Nu ff geen stelling ;) , maar wel iets waar je goed overna kunt denken.. En eventueel op elkaar kunt inhaken:)
“Geef jezelf nou eens een cijfer, je krijgt er 2 uur de tijd voor om de boel te formuleren”, en daar zit je dan op school in een leslokaal met 3 lege A4-tjes en zitten de meeste scholieren om me heen te kijken alsof ze water zien branden.
Verder kregen wij dus geen verdere uitleg, maar al snel besloot ik voor mezelf om maar gewoon van een 1 tot 10 systeem uit te gaan, al kun je natuurlijk ook gewoon in procenten de boel uiten.
Hoe dan ook, een cijfer aan mezelf geven … wat een onmogelijke vraag eigenlijk, simpelweg omdat mensen zo dubbel denken en doen.
Zelfkritiek is sommige mensen onbekend en andere zijn juist te kritisch, willen dingen niet zien of laten bepaalde zaken te zwaar wegen … dillema’s dus!
Want je kunt uitgaan van een perfectie, maar dat blijft enkel iets ‘perfects’ in jouw ogen, of je gaat gewoon uit van het maximale dat je denkt uit jezelf te kunnen halen, iets wat ook wel wat heeft omdat je bepaalde dingen gewoon niet kunt, hebt of kunt regelen.
Daarnaast kun je zoveel dingen bedenken waardoor je jezelf een hoog of juist laag cijfer geeft, maak je voor jezelf een afweging wat je erger/beter vind t.o.v andere zaken, van je IQ tot aan je lach die verbergt dat je weinig inhoud in die bovenkamer hebt … zoveel mogelijkheden als je er echt over nadenkt, en dat wilde ik ook eens gaan doen.
Nu vroeg ik me af wat voor cijfer jullie jezelf zouden geven, en dat cijfer opzich is niet zo boeiend, maar meer de conclussies en de uitleg waarom je tot dat cijfer bent gekomen.
Ik heb er over nagedacht.. maar dit is ‘echt zoo moeilijk…
Mijn verleden is zwaar geweest. Ik heb veel dingen op mijn bord gekregen, maar ik sta nog steeds recht overeind. Ik weet wat er te halen is in de wereld en ik weet ook hoe je daar misbruik van kunt maken. Noem maar eens dingen als drugs, alcohol en sigaretten. Geen van alle drie die dingen heb ik kunnen weerstaan. Het heeft mijn school verpest en ik heb er spijt van.
Spijt is iets wat je moet durven toegeven in de wereld. Evenals dat je sorry moet kunnen zeggen met de volle overtuiging van jezelf. Je moet in jezelf geloven, maar god weet hoe moeilijk dat dat is. Het liefst ren je naar een hoekje vol schaduw om jezelf te verstoppen. Altijd kun je kiezen voor de makkelijkste weg, maar dat wil ik niet langer meer. Recht door zee en klaar voor de toekomst wil ik zijn en blijven.
Elke dag bouw ik verder aan mijn toekomst, vol leermomenten en moeilijkheden. Ik probeer een berg te beklimmen zonder hulpmiddelen, maar met mijzelf als steunpilaar. Het liefste zou ik me laten vallen zodat het allemaal afgelopen is, maar zo makkelijk wil ik er niet meer van af komen. Het is tijd om dingen met twee handen aan te gaan pakken en niet meer te laten vallen.Doorzettingsvermogen.
Een glimlach op je mond is ook belangrijk, want mensen kijken naar je buitenkant meer als je binnenkant. Tenslotte fluiten de jongens naar jou, omdat je er goed uit ziet en dat je er wezen mag. Niets zal er verkeerd zijn, maar beoordelen ze mensen niet verkeerd? Kijken naar het uiterlijk is het makkelijkste wat je kunt doen, want voor het innerlijk moet je tijd gaan uitgeven. Evenals je eigen innerlijk, durf je er trots op te zijn of is het enkel schaamteverwekkend? Zelfkritiek.
Ik ben niet geboren met veel zelfvertrouwen, dus dit vind ik erg moeilijk. Ik durf dingen recht voor zijn raap te zeggen, maar 2 seconden later zit ik vol spijt ervan. Ik ben een tikkeltje egoïstisch, dus daar gaan alweer punten verloren. Toch probeer ik zo veel mogelijk voor mensen klaar te staan, want zij verdienen het immers net zo hard als ik. Vrolijk is niet echt een woord wat bij mij past, want regelmatig is de kamer enkel gevuld met onweerswolken. Toch ga ik altijd door en wil ik er ook zijn.
Is dit misschien waarom ik mijzelf een 7,5 zou geven?
Oh god, ik vind dit zooooo eng om hier neer te zetten. Dan reageerd er ook nog eens niemand op :(
@D.U.C.-online wrote:
Oh god, ik vind dit zooooo eng om hier neer te zetten. Dan reageerd er ook nog eens niemand op :(
Ja, ik snap.
Ik had het al gelezen, maar ik wist niet zo goed wat ik moest antwoorden.
Ik vind dat je het mooi verwoord heb, en ik vind het knap dat je ondanks alles nog positief kan blijven. Je gelooft in jezelf, want je geeft een 7,5. Echt respect voor jou…
@D.U.C.-online wrote:
Oh god, ik vind dit zooooo eng om hier neer te zetten. Dan reageerd er ook nog eens niemand op :(
Ik vind dat je het erg goed hebt verwoord! [ wat ik dus al eerder aangaf;)]
Je hebt ontzettend veel punten op een rijtje gezet, erg knap.
