In america is het een gewoonte om eens per half jaar of zo bij een gynaecoloog te gaan, gewoon om te kijken of alles goed is, niet echt om een klacht te laten onderzoeken(gebeurt natuurlijk ook gewoon). Meeste meisjes gaan na hun eerste keer ongesteld geweest te zijn, of waneer ze denken dat het eraan komt. Omdat ik Amerikaans ben doe ik dat ook, ik vond het de eerste keer heel vreemd maar nu kijk ik er niet van op. :)
Ik vind het trouwens veel fijner bij een vrouwelijke arts, ik wil geen wildvreemde man die in beetje tussen mijn benen gaat staan gluren. 0_o
@Blue. wrote:
In america is het een gewoonte om eens per half jaar of zo bij een gynaecoloog te gaan, gewoon om te kijken of alles goed is, niet echt om een klacht te laten onderzoeken(gebeurt natuurlijk ook gewoon). Meeste meisjes gaan na hun eerste keer ongesteld geweest te zijn, of waneer ze denken dat het eraan komt. Omdat ik Amerikaans ben doe ik dat ook, ik vond het de eerste keer heel vreemd maar nu kijk ik er niet van op. :)
Ik vind het trouwens veel fijner bij een vrouwelijke arts, ik wil geen wildvreemde man die in beetje tussen mijn benen gaat staan gluren. 0_o
En in Amerika heeft toch bijna niemand een zorgverzekering? Duur geintje…
@Vitani94 wrote:
@Blue. wrote:
In america is het een gewoonte om eens per half jaar of zo bij een gynaecoloog te gaan, gewoon om te kijken of alles goed is, niet echt om een klacht te laten onderzoeken(gebeurt natuurlijk ook gewoon). Meeste meisjes gaan na hun eerste keer ongesteld geweest te zijn, of waneer ze denken dat het eraan komt. Omdat ik Amerikaans ben doe ik dat ook, ik vond het de eerste keer heel vreemd maar nu kijk ik er niet van op. :)
Ik vind het trouwens veel fijner bij een vrouwelijke arts, ik wil geen wildvreemde man die in beetje tussen mijn benen gaat staan gluren. 0_oEn in Amerika heeft toch bijna niemand een zorgverzekering? Duur geintje…
Jaah idd hahah maar het is je eigen keus, moet natuurlijk niet maar meeste mensen vinden het doods normaal, ze zien het als naar de tandarts gaan ofzo.
Hoi Allemaal,
Ik ben afgelopen woensdag voor de eerste keer bij een gynaecoloog geweest. Ik ben 16 jaar. De reden voor mijn bezoek was dat er in het verleden seksueel misbruik heeft plaatsgevonden. Omdat dit soms erg ver ging, was ik bang dat er dingen door beschadigd zouden zijn of dat ik een soa opgelopen heb. Met heel deze achtergrond, vond ik het echt doodeng…
Ik had mijn tante (S) gevraagd om met me mee te gaan, omdat ik dan een handje had om vast te houden, en iemand die me kon ondersteunen. Het is eigenlijk heel goed gegaan. In eerste instantie ging ik heel dapper naar het ziekenhuis, maar toen ik eenmaal naast S in de auto zat, was het opeens toch wel heeeeel erg spannend. Aan de hand heeft ze me het ziekenhuis ingeloodst, en na alle administratieve rompslomp en een kopje thee, heeft ze me aan de hand de wachtkamer mee ingenomen. Ik heb me tegen haar aangenesteld, en – naar mijn mening veel te snel – kwam de dokter ons roepen. Het was een hele aardige vrouw waar we allebei direct een goed gevoel bij hadden.
