Omdat ik er wel ooit een aantal gepost heb, maar dat al heel lang geleden is x]
laat me dromen
Hoe we lachen en je mijn lippen zachtjes
voor een secondelang streelt met je duim
voordat je me van de grond laat zweven.
Hoe je kleren ruiken naar rook en zweet
en zoete woorden en hoe je huid prikt op
mijn wangen als je me zachtjes vast houd.
Hoe onze vingers verstrengeld samen
één zijn en hoe je lach weerspiegeld wordt
in alle ramen van de donkere winkelstraat.
Laat me dromen hoe het is,
als dat gebeurt wat nooit zal.
—
Onaangebroken moment,
geroerd door de plotselinge stilte.
Madeliefjes in het gras, ze
draaien hun kopjes naar de zon.
Net als ik.
Warme stralen verblinden je
en maken je warm, de zomer ze
ze is hier. Laat je vergeten,
zeg hallo tegen lentekleuren.
En toch, als ik uit het raam kijk,
zie ik slecht het goud-geel-rood.
Geen zomer op mijn straatje,
maar slechts een vroege herfst.
—
Nu we hier liggen op mijn bed,
elkaar toefluisterend met stilte,
weet ik niet of het wel goed is.
Verwijt het verre verleden,
de vervlogen gedachtes en
de angsten die ik niet uitte.
De tranen zullen nu wel drogen,
als de lakens mijn tere huid kussen
breek ik vast in je warme armen.
—
Verzincitaat
Terwijl voor één moment alles stilstaat
en de voeten onder ons snel doorlopen.
Met één gebaar de wereld uit elkaar gerukt
en zo prachtig bij elkaar geraapt, gepast.
Woorden overrompelt, door elkaar gesproken,
vervormt tot vormloze zinnen die perfect passen.
Maar niks van de gesproken woorden is zoals
dat ene kleine handgebaar zachtjes op mijn rug.
Sta nou stil in de woest draaiende wereld en
bekijk eens één seconde hoe alles stilstaat.
Waarnaar je verder loopt en me zachtjes aankijkt
en geniet van een zachte geur van winterbloesem.
—
Met mijn ogen dicht ben ik
wenend door de smalle kamers
gelopen in een lichte tred.
Bang voor wat er zou komen
als ik mijn ogen opensloeg en
zou zien wat op de muren stond.
Verdwaald opzoek naar het eind
van de veel te vernauwde gang,
ik val in mijn angst voor alles.
Een laatste stap en dan de deur
zwaar en koud, het afscheid
een laatste voetafdruk op je tapijt.
—
Omdat mijn wereld bestaat uit woorden. Deze gedichten zijn allemaal een maand of twee oud :3
:O
Mochten dit gevoelsmatige/vrije-tijdsgedichten zijn lees hier dan over heen.
Gedicht 1.
Hoe je kleren ruiken naar rook en zweet
en zoete woorden en hoe je huid prikt op
3x en, is in dit geval te opsommend, en leest het beter als;
Hoe je kleren ruiken naar rook en zweet
zoete woorden en hoe je huid prikt op
mijn wangen als je me zachtjes vast houd.
houdt
Hoe onze vingers verstrengeld samen
één zijn en hoe je lach weerspiegeld wordt
in alle ramen van de donkere winkelstraat.
Deze vind ik wel mooi, eerste 2 zinnen..daarna weerspiegeld er vrij weinig in een donkere winkelstraat, of er moet belichting zijn. :) Maar ik snap het idee er achter wel.
Einde vind ik niet zo..maar dat is subjectief, over het algemeen is het beter dan wat ik lees op gedichten.nl, af en toe wat kleine haperingen, maar laat elk gedicht perfect zijn zoals het voelt.
Gedicht 2
af en toe wat anticlimaxerende verwoordingen als ‘hallo’ en verkeerde puntplaatsingen, dit gedicht pakt mij niet zo..het is veel te simpel. De ’twist’ op het einde haalt het niveau van het gedicht wel weer een beetje omhoog.
