Hallo allemaal! ^^
Ik ben dus bezig met dit verhaal, ik post het namelijk ook op een ander forum en ben er al best wel ver mee. Omdat ik over het algemeen wel positieve reacties kreeg wilde ik het hier ook gaan posten (a)
Njoy!
Hoofdstuk 1: In de Toekomst
‘Thalia?’
Een drukke winkelstraat, overal zie je mensen met tassen aan hun arm van het winkelen. Her en der nog een enkeling die snel de bus moet nemen en in rap tempo voorbij de mensen spurt. Midden in die menigte worstelt een brunette om bij een oude bekende te komen. Tenminste, als ze het goed had. Ze meent het meisje -of nee, de vrouw, inmiddels- te herkennen.
‘Thalia!’
Niemand reageert. Was ze het niet? Had ze het verkeerd, dat kon toch niet? Ze leek zo erg op…
Plotseling, in een wirwar van zwarte krullen, draait de vrouw in kwestie zich om, druk pratend in haar mobieltje. Een glimlach siert haar gezicht en aan haar arm bungelen twee tassen. Haar grote bruine ogen staan ontspannen en stralen tegelijkertijd van blijdschap. De brunette houd haar adem even in. Ze was het, maar wat een verschil met vijf jaar geleden! De XXL vesten zijn verdwenen, evenals de “whatever” blik en sneakers. Thalia was een jonge vrouw geworden, met de smaakvolle kleding die bij een tweeëntwintigjarige hoorden.
‘Thalia?’ mompelt ze nog een keer vlak naast de vrouw, dit keer verlegen.
Thalia klapt intussen haar mobieltje dicht en draait zich verbaasd om naar de brunette die haar naam genoemd had. ‘Ja, dat ben ik,’ antwoord ze, onderzoekend. ‘Ken ik jou?’
‘Nou, ehm… ik weet niet of je me nog herkent, maar ik ben het: Aurélie.’
Thalia kijkt nog even verwart, maar dan worden haar ogen groot. ‘Aurélie! Ben jij het echt? Ja, je bent het echt! Wauw…’ verzucht ze met een grijns. ‘Wat heb ik jou lang niet meer gezien zeg.’
‘Vijf jaar,’ beaamd Aurélie al knikkend. ‘Maar hoe gaat het eigenlijk met je,’ vraagt ze nieuwsgierig. ‘Na al die dingen die je zijn overkomen. Het was niet niks.’
‘Ja,’ Thalia valt even stil. ‘Dit praat niet zo lekker, heb je anders even tijd, dan kunnen we even ergens een hapje eten,’ ze kijkt op haar mobieltje. ‘Het is toch al middag en ik heb niet kunnen ontbijten.’ Ze wijst naar de tassen. ‘Morgen gaan we op vakantie dus ik moest snel op zoek naar de laatste spullen.’
Aurélie knikt en de kralen van haar kettingen botsen tegen elkaar. De lange rokken en glimmende lakschoentjes van vroeger waren verdwenen, alleen de nette blouses en kralenkettingen droeg ze nog. Wel hield ze zich nog met wicca bezig. Zo vond het nou eenmaal interessant.
‘Oké dan! Vind je het goed als we naar de V&D gaan? Ze hebben daar echt zalige tonijn broodjes, ik ben er gek op!’
Aurélie lacht om de enthousiasme in haar stem. ‘Tuurlijk, ik vind alles goed.’
Wat ze er niet bij had gezegd was dat ze inmiddels een journalist was. En ze had er ook niet bij gezegd dat ze Thalia hier al had verwacht. Het was ook niet haar plan geweest op Thalia op te sporen. Of misschien toch wel, maar dan niet om deze reden. Ze walgt van zichzelf als ze terugdenkt aan het gesprek met haar eindredactrice. Ze had niet moeten meewerken, alleen op dat moment kon ze alleen nog voor zich zien hoe ze door haar huisbaas op straat werd geschopt omdat ze haar huur weer eens niet kon betalen. En het had zo onschuldig geleken, ze zou toch alleen de waarheid achterhalen, niet meer?
Wanneer ze zich gesetteld hebben achter een tafeltje en beiden een tonijnbroodje met een kop koffie voor zich hebben begint Thalia te praten.
‘Hoe gaat het eigenlijk met je?’
‘Ik was eerst,’ zegt Aurélie terwijl ze ontspannen een hap van haar tonijnbroodje neemt. Ze is niet meer verlegen. Dat is meestal zo bij Thalia, altijd al zo geweest ook. Thalia is van zichzelf zo’n kletskous en stralend persoon dat mensen zich vanzelf op hun gemak gaan voelen.
‘Vooruit, je hebt gelijk,’ geeft Thalia met een glimlach toe. Haar vingers trommelen even op het tafelblad. ‘Ik ga trouwen,’ flapt ze er dan uit.
‘Echt?’ Aurélie verstrakt even omdat ze weet wat ze nu hoort te doen, onder de tafel drukt ze haastig op het knopje “record” van haar mobiel. ‘Met wie?’
‘Met Math- Lucian,’ verbeterd Thalia snel haarzelf. ‘Volgend jaar. We zijn al best wel lang samen en we houden, zeg maar, nog steeds van elkaar, dus… hij heeft me een maand geleden gevraagd.’
‘Wat leuk!’ stoot Aurélie uit. Ze doet niet helemaal nep, ze is oprecht blij voor Thalia. Maar ze had het ongelukje wel gehoord en haar mobieltje zou het vast en zeker opgenomen hebben. Thalia wilde Matthew zeggen, de Matthew van Super Star. De Super Star waar haar baas een verhaal van wilt. ‘Wanneer hebben jullie elkaar ontmoet?’
‘Drie jaar geleden,’ zegt Thalia zorgvuldig, ze lijkt op haar hoede. ‘Op de Universiteit.’
‘En met Matthew, hoe is dat afgelopen?’ Ze heeft het gedaan. Het kritieke punt heeft ze gelijk aangesneden.
‘Oh, dat,’ zegt Thalia zachtjes. Ze slaat haar ogen neer. ‘Ik wil het daar niet over hebben… als je het niet erg vind.’
‘Ik vind het niet erg,’ zegt Aurélie opgelucht. ‘Zulke dingen wil je meestal voor je zelf houden, dat heb ik ook. Ik begrijp het.’
‘Misschien…’ Thalia twijfelt even. ‘Ik wil je anders wel vertellen hoe Super Star me vergaan is,’ besluit ze dan. ‘Ik vertrouw jou wel, je hebt altijd mijn geheimen goed bewaard. Ook al waren het kleine en nietige geheimen, je hebt ze nooit doorverteld. En misschien naarmate ik je mijn ervaringen vertel, voel ik me wat losser om je alles te vertellen. Want je blijft hoe dan ook een oude klasgenoot. Het is niet dat ik je elke dag spreek,’ zegt ze met een glimlacht, maar haar ogen stralen niet. Er zit een verdriet in die Aurélie nooit eerder gezien heeft.
‘Het hoeft echt niet, als je het niet wilt,’ probeert Aurélie nog een keer, zwakjes.
‘Nee, het is goed,’ zegt Thalia. ‘Dat vind ik zo leuk aan jou. Je dwingt me nooit iets te vertellen,’ ze glimlacht weer, deze keer oprecht en Aurélies vingers houden haar mobieltje nu krampachtig vast terwijl ze wrang terug glimlacht.
‘Goed,’ zucht Thalia. ‘Het begon allemaal op vijf september, ik was net zeventien geworden en liep samen met Ralph de school in…’
oeh spannend ben benieuwd voor de rest
Bedankt alletwee! Ik ben al heel ver met het verhaal -in word 78 blz.- dus voorlopig kan ik posten wanneer ik wil..
Hier is voor vandaag nog een stukje^^
Oké, spannig erin houden dus, ;)
Hier is voor vandaag weer en stuk.. ^^
Ik heb trouwens ook afbeeldingen gezocht voor mijn personages.. ^^
Eerst wilde ik echt personene, maar dat lukte niet dus heb ik nu anime personages. Het kan dus zijn dat je een poppetje herkent van een serie, ofzo.. Het is niet mijn bedoeling het in te pikken, ik wil alleen een beeld geven hoe ze eruitzien. :)
Als iemand het niet leuk vind dat ik ze post, gewoon zeggen (a)
Thalia
@xAlina. wrote:
Over die afbeeldingen, ik snap niet precies waarom, het boeit me niet hoe iemand eruit ziet… En de meeste mensen hebben zelf al wel een beeld van diegene in zijn hoofd, tenminste ik wel ;)
Verder wel een goed stuk!!
hm, ja.. dat is natuurlijk ook weer zo. Ik vind het persoonlijk ook leuker om zelf een beeld te vormen van de personages, maar op het andere forum waar ik zat vonden ze het juist weer heel leuk dat ik ze postte, vandaar dat ik het hier ook deed.
Maar ik denk dat ik het alleen bij deze afbeelding laat, Thalia is toch de hoofdpersoon, dus zo erg is het niet.. ^^
het is wel leuk geschreven, het boeit me ook egt;)
ennuh over die personages, ik vind ook altijd dat je creeërt een beeld van iemand en als er dan plaatjes bij geplaatst zijn klopt dat beeld nooit
Oké, geen plaatjes over personages meer dus.. ;)
Hier is nog een klein stukje.
Thank you! ^^
De aula was vol, echt própvol. Zo vol dat je er letterlijk tussen moet wringen als je erbij wilde staan, maar ik had gelukkig wel goed zicht. En onze aula was groot, dus dat zegt wat. Helemaal vooraan was blijkbaar gebouwd, want er pronkte een enorm podium. Wel van hout, je kunt niet alles hebben, maar toch. Plotseling klonk er gekuch vooraan. Nou ja, een soort vervormde harde kuch die je altijd hoort als je door een microfoon hoest.
Directeur Merdon stond vooraan op het podium met de microfoon in zijn hand. Achter hem was een groot scherm opgesteld die blijkbaar als televisie diende. ‘Best jongens en meisjes,’ begon hij, een beetje nerveus. ‘Zoals de meeste van jullie weten doen wij mee aan het programma “Super Star.”‘ Weer een kuchje, misschien had hij last van zijn keel. ‘De opdracht is dat tien leerlingen van onze school naar Oostenrijk worden gestuurd waar ze een maand lang zullen strijden voor onze school.’
Gejuich door de leerlingen.
‘De leerlingen die gaan zullen een aangepast lesrooster krijgen zodat ze niet te veel zullen achter lopen met de leerstof als ze weer terug komen.’
Boe geroep. Had je kunnen verwachten.
‘Maar nu moeten we natuurlijk wel nog tien leerlingen zien te vinden die naar Oostenrijk gaan…’ hij pauzeerde even voor het effect. Woesh, die man kon zo in de showbusiness. Zou hij dan vrienden met Norby worden denk je? Ik schudde mijn hoofd, back to business, Thalia!
‘en daarom houden we vanaf donderdag hier audities zodat we de beste eruit kunnen halen. Het maakt niet uit wat je doet; zang, dans, voor mij part goochel je. Het moet alleen wel góéd zijn. Want we willen natuurlijk wel winnen, of niet soms?’
Alle leerlingen schreeuwden geestdriftig “JA” en Directeur Merdon gaf tevreden de microfoon door aan een klein vrouwtje met blond stijl haar en modieuze kleding.
‘Hallo allemaal,’ begon ze met zachte stem in het Engels. ‘Ik ben Anna Gowthen en ik ben hier om een aantal regels op te noemen die voor de show Super Star gelden.’ Geroezemoes weerklonk uit het publiek. ‘En om aan te kondigen dat ik de begeleidster zal zijn voor de tien leerlingen die naar Oostenrijk gaan,’ voegde ze er met een glimlach nog aan toe. ‘Ik kijk er al naar uit om met jullie te mogen samen werken. Maar nu de regels,’ ze haalde een wit briefje tevoorschijn en las hardop voor: ‘In de wedstrijd is het belangrijk dat je eerlijk speelt. Dingen zoals drugs, drank of medicijnen die je losser maken en beter laten presteren zijn dus verbóden,’ Anne keek op van haar papiertje.
‘Dit moeten jullie heel serieus nemen, want zodra je betrapt word is het spel over en kun je vertrekken. Regel nummer twee: de leerlingen die gekozen worden om naar Oostenrijk te gaan zullen hun familie en vrienden lange tijd niet zien. Daarom hebben ze eens in de twee weken een vrije dag om samen met hun familie of vrienden door te brengen. Regel drie: jullie mogen twee beroemdheden uitkiezen die jullie samen met jullie begeleider of begeleidster kunnen helpen om te winnen. Regel vier: er mag niet worden gediscrimineerd door middel van uiterlijk, geslacht of geloof. Doe je dit wel en je luistert niet naar onze waarschuwingen, dan sturen we naar huis. We spelen eerlijk in Super Star. Regel vijf: Er mogen maar tien leerlingen mee naar Oostenrijk. Dat wisten jullie wel, maar ik moest alle regels oplezen, dus. En Regel zes: Maak zo veel mogelijk plezier en zet je extra veel in.’ Toen ze klaar was verfrommelde ze het briefje en richtte zich toen met een glinstering in haar ogen weer op ons. ‘We hebben ook nog een verassing voor jullie,’ kondigde ze aan. ‘We hebben alvast één van de twee beroemdheden bij ons, de ander mogen jullie zelf uitkiezen. Maar veel leerlingen verwachtten al dat we iemand meenamen, dus…’ Ze deed een stapje achteruit en keek toen verwachtingsvol naar de hoek van een podium waar een figuur het trapje op kwam lopen.
‘Hier is…’ zei Anne langzaam. ‘Jordin Sparks!’
Boem! Ontploffing! Vuurwerk met sterretjes.