Niet iedereen kan dat.
Ik zal de mijne hier binnekort ook neerzetten :)
Ik zou misschien die drie bladzijdes van jou wel vol krijgen. Ik moest weg op het moment dat ik dit schreef.
Dankjulliewel voor de reacties.. het doet veel met me dat jullie het knap vinden :oops:
Wauw.
Je hebt het inderdaad super goed verwoord in dat stukje van je.
Ik vind het echt ontzettend knap.
En ook gewoon dat je ondanks je verleden rechtop bent blijven staan en er een les uit hebt gehaald is echt geweldig.
Je bent sterker geworden en weet geloof ik goed wie je bent en wat je wilt en dat bewonder ik enorm.
Ik hoop voor je dat je meer geluk vind, want je komt nogal verdrietig en ongelukkig over.
Goed dat je jezelf een 7,5 geeft. Een teken dat je jezelf toch accepteert enzo.
Als het aan mij ligt krijg je een veel hoger punt, want dat ben je volgens mij zeker waard!
Nja..
Succes met alles! :wink:
xxx
Charlotte.
Ik ben nu al sinds dat ik die tekst heb geschreven er over aan het denken. Ik ga het binnenkort nogmaals proberen, langer uitgebreider. Vind het een mooie opdracht.
Mensen probeer het ook eens.. echt doen ^^.
Misschien klink ik nu een beetje als DUC .. Maar ook ik heb het vroeger een tijdje niet zo goed gehad .. Ik had veel problemen en durfde daar met niemand over te praten .. Ik kropte al mijn woede en verdriet op en had niet door dat het me stuk maakte dat een voor een alles in mezelf gebroken werd .. Maar uiteindelijk zat ik vol .. Ik had zoveel problemen dat ik er een klein ding niet meer bij kon hebben en ik ontplofte als het ware .. Dat was het moment waarop ik besloot om een einde aan mijn leven te maken .. Ik was buiten en vastbesloten om het te doen .. Ik was zo kwaad ! En de tranen stroomden over mn wangen .. Maar toen ging mn telefoon .. Ik nam op en had anouk .. Ze hoorde meteen dat het helemaal mis was en vroeg ernaar .. Maar ik wou niets los laten toen trok de moeder van anouk de telefoon uit haar handen en zei kom maar hier heen meisje, wij zijn er voor je. Dat was 1 zin die in een klap mn hele leven veranderde .. Ik realiseerde me toen pas dat ik stom bezig was .. Na een goed gesprek en alles eruit gegooid te hebben vielen al mijn problemen in een keer weg .. Het was voorbij ik had iemand gevonden die er echt voor me was .. En daar was ik blij om .. Na al die dingen ben ik opnieuw begonnen met mezelf te leren kennen .. En nu gaat het weer helemaal goed met me .. Ik weet dat er mensen voor me zijn ,, mensen die van me houden .. en daar ben ik blij om.
Na dit verhaal zou ik mezelf een 8 geven .. Ik ben trots op mezelf dat ik het zolang vol gehouden heb ,, en dat ik toch geen zm heb gepleegd .. Maar aan de andere kant : Ik dacht er wel over en nam nooit echt mensen in vertrouwen ..
Verder heb ik wel eens van die momenten dat ik anderen even niet uit kan staan en dan doe ik wel eens rottig .. Of misschien zelfs een beetje arrogant ..
Met al deze dingen samen denk ik dat een 6 wel een goed cijfer voor me is.
Ik vind het knap dat je het zo durft te vertellen. Goed dat je erover heen gekomen bent en je eindelijk je plek gevonden hebt. Ik vind dat een kunst en ookal ken ik je dan niet zo goed vind ik voor wat ik zo lees een 6 aan de lage kant. Maar niemand kent jou natuurlijk beter dan jijzelf.
Nja voor mij is dit een ontzettend moeilijke opdracht..
Ik ga het ondanks alles toch proberen..
Ik heb in me 18 jaren al in mijn ogen TEveel meegemaakt..
Elk jaar gebeurd er wel weer iets verschikkelijks..
Van mishandelingen/verkrachtingen/ongelukken/zelfmoordpogingen/mensen verloren die me dierbaar waren.. En ga zo maar door..
Door al die tegenslagen ben ik heel erg down geworden..
Ik ben van een impulsief/gelukkig/druk meisje veranderd in een
Down/stil/verdrietig meisje. Elk jaar komt er weer een schepje bovenop.
Ik vecht al jaren tegen de tegenslagen in me leven.. Loop van psychiater naar psychiater ,
Van de ene psycholoog naar de andere.. En niets lijkt te werken.
Ik heb meerdere malen op het punt gestaan om mijn leven te beëindigen omdat ik er geen vooruitgang meer in zag.. 3maal geprobeerd , 3 maal gevonden..
