… dat even kwijt moest.
Doe wat je wilt met het verhaal. Geef advies als je het nodig vind. Zeik af als dat je goed doet. Of heb medelij als je dat voelt. Zolang ik heb kunnen zaniken vind ik het best.
PS. Kleine kinderen zullen het niet begrijpen. Als iemand toch nuttige informatie wil geven, please – wees dan wat meer ervaren en kom niet met ‘Ik begrijp wat je voelt’ want honestly, dat doe je niet.
Okay, de reden waarom ik een tijd lang verdwenen ben, is omdat ik een enorme downer heb gehad de laatste maanden. En ik kon jullie probleempjes niet meer aan, neem me niet kwalijk. Ik ga geen maatstaven gebruiken wie hier de ergste problemen heeft, maar op dat moment kon ik geen enkel ‘probleem’ van jullie nog serieus opvatten. Daarom dat ik een pauze heb genomen.
Pauze heeft alleen niet goed gedaan. Ik heb heel erg met mezelf in de knoei gezeten. Zo erg dat ik opnieuw in een depressie ben gekomen, me erg bitchy tegenover de wereld heb gezet en was gestopt met ontbijten en lunchen (bij wijze van spreken leefde ik op sultanas op een dag) School heeft er ook meteen aan moeten geloven. Mijn vriendin trouwens ook; die nu vind dat ik linea direct naar een psychiater moet stappen, omdat ik “mentaal ziek” ben? Misschien klopt het ook. Ik hallucineer en heb bepaalde opvattingen over het leven genomen die niet helemaal kloppen, die mij zelfs ongelukkiger maken. Niet zo zeer omdat ik daar zo sterk overtuigd van ben. Het is gewoon die kuthoofd van me dat me zo laat denken. En zo laat geloven.
Het punt is, is dat ik dergelijk wel in de gaten heb dat ik verkeerd bezig ben. Er zijn meer dingen aan de gang, maar die hou ik voor mezelf. Waar ik uiteindelijk bang voor ben is dat de psychiatrie voor mij gedwongen zal worden. En dat is, geloof me, NIET leuk. Dit is iets anders dan traumaverwerking of even ‘alles op een rij’ zetten. Als ik internet mag geloven zit ik inderdaad vast aan een psychische stoornis: psychose. Lekker. Net wat een mens nodig heeft.
Het gaat nog steeds niet goed, maar ik kan jullie problemen weer aan en ben weer begonnen met antwoorden. I am as good as back, denk ik. Nou. dat was het.
mischien is het handig om inderdaad eens met iemand te gaan praten,
ik ben eens depresief geweest, die gespreken hielpen mij toen heel erg!
en stel nou dat het niet helpt, kan je er altijd weer mee stoppen :)
wow meid heftig!
fijn dat je weer terug bent in ieder geval ik heb je reacties serieus wel gemist
ik wens je heel veel sterkte met je eigen verwerking en ik hoop dat alles weer goed komt met je.
Zoals anoukloves’ al zegt is het misschien wel slim om met iemand te gaan praten en het is natuurlijk altijd fijner als je dit vrijwillig gaat doen ipv gedwongen. Zoals ik al zei heel veel sterkte met alles en ik ben ervan overtuigd dat je hier uiteindelijk beter en sterker uit gaat komen
Thanks voor lezen. Life is nog steeds een downer, maar maandag ga ik er maar weer es aan geloven. Vind het lief om jullie support te krijgen. Op de academie heeft een klasgenoot me het hart onder de riem gestoken, na nogal een depressieve presentatie waarin het duidelijk was dat het inderdaad niet goed met me ging. Soms is het gewoon even fijn om door die mensen opgevangen te worden. Maar ja; we moeten er mee door nietwaar? Ik heb over ditgene nooit echt gezanikt, omdat het niet echt veel zin heeft om erover te blijven mokken, maar nu ben ik denk ik te ver gegaan. Inderdaad, Anouk. Ik ga ook doen wat mijn vriendin me zei. Maandag heb ik gesprek dus.. ja, ik ben benieuwd.