Jordin kwam natuurlijk met een hele grote glimlach het podium op gelopen en nam de microfoon van Anne over. Van haar speech hoorde ik niet echt veel alleen dan dat ze het leuk vond om onze school te begeleiden. Gelukkig voor haar was onze school niet gewelddadig aangelegd. Of dat hoopte ik toch. In ieder geval kun je, je denk ik wel voorstellen dat het er niet echt rustig aan ging. We hadden nog nooit een beroemdheid op onze school gehad en het was best wel gaaf, al zeg ik het zelf. Nu ben ik niet zo fan van Jordin Sparks, maar ik vond haar muziek wel aardig en ik vond het wel leuk dat ze op onze school wilde komen. Het bleek dus -aan het eind kon ze nog een woordje hier en daar ertussen krijgen- dat zij ook in de jury zat, samen met Anne en nog iemand, maar daar hoorde ik de naam niet van. Het was ook zo’n herrie.
Op dat moment ging de bel en de aula stroomde heel langzaam leeg. Natuurlijk waren de leerlingen niet meer te stuiten na dit nieuws en de rest van de dag waren uren vol dolle pret met wanhopige leraren die trachtten enige orde te scheppen.
Ik weet niet of mensen het nog lezen, maar ik post elke dag gewoon een stukje :)
Reacties natuurlijk altijd welkom! ^^
echt supper goed
blijf schrijven
ik blijf het lezen maar posten doe ik niet altijd,
dan krijg je elke dag weer een post van mij erbij.
maar geloof me ik lees het en vind het goed, en als ik het niet meer vind hoor je wel kritiek opbouwend waarschijnlijk…
ik vind trouwens je manier van schrijven heel leuk, ik weet niet wat het precies is maar het heeft wat.
Ik vind het ook wel een spannend verhaal ^^
ik blijf lezen, het zal alleen niet iedere dag zijn..
ga zo door !
Bedankt alledrie! En ik weet dat niet iedereen elke keer gaat posten, dat heb ik ook wel, ik was alleen een beetje benieuwd wie het allemaal lazen, dus bedankt voor jullie reactie. En Yociame ook nog bedankt voor het compliment.. ^^
Hier is voor één keer nog een tweede stukje vandaag! :)
‘Heb je het trouwens gehoord?’
‘Huh?’ verward keek ik op van mijn onaangeroerde bord. Mam zou pas laat terugkomen en ik was alvast een lijstje aan het maken voor welke dingen er nog in het huis gedaan moesten worden. De woonkamer in ieder geval, de afwas ook en misschien kon ik nog net één was draaien voor ik aan mijn huiswerk ging.
‘Je weet wel, van school. Dat we meedoen aan ene Super Star,’ Kynan wierp me een blik met een glinsterende oogjes toe, anders dan de mijne was zijn bord bijna leeg. ‘Gaaf, vind je niet?’
‘Hm, jawel. Is waarschijnlijk weer één van die acties die eerst heel gaaf zijn, maar die je later niet zo interessant vind. Denk maar aan radio 538,’ herinnerde ik hem eraan. Wat een afknapper was dat, en dan hadden we ook eens niet gewonnen.
‘Radio 538 was iets heel anders,’ deed Kynan tegendraads. ‘Dit is veel groter. Als je hier uitgekozen word als de tien besten en naar Oostenrijk gaat, dan word je echt mega beroemd!’
Oh, jee, die is iets van plan. ‘Hoe bedoel je: mega beroemd,’ vroeg ik langzaam, mijn ogen toegeknepen.
‘Ik ben van plan auditie te doen samen met Tim en Natasha,’ biechtte hij op. ‘Alleen nog aan niemand vertellen hoor. Het is nog geheim,’ vervolgde hij haastig.
‘Dat meen je niet.’ Aan zijn gezicht te oordelen meende hij het wel degelijk. ‘Wat gaan jullie dan doen?’
‘Dat mag ik niet vertellen, dat had ik al gezegd. Het is geheim,’ bromde hij beledigd.
‘Je hebt me al verteld dat je überhaupt auditie ging doen, dit kan er vast ook wel bij,’ probeerde ik op vleiende toon.
‘Ja, ja, is al goed.’ zei nogal krampachtig en pauzeerde even. ‘We gaan dansen en waag het niet me uit te lachen, want dan doe ik je wat,’ ratelde hij er snel uit waarna hij me dreigend aankeek terwijl ik tevergeefs probeerde mijn lachen in te houden. Misschien mocht ik niet lachen, maar een glimlachje -of een enorme grijns, het is maar hoe je het bekijkt- kon ik niet tegenhouden. Kynan kon niet dansen. Dat was al een feit sinds hij op driejarige leeftijd Beyoncé probeerde hij na te doen -wist hij veel dat meiden idolen nadoen absoluut “not done” is voor jongens. Ach, ja, toen hij vier werd was hij daar achter gekomen, en dan ook nog het lef hebben om mij alles de schuld te geven. Alsof ik hem had kunnen tegenhouden, hij was een eenpersoonsleger, sjeesde al dansend het hele huis door.
‘Kunnen jullie niet wat anders doen?’ kreeg ik moeizaam uit. Door je lachen inhouden terwijl je probeert te praten kun je hele goede lachspieren kweken, dat kon ik je wel vertellen. ‘Iets… minder gênants, misschien?’
‘Dat willen ze niet,’ zei Kynan een beetje beschaamd. ‘Maar ik vroeg me af,’ hij keek me verwachtingsvol aan. ‘Jij kunt toch goed dansen? Kan jij het me niet leren?’
‘Voor wanneer,’ vroeg ik verrast.
‘Eh, overmorgen?’
‘Overmorgen! En jij denkt in twee dagen te kunnen dansen?!’ Ik staarde hem met grote ogen aan. Die jongen is er geweest, zeker weten. Ik moest mijn familie eer behouden en hem koste wat het koste van dat podium afhouden.
‘Ja! Je hebt me al jaren niet meer zien dansen. Wie zegt dat ik nog steeds zo slecht ben?’ Riep hij geïrriteerd uit. ‘En je had me tegen moeten houden toen ik dat dansje van Beyoncé deed. Hoe bedoel je mijn grote zus…’
‘Oké, oké, ik doe het wel. En geen beledigend woord over mij of Beyoncé, dat dansje was schattig,’ eindigde ik vertedert.
‘Ja, en beschamend,’ mompelde Kynan binnensmonds terwijl hij zijn laatste hap voedsel naar binnen werkte. Ik bekeek mijn volle bord en besloot het voor later te bewaren terwijl ik opstond om aan de afwas te beginnen.
‘Kun je me trouwens een handje helpen met de afwas? Mam is nog niet thuis en anders moet ik alles alleen doen,’ zei ik met mijn ogen gericht op mijn broertje.
‘Is goed,’ hij stond gedwee op en volgde me naar de keuken. Soms is hij best lief, zolang zijn computer en games maar veilig verborgen in zijn kamer lagen.
En weer een stukje! :)
Dankjewel! En ik heb het foutje verbeterd.. . ^^
3. De uitdaging
‘Hé, Thali!’ een ferme klap op mijn rug was het gevolg van een veel te vrolijke stem zo vroeg in de morgen. Ik maakte een nors geluid en ritste mijn XXL vest -een lichtblauwe deze keer- tot aan mijn nek dicht. Ja, mensen, dat hebben jullie goed geraden: Ik had een verschrikkelijk vulkanischachtig ochtendhumeur vandaag. Rara, hoe zou dat komen?
‘Je hebt je voordracht voor Engels nu, toch,’ vroeg diezelfde persoon nog steeds vrolijk. Iemand riskeerde nu zijn leven, en jammer genoeg wist die persoon dat dondersgoed. Ik gromde weer wat.
‘Ach, Thali van me. Je hebt het zeker héél goed voorbereid, is het niet?’ Ralph was niet te stuitten vandaag. ‘Het is maar goed dat ik explosieachtig goed nieuws voor jou heb.’
‘Tenzij je mij komt melden dat onze school wegens kakkerlakken overlast moet worden geëvacueerd kun je maar beter twee meter afstand houden,’ bromde ik nors.
Natuurlijk had ik moeten weten dat dit voor Ralph hét moment was om zijn arm om me heen te slaan en sussende woordjes tegen me te fluisteren. ‘Thali, Engels valt uit.’
Ik stond met een ruk stil.
Ralph draaide zich om en keek me met een grijns aan, dolblij dat hij me goede nieuws kon vertellen.
‘Wát zeg jij daar?’
‘Dat Eng-’
‘Had je mij dat niet eerder kunnen melden, Ralph’
Huh.. ? Maar, ik dacht..’ Ralphs gezicht stond op één en al verwarring.
‘Ik moest om vÃÂÂjf uur mijn bed uit voor die stomme voordracht omdat ik gisteravond mijn broertje moest helpen met dans- eh, gymnastiek en dan vertel jij het mij nú pas? Ik had gewoon nog in mijn bed kunnen liggen! Grmmbl…’ met grote passen liep ik verder door de gangen. Nu had ik dus een uur uitval en wat kon ik gaan doen? Juist, niets. Misschien kon ik weet naar huis gaan, mijn studie-uren had ik toch al op vaste plaatsen ingeroosterd.
‘Thali, wacht nou!’ Ralph had zich over zijn verwarring heen gezet en kwam achter me aan gehobbeld. ‘Jij bent niet de enige die nu uitval heeft. En ik woon anders dan jij niet vijf minuten hier vandaan. Dus, mopperkont, zet je over je ochtendhumeur heen en ga met mij mee naar de aula . De audities van Super Star zijn al begonnen -best wel snel, vind je niet? Maar het is wel leuk om te kijken hoe onze lieftallige schoolgenoten zich voor schut zetten -hoewel ik niet snap waarom jij je broertje helpt met gymnastiek,’ mompelde hij er nog achteraan.
Waarom heb Kynan ook al weer geholpen met dansen?
‘Dus, ga je mee?’
‘Hmf, nou goed dan.’ Ik rolde met mijn ogen en slofte achter Ralph aan naar de aula.
Tot mijn verbazing was de aula redelijk vol. Ik had dan wel verwacht dat er audities waren, maar dat die door gingen tijdens de lessen was nog niet bij me opgekomen. Het podium stond er nog steeds en net ervoor zaten aan een tafeltje de juryleden: Jordin Sparks (nog steeds verrekten veel leerlingen hun hoofd om een glimp van haar op te vangen), Anna Gowthen (vanzelfsprekend) en-
Pardon?
Directeur Merdon!?
Wil alsjeblieft iemand die verrader van een ouderwetse klassieker daar weghalen? Willen ze de wedstrijd soms veranderen in: Super Jazzer? Niet dat ik iets op Jazz had, ik hield gewoon meer van Hiphop en R&B, maar het leek me sterk dat die mensen daar in Oostenrijk zaten te wachten op Jazz en Klassiek.
Hoe het ook zij, Directeur Merdon ging natuurlijk niet van z’n plaats -nee, ik had geen scène geschopt- en voor ik het wist zat ik samen met Ralph op één van de wankele houten stoeltjes in de aula te kijken hoe verscheidene leerlingen zich voor schut zetten.
‘Die is best goed,’ onderbrak Ralph de stilte terwijl hij naar het meisje wees die zich nu finaal voor schut aan het zetten was door het nummer: S.O.S van -toevallig- Jordin Sparks vals te zingen.
‘Ik bedoel,’ ging hij verder. ‘Vergeleken de anderen.’
‘Wij gaan deze wedstrijd zo ontzettend niet winnen dat het gewoon zielig is,’ merkte ik laconiek op.
Het meisje was ondertussen klaar -nadat ze vol trots een lange, valse, uithaal op het eind had gezongen die iedereen had doen ineenkrimpen- en bleek Kristel te heten. Drie meisjes die dicht bij het podium stonden, joelden uitgelaten. Kristel wierp een dankbare blik op haar “fans”, trok vlak daarna een uiterst serieus gezicht en wende zich krampachtig naar de jury.
‘Kristel, ik vond het prachtig gezongen,’ barstte Directeur Merdon meteen. ‘Zo mooi en elegant, dat doen niet veel mensen je na.’
‘Dankjewel,’ zei Kristel opgetogen en haar blik gleed hoopvol naar Jordin Sparks. Jordin keek is Anna aan, maar toen die haar vriendelijk toe knikte besefte ze waarschijnlijk dat zij het kindje duidelijk moest maken dat ze niet door kon gaan.
‘Ik vind dat je heel erg je best heb gedaan,’ begon Jordin, vriendelijk glimlachend. ‘En je bent best goed, maar je kunt merken dat je niet vaak zingt, of wel?’
Kristel schudde blozend haar hoofd.
‘Ik vind dat je het heel goed heb gedaan, maar misschien moet je nog een aantal jaartjes zingen. Dan mag je voor mij part persoonlijk naar me toe komen en voor me zingen,’ beweerde de zangeres. Kristel leek teleurgesteld, maar liep toch het podium af. Ik vond dat Jordin het goed afgehandeld had, meestal deed Anna dat. De volgende kandidaten kwamen het podium op. Een dansgroepje waarschijnlijk, naar de radio te oordelen. Het blonde meisje in het midden draaide zich om.
Blegh..
Het was Veronique en haar hersenloze roedel -oftewel, haar vriendinnen.
‘Wij gaan op het nummer Tik Tok van Kesha dansen,’ kondigde ze aan met heldere stem. De Jury knikte en Veronique gaf een seintje aan één haar vriendinnen. Het meisje drukte haastig op play en het intro van het liedje schalde door de aula.
Oké, ik haat dit om toe te geven, dus ik doe het heel snel: Ze danste best goed.
En meer heb ik er ook niet over te zeggen. Het jammere eraan was, dat Veronique wÃÂÂst dat ze geweldig danste, en daarbij kwam ook nog dat ze haar eigen ook helemaal geweldig vond. Één brok eigendunk, dat kind. En dan niet op de goede manier. Drie minuten later was het liedje klaar. Veronique stond stralend vooraan.
