Hoi allemaal!
Ik zit in een dilemma… gisteren was mijn vriend er.
Volgende maand hebben we al een jaar verkering.
Laatst ben ik ook nogal wat verder gegaan met hem.
Maar het lijkt ineens of voel ik veel minder voor hem.
Soms voel ik het als een plicht om met hem af te spreken, omdat hij mijn vriend is.
En dan komt hij bij me, en dan vervelen we ons dood.
Dan weten we niks te doen, en dan wens ik het soms het liefst dat ik alleen was, want dan weet ik tenminste wel wat te doen.
Ook kom ik erachter dat we toch best wel verschillend zijn.
Ik hou van musical/muziek/acteren, en hij van windsurfen.
We begrijpen elkaar wel heel goed, daar ligt het niet aan.
Maar als ik een grapje maak, of hem wat pest zegt hij echt altijd ‘pest me niet zo’.
In plaats van dat ie er gewoon leuk op in gaat.
Ook ga ik naar de zomervakantie naar een nieuwe school.
Ik ga een niveau doen, die ik net zou kunnen doen, dus ik moet er echt hard voor werken.
Daarnaast zit ik ook nog bij een musicalopleiding, waarmee we vaak optreden en repetities hebben. En misschien wil ik daarna nog wel verder studeren in Amsterdam, of die richting.
Soms denk ik wel eens dat ik helemaal geen tijd voor hem heb.
Ik héb wel tijd voor hem, en hij ook wel voor mij, maar voor ons beiden lijkt het vaak alsof we onze hobby’s en carrière dromen belangrijker vinden. En dat vind ik tot nu toe ook. Ik wil later natuurlijk wel een gezin ofzo, maar ik ben nog maar 17.
Ik voel me soms een beetje gevangen, ik durf niet echt meer met andere jongens te praten, want stel dat ik verliefd word, of hij op mij. Dat kan niet.
Want ik heb al een vriend.
Maar ik hou ook weer van hem, hij is er altijd voor me, ik vertrouw hem helemaal, en ik voel me helemaal mezelf bij hem. Dat is wel waar. Maar soms als hij bij me is, wil ik helemaal niet bij hem zijn, wil ik afstand nemen ofzo, ik weet niet waarom. Omdat ik me dan ineens aan hem erger ofzo.
Ik weet niet goed wat ik moet doen, moet ik het uitmaken of niet?
Ik wil ook geen spijt krijgen van mijn besluit.
Ik heb vaak met hem gefantaseerd over later, over waar we samen zouden wonen, hoeveel kinderen, enz. En dat zag er allemaal heel mooi uit. En ik wil niks verprutsen, maar ik heb toch het gevoel dat het straks niet meer zo kan, en dat ik minder van hem hou ofzo.
Kan iemand me raad geven? Ik weet dat hij altijd met me wil zoenen, en ook wel verder enzo. Maar van tongen hou ik dus echt niet. Klinkt misschien stom, maar ik vind het echt goor. Alleen als hij z”n tanden vlak daarvoor heeft gepoetst dan is het goed.
Pff, ik weet niet wat ik moet. Aan de ene kant voel ik me een beetje gevangen, of geblokkeerd, maar aan de andere kant hou ik ook wel van hem, en is hij tot nu toe de enigste jongen in mijn leven waar ik het zo mee kan vinden, en die zo trouw is en lang bij mij blijft. I don’t know…
HELP ME!
xxx
Zo dat is een verhaal zeg zo te lezen heb je alle plus en min punten genoemd ik vindt het echt mooi hoe hè dat vertelt ik zou gewoon samen met hem er over hebben wat jullie precies willen liefde wint altijd
@musicalnote wrote:
Hoi allemaal!
Hey musicalnote! Welkom terug!
Ik zit in een dilemma… gisteren was mijn vriend er.
Volgende maand hebben we al een jaar verkering.
Laatst ben ik ook nogal wat verder gegaan met hem.Maar het lijkt ineens of voel ik veel minder voor hem.
