Hey iedereen die zo vriendelijk -of nieuwsgierig- is om hier even te kijken. Ik zit hier eigenlijk al een paar dagen mee, maar ik kwam vanavond er pas echt achter wát me zo dwars zat. Ik weet totaal niet wat ik kan doen en op dit moment is mijn beste vriendin niet aanspreekbaar, en ik weet niet of ik tot morgen kan wachten.
Goed. Dit wordt misschien een megalang verhaal, dus maak je borst maar nat. Ofzo.
Ik zit op een forum over een specifiek onderwerp waar eens in de zoveel tijd meetings worden gehouden. Ik ben al verschillende keren geweest en het is ontsettend gezellig. De laatste meet is nu zo’n maand geleden en sindsdien is het eigenlijk anders geworden.
Een vriend van mij, Dave -in het echt heet hij anders- die ik al zo’n 2 jaar kende via MSN kwam ook. Nu zei hij dat wel vaker, maar een vriend van me die dicht bij hem woont zei dat hij hem mee zou sleuren, kosten wat kost.
De woensdag voor de meeting -die was zondag- maakte zijn vriendin het uit. Hij is het type jongen waarbij vanaf dat moment niets meer te redden valt. Oftewel: Huilen, zichzelf verwijten, zich afvragen waarom, meer huilen, schreeuwen, gaten in muren slaan, dagen op bed naar het plafond staren..etc. Hij hield zoveel van haar en na 2 jaar ineens…patsboemaf.
Ik dacht eigenlijk dat hij niet meer zou komen, maar uiteindelijk zei hij dat hij afleiding nodig had. En toen kwam de meet.
De meeting zelf was heel gezellig. Iedereen was vrolijk, gezellig en was voor alles in. Ik heb een paar nieuwe mensen ontmoet, en Dave was er dus ook. We hebben veel gelachen, met z’n twee en met meerdere erbij en hij heeft me ook wat over z’n ex verteld en dat hij zich nog steeds wel rot voelde. Hij zei daarna dat ik heel goed kon luisteren en dat hij het fijn vond omdat de laatste tijd niemand dat echt deed.
We aten met de hele groep in de Mac en daarna gingen de eerste al snel naar huis, hij dus ook. Ik voelde eigenlijk helemaal niks, alleen dat ik hem niet weg wilde hebben. Ik weet niet waarom en er was ook helemaal geen emotie, alleen dat ik hem niet moest laten gaan. Natuurlijk ging hij wel en ik smste hem dat het heel leuk was. Dat deed ik ook bij 2 anderen mensen, maar dat terzake.
-Wat een megalang verhaal, nu al-
De volgende dagen werden we steeds closer. Closer als in: elkaar dingen vertellen, liedjes uitwisselen, tekeningen voor elkaar inscannen, sms’en…ik steunde hem over het verlies van z’n vriendin -want die had ineens een ander- en ineens spraken we af in mijn herfstvakantie.
Eerst struinden we door de stad en gingen winkels in en uit, daarna waren we even naar zijn huis gegaan. We hebben muziek geluistert, hij heeft mij vanalles laten zien en ik kreeg een paar dvd’s en boeken naar huis. Ik heb even op zijn schoot gezeten -en ik was zo onzeker dat ik half stond zodat hij niet kon denken dat ik te zwaar was, if zo- en op een of andere manier voelde ik me heel veilig, prettig en kwetsbaar tegelijk. Ik vond het gewoon…fijn ofzo. Geen verliefdheid, want dat is heel anders. Daarna bracht hij me terug naar het station en we namen afscheid. Ik had weer het gevoel dat ik wilde blijven of dat hij maar mee terug moest.
-nog langer-
De komende dagen was hij vrolijk. Ik heb hem 2x gebeld en het was gezellig. We hadden gepraat over wat moeilijkere dingen maar ook over leuke dingen. Hij maakte mij aan het lachen en ik hem. En opeens…kwam hij over 2 weken naar mij toe -dat is nu dus volgend weekend-. Hij wilde graag Eindhoven zien én het boerengat waar ik in woon. Mijn huis, mijn ouders, m’n kat, m’n hond, m’n kamer…alles. En ik stemde daar natuurlijk heel erg mee in.
Ik heb het gevoel dat zijn leven zo ongeveer aan die dag vast zit, want hij zegt zo vaak dat hij er zo’n zin in heeft, hij zegt dat hij er naar toe leeft en niets hem tegenhoud om te komen. Ik heb er ook heel erge zin in. Het enige probleem waar ik heel erg mee zit is dat hij blijft logeren.
