Verstand VS Emotie
Mn gevoelens opgesloten, mn verlangens gekooid.
Met verdriet overgoten, tranen hier en daar gestrooid.
Met brandende ogen, en een leeg en kil gevoel.
Zoekend naar warmte, wat ik daar ook mee bedoel.
Je zou een traan kunnen horen vallen, in deze stilte om me heen.
En alleen in me ogen hoeven kijken om te zien dat ik het meen.
Meen dat ik keihard aan het vechten ben, in de strijd van hart en verstand.
Meen dat ik mezelf niet ken, en kantel op de rand.
Op de rand van een afgrond van emotionele aanhankelijkheid.
Ik klamp me stevig vast met alle krachten die ik heb, maar voel dat ik wegglijdt.
Heb ik meer onbewuste kracht?
Laat ik mezelf expres vallen ?
Ik had eigenlijk alles al verwacht, maar voor de confrontatie nooit de ballen.
Gun ik mezelf niet het plezier?
Bescherm ik mezelf tegen dieper verdriet?
is liefde dan echt alles?
of zie ik iets niet ?
Met me verstand aan kop, met de meeste successen.
Verslaat ze mijn gevoel, terug naar helingsprocessen.
Daar waar het thuis hoort, en op constant actief.
vechtend zichzelf uit te schakelen, want verstand tolereert gevoel niet.
met als doe geen gevoel, me verstand snapt wat ik bedoel.
Dat ik nooit meer van hem houden zou, want gevoel, wie wil dat nou?