Soms voel ik het als een plicht om met hem af te spreken, omdat hij mijn vriend is.
En dan komt hij bij me, en dan vervelen we ons dood.
Dan weten we niks te doen, en dan wens ik het soms het liefst dat ik alleen was, want dan weet ik tenminste wel wat te doen.
Iedere relatie heeft zo ups & downs. De ene keer kunnen jullie niet zonder elkaar, de andere keer wens je dat het single-leven je veel beter aanstaat. Maar in plaats van de moed op te geven, kun je voor jezelf proberen aan te geven welke punten in jullie relatie een negatieve impact hebben. Je zegt dat hij dan bij jou komt. Je bedoelt thuis? Persoonlijk ben ik ook geen voorstander om thuis op de bank te knuffelen; veel liever doe ik iets actievers. Probeer iets te vinden wat jullie samen leuk vinden? Ga een dagje naar Scheveningen, want het is tenslotte zomer (nou ja, je ouders moeten daar ook mee akkoord gaan) of zoek iets lokalers zoals een bioscoopje, samen de stad in, uit eten, naar het zwembad, een wandeling, picnic etc. laat je creativiteit maar wild gaan.
Iets wat leuk is voor zowel een jongen als meisje. Stel het aan je vriend voor en wacht af of hij het idee wat vindt. Als hij het niets vindt kun je hem alsnog proberen overtuigen dat het best leuk kan worden, maar dwing niet door als hij het echt niet ziet zitten.
Wacht er niet op dat hij het initiatief neemt, maar jijzelf. Want bij sommige mannen komen die dingen niet eens in het hoofd op. De reden waarom wij, meiden, vaak de broek zouden moeten dragen in een relatie.
Ook kom ik erachter dat we toch best wel verschillend zijn.
Ik hou van musical/muziek/acteren, en hij van windsurfen.
We begrijpen elkaar wel heel goed, daar ligt het niet aan.
Maar als ik een grapje maak, of hem wat pest zegt hij echt altijd ‘pest me niet zo’.
In plaats van dat ie er gewoon leuk op in gaat.
Tijdschriften informeren ons vaker dat het interessant is om een relatie met iemand aan te gaan die totaal verschillend is dan jijzelf, zolang diegene wel jouw interesses respecteert en omgekeerd. Zo te horen hebben jullie er geen moeite mee om elkaars interesses te respecteren, maar misschien ligt het probleem niet daar. Ik denk dat jouw vriend niet goed jouw humor kan onderschatten. Jij weet persoonlijk het beste wat jouw vriend kwetst en wat niet en daarom lijkt het mij niet verstandig om soms de grens te overtreden en grapjes maakt over dingen die voor hem kwetsend kunnen overkomen. Ik heb begrepen dat mannen vaak toch hun trots willen behouden en het daarom niet fijn vinden dat mensen hun kleineren voor de dingen waarin zij geloven dat ze goed in zijn, ookal zijn die opmerkingen als grapjes bedoelt. Daar raken hun onzeker van. Misschien net zo onzeker als hij een grapje zou maken over een dikke kont ofzo. Ik heb geen idee waarover jullie grapjes maken, maar ik denk dat je je perspectief moet veranderen over hoe ver je grapjes kunnen gaan. Zolang hij je humor nog kan waarderen; dan lacht hij. Vindt hij dat je te ver gaat, dan kan hij geen amuserende glimlach op zijn gezicht toveren. Dit zal vanzelf in orde komen, dus maak je om dit geen grote zorgen.
Ook ga ik naar de zomervakantie naar een nieuwe school.
Ik ga een niveau doen, die ik net zou kunnen doen, dus ik moet er echt hard voor werken.
Daarnaast zit ik ook nog bij een musicalopleiding, waarmee we vaak optreden en repetities hebben. En misschien wil ik daarna nog wel verder studeren in Amsterdam, of die richting.
