Hallo,
Ik zit met een dilemma… het vreet me op en weet niet wat ik er mee aan moet.
Ongeveer 9 jaar heb ik nu een relatie met mijn huidige vriend.
We wonen samen en hebben een hond, vogels en katten.
Al jaren lang zijn er vaak wrijvingen tussen ons. Hij wilt eigenlijk nooit iets ondernemen. Denk aan uitgaan, spontaan ergens heen gaan,iets uit zich zelf regelen en mij verrassen zit er al helemaal niet in. Dit ben ik al die jaren zo gewend, maar heb het ook alle jaren gemist. Als je altijd maar alles zelf moet doen, zelf moet regelen, je altijd hoort “geen idee, of kijk maar” word je dat een keer zat. Ik hou van hem. Heel veel. Hij heeft ook veel dingen voor mij gedaan, en kwa financiën ook. Maar dat vind ik geen punt om bij iemand te blijven. Hij is geen type dat houdt van kroelen en veel intimiteit. Terwijl dat voor mij heel belangrijk is. Het is misschien wel 5 jaar geleden dat hij voor het laatst zei dat hij van me houdt. Soms lijken we broer en zus ipv partners.
We hebben een huis wat op ons beide naam staat. Echter betaald hij het grootste gedeelte omdat hij ook veel meer verdient. De dieren zijn ook van ons beide en we zijn er stapel gek op.
Ik heb iemand leren kennen, op een manier waarbij ik nooit had gedacht dat ik er op in zou gaan. Via Facebook. Hij voegde me toe. En het heeft lang geduurd, maar na vaak aandringen van zijn kant hebben we afgesproken.
We hebben een fijne avond gehad. En kwam er al snel achter dat hij zoveel meer dingen heeft wat ik mis bij mijn huidige relatie. Hij is ondernemend. Hij houdt van dansen, hij is totaal niet terughoudend of verlegen, ziet er heerlijk uit.
Dit is nu zo’n 5 maanden aan de gang. En hij blijft zeggen dat hij met mij verder wilt, alles voor me overheeft om me gelukkig te maken maar de keuze aan mij is. Hij is het type waarbij veel vrouwen om zullen kijken, en merk ook soms al wat jaloezie, als we ergens zijn en een andere man me aanspreekt. We zijn op een leeftijd dat kinderen een rol gaan spelen. Voor mij minder dan voor hem merk ik.
Ik ben bang dat ik een relatie van 9 jaar waar bij het “wel oke” zit en en rustig door kabbelt weg gooi, Voor iemand waarbij ik misschien veel meer plezier in mijn leven zal hebben, maar waarbij ik niet zeker ben of het echt zo perfect is als hij zegt.
Ik ben niet blind verliefd, dus daar baseer ik geen gevoelens op. Ik probeer het op een manier te bekijken zonder roze bril op.
P.s er zullen mensen zijn die mijn vreselijk zullen vinden omdat ik vreemd ga nu. Maar als je jaren lang genegeerd word in je gevoelens doet dat iets met je. Mijn huidige vriend heeft waarschijnlijk ook jaren terug eens een slippertje gehad. Maar dat is nooit uitgesproken.
Ik weet niet wat voor advies ik eigenlijk vraag, maar wie weet heeft iemand iets soort gelijks mee gemaakt.
