Haaj,
ik wil ff iets kwijt. Ik ben er sinds kort achter dat ik het syndroom van Asperger heb (een vorm van autisme waarbij je heel veel moeite hebt met sociale contacten enzo). Na 5 jaar depressie en me afvragen waarom ik zo anders ben en anders denk en niet goed ben in contacten leggen voelt het als een opluchting, nu ik in ieder geval weet dat ik er niks aan kan doen en dat ik niet ‘raar’ ofzo ben (hoewel anderen dat wel denken). Maar het probleem is dat ik nu een nieuwe klas heb. Ik ben dus dierverzorging gaan doen en de opleiding bevalt me heel goed, maar het contact met klasgenoten, daar zit ik mee. Ik kan er gewoon niet mee omgaan. Ik weet niet wat ik tegen ze moet zeggen en als ik al iets te zeggen heb weet ik niet hoe ik het gesprek verder moet gaan. Ook heb ik er nogal moeite mee ze te vertrouwen. Als ze tegen me praten weet ik niet of ze serieus aardig tegen me zijn of dat ze maar doen alsof. Ik ben slecht in lichaamstaal lezen dus daar ben ik heel voorzichtig mee, en dan ontwijk ik ze liever.
Ik zit het liefst gewoon afgezonderd van de rest mijn eigen ding te doen. Maar dan vinden ze me raar en apart en een buitenstaander, en dat wil ik ook niet. Uitleggen wat het syndroom inhoud heeft ook geen zin, omdat ze me dan helemaal als een raar iemand gaan zien.
Dat contact leggen is geen geval van je over je verlegenheid heenzetten. Want ik kan het gewoon echt niet. Ik weet niet hoe het moet en als ik het probeer lukt het me niet.
Dat wou ik gewoon even kwijt. Kent iemand hier mensen met Asperger of heeft iemand het zelf ook? Of misschien (praktische) tips tegen verlegenheid waar ik iets aan zou kunnen hebben? Ik wil echt gewoon een keer een leuk schooljaar hebben zonder me een asociale buitenstaander te voelen :(
Nou ja, als je al zover bent gekomen, bedankt voor het lezen :) !
Hallo Milou!
Ik heb je hele verhaal gelezen en leef erg met je mee!
Ik heb zelf geen Asperger. maar ik ben ook heel erg verlegen en leg moeilijk contacten.
Toch heb ik lieve en leuke vriendinnen in men klas.
Bij kwamen die vriendinnen vanzelf. ik praat niet veel tegen mensen die ik niet goed ken.
Maar tegen mijn vriendinnen gewoon dan ga ik hellemaal los om het zo even te noemen.
Mischien kun je naar de spiegel lopen en zeggen ik ben goed zoals ik ben en ikben geen buitenstaander niemand vind mij raar!! zeg dit dan een paar keer mischien voel je je dan wat beter . ik weet het eigenlijk niet of dit goed is maar mischien helpt je een beetje.
Alleen in een hoekje zitten moet je zeker niet doen. dat mensen je dan raar gaan vinden moeten hun weten eigenlijkm aar het is ook veel gezelliger om bij mensen die je kent te gaan zitten dan helemaal in je uppie toch?
in jou geval is het dat je een syndroom hebt. dat is natuurlijk erg vervelend. probeer meer met mensen te gaan praten , stap erop en wees erg vrolijk en laat niet merken dat je onzeker bent , dat is heel moeilijk wand dat vond ik ook. soms heb ik dat nog steeds dat ik haast niks zeg maar het gaat beter. ik ben minder verlegen sinds ik op de middelbare school zit. alles is beter! en daar ben ik zelf erg blij mee . je red het wel en je kunt het!
groetjes en met veel succes en sterkste kimberly.
Ben je er zelf achter gekomen dat je Asperger hebt of is dat onderzocht? Want als je zelf de symptomen herkent, dan durf ik te beweren dat je gewoon een vorm hebt van sociale angst of een gebrek aan ervaring op sociaal gebied. Asperger is namelijk een syndroom dat niet eens zoveel met het sociale te maken heeft, gezien dat gewoon een bijeffect is.