Gedicht 3.
Breek ik vast, vind ik mooi.. voor de rest mij iets te snel, simpel en teveel bijvoegelijke vormen.
Gedicht 4.
Sterk begin, minder einde. Misschien dat ik weinig heb met flora, maar sfeerbepalend haalt het einde het begin naar onderen.
Gedicht 5.
Mysterieus, vrij onsamenhangend maar bij deze breekt de climax niet dus vond ik hem wel vet.
Over het algemeen potentie tot, maar daarvoor moet denk ik een ruimere woordenschat voor worden gecreëerd en natuurlijk dat je groeit na elk gedicht dat je schrijft, zoals je groeit in leven zelf. Meestal ook de reden waarom hele jonge mensen amper kunnen dichten, omdat ze relatief weinig hebben meegemaakt, om het in detail te zien.
Lees mijn gedichten ook please. :oops:
‘Hele jonge mensen amper kunnen dichten, omdat ze relatief weinig hebben meegemaakt.’
Nou wil ik niet vervelend doen, maar het zal niet voor niks zijn dat ik verscheidende dichtwedstrijden – op mijn school, dat dan wel – gewonnen heb, en eenmaal gepubliceerd ben? En overigens, waarschijnlijk heb ik meer meegemaakt dan je denkt x]
Op dat puntje na, ben ik altijd blij met commentaar :3
1; Ik ben dol op het woordje ‘en’, gebruik dat dan ook overmatig veel. Maar ik vind het passen in mijn hele dichtstijl en mijn verwoording. Ik vind jou variant niet beter lezen, sowieso zou er dan een komma na het woordje ‘zweet’ moeten om de interpunctie correct te houden. =]
& houd is inderdaad verkeerd geschreven, dankje. Ik ben geen spellingswonder, helaas :3
2; verkeerde puntplaatsingen haal ik er niet uit, mits je het correct leest. Dat het simpel is, is waar. Maar ik vind dat dat soms ook moet kunnen.
3; Als je dit gedicht simpel vind, vraag ik me af of je de betekenis begrijpt.
4; winterbloesem staat voor een tegenstelling. Bestaat er zoiets als winterbloesem? Tekenen van lente (warmte) in een kille winter (kou). Het is dezelfde tegenstelling als het stilstaan in een wereld die altijd maar doorgaat; je kan niet stilstaan, al zou je dat wel moeten. Soms is het beter om die vrijheid te nemen, ookal lijkt het alsof het niet kan. Neem de tijd voor de kleine dingen, laat je niet meesleuren door het banale. Merk de kleine dingen op; zoals de bloemen aan een bevroren tak in hartje winter.
5; dat vond ik dus eigenlijk een schijtgedicht. :3
Oh, als het nu lijkt alsof ik niet tegen kritiek kan, dat is niet waar. Ik pas alleen gedichten niet meer aan nadat ik ze geschreven heb, ik werk alleen eerdere ideeën opnieuw uit. Dus misschien dat ik met een aantal weer aan de slag ga met je kritiek in mijn achterhoofd, of eraan denk bij nieuwe gedichten. n_n
Overigens had ik al een keer over je gedichten heengelezen, maar je opmaak/ritmes stoorden me zo vreselijk dat ik mezelf er niet tot aan kon zetten verder te lezen. Dat zal ik nu wel doen, want ik dacht eigenlijk meteen dat je een beetje een noob in dichten was, maar je hebt er wel verstand van :3
Nou wil ik niet vervelend doen, maar het zal niet voor niks zijn dat ik verscheidende dichtwedstrijden – op mijn school, dat dan wel – gewonnen heb, en eenmaal gepubliceerd ben? En overigens, waarschijnlijk heb ik meer meegemaakt dan je denkt x]
Je kan gewonnen hebben op je school dat is heel knap, maar dichtwedstrijden winnen is gekozen door anderen, niet door mij. Zo’n jury zal altijd naar leeftijd kijken, bij Doemaardichtmaar waren alle 10 finalisten rond de 13-14 terwijl de leeftijd kon reiken naar 18 jaar. Ik zeg niet dat je niks heb meegemaakt, maar in combinatie met je gedichten kan ik de drama niet voelen die het gedicht aanbrengt.
