Haai :’)
Toen ik klein was, was ik echt zoo gevoelig voor alles. Om het kleinste dingetje kon ik nachten liggen woelen, huilen tot ik sliep en gevoelig voor elk negatief dingetje.
Met de loop van de jaren is dit veel minder geworden, behalve als ik van die kleine momentjes heb die echt emoties oproepen.
Op dit moment durf ik rustig te zeggen: Mijn emoties zijn enorm weggevaagd.
-Begrafenissen, iedereen huilt, jammert etc. Ik voel gewoon nÃÂks.
-Een lief woordje/zinnetje/bedoeling van iemand ontwijk ik, ik weet niks terug te zeggen. Mocht het van een jongen komen, dan komt er wel een barstje in mijn ‘stenen’hart
-Heel slecht nieuws over mijn eigen gezondheid. Geen krimp.
-Ongeluk met paard: Alleen wat zorgen om paard, maar pas pijn hebben als ik thuis kom.
-Zielige mensen/dieren/whatsoever: Jammer dan.
Ik zou willen zeggen dat ik ervaan baal, maar dat weet ik dus niet. Ik vind het alleen raar. En ja, ik zeg wel tegen mensen ‘Ahh, wat erg!’ maar ik weet niet of ik het erg vind xD
Iemand die dit ook kent?