Anyhow, even wat over mezelf dan maar: Ik heb zelf een stoornis (Ontwijkende Persoonlijkheidsstoornis, voor jongeren ook wel Sociale Angst volgens DSM-IV) en kan daardoor ook geen vrienden maken in de klas. Ik dacht vroeger ook dat ik Asperger had, maar achteraf gezien klopt daar dus geen zak van. Toch zat ik vroeger redelijk in een knoop en maakte me altijd zorgen over school, over hoe mensen over me dachten en over hoe het verder zou moeten. Het verschil tussen nu en vroeger is echter dat ik me nu niet meer zoveel druk maak om wat de rest denkt. Je bent immers wie je bent en jouw beperkingen horen bij jou, evenwel als jouw voordelen. So what als je moeilijk contact kunt leggen met andere mensen, het maakt je in ieder geval niet tot een minder mens.
Nu wil ik niet zeggen dat je gewoon geen vrienden moet hebben, uiteraard niet. Het mooie is dat je zelf al aangeeft dat je wel vrienden wilt maken, maar je weet niet hoe. Een motivatie is er dus in ieder geval.
Ik weet nu niet of ik een goed advies geef, maar je geeft aan dat je moeite hebt met het vertrouwen van je gesprekspartner en je weet niet of ze je serieus aardig vinden of gewoon aan het faken zijn. Maakt dat echt uit? Tenminste, ik neem aan dat je niet meteen begint te praten over je prive-leven maar over de meer oppervlakkige dingen, dus iemand vertrouwen hoeft dan nog niet in z’n geheel, toch? En als het gesprek happert, wat dan nog? Je hoeft niet nonstop tegen iemand te praten. Je kunt altijd nog algemenere onderwerpen aankaarten, zolang je het wel probeert. Mensen neigen namelijk snel een oordeel over iemand te maken en als het lijkt alsof je geen moeite doet om contact te maken, dan kom je niet zo snel meer in contact. Als het duidelijk is dat je het wel probeert en dus open staat voor hen, dan zullen ze mogelijk wel wat meer acceptabel zijn.
Gezien dit niet mijn meest positieve kant is (ik moet het ondertussen ook doen met redelijk weinig vrienden op school :P) laat ik het hierbij en hopelijk kan iemand het verbeteren, aanvullen of wat dan ook :P Succes in ieder geval ;)
Ik ben er zelf achtergekomen en daarna is het onderzocht. Het is bij mij niet alleen het sociale gedeelte, maar ook alle andere dingetjes die bij Asperger horen (slechte motoriek, niet weten wanneer ik nou iets onbeleefds of beleefds zeg, slecht met veranderingen om kunnen gaan, 1 specifieke interesse hebben, egocentrisch zijn, etc.), maar die zijn niet zo boeiend voor het verhaal. Ik bedoel, schijt aan dat ik slecht ben in gym en dat ik soms dingen zeg die ik beter niet kan zeggen, of dat ik uren over Finland kan praten of een woedeaanval kan krijgen om een tikkende wekker. Het sociale gedeelte van het syndroom is bij mij echt een probleem.
Over oppervlakkige dingen praten kan ik niet. Ik weet niet waarom maar dat lukt me gewoon niet. Sommige mensen die beginnen gewoon over koetjes en kalfjes en lullen zo een uur vol, maar ik kan dat niet. Zowiezo zie ik er het nut niet van in en ten tweede boeit het me gewoon niks. Het is bij mij ook geen angst of onzekerheid maar meer dat ik geen interesse heb in nutteloze gesprekken voeren. Als ik al een luchtig onderwerp weet dan kan ik niet uit mijn woorden komen of val ik halverwege het gesprek stil. Bij dingen die me interesseren heb ik daar geen last van.
Alleen in een hoekje zitten doe ik ook niet letterlijk (hoewel ik soms wel expres alleen achterin de klas ga zitten ofzo), maar ik zit soms liever alleen in een hoekje dan alleen in een grote groep.
Ja, ik ken verschillende mensen met het syndroom van Asperger en zelf heb ik veel weg van iemand met Borderline, maar dat is nooit vastgesteld.
Maak je niet al te druk, vrienden die bij je passen komen vanzelf wel. En het is heel simpel, als ze je echt raar vinden, zijn ze je niet waard. Het is moeilijk op het begin, maar je moet je ook wel realiseren dat je de opleiding doet voor jezélf, niet om vrienden te maken. Toch? De vrienden komen vanzelf, als mensen je geleidelijk aan beter leren kennen. Er zullen altijd mensen zijn die je ‘raar’ vinden, maar er zullen ook mensen zijn die je ‘interesant’ vinden en dus moeite zullen doen om je beter te leren kennen. Interesant is natuurlijk nogal vreemd uitgedrukt en ik kan me voorstellen dat je heel niet als interesant gezien wil worden, maar ik kan geen andere goede verwoording vinden.