En alsjeblieft onderschat mij niet in betekenis van dingen, ik heb 8 jaar concurrentief gestreden met mezelf, en mijn omgeving als ik arrogant mag zijn ben ik zowel bijna het toppunt bereikt van introspectie, daarnaast schrijf ik niet gedichten in een dagboek, ik laat ze lezen door mensen die mij keihard afkraken. Ik weet dat het kut is als opeens iemand je gedichten niet zo goed vind als je vriendenkring.
Oh, mijn vriendenkring leest vrijwel niks van mij, daar heb je niks aan.
En lieve schat, de finalisten van doemaardichtmaar waren niet rond de 13-14. Desalniettemin, blijft het een baggerwedstrijd van kutniveau, maar toch. Me vertellen dat ik niets kan, is gewoon in tegenstrijd met de waarheid.
Overigens wil ik mijn drama ook los laten. Dichten gaat niet enkel om drama, dat zou zonde zijn. Schoonheid van woorden en gedachtes overbrengen, dat is waar het in mijn visie om draait.
Onderschat mij ook niet, enkel omdat ik slechts 15 ben.
Ja, eerlijk gezegd zijn alle dichtwedstrijden voltooid aan een zeker criteria dat er wel voldoet dat ik win haha
Nee, ik heb ook nergens gezegd dat je niks kan, in tegendeel je dicht beter dan het gemiddelde wat ik tegenkom, nou is dat misschien niet zo moeilijk, maar blijkbaar vind het gemiddelde dat wel moeilijk.
Ik vind je woordenschat gewoon gelimiteerd, dus struikel ik over elementen die ik te vaak heb gelezen bij gevorderde dichters. Ik raak gewoon niet geimponeerd door dat het is gepubliceerd of dat er dichtwedstrijden zijn gewonnen, ik vind juist die hele commerciele houding het principe er achter verkrachten. De beste artiesten zijn nog altijd degene die niet zijn gelabeld, zo is dat met alles.
Doordat je 15 bent, kan het alleen maar beter worden vooral als je mijn schrijven minder vind en dat je nu al een visie hebt ontworpen erover. Het moet niet alleen het dansen van woorden zijn, het moet een verlengstuk van jezelf worden. Als een zwaard bij een ridder of een toverstok bij Harry pothead.
Het dansen van woorden is mijn verlengstuk. Zonder dichten, het schrijven van proza’s of verhalen, zou ik compleet gek worden. Ik heb een hoofd dat na een bepaalde hoeveelheid informatie of gebeurtenissen op slot gaat, en dan móet ik schrijven. Mijn vulpen en schrijfblok liggen altijd binnen een halve meter afstand van me.
Overigens, het ging me niet om het commerciele gedeelte, hoewel je wel kan stellen dat ik een commerciele dichter ‘wil worden’. Ik wil laten zien wat ik kan en er het liefst van kunnen leven. Kunst en zo ook woordkunst is waar mijn leven uit bestaat en later wil ik dat mijn leven één groot kunstwerk is. Helaas is de realiteit niet zo dat je enkel kan leven uit je eigen fantasieën, dus ben ik inderdaad al bezig met mijn ‘naamsbekendheid’, simpelweg omdat ik bang ben dat ik anders zal falen in de kunst betrekken in mijn leven.
Dichten is mijn passie, mijn alles, mijn uitlaatklep. Mijn danstalent dat ik nooit heb gehad en mijn intelligentie die ik tekort schiet op betaniveau. Mijn enige volledige vrijheid en mijn toonbeeld van liefde. De manier om mijn fictie te verweven met mijn werkelijkheid en de enige kans waarbij ik werkelijk iets moois kan maken.
Maar paardrijden is ook een passie waar ik talent voor heb. Evenals fotograferen. Maar het zijn moeilijke dingen om een leven mee op te bouwen :3
Als je een palet hebt met veel kleuren wijzen de wegen zich vanzelf.