‘Ik weet niet wat ik moet zeggen,’ zei Jordin, in het Engels. ‘Jullie waren stuk voor stuk geweldig!’
Veronique glimlachte zelfverzekerd en zwiepte haar, haar arrogant over haar schouder.
Kotsneigingen hier zo.
Stukje.. :)
@yociame wrote:
leuk, staat me echt aan.
Dankjewel! Ik vind het echt leuk als mensen het leuk vinden -haha, oké nogal kromme zin, maargoed. :)
Super klein stukje, ik post later misschien nog een stuk! ^^
4. Het Uur van de Waarheid
‘Het maakt al niet meer uit, je hoeft dit niet te doen,’ zei haar broertje, die een beetje moedeloos uit de ogen keek. ‘Ik kom er wel overheen,’ mompelde hij er nog achteraan. We stonden met z’n drieën op het schoolplein, het cruciale moment waarbij je nog enkele momenten samen met je familie mag doorbrengen en je, je daarna moet opsplitsen. Ieder naar zijn eigen vriendenclubje.
‘Nee, ik heb het je gisteren al verteld. En ik zeg het nog een keer: Ik ga dit doen, ik ga dat modetutje eens wat laten zien. Ik ga zó hard van haar winnen, dat ze me zal smeken op haar blote knietjes dat-’
‘Wat ze dus bedoeld,’ onderbrak Ralph me. ‘Is dat ze toch meedoet, voor jou, wat je ook gaat zeggen.’
Kynan keek hem aan. ‘Bedankt.’
‘Ach, het is niets,’ antwoordde ik, een beetje vertederd. Hij was zo schattig als hij verdrietig was.
‘Ik had het tegen, Ralph,’ zei Kynan met een blik op mij. ‘Als hij je niet onderbroken had, dan was je over een week nog bezig met mij uitleggen waarom je mee gaat doen.’
Waarom verpest hij het toch elke keer voor zichzelf?
‘Graag gedaan,’ antwoordde Ralph met een grijns naar mij. ‘Nou, Thali. Laten we dan maar gaan, dan ben je er gelijk vanaf.’
Ik liep mopperend achter hem aan naar de aula. Normaal mag je niet onder een les uit komen, normaal niet. Maar omdat de tien kandidaten voor Oostenrijk vóór vijfentwintig september bekend moesten zijn, was normaal niet meer van toepassing.
Net zoals gister was de aula redelijk vol, de kandidaten stonden in een rij achter het podium en ik sloot me daarbij aan. Dylan stond op ons te wachtten en kwam naar ons toe toen hij ons zag.
‘Ik wilde je nog even succes wensen, Thali,’ zei hij terwijl ik in de rij ging staan. ‘Laten we hopen dat je uitgekozen wordt.’
‘Als ze dat niet doen dan verstop ik me in één van de koffers,’ zei ik simpelweg. ‘Ik ga hoe dan ook naar Oostenrijk, daar kun je van op aan.’
Dylan grijnsde. ‘Dat verwacht ik ook wel van je.’
‘Nou, laten wij maar gaan zitten in de aula. Zodra je begint zul je onze mooie stemmetjes wel horen,’ zei Ralph en hij trok Dylan met zich mee.
‘Gaan jullie mij aanmoedigen,’ vroeg ik verbaasd.
‘Ja, wat dacht je dan?’ Was het antwoord voor ze de hoek om verdwenen.
Oké, Thalia, dacht ze in zichzelf. Diep Ademhalen… Je kunt dit, daarvoor ben je een volwassen, verantwoordelijke jonge vrouw, die dit met volle overtuiging gaat doen. Just breath…
nice!
Dankjewel! :)
Nou, het hád ook anders gekund. Maar inderdaad, je hebt gelijk.. . :)
‘Jij gaat helemaal nergens naartoe, jongedame,’ klonk het streng voor mij. ‘Je hebt het niet eens met één van ons over Oostenrijk gehad en nu wil je dat we gelijk “ja” zeggen?’
Ik stond in de woonkamer samen met mijn ouders die nu om de beurt mij strenge blikken aan het toewerpen waren. Ik had hen net verteld dat ik door was naar de volgende ronden van Super Star. Gek genoeg waren ze niet meer blij voor me toen ik zei dat ik naar Oostenrijk moest. Het is maar een paar duizend kilometer hier vandaan, het is niet dat ik naar de andere kant van de wereld vertrok.
‘Mam,’ probeerde ik. ‘Toen Kynan mee wilde doen vond je het ook goed!’
‘Je weet dondersgoed dat ik niet wist dat jullie naar Oostenrijk moeten gaan als je door bent,’ zei mijn moeder. ‘Dus probeer je er maar niet onderuit te praten. Jij gaat helemaal nergens naartoe, voordat ik niet alles heb uitgezocht,’ voegde ze er toegeeflijk aan toe. Ik voelde weer een sprankje hoop opbloeien, betekende dat, dat ik héél misschien toch mee mocht gaan?
‘We moeten er nog even over nadenken, Thalia,’ zei mijn vader uiteindelijk vermoeid. Hij was net van werk terug gekomen en had meteen een hyperactieve dochter naar zijn hoofd gekregen, dus het was wel logisch dat hij even wilde rusten. Mijn moeder knikte instemmend. ‘Heeft die Super Star een site of folder waar we informatie erover kunnen vinden?’ vroeg ze er nog bedachtzaam achter.
‘Ja, een site, volgens mij,’ zei ik. ‘Je kunt het altijd proberen, gewoon bij Google intikken.’
‘Goed,’ zuchtte mijn moeder. Ik wilde me al omdraaien en dolblij naar boven huppelen, toen mijn moeder nog iets zei. ‘Vergeet niet, dat we nog geen goedkeuring hebben gegeven. Ik ga alles over die wedstrijd uitzoeken, maar dit betekend niet automatisch dat je mag gaan.’
Mijn hoop flubberde alweer mijn schoenen in. Wacht, die heb ik niet aan. Goed, mijn hoop flubberde alweer mijn sokken in. Dat is beter.
Ik knikte teleurgesteld naar mijn moeder en sjokte de trap op.
En nog een stukje!
Weer heel erg bedankt! :)
Beste kandidaten,
Op vijf augustus 2010 zullen jullie vertrekken vanuit Nederland en richting Oostenrijk rijden. We reizen in een bus, met alle luxe voorzieningen die nodig zullen zijn en zullen non-stop doorrijden -er zit een kleine opfrisruimte met wc en er is genoeg voedsel opgeslagen voor de hele reis. Na aankomst in kasteel: Mirabell und Mirabellgarten (die overigens is gehuurd door acteur Brad pitt en schrijfster J.K. Rowling)in Innsbruck, waar jullie zullen verblijven gedurende de hele wedstrijd, krijgen jullie je kamer toegewezen in groepen van drie. Hier zitten natuurlijk wel een aantal regels aan vast:
– De jongens en meisjes krijgen een eigen afdeling.
– Het is niet getolereerd om bij anderen in de slaapkamer te verblijven na 11.00 Pm. (Ben je niet blij met je kamer, meld dit dan bij ons. Wij zullen kijken wat wij voor je kunnen doen).
– Om 12.00 Pm, gaan alle lichten uit. Jullie moeten elke dag vroeg opstaan, dus feesten zal er niet bij zijn -behalve als dit voor de wedstrijd moet.
– drugs, alcohol en sigaretten zijn verboden. Elke dag zullen de kamer worden gecontroleerd, dus neem dit uiterst serieus.
Nadat iedereen zich gesetteld heeft zullen jullie gaan kennismaken met de anderen scholen. Elke school wordt vertegenwoordigd door tien leerlingen, dus je zal niet iedereen even goed leren kennen, maar probeer vriendelijk te blijven. Het is dan misschien een wedstrijd, je komt wel bijna elk moment op de televisie, dus probeer je in te houden. Beelden terug zien van jezelf die door het lint gaat is niet fijn.
De eerste dag respecteren we het dat jullie vermoeid zullen zijn van de zware en vooral lange reis, dus mogen jullie een beetje uitrusten in jullie kamer, of het kasteel gaan verkennen. De volgende morgen, echter, beginnen we al met de voorbereidingen voor de eerste show. Er komen in totaal acht shows en een eindshow. Vier die jullie zullen bijwonen en vier shows die beelden laat zien van de gebeurtenissen die er in een bepaalde periode heeft plaatsgevonden, per school.
– Show één: Is een kennismaking show. De show zal vijf dagen duren, elke school heeft zijn eigen dag. Het publiek zal dan als het ware “kennismaken” met de tien leerlingen.
– Show twee: Is een tussen show. Jullie zullen intussen al een paar opdrachten hebben gekregen en de beste en slechtste momenten zullen per school worden uitgezonden.
– Show drie: Duurt ook vijf dagen, elke dag een school. Elke leerling zal een optreden neerzetten. Wat je doet, is vrij in keuze -je krijgt hierbij begeleiding.
– Show vier: Weer een tussen show. -zie tussen show twee, voor informatie-
– Show vijf: Kritiek moment, alle scholen zullen hierbij aanwezig zijn. De totale duur van deze show: 2,5 uur. Per school zullen er vijf mensen afvallen. Dat is best veel, maar als we telkens twee mensen naar huis sturen van de vijftig in het begin, dan zijn we heel lang bezig.
– Show zes: Tussen show.
– Show zeven: Per tweetal een optreden georganiseerd samen met een beroemdheid.
– Show acht: Tussen show -tien kandidaten zullen afvallen.
– Show negen: Eerst nog een paar optredens en dan wordt de winnaar bekend gemaakt. Alle scholen krijgen nog hun beste momenten te zien. De prijs wordt uitgereikt.
We willen graag nog één ding duidelijk maken: Het maakt niet uit wat de jury van je vind, of de stylisten, laat staan de beroemdheden. Deze show gaat om het plaatje. Als je optreed, maakt het helemaal niet uit of je geweldig kan zingen of dansen. Jij hoort een spetterde show neer te zetten. Kun je niet zingen, maar heb je, je show goed georganiseerd, dan ben je binnen. De mensen gaan stemmen op hun favoriet. Ze kijken naar de show in zijn geheel, want een geoefende oog op zang of dans, of wat dan ook, dat hebben de meeste niet.
Het helpt natuurlijk wel, en als je ergens goed in bent dan moet je het zeker blijven oefenen. Maar ben je dat niet, dan betekent dat nog niet dat je gelijk als afgeschreven staat. onthoud dat goed!
Verdere informatie zullen jullie bij aankomst ontvangen.
Nog veel succes en plezier!
De begeleiders van Super Star.
Ik vind het heerlijk weglezen ^^
Dat is fijn om te horen.. ^^
En nog een stukje.
Het volgende moment stond ik buiten de dranghekken en was Matthew alweer doorgelopen. Die ogen, die zou ik nooit meer van mijn hele leven vergeten. Verdwaasd constateerde ik, dat als ik hier nog veel langer bleef staan, ik opgeserveerd zou kunnen worden als appelmoes. Maar ik was nog steeds gehypnotiseerd door Lang Persoons ogen, dus veel meer dan onhandig met mijn armen zwaaien kon ik niet. Ralph verscheen weer in mijn blikveld en hij trok me uit de worstelende menigte.
Het voelde alsof er kleine vleugeltjes op mijn rug gegroeid waren, zodat ik nu tien centimeter boven de grond zweefde. Serieus, die ogen waren de mooiste ogen die ik in mijn hele leven gezien had. Het waren bruine ogen, maar zo licht, dat het ook een beetje gelig leek met donkere spikkels erin. En heel doordringen, o ja, héél doordringend. Ik wilde het op dat moment misschien niet toegeven, maar mensen klap alvast in je handen. Thalia Cole was op dat moment officieel verliefd geworden op Lang Persoon. Nu moet je niet gaan denken dat ik nog nooit in mijn miezerige leventje iemand leuk heb gevonden, ik was alleen nog nooit zó verliefd op iemand geworden. En al helemaal niet als ik alleen diens ogen heb gezien.
God, wat ben ik zielig.
Ik begon serieus te overwegen om toch in God te gaan geloven; ik sprak zijn naam zo vaak uit. Maar dit was niet het moment om aan God te denken, we hadden het over Lang Persoon -oftewel Matthew Ryther. Ik sloot mijn ogen en droomde weg over die prachtige, doordringende ogen van hem. Tot Ralph me weer eens wakker moest schudden natuurlijk.
‘Zo,’ begon hij zelfvoldaan. ‘En hoe vond je dat?’
‘Geweldig,’ bracht ik ademloos uit. Hij is één van de beroemdheden met wie jij misschien mag samenwerken!’
Ik staarde hem geschokt aan. Daar was ik nog niet aan toe! Ik moest me eerst een maand of zo voorbereiden, voordat ik aanspreekbaar genoeg was in zijn buurt.
‘Hij heeft onze school uitgekozen,’ ging Ralph verder. ‘En hij kwam vandaag even kijken hoe de sfeer hier was. Niet dat het op de geplande manier ging,’ voegde hij er aan toe.
‘Komt hij vaker hierheen,’ vroeg ik, iets te gretig.
Ralph knikte bedenkelijk. ‘Ik geloof dat hij de kandidaten van Super Star nog wel persoonlijk gaat ontmoeten, dus je hebt geluk.’
Op dat moment kwam ik tot een schokkende ontdekking. ‘Maar wie is hij dan eigenlijk?’
Ralph trok verbaasd een wenkbrauw op. Die had hij van mij, na-aper.
‘Matthew Ryther is de beste break- en streetdancer van de hele aardbol. Hij heeft ook in enkele films gespeeld, maar vooral van die meidenfilms, heel commercieel allemaal. Toch is hij best gaaf, vooral zijn dancemoves,’ klonk het achter mij. Ik draaide me om en zag Dylan staan met een blikje Cola in zijn hand.