In 2005 dacht ik eindelijk dat ik alles had overwonnen. Het ging een half jaartje ontzettend goed met mij. Geen tegenslagen gehad.. Geweldige tijd. De ‘’echte’’ renee kwam weer naar boven. Tot het ongeluk van mijn vader in de zomervakantie van 2005 gebeurde. Ik heb daar een trauma aan overgehouden, waardoor ik in 1 klap weer helemaal ‘’onder aan de berg’’ stond.
Eerlijk gezegd klinkt het allemaal erg moeilijk wat ik heb meegemaakt , en dat klopt ook.
Ik zit er nog steeds allemaal in, omdat ik nog geen manier heb gevonden hoe ik hieraf kan komen, er zijn zoveel mensen die me willen helpen.. Alleen helpt het vaak helemaal niets. Voor mijn gevoel sta ik ergens vast ‘’op de berg’’.
Maar desondanks ik zoveel tegenslagen heb gehad [ en tevens nog steeds in zit] Zijn er ook goede dingen gebeurd.. Op school ging alles geweldig.. Ondanks alle problemen. Ik haalde de ene 10 na de andere 10. Mijn rapporten zagen er altijd super uit had nooit lager dan een 9. zelfs me examens heb ik allemaal afgerond met een 8 of 9.
Een ander goed iets [ in mijn ogen] is dat ik na het ongeluk van me vader in 1 zomervakantie ‘’’volwassen’’ ben geworden. Ik deed nooit iets want dat hoefde nooit. Maar wanneer je vader in het ziekenhuis ligt en je moeder later ook dan moet je toch iets.. Heb zoveel geleerd in die maanden. Dat ik in dat opzicht ontzettend gegroeid ben. Mensen in mijn omgeving merken het ook , Zelfs op school kunnen leraren het aan mij merken. Ik sta er wel voor mezelf ondanks alles wat er is. Mensen zullen ook nooit aan mij merken dat er iets is. Ik heb altijd een ‘’masker’’ voor. Omdat ik niet ‘zielig’ gevonden wil worden. Ik wil net zo behandeld worden als iedereen!
Hmm.. Als ik dit zo terug lees en tevens nog meer delen uit mijn leven er naast leg,
Geef ik mezelf een 5.
Ik vind dat ik veel meer moet doen om alles te overleven..
Ik heb best goede dingen gehad in mijn leven, maar zit nu nog steeds op een punt dat ik behoorlijk negatief over mezelf ben. Ik kan mezelf totaal niet waarderen.. Ik ben ‘’boos’’ op mezelf dat alles niet wil zoals ik het graag zou zien. Dat alles niet snel genoeg gaat.
Ik hoop dat ik over een aantal jaar kan zeggen dat ik eindelijk een jaar heb zonder problemen!
En dat eindelijk me echte persoonlijkheid weer omhoog komt. Ik wil weer het meisje zijn die ik vroeger was, die overal plezier in heeft ipv overal te moe voor is. En nergens zin in heeft.
@Dastem wrote:
Jammer dat je zo negatief denkt over jezelf, maar goed dat je het hier plaatst. Als je een keer wilt praten of wat dan ook.. voeg mij toe op msn. Ik zal er voor je zijn.
Ben nu wel zover dat ik het ook doorheb hoe ik over mezelf denk..
Heb ik jaren niet gedaan,had het zelf niet door…
Tja kan ook niet anders met SPW als opleiding..
En met psychologie als vak..Op die opleiding moet je echt alles over jezelf vertellen..
Thx;)
Maar goed ik heb nu ook een vriend sinds 2 weken, en door hem kom ik ook wel steeds meer uit het negatieve gedrag..
Ik stoot hem jammer genoeg nog wel eens vaak af, omdat ik het niet kan begrijpen hoe hij over mij denkt.. Hij zegt zelf dat hij geen negatief ding kan vinden, ookal zie ik juist alleenmaar negatieve dingen.
Maar goed de ”buitenwereld” ziet mij momenteel heel erg veranderen.. [ Ookal zie ik dat zelf nog niet,maar zal nog wel komen denk ik] Vooral me ouders/vrienden Ik ben volgends hun steeds vaker vrolijk en sta heel anders in het leven.. Dus wie weet, kan ik over een aantal weken een heel ander cijfer aan mezelf geven. En kan ik zeggen dat ik al veel dingen overwonnen heb.
Maar goed dat is natuurlijk afwachten
Nu andere mensen ook al “zichzelf een cijfer hebben gegeven” durf ik het denk ik ook wel aan.
Ik vind dit moeilijk omdat ik niet goed weet wat ik van mezelf vindt. De ene dag kan ik mezelf accepteren hoe ik ben. Terwijl ik mezelf de andere dag het liefste doodwens. Dat laatste komt helaas iets vaker voor..
Ik weet dat die twee dingen heel erg ver uit elkaar liggen, maar zo voelt dat gewoon.
Ik heb het laatste schooljaar heel moeilijk gehad. Wat er allemaal gebeurd is, ga ik hier niet in detail neerzetten, maar ik voelde me gewoon niet goed. Ik faalde, ik kon het niet.
Iedere keer weer werd ik met mn neus op de feiten gedrukt dat ik iets niet kon bijv. Zowel op school (leren) als lichamelijk als geestelijk.
Er is veel gebeurd, op zulke momenten kan ik me heel eenzaam voelen, ik vind het dan moeilijk om weer uit dat dal te kruipen. Ik schaam me voor mijn problemen, dus ik durf ook geen hulp te vragen. Ik heb één vriend die écht alles van me weet. En die ik ook echt volledig vertrouw.
