Heee,
ik denk dat iedereen dit wel herkent.
Er zijn van die jongens: die maken je zenuwachtig, je komt niet meer uit je woorden, je denkt constant iets doms te zeggen, je word helemaal week als je hem ziet en je zou niets liever willen dan de hele dag bij hem zijn.
En.. Er zijn van die jongens: daar is het altijd gezellig, kan je helemaal jezelf zijn, weet je precies wat je moet zeggen, lijkt alles vanzelf te gaan en je voelt elkaar perfect aan.
Als je het mij vraagt: Als je verliefd bent? Dan weet je dat.. Dan kan je het niet meer ontkennen en dan zou je het het liefste uitschreeuwen van vreugde. Maar ook dat gevoel gaat na een tijdje weg.
De jongen die je zenuwachtig maakt veranderd in de jongen die je perfect aanvoelt.
En toch vraag ik me af, als ik nou iemand tegen kom die perfect bij me past, maar waar ik niet helemaal vlinderig van word.. Zou ik het dan toch proberen?
Want, ja.. Na een tijdje is het toch hetzelfde…
Herkenbaar?