Danser dus, de kans dat hij met mij ging dansen was toch niet zo groot, van de vijf deelnemers, zong er maar één. En dat was Mona, de rest danste allemaal. De tweeling -ja, dat waren die jongens echt- deden aan breakdance, ik was meer van de hiphop en streetdance, Veronique deed aan pop. De kleine Mona wilde niet veel kwijt, alleen dat ze zong -wat Veronique met verontwaardigd gesnuif in ontvangst nam.
‘Oké, dan weet ik dat ook weer,’ zei ik vrolijk. ‘Moeten we trouwens niet naar onze les?’
‘We hebben een vroegere pauze,’ zei Dylan. ‘Omdat het zo’n gekkenhuis werd toen Matthew Ryther binnenkwam.’
‘Ah, fijn,’ zei ik tevreden. ‘Laten we dan naar de aula gaan.’
‘Naar de aula,’ vroeg Ralph verward. ‘We gaan toch meestal naar ons vaste plek?’
‘Tuurlijk niet,’ zei ik verontwaardigd. ‘Ik moet er toch wel bij zijn als mijn medekandidaten uitgekozen worden, of niet soms?’
‘Wat jij wil.’ Dylan slofte al achter mij aan, Ralph haalde zijn schouders op en volgde.
goed bezig! leuk weer een hele andere wending aant verhaal
Super bedankt allebei! Ik zit echt met een glimlach van oor tot oor achter de computer. :)
@yociame wrote:
Helemaal mee eens
je bent goed, wat ik me afvroeg, ooit gedacht aan het naar een uitgever brengen, als je verhaal af is? of is je verhaal al af in je word bestand??
ik vind namelijk dat je het echt moet doen. ik vind het een heel mooi verhaal.
Op Word ben ik inmiddels bij blz. 93, maar het is nog niet af. Ik weet wel al hoe ik het ga laten eindigen, alleen voor ik kan afronden ben ik nog wel ongeveer 30 à40 pagina’s verder. Misschien wel meer.
En of ik het naar een uitgever ga sturen? Nou, een boek uitgeven heb ik altijd al gewild! Alleen ik denk telkens dat het daar niet goed genoeg voor is, daarom ben ik ook zo blij met je compliment! Misschien doe ik het wel, maar dan ga ik eerst nog alles overlezen, verbeteren en misschien hier en daar wat veranderen.
Hier is het volgende stukje!
6. De gevangenisbewaarders geven toe.
Ik lag op mijn bed en staarde naar het plafon. Mijn ouders hadden nog steeds geen “ja-woord” gegeven. Ze twijfelden wel, dat zag ik, maar de “ja” kregen ze nog niet over hun lippen. Aan de ene kant wilde ik ook niet gaan, hoe het er wel niet allemaal aan toe ging bij ons op school, het was zo ontzettend druk en chaotisch. Bijna iedereen zat inmiddels in de aula en de druk op de zes kandidaten werd steeds groter. Iedereen vroeg naar ons, vroeg lacherig alvast een handtekening -“voor als je beroemd wordt”- en liepen fluisterend langs.
Anna zocht ons bijna elk moment op en gaf ons alvast media training, want in Oostenrijk zouden we vele journalisten -Norby!- tegenkomen en die zullen ons flink aan de tand voelen -oftewel: ondervragen. Jordin had ook al een paar gesprekjes met ons gehad en verteld hoe we het beste om konden gaan met de mensen achter de schermen, bij een show. Ze beloofde Mona te helpen met zang, iets waarvan het kleine meisje gelijk van moest blozen en kon het vooral goed vinden met de tweeling; ze heten trouwens Aaron en Remco. Veronique had Tess gister alweer vergeven. waarschijnlijk zag ze ergens toch de pluspunt van in dat haar vriendin mee mocht. Tess straalde de hele dag door, ze was dolgelukkig.
Iedereen vond het leuk dat ze door mochten, maar ik twijfelde. Een leven als beroemdheid was niet iets wat ik altijd al gewild had. Ik deed het in de eerste instantie voor mijn broertje, maar het bleek allemaal veel ingewikkelder te worden dan ik dacht. Ik heb Anna opgebiecht dat mijn ouders mij misschien niet naar Oostenrijk wilde laten gaan en ze zei dat ze het erover zou hebben als hier naartoe kwam in verband met de informatie avond met mijn ouders.
En dat was nu.
Ik heb ze even alleen gelaten, wilde even tijd voor mijzelf. Om alles goed over te denken. Anna had namelijk een formulier bij zich, met daarop de voorwaarden op mee te doen aan Super Star. Als alles goed ging, dan zou ik daarop mijn handtekening neerzetten en dan was het een feit dat ik naar Oostenrijk ging. Ik sloot mijn ogen. Als ik naar Oostenrijk ging kreeg ik bijscholing. De totale duur van de shows was drie maanden en we werden daar door een speciale lerares onderwezen. De kinderen die dan weer terug kwamen, zouden nog net het jaar kunnen halen, als ze hun best deden. Ik had volgend jaar mijn eindexamen VWO en ik was van plan over te gaan. Laten we hopen dat, dat nog ging lukken.
Aan de andere kant wilde ik juist heel graag gaan. Al die roem had toch wel een bepaalde aantrekkingskracht op mij, maar op wie niet? En Lang Persoon zou er vast en zeker ook zijn. De gedachte aan Matthew maakte dat er duizenden kleine vlindertjes door mijn buik fladderden. Ik kon het sterke gevoel niet goed plaatsen. Ik was nog nooit in mijn hele leven zo ontzettend verliefd geweest op… iemands ogen. Dat was wel duidelijk. Ik wist gewoon niets van die knul en toch trok hij me zo aan. Iets in die ogen liet mijn hoofd zo tollen, en het ging niet weg.
‘Thalia,’ hoorde ik van beneden, mijn moeder. ‘Kom je even naar beneden?’
Ik zuchtte en rolde mijn bed uit. Slaperig liep ik mijn deur uit en botst tegen mijn broertje op die net mijn kamer wilde inlopen. Hij schrok en deed een paar stappen achteruit. Ik zag dat hij ergens mee zat.
‘Wat is er, bro?’
‘Ik wilde…’ Hij zuchtte. ‘Ik wilde je gewoon even succes wensen en zeggen dat ik heel trots op je ben. Wat voor rare dingen je ook gaat uithalen op de televisie.’
Ik glimlachte vermoeid. Zie je wel, soms kon hij wel lief zijn. Het kwam er alleen niet altijd even goed uit. ‘Het is al goed, Kynan.’
‘Ik ben nog niet klaar,’ mompelde hij terwijl hij naar zijn voeten staarde. ‘Het spijt me van dat optreden, ik had het niet moeten doen.’ De laatste woorden fluisterde hij.
‘Thalia?’ klonk de vragende stem van mijn moeder onderaan de trap.
‘Het maakt niet uit, broertje,’ zei ik zacht. ‘Ik deed het voor jou.’ Ik gaf hem snel een knuffel, omdat ik wist dat hij er niet van hield en nam in drie grote sprongen de trap naar beneden. Mijn moeder stond bij de trap te wachten en leidde mij met zachte dwang naar de woonkamer toe.
Anna en mijn vader zaten aan tafel, een aantal papieren lagen voor hun. Ze keken beiden heel ernstig, net zoals mijn moeder trouwens. Ik schoof aan en staarde naar het tafelblad. Nog steeds had ik geen idee of ik wel de juiste beslissing nam.
‘Thalia.’ Anna’s zachte stem deed mij opkijken. ‘Ik en je ouders hebben besloten dat jij mee mag naar Oostenrijk. Tenminste, als jij dat wilt?’
Ze schoof het papier naar mij toe en ik staarde naar de plek waar ik mijn handtekening moest neerzetten. De pen lag ernaast en voor ik het wist greep ik ernaar. Ach, waarom ook niet. Als ik dit niet zou doen, dan zal ik mijn hele leven gaan afvragen hoe het geweest zou zijn. Ik had de kans, waarom zou ik die dan ook niet nemen?
Mijn ouder keken toe hoe ik mijn verschrikkelijk lelijke krabbel neerpende en de pen vervolgens weer neergooide.
‘Dus je doet het toch?’
Verbaasd keek ik op en zag Anna naar me glimlachen. Normaal had ze haar gezicht altijd serieus staan, maar dit keer leek haar gezicht zachter. ‘Dacht je soms dat ik niet wist, dat je twijfelde. Ik heb heus wel gezien hoe je telkens in jezelf gekeerd zat en peinzend uit het raam keek.’
‘Laten we het gewoon doen,’ zei ik alsof ik meerder persoonlijkheden had. ‘Dan weten we gelijk hoe het is.’
‘Je ouders moeten ook tekenen,’ zei Anna toen ik het document naar haar toe schoof. ‘Je bent nog steeds minderjarig.’
Mijn ouders lazen de brief nog eens goed door en zetten daarna hun handtekening onder aan de pagina. Mijn moeder, die naast me zat, aaide me even over mijn hoofd. ‘Beloof je niet veel geks uit te halen,’ vroeg ze.
‘Je kent me toch,’ antwoordde ik grijnzend. ‘Altijd in voor een rustig leventje.’
Ze grinnikte even en veegde toen een verdwaalde traan weg, die geruisloos over haar wang gelopen was. ‘Mijn kleine meisje wordt volwassen,’ mompelde ze, haar ogen nat.
‘Mam,’ fluisterde ik. ‘Niet nu, oké?’
Ze barstte in lachen uit en omhelsde me stevig. Mijn vader keek glimlachend toe en Anna zweeg beleefd. Ik knuffelde mijn moeder snel, maar stevig, terug en wreef in mijn ogen. Zie je, dat komt er van als mijn moeder emotioneel wordt, dan slaat het over op mij. Anna stond op toen ze zag dat we weer bij de les waren.
‘Ik ga nu,’ zei ze. ‘Ik heb het hier denk ik zo’n beetje wel afgerond. Als er nog vragen zijn dan kunt u dat altijd vragen, ook jij Thalia,’ zei ze met een blik op mij. Ik knikte en mijn vader begeleidde haar naar de gang, waar ze afscheid nam en vertrok.
Zodra Anna de deur uit was denderde Kynan de trap af en plofte neer op de eerste beste stoel die in zijn vizier kwam. Mijn vader kwam terug en ging naast hem zitten, de familie was compleet. En ik staarde weer naar het tafelblad. Ja, de nerven en groefjes erin waren heel interessant, en ik kon het weten.
‘Dus, je gaat over vier dagen al weg,’ verbrak mijn vader de stilte. Zijn anders zo vermoeiende ogen stonden droevig. Ik knikte stil, niet wetend wat te zeggen. Mijn moeder aaide intussen nog steeds over mijn hoofd en wisselde dat af door soms op mijn rug te wrijven.
‘Je gaat dit winnen, Thali,’ klonk Kynans heldere stem. ‘Dat weet ik zeker!’
Mijn vader grinnikte. ‘Natuurlijk gaat ze winnen, wat dacht je dan. Een dochter van mijn verliest nooit!’
Mijn moeder snoof verontwaardigd. ‘Die hebben we eerder gehoord. Je zei op onze eerst date dat je altijd een beertje voor een meisje won op de Kermis. Ik heb het mogen meemaken.’
De sfeer in de keuken werd een stuk aangenamer en iedereen ontspande. ‘Ik héb ook een beertje voor je gewonnen,’ wierp mijn vader een beetje beledigd tegen. Ik zag zijn ogen twinkelen, dit was de eerste keer sinds tijden dat mijn vader niet over zijn werk praatte en ik vond het geweldig. Mijn moeder merkte het ook en lachte blij.
‘Na twee uur. Ik moest al die tijd naast je in de kou staan.’
‘Ik wilde gewoon heel graag een beertje voor je kopen. Je was er heel blij mee,’ hielp hij haar herinneren.
‘Natuurlijk was ik dat, je was het eerste vriendje die zoiets voor mij deed.’
‘Nou, nou, als dat alles is…’
‘Je weet best dat ik je heel leuk vond, dus niet vissen naar complimentjes,’ glimlachte mijn moeder. Mijn ouders grijnsden naar elkaar en- Ho, dit ging de verkeerde kant op. Dat ze weer grapjes maken, is tot daar aan toe, maar verliefde ouders aan tafel ging me toch iets te ver.
‘Laten we het erop houden, dat jullie elkaar helemaal geweldig vonden en daarom zijn getrouwd. Wat een hele goede zet was, want daaruit kwamen twee nog geweldigere kinderen die zo lief, schattig en leuk zijn dat niemand ze kan weerstaan.’
‘Goed, gezegd,’ zei Kynan instemmend. Mijn ouders lachten alleen maar.
Dankjewel!
Laatste stuk van Hoofdstuk 6! ^^
I know, I know.
Er zitten ook heel veel typfouten in, maar ik ben van plan, nadat het verhaal af is, alles te gaan uit printen en dan meteen alle fouten eruit te gaan halen. Ik schrijf het nu, zeg maar, in de eerste versie en dan wil het liefst doorschrijven tot het einde voor ik alles verbeter.
Als het te storend is, dan moet je het gewoon zeggen! Dan zal ik wel een paar fouten eruit halen.. ^^
-wel ben ik trouwens heel slecht in spelling.. :P Maar daar kijk ik ook later naar –
7. Leven in een Kasteel.
Ik schommelde heen weer, half slapend, in de bus. We waren nu al ruim tien uur onderweg en ik was afgepeigerd van het lange zitten. Omdat we maar met z’n tienen waren en de bus gemaakt was voor minstens dertig mensen had iedereen een eigen stoel. Nadat het donker werd begon ook iedereen een eigen tweepersoons zitplaats te zoeken, zo kon je nog een beetje languit liggen, met de stoelleuning naar achteren. Alleen Veronique en Tess zaten nog naast elkaar, smoezend en bladerend in een tijdschrift. En Mona dan, die had zich als een bolletje opgekruld en lag vredig tegen Aaron aan te slapen. Het zag er zo schattig uit. Vooral ook omdat Aaron op school echt een Mister Flirt was -dat kon ik tenminste uit zijn verhalen opmaken, want echt goed had ik hem niet gekend.
