Er zijn maar twee mensen in mijn omgeving die ik dit heb verteld, voornamelijk omdat ik bang ben voor ongeloof en gelach. Al zou ik niet weten waarom je om dit zou lachen, maar ik wil nou toch even het héle verhaal kwijt. Ik typ dit niet echt om adviezen te krijgen, maar toch zouden ze zeer welkom zijn, hoewel ik ook niet echt weet wat voor adviezen je zou kunnen geven.
—
Mijn beste vriend (17) heeft afgelopen vrijdag te horen gekregen, dat als zijn lichaam in deze snelheid achteruit blijft gaan, hij nog maar 5 jaar te leven heeft. Dit omdat hij een erfelijke ziekte heeft (ik weet niet hoe het heet of wat er precies met je gebeurt als je het hebt) en nu is zijn lichaam dus gestopt met het aanmaken van witte bloedcellen.
Hij voelt zich erg vaak moe of duizelig en kan dus niet meer zo veel doen als eerst. Nu had ik het er op het begin al moeite mee dat hij dus zo achteruit ging, maar daar viel nog mee te leven. Nu hij te horen heeft gekregen dat hij waarschijnlijk nog maar vijf jaar te leven heeft, vind ik het ontzettend moeilijk dit te accepteren. Dit voornamelijk omdat hij een érg depressieve tijd achter de rug heeft en nog steeds leeft op anti-depressiva, maar nu zich eindelijk zo ver heeft, dat hij zelf niet meer dood wil.
Om tot dit standpunt te komen heeft hem zéker twee jaar gekost. En nu voelt hij zich dus eindelijk weer gelukkig of iets in die richting, word hem dit verteld.
Het doet heel erg veel met me dat sowieso mijn beste vriendje dood gaat, hij is echt álles voor me. Zonder hem hoef ik mijn leven niet meer. Maar nu vind ik het dus nog éxtra erg omdat hij eindelijk het mooie van het leven inziet.
Ikzelf heb nogal borderline trekjes en heb buiten hem om bijna geen échte vrienden waar ik zo close mee ben als met hem, dat voornamelijk omdat het heel moeilijk is om met mijn gedrag om te gaan. Vroeger was dat nooit een probleem, want ik had hem en dat was meer dan genoeg. Maar nu ik me besef dat ik hem misschien al heel snel kwijt raak, besef ik me ook ineens dat ik maar heel weinig mensen heb aan wie ik dit hele verhaal zou kunnen vertellen.
Dat laatste was dan waarschijnlijk ook de reden dat ik het hier even neer wilde typen, want ik heb dus ook vrijwel geen mensen aan wie ik dit helemaal zou kunnen/durven vertellen.
Als je deze hele tekst gelezen hebt, wil ik je graag daarvoor bedanken, want ik weet ook dat er verder geen vraag of iets dergelijks in dit topic staat, enkel iets dat ik kwijt moest.
