‘Miranda Emmelia Dorena Espanila!’
Ja, dat ben ik. Zo te horen is mijn huishoudster kwaad, anders zou ze gewoon Mira zeggen.
‘ik kom al, Erika!’
Ik doe mijn slaapkamer deur open en stuif de trap af. Onderweg kom ik mijn vader tegen die me afkeurend aankijkt. Ik wacht tot hij weg is en ren dan verder.
Hijgend kom ik bij Erika aan.
‘wat is er?’
‘je hebt de verkeerde dingen bij de was gegooid, je moeders witte jurk was bijna roze geweest!’
Fijn, moet daar nou zo’n drama overgemaakt worden?
Ik rol met mijn ogen.
‘please, Erika, het was gewoon een foutje oke?’
Ze zucht.
‘die foutjes van jouw kunnen mij wel mijn baan kosten.’
Tja, dat is dan jammer. Meteen daarna denk ik : kom op, doe niet zo gemeen, Erika is je enige steun in dit huis.
Nou, je al even kennisgemaakt met mijn leven. Ik ga niet nog eens mijn hele namen rijtje opnoemen, dat is me teveel werk. Voor je ik nog meer laat weten zal ik je één ding duidelijk maken wat het hele verhaal veranderd : ik ben een prinses van 14 jaar oud. Oke, een nichtje, maar ik ben van de Koninklijke familie en dat vinden mijn ouders verschrikkelijk belangrijk. Maar zelf heb ik er niet zoveel mee. Het interesseert me niks, en daar balen mijn ouders enorm van. Ik loop liever in een spijkerbroek dan in een jurk, ik ben dol op koken, ik ben helaas niet heel geweldig op school en mijn grootste interesse is toch wel gitaar spelen. Allemaal dingen waar mijn ouders van vinden dat dat niet hoort bij een prinses. Maar het kan me niks schelen, het is toch zeker mijn leven? Al denken mijn ouders daar anders over. Erika is de enige die het niet erg vind, en helaas is dat mijn huishoudster, en heeft die daar niet zo veel over te zeggen. Mijn vader is nog wel het ergst. Hij sleept me naar van alles en nog wat voor de Koninklijke familie. Mijn moeder probeert het nog wel te sussen, maar dat word ook steeds minder. Nou moet je wel begrijpen dat ik heust mijn best wel doe hoor. Maar ik kan er toch ook niks aan doen dat ik anders ben? Soms denk ik wel dat ik van een andere planeet kom. Niet dat dat mogelijk is, maar goed. Ik zal verder vertellen. Ik woon in een kast van een huis, echt niet normaal hoe groot het is. Erika heeft na al die jaren dat ze hier werkt wel een goede conditie gekregen, dus dat zegt wel wat. Maar zo geweldig is het niet, als je hier iemand zoekt, ben je wel even bezig. Ik moet zeggen dat het soms ze voordelen heeft. Toen ik klein was kon je hier geweldig verstoppertje spelen. Soms doe ik het nog met mijn nichtje, Ameliana, oftewel amila, zo noem ik haar. Ze is 8 en best slim voor haar leeftijd. Ik ben dus dol op gitaar spelen. Omdat ik zelf bijna nooit inspiratie heb voor liedjes, zing ik altijd bekende liedjes. Dat is wel wat moeilijker maar goed. Mijn beste liedje is teardrops of my guitar van taylor swift. Ik ken bijna het hele liedje uit mijn hoofd. Mijn beste vriendin krijgt altijd tranen in haar ogen als ik dat liedje zing. Maar ja, zij is echt een enorme fan van liefdesliedjes dus die krijgt al tranen in haar ogen als ik het woord liefde überhaupt al zeg. Ik zit op het Christinia college, een echte kak school voor prinsessen en andere ‘belangrijke’ kinderen. Nou ik vind het een verschrikkelijke school. Ik was liever naar een openbare school gegaan. maar toen ik het lef had omdat tegen mijn vader te zeggen, ontplofte hij en praatte hij een maand niet meer tegen me. Ik vond dat nog niet eens zo erg, was het tenminste een beetje rustig. Erika legde me uit dat dat het ergste was wat mijn vader zich kon voorstellen : zijn eigen dochter die geen prinses wou zijn. Tja, kan ik er wat aan doen. Zo, ik denk dat je nu wel een aardig overzicht van mijn leven hebt. Ik vertel later nog wel meer.
dit is mijn site, hier staan nog meer verhalen op: Weg
[mod=Liset:1bmjvj74]Links mogen niet[/mod:1bmjvj74]
sorry maar zo gejat!
princess diaries zijn al een stuk of 8 boeken…
ik vind het idee heel erg gejat sorry dat ik het zeg, je titel is misschien wel hetzelfde maar het gaat ook over het leven van een prinses… nee niet mijn ding
en btw zou je jezelf nog ff kunnen voorstellen?
en wat is dat tog met naam geheim houden…
ik heb het btw een beetje verder gelezen op je site, tis niet slecht geschreven wel me complimenten daarvoor
Als er wel iets is, wat ik haat als prinses, is dat ik als ik naar buiten ga, een jurk aan moet van mijn ouders. Een JURK! Het slaat compleet nergens op. Meestal weet ik er onder uit te komen, maar ik ga nu naar andere, Koninklijke mensen, dus moet ik er helaas aan geloven. Maar zoals ik ben, het ik een favoriete jurk die zo wijd is, dat je makkelijk een broek onder aan kan. Die jurk trek ik dus altijd aan als ik naar buiten moet. Mijn moeder is allang blij als ik zonder zeuren naar buiten ga, dus die let er niet op. Het enige nadeel zijn de schoenen. Ik zal toch hakken aan moeten. Dus prop ik mijn gympen in mijn tas en stap in de taxi. Natuurlijk is het een taxi van ons huis, en geen, sorry, dit zegt mijn vader altijd, ordinaire openbare taxi. Ik vind dat echt niet zo erg, maar ja, naar je ouders moet je luisteren. Ik ben op weg naar mijn beste vriendin, Selana Matroni Elizabeth Lianna Theresa *even ademhalen* Irana Madeleina Moronitra. Poeh, en dan dacht ik altijd dat ik een lange naam had. Het kan dus nog erger. Maar stella, zoals ik haar noem, heeft net als ik niet echt veel met prinses zijn. Als vind zij het toch minder erg dan ik. Maar goed, ze is mijn beste vriendin sinds ik mijn dure jurk onder smeerde met chocomelk, en zij me een jurk aan bood (toen waren we pas 7). Stella’s hobby is schilderen. En geloof me, ze is echt vet goed. Helaas denken haar ouders er anders over. Volgens hen moet je je tijd niet verdoen aan het schilderen van verzonnen bossen met elfjes en dat soort dingen. Maar ik vind het echt super gaaf. Maar goed, ik heb daar natuurlijk niks over te zeggen. De taxi stopt. Ik duw de deur open en blijf al gelijk haken met mijn hak aan de auto rand. Heel fijn, nu moet ik al die stomme hoge trappen nog op. Op hakken is dat nou niet echt een pretje. Ik waag me aan de klim tocht, en het gaat goed, tot ik bij de laatste treden, toch blijf haken en verover van. Gelukkig kom ik niet te hard terecht en sta snel weer op. Ik druk op de meest luxe deurbel die een mens zich kan voorstellen en er komt een butler(!) aan.
‘Dag, lady, waar kan ik u van dienst mee zijn?’
Ongelooflijk zeg, ik ben hier al miljoenen keren geweest en toch doet die butler niks anders dan bij ieder ander.
‘Ik kom voor, Stella, ik bedoel Selana.’
‘Een moment geduld alstublieft.’
Alsof je bij een telefoongesprek in de wacht staat.
Maar gelukkig komt Stella de trap al af. Hun ‘hal’ is net een balzaal, zo groot is het. Stella was zo te zien aan het schilderen, want ze heeft haar regenboog jurk aan. Daar zie je geen vlekken op. De makkelijkste kleren om in te schilderen. Behalve als je met wit verft, en nu raadt ik stella aan een andere jurk aan te doen. Ik loop snel met haar mee naar boven, naar haar kamer.
‘Wauw!’
Mijn mond valt open van verbazing. Haar hele achter muur is beschilderd met een sprookjesachtig bos.
‘Als je ouders hier achter komen, ben je echt dood!’
Ze haalt haar schouders op.
‘Ik heb gezegd dit behang is.’
‘Ja, hoor dit behang, en ik ben een konijn. Ik vind het knap dat ze dat geloven.’
Stella ploft op haar bed neer.
‘Ik wou het heel graag, en ach, zo streng zijn mijn ouders nou ook weer niet.’
Ja, ze heeft een punt. Vergeleken met mijn ouders zijn haar ouders de hemelse ouders die ieder kind zich wenst.
‘Mooi, maar als je ouders er niet achter willen komen, dat dit verf is, zou ik als ik jou was maar even een andere jurk aan trekken.’
Ze kijkt omlaag en zegt:
‘Je hebt gelijk, een momentje.’
Soms is Stella meer prinses dan ze denkt. Na 10 minuten is ze terug.
‘Oke, wat zullen we gaan doen? Ik heb niet zo veel zin om in deze verflucht te blijven hangen.’
‘Mee eens, zullen we naar buiten gaan?’
Ze haalt haar schouders op.
‘Van mij mag je, maar mijn ouders hebben bezoek in de tuin.’
‘Oke, dat plan is afgekeurd. Zullen we dan maar gaan winkelen?’
Klop, klop, er staat weer een butler aan de deur. Dit keer een andere.
‘Madame Selana, uw ouders verwachten u op hun high tea party.’
Hij kijkt me aan alsof ik een stuk oud vuil ben. Nou ik heb nu wel door dat ik hier nu niet gewenst ben.
Ik zeg Stella gedag en ga er dan snel vandoor (het is maar wat je snel noemt op hakken) en de taxi haalt me weer op.
‘Zo dame, dat was een kort bezoekje.’
‘ja, Charlie, ik weet het.’
Ik ben goede vrienden geworden met onze taxi chauffeur. Ondertussen denk ik na. Stella kan soms toch nog te prinsesachtig naar mijn smaak zijn. Maar, dat is haar eigen keuze. Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik niet zo ben?
Wat je als prinses allemaal wel niet moet doen is een hele waslijst vol. Om te beginnen, met alle verjaardagen, bruiloften en dat soort dingen, komen er ook nog openingen van belangrijke gebouwen en recepties bij. Echt een ramp. En wat ik nog wel het ergste vind, gaat over een paar dagen gebeuren: een groot bal. Echt verschrikkelijk. En het ergste is nog wel dat Stella niet mee gaat, omdat haar oma jarig is. Dus moet ik me alleen een hele avond vermaken. Dit word mijn dood, geloof me. Maar gelukkig is dat pas over een paar dagen, dus kan ik nog een noodoplossing bedenken. Me voor doen als of ik ziek ben, gaat hem niet worden, want onze huis dokter is een iemand die al die trucjes al kent, en me alleen ziek verklaart als ik bij wijze van spreke op sterven lig. Ik kan zeggen dat ik iets van school heb, maar dan gaan mijn ouders naar het schoolhoofd bellen. Ik kan ook niet zeggen dat ik bij Stella ben, want ik ga nooit naar familie verjaardagen van haar. En
nu ben ik door al mijn noodoplossingen heen. Maar ik bedenk nog wel wat. Maar helaas probeert mijn moeder me toch over te halen, dus moet ik nu met haar een nieuwe jurk voor het bal gaan passen. Ik heb wel andere dingen te doen. (ja, op mijn gitaar spelen, maar mijn moeder vind dat maar niks!)
Erika roept me. Mijn moeder wil dat ik die stomme jurk kom passen.
Met een zucht loop ik naar beneden. We lopen richting het naai atelier. Ja ik hoor je al denken, maar we hebben de garage omgebouwd tot een klein atelier, voor speciale jurken en zo. Het is aardig gelukt, je kunt nergens aan zien dat je in een garage staat. (we hebben hem laten ombouwen omdat deze garage te klein(!) was voor de limousine (!!!!!) ja we hebben een limo, ik kijk er al niet meer van op)
Helaas is de naaister iets minder aardig. Sterker nog, volgens mij heeft ze een hekel aan me omdat ik niet van jurken houd. Ik doe mijn best hoor, maar ik kan er niks aan doen. Nu kijkt de naaister ook niet al te aardig. Terwijl ze me de jurk geeft, en net als ik naar de pashokjes wil lopen gaat mijn mobieltje.
Timing! Nu kijkt de naaister me aan alsof ze me hier ter plekke wil vermoorden. Zo kijkt mijn moeder nu trouwens ook. Ik kijk snel op het schermpje van mijn telefoon en zie een onbekend nummer staan. Ik bel later wel terug en zet mijn mobiel uit. Ik trek snel de nieuwe jurk aan. Hm, niet slecht. Het is een best wel wijde jurk, dus het is te doen. Beter dan de vorige keer, die jurk was zo strak dat ik nauwelijks adem kon halen, en alle jongens staarde me telkens aan alsof ik in een of ander porno blad stond. Dat was echt een ramp. Maar goed, deze jurk is wel helaas wit, dus ik mag uitkijken dat hij niet vies word. Ik kijk nog eens in de spiegel. Man, het lijkt wel alsof ik ga trouwen! Alleen de sleep en de jongen ontbreekt nog.
‘Emmelia, zit de jurk goed?’ vraagt mijn moeder. Zo vervelend, iedereen noemt me Mira, maar voor mijn vader en moeder is het te veel werk.
Ik kom achter het pas scherm vandaan.
‘Ja, moeder, de jurk zit goed. Al ben ik niet zo fan van wit.’