Ik ben zelf ook heel erg op mezelf. ik ben wel altijd aanwezig in een klas, maak opmerkingen en ben best druk. Maar mijn opmerkingen zijn altijd sarcastisch jegens anderen of docenten, waardoor ik een soort ‘muurtje’ om mezelf heen gebouwd heb. Niet geheel bewust, maar het gebeurde wel. Daardoor heb ik ook weinig vrienden, maar ik kwam vanzelf mensen tegen die door de muurtje heen wilde prikken om te kijken wie ik nou eigenlijk was. En die mensen kom jij vast ook nog wel tegen =]
Hey
Ik ken het, ik heb zelf ook ASS, maar ik ken ook heel veel mensen die het hebben (waaronder mijn neefje, broer en ex-vriendje). Ik heb gelukkig wel een lichtere vorm, maar ben wel ook nog manisch depressief. Veel vrienden van met met Asperger gaan naar een speciale avond voor mensen met autistisch spectrum. Daar hebben ze ook nieuwe vrienden gemaakt en wat tips aangehoord om er mee om te gaan, misscgien hebben ze dat bij jou in de buurt ook?
Hey,
Ik heb geen syndroom voor zover ik weet, al hoop ik soms van wel want ik ben sociaal ook heel slecht. Soms is het niet erg om lekker weg te kruipen in een hoekje met jou eigen muziek, moet kunnen toch? Als je daarentegen je wel interesse toont tegenover klasgenoten is het prima. Gewoon eens erbij gaan staan en mee lachen luisteren en als je iets durft te zeggen dit doen en anders niet. Je voelt je vanzelf dan meer op gemak en misschien vragen ze je dan iets en kun je dan contact leggen.
Gewoon vriendelijk en enigszins vrolijk doen. Misschien als je iemand dan leert vertrouwen kun je dit probleem uitleggen? Begrip krijgen ze vanzelf wel iedereen word ouder en begripvoller.
Hallo
nu ik dit verhaal heb gelezen komt het mij heel bekend voor in hoe ik zelf ook ben.
ik heb zelf sociale angst.
maar ik durf zelfs bijna niet de deur uit, of met openbaar vervoer.
tenzij er iemand bij mij is, zoals bijv me ouders of mn vriend.
verder heb ik ook niet echt vriendinen…
en druk mijzelf altijd in een hoekje.
nu op school zijn we er mee bezig geweest, k weet niet precies hoe de methode heet, maar kwam er op neer dat het allemaal tussen je oren zit.
(wat uit eindelijk natuurlijk ook zo is)
ik moest allemaal dingen op papier moest zetten over wat ik kan en hoe ik ben en hoe ik ben bij mijn familie enz.
door zoveel oefeningen gedaan te hebben en dat soort dingen op te schijven heb ik al wat meer zelf waardering gekregen en het gaat nu ook stukken beter.
ik was altijd bang dat mensen rare dingen over mij gingen denken of dat ik misschien iets verkeerds kan zegge, dus zat ik altijd maar stil in een hoekje.
niemand die last van me had.
ben er nu achter dat dat dus helemaal niet goed is en dat het niet geeft om je zelf te zijn.
en nu gaat het stukje bij beetje steeds beter:D
@meisje1988 wrote:
nu op school zijn we er mee bezig geweest, k weet niet precies hoe de methode heet, maar kwam er op neer dat het allemaal tussen je oren zit.
Bedoel je niet gewoon cognitieve therapie of cognitieve training? :P Of RET, of het ABC-schema..
Aan dat soort oefeningen heb ik vrij weinig denk ik. Ik heb namelijk geen sociale angst. Het verschil tussen Asperger en sociale angst is dat mensen met Asperger geen behoefte hebben aan contact met anderen. Ik ben ook niet onzeker of verlegen, maar meer onverschillig. De enige rede waarom ik wel aansluiting zoek met mijn klasgenoten is omdat het min of meer van je verwacht word op een MBO opleiding… Ik ben voor zolang ik me kan herinneren altijd een buitenbeentje geweest, en juist omdat ik altijd op mezelf was ben ik gepest en afgewezen, en dat wil ik niet meer. Dus dan maar contact zoeken. Maar ja, daar ben ik dus heel slecht in.
