Ik heb 2 jaar geleden mijn beste vriend verloren door een auto-ongeluk,
Ik heb het er erg moeilijk mee gehad en nog steeds vind ik het moeilijk om er over te praten.
Ik vroeg me dus af, zijn er meer mensen die een vriend/vriendin of moeder/vader of iemand anders dierbaars zijn verloren?
En hoe gaan jullie hier mee om?
Ze zijn forever in onze gedachten
Als eerste, wat vreselijk!
Zelf heb ik toen ik 8 was een vriendin (van 10) verloren die aan een scheur in haar aorta (lichaamslagader) is overleden.. Het was allemaal heel erg tragisch zeg maar.
Haar ouders waren een soort ‘oppas’ voor mij dus ik kwam daar voor school, tussen de middag en na school tot het avondeten.. Dus ze was als een soort zus voor mij..Het was best moeilijk..Maar nu kan ik er wel goed mee omgaan.
aahh sterkte allebei<3
zelf heb ik gister nog een begrafenis gehad van een tante en in oktober heeft mijnn nicht zelfmoord gepleegt een week voor haar verjaardag op haar verjaardag is ze ook begraven nu kan ik er wel mee om gaan, maar het blijft natuurlijk altijd moeilijk,
xxx
Ahh wat een rot verhalen! het is nooit leuk iemand te verliezen waarvan je veel hield of een goede band had
allebei nog steeds veel sterkte ! :love:
waarschijnlijk hebben jullie het wel in het nieuws gehoord, een meisje van zestien die vrijdagavond is aangereden op de antwerpse steenweg en die gisteren is overleden.
dat meisje, sophie van de heijning is een vriendin van mij.
is ben dan wel twee jaar jonger maar sophie was geliefd door iedereen op mater-salvatoris.
toen het nieuws gisteren bekend raakte, was echt iedereen aan het wenen zelfs de leerkrachten. het beeld was hertverscheurend.
niemand kon het geloven, er was verwarring,verdriet maar ook woede.
het meisje met het gouden hart was dood.
gisterenavond was er een stille mars waar ik jammer genoeg niet heen kon.
vrijdag wordt er om 11u00 een minuut stilte gehouden en ’s avonds om 19u00 is er een herdenking op de plaats van het ongeval waar ik dan ook heen ga.
mijn manier om het te verwerking is erover praten en als er geen woorden meer zijn elkaar troosten met knuffels. ook wenen is een manier waarop ik het een plaats kan geven. het is geen schande om te wenen, het is zelfs een teken dat je ook gevoelens hebt en om die persoon gaf.
sophie schat, we zullen je nooit vergeten. uit het oog maar nooit uit het hart
in 2006 is me oma overleden.
ik heb het er erg moeilijk mee gehad en nog steeds.
ik ben ook iemand die er veder met niemand echt overpraat.
daarom ga ik vaak naar haar graf en praat ik daar met haar of ’s avonds praat ik met haar.
en elke keer vertel ik der dat ik der mis.
me oma was een soort moeder voor me omdat ik daar heel veel was en we altijd leuke dingen samen deden.
als ik jou was zou ik een goeie vriendin het vertellen dat je er nog steeds moeite mee heb en dat is begrijpelijk. en als je der behoefte aan heb herinneren ophalen zoals waar jullie om hebben gelachen en waar je nog steeds om kan leven. blijf hem herinneren als de persoon hoe die was.
en blijf niet treuren dat doet hem ook pijn.
onthou hij is Elke dag bij je .!
he waakt over je.!
X(L)
Het is geen mens maar een dier;
het gaat om Cheetah mijn kat
maar ze betekende echt heel veel voor me.
Als ik me rot voelde of als ik werd gepest dan kwam
ze altijd bij me net of ze me begreep
en toen plots was daar een tumor in haar mond
daardoor kon ze niet meer eten en moesten
we haar in laten slapen.
Nu hangt er een foto op mijn slaapkamer en
telkens als ik er naar kijk moet ik nog huilen,
al is het 3 jaar geleden.
Ook heb ik 2 jaar geleden mijn oma verloren;
ik ging bijna ieder weekend bij haar logeren
en met mijn oma kon je altijd lachen,
zelfs na een jaar in het ziekenhuis te hebben gelegenv
vocht ze door.
Oma & Cheetah we vergeten jullie noooooit! <3