Soms denk ik wel eens dat ik helemaal geen tijd voor hem heb.Ik héb wel tijd voor hem, en hij ook wel voor mij, maar voor ons beiden lijkt het vaak alsof we onze hobby’s en carrière dromen belangrijker vinden. En dat vind ik tot nu toe ook. Ik wil later natuurlijk wel een gezin ofzo, maar ik ben nog maar 17.
Op zo’n jonge leeftijd zijn dromen en hobby’s ook belangrijk. Misschien zelfs belangrijker dan een serieuze waarde te zien in een relatie. Het is niet onmogelijk, maar veel relaties tussen jonge mensen kunnen stuk lopen, omdat men zich rond deze tijd wilt focussen op zijn of haar toekomst en soms past je partner niet in het plaatje over die toekomst. Maar daarover hoor je niet te treuren, want tijden veranderen en iedereen gaat verder met het leven om geluk te vinden. En geluk is in meerdere dingen dan een te vinden. Als je de relatie wil blijven behouden zou je de tijd die je hebt moeten besteden aan sociale activiteiten; zowel met je familie, als vriendinnen als je vriendje. Afstand hoeft niet altijd te winnen van liefde, zolang het wel relevant blijft. Ik weet niet of dit stukje tekst veel hoop heeft gegeven, maar het punt wat ik wil duidelijk maken is dat je je dromen zou moeten waarmaken als je wilt dat die dromen echt gebeuren en als een relatie dat niet aankan, dan lijkt het me beste om te kiezen voor wat jij wilt en niet voor wat hij misschien zou willen.
Ik voel me soms een beetje gevangen, ik durf niet echt meer met andere jongens te praten, want stel dat ik verliefd word, of hij op mij. Dat kan niet.
Want ik heb al een vriend.Maar ik hou ook weer van hem, hij is er altijd voor me, ik vertrouw hem helemaal, en ik voel me helemaal mezelf bij hem. Dat is wel waar. Maar soms als hij bij me is, wil ik helemaal niet bij hem zijn, wil ik afstand nemen ofzo, ik weet niet waarom. Omdat ik me dan ineens aan hem erger ofzo.
Ik weet niet goed wat ik moet doen, moet ik het uitmaken of niet?
Ik wil ook geen spijt krijgen van mijn besluit.
Het lelijkste aan twijfels is dat je niet altijd kan inschatten over hoe je gevoel er later naar zou terugkijken. Maar naast dat, waarom zou je eigenlijk terug willen kijken naar iets wat in het verleden is gebeurd, terwijl een heel toekomst voor je staat? Bij twijfels als een relatie uitmaken is natuurlijk wel wat anders en je moet hierbij volledig achter je keuze maken. De punten waarom het minder gaat heb je al hierboven besproken en ik heb ze op allemaal een antwoord gegeven, net zoals clarissa_19. Een relatie zal nooit beter worden als niemand het initatief neemt om er iets aan te veranderen en aangezien jij niet tevreden bent, zou je zelf het stuur moeten overnemen.
Probeer te redden wat er te redden valt en wanneer dat keer op keer blijkt te ‘mislukken’, dan pas kun je serieus erover nadenken of deze relatie nog echt goed voor je is.
Ik heb vaak met hem gefantaseerd over later, over waar we samen zouden wonen, hoeveel kinderen, enz. En dat zag er allemaal heel mooi uit. En ik wil niks verprutsen, maar ik heb toch het gevoel dat het straks niet meer zo kan, en dat ik minder van hem hou ofzo.
Kijk, dat is nou het vervelendste aan beloften. Bovendien, fantasien in je hoofd kunnen niet altijd werkelijk gebeuren. De toekomst die je staat te wachten kan vast hele andere dingen met je leven doen, dan wat jij gepland hebt met je vriend. De toekomst valt niet te plannen.
Fantaseren erover kan geen kwaad, maar probeer je fantasien niet om te zetten tot een belofte waarvan je niet zeker weet dat je die kan waarmaken,
want dan is er altijd iemand die teleurgesteld achter blijft.