Maar wil jij wel graag meer contacten of wil je het zelf liever ook niet ?
Ze wil het wel, maar dan alleen omdat ze anders weer als buitenbeentje word gezien. of niet?
ik heb zelf ook een vorm van Autisme, en ik heb zelf ook niet zo’n behoefte aan contact met klasgenoten (want die zie ik toch niet zo vaak) en ik vertrouw ze ook niet zo. En daarbij herken ik ook wat je zegt, dat je een gesprek beginnen moeilijk vind, en je daarna ook niet weet hoe het gesprek verder moet gaan. En of mensen iets serieus bedoelen of sarcastisch. Dat herken ik alleen bij mensen die bekend zijn voor mij.
maar bij welke instantie is er onderzocht en ontdekt dat je Asperger hebt? kunnen die je niet helpen of begeleiden als je daar aan de bel trekt? of heeft dat niks geholpen?
Ik heb een aantal keren gesolliciteerd bij een bedrijf, maar toen ik zei dat ik het Syndroom Van Asperger had, hebben ze me afgewezen, omdat ‘autisten dom zijn’ Bij mijn huidige werkgever, waar ik nu zit, heb ik niet gezegd dat ik autistisch ben, omdat ik doodsbang ben om ontslagen te worden.
Ik lig op het moment met mijn teamleidinggevende overhoop. Als je alleen met haar bent is ze erg aardig, maar zodra er iemand binnenkomt negeert ze me volkomen. Ze zet me ook voor schut bij de bewoners, en die geven haar dan gelijk. Tenminste, de meeste. Ik durf tege haar al helemaal nie te zeggen dat ik autistisch ben, dan weet ik gelijk al waar ik naartoe mag.
Ik hoop dat ik het wel een keer kan zeggen, maar ik word er zo kwaad om om het feit dat autisten gewoon dom zijn. Kunnen wij er wat aan doen dat we autistisch zijn? Daar kiezen we toch zelf niet voor? Of zie ik dat dan verkeerd?
Ik wil zeggen tegen alle mensen die autisme hebben: Laat je niet kennen! We zijn allemaal sterk, al denken sommige mensen dus van niet. Samen staan we sterk!
Willeke
Ik vind dat gewoon zo erg dat mensen dat zeggen, als je autistisch bent ben je helemaal niet dom! Mijn neefje is heeft ook vorm van autisme, als je ziet hoe slim hij is voor zijn leeftijd, hij is alleen een beetje en buitenbeentje maar ik weet zeker dat hij heel ver zal komen…
Misschien kun je het op school ter sprake brengen bij je mentor/decaan.. En dat hij/zij met jou en de klas er over in gesprek gaat en dan uitlegt wat het is, wat je moeilijk vind etc..
Sterkte ermee hopelijk wordt het snel wat beter !:)
Ik zit op het mbo, en had een paar weken geleden een toets over Nederlands. Daaruit kwam dat ik aardig wat moeite heb met begrijpend lezen. De lerares vond dat al een beetje raar, omdat de rest van de klas geen moeite had met dat onderdeel, met uitzondering van 2 andere mensen uit mijn klas, maar die zijn buitenlands en hebben daar dus al sowieso moeite mee, maar dat is even niet terzake nu.
Heb donderdag een heel lang gesprek gehad op mijn werk. Mijn teamleidinggevende was erbij, daar was ik al niet blij mee, omdat ik in haar opzicht niets goed kan doen. Als ze alleen met me is, dan is ze een hele andere persoon, lief en zacht. zodra er iemand bijkomt ziit ze me altijd af te kafferen, dan doe ik niets goeds meer. Maar goed, na het gesprek voelde ik me aardig k*t, en wilde het liefst naar huis, maar ik moest nog 5 uur werken. Dat ging op zich wel, maar ik was wel wat afwezig :(
Hopen dat het beter gaat binnenkort, als het niet gaat stop ik ermee.. Kzie et wel :(
Ps hebben jullie tips hoe ik met mijn teamleidinggevende om moet gaan? Vind eigenlijk dat een teamleidinggevende zo niet hoort te doen, maar dat kan ook aan mij liggen.