‘Je weet dat we het daar over gehad hebben, wit is de kleur van klasse en bescheidenheid, zegt mijn moeder streng
Nou nou, zo veel klasse hoef ik niet hoor. De naaister friemelt wat aan de onderkant van mijn jurk.
‘Ik kan ook witte roosjes aan de onderkant maken, voor een schattig effect.’
Roosjes?! Ame nooit niet! Ik ben 14, geen schattig kleutertje van 6!
Ik werp boze blikken naar mijn moeder, maar die doet alsof ze het niet ziet.
‘Ja doet u maar, ik wil dat ze er op haar best uit ziet.’
Nee, nu moet ik definitief iets anders gaan verzinnen, ik heb geen zin om er uit te zien als een ‘prinsesje.’
Boos trek ik jurk uit en smijt hem in de hoek. Ja sorry hoor, dit lijkt misschien verwaand gedrag, maar ik ben het gewoon zat dat ik hier word behandeld alsof ik 6 ben. Ik stamp boos naar mijn kamer. Ik hoor mijn moeder achter me aankomen.
‘Wat denk je wel, Emmelia, niet alles is naar jouw zin!’
Ze roept nog meer, maar net als je mijn kamer wil binnenkomen, smijt ik de deur vlak voor haar gezicht dicht. Woedend ben ik. Ik mag verdorie niet eens zelf kiezen wat ik aantrek! Als ik ben uitgeraasd denk ik weer aan het telefoontje, en ik pak mijn mobiel en druk op het knopje ‘terug bellen’. Ik wacht zeker 10 minuten, en probeer het daarna nog een keer, maar er word niet opgenomen
Grr, ik heb het geprobeerd, maar het is me niet gelukt. Tenzij er een wereldwonder gebeurt, moet ik morgen toch echt naar het bal. Verschrikkelijk. Ik zit er aan te denken om het gewoon aan mijn moeder te vragen, misschien hoef ik dan niet. Ik loop naar de woonkamer, als ik Erika tegen kom.
‘Je kunt niet naar de woonkamer, de schoonmaakster is bezig.’
Mooi, uitstel van executie. Nu heb ik dat hele eind voor niks gelopen. Ik draai me om en begin weer aan de terugtocht. Als ik halver wegen ben, schiet me opeens iets te binnen. De schoonmaakster is er helemaal niet op vrijdag! Dat is raar, waarom zou Erika tegen me liegen? Ik sta stil. Maar misschien heeft Erika zich in de datum vergist. Of de schoonmaakster is er een keer extra. Maar aan de andere kant: voor het zelfde geld is er nu iets in de woonkamer waar ik niet heen mag. Ik neem het risico niet en loop weer naar beneden. Ik kan niet bij de deur gaan staan, dat valt te veel op. Dan maar plan B. Ik doe zachtjes de buiten deur open en glip naar buiten. De deur valt met een klap dicht. Goed zo Mira, op deze manier ben je snel betrapt! denk ik in mezelf. Ik sluip om het huis heen. Ja, ik zie de woonkamer! Ik schuif het raam iets verder open, en ga eronder zitten. Ik kan luid en duidelijk alles horen. Het is niet mijn moeder die ik hoor, maar mijn vader. Volgens mij is hij aan het telefoneren.
‘Natuurlijk niet, maar het is van belang!’ zegt mijn vader.
Nou is het wel balen dat hij telefoneert, ik versta natuurlijk niet wat er aan de andere kant van de lijn word gezegd.
‘Ik zorg er wel voor, maar u neemt teveel risico’s!’
Ik ben toch wel benieuwd waar dit over gaat, dit lijkt me geen normaal zaken gesprek.
‘Uw gang van zaken boeit me niet!’
En hier voor laat Erika me niet binnen?
‘Ze mag het niet weten, het kan me niet schelen in het contract stond!’
Ho, wie mag iets niet weten? Ik let weer op. Wat zou vader bedoelen met contract?
‘Oke, ik bel u later wel over de afspraak.’
Afspraak? Hier is geen touw aan vast te knopen.
‘Zijn ze van gedachten veranderd?’
Mijn moeder was dus wel in de kamer. Wat is hier toch allemaal aan de hand?
‘Ik breng ze op andere gedachten, geloof me, my dear.’
‘Ze mag het niet weten, we moeten haar beschermen!’
Ik hoor naderen de voetstappen naar het raam. Ik kruip snel weg van het raam en ren naar de brandtrap. Deze komt uit op de eerste verdieping, vlak bij mijn kamer. Als ik op mijn kamer ben, moet ik even gaan zitten. Het word me iets teveel. Beschermen? Het ging over mij! Ik mag iets niet weten, daarom mocht ik niet in de woonkamer komen! Maar waarom? Mijn ouders zijn sowieso altijd beschermend geweest, maar ik dacht dat dat kwam omdat ik een prinses ben. Nu is er dus iets anders aan de hand. Misschien is het maar beter als ik een tijdje rustig ben, dus niet te veel ruzie’s enzo. Dan kan ik beter mijn ouders praten en erachter komen wat hier allemaal gebeurd.
Om maar te beginnen met mijn ‘doe eens rustig’ plan, zal ik toch naar het bal moeten. En daar ben ik dan nu ook. De limousine heeft me net afgezet. Ik moet zeggen, ik ben onder de indruk. De zaal waar het word gehouden lijkt sprekend op dat soort balzalen wat je in films ziet. Maar na het goede komt altijd het slechte: de openingspeech. Altijd even saai, en het woord origineel kennen ze dan niet. Die toespraken lijken allemaal op elkaar.
Na een half uur de meest lange en saai toespraak aangehoord te hebben, is het tijd om te dansen. Althans, dat is de bedoeling. Maar mij zie je echt niet op een of andere wals of weet ik het wat doen. Dus zit er niet zo veel op en moet ik langs de kant staan. Dan zie ik dat er iemand naar me toe komt. O nee he, het zit me ook niet mee. Dat is Baron Gravensburhge, een kennis en een oersaai mens. Het zal me niet verbazen als hij de openingspeech heeft geschreven.
‘Mijn verheugde welkom, Emmelia. Om eerlijk te zijn had ik je hier niet verwacht.’
Nee, wie wel? Denk ik, maar ik zeg:
‘Ik heb me bedacht. Ik vind dit bal een goede gelegenheid om..ehm, meer andere mensen van goede afkomst te zien, zal ik maar zeggen.’
De Baron geeft me een goedkeurend knikje. Ik moet maken dat ik weg kom, voor dat ik een uur aan hem vast zit.
‘Excuseert u mij Baron, maar ik zie een bekende.’
En ik loop snel weg. Om te verkomen dat hij achter me aan komt, zigzag ik door de zaal en kom ik uit bij het hapjes buffet. Blijkbaar ben ik de enige die ook aan eten denkt. Ik pak wat te drinken en kijk naar de dansende mensen als er een jongen naast me komt staan.
‘Hoi, ook niet zo’n goede danser? Zegt de jongen.
‘Nee, ik ben om eerlijk te zijn ook niet zo’n fan van een bal, maar goed, mijn moeder stond er op.’
‘Ah, mag ik raden? Jij bent Prinses Emmelia.’
‘Hoe weet jij dat?’ zeg ik verbaasd.
‘Mijn moeder was laatst bij jullie op bezoek. Toen ze terug kwam kon ze niet begrijpen dat iemand niet van een bal en jurken houdt.’
Ik schiet in de lach.
‘Ja, dat ben ik. Maar zeg maar Mira, ik word gek van dat Emmelia.’
‘Oke, snap ik. Ik heet James.’
Ik bekijk de jongen eens goed. Hij is best knap, en heeft mooie donkerbruine ogen. Ik schat hem rond de vijftien.
‘Waarom ben jij hier eigenlijk? Ook gedwongen door je moeder?’
James lacht.
‘Nee, mijn oom heeft de openingspeech geschreven. Hij wou dat ik meeging om te luisteren, maar hij was doodsaai, net als mijn oom zelf.’
En nu drie keer raden wie die oom is.
‘Is Baron Gravensburhge jouw oom?’
‘Ja, zo te horen ken jij hem?’
‘Wel bij het horen van jouw beschrijving.’
James lacht weer. Hm, ik mag deze jongen wel.
‘Vind jij het leuk om van adel te zijn?’ vraag ik direct. Misschien niet zo slim het zo snel te vragen, maar zo ben ik nou eenmaal.
Nu kijkt James serieus.
‘Nou, nee. Ik kan niet gewoon doen wat andere jongens doen. Ik mag niet eens voetballen of vissen of iets dergelijks. Ik heb soms gewoon het gevoel dat ik in een gevangenis leef. Sorry, dit gezanik wil je vast niet horen.’
Eigenlijk wil ik dat wel. Maar als ‘prinses’ moet ik zeggen: natuurlijk niet, en je bent gek als je niet van adel wilt zijn. Maar ik zeg mooi nu als mezelf en niet als prinses:
‘Ik heb precies het zelfde, mijn ouders bepalen altijd alles.’
James kijkt me verrassend aan.
‘He, staar me niet zo aan. Had je dat dan niet door?’
‘Nou ja, als je niet van jurken en een bal houdt, hoeft dat nog niet gelijk te betekenen dat je niet van een prinses zijn houdt.’
‘Kom op, welke prinses houdt er nou niet van jurken?’
Even flitst Stella door mijn hoofd, maar aan de andere kant: zij draagt nooit een broek en altijd een jurk. Dus dat telt niet.
‘Jij houdt er niet van, zegt James.
Ik grijns.
En zo gaat de avond voorbij. James en ik hebben veel lopen kletsen. Ik mag hem wel. Er zijn niet veel jongens die van adel zijn en het, net als ik, niet leuk vinden. Aan het eind van de avond hebben we nummers en zo uitgewisseld. Ik denk dat ik James nog wel vaker ga zien.
‘En nu heb je zijn nummer?’
Stella kijkt me nieuwsgierig aan.
‘Ja, duh, waar zie je me voor aan? Eerst 3 uur met een knappe jongen praten en dan niet zijn nummer vragen? Kom op zeg.’
Ik en Stella zijn aan het winkelen. Een grote favoriete bezigheid van ons. Ik vertel haar net over James. Stella is in een melige bui.
‘He, een leuke jongen en winkelen! Wat kan er mis gaan in een leven?’
Dat doet me herinneren aan het gesprek van mijn ouders. Ik vertel het aan Stella. Ze neemt het gelukkig serieus op.
‘Ai, dat is niet goed. En het ging over jou? Misschien hadden ze het over een kots school ofzo. Het gebeurt heel vaak dat prinsessen daar heen gestuurd worden.’
‘Fijn om te weten, brom ik.
‘Sorry, maar het zou best kunnen. Al is goed een ander woord.’
‘Nee denk je? Ik wil helemaal niet naar een kotsschool! En ik zal het nooit willen ook. Waarom ben ik nou niet een normaal meisje zonder ouders die van adel zijn?’
‘He, er zijn genoeg mensen die ervan dromen hoor.’
‘Jammer voor die mensen dan.’
‘He, de fancy shop! Even kijken?’ vraagt Stella in een poging om me op te vrolijken.
‘Best hoor.’
We gaan naar binnen. In deze winkel hebben ze echt vet gave kleren. Volgens mij dan, Stella moet er niks van weten. Ik loop naar het kleding rek. Hm, deze shirts zijn gaaf! Zwart met rood, een beetje gothic. Ik hoop dat je nu wel door hebt dat ik niet een Barbie achtig prinsesje ben. Nee, ik heb mooi donkerbruin haar. Stella is vaak jaloers daar op. Dan valt mijn oog op een jurk. Een korte, zwarte jurk met gouden randen, je weet wel, van krullende lijntjes. Hij is echt prachtig, maar als mijn ouders me daar mee zien, krijgen ze een hartstilstand. En word mijn mooie jurk weg gegooid, of nog erger : verbrand. Ja, daar zie ik mijn ouders wel voor aan. Stella ziet dat ik naar de jurk kijk en ze schudt heftig haar hoofd. Ach, even passen kan toch geen kwaad? Ik pak de jurk en loop naar een pashokje. Weet je, als je winkelt, als een ‘gewoon’ meisje, dan denk ik niet meer zo veel aan het prinses zijn. Zo moest het leven altijd zijn, dat je de vervelende dingen kunt vergeten. Ik trek de jurk aan. Hij past in ieder geval perfect. Ik kijk in de spiegel. Wauw, hij staat me geweldig! Ik kijk op het prijskaartje. En nog afgeprijsd ook! Dan gaat het gordijn van de paskamer open en stormt Stella binnen. Ze kijkt zenuwachtig en trekt gelijk het gordijn weer dicht.
‘Zeg wat heeft- begin ik, maar Stella onderbreekt me.
‘Ssst! Er staat in de winkel een vrouw al de hele tijd naar je te kijken, al zeker 10 minuten lang. Ik krijg de kriebels van haar!’
‘Kom op, is dat niet iemand die naar kleding kijkt of zo?’
‘Nee, dat dacht ik eerst ook maar ze kijkt naar jou!’
Ik gluur door een kiertje naar buiten. En ja, er staat een vrouw van middelbare leeftijd. Ze kijkt strak naar mijn pashokje. Ergens komt ze me vaag bekend voor. Ik doe het gordijn weer dicht.
‘Ik ben het met je eens, we gaan.’
Razend snel kleed ik me om.
‘Rustig naar de kassa en kijk niet achterom, oke?’ zeg ik tegen Stella.
Ik doe het gordijn open en loop kalm naar de kassa. Stella volgt me. Ik reken af en even later staan we buiten.
‘En nu?’ vraagt Stella.
Ik gluur naar binnen en mijn hart slaat over als ik zie dat de vrouw ook naar buiten gaat.
