Hee iedereen.
Ik weet niet of dat hier kan, maar ik wil een dagboekje openen voor mezelf.
Als het in het verkeerde forum-deel staat mag het verplaatst worden..
—
Ik ga een dagboek openen voor m’n gevoelens neer te schrijven. Ik krop ze allemaal maar op en dat is niet goed voor me.
M’n gevoelens uit ik dan door automutilatie.
Wie meer over mij wilt weten, lees dan m’n voorsteltopic(s).
–
Eten gaat op dit moment heel slecht, eten is elke dag een strijd. Ik eet bijna niks, en wat ik eet, geef ik over.
Ik heb enorm veel verdriet, ik heb veel meegemaakt, en zit nu bij pleegouders, maar mis m’n echte ouders enorm. Zij blijven m’n vlees & bloed.
Op school word ik gepest, en m’n punten zijn niet goed.. Ik heb de ene slechte toets achter de andere en taken maak ik niet.
School vraagt ook zo ontzettend veel energie, energie die ik niet heb..
Ik denk aan zelfmoord en heb m’n plannen. Elke dag is een strijd, een gevecht, naar een doel die ik niet vinden kan.
De moed verdwijnt en ik wil opgeven, maar doe het niet.
Ik weet niet wat ik met mezelf moet, ik heb zoveel emotie’s die ik niet kan uiten.. En daarom dit dagboek, ik ga het proberen, zodat ik niet moet automutileren…
Dit was het even voor nu.
Liefs.
Pimboliee
Hey Pimboliee. Ik heb natuurlijk eerst je voorsteltopics gelezen, voordat ik hierop ging reageren. Alleereerst wil ik zeggen dat ik het verschrikkelijk voor je vind wat er is gebeurd, en ik vind het nu ook verdrietig om te lezen dat je het leven niet ziet zitten. Als dit dagboekje je helpt, moet je daar zeker mee doorgaan. Ik vind het heel knap dat je het gewoon doet! Echtwaar, daar heb ik heel veel respect voor.
Automulitatie is niet echt prettig. Ik bedoel: hoewel er wordt gezegd dat er rust en vrede kan in worden gevonden, ’t is niet echt iets waar je mee te koop wil lopen dus doe je er veel aan om die dingen te verbergen. En net zoals je gevoelens, je gedachtes en ook het missen van je biologische ouders, stapelen die gevoelens heel erg op. Ik las dat je bang was om te gaan praten, omdat je dan denkt dat alles weer opnieuw begint. Maar als je eens eerlijk tegen jezelf bent: gebeurt dit alles dan al niet opnieuw, maar dan in dat hoofdje?
Natuurlijk hoef je niet meteen aan te kloppen bij psychologen. Die optie blijft geheel open voor je. Is je pleeggezin lief voor je? Heb je een goede band met ze? Misschien willen zij je helpen! Ze hebben je al graag geholpen door je in huis te nemen, willen ze dat niet nog een keer. En ze gaan je niet ondankbaar vinden als je ze verteld dat je je biologische ouders mist. Dat is toch heel normaal? Kun je niet op een manier contact met je ouders hebben? Email, telefoon… desnoods een keer met je tante erheen gaan zodat je ze toch nog kan blijven zien?
En dan over het uiten en school. Heb je hobby’s die je leuk vind om te doen? Sport, bijvoorbeeld: daar kan je even uitrazen. Iets creatiefs zoals tekenen of theater, ook iets om je emoties in kwijt te kunnen. Iets om te verzamelen, zodat je een doel voor ogen hebt wat je wil bereiken… zulke dingen. Je hoeft niet meteen een plan voor de toekomst te hebben, ik denk dat dat teveel van je vraagt waar je het antwoord niet op weet. Maar het plan voor de dag en misschien zelfs voor de week kan al klaar liggen. Schrijf de dingen op een memo op welke je wilt of moet doen deze week, en werk daar voor. Deel ook genoeg vrije tijd in. Misschien willen je pleegouders je helpen? Ook met je schoolwerk!