@Willeke: bij de koekjesfabriek hier in de buurt zit ook zo’n vrouw.. Dan gaat ze expres tegen werknemers liegen over bepaalde dingen (bv dat er 8 ipv 6 koekjes in een pakje moeten) zodat zij vervolgens de schuld krijgen dat ze het fout doen.. Wat doe je eraan? Tja, tegen haarzelf kun je niet veel doen. Als het echt een hinder is in je werk, dan kun je het beste weggaan. Immers, het plezier in je werk is heel erg belangrijk en zij is daar duidelijk een tegenwerking van. Als je het nog wel kunt slikken, probeer het dan gewoon te negeren. Het is niet jouw schuld, jij doet niks fout. Dat soort mensen zijn er nou eenmaal, van die mensen die bepaalde dingen doen die niemand begrijpt. Klootzakken, aso’s, dat soort mensen. Het ligt in ieder geval niet aan jou, daar moet je al blij mee zijn :) Je bent een hartstikke aardige meid en ik vind het echt heel rot dat je er zo mee zit.. Succes in ieder geval.
@Eilse_ wrote:
De meeste autisten zijn juist absurd slim, op een bepaald gebied. De meeste hoogbegaafde mensen hebben een vorm van autisme. Dus waar ze het vandaan halen dat autisten dom zijn, begrijp ik niet helemaal.
Idd, vooral bij de Asperger. Hoog IQ, laag EQ (meestal)
Hoi Milou,
Mijn broer heeft Asperger.
Toen we daarachter kwamen heeft hij er medicijnen voor gekregen en hebben we allemaal boeken gelezen over dat syndroom. Mijn ouders hebben er in het begin hulp bij gekregen om hem te begrijpen. Het gaat nu redelijk goed bij ons thuis en er zijn ook momenten dat ik niet aan mijn broer merk dat hij ‘anders’ is. Ik vind dat Asperger je leven niet in de weg staat, het zal je leven soms wat moeilijker maken. Jij bent ook gewoon een mens en iedereen heeft een afwijking, ik weet zeker dat jij een hele leuke meid bent en niet zoveel zal verschillen van anderen.
Mijn broer gaat volgende week beginnen met hersen-therapie. Het syndroom asperger zorgt dat je minder stofjes maakt die zorgen dat je je kan concentreren en plannen en verplaatsen in andere mensen. Het draait dus om een soort van discipline, op die therapie worden je hersen geprikkeld om meer van die stofjes aan te maken. Dat gaat in de vorm van een autotje op de baan houden of een vliegtuigje laten opstarten, maar dan met je hersenen. Bij sommige mensen werkt het wel, en die komen een stuk verder ermee, en bij sommige niet. Ik zal is aan mijn ouders vragen of zij een site hebben over die stichting en dan zal ik die hier even posten!
Veel succes.
xxx
Tessa
Nog een post ;)
http://www.neurofeedbackgroup.nl/
Asjeblieft !
Een meisje dat ik ken had ook leerproblemen, en kon zich lastig uiten in taal en was vrij introvert. Na een tijdje neurofeedback werd ze veel opener en toegankelijker en ook het leren op school ging een stuk beter. Voor mensen uit het Noorden die nieuwsgierig zijn, kijk maar es op: http://www.neurobics.nl
succes!
@Eilse_ wrote:
ik ehb de hele tijd de neiging om hier te vertellen dat mijn vriendje asperger heeft maar dat je dat nauwelijks aan hem merkt, dus dat er ook best goed mee om te gaan is. Maar dat is redelijk loos.
Maargoed, ik heb het nu toch gezegt x’]
Mja die heb je er ook bij indd, dat je het nauwlijks merkt aan diegene. Ik denk dat jou vriend het dan in een milde vorm heeft :)
@Irisjee* wrote:
@Eilse_ wrote:
ik ehb de hele tijd de neiging om hier te vertellen dat mijn vriendje asperger heeft maar dat je dat nauwelijks aan hem merkt, dus dat er ook best goed mee om te gaan is. Maar dat is redelijk loos.
Maargoed, ik heb het nu toch gezegt x’]
Mja die heb je er ook bij indd, dat je het nauwlijks merkt aan diegene. Ik denk dat jou vriend het dan in een milde vorm heeft :)
Ja idd, dan heeft hij inderdaad een mildere vorm. Bij mijn ex daarintegen was het echt duidelijk te merken dat hij Asperger had. Op zich had ik er niet veel problemen mee, want ik weet wel wat het inhoud enzo (ik heb zelf een hele milde vorm, maar toch), maar soms was het wel ‘vervelend’.
Hey, weetje wat het fijne is. Met meiden kan je veel makkelijker en fijner praten over dit soort onderwerpen.