Sinds dat jaar ben ik weer begonnen (na het een tijd lang niet gedaan te hebben) met mezelf te verwonden. Ik vind het heel erg dat ik mezelf soms zo haat dat ik gewoon de drang voel om mezelf heel hard te slaan, of te snijden. (oh, god, ik schaam me echt diep.. :oops: )
Diep in mijn hart heb ik dromen, dromen over de toekomst. Alleen kan ik die niet na te komen, simpelweg omdat ik dat niet durf.
Aan de andere kant ben ik trots op mezelf dat ik nu in havo 4 zit en dat ik er weer een beetje uit het dal ben gekropen, zonder iemand die me hulp gaf. Ik ben nog lang niet de oude, maar er zit verbetering in :)
Na dit geef ik mezelf iets van een 6je denk ik.
@Dastem wrote:
Sweet_Princes
1000% respect dat je het hier neer hebt gezet!!!!!!
dankjewel, dat doet me goed :oops:
@Dastem wrote:
@Sweet_Prinsess wrote:
@Dastem wrote:
Sweet_Princes
1000% respect dat je het hier neer hebt gezet!!!!!!
dankjewel, dat doet me goed :oops:
Mag ook wel. Ik weet hoe onzeker je kunt worden van dit.. wel lezers maar geen reacties.. dat is beulend :P
sorry, maar ik wist toen niet wat ik moest antwoorden… (A)
@Flower wrote:
Erg knap van je dat je je verhaal toch probeerd!
Kan ik ontzettend veel respect voor hebben!Ik snap dat je jezelf een 6 geeft,
Als ik over jou zou oordelen zou ik je toch minstens 7/8 geven!
Omdat je toch best positief praat. :)
Bedankt…
Ja, ik weet het nog :P
@may-rose wrote:
zoe zie je maar dat iedereen wel problemen heeft .. de een meer dan de ander maar diep van binnen zijn we toch allemaal hetzelfde ..
Ik vind het echt goed van degenen die hier hun verhaal durven te posten ..
Inderdaad iedereen heeft wel eens wat..
Ookal lijkt dat totaal niet zo.
@*Dushi* wrote:
Ik had graag iets willen posten hierover..
Maar ik zet liever geen al te persoonlijke dingen hier.
Aangezien er een hoop mensen het leuk vinden om mijn posten
na te lezen en dan achter mijn rug om roddelen. :roll:
Nja je hoeft hier niet alles op te zetten hoor;)
Je kunt ook gewoon een cijfer geven, met een korte beschrijving erbij. Die hoeft helemaal niet zo inhoudelijk te zijn.
@mama1986 wrote:
haha zet geen cijfer neer oordeel zelf maar :bounce:
We kennen je niet? dan is het behoorlijk hypocriet om over jou te oordelen.
En aan de mensen die hieraan wel ”mee hebben gedaan”. Hoe staan jullie er nu voor? Zit er al verbetering in?
@ Flower:
Ehm…oké dan geef ik mezelf een 8. :oops:
Omdat ik zelfs aardig kan doen tegen mensen die me slecht behandeld hebben.
En omdat ik altijd eerlijk ben, ook al werkt het zich soms in mijn eigen nadeel.
Ook omdat ik een erg groot rechtvaardigheidsgevoel heb en dan ook altijd rechtvaardig probeer te handelen in situatie’s. En ik heb een groot hart, iedereen die in mijn leven is gekomen sluit ik in mijn hart en zal daar ook altijd blijven.
Met mij gaat het erg goed. Ik heb een tijd hele erge ruzie met een meisje gehad, zo erg dat zelfs de schoolleiding erbij moest komen .. Nu merk ik dat ze bij mij werkt, en dat accepteer ik. Zand erover en klaar, mn ruzies zijn klaar en ik hoef voorlopig nog geen nieuwe ruzies.
ik help de laatste tijd een goede vriendin van me heel erg. Ze zit heel erg in de problemen, door dingen die ik hier niet ga posten. Jullie mogen zo goed als alles van mij weten, maar de problemen van mn vrienden en vriendinnen zijn prive ;)
Ik heb alles waar ik me ooit rot over gevoeld achter me gelaten, en ook met mn ouders gaat het al stukken beter. Ik ben blij dat ik leef en ik leef gelukkig.
ook heb ik na een jaar weer een vriend.
ik denk dat ik nu erg positief in het leven sta, en dat mensen blij zijn dat ik er ben om hem/haar te steunen. Na de vele problemen waar ik het heel moeilijk mee heb gehad achter me te hebben gelaten ben ik weer helemaal gelukkig en ikvind dat ik daarom zeker wel een 8 verdien.
Ik denk dat ik eigenlijk heel verschillende cijfers zou geven aan mezelf:P
Mijn uiterlijk: 6 → had wel wat beter/leuker gemogen.
Mijn leven: 9 → heb een leuk actief leven met leuke/aardige vrienden.
Mijn liefdesleven: 3 → tot nu toe nog zeer slecht xD, maar dat komt hopelijk nog:P
Mijn karakter: 7 → Mensen zeggen vaak dat ik een leuk, bescheiden meisje ben en ik maak gemakkelijk vrienden.