‘Rennen!’ roep ik. We zetten het op een lopen. Door straatjes zigzaggend komen we uit eindelijk uit op het marktplein. Doodop gaan we op een bankje zitten.
‘Dat doen we nooit meer, hijgt Stella.
‘Wat wil je dan? Ik vond die vrouw echt een creep!’
Als we uit gehijgd zijn, bel ik onze taxi.
‘He Stella, ik moet naar huis. Ik moet met mijn moeder naar balroom lessen.’
‘Ik wil je ook wel dansles geven.’
‘Nee, dat vind mijn moeder nooit goed. He, ik zie je nog wel oke?’
‘Is goed, en kijkt uit voor de vrouw!’
‘Ja, ik kom haar liever niet meer tegen, zeg ik.
Maar als ik in de taxi zit, weet ik nog steeds niet waarvan ik die vrouw ken.
Als ik thuis kom, hoor ik dat moeder zich niet zo goed voelt en de danslessen niet door gaan. Mooi, dat komt me mooi uit. Even een moment voor mezelf. Dat heb ik hard nodig. Ik loop naar mijn kamer en doe de deur op slot. Ik plof op bed neer en pak mijn gitaar. Ik pingel wat. Jeetje, wat klinkt dat vals. Ik heb al een tijdje niet meer gespeeld en dat kun je horen. Ik stem de gitaar goed. Dat klinkt beter.
‘The days feel like years when I’m alone
When you walk away I count the steps that you take
Do you see how much I need you right now?’
Ik zing altijd het eerste wat in me opkomt, maar dit is wel heel treurig. Waarom denk ik nou hier aan? Ik ken het hele liedje, en geloof me, vrolijk is het niet.
‘When you’re gone, the words I need to hear always get me trough the day
And make it ok
I miss you’
Wat is er toch met me? Ik voel me helemaal niet zo verdrietig of alleen. Nee, dat laatste is niet waar. Ik voel me wel alleen. Hoewel ik natuurlijk Stella heb, en Erika, mis ik wel ouders die wel normaal zijn. Ik zucht. Een prinsessen leven is heus niet als al die mensen denken hoe het is. Zeker niet als je gewoon normaal wilt zijn. Ik zet mijn gitaar weg, als ik iets op de onderkant zie staan. Nieuwsgierig draai ik mijn gitaar om. Ik knijp mijn ogen fijn, maar het is te klein geschreven. Ik pak mijn schooltas en vis een vergrootglas er uit. We hadden toevallig biologie gehad. Nu kan ik het wel lezen. Er staat: voor Jake, een geschenk dat je nooit zal vergeten.
Jake? Wie is dat? Ik ken helemaal geen Jake. Ik kijk of er nog meer op de gitaar staat, maar het speurvermogen van een kip vind ik niks. Onrustig zet ik mijn gitaar weg. Ik heb hier geen goed gevoel over. Eerst dat gedoe met die vrouw in de winkel, nu dit. Mijn leven bestaat tegenwoordig uit alleen maar raadsels. Ik denk na. De gitaar stond bij ons op zolder, het was een oude van mijn moeder. Maar zover ik weet kent mijn moeder geen Jake. En nog raarder is: mijn moeder KAN helemaal geen gitaar spelen. Maar dan is deze gitaar dus helemaal niet van haar! Maar waarom staat hij hier dan op zolder? En er moet wel een reden zijn waarom ze hem bewaard hebben, gewoonlijk kiepen mijn ouders alle oude spullen weg. Ik vind dit helemaal niks, dit gedoe. Vergeet wat ik heb gezegd over dat braaf zijn. Het is tijd dat ik erachter ga komen wat hier allemaal aan de hand is.
Het avondeten. Of beter gezegd, het 4 gangen diner. Ik zal daar nooit aan wennen. Ik bedoel, wat is er mis met één gang? Maar ik mag nog van geluk spreken dat alleen het avondeten van 4 gangen is, en niet alle maaltijden. Maar goed, ik zit met mijn ouders aan tafel.
‘En my dear, hoe was je balroom les?’ vraagt mijn vader.
‘Ze is niet gegaan, dat weet je toch?’ antwoord mijn moeder.
‘O ja. Is er verder dan nog iets bijzonders gebeurd?’
Ik besluit maar te vertellen over die vrouw. Stel je voor dat het een moordenaar of zo is om mij te gijzelen voor losgeld omdat ik van adel ben! Dat is wel eens gebeurd met een achternichtje van mij. Dat was vreselijk.
‘Ik ging shoppen met Stella, en toen kwamen we een vrouw tegen. Ze volgde ons en ze liep me de hele tijd aan te staren. Heel griezelig.’
‘Hoe zag ze er uit?’ vraagt mijn vader.
‘Ehm, lang bruin haar, niet heel lang, middelbare leeftijd. En ze is een beetje dik.’
Mijn moeder verslikt zich in haar eten.
‘Dat kan toch niet, weet ze te zeggen.
Mijn vader staat op. Hij kijkt…tja, het lijkt wel ijskoud. En woedend.
‘Erika! Roept hij. Die komt er snel aan. Ze kent mijn vader goed genoeg dat ze moet uitkijken dat ze niks verkeerd doet, want hij is een woedende bui en hij kan haar dan zo ontslaan.
‘Begeleid Madame naar de slaapkamer. Ze moet even gaan liggen.’
Mijn moeder staat op en loopt met Erika mee. Hier ging iets goed fout. Ik denk niet dat die vrouw me wou ontvoeren.
‘Kennen jullie haar?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Hou er over op, Emmelia.’
Ik dacht van niet.
‘Maar vader, ik was zo bang! Ik dacht dat me het zelfde ging gebeuren als bij Karina!’
Karina is dus dat achternichtje wat een keer ontvoerd is. Ik was helemaal niet bang, maar mijn vader wil niet dat me wat overkomt, dus dit is de beste techniek. Hij kijkt me verbaasd aan.
‘Emmelia, die vrouw is geen huurmoordenaar hoor. We kennen haar gewoon.’
‘Waarvan dan?’ vraag ik door.
‘Wat snap jij niet aan ophouden Emmelia? Het word tijd dat jij eens manieren leert!’
Verkeerde vraag, mijn vader smijt zijn bestek neer en loopt met grote passen weg.
Ik wacht 5 seconden en glip dan de eetkamer uit. Ik zie dat mijn vader naar de slaapkamer gaat. Als ik hem nu achterna ga, kan ik het wel vergeten, hij heeft dat dan zo door. Maar ik ben op gegroeid in dit huis, en ken alle geheime deuren en gangen. Zo ook weet ik dat er bij de bibliotheek een trap zit die naar de 2e verdieping gaat. Ik ren daar heen en duw de kast die de toegang naar de trap blokkeert een stukje opzij. Mooi, ik kan er door. Zachtjes loop ik naar boven. De trap komt uit bij een oude deur. Althans, dat was het. Maar omdat ik hem van de binnenkant altijd dicht doe, kon hij van de andere kant natuurlijk nooit open. Daarom lieten mijn ouders de deurklink weghalen en hem overschilderen, waardoor je dus nu niet meer ziet dat het een deur is. Ik zie dat mijn vader de slaapkamer binnengaat. Ik sluip er heen en leg mijn oor tegen de deur. Ik kan niet alles horen, maar toch wel wat.
‘Ik dacht dat je het geregeld had!’ hoor ik mijn moeder zeggen.
‘Ik kon het toch ook niet weten! Ik zal een hoger bod aan zetten.’
Bod? Het gaat om geld!
‘Ze vinden het niet genoeg, daarom doen ze het toch!’ zegt mijn moeder hysterisch.
‘wat wil je er aan doen? Dat-‘
Meer dan dat hoor ik niet. Want ik voel een hand op mijn schouder en ik word ruw weggesleurd bij de deur.
ik vind het interesant,
in het begin was ik niet zo geïntresseerd,
maar het is beter geworden stukken beter
trouwens ik snap best dat dat meisje het niet leuk vind om prinses te zijn, maar soms leg je het er iets te dik bovenop: zoals nooit gewend raken aan een viergangen diner dat is juist iets waar je denk ik wel echt gewend aan raakt.
‘He laat me los!’ schreeuw ik van woede. Ik ruk me los en zie dat ik in de handen ben gevallen van Carmen, een van de hulpjes van mijn ouders. Ze is heel trouw aan mijn ouders, en heeft een hekel aan mij. Vandaar dat ze nu zo loopt te grijnzen. Als ik niet maak dat ik weg kom, heb ik 3 maanden huisarrest te pakken, en dat haat ik. Ik duw haar aan de kant en zet het op een lopen. Ik ren de eerste trap af. Het gaat niet snel genoeg, ze komt me achterna. Dan gaan we voor plan B: over de trapleuning. Ik ga snel zitten en zet me af. Wat ben ik blij dat ik dit vaak geoefend heb als mijn ouders niet thuis waren, anders was ik al gelijk naar beneden gevallen. Met een vaart kom ik beneden aan en ik ren snel de eetkamer weer in. Ik zie uit mijn ooghoek dat Erica er staat. Ik kijk haar smekend aan. Ze aarzelt even, maar pakt dan snel mijn bord weg en zet het toetje er neer. Zo lijkt het alsof ik gewoon hier was. Ik begin rustig te eten, alsof ik niet net 2 verdiepingen naar beneden ben gegleden over een trapleuning. Dan komen mijn ouders en Carmen binnen. Die kijkt behoorlijk kwaad als ze mij rustig ziet eten.
‘Ik zie het probleem niet, zegt mijn moeder.
‘Ik zweer het u, ze stond u af te luisteren!’
‘Wie, ik?’ zeg ik met een onschuldig gezicht.
‘Ik zit hier al de hele tijd! Toch Erika?’
Die knikt. ‘Ze heeft gewoon haar bord leeg gegeten en is alvast begonnen aan het toetje.’
Carmen’s mond valt open van verontwaardiging.
‘Carmen, nog een keer zo’n geintje en je bent ontslagen!’briest mijn vader,
Ha, gerechtigheid!
Carmen wil wat zeggen, maar houd zich in en stapt weg.
‘Je had wel even mogen wachten, zegt mijn moeder.
‘Sorry, mama, maar ik had honger.’
Na het eten komt Erika naar me toe.
‘Ik weet niet allemaal wat je aan het doen bent, maar de volgende keer neem ik het niet nog een keer voor je op!’
En na die waarschuwing loopt ze weg.
Nou, het gaat lekker vandaag. Ruzie met Erika, bijna betrapt door Carmen, een aanwijzing op mijn gitaar en een kapotte jurk doordat ik op de trapleuning naar beneden ben gesjeesd. Ik wou actie, nu heb ik dat, maar ik vind het verschrikkelijk. Mijn ouders verzwijgen van alles voor me. Oke, denk logisch na. Ze kennen duidelijk die vrouw, en het heeft met mij temaken. En met geld, en een contract, dat hoorde ik ze toen in de woonkamer zeggen. Een contract, geld, ik..er moet een verband tussen zitten. En zou dat geschreven handschrift op mijn gitaar er ook mee te maken hebben? Man, mijn hoofd ploft zo wat uit elkaar van ellende. Ik denk dat ik maar ga slapen, morgen zien we wel weer verder.
Nou, slapen is een groot woord, ik heb de helft van de nacht wakker gelegen. Maar ik ben de nacht doorgekomen en ik heb besloten dat het tijd word om mijn denkvermogen in te schakelen en Stella te bellen. Maar voor ik daar de kans voor krijg, belt James me.
‘Hoi Mira, zin om iets leuks te gaan doen?’
Ik aarzel even, maar aan de andere kant: misschien is het goed om even al dat gedoe even te vergeten.
‘Ligt er aan wat bij jou onder leuk valt?’
Hij lacht.
‘Ik dacht er aan naar de Tuinen van Pracht te gaan?’
De Tuinen van Pracht zijn DE trekpleister voor toeristen, maar ik snap dat wel. In de lente staan al die tuinen in bloei en groeien overal rozen, tulpen en andere bloemen. Een prachtig gezicht, en daarom heet het natuurlijk de Tuinen van Pracht.
‘Is goed, ik ben er in de lente nog niet geweest.’
‘Zal ik je komen ophalen?’
‘Nee, dan zit je nog een uur aan mijn ouders vast. Zullen we afspreken bij de ingang van de Tuinen?’
‘Oke, dan zie ik je zo!’
Ik hang op en stuur snel een smsje naar Stella. Ga met James naar de Pracht, duim voor me ; )
Ik krijg gelijk iets terug. Vet! Veel plezier! P.s. de vijver is heel romantisch!
Ja, dat is Stella weer hoor. Een meisje kan toch ook gewoon bevriend zijn met een jongen? Maar aan de andere kant: ik vind James wel heel leuk. En hoe veel leuke jongens zijn er die er ook niet van houden om van adel te zijn?
‘Kijk, daar zit een vogelnestje!’ James wijst naar een boom. Een merel zit er op te broeden.
‘Wat schattig! Zullen we naar het doolhof gaan?’
‘Is goed, maar ik ben er heel slecht in, hoor!’
Ik lach.
‘Maakt dat uit? Dat is juist leuk!’
Het is niet druk in de Tuinen, ondanks het mooie lente weer. Maar wat wil je, het is Mei. We lopen naar het doolhof.
‘Wie er het eerst uit is!’ en James rent naar binnen. Ik laat het niet op me zitten en ren hem achter na. Links, rechts, links, o, het loopt dood. Weer terug, en ga zo maar door. Als James echt zo slecht is, heb ik dik gewonnen. Met een record tijd ben ik het doolhof uit, en als ik naar de uitgang loop, fluit ik tevreden. Maar wie zit daar doodleuk: James!
‘He, jij was toch zo slecht?’ stamel ik verbaast.