Ik had me voorgenomen eerst zelf te proberen of ik mijn verhaal kon doen, maar ik was zo gespannen dat S het toch voor me gedaan heeft. De gynaecologe heeft me nog een keer gevraagd of ik echt zeker wist dat ik dit wilde, en ondanks de spanning; ja. Ze heeft me heel duidelijk gemaakt dat ik de baas was, en dat als er iets gebeurde dat ik niet wilde, niet prettig vond, me pijn deed, of ik wilde dat ze zou stoppen, ik het aan moest geven. Dat het ook niets uitmaakte als ik verdrietig werd, bang, of wat meer tijd nodig had. Na een dikke knuffel van S, heb ik me uitgekleed en ben ik in de stoel gaan zitten.. in eerste instantie nog wat gespannen, maar toen ik eenmaal in de juiste houding lag was het eigenlijk goed. Ze begon met alleen kijken, en daarna heeft ze met een eendenbek een tweetal uitstrijkjes gemaakt. Toen heeft ze naar mijn baarmoeder en eierstokken gevoeld, en tot slot heeft ze nog een inwendige echo gemaakt. Ik heb er helemaal, maar dan ook echt helemaal niets van gevoeld. Zeer deed het zeker niet, maar ik kan het eigenlijk niet eens oncomfortabel noemen. Zowel de eendenbek en de uitstrijkjes, noch het toucher en de echo. Dat terwijl ik nou niet bepaald ontspannen was, haha. Ze vroeg ook voor elke handeling opnieuw of ze die mocht uitvoeren, en of het nog ging. Eigenlijk ging het prima, en mocht ze dus ook alles doen. Eigenlijk waren we alle drie verbaasd over hoe goed het ging. Het had allemaal niet zo’n formeel karakter, en ik denk dat dat al heel veel scheelde. En de nabijheid van S natuurlijk. Wat ze op gezicht kon beoordelen, was allemaal oke. Geen gekke dingen. Ook wat ze op de echo zag was allemaal normaal (al was het voor ons vooral een vaag zwart vlak met wat witte lijntjes, haha). Toen ik weer veilig aangekleed en wel in een stoel zat, waren ze allebei trots op me, terwijl ik zelf vooral verward was. De gynaecologe zei zelfs dat ze vond dat ik een voorbeeld voor veel vrouwen was, omdat het vaak veel meer moeite kost. 30 mei mogen we terugkomen voor de uitkomst van het soa-onderzoek. Helaas hadden we het er namelijk nog niet helemaal opzitten, want ik moest (of eigenlijk; mocht, want als het niet meer ging dan hoefde het niet) nog bloed laten prikken. Vond ik eigenlijk nog veel enger dan de hele gynaecoloog. En ook een stuk pijnlijker… Maargoed, ik stond waarschijnlijk te stijf van de adrenaline om flauw te vallen, en daarna mochten we heel hard naar buiten rennen. Het daadwerkelijke onderzoek bij de gynaecologe heeft ook maximaal 15 minuten geduurd. Voor mijn gevoel zelfs maar 5 minuten, maar het zal toch wel iets langer geweest zijn. Ondanks alle spanning die ik gevoeld heb, is het me heel erg meegevallen, durf ik op dit moment misschien zelfs al opluchting te benoemen.. En eerlijk is eerlijk; ik geloof dat ik vanaf gisteren liever naar de gynaecoloog ga dan naar de tandarts ;). Morgen weer? (Oohnee, toch maar niet, haha).
Ze heeft bij mij wel de kleinste maat eendenbek gebruikt, en ik heb dat hele ding niet gevoeld. Ook de uitstrijkjes heb ik niet gevoeld. Voor de echo en het toucher geldt hetzelfde. Het enige dat ik een beetje gevoeld heb, was mijn blaas die niet helemaal leeg was. Ga dus voor het onderzoek naar het toilet!! Mij heeft het heel erg geholpen dat er iemand bij me was die vertrouwd voelde, die mijn hand vasthield en die me gerust kon stellen. Ik was te gespannen om me te schamen of te generen, maar dat is ook helemaal niet nodig.
Ik was ook doodsbang, zag er ontzettend tegenop, maar het is een hele positieve ervaring geworden. Heb er nu geen moeite meer mee, en zal er een volgende keer niet meer zo tegenop zien (al zou ik graag dezelfde dokter hebben, dat moet een vrouw uit duizenden geweest zijn).
Hoop dat ik jullie een beetje gerust heb kunnen stellen, en als je nog vragen hebt; just let me know!
X DYentl