Mijn school: 8 → gaat vrij goed op school en haal vrij goede cijfers (havo) dus kan niet zeggen dat het slecht gaat:P
Dus het gemiddelde:
6 + 9 + 3 + 7 + 8 = 33 → 33 / 5 = 6.6
Zoiets klopt denk ik wel:P
Xx
Ik geef mezelf een 9.
Oke, nu ben ik arrogant. :’)
Nah, ik weet niet…je verdient pas een onvoldoende als je jezelf een onvoldoende geeft. Je moet jezelf niet onderschatten, iedereen is ergens het best in.
Moeder Teresa heeft gesproken.
Heerlijk als je jezelf een 9 kunt geven haha!
Ik geef mezelf een 8.
Ik vind het heel moeilijk om écht mezelf te zijn bij mensen, behalve bij mijn vriendje, thuis en bij mijn beste vriendinnen, bij hen ben ik vaak luidruchtig, terwijl ik vaak in een andere groep veel te lang en teveel nadenk over alles, eigenlijk moet je je verstand overal gewoon op 0 zetten. Soms kan ik dat ook, als ik écht niemand ken, op vakantie ofzo, “die mensen zie ik toch nooit meer” denk ik dan. Maar als je écht jezelf bent dan weet je wel dat de mensen dÃÂÂÂe jou respecteren, ook echt jóu respecteren. Maar nou ook een andere kant, de laatste tijd zit ik echt heel goed in m’n vel en zelfvertrouwen moet je opbouwen, right?
Ik vind het jammer dat niet iedereen écht ziet hoe ik ben, want ik vind mezelf best leuk, haha dit klinkt stom zeg, om dat te zeggen, maar dat vind ik echt. En ik vind mezelf ook niet dom, en ik wil mezelf ook niet oppervlakkig noemen. Mijn uiterlijk ben ik ook best tevreden over, ik wil er wel altijd verzorgd uitzien, en ik sport ook wel om mijn lichaam in een goede conditie te houden, maar er verzorgd uitzien vind ik nou eenmaal wel belangrijk. Vind wel dat ik me minder moet aantrekken van wat anderen wel niet van me zouden vinden, want meestal lig ik te piekeren over iets heel onbenulligs, wat echt nergens op slaat. Hoewel, de laatste tijd dus minder! nice!
Wat ik jammer vind is dat ik me soms héél snel aan iets/iemand erger, ik probeer het dan zo min mogelijk te laten merken, haha, maar soms erger ik me echt héél erg dood. Ik wil me eigenlijk nergens meer aan ergeren, dat heb ik me ook voorgenomen; ergeren is nou eenmaal super nutteloos want je irriteert je alleen maar aan iets wat iemand doet, en dat is jouw probleem niet… hoewel sommige dingen natuurlijk wel jouw problemen zijn, maar goed, aan zo min mogelijk dingen ergeren dan.
een 8.
Hmmmmmm, ik verbaas me wel over het feit dat ik dit op internet zet, maarja; internet is makkelijk hè.
Hele goede vraag. Een cijfer. Pfoeeh…
Aangezien iedereen iets verteld zal ik ook maar even in het kort mijn leven beschrijven.
Nou, ik ben dus geboren. En toen ik drie was zijn we verhuisd naar het huis waar we nu nog wonen. Ik heb maar 1 jaar gekleuterd omdat ik bovengemiddeld slim was. Vanaf dat ik me goed kan herinneren is groep 4, ik werd daar gepest door jongetjes uit mijn klas, weet ik veel waarom. In groep 5 werd het serieuzer, ik werd toen gepest door jongens uit groep 8. Ik werd achter na gezeten en uit gescholden, samen met mijn broer, om mijn broer. Omdat hij anders was, hij had de diognose ADHD maar nu later is gebleken dat het Asperger was, en ze hebben dyslectie bij hem ontdekt maar dat heeft er niks mee te maken. Ze wisten mijn naam niet eens, ik was altijd ‘Het zusje van.. ‘
Ik weet nog dat bij ons ruiten zijn ingegooid en met oud en nieuw rotjes bij onze brievenbus naar binnen. Toen zijn mijn broer en ik van school gewisseld. Het ging toen echt niet goed thuis. Ik had inmiddels ook nog een jonger broertje gekregen die veel aandacht vroeg en mijn oudere broer eiste ook veel aandacht op. Van mij werd heel veel zelfstandigheid verwacht. In groep 7 kreeg ik een vriendin waarmee ik vaak over zelfmoord praatte, we hadden het allebei niet makkelijk, zij werd op verkeerde plekken aangeraakt door onze juf toen en ik had mijn problemen thuis. We sneden ons samen.. allebei. Zo deelden we onze pijn. Ik ben toen in begin groep 8 in therapie gegaan, bij een vrouw die mij en mijn broer allebei behandelde, alleen in die therapie praatte we meer over hem dan over mij. Inmiddels had hij zich tegen mij gekeerd en haatte mij, hij kon nooit een goed woord over mij zeggen en had overal commentaar op. Dat is toen heel slecht geweest voor mijn zelfvertrouwen.
