Hallo dames,
Ik ben nieuw hier en ik zal graag iets tegen het licht willen houden want ik zelf niet meer wat wel of niet goed is.
In november heb ik een man leren kennen. We begonnen rustig aan maar kregen het toch erg leuk.
De eerste scheurtjes kwamen toen hij me “bijzondere” dagen liet zitten en naar zijn ex toe ging. Zij waren “bevriend”.
Ik heb dit toen bespreekbaar gemaakt en hij snapte dat ik dit niet zo leuk vond.
De tijd tikte door en wij hadden het leuk samen, echte diepgang of uiten van gevoelens gebeurde vanaf zijn kant niet. Ik dacht, geef het tijd, zo lang kennen we elkaar nog niet. Maar lekker zat het me niet, net zoals de gebeurtenissen met zij. ex.
Op Valentijnsdag werden we samen in zijn huis wakker, ik was bij hem blijven slapen. Hij deed opeens geheimzinnig met zijn telefoon en ik vroeg wat er aan de hand was. Hij zei dat er niks was. Het bleef me een rot gevoel geven dus ik vroeg of ik mocht kijken. En wat bleek, hij was aan het contacten met zijn ex. Niet alleen die dag maar dag in dag uit. Hij had hierover tegen me gelogen.
Ik ben boos en verdrietig weg gegaan. De volgende dag heb ik hem boos opgebeld en uiteindelijk is het goed gekomen.
Een duidelijk standpunt over zijn ex nam hij niet aan, dit heeft nog 2 maanden doorgesukkeld waarin zij steeds contact zocht, waar hij in mee ging en ik me hierdoor onzeker voelde.
Uiteindelijk is dit gestopt, op mijn verzoek. Complete openheid heb ik hier nooit over gehad, ook zijn telefoon bleef zijn privé ding. (Ik ben hier mee zelf altijd heel open)
De tijd verstreek en ik merkte dat hij weinig diepgang met me aan ging. Het bleef oppervlakkig. Vertellen over hoe je je voelt, emoties delen of liefde/waardering tonen gebeurde niet vanuit zijn kant.
Hierover geprobeerd te praten. Hij vind dit moeilijk, wat ik respecteer.
Ook op seksueel gebied was er weinig spontaan te beleven. Enkel even voor het slapen gaan zijn orgasme krijgen en voor mij verder weinig aandacht. Ook dit proberen te bespreken maar ik liep wederom tegen een muur. Serieuze gesprekken waren moeizaam.
Ook in zijn huis, allerlei regels, ik voelde me daar soms als een olifant in een porseleinkast. Ik moest zo opletten wat ik wel of niet deed. Zelfs over mijn ademhaling, daar kreeg ik al opmerkingen over.
Ik kon dit nog allemaal handelen maar op een avond kreeg ik een vervelend emotioneel bericht uit mijn familie. Ik was bij hem en had verwacht wat steun te krijgen, even een arm om me heen. Maar hij besloot compleet iets anders te gaan doen en mij zo te laten zitten.
Wederom ben ik verdrietig weggegaan.
Daarna nog contact gehad omdat ik wilde praten maar vanuit zijn kant weer weinig respons.
Ik ben hierdoor ontzettend aan mezelf gaan twijfelen. Heb ik dit verkeerd aangepakt? Heb ik teveel verwacht of was dit ondergaan geen fijne liefdevolle “relatie”?
Verder hadden we het leuk, konden we lachen samen en brachten we veel tijd samen door. Het is ook echt wel een lieve, zorgzame man.
Liefs