Kan iemand me raad geven? Ik weet dat hij altijd met me wil zoenen, en ook wel verder enzo. Maar van tongen hou ik dus echt niet. Klinkt misschien stom, maar ik vind het echt goor. Alleen als hij z”n tanden vlak daarvoor heeft gepoetst dan is het goed.
Er vallen meer dingen te doen dan tongzoenen. Dit moet je zelf bij hem aangeven, maar kom wel met een alternatief aanzetten.
Pff, ik weet niet wat ik moet. Aan de ene kant voel ik me een beetje gevangen, of geblokkeerd, maar aan de andere kant hou ik ook wel van hem, en is hij tot nu toe de enigste jongen in mijn leven waar ik het zo mee kan vinden, en die zo trouw is en lang bij mij blijft. I don’t know…
HELP ME!
En hiermee heb ik je geprobeert te helpen. Ik hoop dat je er wat aan hebt gehad. Succes!
Wow, heel erg bedankt Girlish!
Nou waren we gisteravond op stap, en hij zou bij me slapen.
ik heb het er met hem over gesproken die nacht.
Ook al voordat we gingen feesten, maar die nacht kregen we een beetje ruzie.
Want hij begrijpt me bij alles verkeerd, en hij zegt dat ik te veel vertel over mezelf dan hij.
En dat hij meer weet van mij dan ik van hem.
Dus ik zei dat hij dan gewoon moet zeggen wat ie kwijt wil.
Ik kan niet z’n gedachten lezen als hij iets wil vertellen.
Ook luistert hij nooit naar wat ik zeg, hij kijkt vaak wat ongeïnteresseerd de andere kant op. En dat heb ik ook gezegd, dat ik dat heel vervelend vind.
En dat ik het ook heel vervelend vind dat hij mij nooit begrijpt als ik het over m’n gevoelens heb. Hij begrijpt alleen de dingen wat niet met mijn gevoel te maken heeft.
Die nacht gingen we wel los, voordat we in die discussies raakten, en we hadden wel plezier. Maar ik voelde gewoon niks. Helemaal niks. Die hele dag niet. En ik merkte dat hij ook chagrijnig deed. Normaal knuffelden we wel, en gaven we elkaar kusjes, maar die hele dag hélemaal niks. Ineens wou ik me ook niet meer bij hem omkleden. Het was net of kende ik hem niet meer. Ik was totaal niet verliefd meer.
We hebben samen af gesproken dat ik er nog over na zou denken wat we gaan doen.
En dat ik hem dat zou laten weten. Hij zou het wel accepteren waarom ik het uit zou maken, want ik heb hem alle redenen verteld. Hou zou het wel jammer vinden, maar begrijpt het wel.
Ook hadden we een idee, want ik ga straks 3 weken op vakantie.
En hij zei, als je me dan niet mist, dan is het gewoon over.
Dus ik wacht nog maar af…
Goed, jullie hebben gesproken. Maar als ik zo jouw verhaal leest lijkt er of er niet veel verandering of verbetering plaats heeft gevonden. Jullie ‘begrijpen’ elkaar nu wel waaraan de ander zich stoort; maar hoe gaan jullie het aanpakken om voortaan te voorkomen dat jullie aan elkaar ergeren?
Het moet bij iemand beginnen en als hij kennelijk daar niet ‘geinteresseerd’ genoeg ervoor is, dan neem zelf de touwtjes in handen en begin dingen te regelen. Als hij het de relatie wil aanhouden, zou hij ook zichzelf ertoe moeten zetten om het te verbeteren door bijv. de dingen te doen die jij georganiseerd hebt. Voorbeelden heb ik al eerder in mijn vorige reactie genoemd. Ik heb serieus het voorgevoel dat jouw vriend daar niet mee komt aanzetten, dus probeer het daarom zelf te doen met spontaniteit. Draag de broek in de relatie!