Ik was, nadat ik bijgekomen was van mijn rare gevoelens, bij de tweeling en Mona gaan zitten. Aaron en Remco waren echt aardige gasten. Ze leken een beetje op Ralph en Dylan, allebei heel relaxed. Nikai zat de hele tijd in zijn eentje uit het raam te staren, hij was waarschijnlijk erg op zichzelf. Myrna ging vanzelfsprekend bij Veronique en Tess zitten, die gelijk giechelden en alle beroemdheden die ze zouden ontmoeten uitbundig bespraken. Quido probeerde nog een gesprekje met Aloys aan, maar de buitenlandse jongen antwoordde niet veel, en anders heel verlegen. Uiteindelijk verhuisde Quido naar Veronique, Tess en Myrna om daar verder te gaan met zijn slijmerige verhalen.
Na vijf uurtjes met de tweeling en Mona gepraat te hebben verhuisde ik weer terug op mijn lege plaats. Mona bleek enigskind te zijn en bij haar moeder te wonen, haar vader had hen bij haar geboorte verlaten. Ze keek niet verdrietig bij die toelichting. Haar gezicht vertrok niet eens, ze zei hij gewoon alsof ze een mededeling deed, toonloos. Volgens mij had ze het niet echt fijn thuis. Aaron en Remco hadden ook geen broertjes en zusjes. Ze hadden alleen elkaar, zoals ze met dramatische gezichtjes vertelden. Hun vader en moeder waren nog steeds bij elkaar en als ik het moest geloven, dan was het elke dag een feest in hun huis.
Nu zat ik alleen op mijn stoel en mijn gedachten dwaalden telkens af naar Lang Persoon. Dat was zijn codenaam: Lang Persoon. Niet heel erg origineel, maar niemand zou het raden, daar was ik van overtuigd. Met mijn ogen gesloten droomde ik naar hem terug. Donker haar had hij, zwart stijl licht krullend haar, tot net over zijn oren. Prachtige geelbruine ogen met donkere spikkels en een geweldige glimlach.
Ik dommelde langzaam in, maar werd wakker toen de bus met een ruk stil stond, en dan ook nog eens schuin.
‘We zijn er,’ galmde Anna’s stem door de ruimte heen. Ze had al die tijd naast de chauffeur gezeten. ‘Doe allemaal jullie jas aan, het kan wat frisjes zijn.’ Ze deed zelf haar jas om en liep naar buiten. Ik kwam moeizaam overeind en deed mijn vest aan, mijn jas had ik niet meegenomen. Mijn rugzak greep ik, in mijn weg naar buiten, van de grond mee. Buiten stond Anna al op ons te wachten. Ik keek wat om mij heen en zag dat we voor een hek stonden, achter de hek lag een enorme tuin. En het was prachtig, alleen het slaapgedeelte zag ik niet. Maar het was ook heel donker, dus misschien lag het achter de bomen en kon ik het gewoon niet zien. Mona kwam naar mij toe gelopen en bleef dicht tegen me aan staan. Ik pakte haar hand en ze glimlachte naar me. Plukjes van haar kroeshaar waaiden in haar gezicht en ze huiverde, ik ook. Het was best koud, vooral vergeleken Nederland. Ik moest blijven onthouden dat we nu in Oostenrijk waren, hoog in de bergen, niet te vergeten.
‘Goed,’ zei Anna toen we allemaal buiten stonden. ‘Dit is de Mirabellgarten, tuin van Schloss Mirabell waar jullie gedurende deze wedstrijd zullen verblijven.’
Dit was de tuin van ons kasteel? Ik zag er tot nu toe niet veel van, maar het moest groot zijn, want overal waar ik keek zag ik bomen. Ik wandelde even in het rond en zag ergens een fontein staan, eromheen stonden in een kringetje stenen beelden. Tenminste, dat vernam ik, aangezien die grote donkere schaduwen akelig groot waren.
‘Laten we alvast naar het kasteel lopen het wordt steeds frisser hierbuiten,’ zei Anna. ‘Thalia, kom je?’
Ik knikte en liep weer terug, Mona pakte mijn hand weer toen we naar het kasteel toe liepen. Veronique mopperde aan één stuk door en Tess zuchtte om de vier tellen, maar voor derest zei niemand iets. De tweeling kwam wel naast mij en Mona lopen, Aaron pakte het andere handje van Mona tijdens het lopen. En eindelijk, eindelijk kwamen we aan. Dat verontstelde ik tenminste, aangezien ik lichtjes uit een groot vierkant ding zag komen, die wel aardig op een gebouw leken. Maar op een Kasteel leek he-
Alles-se-jezus..
Wow.
ik vind het steeds spannender worden xD ik lees het met plezier ^^
Hihi, dankje ^^
Het is maar goed dat ik nog een vorraad heb, want ik ben ziek en vandaag gaat het schrijven wat minder X]
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik heb trouwens een andere cover op de beginpagina gezet, deze vond ik mooier :)
Binnen werden we opgewacht door een meisje van een jaar of twintig, die glimlachend in de hal stond. Ik keek mij ogen uit, het was zo verschrikkelijk mooi. Een enorme kroonluchter prijkte aan het plafon en de grond was van marmer. Twee houten trappen liepen omhoog en ontmoetten elkaar weer in het midden. In de gang daarboven kon je naar links of rechts doorlopen, waarschijnlijk de weg naar de Oostelijke en Westelijke vleugels. Op de leuningen van de trappen stonden mythologische beeldjes uitgesneden. Zo fijn en mooi, dat ze haast leken te leven en de glimmende balie zag er prachtig uit. Enkele spotlichtjes zorgden voor de sfeer en ik voelde me er al helemaal thuis. Dit was pas een villa. O sorry, ik zei het verkeerd, hé? Ik bedoelde een kasteel.
Eerlijk gezegd leek het er niet op, meer op een villa met een ouderwetse stijl, Maar, hé, je hoorde mij niet klagen.
‘Hier zijn jullie sleutels,’ zei het meisje, nog steeds met die stralende glimlach op haar gezicht geplakt. Haar donkerblonde haar was in een strakke knot naar achteren gebonden en ze droeg een grijs kokerrokje en hemd, met daar bovenop een bijpassend hesje. Ze gaf mij de sleutel van ons kamer en wees ons de weg. Ik wandelde samen met Mona en Tess de trap op en sloeg de linker zijgang in. Westelijk. Wat was het nu ook alweer? Links af, daarna door lopen en de tweede gangpad weer naar links. En toen.. eh… ? Welke deur was het nou?
Volgens mij was ik verdwaald.
Mona keek mij vragend aan en ik liep koppig door. Het moest hier ergens zijn. Ik wandelde een ander gang in, ging weer terug en staarde fronsend naar alle deuren. Het moest hier ergens zijn, in de buurt. Waarom leken die verrekte deuren zo toch zo op elkaar? De gangen ook trouwens, allemaal heel mooi, en zo. Maar niet goed voor een persoon zonder richtingsgevoel. Ik noem geen namen.
Het.
Moest.
Hier.
Ergens.
Zijn.
‘Je bent de weg kwijt,’ stelde Tess droog vast.
‘Nee, natuurlijk niet!’ ik stootte een kort lachje uit, het klonk een beetje schril.
Mona slaakte een zucht en schudde haar kleine hoofdje. ‘Ik denk dat je gelijk hebt,’ gaf ze Tess gelijk. Tess grijnsde triomfantelijk naar mij.
‘Nou, als jij het zo goed weet. Ga jij dan maar voorop,’ zei ik verhit. In een poging mijn eer op te houden. Ik had echt iets met eer. Komt vast doordat ik afstam van een oeroude generatie in Pakistan, die vroeger koningen waren geweest, met immense paleizen als deze. Koninginnen buigen nou eenmaal voor niets en niemand. Deze koningin ook niet.
‘Goed.’
Tess draaide zich om. Sloeg rechtsaf, dan weer links. Liep door tot het einde, ging weer naar links en stopte bij de vierde deur. Ik stak met tegenzin de sleutel in het slot en de deur ging met een zachte klik open. Grr… deze koningin had even haar eer verloren. Geef haar tien chocoladebakken van Ben&Jerry’s en een marathon comedies en ze is weer van de partij.
Maar nu eerst, slapen.
Het is eerste wat ik opmerkte was dat er geen bed in de kamer stond. Het volgende, dat dit de woonkamer was, dus het was nogal logisch dat er geen bent stond. Terwijl ik in de deuropening stond en alles nog in me op moest nemen spurtte Tess langs mij heen en nam de eerste beste slaapkamer in haar bezit waar ze langs kwam.
‘Ik ga als eerste douchen,’ riep ze nog voor haar slaapkamer deur achter haar dicht viel. Mona struikelde een beetje slaapdronken ons appartement in en ik volgde verwonderd. Ik begon het hier steeds leuker te vinden. Het appartement was mooi, net zoals alles hier. De grond was van donkerbruine stof en de muren waren beige, er stonden twee bruine banken en een meubelstuk met een tv erop, in de hoek van de kamer. Rechts kon je de hoek om en ik kon nog net een glimp opvangen van de smetteloze keuken. Verder waren er nog vier deuren te vinden, waaronder de deur waar Tess verdwenen was.
Ik stootte en zacht gegrinnik uit, dit was echt luxe.
‘Luxe.’
Ik proefde het woordje op het puntje van mijn tong en glimlachte naar Mona die zo kleintjes leek in het enorme appartement. Toegegeven, normaal was ze al fragiel, maar nu leek ze net een klein kaboutertje, met haar capuchon op. Ze glimlachte terug liep naar een bank en wreef er zachtjes met haar handje overheen. ‘Mooi,’ mompelde ze zachtjes. Plotseling stopte ze en keek mij met twinkelende ogen aan. ‘Laten we de kamers bekijken.’
Ik stemde toe en we liepen naar de eerste beste deur. Ik trok hem open, deed het licht aan en zag een enorme hemelbed in het midden van de kamer. Naast mij slaakte Mona een verwonderd kreetje, we liepen de kamer binnen. Ook hier was gebruiken gemaakt van bruintinten en beige, het gaf alles een warme gloed. De ouderwetse kast, met mooie figuurtjes er in gesneden, was van donker ebbenhout gemaakt. Net zoals het nachtkastje. Aan de linkerkant van het bed stond een enorme raam, gordijnen wiegden mee op een zacht briesje, ook al was het raam dicht.
Op de achtergrond klonk een deur die op slot ging, enkele minuten later konden we het vallen van water horen. Mona draaide zich verlegen naar mij om.
‘Mag ik bij jou slapen,’ vroeg ze met haar ogen op de grond gericht. ‘Ik durf niet alleen.’
Ik was even stil, die had ik niet aan zien komen. Mona, kleine Mona, toch… Eigenlijk wist ik helemaal niets van het meisje. Haar thuis situatie niet, haar karakter niet, zelfs niet haar interesses. Ik wist alleen dat ze heel verlegen was en dat ze mij blijkbaar mocht. Maar hoe kun je tegen dat kleine, lieve meisje, nee zeggen?
leuk om te lezen ^^
Lang stuk, maar dit is het einde van Hoofdstuk 7 alweer! (a)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik val om, nog even en ik val echt om. Om van de slaap. Waarom bespraken we dit niet morgen? Het is laat, we moeten morgen vroeg op en ik ben chagrijnig. Niet de geweldigste dag van mijn leven -afgezien van het feit dat ik in een droompaleis verbleef dan.
Anna Gowthen stond in onze woonkamer en was akelig wakker voor iemand die de hele dag in de bus heeft gezeten. Ze was vijf minuten geleden komen aankloppen en beende ons appartement al in voor we het door hadden.
“Ik weet dat jullie moe zijn,†verontschuldigde ze zich. “Alleen het is belangrijk dat jullie dit weten, voor morgen.â€ÂÂ
Goed, goed, schiet nou maar op.
Anna toverde een briefje tevoorschijn en gaf het aan Tess, die het dichtst bij haar stond. Tess was twee minuten geleden de douche uitgerend omdat ze er van Anna bij moest zijn. “Iedereen moet dit horen. We gaan het niet blijven herhalen omdat mensen het niet aan elkaar door vermelden.”
“Op het briefje staan de tijden en plaatsen waar jullie morgen heen gaan,†zei Anna terwijl Tess het papiertje bestudeerde. “Jullie moeten je om negen uur klaar voor vertrek melden, bij de hek van de Mirabellgarten. Je moet dan al ontbeten hebben en een klein lunchpakketje gesmeerd hebben, die je in een kleine tas meeneemt. We hebben morgen al een druk schema, dus bereid je voor op een lange dag.â€ÂÂ
Tess gaf het briefje aan Mona door die naast mij kwam staan, we lazen het samen.
Overzicht en schema voor twee oktober, 2010.
Tijd. – Handeling.
10.00-12.00 – Imago behandeling en -als dit van toe-
passing is- make-over.
12.00-14.00 – Leeromgang in interviews, fotoshoots en
Internationale shows.
14.00-16.00 – Sponsors en beroemdheden ontmoeten, die
onze school steunen in de wedstrijd.
16.00-18.00 – Fotoshoot.
18.00-19.00 – Avondeten in Restaurant.
19.30-21.30 – Les in Talent.
21.30-22.30 – Inlichting schema volgende dag. Gesprek
met begeleiders en kennismaken met het
vaste team.
22.30-23.30 – Iedereen vertrekt naar zijn/haar appartement.
Wauw, dat was nogal wat. Hoe het er nu uitzag zou ik mijzelf morgen net zo dood voelen als vandaag. Een geweldig vooruitzicht.
Wacht eens…
Mijn blik gleed weer terug naar punt drie. Er was iets aan dat stukje, Ralph had het me verteld.
