alvast excuses voor het lange verhaaltje maar hoop dat meerdere mensen dit hebben/hadden en me tips kunnen geven.
ik ben een meisje van 16 jaar, heb eigelijk alles wat me hartje begeert maar heb helaas veel meegemaakt waardoor ik me de laatste maanden een beetje depressief voel. tot de 2e van de middelbare school ging het heel goed met me ( ondanks dat me ouders in de 1e gingen scheiden ) ik was een druk vrolijk spontaan meisje met veel vrienden/vriendinnen. in de 3e begonnen de problemen me 2 broers gingen het huis uit me vader had een nieuwe vriendin en me moeder een nieuwe vriend. me ene broer ( nu 21 ) had ik altijd al een slechte band meegehad, heel veel ruzie en we konden elkaar echt niet uitstaan( waardoor ik hem nu eigelijk nooit meer zie ) , met me andere broer had ik een hele goeie band ( nu 23 ). helaas is die broer verslaafd geraakt aan cocaine, hij herkend me soms niet eens meer en heeft veel last van agresiviteit. hij is een paar keer voor een maand naar een kliniek gestuurd maar dit heeft niks geholpen.me vader heeft destijds zelfmoord proberen te plegen en is van een dak afgesprongen waarbij die op de 1e hulp in het ziekenhuis kwam. in de 3e kwam ik precies in de klas waar ik bijna geen vrienden had. ik werd daar speciaal in gezet omdat ik vaak de luidruchtig en vervelend was in de vorige klas. vanaf die tijd ging het steeds slechter met me. had heel vaak ruzie thuis kon me woede niet afreageren en ik werd steeds stiller en verlegener. ik kwam bijna nooit in slaap omdat ik overal over na ga denken. vaak sliep ik 3/4 uur per nacht. ik kreeg vaak hele erge nachtmerries en daarin bleef ik alleen over ( in mijn nachtmerrie overleden mijn ouders broers en me lieve vrienden) ik kreeg op me 15e een goeie baan in de ‘paardenwereld” aangeboden’. (ik heb sinds jonge leeftijden altijd al paarden gehad ) ik werkte op een gegeven moment zoveel dat ik geen tijd meer met me vrienden had, maar ik bleef zo hard werken omdat ik dan het gevoel had dat me vader trots op me zo zijn aangezien hij er destijds helemaal doorheen zat, in verband met me verlsaafde broer. er zijn nog meer dingen gebeurd maar dan word het wel een heel erg lang verhaal. de meeste mensen om me heen denken dat ik een gellukig 16 jarig meisje ben, maar schein bedriegt… sinds kort heb ik ander werk gevonden in de paarden waar ik me eigenlijk totaal niet op me gemak voel. communicatie met andere (*vreemde) mensen gaat steeds slecher, ik ben heel stil geworden en maak me vaak zorgen over hoe andere mensen om me denken. kortom ik ben in 3 jaar tijd een heel ander iemand geworden.. ik wil weer gewoon kunnen genieten van alles maar het lukt gewoon niet :( ik ging al op jonge leeftijd elk weekend uit en dronk dan gewoon voor de gezelligheid wat de laatste tijd probeer ik alleen maar zoveel te drinken om alles te vergeten terwijl ik weet dat dat niet de oplossing is ( dat is ook de reden waarom me ex het heeft uitgemaakt en waardoor veel vriendinnen van me nu minder met me omgaan) me vriendinnen die ik al heel lang ken vragen zich de laatste tijd ook steeds af wat er met me aan de hand is ,en waarom ik vaak chaggo en moe ben,dan zeg ik ze wel waar ik mee zit en dan helpen ze me wel waardoor ik gewoon een gezellige avond heb,maar de volgende dag voel ik me weer even slecht..
ik hoop dat julie tips hebben? want ik word echt helemaal gek van mezelf…
Ow meid wat een heftig verhaal voor zo’n jong meisje =(
Veel dingen komen wel herkenbaar voor…
Wat mij geholpen heeft is erover praten, praten en praten, ik doe of deed dat voornamelijk hier op Girlzforum…
Heb je het er weleens met vriendinnen of iemand van je familie over gehad dat het eigenlijk niet zo goed met je gaat?
Het geeft helemaal niks dat het een lang verhaaltje was, zo krijgen wij een duidelijk beeld van je probleem, en dat is alleen maar goed, dus dat maakt niks uit meid!
Jij hebt zo te zien door alles ook heel weinig zelfvertrouwen gekregen, en dat is niet gek! Dat is een normale reactie op de dingen die er allemaal spelen…
Allereerst: heel erg goed en knap van je om dit van je af te schrijven, en bedankt dat je het met ons wil delen.
Dit is inderdaad heel heftig al voor een meisje van 16! En ik snap dat je graag weer terug wil naar dat vrolijke meisje die je vroeger bent geweest. Door alle oorzaken is het gevolg gewoon en heel natuurlijk dat je erg bekropen bent geworden en dit probeert te verbergen voor de buitenwereld met een masker. Maar zoals je al merkt kun je dit niet blijven volhouden, zonder te voelen dat het beter gaat. En op girlzforum willen we jou graag helpen in die zin. Dus ik hoop dat je wat aan de reacties die al zijn geschreven hebt en nu ook aan mijn reactie:
Jij hebt geen enkele schuld aan iets, dus dit probleem moet je niet naar jezelf toe schuiven. Er is heel wat gebeurd waardoor jij je zo voelt, en te merken willen jouw vriendinnen ook helpen.. maar ja, vriendinnen zijn geen wondermiddelen waardoor je je ineens dagelijks goed gaat voelen. Je eigen gevoel begint bij het zoeken en vinden van het positieve voor jezelf en dat doe je geleidelijk al door bezig te zijn met dingen die je leuk vind (de paarden, afspreken met vriendinnen etc.) en hier zou je dieper in op moeten gaan. Niemand kan iedere dag van de week, elk uur op een dag volledig gelukkig blijven. Op één dag kun je zelfs zoveel emoties hebben gevoeld en getoond, dat je achteraf niet eens meer weer hoe jij je die dag precies hebt gevoelt. Het leven is één grote rollercoaster aan gevoelens en net zoals je dat misschien al hebt gedaan in echte achtbanen: geef je een keer over aan die gevoelens. Een manier van gelukkig voelen is ook jezelf durven uiten in negatieve emoties, waardoor je die een eigen plek kan geven en ook weer zelf een weg kan creëren naar de positieve emoties. Andere manieren om je gelukkig voelen is de balans tussen positief en negatief zo te verstoren dat je dagelijks alleen de positieve dingen opzoekt en je daaraan toewijd. Dit werkt zeer goed, maar op langer termijn kun je er problemen mee krijgen omdat je dan zeg maar niet zonder dat positieve niet verder kan. Niet elke dag kan een up zijn. Ook met de downs moet je leren omgaan. Het is heel goed om je bezig te houden in goede dingen, maar probeer die balans wel gelijk te houden. En wat Benthe zei: een psycholoog of maatschappelijk werkster kan ook een oplossing zijn, maar deze optie staat altijd achteraan: als het je niet lukt en niet weet – wat je ook doet – kun je altijd de raad van een professional vragen. Maar ook deze is geen toverfee die jou voor altijd je Forever Happily After kan geven. Dit moet je geheel echt bij jezelf willen en kunnen vinden. Zij zijn mensen die jou erin kunnen begeleiden. Daarvoor worden ze betaald.
Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Wees niet bang dingen van je af te schrijven als het je tegenzit! Voel die emoties, verberg ze niet!