Ik zie dat ik probeer je allerlei tips te geven. Ik hoop dat je wat aan mijn bericht hebt. Ik heb mijn best ervoor gedaan om te kunnen inleven in jouw situatie, dus hopelijk heb ik er wat goed aan gedaan. En ik wil nog één ding zeggen voordat ik dit bericht afsluit:
Lieve Pimboliee, ik vind het zo knap dat je hier staat en je verhaal doet over alles wat er gebeurd is. Daarmee ben je een prachtig stoere meid waar ik echt respect voor heb.
Misschien zie je het allemaal even niet zo zitten, maar jij als persoon bent het zeker waard!
Liefs van girlish
Hee,
Bedankt beide voor je reactie.
@Benthe11: ik kan m’n topic zelf niet verplaatsen he? Ofwel?
En @Girlish:
ik vind het heel fijn dat je me probeert te helpen bedankt!
Ja, ik doe enorm veel om m’n wonden te verbergen.. En ik draag elke dag een masker om m’n echt ‘ik’ of gevoelens te verstoppen.
Ondertussen praat ik wel al maar niet zomaar tegen iedereen. Tegen m’n pleegouders in ieder geval wel, soms kan ik wel bang worden als iemand een bepaalde beweging naar me maakt. Ik heb ook vaak momenten van herbeleving, en dan mag niemand bij me komen, omdat ik dan heel bang ben.
Auotomutilatie geeft inderdaad rust. En misschien heb je gelijk, en begint alles alweer in m’n hoofdje. Het is daar ook een enorme chaos.
Ja, m’n pleegouders zijn heel lief, en ik heb een goed band met ze. Ik ben niet meer bang voor hen, alleen als ze een bepaalde beweging maken, die me bang maakt.
Nee, ik mag geen contact hebben met m’n ouders. Ik ben daar niet veilig.. Ik ben niet voor niks weggehaald..
Ik mag ze niet zien van de personen die me weghaalde, dat is verboden.
Ja, schrijven doe ik graag, vooral teksten voor mensen die overleden zijn, en tekenen. Ik doe veel aan sport, lopen enzo, maar dat komt dan voort uit bewegingsdrang.
Als ik het zou durven vragen, zou ik de hulp van m’n pleegouders vragen maar het vragen durf ik niet.
Ik ben heel blij dat je zo uitgebreid hebt geantwoord, jouw reactie heeft me geholpen! Dus je deed er goed aan. Nogmaals bedankt!
Liefs.
Misschien dring ik aan, maar kun je niet vertellen aan de personen die je hebben weggehaald hoe jij je voelt en of er echt geen mogelijkheid is om onder begeleiding je ouders een keer te zien? Je hebt ook nog je tante, die ook veel voor je heeft gedaan. Het is toch niet verboden om haar te zien? Misschien als je bij haar op bezoek kan komen, dat je het gevoel krijgt dat je bij je eigen familie weer bent. Ik weet het niet, het is echt heel lastig voor je. En om je ouders zo te moeten missen, lijkt mij ook niet prettig.
Ik vind het heel knap dat je het hier al vertelt. Hopelijk komt de chaos een beetje op orde door het op te schrijven. En heel fijn dat je pleegfamilie zo lief voor je is.
En natuurlijk ben je nog angstig, of associeer je bepaalde handelingen onbewust met een trauma – maar het is wel een verbetering. Ik vind dat je het heel goed doet en heel sterk bent.
Heb je nog hulp buitenaf? Vertrouwenspersoon? Psycholoog? etc? Zo ja, hoe gaat dat?
En, ja – makkelijker gezegd dan gedaan – maar je hoeft echt niet bang te zijn om te vragen. Het zijn lieve mensen die jou graag willen helpen. En daar hoort school dus ook onder :) Misschien kun je het een keer proberen te vragen. Als je over die angst heen bent gekomen, is dat weer een nieuwe overwinning!
En dat van schrijven en tekenen en sporten is hartstikke goed! Dat zijn ook dingen waar je om geeft en wat je graag doet. Het leven heeft dus niet helemaal geen zin meer: er zijn ook dingen waar je wel plezier aan kunt hebben. En dat is – denk ik – de focus!