Holycrap.
Ik ging Lang Persoon zien! Morgen, tussen -weer een blik op het briefje- twee en vier uur in de middag. Waarschijnlijk zag ik er nogal raar uit, want Mona wierp me een onderzoekende blik toe en Anna stopte in haar zin. Ik maande mijzelf weer tot rust en deed net alsof er niets aan de hand was.
“Goed, bewaar het briefje goed en dan zie ik jullie morgen weer,†zei Anna tot slot. Tess liep met haar mee naar de deur en liet haar uit. Mona keek omhoog, naar mij en zei: “Wat is er met jou aan de hand?â€ÂÂ
“Ik ga Lang Persoon ontmoeten,†fluisterde ik naar het kleine meisje voor ik het door had. Ze fronste.
“Wie is Lang Persoon?†Fluisterde ze uiteindelijk terug. Ik zweeg even. Ach, waarom ook niet?
“Matthew Ryther,†zei ik.
Het begon haar te dagen. “Oh, die! Ja, die ken ik. Hij heeft mooie ogen,†besloot ze. Ik wist wel dat ik het haar moest vertellen, dit kleine meisje had smaak.
Vijf minuten later plofte ik neer op mijn hemelbed en sloot mijn ogen. De laatste gedachte die ik had, voor ik in slaap viel was dat de lakens verschrikkelijk zacht waren en heel lekker roken. Daarna viel ik in een diepe dromenloze slaap, zonder te beseffen dat Mona stilletjes tegen mij aan kroop.
Oh, oh, ik heb een tijdje niet gepost!
Dan hier een -extra lang- deeltje, nog mensen die geïntresseerd zijn erin? :P
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
8. Voel je als een Super Star.
“Thalia!†klonk het dringend naast mijn oor. “Je moet opstaan!â€ÂÂ
Ik murmelde wat, sloeg naar het vervelende gezoem naast mijn oor en probeerde weer te slapen. Vervolgens werd er aan mijn deken getrokken, ik fronste en hield mijn deken stevig vast. Iemand zuchtte verslagen en liep de deur weer uit. Ik draaide mij weer tevreden om en lag op mijn buik verder te dromen. Totdat er weer voetstappen klonken en de deur weer open ging. Zwaardere voetstappen deze keer, daar achter trippelde iemand ander.
“Thalia!†Brulde het “zwaardere” persoon ongelovig. “Uit bed. Nú!â€ÂÂ
Mijn deken werd in één vloeiende beweging van mij afgetrokken en mijn ogen vlogen open. “wie, wat, waar?†riep ik verward uit. Het duurde even voordat ik doorhad dat ik niet thuis was, maar in Schloss Mirabell. Één voor één komen alle herinneringen van gisteren terug.
Tess stond naast mijn bed met haar handen over elkaar en Mona stond stilletjes achter haar. “We zijn al te laat door jou,†zei Tess woedend. “Ik dacht dat je in ieder geval wel aangekleed zou zijn, maar je was niet eens wakker!â€ÂÂ
“Hoe bedoel je te laat,†vroeg ik slaperig en wreef in mijn ogen. Tess wierp me nog een vernietigende blik toe en beende met de woorden: “Waarom moet ik nu weer met haar samen een appartement delen,” de kamer uit. Mona kwam naar voren en staarde mij met grote ogen aan.
“Ik kom al, ik kom al,†zei ik, omdat ik niet tegen haar beschuldigende blik kon.
“Ik heb een lunchpakket voor je gemaakt, alleen ontbijten lukt denk ik niet meer. Daar voor is het te laat.â€ÂÂ
“Bedankt,†zei ik terwijl ik al mijn douche spulletjes bij elkaar graaide en naar de bedkamer sprintte.
“Sorry voor het ongemak, we werden opgehouden,†verontschuldigde Anna zich bij onze stylisten terwijl Tess uitdrukkelijk mijn kant op keek. Ze stond vanzelfsprekend naast Veronique en Myrna, maar kon het niet laten om de vijf minuten een beschuldigende blik naar mij toe te werpen. Mona, de schat, had het me allang vergeven en was zelfs naast mij komen zitten in de bus. We waren trouwens niet héél laat aangekomen, hoogstens tien minuutjes.
Onze befaamde stylisten knikten begrijpend. “Is hélemaal niet erg,†zei Ines -vrouw met platinablond haar, zuurstok roze lippenstift en enorme bellen in haar hoor- enthousiast. Aizo -man met paarse oogschaduw op en in nette pak- knikte bevestigend.
“Bedankt,†zei Anna dankbaar. “Dit zijn onze tien kandidaat van Nederland.â€ÂÂ
“Ach, wat een schátjes,†kirde Ines. “Vooral deze!†Ze spurtte richting Mona en kneep het meisje in de wang. “Hoe oud is ze wel niet, vier?â€ÂÂ
“Kinderen van vier mogen niet meedoen, Ines,†zei Aizo ernstig. “Je moet op een middelbare school zitten, voor dat.â€ÂÂ
Ines dacht er even over naar en knikte toen begrijpend. “Dat is waar ook! Hoe oud ben jij wel niet kleintje?â€ÂÂ
“Elf.â€ÂÂ
“O, wat leuk! Ik ga jou doen!†Ines keek omhoog naar Aizo en herhaalde. “Ik ga haar doen!â€ÂÂ
Aizo haalde zijn schouders op. “Is goed, kies er maar vijf uit die jij wilt doen.â€ÂÂ
Ines stond op, staarde ons met een peinzend gezicht aan en liep ons toen één voor één langs. “Ik wil… die twee!†Ze wees naar Aaron en Remco. “Zij lijken zó op elkaar. En hem.†Ze knikte naar Quido. “En… zij.†Myrna was de laatste kandidaat. “Dan kom ik bij vijf, toch?â€ÂÂ
“Ja,†zei Aizo geduldig. “Ik neem de andere vijf.â€ÂÂ
We stonden er met zâ€ÂÂn tienen nogal ongemakkelijk bij. Wat waren ze met ons van plan? Nadat Ines “haar” mensen om zich heen had verzameld nam Anna het woord.
“Oké, jullie gaan mee met jullie stylist. Aizo en Ines staan ieder aan het hoofd van een heel team en zullen bij elke show jullie make-up en kleding gaan doen. Eerst worden jullie klaargemaakt door het team en zal Aizo of Ines -ligt eraan bij wie je ingedeeld bent- aan het eind, jullie apart bekijken en misschien hier en daar wat aanpassen. Als er iets mis gaat met je styling op het podium of midden in de show, dan vraag je dus altijd naar je persoonlijke stylist.â€ÂÂ
We knikten braaf.
“Op dit moment zijn jullie nog niet bekend bij het publiek. Dat betekent dat jullie nog een imago horen te krijgen, iets unieks dat jullie laten opvallen bij de kijkers thuis. Aizo en Ines gaan jullie daarbij helpen. Dus ik zou zeggen: Ga mee met je stylist en doe je best.â€ÂÂ
Ik zwaaide even naar Mona die met een ongelukkig gezicht achter Ines aan liep en volgde Aizo naar zijn “werk” kamer. Veronique mopperde nog een beetje over het feit dat zij altijd bij de stomste mensen werd ingedeeld en Kinai floot een wijsje, maar de anderen waren stil. Aizoâ€ÂÂs kamer was groot, wit en vol met make-up spulletjes en kledingrekken. Hij gebaarde tegen ons dat we op de zwarte stoelen moesten gaan zitten. Ik zakte neer op een stoel; het waren stoelen zoals je bij de kapper had, met enorme spiegels ervoor, een pompje om het hoger en lager te zetten en oneindig veel modespulletjes op het tafelblad ervoor.
“Hallo allemaal,†zei Aizo met zachte stem. Hij was gelukkig niet zo hysterisch als Ines en ook niet zo apart gekleed, afgezien van de paarse oogschaduw. “Welkom in mijn kamer, zou ik zeggen. We weten allemaal waarom we hier zijn, ik dus alleen even uitleggen hoe we het gaan aanpakken.†Hij klapte in zijn handen en er kwamen tien mensen de kamer binnen. Ze gingen netjes naast elkaar staan, in een rij, en wachten.
“Dit is mijn voorbereidingsteam,†zei Aizo en hij wees naar de tien mensen die nu vriendelijk naar ons glimlachten. “Jullie krijgen twee mensen die jullie gaan helpen een imago te maken, die het beste bij jou past. Gebruik je tijd goed.†Hij knipte in zijn vingers en er kwamen twee mensen naar mij toe gesneld, waarschijnlijk was dit ingestudeerd.
“Hallo!†Een meisje van een jaar of negentien met een wipneusje en grijze ogen stak haar hand naar mij uit die ik aarzelend schudde. “Ik ben Evi en dit is Glenn, wij zullen je helpen een imago te vinden!†Naast haar stond een bruinharige jongen, helemaal gladgeschoren behalve en dun streepje op zijn kin, verveeld te kauwen. Zij ogen waren net zoals bij Evi grijs. Evi had intussen twee houten stoelen gehaald, gaf er één aan Glenn en kwam naast mij zitten. Glenn zakte ook neer op zijn stoel, maar besteedde geen aandacht aan mij.
“Oké, laat me je gezicht eens zien.†Evi pakte mijn gezicht tussen twee handen vast en draaide het van de ene kant naar de andere kant terwijl ze ernstig naar elke rimpel keek. “Hm, niet slecht, je kunt best mooi zijn als wij met je klaar zijn,†mompelde ze.
En dankjewel.
Oké, dan zal ik blijven posten. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Ga is staan,†zei ze na tien minuten mijn gezicht geïnspecteerd te hebben. Ze schoof haar stoel naar achteren om mij meer ruimte te geven en ik stond op. Evi gebaarde dat ik een rondje moest draaien en dat deed ik. Evi ging staan, deed mijn arm omhoog, meette mijn middel, de dikte van mijn dijbenen en mijn lengte. Tot slot moest ik nog op een weegschaal en ook dat noteerde ze. Na ruim een half uur was ze klaar en mocht ik weer gaan zitten. Op een notitieboekje had ze zo veel dingen neergekrabbeld dat het me verbaasde als ze het nog kon lezen.
“Ik heb het,†kondigde ze aan. Glenn zat nog steeds verveeld op zijn stoel, hij had niet één keer naar mij omgekeken, had zelfs geen andere houding aangenomen. “We geven je een meisjesmeisje uitstraling, heel liefelijk.â€ÂÂ
Nee, nee, dat meende ze niet. Ik háátte het om een meisjesmeisje te zijn. En liefelijk lag me dus al helemaal niet. Ik draag al mijn hele leven lang enorme vesten -wat mijn moeder niet al te leuk vind, “laat je vrouwelijkheid eens zien, Thalia. Je bent niet voor niets een meisje.” Maar ik hield er niet van kleine topjes te dragen en strakke kleding, geef mij maar gewoon grote, losse kleding. Dat zat tenminste lekker. Ook sneakers waren één van mijn liefdes op het gebied van mode, voor zover ik wist had ik nog nooit op hakken gelopen, en dat was ik ook niet van plan. En dan kwam ze nu aan met een liefelijke imago? Dus, niet.
“Nee, dat vind ik niet zoâ€ÂÂn goed idee,†zei Glenn voor er ook maar enig protest uit mijn keelgat kwam. Ik klapte verbaad mijn mond dicht; Glenn was weer tot de wereld van de levenden gekomen. “Ze lijkt me niet het typische meisje, die van glitter, glamour en spotlights houd.â€ÂÂ
Go, Glenn!
Evi keek een beetje zuur naar haar partner, maar liet hem doorpraten. “Ze houd zo te zien meer van Hiphop en die soort gasten. Daar komt bij dat er vast heel veel meiden zijn die zich liefelijk en meisjesachtig gaan presenteren. Nee, laat haar wat anders doen. Het is juist goed dat ze een beetje dat stoerdere van de jongens over zich heen heeft, dat laat haar opvallen.â€ÂÂ
Ik hou van Glenn.
“Je hebt gelijk, Glenn.†Ik keek omhoog en zag dat Aizo tevreden naar Glenn knikte. “Ik had ook al zoiets in mijn gedachte voor dit meisje. Thalia, toch?†vroeg hij aan mij. Ik knikte en hij vervolgde. “Goed, dan geven we jou een hiphop stijl. Alleen moeten we wel wat aan je haar doen, en je zult make-up moeten dragen.â€ÂÂ
Die had ik niet aan zien komen. Make-up, veel meisjes droegen het, ik heb het ook wel eens gedaan. Alleen de laatste twee jaren droeg ik het niet meer, vond het veel te veel gedoe om het “s ochtends allemaal op te doen. Zelfs mascara gebruikte ik na een tijdje niet meer. Ik was het gewoon niet meer gewend, maar erg vond ik het niet. Ik was allang blij dat ik mijn kledingstijl niet hoefde te veranderen.
“Goed, als dat geregeld is. Dan kunnen jullie alvast beginnen met de grondige inspectie.â€ÂÂ
Aizo wuifde nog even ten afscheid en liep door naar de volgende leerling.
Sorry, sorry!
Ik had het even druk op school, dus daarom was ik vergeten te posten! Hier weer een stuk om het goed te maken. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nee, nee, nee en nog eens nee. Dit ging niet gebeuren, van mijn lang zal ze leven niet!
Ik stond midden in een kamer –het was akelig wit, voor de nieuwsgierige mensen onder ons- en Evi staarde mij afwachtend aan. Glenn snapte dat een jongen sowieso niet bij dit soort gelegenheden aanwezig hoorde te zijn en was ingevallen voor een meisje, Valerie, die nu achter Evi stond.
“Stel je niet aan,†zei Evi. “Talloze mensen laten dit doen bij ons. Je hoeft niet verlegen te zijn.â€Â
“Ik doe het zelf wel,†probeerde ik nog. Ik kon niet geloven dat er hier mensen op hun gemak zonder kleren rondliepen.
