Heej peopeltjes,
Hier zijn een paar ‘gedichtjes’ maar eerder genoemd naar korte verhalen. SA (stand alone’s) Maar dat terzijde,
Ik drop hier mijn ‘verhaaltjes’ en eh- ja, zou graag jullie mening erover willen weten^^
I’ll hope you gonna like them ^^
__________________________–
Ergens aan de overkant staat hij, die jongen waar mijn hart sneller gaat van slaan. Ik zuchte en zag hem uitgebreid praten met zijn vrienden, die rond hem stonden. Door zijn armbewegingen wist je zo dat het een boeiend gesprek was. Toen zijn bewegende lippen waren omgevormd tot een glimlach, hoorde je zijn vrienden tot hier lachen. Wéér verliet een verliefde zucht mijn lippen. Hij was zo mooi en ik was zo…lelijk. Ik was dan wel heel populair en geliefd door andere jongens maar dat intereseerde me niet. Ik wou hem, hij was de gene waar mijn hart toebehoorde. Die ene jongen die mijn hart liet sneller slaan, die ene jongen uit mijn klas.
____________________________________
Soms worden tranen ingenomen door een gevoel.
Een gevoel dat ik al eeuwen lijk te hebben.
Pijn knijpt mijn luchtpijp toe. Adem te kort.
Spartelend op het randje van de dood.
Wachtend op die ene blik in je ogen…
Dé woorden die je dan zegt: Het spijt me zozeer.
Dan zou ik pas mijn ogen sluiten en een vredige dood tegemoet gaan.
____________________________________
Mijn witgelakte vingers met ringgesierd, drukte ik zachtjes op de pianotoetsen. Mooie, heldere klanken komen uit het spel en vormen mooiere melodiën als ik meerdere toesten na elkaar indruk. Mijn zwart geverft haar valt voor mijn ogen en even heb ik alleen oog voor de pianotoetsen. De piano en ik. Even helemaal alleen. De laatste klanken klonken door de kamer en getik klonk achter me. Geschrokken draaide ik me om en zag mijn broer vertederd naar me kijken. Zonder woorden keek hij me aan en ik wist dat hij het prachtig vond. Zijn ogen straalde en iets vertelde me dat hij gelukkig was. Een scheve glimlach sierde zijn gelaat, dat verraadde zijn gevoelens. Zijn gelaat, die ogen die zoveel vertelde en zijn mond, die zich in vreselijke bochten wrong om toch maar iets duidelijk te maken. Ik glimlachte zwijgend, nog geen woord was er gedeeld. Alleen blikken werden er verzonden en ontvangen. Net foto’s die je op je netvlies krijgt, die je vertellen wat er mis is.
Blikken zeggen zoveel meer dan duizenden woorden.
___________________________________
Wel dat waren ze en kom maar op met de reacties^^
Commentaar? Tips? Reacties?
X Do
Ik gok dat je veel op fora’s schrijft, gezien je dit stand-alone’s noemt.
Feitelijk zou je dit eerder proza’s noemen. (Teksten in dichtvorm) Tenminste, de tweede en de derde. De eerste zou eerder een korte inleidning van een verhaal zijn ofzo, het bevat niet genoeg informatie om een stand alone te zijn, noch om een proza te zijn.
Overigens zou ik meer proberen de dingen te beschrijven, dan ze daadwerkelijk neer te zetten. In de derde doe je dat al, door zijn gezicht te beschrijven, en hoe jij aan je piano zit. Dat is goed. Als je op die manier schrijft, houd je het dicht-achtige er meer in en boei je mensen sneller.