Heel fijn ook dat mijn reactie had geholpen. Ik vond het namelijk erg moeilijk erop te reageren.
Liefs
Als je niet eet, schakelt je lichaam dingen uit, zoals emoties. Ik stopte ook met eten, zodat ik me daar op kon focussen, en niet op de pijn die ik had.
Maar om dingen te kunnen verwerken, moet je lichaam die energie hebben, en heb je dus voeding nodig.
Het is echt lastig om normaal te eten, zeker als het een soort drang geworden is, maar het moet je echt kunnen lukken… Maar dan heb je wel steun van andere mensen nodig…
Zijn er mensen in je directe omgeving die hier vanaf weten?
Bedankt beide voor jullie reactie ;).
@Elinee;
Ja, m’n pleegouders, en leerlingebegeleidser op school.
En zoals je zegt, ik focus me liever op niet-eten, dan op m’n pijn die ik heb of voel.
@Girlish:
Mij proberen helpen, is natuurlijk niet makkelijk, en normaal accepteer ik ook geen hulp, maar toch zette ik de stap om het te delen op het forum.
Nee, ik zie m’n tante nog wel hoor. Maar misschien moet ik stiekem m’n ouders bezoeken? Met m’n tante erbij, zeggen tegen m’n pleegouders dat ik naar m’n tante ga ofzo, en dan met m’n tante samen naar m’n ouders gaan.. Zonder dat iemand het weet..
Ja ik heb nog andere hulp, van de leerlingenbegeleidster maar dat helpt niet zo goed. Ik ben niet eerlijk tegen haat.. Zeg altijd dat alles goed gaat, maar ik ga kapot diepvanbinnen.
Ik ga het morgen proberen vragen.
Maar sporten doe ik enkel uit bewegingsdrang..
—
Ik ben moe, maar kan/wil niet slapen.
Ik ben op.
Morgen school, dat kost me ook veel energie en ik kan niet meer. I wil een paar dagen overslaan, kan dat? Mag dat?
Liefs.
Ik maak op uit jouw reactie dat je het heel moeilijk vind om met mensen erover te praten hoe jij je voelt. Zowel tegen je leerlingbegeleidster, pleegouders en misschien zelfs je tante.
Toch ben ik van mening dat als je het eerlijk toe durft te geven, dat je dan meer geholpen wordt dan dat je nu wordt. Je bent uit de rotsituatie gekomen. Hartstikke goed. Maar nu is het – mag ik het zo noemen even? – een rotsituatie allemaal in dat hoofdje. Het wennen aan een nieuwe omgeving ging gemakkelijker dan het verwerken. En ongeacht jouw sterkzijn en wat je allemaal hebt meegemaakt, denk ik dat je een beetje te jong bent om al die ellende op je schouders maar te moeten dragen. Een volwassen iemand heeft daar al moeite mee. Laat staan een jong meisje. Je bent al een kei, ik denk dat als je het durft toe te geven en durft geholpen te worden je zelfs nog beter dan dat wordt. Wat zeg ik? Dat denk ik niet: dat weet ik zeker.
Waar ik nog niets over heb gezegd is over je schoolsituatie. Ik las dat je gepest werd. Dat is heel rottig. Ik ben zelf ook lang gepest geweest en heb daardoor ook veel dingen laten vallen, omdat ik het me zo aantrok. Bij jou is dit nog een extra pech, gezien alle omstandigheden. Heb je geen vriendinnen op school die ook weten dat je gepest wordt? Ik bedoel: je hebt die pesters toch niets gedaan? Als je ergens een groepje hebt op je school, sta je sowieso al iets sterker. Al is het maar één of twee personen. Samen sta je sterk!
En wat bedoel je met bewegingsdrang?
Hee,
Het klopt wat je zegt, over m’n gevoelens praten kan ik niet. Dat is moeilijk, en hoe hard ik ook probeer, het blijft lastig..