Hij lacht.
‘Jij trapt overal in, snoepje. Ik ken het hier op mijn duimpje.’
‘Hoe dan?’
‘Ik ben hier als kind vaak ge-‘
Hij stopt opeens abrupt met praten.
‘Laat maar, zullen we terug gaan naar de bloemen velden?’ zegt hij alsof er niks gebeurt is. Onderweg kijk ik hem verward aan. Wil hij soms niet over zijn kindertijd praten of zo? Ik vind het maar raar. Maar ach, als hij dat niet wil, moet ik daar ook maar niet over beginnen.
‘Wauw, moet je al die rozen zien!’
‘Ja, mooi he? Zegt James.
Een half uur later denk ik weer aan het smsje van Stella. Ach, ik vind James meer dan gewoon leuk, dus we wagen gewoon een poging.
‘Zullen we naar de vijver?’
‘Ja, hoor is goed.’
Bij de vijver lopen we op het bruggetje.
‘Deze tuinen zijn echt erg mooi, zegt James.
‘Ja, zeg ik. ‘Ik krijg altijd een fijn gevoel als ik hier ben.’
Dan denderen opeens een stel kinderen voorbij. In een poging aan de kant te gaan, struikel ik en val tegen James aan.
‘Sorry, stamel ik als ik een poging doe weer over eind te komen staan.
‘Geeft niet, zegt hij. Ik kijk in zijn prachtige donkerbruine ogen. Hij kijkt mij ook aan en mijn hoofd komt steeds dichterbij de zijne. En net wanneer ik hem wil zoenen, laat hij me los en rent weg. Ik blijf verbluft achter.
‘James!’ roep ik nog, maar hij is al weg.
Het zal je maar gebeuren, je eerste zoen en dan rent hij er vandoor. Ik zit snotterend op bed. Met Stella naast me. Ik heb haar alles verteld, van de ruzie, dat mijn ouders zo raar doen en dat ik me over alles zorgen maak. En natuurlijk over James.
Stella pakt nog een zakdoek.
‘Een jongen is jouw niet waard als hij er vandoor gaat, zegt ze.
Ik snuit mijn neus. Ik heb nog nooit zoveel verdriet gehad om een jongen.
‘Jij hebt makkelijk praten, ik ga nooit meer met jongens om!’
Stella schiet in de lach.
‘Dat is wel heel snel gezegd.’
‘Het is toch zo? Je laat niet zomaar een meisje alleen achter! Hij had het ook gewoon kunnen zeggen.’
‘Een jongen die over zijn gevoelens praat? Kom op zeg, jongens zijn zo gevoelig als een vaatdoek!’
Fijn, mijn vriendje is een vaatdoek. Leuke vergelijking, Stella. Voel ik me veel beter door.
‘Maar ik denk dat je voorlopig wel andere dingen aan je hoofd hebt.’
Stella heeft gelijk. Ik ga niet lopen treuren over een jongen als mijn ouders me van alles verzwijgen.
‘Oke, je hebt gelijk. Vergeet James. We gaan ons nu op mijn ouders en al dat gedoe focussen. Heb jij enig idee wie die Jake kan zijn?’
‘Wie is Jake? Je andere vriendje?’
Stella moet even uit haar vriendjes idee stappen.
‘Nee, je weet wel, wat er op mijn gitaar stond?’
‘O ja, ehm, nou misschien is de gitaar tweedehands gekocht?’
‘Maar zolang ik me herinner staat hij er al. Ik kan me niet voorstellen dat ze voor mijn geboorte al wisten dat ik gitaar ging spelen.’
‘Ja, dat is raar. Nou, volgende raadsel. Dat gedoe met je ouders.’
‘Ja, ik denk dat er een soort contract is met geld over mij. In het contract staat dat ze iets met me mogen doen, of zeggen, en mijn vader wil dat niet, dus smijt hij met geld, zeg ik.
‘Dat is de enige theorie die ik kon verzinnen.’
Stella denkt na.
‘Ik weet ook niks anders. Waarom vraag je het niet?’
‘Ja, vragen! Geloof je het zelf? Als ik het vraag weet ik wel zeker dat ze achterdocht krijgen en ik uit ‘bescherming’ het huis niet meer uit mag. Nou nee dank u.’
‘Hoe wil je het anders weten?’
Tja, dat weet ik ook niet. Of ik vraag het, of ik word aan het lot uitgeleverd. Dat tweede klinkt aantrekkelijker dan 3 maanden binnen zitten.
‘We denken goed na, en ik zal proberen het te vragen, maar ook niet meer dan dat. Goed?’
Nou, makkelijker gezegd dan gedaan. Met mijn ouders weet je het maar nooit. We gaan gewoon poging. Ik loop naar de woonkamer. Het geluk zit me mee. Mijn moeder is alleen. Ze laat makkelijker iets los dan mijn vader.
‘Mama?’
Mijn moeder kijkt op.
‘Wat is er Emmelia?’
‘Kunnen we even praten? Zeg ik serieus.
‘Wat is er?’ vraagt mijn moeder.
‘Ik ga naast haar op de bank zitten.
‘Is er iets..wat jullie me nooit verteld hebben?’
Ik zie mijn moeder schrikken.
‘Wat bedoel je?’
‘Gewoon, iets belangrijks wat jullie me verzwegen hebben.’
‘Er is niets wat je vader en ik voor je verzwegen hebben.’
Tjonge, mijn moeder kan goed liegen. Maar ik ben toch echt niet van gisteren.
‘Zeker weten?’
Ik zie mijn moeder aarzelen.
‘Alsjeblieft, mama, ik wil het weten. Weet je niet hoe gekwetst ik ben als jullie dingen niet vertellen?’
Oke, daar klopt helemaal niets van, maar ik kan ook hard spelen. En het werkt, mijn moeder gaat voor de bijl.
‘Oke, je hebt gelijk. Je vader en ik hebben inderdaad iets voor verzwegen. Maar dat was alleen omdat het voor je eigen best wil, je hele leven zou veranderen als je het wist.’
Oke, ik begin nu wel nieuwsgierig te worden.
‘Mama, wat hebben jij en papa dan verzwegen.’
Opeens zie ik angst in mijn moeders ogen als ik mama en papa zeg. Is mijn moeder soms bang voor mijn vader?
Mijn moeder haalt diep adem.
‘Wat we nooit vertelt hebben is-‘
Dan vliegt de deur achter ons open…
Ik vind het lekker weg te lezen, en het is spannend :D
Dank u voor de reacties :P
‘Emmelia!’ buldert mijn vader.
Mijn moeder schrikt. Ik vloek binnensmonds. Ik was ZO dichtbij!
‘Wat gebeurt hier allemaal?’
Het duurt even, maar dan heeft mijn vader het door.
‘Ben je helemaal gek geworden?! We hebben zoveel moeite gedaan om het te verbergen, en jij vertelt het gewoon?!’
Mijn vader is meer dan razend. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Ik word er bang van. Ik zie dat Erika achter mijn vader in de deuropening staat. Ook zij kijkt bang. Maar dat niet alleen, het lijkt wel alsof ze dit eerder heeft gezien.
‘Het lukt toch niet, we moeten het een keer vertellen, roept mijn moeder huilend.
Dit gaat de geschiedenis in voor het grootste familie drama ooit, geloof me.
Mijn vader grijpt mijn arm stevig vast en rukt me omhoog.
‘Auw, roep ik.
‘Je doet me pijn!’
‘Het kan me helemaal niks schelen, je bent een klein bemoeizuchtig kind dat denkt dat ze het altijd beter weet!’ sist mijn vader. Ik voel de angst door mijn aderen lopen. Ik heb geen idee waar mijn vader niet tot in staat is.
‘Laat me los!’
Ik probeer me los te rukken. Dat had ik beter niet kunnen doen, het maakt mijn vader nog razender. Ik zie zijn hand uitschieten. Ik kan nog net de klap ontwijken, maar de volgende komt recht in mijn gezicht. Ik voel warm bloed uit mijn lip druppelen. Erika kijkt verschrikt naar mij en dan grijpt ze in. Ze grist een kandelaar van de tafel en mept mijn vader tegen zijn arm. Die schreeuwt van de pijn en laat me los.
‘Rennen, roept Erika.
‘Maar jij dan?’
‘Ga maar, jij bent belangrijker!’
Ik aarzel maar ren dan zo snel naar boven als ik kan. Maar zelfs Erika kan mijn vader niet aan als hij boos is. Ik ren naar het dichtstbijzijnde noodknopje en druk dat in. Nu is het een voordeel dat ik een prinses ben. Er is altijd beveiliging in de buurt.
‘Nood oproep, 2e etage, wat is er?’
‘Dit is prinses Miranda Emmelia Dorena. Mijn vader is half doorgeslagen en mept Erika bijna in elkaar!’
‘We gaan kijken mevrouw, blijf waar u bent!’
En dat was. Uitgeput zak ik tegen de muur.
Ik heb geen idee wat er allemaal beneden gebeurt. Volgens mij heb ik een half uur tegen de muur gezeten toen Stella naar boven kwam stormen.
‘Mira! Ben je oke?’
‘Stella! Wat doe jij nou hier? Vraag ik verbaasd.
‘Erika heeft me gebeld, ze wist niet waar je was.’
‘Hoe gaat het met Erika?’
‘Goed, ze is gelukkig ongedeerd maar dat kan ik niet van je vader zeggen, hij heeft een hele blauwe plek waar Erika hem met die kandelaar heeft geslagen. Je moeder mankeert ook niks, jij bent de enige die echt gewond is. Doet het zeer?’
‘Hoe weet je dit allemaal?’
‘Nou, toen jij alarm hebt geslagen, is de beveiliging gelijk naar de woonkamer gegaan. Je vader was woedend en ontkende alles, hij zei zelfs dat Erika hem had aangevallen!’
‘WAT?’ ik voel mijn woede koken. Dit is heel laag, zelfs voor mijn vader.
‘Maar goed, je moeder deed helemaal niks. Maar gelukkig voor jouw had de beveiliging camera alles opgenomen. Dus toen moest je vader het wel toegeven. Het goede nieuws is dat hij Erika nu niet kan ontslaan, slechte nieuws is dat hij haar nu wel zal haten en dat jij ook een groot probleem hebt.’
‘De lafaard, roep ik boos. ‘Eerst mij in elkaar rossen en het dan ook nog ontkennen?! Ik haat hem!’
‘Dat snap ik goed, zoiets doe je toch niet?’
Ik zucht, dit is de verschrikkelijkste dag uit mijn leven, dat is zeker.
‘Wat moet ik nou doen?’
‘Wat kun je doen? Als ik jouw was zou ik in ieder geval even niet met je vader praten tot hij zeker weten is afgekoeld.’
‘Ik zal wel moeten, ik heb geen zin om weer in elkaar geslagen te worden.’
‘Zal ik hier blijven?’ vraagt Stella. Daar heb ik nu even geen zin in, ik mag toch hopen dat Stella dat begrijpt.
‘Nee, ik red het wel.’
‘Zeker weten?’
‘Ja Stella, ga maar.’ Ze aarzelt even, maar gaat toch.
Ik moet dringend even rustig gaan nadenken.
Als Stella weg is sta ik op. Met op de grond zitten komt niemand verder. Ik voel me opeens razend. Mijn ouders zullen me echt NOOIT meer iets vertellen, ik heb echt al mijn kansen verspeeld. Ik loop naar de dichtstbijzijnde kamer, doe de deur open en schreeuw al mijn woede er uit. Zo, dat moest ik even kwijt. Maar het heeft niet heel veel geholpen. Ik steek snel mijn hoofd om de hoek, maar niemand heeft me gehoord. Ik loop weer naar de gang en begin te ijsberen. Wie mij nu zo zien zou denken dat ik uit het gekkenhuis ben ontsnapt, en ja, ergens ben ik het met ze eens. Volgens mij begin ik gek te worden. Ik bonk op de muren en van frustratie geef ik een schop tegen de plinten. Krak, zegt het plankje. Nee he? Het zit me echt niet mee. Ik probeer het plankje terug te duwen, maar het wil niet. Dan zie ik dat er een papier in verstopt zit. Mijn woede verandert in nieuwsgierigheid en ik trek het papier eruit. Het ziet er nog al officieel uit. Ik kijk naar de datum. 19 juni, 1995. 15 jaar geleden?! Wat krijgen we nou? Verbaast lees ik het papier.
Geachte heer/mevrouw, 19 juni 1995
Hierbij willen we u vertellen dat uw adoptie is geaccepteerd, en dat u een dochter heeft gekregen. Haar naam is Miranda, u mag verder bepalen hoe ze heet. U heeft het contract getekend waar in staat dat u niet hoeft te vertellen dat ze geadopteerd is, maar als u het naar haar 14e verjaardag nog niet heeft vertelt, zijn we genoodzaakt het zelf te zeggen. We wensen u veel plezier, en geluk toe.
Met vriendelijke groet, het Hansalana weeshuis
Soms zeggen mensen wel eens dat ze een rolberoerte van schrik hebben gekregen. Nou, nu weet ik hoe dat is. Dit papier, is de harde waarheid. De waarheid die mij is verzwegen. Mij en mijn ware identiteit. Ik snap nu wat mijn moeder bedoelde. Ik snap nu waarom mijn vader zo kwaad werd. Ik snap nu waarom ik anders ben. Ik snap mijn leven nu. En ja, de waarheid kan je hele leven op de kop gooien. En de waarheid is dat ik ben geadopteerd.