“Nee, wij zijn specialisten, dus doen wij het beter. Je moet er op je best uitzien in de show, wil je dan niet winnen?â€Â
Goede vraag.
Knarsetandend trok ik mijn vest uit, gevolgd door mijn schoenen en spijkerbroek. Toen ik alleen nog in een shirtje en ondergoed stond hield ik ermee op. Evi staarde me nog steeds afwachtend aan, maar ik vertikte het nog meer kleding uit te trekken.
“Verder ga ik niet,†zei ik uiteindelijk, toen de stilte te pijnlijk werd.
Evi slaakte een zucht en gebaarde dat ik op het ligstoel moest gaan liggen. “Goed dan. Dan doen we alleen je benen en armen, misschien nog een deel van je buik.â€Â
Ze haalde uit een paar kastjes hars en een paar doorzichtige papiertjes. Valerie kwam dichterbij smeerde een laag hars op mijn been en plakte er een doorzichtige papiertje op.
“Oké, dit kan pijn doen. Hou je goed vast, daar gaan we. Één… twee… drie!â€Â
Valerie trok het papiertje van mijn been af en ik drukte mijn nagels in de zijkanten van het ligbed, kon nog net een gil onderdrukken. Dit deed zéér! Ik was alleen bekend met scheren, maar dit was gewoon pure zelfmoord.
“Volgende,†mompelde Evi en ze rukte het volgende papiertje van mijn been.
Au, au, au!
Ze gingen door tot beide benen helemaal glad waren plus mijn armen. Mijn buik besloten ze een andere keer te doen, evenals mijn rug.
“Oké, nu je gezicht. Je wenkbrauwen lijken net die van een jongen.â€Â
Zo geweldig subtiel dat meisje.
“Ze is helemaal schoon,†zei Evi vol trots toen Aizo langs kwam om te kijken hoe het ging. “We moeten alleen nog kijken wat we met haar, haar gaan doen.â€Â
Glenn was intussen weer terug gekeerd en staarde weer dromerig voor zich uit. Liet weer geen tekenen van leven blijken. Aizo woelde met zijn handen door mijn lange haar en trok een beetje aan mijn krullen die gelijk weer terug veerden. Hij probeerde er een paar dingen mee en bestudeerde alles nauwkeurig.
“Laagjes,†besloot hij uiteindelijk. “Het wordt laagjes, ze heeft te mooi haar om er een grote verandering in te maken. Bovendien staat het haar goed.â€Â
Evi knikte en nam het van hem over. Ze sproeide mijn haar nat en begon het uit te kammen, wat een hele klus was, aangezien mijn haar het nogal leuk vond te klitten. Daarna knipte ze er behendig laagjes in en föhnde ze het droog. Binnen een kwartier was ik klaar en krulde mijn haar elegant in laagjes om mijn gezicht. Het stond me wel, het leek wat voller en dat beviel me wel. Glenn smeerde er nog een haarverzorgende crème in die naar rozen rook en ik was klaar.
Aizo kwam weer naar ons toe en staarde tevreden naar mijn spiegelbeeld. “Heel goed. Nu je make-up nog.â€Â
Evi was al komen aanlopen met een enorme make-up tas en ze stalde alles uit op de kaptafel. Kwastjes, lippenstiften, oogpotloden, eyeliners. Alles. Daarna draaide ze mij naar zich toe en begon foundation op mijn gezicht te smeren. Blijkbaar was ze niet meteen tevreden, want ze mengde er verschillende doorheen. Daarna deed ze mijn ogen, eerst de oogpotlood, dan eyeliner en tot slot mascara. Oogschaduw werd heel lichtjes aangebracht. Mijn mond verfde ze in een lichtroze kleurtje, gelukkig niet te fel en op mijn wang deed ze een klein beetje rouge, zodat het leek alsof ik lichtjes bloosde. Als ze mij weer terugdraait naar de spiegel herkende ik mijzelf amper.
Mijn ogen leken groter, doordringender en mijn mond zag er verleidelijk uit. Door de rouge had ik gezonde blosjes, maar niet te overdreven. Ik zag eruit als een echt meisje. Niet dat ik geen meisje was, maar het was zo anders.
“Tevreden?â€Â
“Ja…†bracht ik verbaasd uit en Evi glimlachte.
“Ik wist wel dat je niet van die overdreven gezichtjes hield, dus heb ik het naturel gehouden. Net genoeg, zodat je wel ziet dat je opgemaakt bent, maar niet te veel, zodat mensen niet gaan denken dat je een hele bonk make-up op hebt.â€Â
“Dankjewel,†zei ik terwijl ik mijzelf nog van alle kanten bekeek. Evi glimlachte.
“Graag gedaan.â€Â
Bedankt!
Hier -weer- een groot stuk… ^^
Ik wilde eigenlijk een kleiner stuk posten, maar ik vond dit stukje zo leuk, dus ja… :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Dat jij nog eens ooit make-up zou opdoen. Ik dacht dat ze zouden denken dat je een jongen was,†sneerde Veroniqueâ€Âs stem toen we het volgende vertrek inliepen. Het was twee uur, dus dat betekende dat we gingen leren hoe we moesten omgaan met interviews, fotoshoots en dat soort dingen.
“Moet jij niet naar je Ken toe rennen, volgens mij roept hij je,†kaatste ik terug terwijl ik veel betekend naar Quido keek die als een hondje achter haar aan liep. Ze gaf me nog een vuile blik en richtte zich toen –inderdaad- op Quido. Die was maar al te blij met haar aandacht, volgens mij bloeide daar een mooie liefde op. Twee tutjes bij elkaar, prachtig.
Anna loodste ons naar een grote ronde zaal, met een houten vloer. Het leek een beetje op een balletzaal, met aan de wand heel veel spiegels. Mona stond weer naast mij en aan haar andere kant stond de tweeling. Aan het kleine meisje was niet veel veranderd, ze had heel licht wat make-up op en haar, haar was iets korter, maar dat was dan ook alles. De tweeling had wel een andere haarcoupe gekregen. Aaron’s haar hadden ze lang gelaten, alleen dan in model. Remco’s hadden ze kort geknipt zodat je eindelijk zijn donkere ogen zag. Tess’ haar was in een boblijn geknipt met een schuine pony, het stond haar wel, behalve dan dat ze de hele tijd als een zuurpruim voor zich uit staarde. Veronique had blijkbaar besloten meer met haar kamergenoot op te trekken dan haar voormalige beste vriendin en liet haar de hele tijd links liggen.
“Voor we beginnen met jullie les, wil ik eerst een paar mensen aan jullie voorstellen,†zei Anna. “Deze mensen zullen jullie helpen met de oefeningen. Sommige zullen jullie terugzien in de shows of met jullie optreden.â€Â
Achter Anna kwam er een klein dik mannetje aan gewaggeld met een rond brilletje. Norby. De paparazzo, Norby, was onze leermeester? Norby glimlachte ons allemaal intussen vriendelijk toe en kwam langs om ons allemaal een hand te geven. Bij mij stopte hij even.
“Wij hebben elkaar al eerder ontmoet, is het niet?†zijn ogen glinsterden. “Wat leuk om je weer te zien, die laagjes in je haar staan je trouwens goed.â€Â
Ik prevelde een “dankjewel†en hij liep me al voorbij.
“Norby, zal jullie helpen met de interviews en journalisten. Hij is er zelf één, maar zal niets wat tussen deze twee muren gebeurd uitgeven. Dus je kunt hem gerust alles vertellen.â€Â
Een tweede persoon kwam de ronde zaal in en schaarde zich naast Norby, wachtend tot Anna hem voorstelde. Voordat, dat gebeurde hadden wij alle tien, echter, al door wie hij was. Ik hapte naar adem. Als dat was, wie ik dacht dat het was, dan was dat… Ik kon het gewoon niet geloven! Mij hart bonsde tien keer sneller dan normaal en mijn handen begonnen te jeuken. Mona, die naast me stond, pakte mijn hand vast en kneep er veel betekend in. Ik kon alleen maar blijven staren.
Matthew Ryther stond minder dan drie meter verderop van mij, met zijn handen in zijn zakken. Ik was trouwens niet de enige die zo enthousiast reageerde op zijn komst. De tweeling stootte elkaar aan en Veronique was druk in gesprek met Myrna terwijl ze non-stop knipperde met haar wimpers. Van ons allemaal was het alleen Kinai die nauwelijks tekenen van herkenning op de beroemde danser. Zelfs Aloys had even met zijn ogen geknipperd bij zulk beroemd gezelschap.
“Dit is Matthew Ryther, zoals jullie ongetwijfeld al zullen weten,†zei Anna. “Ook hij gaat jullie helpen met interviews, maar ook de fotoshoots en shows, waar hij zelf al honderden van heeft gehad, zullen bij hem ten sprake komen.â€Â
Matthew liep, net zoals Norby net had gedaan, ons één voor één langs terwijl hij ons een hand gaf. Ik kon niet meer helder nadenken en frunnikte een beetje aan mijn vest. Denk aan iets anders, Thalia, sprak ik mijzelf streng toe. Niet aan hem, maar aan iets anders. Sokken! Sokken, dat was pas een goed onderwerp. Heel saai en niet interessant, aandacht afleidend vooral. Sokken kon ik onmogelijk aan hem linken. Je had blauwe sokken, zwarte sokken, witte sokken. Ik had bijna altijd zwarte aan. Niet dat je die zag onder mijn broek, maar toch. En vooral hele dikken, ik hield van dikke zwarte sokken.
“Hallo.â€Â
Ik schrok wakker uit mijn mijmeringen en werd finaal omvergeblazen door de kracht van zijn ogen. Wat waren ze toch mooi, die ogen. De mooiste die ik ooit in mijn hele leven gezien had. Een plukje zwart haar viel voor zijn linkeroog en hij schudde het in één beweging weg. Ik prentte die beweging goed in mijn geheugen. Met een schok besefte ik dat hij nog steeds zijn hand naar mij uit had gestoken en ik schudde een beetje onhandig zijn hand, terwijl ik mij weer focuste op sokken.
Saaie, stomme sokken. Je schud niet de hand van je grote liefde. Nee, we zijn nu bezig met sokken. Sokken!
“Wat voor kleur sokken heb je aan?â€Â
Dat flapte ik er niet uit. Dat heb ik niet gezegd, dat dacht ik niet eens. Niemand heeft het gehoord en hij is alweer verder gelopen. Niks aan het handje, Thalia, helemaal niets. Voorzichtig verplaatste ik mijn blik van onze schuddende handen naar zijn gezicht en zag dat hij me verbaasd aankeek. Nee, hé. Had ik het ook nog eens in het Engels gezegd? Ik voelde hoe het bloed naar mijn hoofd steeg en bedacht me dat die gezonde blosjes er nu niet meer zo gezond uitzagen. Meer tomatenrood. Ik wilde wel door de grond zakken. Iedereen om ons heen was inmiddels stil, ik hoorde geen kuchje.
Waarom? Waarom moest ik nu weer aan sokken denken? Sokken waren helemaal geen goed onderwerp om je gedachte mee af te leiden. Het waren verschrikkelijke, gênante, vernederende dingen. Voor de rest van mijn leven geen sokken meer voor mij.
“Blauwe,†klonk het kortaf en het volgende moment was hij al naar een volgende klasgenoot verplaatst. Had hij nou serieus antwoord gegeven op mijn, rare, idiote, gestoorde vraag? Ja, dat had hij.
Toch was ik een beetje teleurgesteld. Misschien was ik op dat vlak nog altijd een klein meisje, met de droom dat de jongen op wie je verliefd wordt gelijk voor jou valt. Matthew had amper aandacht aan me besteed, waarschijnlijk dacht hij ook nog eens dat ik niet spoorde. Ik had op zâ€Ân minst verwacht dat hij naar me zou glimlachen, maar zelfs dat had hij niet gedaan. Hij had alleen mijn hand geschud, net zoals bij ieder ander en antwoord gegeven op mijn vraag. Ik keek met een schuin oog naar hem en zag dat hij moest lachen om iets wat Veronique zei. Haar vond hij dus wel leuk.
Ach, wat bazelde ik nou. Die jongen kende ons net, twee minuten? Het hoefde helemaal niet te betekenen dat hij Veronique wel leuk vond en mij niet. Ik trok te snel conclusies. Ik had een kleine blunder gemaakt, nou en? En waarom wezen Aaron en Remco trouwens de hele tijd met rare gezichten naar hun sokken?
Ik wilde het niet weten.
Graag gedaan! ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
We werden in tweeën opgesplitst, ik kwam als eerste terecht bij –je raad het al- Norby. Die dolenthousiast was met zijn vijf leerlingen. Veronique, Quido, Myrna, Aloys en Remco, zaten bij Matthew in het groepje. Die trouwens hulp kreeg van Jordin –ze was tien minuten geleden komen aanlopen. Anna was weggegaan toen ze een telefoontje kreeg. Waarschijnlijk van de organisatie mensen, de show was volgende week al.
“Iedereen is present?†vroeg Norby nadat was met zâ€Ân vijven in een kringetje om hem heen zaten. “Dan kunnen we nu beginnen.â€Â
Ik steunde met mij hoofd op mijn hand en wachtte tot hij verder ging. Tess staarde nog steeds als een zuurpruim voor zich uit en Aaron was geintjes aan het uithalen met Mona, die om de minuut zachtjes moest lachen. Kinai staarde vanzelfsprekend dromerig voor zich uit. Ik wierp soms stiekeme blikken op Matthew. Zag hoe hij zich bewoog, hoe hij sprak en hoe hij lachte. Hij kon het goed vinden met Veronique. Eigenlijk konden alle jongens het wel goed vinden met Veronique. Het waren de meisjes die haar benijdde om haar uitstraling of de vele jongens die om haar heen zwermden. Tot nu toe kon het me nooit wat schelen welke jongens er om haar aandacht vroegen, het boeide me niet. Maar nu staarde ik haar met toegeknepen ogen aan.