Natuurlijk is dit heel preuts, en onzinnig, maar telkens als ik daar aan denk, krijg ik een heel raar gevoel in m’n maag. Zo’n gevoel dat je krijgt als je wéét dat je vanavond iets gaat eten wat je he-le-maal niet lekker vind, of als je wéét dat je vriendje het uit gaat maken en jij er toch naartoe moet. En ik vind hem zo aardig en lief, en natuurlijk gaat hij niks met me uitvreten, maar dat gevoel blijft.
Mijn gevoelens veranderen dan ook telkens. Als hij me ’s ochtends wakker sms’t krijg ik een warm gevoel van binnen, een week gevoel alsof ik echt verliefd op hem ben. Als hij me sms’t tussen de lessen door stuur ik er het liefst meteen 10 terug. Wanneer hij vraagt of ik hem wil bellen, of of hij mij mag bellen blijf ik het liefst m’n hele leven aan de telefoon.
Ik zou meteen de bus nemen als ik nu naar hem toe kon gaan. Wanneer hij een tekening voor me inscanned -die ontsettend mooi zijn- met ‘To Chip’ voel ik me speciaal. Hij zégt ook dat ik speciaal ben, en heel erg zorgzaam en lief. Hij vind me klein -I am- en zegt dat dat schattig is. Het probleem is, is dat ik me -nu dus bijv.- helemaal niet week voel en helemaal niet verliefd. Voornamelijk heb ik dit ’s avonds.
Op het moment dat hij niet terugsms’t of een heel vreemd berichtje stuur maak ik me wel ineens gruwelijke zorgen. Wat voor verfockte gevoelens zijn dit?
Ik zou echt geen idee hebben wat ik hiermee moet. Ik wil zo graag met hem afspreken, maar ik weet niet of ik er goed aan doe. Ik heb het gevoel dat hij verliefd op me is, en ik weet niet of dat ook wederzijds is. Als ik hem afwijs dan zou hij helemaal depressief kunnen worden -en dat meen ik- hij slaapt nauwelijks, is enorm onhandig en is heel onzeker.
Dus nu…al zijn vrienden denken dat ik hem leuk vind, al mijn vrienden denken dat hij mij leuk vind. De vrienden die we delen denken dat we elkáár leuk vinden, en vooral Aron, die heel dichtbij Dave woont vraagt het me telkens. En ik zeg keihard ‘NEE’ maar misschien is het wel een keiharde ‘JA’. Bah, volgens mij snap jij er wss ook niks van. Als je tot hier hebt gelezen verdien je een applausje. o.o
Thanks! xxx
Ja, bedankt voor het applaus.
Terzijde, ik schrok me naar toen je de eerste keer zei dat je het gevoel had dat je hem niet moest laten gaan. Ik dacht dattie zelfmoord had gepleegd, mensen mijn hart XD Ik heb nog nooit zo hard doorgescrolld.
Maargoed na het verhaal wel goed te hebben gelezen kom ik tot de conclusie dat jij wel heel veel gevoelens hebt zeg. Je weet niet goed of je hem nou wel of niet leuk vindt. Is het dan wel zo verstandig om hem te laten logeren? Straks zit je aan hem vast. Als je hem niet leuk vindt en hij blijft logeren, heeft hij misschien superhoge verwachtingen die keihard de grond in worden geboord. Het lijkt mij beter als je het nog gewoon een dagje aankijkt en dan later nog eens afspreekt om te logeren, mocht hij toch soort van “de ware” zijn.
Als je wilt dat jullie vrienden blijven, dan zou ik hem voorlopig helemaal niet laten logeren, om hem geen valse verwachtingen te geven. Hij voelt zich al rot genoeg lijkt mij ;)
Succes en sterkte!
Hey, heel erg bedankt voor je reactie. En kijk uit voor je hart. x3
Naja, we hebben dus al afgesproken dat hij blijft slapen, en als ik ineens zeg ‘ja sorry maar nee’ dan weet ik dat hij sowieso teleurgesteld is, en ook denk dat ik hem niet vertrouw. Want dat is het ‘m dus helemaal niet. Ik denk echt niet dat hij iets met me gaat doen, ik weet zelfs dat het heel gezellig wordt want ik blijf wel bij meer jongens logeren, en zij ook bij mij.
Maar toch blijft dat vreemde gevoel.
Ik ga straks mijn vriendin op bellen, en vragen of zij niet óók wil blijven logeren, want zij is ook heel goed bevriend met hem. Ik weet verders echt niet wat ik kan doen, maar ik doe er alles aan om hem nÃÂÂÂét te kwetsen.
Nogmaals bedankt. :3
Ohgod, dat soort mensen. Hij lijkt sterk op hoe ik me vroeger gedroeg en hij lijkt ook heel erg op 2 andere jongens die ik ken. Goed, even wat mij opvalt:
@Mrs. Von Grimm wrote:
Als ik hem afwijs dan zou hij helemaal depressief kunnen worden -en dat meen ik- hij slaapt nauwelijks, is enorm onhandig en is heel onzeker.
