Haaai,
Een goede vriendin van mij zegt altijd dat ze mij heel aardig vindt en dat ik de enige ben waarmee ze kan praten en dat ze snel melig kan worden met mij. Maar nu organiseert ze een feestje en ik ben niet uitgenodigd, omdat ze wil dat “ze haar anders zien” en zoiets heeft ze al een keer eerder gedaan, toen gingen ze naar de efteling met dezelfde meiden en ze vroeg mij nog geen eens mee en hield ze het geheim voor mij… :”*( ik heb dus de vraag, gaat ze mij laten vallen?? want in de klas gaat ze ook bij mij weg zitten en het lijkt alsof ze mij alleen maar heeft om haar weg te brengen en op te halen als haar ouders er niet zijn.. Ik durf het eigenlijk niet tegen haar te zeggen, hebben jullie tips voor mij zodat ik het beter tegen haar kan zeggen hoe ik er over denk…
Xxxx
@coowckie wrote:
Wat mensen toch met vrienden hebben :|
Maar ik ga met vitani mee :)
Ik heb in m’n leven tot nu toe ook wel eens wat vrienden (moeten) laten vallen om dat soort redenen. Ik vind het prima om iets te doen voor een ander en dat soort dingen, maar ik wil dan wel dat daar tegenover staat dat ze normaal doen tegen me en me behandelen zoals het hoort.
@McDreamy wrote:
Als je het van zo’n persoon moet hebben, dan had ik haar al 10x laten vallen, al deed het pijn.
Het opzeggen van vriendschap wilt niet zeggen dat je het doet omdat je het wilt.
Als ik dat zou doen dan had ik mijn beste vriendin al lang laten vallen, die kan ook soms een paar weken uit het niets enorm onredelijk tegen me doen.
Ik heb ook wel eens ruzie met mijn beste vriendin, en wij kunnen ook soms enorm onredelijk doen tegen elkaar. Maar wij sluiten elkaar nooit buiten, en we schamen ons al helemaal niet voor elkaar. Op het moment dat die vriendin anders wilt zijn, en dit dus wilt bereiken zonder jou, zeg ik, dikke doei.
@McDreamy wrote:
Ik heb ook wel eens ruzie met mijn beste vriendin, en wij kunnen ook soms enorm onredelijk doen tegen elkaar. Maar wij sluiten elkaar nooit buiten, en we schamen ons al helemaal niet voor elkaar. Op het moment dat die vriendin anders wilt zijn, en dit dus wilt bereiken zonder jou, zeg ik, dikke doei.
Ik doe eigenlijk heel weinig met haar afspreken buiten school, dus ja… Altijd al zo geweest.
Ik doe vooral dingen met m’n beste vriend, die heeft een redelijk stabiel humeur (het is namelijk niet leuk als je een dagje naar de bios gaat en je maatje is het ineens halverwege de film helemaal beu).
Heel levensverhaal met dezelfde situatie. Als het te veel lezen is, lees dan alleen de dikgedrukte zinnen.
Nou, ik was in mijn laatste jaar op de middelbare school best een “loner,” nadat een vriendin van mij echt heel lelijk naar mij had gedaan. Maar goed, ik merkte al dat ik in mijn voorexamenjaar niet lekker in haar groepje lag, dus ben wel geheel mijn eigen weg gegaan. Dat zij daarna heel onredelijk (met nadruk op echt onredelijk. Niet zomaar een ruzietje, maar echt abnormale verwijten) is geworden, was voor mij de druppel om haar echt te negeren en zelfs vakken te kiezen om haar te ontlopen. Ik had nieuwe “vrienden” gevonden, maar daar kwam zij na de hand ook bij zitten, dus ik had steeds minder zin om echt met mensen om te gaan, dus ben heel op mezelf geworden, had hier en daar wel contact, maar heb het nooit vreselijk gevonden om echt rustig naar school te fietsen en lekker rustig aan mijn werk hebben gezeten op school.