Toen ik naar de middelbare ging heb ik bewust voor een school gekozen waar ik niemand kende. In de brugklas ging het wat beter thuis, mijn broer had medicijnen en we hadden gezinstherapie. Op school werd er veel gepest in de klas en ik voelde me daar heel kut door omdat ze precies mijn zwakke plekken raakten, de sporen die mijn broers haat hadden achter gelaten. In dat jaar is mijn mentor dood gegaan. Dat was erg 
Inmiddels is mijn broer van zijn medicijnen af maar de situatie thuis is achteruitgegaan, mijn broer is inmiddels 16 en blowed en rookt en drinkt alcohol, mijn ouders zijn het daar helemaal niet mee eens en vooral mijn vader kan er niet tegen. Er is vaak ruzie in huis en mijn broer heeft ook een tijdje uit huis in een soort centrum voor onhandelbare jongeren gezeten. Mijn vader heeft weleens gezegd ‘Of die jongen gaat het huis uit, of ik’ dus ik was die tijd heel erg bang voor een scheiding. Ik heb in die tijd ook gestolen met een vriendin, maar toen we half betrapt waren zijn we zo geschrokken dat we zijn gestopt.
Inmiddels gaat het redelijk goed thuis, mijn broer mag me nog steeds niet, maar mijn kleine broertje houd veel van me en met mijn ouders gaat het ook goed, ik doe het goed op school en ben gezond, niet te dik of te dun.
In de klas is het nog steeds niet geweldig, ik loop een beetje achter qua lichaam, als jullie snappen wat ik bedoel en daarmee wordt ik nog steeds gepest..
Maar ik kan er tegen, ik beloof mezelf dat het nooit meer wordt zoals eerst.
Ik geef mezelf een 8 omdat ik er nog steeds ben en nu ook in de spiegel kan kijken zonder te hoeven huilen. Ik kan soms echt tevreden zijn met mezelf.
Natuurlijk heb ik nog steeds mijn problemen jeweetwel, jongens die je niet leuk vinden, mensen die je niet mogen maar I will survive.
@Knownasme: goed dat je jezelf nog steeds een 8 kunt geven :) Pijnlijk om te zien dat iemand zo’n zware jeugd heeft kunnen hebben, maar het is belangrijk dat je jezelf natuurlijk niet de schuld geeft. Succes in ieder geval!
@Karamelletje: je kunt veel zeggen maar ik vind je niet dik hoor :P
Anyway, ik geef mezelf een 8. Ik erken mijn nadelen, ik erken mijn voordelen. Het gaat er in ieder geval om dat ik tevreden ben met wie ik ben, en tot die tijd blijft m’n cijfer hetzelfde ^^ Net een Rate My Life-test gedaan, kwam ik uit op een 8,1 :P Zit er dus niet ver vandaan.
@Karamelletje wrote:
@Knownasme
Mja, het is voor mij al knap dat ik die 5 dingen kon opnoemen.
Positief over mezelf zijn is voor mij iets wat ik echt niet kan, hmm die mag wel bij me lijstje van negatieve dingen..
Dat is vervelend, toen ik nog bij mijn psycholoog zat moest ik elke avond kijken wat ik die avond goed had gedaan en mezelf een complimentje erover geven. Als me iets opviel waar ik me zelf dan vaak complimentjes over gaf, dan moest ik dat opschrijven, zo kwam ik achter veel meer goede eigenschappen.
Het voelt in het begin heel dom om voor de spiegel te staan praten tegen jezelf, maar het werkt.
Ik geef mezelf een 5,5. Ik ben een sociaalangstig type, dus ik zal nooit echt spontaan overkomen bij mensen. Verder heb ik een negatief zelfbeeld (qua mijn kunnen, zeg maar) en trek me heel erg aan wat andere mensen over mij zeggen (zelfs als ik hen niet ken). Ik denk dat mijn positieve kanten zijn dat ik best behulpzaam ben (hoewel dat is om bij mensen in de smaak te vallen) en ik wel intelligent ben (vind ik zelf dan :’) ), maar ik vind wel dat ik de lat veel te hoog voor mezelf leg, maar toch vind ik het knap dat ik mijn zelfbeeld over mijn uiterlijk zegmaar, heb opgekrikt.
OMG, Ik kan echt niet vertellen, minpuntje
@Sunshinegirl wrote:
OMG, Ik kan echt niet vertellen, minpuntje
Ok, ik vind het leesbaar, begrijpbaar en gestructureerd :P Pluspuntje dus van mijn kant ^^
Oke ik kan mezelf geen vast cijfer geven eigenlijk want ik verander de laatste tijd continu.
Toch ga ik mezelf voor nu becijferen. Voorheen durfde ik dit niet eigenlijk. Ik heb mijn hele leven een heel slecht zelfbeeld gehad. Tegenwoordig heb ik niet echt iemand meer nodig die mij de grond instampt ik doe het zelf wel. Daarom heb ik dit topic ook altijd angstvallig ontweken. Nu ga ik mijn best doen het realistisch te zijn.
Oké ik heb geen verrassend moeilijke jeugd gehad, de gewone puber problemen. Toch heb ik een heel slecht zelfbeeld kunnen creëren voor mezelf. Neem het voorbeeld als iemand zegt gadver wat een lelijke rok, is de kans groot dat ik hem niet meer aan doe. Ik durf het dan niet meer want die persoon heeft gelijk. Nu zie ik dat die persoon niet perse gelijk heeft maar dat ik gewoon de mening van die persoon belangrijker vind dan die van mezelf. Ik heb dit met alles als ik iets verkeerd doe al is het niet mijn schuld kan ik mezelf echt een 2 of 3 dagen lang op mijn kop geven.