Ja, ik vind het niet leuk dat ik gepest word, en ze pesten me allemaal mee dingen van vroeger, zoals littekens die ik heb in m’n gezicht, dat komt door m’n echte papa, daar pesten ze me mee, dan zie ik al die beelden weer enzo, terwijl ik er niet aankan doen dat ik die littekens heb.
Ja ik heb wel vriendinnen, maar die zitten niet in m’n klas – m’n hele klas pest me (19leerlingen) en elke keer tijdens de les, maar de leerkrachten doen niks. En nee, ik heb ze niks misdaan, integendeel, ik ben erg stil en teruggetrokken in de klas.
Met bewegingsdrang bedoel ik: drang om te bewegen, ik moet, bewegen, voor af te vallen, dat moet, ik moet dun worden, en veel bewegen.
@Benthe11, ja je hebt gelijk.
—
vandaag weer een rot dag gehad, ik ben het gepest beu, alle beelden weer voor me van vroeger.. Ik heb ook nog niks gegeten, vanmiddag m’n boterhammen weggegooid, ik wou ze niet.. Na school, heb ik even buiten gelopen, omdat ik me dik voel.. Ik ben het allemaal zo beu..
Liefs.
Pimboliee, Iedereen heeft in zijn of haar leven zoiets van, wat moet ik doen, iedereen (naar mijn mening) komt een keer in een cirkel terecht, zoals Benthe al zegt. Aan jou de taak om te laten zien dat je dat kan doorbreken, met hulp van de juiste mensen, het luisteren naar je lichaam, en een doorzettingsvermogen. Moet je dat kunnen doorbreken.
Ik zelf heb heel lang niet gegeten, puur van de stress, en het boeide me ook niet. Niet eens omdat ik wilde afvallen at ik niet.
Maar op een gegeven moment, was ik klaar om mijn gevoel te verwerken, en het een plekje te geven. Toen ben ik weer gaan eten, en kreeg ik inderdaad een andere kijk op dingen. Nog steeds vraagt mijn geestelijke toestand veel energie, en moet ik lichamelijk mijn geestelijke toestand een beetje helpen.
Met mijn verhaal probeer ik te zeggen, dat je er ooit klaar voor bent om weer te eten, en dat dat je zal kunnen helpen.
Ik ga vooral in op het feit van niet eten in jouw verhaal, omdat dat de motor is waar je je problemen kan aanpakken. Naar mijn mening.
Hoop dat je er wat aan hebt!
Verder ben ik het erg eens met de mening van Girlish.
Ja maar, Pimbolie, dat kunnen ze toch niet zomaar maken? Dat pesten over je littekens? Ik schrok ervan toen ik dat las. Ik bedoel; er zijn vele maar ook idiote redenen om mensen te pesten. Maar dit vind ik wel erg laag. Ik weet dat je bang bent om te vragen en vertellen, maar dit hoeft echt niet geaccepteerd te worden. Het pesten zal niet gelijk stoppen, maar de pester mag best weten dat het erg laag is om jou hiermee te pesten, omdat jij aan je wonden veel nare herinneringen hebt die hij/zij niet kan voorstellen. Of je dat zelf vertelt, je vrienden vertellen dat of je gaat ermee naar een vertrouwenspersoon, dat maakt allemaal niet uit, maar dit slaat echt nergens op. Je leest al dat ik me er behoorlijk boos over maak.
Het is wat Benthe11 en Elinee al aangeven en ik geef ze gelijk. Natuurlijk is het niet makkelijk die angsten te doorbreken, maar er zal toch wel op een gegeven moment iets moeten doorslaan dat je dit allemaal niet zo meer moet pikken? En dan heb ik het over alles wat je hebt aangeduid als een probleem. Ook al lijkt er geen oplossing voor iets te zijn, er is altijd een alternatief. En aangezien jouw gevoelens op het moment erg belangrijk zijn, is het ook belangrijk dat er iets mee wordt gedaan. Zowel naar de pesters, je schoolwerk en naar je biologische ouders toe. Niets hoeft stiekem, achterom en geheimzinnig gebeuren. Maar eerlijk zijn is de beste sleutel. En met die eerlijkheid kun je ook veel dingen oplossen. Niet zozeer alle toestanden, maar wel die oplossingen waar jij uiteindelijk ook tevreden mee kan zijn. En ga er gewoon voor wat jij vind dat het beste is!