Als je hem afwijst, dan heeft hij pijn.
@Mrs. Von Grimm wrote:
(…) en als ik ineens zeg ‘ja sorry maar nee’ dan weet ik dat hij sowieso teleurgesteld is (…)
Als je hem afwijst, dan heeft hij pijn.
@Mrs. Von Grimm wrote:
(…) maar ik doe er alles aan om hem nÃÂÂÂét te kwetsen.
Als je hem afwijst, dan heeft hij pijn.
Ik lees 3 keer exact hetzelfde, want het komt op exact hetzelfde neer. Je doet hem pijn als je hem nu afwijst en je wilt hem geen pijn doen. Denk eens na, hij is duidelijk verliefd en zal alleen maar meer verliefd kunnen worden. De jongen was gebroken na zijn vorige vriendin, dat zegt genoeg over hoe hij in elkaar steekt. Stel dat je hem nu zou afwijzen, dan doe je hem inderdaad pijn. Stel dat hij blijft slapen en je wijst hem over een maand af, dan doet dat nog zoveel meer pijn.. Besef je wel dat je hem elke dag meer hoop geeft. Either way zou je hem pijn doen, maar hoe eerder je hem duidelijk maakt dat je twijfelt, hoe minder pijn het zal doen.
Goed, ik zeg niet dat je van hem af moet. Ik ben het echter wel met Isabeau eens dat je er toch maar even wat meer tijd voor moet nemen. Hij wil blijven logeren, hij wil je ouders ontmoeten, hij wil je huis zien. Ben jij daar wel klaar voor? Misschien zie jij het niet als een relatie of iets, maar zijn perspectief is duidelijk anders. Misschien is het voor jou onschuldig, maar voor hem is het veel meer dan dat. Voor hem is het hoop, hoop dat hij een kans maakt, en zoals ik al zei: hoe meer hoop, hoe meer pijn.
Persoonlijk zou ik toch maar zeggen dat je tijd nodig hebt om je gevoelens op een rijtje te zetten. Zeg tegen hem dat je niet weet wat je wilt en dat je voorlopig nog gewoon vrienden wilt blijven en de tijd wilt om je gevoelens op een rijtje te zetten. Als hij echt om je geeft zou hij dit begrijpen. Als hij hier niet tegen kan, dan heeft hij je alleen maar om zijn verlangens te vervullen. Er zijn zat mensen die een relatie aangaan om hun verlangens te stillen, zeker nadat ze gedumpt zijn.
Je zegt dat hij nu wel moet blijven slapen. Goed, ik zou gewoon zeggen dat het beter is als hij dat niet deed, maar enfin, hij blijft dus slapen. In dat geval kun je het beste een vriendin erbij vragen, ja. Dit maakt het al een stuk minder gespannen. Wat ik wel vind dat je moet doen is gewoon met hem praten hierover.. Makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard, maar wees realistisch. Wat is eerlijker voor hem en wat is eerlijker voor jou? Wat is uberhaupt het beste? Moet er wel zoveel vaart in zitten? Moet het allemaal wel zo snel gaan? Neem gewoon rustig de tijd om je gevoelens op een rijtje te zetten. Niemand heeft wat aan valse verwachtingen, valse hoop en onnodig veel verdriet.
Naja, ik zou met hem erover praten als hij werkelijk tegen mij gezegd zou hebben dat hij mij leuk vond, of iets dergelijks. Maar dat heeft hij niet, en daarom is het zo moeilijk erover te beginnen. Dan klinkt het alsof ik er maar overuit ga dat hij mij leuk vind, en dat ik alleen daarom aardig tegen hem doe.
Ik snap goed wat jullie beiden bedoelen, maar ik voel me nu zo’n beetje in het nauw gedreven. Een paar dagen geleden vond ik het geweldig dat hij zou komen en bleef logeren en dat hij de volgende dag nog een middagje hier was, maar nu begin ik er steeds meer aan te twijfelen. Ik hoop echt zo erg dat die vriendin ermee instemt, want als ik daar aan denk, denk ik juist weer dat het heel leuk gaat worden, en dat hij vaker kan komen.
Heel erg bedankt. ^^
Het is nu ongeveer een week verder, en ik ben heel blij dat hij toch gekomen is. Het was heel gezellig, en ik voelde me volkomen op mijn gemak omdat mijn beste vriendin, Saya, ook was gekomen. Ik had zo’n gevoel dat het alleen maar beter kon worden en dat werd het ook. En ik voel nu steeds sterker dat ik een beslissing kan nemen.
