Haaj iedereen :)
ik heet dus joyce, en ik ben 17 jaar.
vorig jaar mei kreeg ik een relatie met een bosnier van toen der tijd 20 jaar.
we hadden een hele leuke, fijne liefdevolle relatie gehad van bijna 1 jaar.
ik heb echt veel met die jongen meegemaakt, in het begin van onze relatie wist niemand er wat van, en we zagen elkaar wel zo’n 3 a 4 keer in de week, later toen het bekend werd, werd het geaccepteert door zijn familie, en zijn vrienden, en ook door mijn vriendinnen werd het geaccepteert, maar het was nou niet zo’n warm welkom van mijn familie uit.
mijn vriend was verbaasd dat zijn vader het accepteerde, omdat hij dacht dat hij een bosnisch meisje moest hebben van zijn vader, maar zijn vader accepteerde mij volledig, zelfs toen hij me nog niet kende.
mijn ouders waren eigenlijk niet zo heel blij, want hij was een moslim, etc.
ik heb daardoor een veel slechtere band gekregen met mijn vader, hij is zelf een nederlander, en mijn moeder filipijnse, dus hij kan niet gaan zeiken omdat hij een buitenlander is.
maargoed, zo vlogen de maanden eigenlijk voorbij, goeie momenten maar ook minder goeie momenten.
ik begon te merken (laatste 3-4 weken van onze relatie) dat mijn vriend een beetje afstandelijk deed, hij zei dat de relatie niet goed ging en dat het niet zou gaan werken, want zijn vader had tegen hem gezegt: maak het uit met dat meisje, je moet een bosnisch meisje zoeken. (uit het niet gewoon) ook omdat mijn ouders lastig deden wilde hij de relatie niet voortzetten, en het is daarna ook uitgegaan.
nu, zo’n ongeveer 3 maanden later, zie ik hem nog iedere week, we spreken dan af als vrienden, maar ik heb nog gevoelens voor hem en hij ook voor mij,
ik weet niet hoe ik dit moet gaan beschrijven: maar toen ik nog een relatie met hem had, heb ik altijd een gevoel gehad ”ik blijf altijd met die jongen” en nu nog, ook al is het uit, heb ik nog steeds dat gevoel.
alles wat we doen, heeft nog steeds het zelfde gevoel als van toen we een relatie hadden, we hebben zelfs nog een paar keer seks gehad, en afgelopen week heb ik nog bij hem geslapen.
mijn vraag is: moet ik dit gevoel gaan geloven en moet ik het niet op gaan geven, en hoe moet ik dat doen? en heeft een van jullie dit ook meegemaakt?
ik mis hem zo erg.. please help me…
kus
Hihi, ik heb nogal hetzelfde nu. mijn ex was alleen streng gerferomeerd (christelijk). In zijn geval heeft hij er zelf voor gekozen om het uit te maken omdat je in een relatie geen toekomst hebt, klinkt bot maar ik besef dat nu ook. Stel dat jullie kinderen zouden krijgen, dan wil je vriend die gelovig opvoeden maar dan zou jij daar ook in mee moeten gaan. Ik heb geprobeerd met mijn vriend zn geloof mee te doen, maar ik voelde gewoon geen klik, en heb het wel een jaar geprobeerd. Je kunt dat dus proberen, mee te gaan in zijn islamitische geloof, ik ben ook pas na een relatie van een jaar met mijn vriend meegegaan.
Alleen dat moet je willen en slagingskans is niet gegarandeerd en hoe langer je blijft hoe meer pijn het gaat doen, na twee jaar is het onhoudbaar.
Ik heb mijn vriend nog een keer gezien en ben ook weer met hem naar bed gegaan, het was heel fijn, maar je gaat je er niet beter door voelen. Als het uit is moet je het ook uit laten zijn, en als je met hem verder wilt, ga er dan voor ;)! Maar zoals het nu is gaat het niet werken en hoe langer je dit laat slepen hoe erger het wordt.
En ik weet dat het vreselijk *(&^(((*& is om te horen, vond ik zelf ook, heb ook naar niemand geluisterd want je moet dingen leren door ze te ervaren, maar soms hebben mensen jammer genoeg gelijk :(
heej,
nou, ik wilde zelf eigenlijk ook graag kinderen met hem, en mij zou het niks uitmaken als ze islamitisch zouden worden opgevoed, wantja, ik vind de islam een heel mooi geloof.
en ja, pff, jij weet nu precies hoe ik mij voel, want jij maakt het nu ook mee.
aan vriendinnen probeerde ik uit te leggen wat er door me ging, maar ze begrepen het niet, omdat ze nooit zo’n situatie hebben meegemaakt, en ik hoop ook dat ze het nooit zullen meemaken.
ik wil, als ik hem zie, er goed met hem over praten.
want schijnbaar denken zijn ouders dat ik nog een relatie met hem heb…
maar dankjewel dat je deze woorden met me wou delen, dan kan ik tenminste mijn verhaal vergelijken enzo..
wat vinden jullie?
moet ik dit opgeven of niet?
toen ik nog een relatie met hem had, wilde we graag trouwen in bosnie en ik wilde (dit idee kwam uit mijzelf) tot de islam bekeren.
mijn gevoel zegt me ergens dat ik dit niet moet gaan opgeven, en ik wil het ook niet opgeven!
ik zie mijzelf niet met een andere jongen, en ik zie hem ook al niet met een ander meisje.
