Heey.
Sorry, maar ik moet gewoon even mijn hart luchten.
Begin van zomer 2009 hebben we het nieuws gekregen dat mijn opa botkanker had en ongeneeslijk ziek was.
Op dat moment was er gelukkig nog niets te merken en
hebben we nog een feestje gehad omdat ze 55 jaar getrouwd waren.
Mijn tante die in Canada woont had het nieuws ook gekregen
en kwam hier gelijk heen omdat je gewoon niet weet hoe snel zo’n ziekte echt je
leven gaat beindigen.
Ongeveer 2 maand geleden ging het opeens veel slechter met mijn opa
en we wisten dat het niet goed was.
We zagen hem de afgelopen 2 maanden gewoon afzwakken
en vreselijk dun worden.
Allemaal dachten we dat hij er al lang niet meer zou zijn geweest,
maar hij is er nog steeds.
De afgelopen week ging het zo slecht, dat hij eigenlijk hoopte,
dat hij ging slapen en niet meer wakker zou worden.
Dit was echt gewoon lijden voor hem.
Helaas kregen we vandaag het nieuws dat mijn opa er een extra pompje bij krijgt,
waardoor hij in een soort coma komt, en daar ook nooit meer uit komt.
Ik had met mijn opa altijd een super goede band
omdat ik de oudste kleindochter was
en bijna de enigste samen met mijn zusje van 16 neefjes.
Daarom weet ik zeker dat dit een hele moeilijke tijd gaat worden.
Heeft iemand misschien ook zo iets mee gemaakt
en hoe ben je daar mee omgegaan want ik weet het gewoon niet meer.
Sorry, voor het lange verhaal, maar het moest er gewoon even uit.
Extra bericht:
Helaas is mijn opa heengegaan op 30 december.
Aanstaande maandag is de begrafenis.
Hij is thuis bij mijn oma opgebaard, al in de kist.
Ik heb nu 1x bij hem gekeken en hij ligt er heel mooi bij.
Hij heeft na lange tijd weer rust op het gezicht en hij is met een glimlach gestorven.
Als je naar hem kijkt is het net dat hij blij is dat hij gestorven is,
en het nu fijn heeft.
xKarine 