De drangbeweging en het eetprobleem stellen mij ook net zoals de anderen ongerust. Zoals Elinee als aangaf heb je die brandstof echt nodig. En niet alleen voor de problemen, ook voor de dag te doorkomen, zoals ik het lees. Geen wonder dat je zo moe bent!
Omdat ik denk dat je daar in je eentje niet van af zal komen, zou ik het je toch aanrader deze situatie aan je schoolbegeleider te vertellen. Die problemen kunnen nog eens uitlopen tot ziektes en volgens mij heb je daar helemaal geen zin in.
En meid, je hebt vriendinnen. Een lieve pleegfamilie. Hobbies die je leuk vind om te doen! Kunnen die je echt niet gelukkig maken? Want als daar het antwoord nee op is, dan denk ik echt dat je zo snel mogelijk de vicieuze cirkel moet verbreken. En dan ook echt heel snel. Want we zien je natuurlijk liever gelukkig, dan in een wanhopige staat die zelfs neigt naar zelfmoord.
Hee,
@Elinee,
Nu ben ik er niet klaar voor, ik wil niet eten, en vind mezelf ontzettend dik en lelijk.. Ik moet mooi dun worden.
Ik begrijp wel wat je zegt, maar eten, na zolang niet-eten, en het gevoel te hebben dat je dik ben, kan niet…
@Benthe11:
Ik durf geen hulp vragen, en ik wil geen psycholoog ik kan het allemaal alleen ook. (ik weet het ik ben koppig).
@Girlish:
Blijkbaar kunnen ze dat wel.. Ik ga sowieso niet vertellen aan andere waardoor ik die heb. Dat is iets van mij persoonlijk.
misschien moet ik een brief schrijven aan de leerlingenbegeleidster dat durf ik wel.
En ik weet echt wel dat ik moet eten. Maar ik ben dik en moet afvallen.
Maar ik zal een brief schrijven en die afgeven. Ookal aanvaard ik geen hulp.
—
Vandaag weer 1 van zo rotdagen, het gepest weer, en ik ga toe aan de drang om mezelf te snijden. Heb ook toeggeven aan m’n bewegingsdrang en ben gaan lopen, koud of niet koud. Ik heb ook m’n middageten niet opgegeten en deze avond at ik maar 2boterhammetjs.
Ik ben moe en wil rust. Het is zo chaotische in m’n hoofd, ik ben het zo moe.. Ik wil rust.
En ik wil alles opgegeven.
Liefs.
Tja, of het terecht is of niet. Ik meen wat ik zeg dat ik je heel sterk vind door alles wat je hebt meegemaakt en dat je het hier durft te schrijven. Hoe moeilijk het allemaal is en hoeveel respect ik ook ervoor heb, ik reageer hier niet op uit medelijden, maar uit empathie.
Als je denkt dat deze situatie prima is zoals het is, dan snap ik het punt van een dagboek niet zo om eerlijk te zijn. En als het ook niet bedoeld was om reacties op te ontvangen, dan had je dat beter op pen en papier kunnen doen. Je komt alleen geen steek verder met zelfmedelijden. En als je vind dat we dan beter niet hadden kunnen reageren: dat kunnen we niet helpen. Jij brengt jouw probleem de wereld in. We lezen niet voor ons vermaak jouw dagboek en sinds je het ook openhoudt voor ons, gaan deze geheimen niet alleen jou meer aan, maar ook ons. Op die manier zie ik het recht dat we je dezelfde tips blijven geven, want voor zelfmedelijden zet niemand zich in. Zelf jij niet. En aangezien je zo weinig energie overhoud om je ding te doen, kun je de wereld echt niet in je eentje aan. Iedereen heeft hulp, want zonder hulp is het erg moeilijk succesvol te slagen. Of je er iets mee doet is aan jou, maar dat moet je zelf weten. Als ik jou was, zou ik dit al veel langer niet gepikt hebben. Zelfs als mezelf pik ik die dingen echt niet. Kom op, meid.