ik heb ergens het gevoel dat we bij elkaar passen, een tijdje voor ik hem leerde kennen, heb ik gebeden, ik had toen gevraagt aan God van ”ik zou zo graag een speciaal persoon willen hebben voor mezelf” mijn ex vriend had toen rond die tijd ook gebeden en had dat toen ook gevraagt.
maargoed, ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken eigenlijk..
telkens als ik bij hem ben knuffelen en kussen we nog steeds, we hebben nog steeds koosnaampjes enzo..
en om nou verder met hem te leven als ”vrienden” nja, dat is niet echt mijn ding.. en volgens mij ook niet zijn ding, want telkens als ik iets ”verkeerds” doe, of ik praat met een jongen, staat hij gelijk al zo te kijken van ”wat doe jij, wie is dat, etc”
ik zie hem wss zondag en misschien blijf ik ook bij hem slapen,
maar hoe moet ik ervoor zorgen dat hij het ook opnieuw wilt proberen ?
:*
Praat erover met hem. Echt waat vertel alles wat je hier en nu vertelt hebt, wat je voor hem voelt etc… Als hij het nog wilt, praat er dan samen over met zijn en jouw ouders. Als hij niet verder wilt ben je beter om met hem te kappen geloof me. Want elke keer dat je hem ziet ga je dat gevoel hebben en daarna ga je je slecht voelen.
Succes ;)
Mischien moet je eens met je ouders praten. Je bent namelijk oudgenoeg om zelf te bepalen wie je partner is toch. Daar hebben je ouders niks mee te doen en ze hebben je keuzes maar te respecteren. Wacht anders nog even tot je 18 bent. Dan heeft je vader namelijk helemaal niks meer tegen hem te zeggen over jou. En sorry dat ik het zeg hoor maar wat je vader deed vind ik niet kunnen. Maak hem anders duidelijk dat je van hem houd no matter what je ouders zeggen (als je dat nog niet gedaan hebt dan he) suc7282628 ;D
ja, ik zie hem morgen en ik probeer er met hem over te praten..
pff… mijn vader noemde mij gewoon een hoer omdat ik met hem ging, en ik heb toen vanwege mijn woede, ook verschrikkelijke dingen gezegt.
soms als ik naar me vader kijk, word ik opeens echt pisnijdig omdat het onderandere door hem komt.
ik ga morgen echt met hem praten, want soms als we elkaar aankijken, dan is dat gewoon precies diezelfde blik van toen het begin, toen alles nog helemaal goed was.
echt, dankjewel allemaal voor de tips!
als iemand nog tips heeft ofzo, het is altijd welkom!
Sorry, hoor. Maar natuurlijk blijf je gevoelens houden, als je diegene steeds blijft zien.
En of je dat nu expres doet of niet, zo gaan mensen twijfelen aan jou en die bosnische jongen. Zoals zijn ouders, jouw vader, hem, jou… maarja, uiteindelijk zal eigen geluk daaruit overwinnen. Vraag jezelf eens af: wie houd ik nu eigenlijk voor de gek?
Liefde is leuk voor zo lang het werkt en als dit nu al een obstakel is, wees realistisch over je toekomst. Jezelf bekeren tot islam is eerder te impulsief, dan dat het alles oplost. Een bekering eist z’n tol en je zult gaan botsen en breken met zowel jouw als zijn opvattingen en omgeving. m.a.w. het lijkt meer wanhoop dan noodzaak. Een relatie met die jongen is heus mogelijk, jouw emotie is daar sterk voor dat geloof ik graag, maar het vergt aandacht, tijd en leren begrijpen, zodat jouw keuzes kunnen samensmelten met die van hem en andersom.
Dus mijn tip: reality-check.
ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen nu..
ik had bij hem gelogeerd, het was allemaal super fijn enzo..
maar ik durfde niet te zeggen van: eej kom we proberen het opnieuw, later op whatsapp zei ik dat wel,
toen zei hij: ik wil daar nu niet over praten.
dus als ik hem zie, ga ik er zeker over beginnen,
ik hou echt veel van hem, en wat betreft geloof: we zijn het eens over heel veel dingen, dus dat kan wel.
maar ik heb nu een klein “ruzietje” met hem, ik heb wat gezegt en dat viel hem niet goed, maar ik zet er weer wat op als dat goedgekomen is, en ik hoop dat ik hem binnenkort zie
thanks girls voor de tips, need them!
:*
we hebben nu geen ruzie meer, was ook niet echt een ruzie.
morgen ga ik weer bij hem logeren, ik ga dan echt met hem praten want ik heb nog steeds het gevoel dat ik het moet proberen,
ik kan niet wachten om hem morgen te zien, hij is nu toch alleen thuis met zijn broer, dus geen ouders die storen
echt, allemaal dankjewel voor de lieve berichten!
we komen niet meer bij elkaar..
we hebben maandagavond (toen ik daar was) een hele grote ruzie gehad, en dat is nu eigenlijk nog steeds bezig, daarbij heeft hij behoorlijk kwetsende dingen gezegt die ik liever niet herhaal,
ik wil het niet eens meer proberen als hij zo blijft doen
als jij nu zelf aangeeft dat je het niet meer wilt proberen als hij zo blijft doen en hij behoorlijk kwetsende dingen heeft gezegd; ren zo snel je beentjes kunnen weg van hem. beter dan je juist nu, nu je het zelf ook niet meer ziet zitten, geen contact meer zoekt en het afsluit. succes.