Dat meisje kende ik al vanaf de basisschool. Daarom dat ik het vreemd vond dat ze zo vervelend tegen mij begon te doen, en uiteindelijk: echt negeren. Met haar ogen rollen wanneer ik praatte en lachen wanneer ik het foute antwoord gaf in een les (met een nadruk bij het vak Engels, want dat was haar sterkste vak.) Het was voor mij heel moeilijk om dit meisje zelf te negeren, want ik bedoel: we waren echt goede vriendinnen vanaf de basisschool en ik vond het moeilijk dat ze zo vervelend deed. Omdat bij de mensen waar ik op school mee omging zij ook zat, kwam ik erachter dat ze in de aanwezigheid van mij – en het “zwarte schaap” van hun groepje, een dagje Efteling zaten te organiseren. Toen ik tegen de ‘zondebok’ zei waarom zij niet enthousiast was, bleek dat ze hetzelfde zaten te doen als bij jouw, topicstartster. Ze zaten voor haar neus een dag Efteling te regelen, bij haar aanwezigheid en zij was NIET welkom. Dit meisje heeft verder nog problemen gehad: als zij een hoger punt had bij Engels, werd ze met de nek aangekeken door ze omdat het “önmogelijk was, met zo’n dyslexie” en ze heeft zelfs een roddel over mij proberen te maken om weer geliefd bij dat meisje te maken. Natuurlijk werd dit meteen doorgeluld naar mij, en was het de zondebok waarmee het verkeerd afliep. Toch vreselijk achterbaks?
Na de winter ging het lekker met mij in mijn eindexamenjaar, mijn tekenlerares gaf mij steeds hoge punten, mijn profielwerkstuk liep op rolletjes, de vakken gingen goed – ook met de vakken waarmee ik moeite had en ik kreeg in de gaten dat het eerdere achterbakse meisje weer contact probeerde op te zoeken, door dicht bij mijn werk te staan en uit te kramen dat het “zoooo mooi was” en dat het profielwerkstuk “een welverdiend hoog cijfer zou moeten worden.” Ik werkte die tijd in de supermarkt in ons dorp, en haar moeder kwam ook regelmatig langs. Die moeder, die net zo achterbaks heeft meegedaan, begon ook hele verhalen te vertellen, grapjes te maken over “korting omdat wij elkaar zo lang kenden….” Tegen die tijd kom je dan erachter hoe nep mensen kunnen zijn. Dus ik heb het ook met simpele “ja’s” opgelost, geen contact proberen op te zoeken, maar ook niet volledig negeren. Maar aardig, nee, dat heb ik nooit meer gedaan echt. In het begin is het lastig om met de situatie om te gaan, maar naar mate je begint te accepteren wat er aan de hand is en ook doorkrijgt hoe achterbaks en fake het van die mensen is, dan begin je er alleen maar van te walgen. Maar een sterk haat-gevoel, of wat je ook hebt, verdwijnt het beste als je lekker bezig bent met jezelf en dat je zelf naar een goede tijd met goede prestaties op school werkt. Ik snap dat je bang bent dat je alleen op school komt te staan, maar die angst is niet nodig. Er zijn altijd mensen die wel normaal naar je blijven doen, die je ook kunnen vergeven na ruzies en ook moeite willen doen om leuke dingen met je te ondernemen (hoewel je soms zelf het initiatief moet tonen) En loners hebben geen kutleven. Ze kunnen gewoon gefocust zijn naar wat belangrijk is: eigen belang en eigen toekomst. En zo’n vriendin die vervelend doet en je zelfvertrouwen naar beneden haalt, tja… dat is een verspilling.
Maar, topicstartster, voordat je echt besluit om niet met haar verder te gaan, probeer toch aan haar te vragen wat het probleem is. Waarom je niet mee mag, en leg uit dat je het gevoel hebt dat ze voor je schaamt. Als jouw vriendin zich dan vrij kan voelen om het uit te leggen en haar argumentaties zijn terecht, zou dat niet eens einde vriendschap hoeven te betekenen.
@Vitani94 wrote:
@McDreamy wrote:
Ik heb ook wel eens ruzie met mijn beste vriendin, en wij kunnen ook soms enorm onredelijk doen tegen elkaar. Maar wij sluiten elkaar nooit buiten, en we schamen ons al helemaal niet voor elkaar. Op het moment dat die vriendin anders wilt zijn, en dit dus wilt bereiken zonder jou, zeg ik, dikke doei.
Ik doe eigenlijk heel weinig met haar afspreken buiten school, dus ja… Altijd al zo geweest.
Ik doe vooral dingen met m’n beste vriend, die heeft een redelijk stabiel humeur (het is namelijk niet leuk als je een dagje naar de bios gaat en je maatje is het ineens halverwege de film helemaal beu).
Het is niet voor niets mijn beste vriendin, ik accepteer het als ze 2 keer in het jaar onredelijk tegen mij doet. Want op de momenten dat ik in het ziekenhuis lag en heel veel hulp nodig had, was zij er altijd voor mij. En als je die enkele keren dat ze onredelijk doet maar weg gaat naar een andere vriend omdat deze in een stabieler humeur verkeerd, dan ben je volgens mijn point of view geen beste vriendin.
