel weer een periode zijn haha.
Volgens mij ga ik weer een griepje krijgen, mijn zusjes zijn ziek geweest, mijn stiefvader, nu begint mn moeder ook met verkoudheid, en ik voel me ook niet echt top.
Allemaal ook precies dezelfde soort griep, ik heb hem al gehad, maar het zou best kunnen dat ik nu weer een andere krijg of zo…
Er is ook iets leuks gebeurt, ik heb een nieuwe kat, die komt bij mijn stage vandaan. Zijn bazinnetje van 84 kreeg een hersenbloeding en is toen overleden, super sneu. Het is een echte lieve kater van drie jaar, en we zijn nu aan het koppelen met onze poes. Wat redelijk gaat. Het nadeel is wel dat hij ontzettend miauwt als wij slapen, mijn stiefvader werd daar natuurlijk weer ontzettend kwaad om, en mn moeder wil het twee weken geven. Ik hoop zo erg dat het gewoon goed komt! want dat verdient die kater gewoon…
En dan nog mn stiefvader, arggggh. Die is nu weer onwijs boos op van alles en nog wat… En vooral op mij natuurlijk weer, gelukkig neemt mn moeder het goed voor me op :)
Ik heb erg het idee dat ik me aanstel, op mn werk loopt het niet lekker en thuis ook niet, maar heb steeds meer het idee dat ik mezelf moet verdedigen dat ik wel echt een probleem heb thuis, omdat het lijkt of niemand het geloofd. Want ja, waarom ga ik niet gewoon het huis uit?
daar zit ik nog steeds over na te denken, en ook naar mijn oma te gaan. Alleen ja, ik durf het gewoon niet maar dan ook niet te vragen.
Verder ben ik natuurlijk bij mn vader geweest waar ik eerst even over na moest denken voor ik uberhaupt iets kon zeggen erover op het forum.
Op zich ging het goed, het was erg wennen, maar mijn stiefmoeder deed echt haar best, alleen ik had continue het idee dat zijn hobby, en andere vrouwen tussen hem en haar in stonden, en ook tussen mij en hem. Het is dus nog steeds niet weg.
De slaapkamer ben ik niet ingeweest, dat durfde ik nog niet.
Ben wel trots op mezelf, dat ik het gedaan heb.
Dan is er nog Alain, van hem heb ik verder nog niks gehoord. En het bevalt me prima. Hij is erg aan het flirten met andere meiden, wat ik terug zie op Facebook.
Dat was het zo’n beetje wel denk ik…
Het is ook allemaal wat eline, het is super belangrijk dat je je tijd voor je eigen neemt. Als je dat niet diet, te weinig aandacht besteed aan je eigen problemen gaat het op een keer mis, doe wat je kunt ook hier, ik doe het op het moment zelf ook
Lief Dagboek, daar was ik weer :)
Terug van weggeweest zullen we maar zeggen.
Ik heb het afgelopen dagen erg druk gehad met school, met de paarden, en vooral met werk.
Mijn baas heeft mij codes gegeven, en ik krijg nu ook taken die een manager/shiftrunner heeft. Ik ben er onwijs blij mee, en het voelt ook echt goed.
Mijn baas heeft vertrouwen in me, dat voelt goed!
Mijn manager was er vandaag weer, nadat ze een week vrij gehad heeft. Ze was blij voor me, en ik deed dingen uit eigen initiatief, en mensen luisterden naar mijn opdrachten. Dat voelde echt onwijs goed! Natuurlijk moet ik nog veel leren, maar ik hoop dat ik daar de kans voor krijg, en dat ik dit goede gevoel kan vasthouden, en niet weer terug val.
Verder is mijn stiefvader opgenomen geweest in het ziekenhuis, maar het gaat nu wat beter gelukkig. Even een paar dagen zonder hem heeft me goed gedaan.
Tsja, verder de paarden, afgelopen zondag wezen wandelen met 4 paarden en een heleboel mensen, ging super goed, en ik heb hem hele tijd beet gehouden, want stiekem was ik toch een beetje angstig.
Nu wil ik proberen zondag weer te gaan rijden op die van mn tante.
Komende 2 dagen nog werken, vrijdag vrij, en dan het weekend weer werken, tussen door ook nog school, dus ik heb het onwijs druk, vandaar mijn afwezigheid :)
Greetzz.
aah super eline! (:
Hellooo :)
Zo, ik ben nu officieel manager. Wauw, en dat op 18 jarige leeftijd, ik mag best trots op mezelf zijn denk ik dan…
Een tijd geleden was ik bang dat ik ontslagen zou worden, maar toch zijn er elke keer weer mensen die toch in mij geloven en mij die kans geven. Ik heb hier uit wel geleerd dat onzekerheid geen struikelpunt hoeft te zijn in je leven. Je moet er gewoon aan werken, en jezelf openstellen tegenover andere mensen. Ik denk steeds vaker bij mezelf, ‘ach, zo gek is het niet als ik dit doe, of als ik dit zeg’. En ik moet zeggen, dat helpt mij echt!
Verder heb ik alle thuisshit achter me gelaten, mijn stiefvader is weer rustig, en ik geloof dat de gesprekken bij de dokter hebben geholpen, voor hoelang weet ik niet, maar nu is het even rustig. Het verleden begin ik langzaam te begrijpen en te accepteren, en ik weet nu waarom ik zoveel dingen verzon die niet waar waren, dit helpt om alles te verwerken.
Ik heb geen psycholoog nodig, maar een verwerkingsproces.
Met Alain heb ik nog steeds geen contact, en aan de ene kant mis ik hem vreselijk erg, want hij blijft mijn maatje. Ook al zit ik nu wel beter in mijn vel moet ik zeggen. Ik heb ook bijna geen contact meer met mensen die mijn verleden weten, ik denk dat ook dit helpt om er niet meer aan te hoeven denken.
Langzaam aan ben ik mijn kamer aan het ombouwen tot een kamer van een 18 jarige, en word mijn kleding kast een 18 jarige, en niet dat van een 15 jarige. Ik denk dat ik hier vroeger nooit erg in gehad heb, en het me ook niet kon schelen hoe ik eruit zag.
Nu ik me weer wat beter voel begin ik mijn lichaam ook beter te verzorgen, en dat merken de mensen om mij heen ook :) Net als mijn nieuwe kapsel, veel mensen vinden het onwijs positief :)
Ook heb ik nu eindelijk geaccepteerd dat ik wel een eetstoornis gehad heb. Ook al dacht ik dat het niet zo was, ik heb wel degelijk 2 jaar lang een eetstoornis gehad. Pas toen ik dat begon te beseffen, ben ik meer gaan eten, en natuurlijk is er nog steeds die angst om dik te worden, en vind ik het moeilijk om te eten wat iemand van 18 jaar moet hebben, als je 2 jaar lang echt bijna niks gegeten hebt, is het moeilijk om dat weer op te pakken. Niemand van mijn omgeving weet van mijn eetstoornis, en niemand helpt me dus ook met het oppakken van normaal eet gedrag.
Maar het werkt tot nu toe prima, en ik voel me er goed bij :)
Tsja, dat was het wel voor even denk ik, heb weer even mn hart gelucht en jullie op de hoogte gebracht ;)
Ciao!
wat goed idd dat je zo positief blijft, ik ben super trots op je!