Ik denk dat ik mezelf een 6.7 geef ik ben vaak nog heel negatief over mezelf, ik huil erg veel en ik kan mensen die positieve dingen over mij zeggen vaak niet geloven. Waarom niet lager? Nou ik kon laatst in de spiegel kijken en denken eigenlijk heb ik niet zo een plophoofd zoals ik altijd dacht. Soms kan ik mezelf een complimentje geven en trots op mezelf zijn. Ik heb mijn haren durven te verven terwijl ik dat eerst echt niet durfde. Ook heb ik hulp gezocht voor mijn probleem en durf ik erover te praten. Ik ben onzeker maar ik maak stappen naar de goede richting. Het duurt nog lang voor ik er ben maar nu ben ik een 6.7 waard. Wie weet ben ik over 3 weken weet heel iets anders waard.
@SanderH wrote:
@Sunshinegirl wrote:
OMG, Ik kan echt niet vertellen, minpuntje
Ok, ik vind het leesbaar, begrijpbaar en gestructureerd :P Pluspuntje dus van mijn kant ^^
Dank je wel :-P
Ik geef mezelf een 5, omdat dat de helft van 10 is.
die vijf punten zijn de punten die ik goed gedaan heb in mijn leven
en de vijf punten die ik dus niet krijg van mezelf zijn de punten die ik fout gedaan heb in mijn leven.
ik ben nu 18 en krijg van mezelf een 5. maar ik heb nog wat jaren te gaan, en hoop nog meer goede dingen te gaan doen zodat dat cijfer hoger word.
iik ben niet dramatsch ofz dat ik mezelf een 5 geef, ben eerder trots dat ik al 5 punten op mijn 18de gehaald heb.
De eerste keer dat ik tevreden ben met een VIJF
Jezelf een cijfer geven, is niet moeilijk. Maar zeggen waarom je een bepaalde cijfer krijgt is wel moeilijk. Ik twijfel even of ik hier wel iets kan schrijven, waarvan ik denk dat ik een cijfer krijg. Diepe zucht… hier ga ik dan.
Ik ben 14 en wordt binnenkort 15. Best jong, om te zeggen wat je al meegemaakt hebt in je leven. Toch heb ik veel dingen meegemaakt waardoor ik vaak in de knoop zit. En dat is mijn eigen schuld.
Ik denk dat ik vroeger mijn familie aan papa’s kant wel vaak heb gezien. Maar tot een bepaalde leeftijd hoorde ik niet meer van hen. Ik denk 9 jaren lang. Geen verjaardag, geen kerst, geen nieuwjaar dat ik met ze heb doorgebracht. Uiteindelijk als ik ze een keertje per jaar zag, had ik ze niet graag. Je kon me dat niet kwalijk nemen. Ze waren gewoon vreemden voor mij. Vreemden die gewoon de naam ‘nicht en neef’ met ze meedroegen. Oh, wat haatte ik ze als ze een keertje op bezoek kwamen. Ik kon ze niet vertsaan, want ze waren francophonen en ik sprak Nederlands. Ze zaten samen op een school en ik kon niet volgen. Het feit dat ik al de vierde jongste was van de 17 nichten en neven was. Behalve één neef zag ik regelmatig en kon daarmee op schieten, maar die was veel ouder dan mij en had niet zo vaak tijd.
Ik zag mijn neven en nichten wel eens, maar op speciale gelegenheden. Op het huwelijk van mijn nicht en op mijn vormsel. Het kon niet anders want ze vielen in dezelfde maand ( juni 2006). Toch na die gelegenheden hoorde ik weinig van hen en dat tot februari 2008.
Ja, februari dit jaar veranderde de meeste dingen. Maar niet op de manier dat ik wilde. Mijn oma stierf. Om precies te zijn mijn oma stierf op donderdag 14 februari. En toen kwamen we weer allemaal samen. Op de dag dat oma op sterven lag en op dezelfde avond dat ze stierf. Ik had het er moeilijk mee, want mijn oma woonde al vanaf mijn geboorte bij me tot mijn 12de. Dan ging ze nara een rusthuis omdat ze niet meer kon stappen, na een val van haar. Ik hield veel van haar en ik vervloekte God dat hij hara heeft laten gaan op de dag van de liefde. Maar mijn tantes en ouders zeiden dat ik dat niet moest zijn. Ik snapte het niet, wnat voor mij zou valentijn nooit meer hetzelfde zijn. Toen zeiden ze mij dat mijn opa haar is komen halen om samen bij hem te zijn. Ja, mijn opa die 25 jaar geleden is gestroven. Ik begon het van de andere kant te bekijken, maar toch bleef de pijn.
Een hele week lang zijn we smaen gekomen om om oma te rouwen. Voor het eerst voelde ik dat ik mijn, neven en nichten graag mocht. We aten en we babbelden en lachten. Zo begonnen we elkaar vaker te zien.
