Haaij!
Ik zit met een, voor mij, nogal groot probleem. Het gaat namelijk tussen personen die allemaal erg belangrijk voor me zijn.
Ik zal even een samenvatting van het verhaal proberen te maken.
Ik ben zo’n 2 jaar geleden aangerand door mijn ex. Ik leerde in die tijd een jongen kennen genaamd D. We gingen praten en zag hem na 3 maanden voor het eerst. Ik was toen op schoolkamp, en we gingen elke dag praten blabla. Ik voelde meteen wat voor hem, en hij achteraf ook wat voor mij. Maar nu is dus het probleem:
Ik heb mijn beste vriendin zo’n 3 maanden geleden verteld wat er is gebeurd (aanranding) hier reageerde ze gelukkig nog gewoon goed op en voelde dat mijn verhaal veilig was. Ik gaf haar toestemming om dit te vertellen aan L. Ik wilde dit zelf niet doen omdat het nogal gevoelig lag. Maar toen ik de volgende ochtend op school kwam vertelde ze me dat F & M het ook wisten. Twee meiden die vriendinnen van haar zijn maar ik gewoon helemaal niet vertrouw. Ik voelde woede opkomen maar wist me in te houden en te doen alsof ik het niet erg vond. Maar op een gegeven moment hield ik het niet meer vol, dit omdat D en mijn twee andere beste vrienden zeiden dat ze dus echt niet te vertrouwen was. Ik heb haar verteld dat ik het vervelend vond en het speet haar heel erg enz. Dus ik dacht dat het daarmee klaar was.
Maar de laatste tijd gaat het heel slecht met mijn beste vriend E. En wil er voor hem zijn maar dat gaat nogal moeilijk doordat mijn ouders het contact verbieden ook met mijn vriend K en eigenlijk ook met D. Maar ik heb nu dus het idee dat zij mijn vrienden gewoon totaal niet accepteerd aangezien E&K in de drugs zitten. Maar dat is niet de hoofdoorzaak en daar praten we een andere keer nog wel over. Alleen vertelde ik haar gister over D, hier wist ze niets van, en zei er ook bij dat zijn vader hem kapot maakt door telkens te zeggen dat hij homo is en niet deugt(wordt mishandeld). En vervolgens vroeg ze om een foto en het eerste wat ze zei was: ‘Wat een homo’. Dit kwam nogal hard aan en is dus punt 1.
Maar punt 2 is dat ik de laatste tijd niet lekker in m’n vel zit en ook behoorlijk heftig uit de hoek kan komen. Waar ik mijn vriendinnen/vrienden ook voor gewaarschuwd heb. Dit vonden ze geen probleem. Ze zeiden wel soms: ‘Weer slecht geslapen’ of ‘Alweer chaggie’. Maar verder niets. Nu was ik vandaag ontzettend vrolijk, ook wel druk omdat het wat beter ging met alles in m’n leven. Maar toen werden ze helemaal boos ?! Dus nu weet ik ook niet wat ik kan doen.
Respect als je dit allemaal gelezen hebt, en helemaal als je me wilt helpen!
Alvast bedankt, x
Ik heb het haar toevallig net via msn gevraagd aangezien ze een half uur fietsen hier vandaan woont en ik eerder naar huis ben gegaan. :3
Ze zei dat ze zelf niet goed geslagen had en dus moe was. Als het tijdens het 3e/4e uur was geweest had ze wel meegedaan met het gezellig doen maar het was het 1e uur dus ze was moe. :3 Ja, echt iets waar ik mee kan. De andere vriendin die er eigenlijk mee begon heb ik nog niet gesproken, maar zat bijna de hele dag naast haar en ze deed vanaf het 2e uur wel gewoon normaal, dus dat is niet het grootste probleem.
Het gaat dus vooral om mijn beste vriendin.
@Benthe11 wrote:
Leg het eens stap voor stap uit. Want eigenlijk begrijp ik alleen dat het slecht met die drugsvriend gaat,en jij er graag voor hem wilt zijn maar je ouders het verbieden. Waarom gaat het slecht met hem?