@Girlish:
Ik snap wat je bedoelt. Ik neem het ook niet fout op ofzo. En jullie mochten reageren, jullie kiezen waar jullie in reageren en waar niet. Ik maakte dit dagboek ook niet uit zelfmedelijden, maar om m’n gevoelens kwijt te kunnen. Pen en papier is hier niet veilig. Ik snap jouw punt. En ik wil hulp, maar ik kan dat niet zomaar aanvaarden dat is moeilijk. Bij m’n echte ouders, mocht ik m’n echte gevoelens niet tonen, ik mocht nooit huilen, dat maakte alles erger, zelf praten kon alles erger maken. En misschien moeilijk te begrijpen, maar dat nu zo plots allemaal wel doen is moeilijk. Ik ben niet anders gewend dan m’n gevoelens te verstoppen enzo. Daarom is hulp aanvaarden ook zo moeilijk, het is dus niet omdat ik een hulp wil, echt niet.. Ook niet uit zelfmedelijden of wat dan ook. Het is gewoon moeilijk snapje?
Ik hoop dat je me begrijpt, en dat je ook begrijpt dat het niet is omdat ik niet wil..
Liefs.
ik heb alles ook even gelezen.
ik vind het echt rot voor je.
maar toch, ook al zeg je dat je koppig bent. ga hulp zoeken! idd een psycholoog ofzo.
in een paar reacties hierboven zeg je dat je het alleen kan. maar dat kun je niet.
ik denk echt dat je even je koppigheid, je angst of whatever moet overwinnen en toch echt gaan doen hoor!
Zolang jij, Pimboliee, niet klaar bent om hulp te gaan zoeken, kunnen wij je ook niet verder helpen, ja we kunnen echt met je praten, en je helpen je hart te luchten en wat opener te worden. Maar zolang jij niet aan hulp toe bent kunnen wij, of in ieder geval ik, jou niet verder helpen, wel kan ik je natuurlijk steunen en je helpen wat opener te worden, en de andere kant van dingen laten zien, maar echt helpen kan ik je dan niet.
Hee,
@Benthe11:
Ik heb jouw berichtje beantwoord. bedankt vor de links. Ik zal er ook gebruiken van maken.. Maar zomaar direct hulp inroepen kan ik niet.. Zoals ik al eerder zei, jarenlang moest ik m’n gevoelens verstoppen, altijd lachen, doen alsof ze er niet waren, ze dan nu tonen, is lastig/moeilijk.. Maar misschien is dat moeilijk te begrijpen..
Ik hoop dat ik je aan een positief iemand laat denken..
@WhosThatChick (sorry als jouw naam verkeerd getypt is):
Ik snap wel wat je bedoelt. En ergens wil ik hulp, maar de stap is zo groot. Ik weet dat ik niet goed en slecht bezig ben, op alle gebieden. Maar, om hulp vragen is moeilijk.
&@Elinee:
Ik snap ook wat jij bedoeld. Maar, het is niet omdat ik er nu nog niet aan toe ben, ik er nooit aan ga toe zijn. Ik wil eerst hier m’n gedachten en gevoelens neerzetten, en misschien helpt me dat om erachteraf echt over te praten. Maar nu is dat moeilijk..
—
Weer gepest vandaag, en vind het niet fijn.
Morgen ook weer gesprek met de leerlingenbegeleidster, en ga proberen eerlijk te zijn tegen haar, ookal is dat moeilijk. Ik ga het echt proberen.
En ik hoop ook wel een beetje dat het lukt. Maar ik ben soms ook gewoon zo bang, bij m’n echte ouders, als ik huilde of een andere emotie liet zien, dan vrolijkheid. Werd ik geslagen, of zat ik in de problemen, en daarom ben ik ook soms bang om eerlijk te zijn, ookal weet ik dat het niet gaat gebeuren.
Liefs.
Hee,
@Benthe11:
Ik heb er al iets mee gedaan. Dat las je wel in een pb.