Deze zomer gingen we allemaal naar Vietnam om daar naar het huwelijk van mijn nicht te gaan. Ik verbleef bij mijn moeders kant. Daar leerde ik mijn neven en nichten kennen aan mama’s kant die ik 9 jaar lang niet heb gezien. De eerste keer dat ik naar Vietnam ging was omdat mijn opa stierf op 1 januari 1999. Ik kon niet zo goe dopschiten met hen want ze hadden een andere mentaliteit dan mij. Toch bleef ik mijn best doen. En toen kwamen mijn neven en nichten bij papa’s kant op bezoek en ik was zo blij. Ik verbleef 4 dagen bij hen in een hotel en vond het heerlijk.
Terug van de vakantie ( 27-06-08 tot 16-08-08) hadden we nog een etentje bij mij thuis. We speelden singstar en het was leuk. Maar nu hoor ik niet veel meer van hen. Daraom heb ik het gevoel dat ze niet echt mijn familie zijn en dat ik een buitenbeentje ben. Ik was dat vroeger en ik zal dat ook altijd zijn.
Boven familie problemen heb ik ook nog schoolproblemen. Hoe vaak ik ook probere om ze te vermijden, blijven ze toch komen. en dat heb ik aan mezelf te danken. Ik ben altijd onzeker over mezelf, geraak vlug slechtgezind waardoor ik minder leuk over kom, soms wel eens arrogant en weet helemaal geen raad met jongens. Ik heb heel goede vrienden, maar ik kan er niet op verliefd worden. wnat voor mij is dat net alsof een zus en een broer samen zijn. niet dat ik zo een relatie heb met hen, maar dat voelt zo. En als ze iets zeggen en ik erover na te begin te denken, geraak ik op het einde toch depri uit. ik denk dan vanalles en als ik dat tegen ze zeg dan vinden ze me een overdreven meisje. dat gebeurt de laatste tijd meer en meer. Ook kan ik moeilijk iemand vertrouwen of echt leuk vinden. Wat heb ik toch ? Vaak zeggen mensen dat ze me mooi vinden of mooier, maar dan ga ik zo denken dat ze dat alleen maar zeggen om me op te beuren. Of als ze met me omgaan denk ik dat ze dat doen uit zelfmedelijden.
Daarom geef ik mezelf een 3 op 10.
Ten eerste respect voor iedereen die hier zo open en eerlijk durft te praten.
En ik ga ook een poging doen, het word niet zo lang als al s al die andere want mijn leven is heel normaal en gewoon.
In de dertien jaar die ik leef heb ik een heel normaal leventje, mijn ouders wonen nog bij elkaar we zijn allemaal gezond hebben geen problemen alles verloopt zoals gewoon is.
Voor andere ben ik zoals ik mezelf zie een vrolijk meisje met veel vriendinnen en ik word niet gepest.
Ook op school gaat het allemaal goed me cijfers zijn voldoende en ik doe er niet veel voor.
Ondanks al deze positieve dingen ben ik heel erg onzeker en durf ik niet altijd mezelf te zijn, ik doe me vaak stoerder voor dan dat ik werkelijk ben.
Als ik zie wat jullie hebben meegemaakt en nog zo positief/sterk zijn vind ik dat ik mezelf niet hoger dan een 4 kan geven.
Ik heb een goed leven stressloos alles en dan nog onzeker
Oke, na een lange tijd (en om het topic weer een beetje omhoog te schoppen) zal ik mezelf opnieuw becijferen.
Ik sta de laatste tijd erg positief in het leven. Ik ben gelukkig.
Ik ga goed op school, bijna iedereen om me heen is gezond, en ik help vrienden of anderen die mijn hulp nodig hebben. Zo ga ik naar condoleances van mensen die ik nooit gekend heb om vrienden daar te ondersteunen (wanneer het diens opa of moeder of wat dan ook was) Vrienden geven aan dit erg fijn te vinden.
Verde loop ik nu stage, en ik vind het heerlijk om die demente ouderen te verzorgen. Lekker ze optutten, mooi makken, wassen en leuke dingen met hen doen, alles om hen maar vrolijk te maken.
Ook heb ik al mijn angsten maar eens opzij gezet, en heb ik na een tijd weer een vriend. Een hele lieve vriend.
Verder doe ik nog altijd de dingen die mij gelukkig maken. Ik maak muziek, sport veel en zoek zoveel mogelijk contact met vrienden.
Zoals ik al zei, ik ben erg positief ingesteld en daarom durf ik me met trots een 9 te geven.
Ehm,, hoe moet ik beginnen..
Vroeger was ik een kutkind, thuis had ik mijn eigen wil die ik doorzette waardoor ik veel ruzie had. Op school durfde ik nooit iets te zeggen en sloot ik me af van de rest.
Mijn ouders zijn sinds een maand officieel gescheiden en ik ben daardoor anders geworden.
Op school doe ik me voor als een heel vrolijk meisje, terwijl ik dat niet helemaal ben. Ook kan ik mijn gevoelens niet goed uitten, ik krop alles op, omdat ik denk dat ik anders mensen kwets. En ik durf niet eens op iemand af te stappen om iets te vragen.
Sinds een tijdje durf ik meer en trek ik me niet zo veel meer van andere mensen aan. Mede door mijn vaders nieuwe vriendin leer ik makkelijker in het leven te staan en beter voor mezelf op te komen.
Daarom geeft ik mezelf een 6.5