Maar met weinig kleuren, zoals alleen dichten dan ben je er elke dag mee bezig. Ik ben 8 jaar bezig met schrijven, met nadenken over het leven..vooral de laatste tijd, ik zit al 2 jaar zonder school, werk of ‘vrienden’. In geheel een eigen keuze, aan de andere kant te weinig support van het GGZ, I don’t know. Het is mooi om iets te hebben waar mensen wel van zeggen dat ie het kan, om dat te verliezen is leven zichzelf verliezen. De één ziet het als homohobby, de ander zoals ik ziet het als een hart dat moet blijven kloppen.
Ik zie anderen het doen en wil ze daarin helpen, en ik kan ze niet helpen als ik het niet perfectioneer, daarom kan het soms wat bot overkomen. Maar ik verwacht hetzelfde richting mij, omdat ik perfectie nastreef en nog lang niet daar ben.
Je hebt niks aan kritiek als het niet bot is.
Ik dicht al vanaf mijn 10e, ja, dat klinkt apart en toen kon ik er ook nog niks van. Maar vanaf die ene dag dat ik daar ooit eens tot uitgedaagd ben, heb ik elke dag geschreven. Nu kan ik niet meer zonder. Ik kan zonder tekenpotloden, ik kan zonder fototoestel, ik kan ook maanden zonder paardrijden. Maar je zal mij nooit ook maar een seconde zonder mijn vulpen zien.
Ik schrijf niet met een vulpen of potlood of whatever, ik kopieer gewoon wat ik in mijn hoofd staat op mijn computer. Ik zou nooit met een potlood of vulpen kunnen werken omdat mijn handschrift een belediging is voor mijn gedachten.
Geef me anders je mail adres of whatever, dan lenen we elkaar af en toe wel wat kennis. Mocht je daar open voor staan, mijn schedelpan is misschien wat raar maar af en toe flapt er weleens wat geniaals uit.
Ik heb een dichtershandschrift, volgens mijn Nederlandsdocente. Net iets te leesbaar om van een dokter te zijn en gemaakt om snel heel veel woorden neer te zetten. Meestal voor anderen dan mezelf ook absoluut lastig te ontcijferen x]
Ik zal je zo een pm sturen met mijn emailadres en wees gerust, ik ben waarschijnlijk minstens zo raar :3
Ik blijf erbij, ik heb veel veel beter van jou gelezen. <3
dunno wat ik ervan moet vinden.
Kunstenaar.
Keer me om met de woorden
laat de kleuren uit me sijpelen
beschilder me glimlachend.
Beschrijf deze misère
zoals de volgende scene
een bladzijde uit je boek.
Laat haar fictieve tranen bloeden
en glimlachen zonder mond
gewoon, om te oefenen.
Kauwend op een vulpen
staar ik naar je blote voeten
en buig naar het toneel.
Zwarte verf hangt aan je kin
mengt zich met je vingers
niet wegvegen, ‘t staat wel artistiek.
—
– deze is bagger, maar dat is wat ik er eigenlijk wel leuk aan vind –
Omdat de mensheid
slechts een schaduw is.
En jij en ik,
twee handpoppen.
Omdat een doek
niet genoeg is om
ons te scheiden.
Klapzoentjes op
een zomerdag.
Omdat bellenblazen
in een roze kamer
stiekem wel een
droom van me is.
Omdat glitters best
passen bij zwart.
En ik sterren
in je ogen zie.
Jij en ik
zoals
altijd?
—
& deze overweeg ik voor een wedstrijd te gebruiken, dus gelieve hem niet te kopieëren ofzo.
Keer op keer balanceer ik
tussen wel, niet of misschien
ergens tussen hier en het eindpunt
staan twee van mijn voetstappen.
Niet meer dan de woorden
nodig om te liegen van
de schoonheid die je niet bent.
De lach, het glimmen, de sterren in je ogen.