Je gaf eerder aan dat hij het vervelend vind wanneer je kennelijk over jezelf ratelt en misschien komt het daarom over dat ie ongeinteresseerd is. Sorry, ik zelf heb vaak ook het probleem dat ik het woord ‘ik, mij, mijn’ veel in mijn vocabulaire gebruik. Op zicht hebben mensen geen moeite ermee om verhalen van jou te horen en het is heus niet asociaal of egoistisch, zolang je ook interesses in hen toont. Ik bedoel; jouw vriend is bijvoorbeeld helemaal weg van windsurfen. Als hij terug komt van windsurfen, vraag ernaar en houd niet op bij “hoe was het?”. Of, als je over jezelf praat, vraag aan hem of hij zoiets eerder heeft meegemaakt, of wat hij zou doen. Wanneer je mensen betrekt bij je verhalen, leven jullie gesprekken meer op. Als je dit al doet, prima. Maar ik denk (aangezien je vriend het heeft aangegeven) dat je het wat meer zou moeten doen.
Er zijn verschillende soorten van missen. Ik heb mijn familie en beste vrienden vanwege afstandsomstandigheiden nou bijna een jaar niet meer in realiteit gezien. Dit komt gewoon omdat ik een uitwisselingsstudente ervaring wou opdoen. Verder heeft mijn verhaal totaal niets te maken met jouw probleem, maar wat ik ermee wil zeggen is dat je mensen niet 24/7 hoeft te missen. Ik hou nog steeds van mijn familie en ik geef nog steeds heel veel om mijn beste vrienden, maar soms ben je zo met anderen dingen bezig voor jezelf, dat je niet aan ze denkt. Natuurlijk mis je ze wel, maar het gevoel hoeft niet altijd zo extreem sterk aanwezig te zijn. Ik bedoel dus; als jij je vriend niet ‘mist’ op je vakantie, dat betekent niet dat een relatie over moet zijn. Echt, als je echt overweegt om het uit te maken, moet je dat doen wanneer je gevoel dat echt vertelt, maar je moet het niet afwachten. Daar voel je je nog meer gevangen of lulliger bij.
ik heb ook heel erg het gevoel dat je doordat je al twijfelt over je relatie een beetje afstandelijker doet tegen hem en daardoor het gevoel alleen maar versterkt.
goed dat jullie gepraat hebben, dat is wel een stap richting verbetering, maar je moet niet te lang wachten met je beslissing, want dan ga je uit elkaar groeien en als je dan straks besluit toch bij hem te blijven heb je kans dat hij er geen zin meer in heeft.
succes ermee
Hee Hee
Jullie hebben gelijk! ik ga deze week nog wel een keer met hem praten wat we er mee gaan doen. Want nu hebben we nog steeds niet echt een oplossing, ja dat ik binnenkort zou zeggen wat ik wil. Maarja, er hangt een soort spanning tussen ons in echt heel vervelend. Want ik zeg vaak genoeg wel tegen hem dat hij gewoon moet zeggen als hij iets niet leuk vind. Want hij denkt altijd maar dat ik dat zo ook wel weet, maar dat heb ik eigenlijk nooit door.
Want mijn liefdesgevoelens zijn ineens totaal weg. En dat geeft mij een sterke drang om het uit te maken. Maar ik twijfel dus, omdat die gevoelens ook terug kunnen komen.
En ik probeer er indd ook wel wat aan te doen, maar het lijkt er op dat hij dat niet doet.
Want deze discussie over dat hij moet zeggen wanneer ie iets niet leuk vind. Is al eens vaker voorgekomen, en nu is er weer precies hetzelfde.
En daar word ik echt super pissig om. Dan denk ik ‘zeg het dan gewoon!’ .
Maar dan begint hij weer ‘nou dat kun je zo toch ook wel bedenken dat ik dat misschien niet leuk vind?’. Nou nee. Moet ik zeker bij alles vragen ‘vind je dit wel leuk? vind je dat wel leuk? wil je hier wel naar luisteren?’ .
Ja, nouja, ik heb er geen zin meer in, en het lijkt ook best wel dat hij dat ook heeft. Maarja, zoals ik al zei, hij verteld nooit wat, dus ik weet het weer niet.