Ik weet niet hoe ik die dag voor de rest ben doorgekomen. Ik had het gevoel alsof ik in de automatische stand was gezet. Mijn ouders waren mijn ouders niet, mijn leven is één grote leugen. Het is ook wel toeval, dat dit nu allemaal achter elkaar gebeurt. Alsof ik een waterlelie ben die door de wind een kant opgeblazen word, en dat dan toevallig de kant van de waarheid is. Wat moet ik nu? Het mijn ouders vertellen? Ik zal wel moeten. Maar als ik het mijn ouders vertel, wat zullen dan de gevolgen zijn? Ooit zullen ze wel weten dat ik het weet, maar nu wil ik mijn eigen verleden kennen. Op het papier staat het adres van het weeshuis. Daar ga ik heen, en het kan me niet schelen wat mijn ouders ervan vinden.
Ik kijk naar het bordje op de deur. Hansalana weeshuis, dit is het. Een best groot huis aan de gracht. Ik haal diep adem en bel aan.
‘Hallo, wat kan ik voor je doen?’
Een meisje, ik schat haar rond de 8, doet open. Ik voel een schok door mij heen gaan. Dit is mijn nichtje, Ameliana! Als dat tenminste haar echte naam is. Ik voel mijn knieën slap worden. Niet alleen mijn ouders houden een leugen voor zich, maar ook de rest van mijn, eh, niet echte familie! Ik hoor dat Ameliana iemand roept, en dan zakt de grond onder me weg en gaat het licht uit. Alsof ik nu pas de klap van mijn adoptie voel.
Een kort stukje vandaag :P
Ik word wakker op een luie stoel. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Het lijkt wel een soort kleine kantoor. Er zit een vrouw achter het bureau. Ik moet even nadenken, maar het is, hoe verbazend, de vrouw die ik zag in de kledingwinkel. Aan de muren hangen foto’s. En schok nummer 2 : ik herken een baby foto van mij en ook een van Ameliana.
‘Wie bent u?’ vraag ik.
‘Mijn naam is Krista, ik ben de hoofdleidster van dit weeshuis, en ook verantwoordelijk voor de kinderen.’
‘Ik kom uit dit weeshuis he?’
‘Ja, je bent hier toen je 2 weken was heengebracht, en na 1 maand geadopteerd door je huidige ouders.’
‘En Ameliana? Als dat haar echte naam is.’
‘Ze heet Amber, en is hoogbegaafd. En nee, ze is niet je echte nichtje. We weten verder niks over je echte familie, sorry.’
Dat trof me als een schok. Ik had zo gehoopt dat ze zouden weten wie mijn echte ouders waren, en niet dat ik als alleen op de wereld ben gekomen. Ik slik mijn tranen in.
‘Amber hebben we af en toe naar je toe gestuurd om je op te vrolijken. Ze is erg slim, weet je. Haar ouders zijn omgekomen bij een auto ongeluk, en nu helpt ze andere kinderen met hun ouders vinden.’
Nee, dat is fijn om te weten. Ik werd opgevrolijkt door een 8 jarig kind.
‘Krista? Dat contract, he? Mijn vader wou niet dat ik wist dat ik geadopteerd was, toch? Daarom sloeg hij zo door toen hij me met mijn moeder zag praten.’
‘Ja, dat is het familie drama van de eeuw. We hoorden het van Amber.’
Dan gaat de deur open. Ik kijk recht in een paar mooie bruine ogen.
Wauw, echt goed! Ga maar door! :D
Weet je dat nog niet? :P
Leuk verhaal! ^^
Mijn mond valt open van verbazing.
‘James?!’
Dit is toch niet te geloven, de helft, nee, gewoon alle mensen die ik ken liegen tegen mij!
‘Mira, dit is James, een jongen uit het weeshuis. Ik zie dat jullie elkaar al kennen?’
Krista werpt een boze blik op James. Ik doe haar na. Ik ben die afwijzing bij de vijver nog niet vergeten.
‘James, haal amber. Die kan Mira wel even rondleiden.’
2 seconden later staat Amber naast James. Ze kijkt nieuwsgierig naar mij en Krista.
‘Amber, leid Mira even rond. James, wij moeten praten.’
Amber trekt aan mijn mouw. Ik loop met haar me. De deur valt met een klap achter me dicht.
‘Je hebt nooit wat tegen me gezegd, zeg ik.
‘Ik mocht het niet, het spijt me, maar ik zie je wel als een grote nicht hoor.’
Ja, dat kan ik me wel voorstellen, als je verder geen familie meer hebt.
‘Hoe komt het eigenlijk dat Krista net zo boos was tegen James? Vraag ik.
‘Oh dat.’ Amber grinnikt.
‘Trek het je niet aan, hij mocht eigenlijk niet met je praten. Het is hier verboden dat als iemand nog niet weet dat die geadopteerd is dat er kinderen uit het weeshuis met diegene praten. Maar blijkbaar liet hij zich niet tegen houden.’
Oke, dat is raar. Waarom zou hij a, met me willen praten, om me b, dan af te wijzen?
‘Kijk, dit zijn de kamers voor tieners, ik slaap bij de kinderen op de begane grond.’
Amber leid me enthousiast rond.
‘En weet je, dit ik jouw kamer.’
‘Mijn kamer? Hoe kan dat nou, ik ben hier nog nooit geweest!’
‘Nee, dit is niet JOUW kamer, maar het is een kamer die naar je vernoemd is. Alle kinderen die zijn geadopteerd, daar word een kamer naar je vernoemd. En toevallig, slaapt James in jouw kamer.’
Nee, natuurlijk, ik kijk nergens meer van op.
‘En kijk aan, daar heb je hem net! Zegt Amber.
Dit is voor een paar weken even het laatste stuk, omdat ik op vakantie ga
X Lulu
Verder, hihi. ^^
Veel plezier op vakantie! x
Hij is echt goed!! :) ^^
Succes op je vakantie!
ik heb het vandaag helemaal gelezen, en ben echt spr benieuwd, echt leuk. je moet echt blijven schrijven, het is super goed ^O^ . veel plezier op je vakantie, en hopelijk kunnen we snel weer een nieuw stuk lezen. :)
vind het nu al spannend :Y
James komt aan lopen.
‘Ik laat jullie even alleen, zegt Amber met een grijns. En weg is ze.
‘Zullen we even naar een plek gaan waar het rustig is? Vraagt James. Ik haal mijn schouders op. Hij hoeft niet teveel in zijn hoofd te halen, ik heb nog een appeltje met hem te schillen. Ik loop hem achter na. Hij doet een deur open.
‘Het washok, zeg ik verbaasd.
‘Dit is de enige rustige plek.’
‘Oke, zeg ik terwijl hij de deur dicht doet.
‘Laten we bij het begin beginnen. Leg mij maar eens uit waarom je me kwam opzoeken, terwijl dat niet mocht.’
James zucht.
‘Om eerlijk te zijn, hadden we een weddenschap in het weeshuis gehouden. Jouw verhaal is hier een legende, weet je dat?’
Legende?! Wat is dat voor onzin?
‘Niet veel kinderen worden hier geadopteerd. Jij bent een van de weinigen, en als je dan ook nog door een familie van adel word geadopteerd, dan word je hier wel beroemd. Maar goed, ik had een weddenschap afgesproken, dat ik met jou zou praten. Want het is hier verboden om met mensen die niet weten dat ze geadopteerd zijn te praten.’
‘Dus het was allemaal een grap?’ vraag ik ongelovig. Dit is niet te volgen, dat een jongen me dit flikt!
‘In het begin wel, maar ik vind je nu echt aardig, zegt James hopeloos. Bekijk het maar, dumpen die gast, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Maar aan de andere kant: ik vind hem ook aardig. Maar meer dan dat? Moeilijk te zeggen als een jongen je gevoelens als een ping pong bal heen en weer laat stuiteren.
‘Oke, excuses aanvaard. Maar nog een vraag: waarom rende je bij de vijver weg?’
yes, nieuw stukje :shiny:
ben echt verslaafd aan je verhaal, het is echt super :)
x
Bedankt voor alle reacties!
James kijkt ongemakkelijk.
‘Ik voelde me schuldig omdat ik niet de waarheid had gesproken.’
Wat worden we opeens gevoelig zeg. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Misschien lag het ook aan de plek waar we waren. Alhoewel, een vijver is toch niet zo romantisch…Opeens schiet me wat te binnen.
‘Stella!’ roep ik.
James kijkt me raar aan.
‘Sorry?’
‘Luister, ik moet het mijn beste vriendin nog vertellen dat ik geadopteerd ben.’
Ik ruk de deur open en loop naar buiten. Dan zie ik Amber om de hoek staan.
‘Amber! Kan ik hier ergens telefoneren?’
Aan die onschuldige blik in die ogen weet ik al gelijk dat ze het hele gesprek heeft mee geluisterd.
‘Ja, beneden in de woonkamer.’
Ik loop snel naar beneden, vind de telefoon en draai Stella’s nummer.
‘Met Stella.’
‘Met Mira! Luister, ik wil dat je nu naar De Grachtenlaan komt, nummer 46. Het is erg dringend, oke?’
‘Huh? Waarom dan?’
‘Dat leg ik later wel uit, kom nu gewoon maar!’
En ik hang op voordat ze de kans krijgt wat terug te zeggen.
Dan besef ik pas dat ik niet eens wist of ik het wel mocht vertellen. Nou ja, gebeurt is gebeurt, jammer dan. Ik loop naar de voordeur en ga op het stenen trapje zitten. Ik laat alle heftigheden van vandaag even tot me bezinken, als ik besef dat mijn leven drastisch gaat veranderen.
Verderr ;d
mooooiii
‘Dat meen je niet!’
Stella zit met uitpuilende ogen naar mijn verhaal te luisteren. We zitten in de woonkamer van het weeshuis. Stella schudt ongelovige met haar hoofd. Als ik ben uitgesproken zegt ze:
‘Als ik niet wist dat jij het bent zou ik denken dat iemand een grap met me uithaalde!’
‘Ik ben bloedserieus hoor.’
Een stel kinderen staan nieuwsgierig naar ons te kijken. Ik hoor hen fluisteren:
‘Is dat haar?’
‘Volgens Amber wel.’
‘Wie is die andere dan?’
‘Nog een prinses?’
Ook Stella hoort het.
‘He, ga eens ergens anders over ons roddelen, zegt ze bits.
De kinderen maken zich snel uit te voeten.
‘Joh, laat ze maar. Ze kunnen er toch ook niks aan doen. Ze zijn niet beter gewend.’
‘Ja, dat merk ik.’
Stella kijkt om zich heen.
‘Dit is het tegenovergestelde van mijn huis. Klein, en, jeetje zitten ze met al die kinderen aan één tafeltje? Dat is toch ook gekkenwerk!’
‘He, kom op Stella. Die kinderen weten niet beter. Trouwens, ik vind het wel gezellig. Mijn huis is zo wit en kil. Hier is het echt knus.’
‘Knus? Volgens mij heb je hier te lang gezeten, zegt Stella hooghartig.
‘Jeetje, wat heb jij? Ik kan het zonder moeite zeggen, ik ben toch geen prinses. Ook al doen ze wel alsof ik de koning zelf ben.’
Stella schiet in de lach.
‘Geen echte prinses, maar toch behandeld worden als een Queen! Dat wil ik ook wel.’
‘Bij jou zal het altijd zo zijn, mompel ik.
Stella is even stil.
‘Sorry, dat is niet handig om te zeggen.’
‘Geeft niet, ik moet zelf ook nog aan het idee wennen.’
‘Maar wat wil je nu gaan doen dan?’
Goed verhaal! Verder verder verder :D
jeetje, echt de hele tijd verwacht je sommige dingen gewoon niet, zo blijft het echt super leuk om te lezen, als het helemaal af is ga ik het nog eens helemaal achter elkaar lezen. :6
Egt super bedankt voor alle reacties :D
Daar moet ik even over nadenken. Ja, wat wil ik nu doen? Ik sta niet te springen om het mijn ouders te vertellen. Ik bedoel mijn adoptie ouders. Dan worden ze alleen maar hysterisch.
‘Mag ik wat zeggen?’
Amber staat opeens naast me. Ik vraag me af hoe ze dat telkens doet. Stella kijkt haar verbaasd aan.
‘Ben jij niet dat nichtje- begint ze, maar Amber antwoordt al:
‘Trucje van de hoofdleiding.’
‘Oh, is het enige wat Stella zegt.
‘Misschien hoef je nog niks tegen je ouders te zeggen. Daarvoor wil je vader graag zorgen.’
Nee echt? Waarmee is al deze ellende anders begonnen? Ze wouden het voor mij verborgen houden, maar helaas: ik heb altijd alles door. Zelfs naar 14 jaar.
‘Je kunt ons af en toe bezoeken, als je dat wilt tenminste. Ik zou het wel erg leuk vinden.’
Ach, waarom ook niet? Ik vind Amber nog steeds aardig, ook al is ze mijn nichtje niet. En het is een goede manier om thuis te ontlopen.
‘Ja, dat is een best wel goed idee.’
Stella kijkt me opeens heel maar dan ook heel boos aan. Oeps, ik had nog niks over James verteld. Blijkbaar herkent Stella hem van mijn omschrijving, want hij komt de kamer inlopen.
‘Mag ik raden, jij bent Stella?’ zegt hij.
Met opeengeklemde kaken antwoordt ze:
‘Ja, dat ben ik. En wat doe jij hier?’
Ik wacht het antwoord niet af, en trek Stella aan haar mouw.
‘Zal ik je even aan de hoofdleidster voorstellen?’
En snel lopen we naar boven. Zodra we uit het zicht zijn vertel ik over James.
‘Dat had je wel even eerder mogen zeggen voor ik hem zo woedend aankeek!’
ik vind het wel een passende titel ^^
het verhaal neemt elke keer een andere wending die je totaal niet verwacht, leuk om te lezen :D
Goede titel :Y
‘Ik had genoeg te vertellen dat me dat even ontschoten is, oke?’