Hij heeft gevochten en is daardoor in coma geraakt.
Hier heeft hij 2 dagen in gelegen, maar hij is bang voor artsen (wil hij niet toegeven) en gaat dus niet naar het ziekenhuis/de dokter. Wat normaal voor hem is.
Alleen is hij 10 kg afgevallen in 1 week, maar eet super veel. Ook geeft hij gemiddeld 4 keer per dag over, soms 8 soms 1, maar het is een gemiddelde. En ja, ik maak me dus zorgen.
Verder is het grote probleem nu dat ik niet weet of ik mijn vriendinnen nog kan vertrouwen.
@Benthe11 wrote:
Ja dat begrijp ik. En jij zit niet zo lekker in je vel? Waarom niet?
Doordat mijn vrienden problemen hebben. Een aantal heb ik in het verhaal gezegd, de rest blijft hier even privé.
Ik wil hun helpen maar als ze telkens afgekraakt worden door mijn vriendinnen wordt ik er een beetje gek van.
En ze lopen continu te zeiken, dan doe ik dit fout, dan dit. :3
@Benthe11 wrote:
Oke nu snap ik het al stukken beter. Is het misschien iets om met een vertrouwingspersoon te praten?
Mijn mentor weet wel van de situatie maar niet met de problemen met vriendinnen.
Eigenlijk alleen van de aanranding en dat ik dit verteld heb.
Het onderwerp ligt nogal gevoelig en daarom vind ik het via internet makkelijker.
En vertrouw ik mensen meer, hoe gek het ook klinkt.
Mijn advies, omdat je nog best jong bent:
Dat met E., daarvan moet je gewoon snappen dat jouw ouders bang voor zijn dat jij dezelfde weg op gaat. Probeer jezelf gewoon te controleren dat jij in zijn wereld niet stapt. 14 jaar en vrienden al aan de drugs is wel een beetje te veel van het goede.
Punt 2 heeft te maken met plotselinge stemmingswisselingen. Jij hebt gezegd dat je nogal heftig uit de hoek kan komen, maar zelfs enthousiasme kan heftig uit een hoek komen. Je vriendinnen houden er rekening mee dat je verdrietig bent, en dan ga je plotseling zo… vrolijk doen. Als je een goede dag hebt hoef je dat niet extreem te laten merken. Net zo zeer als je een slechte dag hebt. Maar ja, om de juiste balans te vinden komt met de jaren.
Probeer dingen gewoon van positive kanten op te zoeken en niet meteen al het verdriet eruit te halen. De problemen van vrienden hoef je niet op twee schouders te dragen, zeker als je zelf ook daar kwetsbaar voor bent. Dus; probeer wat een neutrale kijk te hebben op de zaken en eigenlijk met je vrienden om te gaan wanneer je zeker weet dat het leuk gaat worden.
@girlish wrote:
Mijn advies, omdat je nog best jong bent:
Dat met E., daarvan moet je gewoon snappen dat jouw ouders bang voor zijn dat jij dezelfde weg op gaat. Probeer jezelf gewoon te controleren dat jij in zijn wereld niet stapt. 14 jaar en vrienden al aan de drugs is wel een beetje te veel van het goede.
Daar zit waarheid in, maar hij heeft er wel voor gezorgd dat ik mezelf weer kon/kan zijn. Hij is er echt 24.7 voor me en dat is toch wel erg belangrijk vind ik. En niet z’n achtergrond.
Punt 2 heeft te maken met plotselinge stemmingswisselingen. Jij hebt gezegd dat je nogal heftig uit de hoek kan komen, maar zelfs enthousiasme kan heftig uit een hoek komen. Je vriendinnen houden er rekening mee dat je verdrietig bent, en dan ga je plotseling zo… vrolijk doen. Als je een goede dag hebt hoef je dat niet extreem te laten merken. Net zo zeer als je een slechte dag hebt. Maar ja, om de juiste balans te vinden komt met de jaren.
het was niet eens extreem, en ik heb verteld dat het goed ging met beide partijen, dus ik verwacht dat ze de blijdschap dan kunnen delen of blij voor me zijn. Maar nee dus.