Bah, om gek van te worden…
Ik denk dat ik het maar uit ga maken, ik word er zo stressig van.
En ik merk ook vaak genoeg dat als we afspreken, dat hij eigenlijk baalt dat ik kom, omdat hij liever met z’n vriend ging surfen. En dat zegt ie dan ook niet. Maar dat laat ie dan wel weer merken door de hele tijd ‘hé jammer, staat nu een mooie wind, kon toch wel surfen met …’.
Ik denk eigenlijk dat we te verschillend zijn. Theater/muziek mensen zijn ook heel anders dan surfmensen. Surfmensen zijn vaak van die hangdudes die zich nergens druk over maken. Terwijl theater/muziek mensen vaak juist leven in een hele drukke wereld, waar stress vaak wel een rol speelt. Tenminste bij mij wel.
Toch maar uit maken?
Hallo lieve mensen!!
Ja, Girlish je hebt gelijk.
Vandaag heb ik met hem gesproken, ik vroeg hem wat hij er nou van vond.
En wat hij nou wil. Hij zei dat hij dit weekend inderdaad erg pissig was, maar dat hij later wel besefte dat hij me niet kwijt wil.
Dat maakt me nog meer in de war, want toen het er op aan kwam dat ik het bijna uit zou maken dat weekend reageerde hij dus ‘pissig’ wat ik dan niet begrijp.
Waarom reageerde hij toen niet dat hij me niet kwijt wou raken.
Ik vroeg of hij vanavond weer verder met mij wou praten, maar dat kon niet, want hij had met z’n vriend afgesproken. Ik zei dat we morgen verder praten.
Maar het maakt me zo in de war, hij zei dat hij me niet kwijt wil, en dat hij van me houd en me neemt zo hoe ik ben.
Maar het veranderd mijn gevoelens niet… Het gevoel is ineens gewoon weg!
het maakt me zo in de war, ik kan maar niet kiezen.
Hoe kan ik zo’n lieve jongen nou los laten? Ik hou ook nog wel van hem! maar niet zo als eerst. Niet meer als echt verliefdheid… en ik wil hem niet voor de gek houden om te doen ‘alsof’ ik nog hetzelfde voel…
man, ik kan wel janken. Ik heb gewoon een gevoel alsof ik een vlindertje ben die vast zit aan een hele mooie bloem, die eigenlijk wel bij die mooie bloem wil blijven, maar ook heel graag weer los wil en verder kan vliegen.
Het is uit…
Het ging zo rot! hij kwam deze avond toch wel weer op skype.
En het zelfde onderwerp kwam aan bod.
Over wat hij vond enzo. En ik dacht, ja, nu wil hij natuurlijk weten wat ik wil.
Daar zit hij natuurlijk over in. Dus uiteindelijk heb ik heel voorzichtig, eerst allemaal redenen genoemd, op een hele aardige manier, omdat ik hem niet wou kwetsen gezegd.
En toen zei hij zelf ‘dus je wilt vrienden zijn’? en toen zei ik dus ja.
En toen zei ik tegen hem dat ik nog wel van hem hou, maar dan als vrienden, en dat ik ook hier na gewoon met hem wil afspreken. En sowieso wou ik deze week met hem afspreken ergens om met het hierover te praten, zodat het ‘goed’ is afgesloten.
Maar toen zei hij ‘naja, zien wel…’ . Dus ik weet nog niks.
Ik voelde me echt heel kut, heb echt zitten janken. Want ik wou hem niet pijn doen.
Ik voel me echt een, nouja, even grof gezegd, een kutwijf.
Maar ik ben ook opgelucht, met de gedachte ‘ik ben vrij’
Ik voel me echt weer vrij! weer mijn leven!
Maar toch.. hoe moet ik nou verder met hem? want het ging misschien ook zo lullig via skype! maarja, het kwam er ook zomaar uit! voordat ik er erg in had. Moet ik contact met hem zoeken? of even niet? ik weet het niet… ik voel me zo gemeen tegenover hem. Ik wil ook het beste voor hem!