‘Ja, je hebt wel gelijk.’
Ik kijk op mijn horloge en zie tot mijn schrik dat het al erg laat is. Ik moet naar huis voordat mijn ouders argwaan gaan krijgen.
Ik zeg Stella gedag en neem afscheid van Amber en de rest.
‘Kom je snel weer? Ik wil je dan iets laten zien, fluistert ze. Ik hou mijn nieuwsgierigheid een keer voor me en vraag niet verder.
Als ik eenmaal buiten ben, bel ik Charlie. Ik moet naar huis, en snel ook. Mijn ouders hebben heel wat uit te leggen.
Maar zo slim als ik ben hou ik het nog even voor me. Het lijkt me niet handig om deze chaos nog groter te maken. Daarbij, mijn vader zou toch het me verbieden om nog contact te hebben met het weeshuis. En met James. James. Ik weet niet wat ik moet met die jongen. Hij is leuk, oke, maar hij heeft gelogen en ik weet niet of ik de reden waarom hij dat heeft gedaan moet geloven. Ik weet niet veel van jongens, maar zeg nou zelf, kun je ze nog wel vertrouwen als ze liegen?
Eenmaal thuis vragen mijn ouders niet waar ik ben geweest. Na het eten loop ik naar mijn kamer en plof ik op mijn bed om na te denken. Krista zei dat niemand wist wie mijn ouders waren. Maar ik kan me dat moeilijk voorstellen als je zulke pleegouders hebt als ik. Ik weet wel bijna zeker dat mijn vader heeft geprobeerd om het te achterhalen. En als hij überhaupt wist, dan zal hij die informatie vast in de kluis op hun slaapkamer hebben gestopt. Of achter een ander plankje in het huis, maar ik kan toch moeilijk ons halve huis kapot slopen?
Bedankt :D
Moeilijk om het gewone leven weer op te pakken. Ik kan toch niet echt aan het idee wennen, hoe logisch het ook is. Maar om geen achterdocht te wekken moet ik normaal doen. Dus zit ik met mijn gitaar in bibliotheek, wat ik wel vaker doe.
‘Suddenly, people know my name, suddenly, everything is changed, zing ik zachtjes.
Ik hoor stemmen vlak bij de deur. Nieuwsgierig zet ik mijn gitaar weg en loop naar de deur.
‘Natuurlijk, maakt u zich geen zorgen. Ik kom altijd mijn belofte na, hoor ik mijn vader zeggen. Altijd zijn belofte na komen? Ik geloof er niet veel van. Dan gaat de deur open. Mijn vader is eerst verbaasd maar daarna kwaad als hij mij ziet staan. Hij doet zijn telefoon uit en buldert:
‘Emmelia! Wat moest jij achter die deur?’
Ik voel woede opkoken. Die vent heeft me nog steeds geslagen, en die woede is nog niet gekalmeerd. Ik doe mijn mond open maar voor dat ik de kans krijg iets te zeggen, komt Erika de hoek om en zegt:
‘Ik had even gevraagd of ze mij kwam helpen. Ze was op weg naar mij, meneer.’
Mijn vader kijkt nog woedender naar Erika dan naar mij. Tja, niet gek natuurlijk, door haar word hij nu gezien als een agressieve gek van het koninklijk huis. Dat is natuurlijk wel zo, maar goed, die titel geeft geen enkel mens zichzelf met plezier.
‘Emmelia, je hebt 1 week huisarrest.’
‘Maar dat is niet eerlijk, ik wou Erika alleen maar helpen! Roep ik uit.
‘Ik duld geen tegenspraak, briest mijn vader.
‘En nu ga je haar helpen of ik maak er 2 weken van!’
Woedend ren ik langs hem heen. Buiten val ik uit tegen Erika.
‘Je wordt bedankt, nou heb ik 1 week huisarrest!’
Niet heel slim, want nu ontploft zij. En dan moet je uitkijken, Erika word niet snel boos, maar als ze echt ontploft moet je niet in de buurt zijn.
‘Jij moet je grote mond houden! Wie heeft haar mond gehouden toen jij uit de handen van Carmen glipte? Wie heeft je vader tegengehouden toen hij door het lint ging? Jij gaat zitten en me vertellen wat er aan de hand is, of ik neem zelf ontslag!’
En doe daar maar iets tegen. Ik sta met mijn mond vol tanden. Erika heeft gelijk, ik kan het moeilijk voor iedereen verborgen houden. Daarbij, Erika werkt hier al zo lang als ik hier ben. Dus misschien weet zij het. Ik zucht en neem haar mee naar de tuin. In een hoekje gaan we op de houten schommelbank zitten en vertel ik haar alles. Ademloos zit ze te luisteren.
‘Ik wist wel dat er iets in dit huis verborgen werd gehouden, zegt ze tenslotte.
‘Maar ja, jij was 2 maanden toen ik hier kwam. Dan ga je er toch gelijk van uit dat je hun dochter was? Ik wist ook niet beter.’
Nee, dat snap ik ook wel.
‘Het verklaart al dat papierwerk, peinst Erika.
Ik frons mijn wenkbrauwen.
‘Papierwerk?’
Ze zucht.
‘Ja, vlak nadat ik hier kwam huurde je vader een privédetective in. Ik dacht toen dat hij mij niet vertrouwde of zo. Maar misschien zocht hij naar iets van jouw verleden?’
Mijn hart slaat een slag over. Zie je nou wel, hij heeft er wel naar gezocht! Maar de vraag is of hij ook wat gevonden heeft.
‘Dat zou best kunnen. Maar wat zou hij met die informatie doen?’
‘Of, vernietigen, of goed opbergen, zegt Erika.
Dan kijken we elkaar aan en zeggen we tegelijk:
‘De kluis!’
oehww, spannend :6 ben benieuwd of ze in die kluis gaan kijken, en wie haar echte ouders zijn, t blijft een super spannend verhaal :Y
Dank jullie :D
‘Hallo?’
Ik doe de deur van het weeshuis open en stap naar binnen. Het is best wel stil. Dan komt James de gang op lopen.
‘He, Mira. Kom je op bezoek?’
‘Waar lijkt het anders op?’ zeg ik.
‘Sorry, maar het is niet echt een handig tijdstip. Zo’n beetje iedereen is naar een voetbalwedstrijd.’
Mijn wantrouwen speelt op. Iedereen behalve hem? Daar klopt iets niet.
‘En waarom ben jij hier dan nog?’ vraag ik bits. James krijgt een rode kop. Hij aarzelt even, maar zegt dan toch:
‘Sorry, Amber dacht dat je zou komen. Daarom ben ik er nog.’
Even ben ik verbaasd. Hij bleef hier voor mij? Zou hij soms…nee, daar geloof ik weinig van. Ik schud die gedachten van me af en denk weer aan waar voor ik hier gekomen ben.
‘James, zou jij me ergens mee willen helpen?’
‘Tuurlijk! Waarmee?’
‘Kan ik dat ergens anders uitleggen?’
Hij knikt en gebaart mee te komen. Even later zitten we in de woonkamer. Hij zet een kopje thee voor me neer.
‘Nou, waar kan ik mee helpen?’
Ik kijk hem aan en zeg:
‘Hoe goed ben jij in inbreken?’
Het is gekkenwerk. Letterlijk gekkenwerk. Ik heb de kluis één keer in mijn hele leven gezien. En dat was al een keer teveel. 3 jaar geleden. Mijn vader had mijn cd’s afgepakt. Ik dacht dat ze in de slaapkamer lagen. Ik dus zoeken. Ik stootte per ongeluk tegen een familie foto, en daar achter zat de kluis. En toen ik dat ding aanraakte, ging er gelijk een alarm af. Ik kreeg 4 maanden huisarrest en sinds dien is de beveiliging op en top daar. En met een code sleutel. Dat is het probleem. Anders kom je de kamer niet in. Dus ik heb iemand nodig die goed is inbreken. Ik heb Stella al ingelicht over het plan. Net als Erika trouwens. Amber moet ik nog gaan over halen. Er zullen vast ook bewakers rond lopen, en die moeten afgeleid worden. Dus ik heb zoveel mogelijk mensen nodig. Helaas voor mij hebben mijn ouders tot grote afschuw van Erika honden aangeschaft. Volgens mij doet mijn vader het gewoon om Erika te treiteren, want hij weet heus wel dat ze als de dood voor die beesten is. En helaas luisteren die honden niet naar mij. Daar ben ik wel met kleerscheuren achter gekomen. Daar was mijn moeder niet blij mee, geloof me.
Tja. Je zult wel denken dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Maar ja, ik heb 14 jaar in deze gevangenis geleefd. Dan mag ik er toch wel wat voor over hebben om hier weg te kunnen?
oehhww, spannend…;p
Dankje jullie :D
‘Walkietalkies? Kom op, hoe laag kun je zinken!’
Stella kijkt verafschuwt toe hoe James ze uit de verpakking haalt.
‘Daar heb je toch mobieltjes voor?’
‘Dat heeft niet iedereen,’ zegt Amber schuchter. Stella rolt met haar ogen.
‘Ik ben nog steeds niet overtuigd dat dit een goed plan is.’
‘En ik ben nog steeds niet overtuigd waarom we jou mee nemen,’ mompelt James.
Ik kijk om de hoek. We staan vlak achter het tuinhuisje, of beter gezegd tuinhuis. Het ziet er best wel bizar uit. Ik, James en amber zien er vrij normaal uit, maar Stella loopt er bij alsof ze naar een bruiloft gaan en meer aandacht wil trekken dan de bruid. Dat is ook het idee. James geeft haar een walkietalkie, maar ze schudt haar hoofd.
‘Dat dacht ik toch mooi niet. Dat ding past dus nooit in mijn tasje.’
Ik zucht.
‘Kom op Stella. Werk een beetje mee wil je.’
Maar ze blijft stijf bij haar punt. Ik zie dat James zich behoorlijk ergert aan haar. Het botert niet echt tussen die twee. Hij staat op, rukt het tasje uit haar hand en propt de walkietalkie erin.
‘Mijn Prada tasje!’ Jammert Stella.
‘Sinds wanneer geef jij om tasjes?’ Vraag ik. Ze haalt haar schouders op.
‘Zeg, gaan we vandaag nog?’
Amber begint ongeduldig te worden. James staat op en zet de walkietalkie aan.
‘We zijn zover,’ zegt hij.
‘Roodborstje over aan Suikerspin, hoor je me?’
‘Waarom ben ik nou Suikerspin,’ klaagt Stella. Er klinkt veel geruis door de walkietalkie, maar hij doet het.
‘Wat denk jezelf,’ zegt James. Ik zie hem niet omdat ik nog achter het tuinhuis sta. Maar als het volgens plan gaat loopt Stella nu naar de voordeur, zit Amber bij de achterdeur en klimt James nu in een boom. Als alles goed gaat.
‘Oproep aan Grote krijger: kop dicht,’ sist Stella.
‘Volgende keer kies ik de namen,’ hoor ik Amber mompelen.
Dan hoor ik een enorm gekraak en een paar vogels. Het is even stil en dan hoor ik Amber kreunen en zeggen:
‘James, hoe opvallend kun je zijn? Ik kan je zelfs vanaf hier zien!’
‘Wist ik veel dat op die tak een vogelnest zat?’
‘Mensen, kunnen we ons nu focussen op ons plan?’
Ik begin steeds minder moed te krijgen. Dit kan toch ook gewoon niet goed gaan?
Zenuwachtig klopt Stella aan.
‘Alsof iemand voor die barbiepop zou open doen,’ zegt James spottend, waarna ik en Amber zeggen: ‘Kop dicht!’
De butler doet open en kijkt wat verrassend naar Stella haar kleding.
‘Wat kan ik voor u doen, madame?’
Stella kijkt hem hooghartig aan en zegt:
‘Madame Emmelia heeft mij uitgenodigd voor een high tea.’
De butler kijkt haar verbaasd aan.
‘Een high Tea? Van madame Emmelia? Daar weet ik niks van af.’
‘Nee, natuurlijk niet, waarom zou een onbenul van een butler dat moeten weten,’ bijt Stella hem toe, terwijl ze naar binnen loopt.
‘U mag niet zomaar naar binnen,’ roept de butler haar achterna, maar Stella loopt naar de keuken. Gelukkig is daar niemand.
‘Suikerspin is binnen, over,’ fluistert ze.
‘Oke, tijd op het roodborstje te laten vliegen,’ fluister ik door de walkietalkie. Stella loopt naar de achterkant van de keuken en doet de keukendeur open. Amber glipt snel naar binnen.
‘En nu?’
‘Op de bruine kast ligt de sleutelbos. Die moet je te pakken zien te krijgen,’ zeg ik.
‘Jongens, er lopen mensen op de 1e verdieping. En volgens mij lopen ze richting de trap,’ zegt James. Ik vloek zachtjes.
‘O wacht, ze draaien zich om. Er komt iemand naar ze toe….aahh!’
Er klinkt weer een luid gekraak.
‘Oproep aan grote krijger, is alles oke?’ vraagt Amber.
Het blijft stil.
‘James?!’
‘Straks is hij uit de boom gevallen,’ zegt Stella paniekerig.
‘Mira, kun jij het vanaf daar zien?’
‘Nee, helemaal niks. Maar ik ga hier niet nutteloos blijven staan. We schakelen over naar plan B. Ik herhaal, plan B,’ zeg ik zachtjes in de walkietalkie. Dan steek ik hem in mijn zak en ren door de tuin naar het bos aan de zijkant van ons huis. Ondertussen proberen Stella en Amber de sleutelbos te pakken te krijgen.
‘Ik kan er niet bij,’ roept Amber.
‘Til me eens wat hoger!’