Zaterdag hebben we de hele dag gelopen, eigenlijk. We zijn naar de boekenbeur geweest en in zo’n honderd andere winkels. Hij was bereid om voor vanalles en nogwat te betalen, maar dat sloeg ik -zoals altijd- allemaal af. In de avond, toen we naar huis gingen kwam Saya, en de sfeer was goed. Ik heb met hem gezoend, en eigenlijk ben ik daar nogal kapot van. Natuurlijk had ik er een goed gevoel bij op het moment zelf, en het overviel me ook wel een beetje. Ik denk niet dat ik er spijt van heb, maar het is geen verstandige zet geweest. Hij is namelijk dol op me. En dat is nogal laag uitgedrukt.
Ik zou heel graag iets met hem willen, maar er zijn 2 dingen die me ENORM tegenhouden.
1) Hij woont anderhalf uur van me af met de trein. Het is niet superlang, maar de trein kost wél geld, en vooral als geen van beiden OV heeft.
2) Z’n pessimisme. Hij maakt niet overal een probleem van, maar iedere tegenslag is voor hem een enorme berg die hij moet beklimmen. Zijn vader is ontslagen, en heeft een enorme kans op een hardinfract -die hij vorig jaar ook al heeft gehad- en heeft nu ook last van nierstenen. Wanneer er dus iets ernstigs gebeurd met hem zal Dave er aan onderdoor gaan. En zo is het ook met mensen die hem keer op keer de grond in boren, z’n ex-vriendin die allerlei dingen doet om hem rot te laten voelen -lees: foto’s maken van haarzelf en haar vriend, zoenend voor Dave’s huis en steeds sms-jes sturen via vriendinnen van haar- en weetikveel wat nog meer.
Ik kan het hem natuurlijk niet kwalijk nemen, maar ik vind het zo vervelend dat hij ineens stil kan vallen en niets meer los wil laten voor een aantal minuten.
En damn, ik wordt nu ineens weer mÃÂÂÂnder zeker. Ik zou het liefst willen afwachten, afwachten, afwachten. Maar dat kan ik mezelf en hem niet aan doen.
Ik heb maanden naar hem gekeken als hij een god was, en nu hij interesse in me heeft klap ik dicht. En dat heb ik niet alleen met hem gehad, met meer mensen.
Tja, klote voor je eigenlijk.. als ik die laatste 2 alinea’s lees dan. Ik kan zoveel zeggen, maar eigenlijk komt het er gewoon op neer wat jij wilt.. Weeg zelf de nadelen tegen de voordelen af. Bedenk je of zijn pessimisme jullie relatie zou schaden in een dusdanige mate dat het pijn zou gaan doen. Stel dat jullie een maand of 2 maanden bij elkaar zouden zijn, zou zijn pessimisme dan nog wel verdraagbaar zijn? Etc.. Weeg het gewoon af. Schrijf het desnoods allemaal in rijtjes op, zolang je er maar een beter beeld van krijgt.
idd bedankt voor het applaus:P!
Maar eigelijk snap ik jou gevoelens heel goed,
Om eerlijk te zijn, heb ik dit ook best vaak gehad.
Of eigelijk altijd! Als ik iemand leuk vind is alles goed, tot dat je aan de gevolgen denkt.
het kan wel zo zijn dat de jongen gevoelig en onzeker, maar het is niet jou fout wat je denkt en voelt. het kan best zo zijn dat je hem leuk vind. maar verliefd ben je zeker niet. Anders heb je die rare gevoelens niet..
en geloof me ik ken het verschil, het is moeilijk om deze ‘2 soorten’ uit elkaar te halen in je hoofd. het is ook moeilijk om zoiets zelf te bepalen. maar wat niet is kan nog komen, je kunt altijd verliefd worden. Maar ik denk dat het in jou geval een heftige vriendschap betekent
succes er mee
idd bedankt voor het applaus:P!
Maar eigelijk snap ik jou gevoelens heel goed,
Om eerlijk te zijn, heb ik dit ook best vaak gehad.
Of eigelijk altijd! Als ik iemand leuk vind is alles goed, tot dat je aan de gevolgen denkt.
het kan wel zo zijn dat de jongen gevoelig en onzeker, maar het is niet jou fout wat je denkt en voelt. het kan best zo zijn dat je hem leuk vind. maar verliefd ben je zeker niet. Anders heb je die rare gevoelens niet..
en geloof me ik ken het verschil, het is moeilijk om deze ‘2 soorten’ uit elkaar te halen in je hoofd. het is ook moeilijk om zoiets zelf te bepalen. maar wat niet is kan nog komen, je kunt altijd verliefd worden. Maar ik denk dat het in jou geval een heftige vriendschap betekent
succes er mee