@Elinee:
Jullie doen dat wel, jullie reageren elke keer en dat geeft me ergens een goed gevoel!
—
Ik ben eerlijk geweest tegen de leerlingenbegeleidster heb alles eerlijk verteld. Hoe het ging enzo. Dat was moeilijk, en ik heb gehuild, maar het luchtte me op!
En ik heb gechat met de chat van 113online, en daar voelde ik me echt begrepen enzo.
Liefs.
geef vooral niet op! het heeft misschien even tijd nodig, maar je komt er wel!
@Pimboliee wrote:
Hee,
@Elinee,
Nu ben ik er niet klaar voor, ik wil niet eten, en vind mezelf ontzettend dik en lelijk.. Ik moet mooi dun worden.
Ik begrijp wel wat je zegt, maar eten, na zolang niet-eten, en het gevoel te hebben dat je dik ben, kan niet…@Benthe11:
Ik durf geen hulp vragen, en ik wil geen psycholoog ik kan het allemaal alleen ook. (ik weet het ik ben koppig).@Girlish:
Blijkbaar kunnen ze dat wel.. Ik ga sowieso niet vertellen aan andere waardoor ik die heb. Dat is iets van mij persoonlijk.
misschien moet ik een brief schrijven aan de leerlingenbegeleidster dat durf ik wel.
En ik weet echt wel dat ik moet eten. Maar ik ben dik en moet afvallen.
Maar ik zal een brief schrijven en die afgeven. Ookal aanvaard ik geen hulp.—
Vandaag weer 1 van zo rotdagen, het gepest weer, en ik ga toe aan de drang om mezelf te snijden. Heb ook toeggeven aan m’n bewegingsdrang en ben gaan lopen, koud of niet koud. Ik heb ook m’n middageten niet opgegeten en deze avond at ik maar 2boterhammetjs.Ik ben moe en wil rust. Het is zo chaotische in m’n hoofd, ik ben het zo moe.. Ik wil rust.
En ik wil alles opgegeven.Liefs.
haay pimbolieee
Klinkt miss sttom ofzow maar drang om te snijden daar moet je niet op ingaan want dat is het niet waard, trust me, ik spreek uit ervaring. en waarom zou je opgeven? laat die fuckers (de mensen/gedachten die jou tot opgeven dwingen) maar lekker fucken over wat ze willen, zulke mensen/gedachten zijn gewoon zielig/nutteloos, daar komen ze vanzelf ooit wel achter, maar het belangrijkste is dat jij dat weet, zodat je je er nix van aan hoeft te trekken omdat het toch shit is.
p.s zo super negatief dat jij over jezelf praat weet ik zeker dat je heel mooi bent.
p.p.s ik vind mezelf juist te dun, ik wou dat ik molliger was.
@lolita wrote:
haay pimbolieee
Klinkt miss sttom ofzow maar drang om te snijden daar moet je niet op ingaan want dat is het niet waard, trust me, ik spreek uit ervaring. en waarom zou je opgeven? laat die fuckers (de mensen/gedachten die jou tot opgeven dwingen) maar lekker fucken over wat ze willen, zulke mensen/gedachten zijn gewoon zielig/nutteloos, daar komen ze vanzelf ooit wel achter, maar het belangrijkste is dat jij dat weet, zodat je je er nix van aan hoeft te trekken omdat het toch shit is.
p.s zo super negatief dat jij over jezelf praat weet ik zeker dat je heel mooi bent.
p.p.s ik vind mezelf juist te dun, ik wou dat ik molliger was.
Je mag m’n vet (die ik nog heb) wel hebben hoor. Ik wil dun zijn.
Niet toegeven aan de drang is moeilijk, ontzettend moeilijk. Ik heb veel te veel meegemaakt, en denk daarom dat ik kapot moet. Ik zit niet voor niks in een pleeggezin…
—
Sorry dat ik hier zo weinig on ben, maar het gaat echt niet goed.
Ik heb geen energie, en wil dood. Rust, voor altijd.
Liefs.