‘Hallo, mijn armen zijn geen 2 meter lang!’ Sist Stella terwijl ze Amber nog hoger probeert te tillen.
‘James?!’
Ik roep zachtjes zijn naam. Dan hoor ik iemand kreunen in de bosjes.
‘James?’
Hij komt overeind en wrijft over zijn hoofd.
‘Sorry, de tak brak af,’ zegt hij en hij springt op.
‘Roodborstje hier,’ zegt Amber door de walkietalkie.
‘We hebben de sleutels. Is alles oke met onze stuntman?’
James bromt wat en zegt:
‘Jullie hebben hier gewoon geen sterke bomen.’
‘Er komen mensen,’ sist Stella.
‘Over en uit,’ zegt Amber snel en dan is het stil.
‘En nu?’
James klopt de blaadjes van zijn kleren. Ik kijk omhoog en zeg:
‘Tijd om binnen te komen.’
aaaaaaaaaaah ik lees nu alles in 1x en ik wil meeeeeeeeeeer!!!!!
Erika loopt met een dienblad vol theekopjes naar de keuken. Onderweg loopt Carmen bijna tegen haar aan.
‘Kijk toch uit,’ snauwt ze en ze beent verder.
‘Wat zijn we weer gezellig,’ mompelt Erika binnensmond.
Ze doet de deur van de keuken op en zet het blad neer op een tafel. Dan ziet ze de omgevallen vaas met bloemen.
‘Alsjeblieft zeg, waarom kunnen jullie niet uit kijken?’
Mopperend zet ze de vaas weer terug. Amber en Stella komen achter de deur vandaan. ‘Dat was niet mijn schuld, we konden toch ook niet weten dat jij het was?’
Amber pakt snel de sleutel bos.
‘Heb je de deur opengelaten?’
Erika knikt.
‘Maar kijk uit, die butler loopt nog steeds rond.’
Stella tuit haar mond en kijkt naar haar weerspiegeling in het raam.
‘Geen zorgen, ik houd hem wel bezig.’
als je dit niet hebt overgeschreven uit een boek zou ik er zelf een boek van maken want het is egt super goed!!!
Klik klak, klik klak. De hakken van Stella zijn duidelijk hoorbaar. De butler draait zich om.
‘Daar bent u madame! Heeft u dan geen manieren geleerd? Ik zei toch niet dat u binnen mocht komen?’
Stella wuift met haar hand.
‘Het spijt me, ik ben af en toe ook zo dom. Maar om eerlijk te zijn, ik wou iets vragen. Ik zag laatst een prachtige jurk die Emmelia aan had. En ik weet dat hier een naaiatelier is. Zou ik eens met de naaister mogen praten?’
‘Ik weet niet of dat wel mag,’ aarzelt de butler.
‘Ik kan u wel betalen,’ zegt Stella met een knipoog. Dat hakt voor de butler de knoop door.
‘Oke, komt u maar mee.’
Zodra hij is omgedraaid rent Amber achter hen langs, de eerste verdieping op. Stella draait zich even om en steekt haar duim op. Dan loopt ze verder met de butler. Erika, die alles gezien heeft vanuit de keuken, pakt de walkietalkie die Stella had laten liggen en zegt:
‘Het roodborstje vliegt de boom in.’
‘Begrepen,’ antwoordt James terug.
Amber rent een trap op, en nog een. Waarom moet die beveiliging nou op de derde verdieping zijn,’ denkt ze. Dan staat ze voor een gesloten deur met het bordje: Privé erop. Ze pakt een van de sleutels en doet die in het slot. Met een luide klik gaat de deur open. Amber loopt naar binnen. Overal staan monitoren en branden er lichtjes van de camera’s. Op een van de schermpjes ziet ze Stella en de butler en op een andere Mira en James die een poging doen om weer in de boom te klimmen. Amber zet een van de schakels om en een paar schermpjes gaan flikkerend uit.
‘Ongelooflijk, hoeveel weeg jij,’ sist James terwijl hij mij de boom in probeert te trekken.
‘Geloof me, dat moet je niet tegen een meisje zeggen,’ sis ik terug. Ik zet mijn voeten neer en probeer naar boven te klimmen. Opeen laat hij me los waardoor ik naar beneden schiet en in de bosjes belandt.
James kijkt omhoog en zegt:
‘Het lampje van de camera brandt niet meer! Dat betekent dat we nu het huis in kunnen.’
‘Nee joh, serieus? En hoe moet dat als ik niet in die boom zit?’ zeg ik woedend.
‘Anders ga ik wel,’ zegt hij terwijl hij al richting het raam klimt. Wat een asociale eikel zeg!
‘Vergeet het maar,’ roep ik kwaad en ik pak een tak vast en trek me omhoog.
dit verhaal is echt zoooooo goed snel nog een stuk hihi
In het leven zijn er 2 dingen die mij heel erg kwaad maken:
Als mensen tegen mij liegen, of als mensen denken dat ik niks kan. En James behoort bij de laatste categorie. Het is toch zeker mijn leven wat we hier aan het onderzoeken zijn, en niet zo’n dom kinderachtig spelletje zoals die weddenschap van hem. Ik word steeds bozer. James zit op het uiteinde van de tak en is al bijna bij het raam. Zijn hand raakt het raamkozijn aan als ik naar zijn been grijp.
‘Waar ben jij mee bezig?!’ James schudt met zijn been om me los te krijgen.
‘Je bent een zak, wist je dat?’
‘Flikker toch een eind op prinsesje,’ bijt hij me toe. Dàt was echt heel gemeen. Ik zie aan zijn ogen dat hij gelijk spijt heeft van wat hij zei, maar dat doet me niks. Ik laat een arm los van de tak en trek zo hard als ik kan aan zijn been. James schiet naar beneden en beland met een harde plof in de struiken. Ik pak de tak weer en hijs me richting het raam.
Met een zachte plof belanden mijn voeten op het tapijt. Niet slecht voor iemand die altijd een onvoldoende haalde voor gym,’ denk ik. Ik sta op de eerste verdieping. Hm, de kamer van mijn ouders is precies een verdieping hoger. Ik ren zachtjes naar de trap als ik stemmen hoor.
‘Ik zweer het, ik zag iets uit de boom vallen.’
‘Monsieur, ik denk dat u spoken ziet,’ zegt Erika met een sussende stem.
‘Durft u soms te beweren dat ik dit soms aan het verzinnen ben?’
Ik hoor dat Erika de butler wegleid van de trap en de stemmen sterven langzaam weg. Dan ren ik snel verder naar de trap. Maar net als ik de hoek omga, knal ik tegen iemand aan. Het is Amber die me vol paniek aankijkt.
‘Waar is James?!’
‘Die ligt ergens in de bosjes, hoezo?’ zeg ik bars.
‘Je bedoelt dat hij niet binnen is? Hoe stom kun je zijn!’
‘Sorry? Hij heeft me de huid vol gescholden hoor!’
Amber kijkt me hopeloos aan en zegt:
‘Snap je het dan niet? Ik heb de kluis gezien op een van de camera’s: Alleen de sleutel is niet genoeg, er hoort nog een code bij!’
Oeehww nog steeds een super leuk verhaal!:D
hopelijk zie ik het ooit nog in de boekhandel liggen:D
Dat is niet goed. Hoe kon ik dat nou vergeten? Maar ja, mijn geheugen was toen ik klein was niet al te best, blijkbaar. Shit, die code kan van alles zijn. Argh, ik heb nu toch wel spijt van mijn actie. James was waarschijnlijk de enige die de kluis kon kraken.
‘Wat doen we dan nu?’
Zenuwachtig kijkt Amber om zich heen.
‘We kunnen dit toch niet afblazen? Ik ga gewoon door.’
‘Dat meen je niet! Je krijgt dat ding toch niet open.’
‘Ik ga het gewoon proberen,’ houd ik koppig vol.
Amber kijkt ongelukkig en zegt:
‘Oke, dan ga ik Stella en Erika wel zoeken.’
En ze loopt weg. Als ze vlak bij de trap is draait ze zich om en zegt:
‘Mira? Wees wel voorzichtig.’
Ik glimlach wrang en zeg:
‘Tuurlijk, het geluk staat me altijd bij.’
Dan loopt Amber verder en gaat naar beneden. Ik ga de andere kant op, naar de andere trap. Ondertussen probeer ik alle getallen naar boven te halen die belangrijk zouden kunnen zijn. Ik hoop maar dat er geen limiet zit op een kluis kraken, je weet wel, dat je het maar 3 keer kan proberen en dat daarna hij geblokkeerd word. Of nog erger, er een alarm af gaat.
Oeehww super spannend:D
maar heb je het verhaal al helemaal afgeschreven of bedenk je telkens een stukje??
xx
haha dus jij weet ook nog niet hoe het verhaal afloopt, grappig haha,
echt knap hoe je dat telkens weer vezint!
Love You’re Story<3
De deur gaat geluidloos open. Ik stap naar binnen en doe hem weer zachtjes dicht. Voor een groot landhuis is de kamer niet heel mega groot. Ongeveer even groot als de mijne. Een groot bed staat in het midden met een blauwe sprei er op. Ik zucht. Blauw, mijn vaders – sorry, adoptievaders lievelingskleur. Blauw was de kleur van adel. Vroeger zei hij altijd tegen mij:
‘Ooit, Mira, zal jij dit alles erven. Dan moet je alles doen met de kleur blauw, want dat is de kleur van adellijk bloed. De kleur die deze familie geluk.’
Dat was voor de tijd dat ik me tegen mijn ouders keerde. Ik was 8, denk ik. Ik snap niet dat mijn vader echt dacht dat ik er nooit achter zou komen. Maar dat brengt ons op het punt waar we nu zijn. Ik loop naar de grote ladekast waarop foto’s staan. Aarzelend strek ik mijn hand uit naar de foto. Als er nu een extra alarm op zit, zijn we erbij. Dan is alles voor niets geweest. De toppen van mijn vingers raken het glas en ik duw de foto om. Er gebeurt niets. Ik kijk om me heen. Er gebeurt echt niets. Hoe kan dat nou? Dan realiseer ik me: de activeer knop is verplaatst! O nee, waarom gebeurt dit mij nu weer? Eerst die code, en nu dit. Oke, focus Mira! In films zie je altijd dat het de boekenkasten zijn, maar die staan hier niet. Ik begin nu in een rap tempo alle foto’s op de kast neer te leggen, maar nog steeds geen resultaat. Dan zet ik ze allemaal weer recht, en draai me om. Andere dingen moet ik proberen. Ik loop naar het bed en kijk er onder. Geen speciale knop of zo. Ook in de badkamer kijk ik, maar nog steeds niets. Er moet ergens een hendel of iets dergelijks zitten.
@yociame wrote:
dat woordje taxi kun je volgens mij wel weglaten, een prinses rijd niet in een taxi…
het hele idee van een taxi is, dat je rijd in een auto die niet van jou is. voor mensen die geen eigen chauffeur kunnen betalen, maar die ook niet kunnen/willen rijden.
jeetje zeg, wat zijn we onaardig!
Sanne_O
Berichttitel: Re: A Princess diaryGeplaatst: vandaag, 14:39
Newbie
Geregistreerd op: 09 maart 2011 21:15
Berichten: 13
yociame schreef:
dat woordje taxi kun je volgens mij wel weglaten, een prinses rijd niet in een taxi…
het hele idee van een taxi is, dat je rijd in een auto die niet van jou is. voor mensen die geen eigen chauffeur kunnen betalen, maar die ook niet kunnen/willen rijden.
jeetje zeg, wat zijn we onaardig!
Maarja ze heeft wel een punt
een prinses zou eerder in een limo worden gereden :X
Ik kijk op de klok. Ik ben al zeker 5 minuten aan het zoeken. Ik moet opschieten, dit kan niet zo langer. Dan hoor ik voetstappen op de gang. O nee, daar heb je het al. Ik schiet zo snel mogelijk naar de eerste beste verstopplek die ik zie, namelijk onder het bed. Ik lig er net onder als de deur opengaat. Ik houd mijn hand voor mijn mond zodat mijn ademhaling niet hoorbaar is. Ik hoor iemand de kamer inlopen en de deur weer dicht doen. Links van me zie ik een paar schoenen naast het bed lopen.
‘Mira?’ vraagt James. Met een zucht haal ik weer adem en ik kom onder het bed vandaan.
‘Waar zat jij?’
‘Sorry hoor, maar het duurde even voordat ik weer in die boom geklommen was met een verzwikte enkel.’
Ik wil in de tegenaanval gaan, maar ik bedenk me.
‘Oke, bekvechten kan later wel. Ik kan nergens de activeringsknop voor de kluis vinden.’
James kijkt bedenkelijk.
‘Oke, dat kan lang gaan duren. Ik hoorde ook dat er een probleem was met de code?’
‘Ja, ik heb geen idee wat dat kan zijn.’
Dan komt krakend de walkietalkie tot leven.
‘Stella hier, wat spoken jullie daar allemaal uit? Ik kan niet eeuwig iedereen afleiden!’
‘We doen ons best hoor!’
Dan hoor ik ook Amber’s stem.
‘Ze hebben de lek ontdekt. Ik herhaal, ze hebben de lek ontdekt. Er komen nu mensen deze kant op, en het zal niet lang duren voordat ze naar jullie komen. Over en uit,’ zegt ze haastig.
James kijkt me aan en zegt:
‘Heb jij erg gevoelige oren?’
‘Volgens mij zat hij hier.’
James legt zijn oor op de muur en klopt er tegen.
‘Hm, hij is wel hol maar het is een dikke muur.’
Hij doet zijn tas open en haalt er verschillende draden uit. Hij ziet hoe ik sta te kijken en zegt:
‘Brigadier jij de deur, want anders staan ze binnen no-time in de kamer.’