Het is niet moeilijk; het misbruik, je geluk,
leugens glippen tussen mijn vingers door.
Verloor de waarheid uit het zicht, totaal
onbelangrijk, ik zweef en neem je mee.
Ik ben de vijfde straat links gegaan
en heb de krijtstrepen op de grond gevolgd,
de muren grijs gekleurd en de ramen zwart,
verveeld het as voor me uit gestrooid
en heb zo langzaam een weg naar je huis gevonden
ontcijferd wat geschreven stond in het stratenlabyrint
en ik heb geprobeerd je naam al van verre te schreeuwen.
Het gehuil van de wind heb ik gevolgd en ik heb
verlangend uitgekeken naar het zwaarmoedige zeegeruis.
Ik heb schelpen geteld toen ik in de branding zwom
en riet gestolen dat in de duinen hoort te groeien en
stiekem een handvol zand voor je mee genomen.
Ik heb de grijze bakstenen geteld en kreeg
tranen in mijn ogen toen ik jou bovenaan zag staan
de witte wolken machtig tegen je rug gedrukt.
Mag ik dan nu onvoorwaardelijk van je houden?
—
Regen en de geur van stilte
of andersom, dat kan
spelen door mijn hoofd.
verlamd starend in de eenzaamheid
van een dag zonder liefde en met
de filosofische woorden van de les.
Harde waarheid schuilgegaan
in de harde kern van de
naïef realistische mens.
(vaktaal die ik niet eens
wil gaan begrijpen)
tikkend naar een klok luisterend
naar de tijd van het voorbijgaan
verloren in de woorden van
het spelen en het laten gaan.
Geïrriteerd kijk je me aan
ik verstoor je les en moet
beter opletten als je me
levenslessen probeert te leren.
(ik wil zo graag
mijn eigen leven leren)
Zo. Terug van weggeweest.
—
Het kleine meisje
hangt aan je lippen.
Overdondert.
Omdat het zo hoort.
Ze staart naar je,
grote ogen en
verrukte kreetjes.
Simpelweg,
omdat het zo is.
Ze weet heus
wie je bent.
Is te bang dat
jij haar niet
op zal merken.
Maar merkt
des te meer,
dat je woorden
in haar verdrinken.
—
Stil gedreven door grijze luchten,
spraakwatervallen voor dove oren.
De kamer is leeg zonder jouw ogen
en van binnen voelt alles zwart.
Ik kan je vingers nog altijd voelen
hoe je me aanraakte en liefhad.
Het heeft altijd pijn gedaan.
Krassende nagels en verloren gewetens,
maar eenzaam zijn zonder je, is een feit.
Ik zou je namen willen roepen,
drie in totaal, mocht ik me niet vergissen,
ze mee sturen aan de wind.
Maar zonder routebeschrijving
zijn zelfs woorden de weg kwijt.
—
Vraag haar of ze me
meer kan geven dan ze
eigenlijk in zich heeft.
Ze zwijgt.
Verdrink haar tong
in haar eigen bloedbad
ze moet tegen me liegen.
Ze zingt.
Pure alcohol
streelt haar zwarte keel
laat de woorden rollen.
Ze huilt.
En ik schrijf meer
dan dat ze verwacht had
me ooit te zullen vertellen.
—
Als de woorden pijn doen en
de nacht te vroeg gekomen is.
Lig ik te wachten op mijn ogen
om te sluiten. Want ik weet dat
staan geen nut heeft, als je
benen doorzakken onder het
ondragelijke gewicht van je
zelfbedachte leugens.
Wanneer ik alles weg spoel
met de verboden schoonmaak-
middelen. Dan huil ik ook wel.
Niets is zo echt als mijn lach
die ik welgemeend teken op
mijn eigen bezorgde gezicht.
Vertel me maar dat ik moet,
want stoppen is mijn enige
andere kans. Want ik moet
verder gaan, maar niet met
het nu. Je overvalt me.
Angst houd me vastgeketend
aan mijn eigen illusies. Liefde
is zijn geloofwaardigheid
al lang geleden verloren.