Probeer dingen gewoon van positive kanten op te zoeken en niet meteen al het verdriet eruit te halen. De problemen van vrienden hoef je niet op twee schouders te dragen, zeker als je zelf ook daar kwetsbaar voor bent. Dus; probeer wat een neutrale kijk te hebben op de zaken en eigenlijk met je vrienden om te gaan wanneer je zeker weet dat het leuk gaat worden.
Als mijn vriend helemaal in de knoop zit met zichzelf ga ik niet zeggen; Sorry even zin in wat leuks? Misschien jij wel, ik niet.
Verder heb ik gezegd dat E er dus slecht aan toe is wat mij zorgen baard aangezien ik niet zonder hem kan, dat weet ik zeker! Na een week geen contact flip ik al helemaal haha.
Met K zijn er verder geen problemen en hij houd me erg goed op de hoogte van E.
Ik wil hun helpen! In de tijd dat ik hun nodig had zijn ze er altijd voor me geweest!
Het punt is vooral dat mijn vriendinnen nu opeens zo tegen mij doen. En ze niet willen accepteren en dus mij niet accepteren, en ik laat me iedere x gek praten doordat mn beste vriendin zegt; Je bent alles voor me, ik zal je nooit laten vallen, we zijn toch bestie’s voor altijd? Ik weet dat zij ook niet geaccepteerd is (Marokkaans) en geloof haar dus telkens, maar zodra er iets mis gaat ben ik weer helemaal pissig op mezelf waardoor iedereen zich zorgen gaat maken en ik daar weer boos om word en er dus weer dingen rond gaan die helemaal niet waar zijn en ik dan weer huilend in mn bed lig omdat ze mijn vrienden niet accepteren, okee ik mag hun vrienden ook niet maar ga dan ook niet leuk van alles over ze verzinnen hoe slecht ze wel niet zijn. Hun zijn gewoon ontzettend braaf met vrienden en dat irriteert me. Waarom zou een badboy meteen niet deugen?
*hen
Als zij je hulp nodig hadden, zullen ze daarom moeten vragen. Zo niet; dan heb je met niemands zaken te maken. Ook niet die van vriendinnen. Het is hetzelfde als dat wij hier op girlzforum je ineens met dingen helpen die jij niet eens verholpen wil hebben. Girlz vragen hier om advies/hulp. En zo werkt het ook in het echte leventje.
Je bent een beetje erin doorgeslagen door iedereen te willen helpen. Want zoals ik lees komen er juist irritaties door. Bij zowel hen als jou. En waarom zou een badboy niet deugen? Omdat het woord er in zit: deugniet. Klaar.
Ze hebben mijn hulp gevraagd dus dan help ik hen ..
Zo zijn vrienden voor elkaar, ten minste dat zie ik als vriendschap.
Dus ik help hen dan, en zo snel vragen ze er niet om dus ik vind dat mijn vriendinnen er gewoon normaal mee om zouden moeten gaan. Want zodra er iets met hen is ben ik er ook voor hun en ik doe gewoon normaal tegen hun vrienden. Praat normaal over ze. Dus ik vind hun gedrag nogal raar..
Maar blijkbaar is het normaal…
Maar dat is nu net niet wat hij wil. Ik steun hem, meer kan ik inderdaad niet doen. Maar ik ben geen mens die je zo maar laat vallen! Ik weet hoe verschrikkelijk dat is en ga dat echt niemand aan doen, never nooit. Misschien zijn jullie zo, maar ik niet.
Verder wil hij gewoon met me praten en luister ik naar hem, hij zegt dat ik hem al help als hij mn stem hoort. Nou dan praat ik graag.
Maar wat ik al eerder aangaf is dat het probleem ‘mijn vriendinnen’ zijn. Of ik ze wel écht vriendinnen kan noemen. Of dat ze weer net zo zijn als alle andere, alleen maar om mn geld. :3