‘Wacht, hoe komen wij er dan weer uit?’
‘Dat zien we dan wel weer,’ mompelt James terwijl hij ingespannen de draadjes aan de muur vastmaakt. Ik loop naar de ladekast en duw er tegen, net zolang tot dat hij voor de deur staat. Ondertussen plugt James de draadjes in een of ander kastje en drukt op wat knoppen. Dan staat hij op en trekt me achter het bed.
‘Ik hoop maar dat je de juiste dosering hebt gebruikt,’ zeg ik terwijl ik me handen op mijn oren leg.
‘Ik vind dit namelijk niet de juiste tijd om nu dood te gaan.’
James zucht en zegt:
‘Twijfel je zo aan mij?’
Op die vraag geef ik maar geen antwoord. Ik hoef niet te weten hoe vaak hij al muren opgeblazen heeft.
‘Denk erom, we moeten zo heel snel zijn. Ik denk namelijk dat die bewakers hier vast snel zijn.’
‘Als muggen die bloed ruiken,’ mompel ik. Dan komt James naast me zitten en heeft het kastje vast.
‘Ben je er klaar voor?’
Hij wacht een dramatisch moment en duwt dan de hendel naar beneden.
Oww okee, nou ja alsnog vind ik het heel knap hoe je zo’n heel verhaal verzint;)
Ben benieuwd:)
‘Kuch, kuch!’
James wappert mijn zijn handen om de rook weg te krijgen.
‘Oke, dat was misschien iets te veel van het goede.’
‘Iets? Je mag blij zijn dat er geen brand is uitgebroken!’
Tip nummer 1 bij het kraken van een brandkast: neem altijd iemand mee die verstand van explosieven heeft. Niet iemand die denkt dat hij James Bond is.
‘Kijk!’
Achter de ontplofte muur is de kluis te zien. Dicht.
‘Shit, ik dacht dat ik de voorkant ook wel had opgeblazen.’
Ik ren naar de kluis en probeer hem open te trekken, maar hij zit potdicht. Naast de hendel zit een code paneel met toetsen. Oke Mira, denk na, zeg ik tegen mezelf. De code. Er moet iets zijn, iets belangrijks wat die code kan zijn.
‘Begin eerst maar met alle verjaardagen,’ zegt James. Razendsnel begin ik alles in te typen, maar bij elke datum klinkt er een toegang geweigerd. En als dat niet erg genoeg is, begint er een alarm te loeien.
‘Amber, wat is dat?’ James praat in de walkietalkie.
‘Amber?’
Er komt geen antwoord. In plaats daarvan klinken er rennende voetstappen en geschreeuw. James vloekt en probeert Stella.
‘Stella, waar zit je?’
‘Wat doen jullie allemaal,’ roept Stella.
‘Het is een grote chaos hier! Ze denken dat er een aanslag wordt gepleegd of zo.’
‘Zeg dat ze daar weg moet!’
Het laatste wat ik wel wil is dat ze Stella oppakken of zo. Maar ook Stella antwoord niet meer. James zucht en zegt:
‘Het heeft geen zin meer, de ontvanger is kapot.’
Dan klinkt er gebonk op de deur. Ik vloek zachtjes en ik toets als een gek allerlei codes in, maar het werkt niet.
‘Schiet op!’ sist James.
‘Ik doe mijn best hoor!’
Maar het blijft maar niet werken. James geeft me een duw aan de kant en begint aan de kluis te rammelen. Ik strompel naar achter en probeer helder na te denken. Kom op Mira! Wacht, ik bedenk me opeens iets. Misschien heeft hij het ergens opgeschreven en dat verstopt. Dat was ook zo met de adoptie papieren. Ik kijk om me heen. Op de hoek van de kast staan foto lijstjes, maar daar had ik al naar gekeken. Ik kijk in de kast, maar daar zie ik ook niks bijzonders. Ondertussen is het gebonk gestopt. Dan valt mijn oog op het nachtkastje waar een boek op ligt. Natuurlijk! Leef in het leven, het favoriete boek van mijn vader. Erg filosofisch en dergelijke. Ik ren naar het boek, en houd het op de kop. En inderdaad, er dwarrelt een briefje uit met daarop: 1883.
‘Ik heb het,’ roep ik naar James terwijl ik naar de kluis loop.
‘De prinses is binnen!’ klinkt er nu vanachter de deur. James kreunt en zegt:
‘Goed bezig Mira!’
Oeps. Daar had ik misschien wel even aan moeten denken. Vooral omdat ik nu bang ben dat ze het zware geschut gaan inzetten. En dat kan wel eens problemen gaan veroorzaken. James heeft ondertussen het papiertje uit mijn handen gerukt en de code ingevoerd.
Pling! Zelfs met een geluidje gaat de kluis open. Ik duw James weer aan de kant en kijk wat er in ligt. Een boekje, een stapel papieren en een medaillon. Ik gris alles uit de kluis als ik een raar gepiep hoor. Ik kijk James verward aan en zeg:
‘Ik dacht dat je door de explosieven heen was?’
Bleek zegt James:
‘Dat zijn niet mijn explosieven.’
‘Oh nee,’ fluister ik terwijl het gepiep steeds sneller gaat.
Dan klinkt er geschreeuw van de andere kant van de deur.
‘Zijn jullie gek? Jullie blazen straks Mira ook nog op!’
Ik hoor Erika te keer gaan tegen de bewakers. Het gepiep houdt op. Ik wil opgelucht op staan, maar James sleurt me mee naar het raam.
‘Wat doe je nou, het is veilig!’
‘Doe niet zo stom, hoort je dat niet?’ sist James terwijl hij aan het raam rukt. Een windvlaag komt naar binnen. Dan hoor ik het gepiep weer. Ik kijk naar beneden.
‘Gek, we zitten op 2 hoog!’
‘Sorry, maar tenzij er nog een nooduitgang is moeten we naar beneden.’
Ik zucht. Fijn, ik had wel een cursus berg klimmen mogen volgen voordat we dit gingen doen. Ik slinger mijn tas met spullen uit de kluis op mijn rug en klim voorzichtig uit het raam. De gevels zijn niet erg groot, en de harde wind maakt het ook niet erg gemakkelijk. Ik schuifel naar de zijkant, gevolgd door James.
‘Naar de zijkant, daar is veel klimop!’ roept hij. Ik knik en voetje voor voetje schuif ik naar de zijkant. Dan klinkt er op eens een grote explosie en daar de trilling schiet mijn been naar beneden. Ik kan nog net mijn hand vastgrijpen, maar nu bungel ik op zeker 4 meter hoogte van de grond.
‘Help,’ schreeuw ik.
‘Ik kom er aan,’roept James en hij probeert bij mij te komen, maar door de zwarte rook die uit het raam komt ziet hij niet meer zoveel.
‘Mira!’ hoor ik angstig onder me. Ik durf niet te kijken, maar ik denk dat Amber en Stella naar buiten gerend zijn. Ik voel mijn armen trekken. Dit moet niet meer lang duren, anders breek ik zo meteen mijn beide benen nog. Dan voel ik een hand die me omhoog trekt. James houdt zich met een hand vast aan de klimop en hij wankelt gevaarlijk op de gevel. Ik klim er weer op en samen klimmen we naar de zijkant, waar we makkelijk naar beneden kunnen. En zodra we weer met beide benen op de grond staan, omhels ik James uit pure blijdschap. Hij kijkt me een beetje schaapachtig aan terwijl ik hem met een rood hoofd los laat.
zo een leukk verhaal je moet schrijfster worden ofzeu iets x
@Luluutje wrote:
Haha, dat had ik zelf ook wel bedacht :P
sryy :”*( heb je nog meer verhalen geschreven? :$
x
okee ik ga ze lezennx
‘Kom mee,’roept Amber en ze wenkt ons. Snel rennen we achter aan. 2 minuten later staan we achter het tuin huisje. Stella is er ook en ziet er verwilderd uit. Haar haar is een puinhoop, een hak is afgebroken en haar jurk is gescheurd.
‘Wat is er met jou gebeurt?’ zeg ik verbaasd. Ik dacht toch echt dat het plan zo was uitgestippeld dat alleen ik en James het grootste gevaar liepen.
‘Die bewakers grepen me!’ zegt Stella.
‘Hoezo grepen ze je?’
‘Ze dachten dat Stella er mee te maken had,’ legde Amber uit.
‘Maar, hoe ben je dan weg gekomen?’
‘Nou,’ Stella en Amber kijken elkaar aan.
‘Dat is het niet zo leuke nieuws.’
De angst slaat me om het hart. Wat is er allemaal aan hand?
‘Kijk, Erika heeft me geholpen. Ik had me verstopt in de badkamer, en toen kwam ze binnen en nam me via een gang mee – ik wist niet eens dat jullie een geheime deur hadden achter de douche? Maar goed, ze nam me mee en we kwamen uit bij de bibliotheek, maar daar was maar een heel klein raam, met versterkt glas, en de deur was van buiten op slot gedaan. Dus toen heeft Erika zo’n klein bijzettafeltje door het raam gesmeten – en ben ik er door heen gekropen. Dat was ongeveer 5 minuten nadat we die explosie hoorden.’
‘Dus, Erika heeft je geholpen? Wat is dan het slechte nieuws?’ zegt James die het nog steeds niet door heeft.
‘James,’ fluister ik.
‘Erika heeft zich zwart gemaakt door iemand te helpen ontsnappen tijdens een noodsituatie. En daarna nog een keer om voor de deur te springen. Ze verdenken haar nu!’
Dan gaat er nog een snerpend alarm, gevolgd door geblaf.
‘We moeten hier weg!’
Stella sleurt Amber mee terwijl we wegrennen van het tuinhuisje. Het geblaf komt steeds dichterbij.
‘Wat is dat?’ roept James boven het geluid uit.
‘Dat zijn de bewakingshonden,’ leg ik uit.
‘En geloof me, die kom je liever niet tegen!’
Terwijl we door de gigantische tuin rennen denk ik na. Er is geen sluiproute, dus we moeten over het hek heen klimmen. Gelukkig is er aan de achterkant wel een stuk waar geen punten op zitten, dus daar zouden we overheen moeten klimmen. Maar daar achter begint een stuk meer, dus dan moeten we zwemmen. En dan staan we plotseling voor het hek.
‘En nu?’
Stella kijkt naar het meer.
‘Gatverdamme, daar zitten allemaal kikkers!’
‘Stel je niet aan, je ziet er toch al niet uit,’ zegt James. Amber haalt iets uit haar zak en geeft het aan mij.
‘Een plastic zak, waterdicht. Stop daar maar de spullen in.’
Plotseling is het stil. Geen geblaf meer, maar ook het alarm is er mee opgehouden.
‘Wat raar,’ zegt James.
‘Ik had verwacht dat het nog wel even door zou gaan.’
Ja, ik ook. Er is niet in de haak. Misschien is de stroom uitgevallen? Hoe dan ook, er is geen tijd om daar over na te denken. James geeft Amber een opzetje en ze klimt op het hek. Ook Stella volgt, die het niet kan laten om haar hak eens extra hard op James zijn schouder te zetten. James klimt er dan op en als laatste gooi eerst mijn tas over het hek en net als ik op het hek wil klimmen, barst er vlak achter me een hard geblaf uit. Ik verstijf, draai me om en sta oog in oog met een behoorlijke grote Duitse herder.
sorryy:$, ik dacht dat je het verhaal van een andder had keopieëerd, maar dat was het dus niet. hetspijtmee!!! ik heb alles tot nu toe gelezen op je website, en ik kan gewoon niet w8ten op het volgende stuk! voorla het stuk van James en jou bij het vijver vond ik erg. xxx
p.s ik dit egt gebeurd?
‘Kom nou,’ roept Stella, die niet door heeft wat er gebeurd.
‘Uhm…ik heb een probleempje,’ roep ik terug.
‘Doe niet zo stom en klim nou over dat hek!’
Dan hoor ik ook andere stemmen. De bewakers komen dichterbij. Ik heb weinig keus, ik moet over dat hek. Vlak voor mijn voeten ligt een tak. Ik hoop dat deze hond zin heeft in een spelletje.
‘Haal de tak,’ roep ik terwijl ik hem ver weg gooi. Dan draai ik me om en klim razendsnel op het hek. Het klinkt niet echt alsof de hond achter de tak is aan gegaan, het geblaf klinkt nog steeds vlak achter me. James trekt me zo snel mogelijk over het hek, en we zijn veilig. Bijna althans, we staan nu allemaal op een voet af van meertje.
‘He, volgens mij zie ik iemand!’
Een zaklamp komt onze kant op. Ik geef Stella en Amber een duw het water in, en dan volgen ik en James ook. Met een plons belanden we in het water en we zwemmen richting het bos, weg van het huis, de sirenes en de bewakers. Met de waarheid in mijn tas.
‘Koud,’ klaagt Stella als we op de kant klimmen. Iedereen is doorweekt, en alsof dat nog niet genoeg is, is het al behoorlijk aan het schemeren.
‘We moeten ergens heen,’ klappertand Amber.
‘En snel ook, voordat het nog meer afkoelt.’
‘Het weeshuis?’ Stel ik voor.
‘Nee!’ roepen James en Amber tegelijkertijd.
‘Waarom niet?’
‘Krista lijkt wel heel aardig en dergelijke, maar ze is heel sluw. Ze pakt zeker weten je spullen af en dan is alles voor niks.’
‘Kunnen we die niet ergens verstoppen of zo?’
Ik aarzel. Ik houd liever alles bij me, ik wil niet de boel kwijtraken, na alle moeite die we gedaan hebben.
‘Ik heb een idee,’ zegt Amber.