Ik heb expres een paar dagen niet gereageerd, want ik wilde weer met je praten na een paar dagen. Sommige mensen kunnen zich namelijk rot voelen na ze het hebben uitgemaakt; maar ze moeten aan het idee wennen. Dus, hoe voel je je nu? Heb je nog iets gedaan of gezegd? Is er iets gebeurd?
Nouja, hoe voel ik me. Het gekke is, dat ik helemaal niet aan hem denk.
Ja een beetje wel, in m’n achterhoofd.
Soms voel ik me inderdaad heel heeeeel erg kut.
Dan is er weer iets wat een herinnering bij me op haalt, en dan mis ik het zo vreselijk.
Gister verveelde ik me echt, op zo’n moment had ik hem op gebeld of hij zich ook zo verveelde en dan zouden we weer bij elkaar komen.
Maarja, ik kom er wel over heen. Denk ik.
Soms wil ik hem heel graag terug, maarja, daar ben ik te laat mee.
En als het dan weer aan zou gaan, dan zou het vast weer raar aflopen.
Ik had naar dat ik het had uitgemaakt kregen we later ruzie.
Uiteindelijk is dat ook wel weer goed gekomen. Stiekem had ik ruzie met hem blijven willen hebben, want dan had ik hem niet gemist. Dan had ik me minder rot gevoelt.
Maarja, we praten niet meer met elkaar. We weten niet echt meer wat we nu nog met elkaar zouden moeten…
Ik heb enkele maanden geleden in een gelijkaardige situatie gezeten. Het was niet echt leuk meer met mijn vriend van toen en er waren ook grote verschillen tussen ons. Wanneer hij bij mij was had ik net als jou het gevoel dat ik eigenlijk liever alleen zou zijn. Hij snapte ook mijn humor niet. Ook ging die jongen te snel voor mij (niet op seksueel maar op emotioneel vlak). Ik had geen bindingsangst ofzo maar hij liep echt te hard van stapel. Je bent nog jong, net als ik, je hoeft helemaal nog niet te denken aan een gezinnetje ofzo. Als deze jongen je niet gelukkig maakt, hoef je niet bij hem te blijven. Het is niet alsof jullie getrouwd zijn ofzo. Op deze leeftijd is het de bedoeling dat je nog een beetje zoekt en je nog niet onmiddelijk settelt. Je zegt zemf dat er een mogelijkheid is dat je verliefd zou kunnen worden op een andere jongen, betekent dit niet dat je liefde voor je vriend een beetje aan het overgaan is?
Wanneer ik het heb uitgemaakt met mijn vriend, na lang twijfelen want hij had netuurlijk niks misdaan, voelde ik me achteraf echt beter. Ik voelde me vrijer en er viel een grote last van mijn schouders.
Ik hoop dat ik je een beetje geholpen heb :)
Elissekisses , fijn dat jij hetzelfde hebt meegemaakt! Ben ik niet de enigste haha, en je begrijpt het goed. Ja je hebt helemaal gelijk. Ik wou ook graag vrij zijn, ik was jaloers op de meiden die achter jongens aan zaten, terwijl ik dr dan maar wat bij stond van ‘ik heb een relatie’.
De laatste tijd mis ik hem wel vreselijk ineen keer. Soms wil ik weer op hem af rennen en zo straks vast houden! Maar aan de andere kant, wil ik dat ook weer niet. Heeeel vervelend.
Maar ik zet er overheen, ik merk nu dat ik ineens veel meer tijd heb voor vriendinnen en fun, lekker met iedereen afspreken enzo. En gewoon met elke jongen een leuk gesprek kunnen beginnen, in plaats van telkens in je hoofd te hebben dat je niet te ver moet gaan enzo.
Dus ja, eigenlijk is het goed, ik dacht dat ik meteen over hem heen was, maar dat is dus nog niet echt zo.