Ik heb ook ASS…
Dit hadden ze bij mij ontdekt toen ik in groep6 zat op de basisschool. Ondanks dat ik het zelf niet in de gaten had, vertoonde ik dus ‘appart’ gedrag, en was ik vooral gefocused op mijn eigen wereldje. Natuurlijk had ik de problemen al eerder, maar toen wisten ze simpel weg nog niet dat het Autisme was, en dachten ze dat ik niet goed kon leren, waardoor ze mij naar ‘speciaal onderwijs’ wouden sturen. Mijn moeder was hier tegenin gegaan, en vervolgens ben ik dus op school gebleven tot in groep 6.
Na groep6 ging ik dus naar speciaal onderwijs. Daar verliep het goed, totdat ik over ging naar de middelbare school. Ik kwam dus terecht op een middelbare school, met o.a. mensen met autisme en ADHD, want blijkbaar hadden leraren daar niet in de gaten dat dit niet samen gaat :lol:
Op die middelbare school vertoonde ik weer appart gedrag, dus vonden mensen mij ‘raar’ en werd ik gepest. Vervolgens ging ik me steeds meer afzonderen van de rest, en was overgevoelig voor bepaalde opmerkingen die anderen tegen mij maakte. Omdat ik mij meer ging afzonderen en dus alleen in een hoekje ging zitten, en met mijn telefoon spelen, werd ik dus nog meer gepest. Naderhand was dit zo erg geworden dat ik heel erg gespannen was, en heel veel sociale problemen had. met anderen woorden, ik was vriendloos geworden; dus gingen mensen vervolgens ook zeggen: ‘He koos vriendloos’.
DUs ik ben 2 jaar lang vriendloos geweest. Naderhand moesten we dus doorstromen naar een andere school, aangezien de huidige school niet langer als 3 jaar duurde.
Toen ik naar een andere school ging, heb ik de kans gekregen mijn leven helemaal weer op te brengen, en het fijne was dat deze school geen speciaal onderwijs was :D.
Ik ben nu helemaal niet meer onzeker. Omdat ik nu zo zeker van mezelf ben, kunnen ze mij niet meer raken door me te pesten, want ik heb gewoon serieus schijt aan die gasten die mij proberen te pesten.
Als ze mij proberen te pesten denk ik bij mezelf: ‘we zien wel wie er hier het verste komt met zn toekomst’.
Op dit moment gaat het dus sociaal harstikke goed op school.
Maar nog steeds heb ik last van wantrouwen. Zo kan ik bepaalde sociale situaties niet goed inschatten, (dus niet weten waaneer ze me voor de gek houden of niet), en ik heb het gevoel dat ze me op een of andere manier op sommige momenten proberen te pesten, maar dat het hun in de meeste gevallen simpelweg niet lukt om mij daarmee te raken.
Ik heb nu over het algemeen geen sociale problemen meer, tenzij we het over (ja idd) meisjes gaan hebben :P : Ik kan simpelweg niet naar een meisje toestappen in de discotheek, omdat ik gewoon serieus veel te verlegen ben, iets houdt me tegen waardoor ik haar niet kan benaderen. :D, En wanneer dit toch lukt, dan moet het weer eens zonodig gebeuren dat ze mij niet kan verstaan vanwege de muziek! :lol: :lol:
—
Op de school waar ik nu zit heb ik ook een ‘auticoach’ waar ik dus met problemen terecht kan, en die auticoash kan mij bijzonder goed helpen.
Misschien is het dan wel een goede beslissing om een soorgelijke autocoash te regelen. Want ik kan je verzekeren, je kan bij diegene met al je problemen terecht!
—-
Maar nu eventjes over het soliciteren met een autistische stoornis.
Je moet iig nooit zeggen dat je autistisch ben, want dan krijgen deze mensen vooroordelen en woord je afgewezen met het excuus: ‘we kunnen je niet de juiste begeleiding geven’. Pas wanneer je je collegas wat beter kent, en ze gaan iets aan je merken, dan kan je pas overwegen het uit te leggen, maar zeg dan geen ‘autisme’, maar ‘sociale, en informatie verwerkende stoornis’ want anders krijgen ze het vooroordeel dat je continu naar de grond staart, en alleen in je eigen wereld leefd.
—-
zo nu is dit bericht wel lang genoeg geweest :D< yeah, mijn eerste lange bericht lol… :D:D
greetz. Tim