Ik was jaloers.
Jaloers op dat vreselijke wicht, die het niet eens verdiende zijn aandacht te krijgen. Wanneer ik mijn blik losscheur van Matthew en Veronique zag ik dat Kinai mij recht aankeek. Verrast staarde ik terug, dit was de eerste keer dat ik Kinai niet dromerig voor zich uit zag kijken. Hij schudde lichtjes zijn hoofd en draaide daarna zijn hoofd weer de andere kant op.
“Ik wil beginnen met de journalisten,†zei Norby terwijl hij in zijn handen wreef. “Thalia, wat weet jij van journalisten?â€Â
Verrast keek ik op en zag dat Norby mij afwachtend aanstaarde, net zoals de rest van het groepje; afgezonderd van Kinai natuurlijk. Wat wist ik van journalisten? Ze roddelen veel, schrijven recensies en… ja, wat nog meer?
“Ze zijn… bemoeizuchtig.†Daarbij doelde ik op de vragen die Norby mij had gesteld toen hij hoorde dat ik door was. Ik zag dat hij wist wat ik bedoelde.
“Vanzelfsprekend,†zei hij. “Dat horen ze nu eenmaal te zijn. Journalisten moeten een verhaal leveren bij hun baas, daarvoor kunnen ze niet stilletjes gaan afwachten tot er iemand naar ze toe komt en zijn of haar levensverhaal uit zichzelf gaat ophangen. Omdat niemand uit zichzelf dingen gaat vertellen, zijn er strikvragen die ze toepassen. Zodat mensen zich verspreken en meer vertellen dan eigenlijk de bedoeling is. Journalisten die deze vragen toepassen, bij vooral beroemde mensen, noemen ze de paparazzi. Ik weet zeker dat jullie die naam al kennen?â€Â
We knikten allemaal.
“Goed, dan kun je ervan op aan, dat jullie ook met deze mensen te maken gaan krijgen. Al tijdens de wedstrijd.â€Â
Ik merk trouwens dat de aanhalingstekens in mijn verhaal en andere tekentjes verdwijenen na een tijdje en er iets heel raars komt te staan. Is dat normaal?? :P
Oké, nouja, dan post ik wel gewoon door. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Na een uur les in strikvragen, de manier hoe je moet antwoorden en gezichten die je het beste kon trekken tijdens interviews waren we klaar bij Norby en liepen we naar Matthew en Jordin. En hoe ik het ook probeerde tegen te houden, mijn hart klopte weer een paar tellen sneller dan normaal toen we in een kringetje rond Matthew en Jordin gingen zitten.
“Hallo, allemaal,†begon Matthew en ik kreeg bijna een zenuwzinking van zijn stem alleen al. Mensen, ik had het zwaar te pakken.
“Volgens mij weet ik jullie namen wel allemaal. Eens even kijken. Jij bent Remco,†hij grijnsde naar de jongen. “Tess? Het kleine meisje is Mona, dat weet ik wel. En Kinai, dat was het toch?†Kinai knikte en Matthew richtte zijn ogen op mij. Van binnen voelde het alsof mijn hart een driedubbele salto maakte.
“Eh.. Thali?â€Â
“Thalia,†mompelde ik zachtjes. Teleurgesteld dat hij mijn naam als enigste niet goed onthouden had, was ik zo onbelangrijk voor hem? Matthew knikte en richtte zich toen weer op de hele groep. Ik was in de knoop met mijn gevoelens. Ik vond hem heel leuk, maar hij mij blijkbaar niet, vond me niet eens interessant. Ik luisterde half naar zijn introductie van zijn les samen met Jordin. In mijn hoofd haalde ik het beeld tevoorschijn van een aanstellerige Veronique die samen met hem lachte. Wat had zij dat ik niet had?
“Thalia, luister je wel?†Verrast keek ik op en werd weer getroffen door de aanblik van zijn mooie ogen.
“Ik… ja, natuurlijk,†stotterde ik nerveus. Waarom was ik nerveus? Ik had geen reden om nerveus te zijn.
“Als je, je niet goed voelt dan kun je maar beter naar Anna gaan,†zei hij. Het was aardig bedoeld, zijn uitspraak. Het klonk alleen zo koeltjes, alsof hij me niet mocht. Zijn ogen straalden ook geen warmte uit, zoals hij naar alle anderen keek. Nee, hij vond mij beslist niet aardig, daar was ik wel achter gekomen.
Wankelend door het besef stond ik op en vluchtte de zaal uit. Hoe kwam het dat hij me niet mocht? Hij kende me amper. Het was niet eerlijk.
Dankjewel! ^^
Ik introduceer: Aleandro -mijn favoriete personage, samen met Lin- die kennen jullie nog niet O_o
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
9. Middennacht bezoek.
Anna kon ik niet vinden en ook dit gebouw was zo verdomd groot. Je raad het al, ik verdwaalde weer eens. Ik kon er ook niets aan doen dat ik geen richtingsgevoel had, daar was ik mee geboren. Het zat in mijn genen, net zoals in die van mijn moeder. Die wist ook nooit de weg. Toen ik eenmaal de weg niet meer wist liep ik op mijn gemak de gangen door. Het zou toch niet helpen als ik helemaal in paniek raakte, dat had ik van mijn talloze andere ervaringen al ontdekt. En het gebouw was best mooi. Niet zo ouderwets mooi, zoals Schloss Mirabell, maar meer modern mooi. Het zag er ook heel nieuw uit. Met veel felle kleuren en strakke vormen erin.
Met een zucht bedacht ik me dat ik Matthew uit mijn hoofd moest zetten. Wat had ik ook in mijn hoofd gehaald? Hij was beroemd, onbereikbaar. Iemand zoals hij ging niet met iemand zoals ik. Ho, stop! Nooit jezelf minder voelen dan een jongen, dan werd het pas echt serieus. En het was niet serieus tussen Matthew en mij. Hij wist niet eens mijn naam, dacht ik sarcastisch. Goed, dan niet. Ik zou hem wel weer vergeten. Uiteindelijk.
“Hallo, daar.â€Â
Aan het eind van de gang stond een jongen met blond stekeltjeshaar. Hij was niet zo lang en iets te stevig voor zijn lengte, maar zijn gezicht stond vriendelijk.
“Ook verdwaald, schat?†vroeg hij, terwijl hij naar mij toe liep. Mijn mond zakte net niet open van verbazing, “Schat� Om mezelf een houding te geven knikte ik maar.
“Same here,†zei hij met een Elvis-accent en kwam met een raar loopje mijn kant op. Ik grinnikte even om het rare schouwspel, hij was echt gestoord.
“Ik ben trouwens Aleandro.†Hij sprak zijn naam nog steeds met dat rare accent uit en rekte de “o†zo lang dat zijn stem er op een gegeven moment mee op hield en hij moest hoesten.
“Dat,†–hoest. “Klonk,†–kuch. “Beter in mijn hoofd.â€Â
“Geeft niet,†zei ik met een lach. “Ik vond het aardig goed.â€Â
“Ya, think?†Ging hij weer verder met zijn onnatuurlijke accent. Een hoestaanval volgde. “Weet je, ik denk dat ik dat accent maar even skip.â€Â
Ik werd vrolijk van hem, hij was grappig. En dat was heel welkom na mijn aanvaring met Matthew. “Goed plan, dan zal ik mij ook even voorstellen; Thalia.â€Â
“Thalia? Leuke naam, die hoor je niet vaak.â€Â
“Dank je, Aleandro ook niet hoor. In Nederland in ieder geval. Van welke school kom je, Italië?â€Â
“Was het maar waar. Nee, ik kom van Roemenië.†Hij trok een gezicht. “Niet wat je noemt het indrukwekkendste land. En het is er altijd koud, zodra ik achttien ben, verhuis ik naar Nieuw-Zeeland, per direct.â€Â
“Ik ga wel met je mee, Nederland is ook niet wat je noemt ideaal.â€Â
“Vergeet je zonnebrandcrème niet.â€Â
“Die heb jij volgens mij meer nodig dan ik, bleekscheet.â€Â
“Gaan we persoonlijk worden,†vroeg Aleandro gespeeld verontwaardigd. Ik wilde wat zeggen, maar barstte in lachen uit. Aleandro probeerde nog zijn gezicht in plooi te houden, maar werd aangestoken door mij en even later hadden we de slappe lach. Na een tijdje probeerde Aleandro tevergeefs overeind te komen.
“En, hahaha… weet je wat nog –haha- het grappigste is… haha!†Hij probeerde te stoppen, wat niet lukte en schoot vervolgens weer in de lach. “Nee, even serieus,†zei hij toen hij weer een beetje adem kon halen. “Het grappigste is… -haha, hou op met zoâ€Ân raar gezicht te trekken!â€Â
“Ik doe niets!†riep ik verontwaardigd en schoot daarna weer in de lach.
“Nee, echt. Dit is echt grappig…†probeerde Aleandro voor de derde keer, naar adem snakkend. “We zijn gewoon al een halfuur te laat! Hahaha….â€Â
Ik viel abrupt stil en bonsde neer op de grond terwijl Aleandro maar door bleef lachen. Na een eerste minuut van shock deed ik een uitval naar zijn arm en staarde naar het horloge. Tien voor half vijf, waren dus twintig minuten te laat. Niet een half uur. Maar toch: twÃÂntig minuten! Anna vermoorde me, als Tess haar niet voor was.
“Hier ben je dus.â€Â
Matthew –ja echt, Matthew- boog zich voorover en reek mij zijn hand. Ik kwam overeind en zag dat zijn gezicht akelig kil stond. Er op lettend dat Matthew het niet doorhad gaf ik Aleandro een trap tegen zijn arm.
“Haha- au! Waar was dat voor nodig?†klonk het verontwaardigd van beneden, maar het lachen was gestopt en daar ging het uiteindelijk om.
“En waar dacht je mee bezig te zijn,†begon Matthew geïrriteerd. “Laat ik maar weglopen, kan mij het schelen dat ik te laat kom?â€Â
“Dat was niet mijn bedoeling,†zei ik, verontwaardigd.
“Nee, natuurlijk niet. Daarom vond ik je met de slappe lach op de grond,†zei Matthew kil. “Weet je wat is met meiden zoals jij? Jullie hebben geen enkel respect. Ik wist het vanaf het eerste moment dat ik je zag.â€Â
Aleandro was inmiddels weer bij kennis en hoorde de laatste zin van Matthew. “Hoor eens, makker. Thalia, hier, was echt verdwaald, net zoals ik. We hadden lol, oké, maar dat is geen reden om haar zo uit te kafferen.â€Â
Ik stond er als verdoofd bij. Langzaam werd ik woedend, wat dácht hij wel niet!? Ik neem even een zondebok die ik kan neerhalen wanneer ik dat wil? Achter dat knappe gezichtje school dus een heel arrogant persoon, wie had dat gedacht. Mijn verliefdheid verdween naar de achtergrond, ik verachte hem zo erg, dat het nog een wonder was dat ik niet mijn neus ophaalde omdat hij zo stonk. Niet dat hij stonk –je snapt hem wel. Mooie ogen, mooie ogen, hij had helemaal geen mooie ogen. Mensen hadden mooie ogen als ze vriendelijk of blij keken, dan twinkelden ze zo prachtig. Die van hem stonden altijd kil en berekenend. Alsof niemand zo goed als hij was. Meneer-ik-ben-de-beste. Ik had het echt gehad met die jongen.
“Leg dat maar uit aan jullie mentoren,†was het enige wat Matthew nog zei. Hij draaide zich om en liep de gang uit. Aleandro trok een gezicht naar mij en volgde hem. Ik liep knarsetandend achter hen aan.
Dank u! ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Ik snap niet waarom je toch telkens te laat komt,†zei Anna een beetje wanhopig. We stonden naast de bus en iedereen staarde vanuit het raam naar beneden.
“Iedereen vindt het hier leuk, vermaakt zich en doet zijn of haar best, behalve jij. Wil je hier soms niet zijn?â€Â
“Natuurlijk wel,†zei ik snel. “Ik kon er niets aan doen, echt waar. Ik verdwaalde in mijn zoektocht naar jou.â€Â
“Matthew zei tegen mij dat je, je niet goed voelde en daarom naar mij toe ging. Maar toen hij je vond had je duidelijk veel lol. Tenminste, dat waren zijn woorden,†zei Anna. “Ik kan er geen oordeel over vellen zonder het verhaal van jou kant te horen.â€Â
Ik voel de woede in mij oplaaien als ik Matthewâ€Âs manier van woordgebruik hoor. “Ja, oké. Ik was aan het lachen toen hij me vond. Maar ik voelde me ook slecht toen ik naar jou op zoek ging,†verdedig ik mijzelf. Rara, door wie zou dat gekomen zijn. “Daarom ging ik in de eerste instantie naar jou op zoek, alleen kon ik je niet vinden en vond in plaats daarvan Aleandro. Hij vrolijkte me op en daarom vond Matthew ons lachend. Niet omdat ik de regels zo maar aan mijn laars lap.â€Â
Anna zucht. “Ik wil je best geloven, maar snap wel dat je jezelf met deze acties –al kun je er niets aan doen- niet populair maakt. Vanaf volgende week zul je de hele tijd omringt zijn door cameraâ€Âs, dan kun je, je dit soort ongelukjes niet permitteren. Het komt dan allemaal live op televisie door heel de wereld, begrijp je?â€Â
Ik boog mijn hoofd en plukte wat aan mijn vest. “Ja, dat begrijp ik.â€Â
“Goed, dan gaan we nu naar de fotoshoot. Ik wil niet onaardig doen, maar omdat jij hebt veroorzaakt dat we nu te laat komen, krijg je minder tijd om een goede foto te schieten. Het spijt me.â€Â
“Geeft niet.†Ik schokschouderde en liep de bus in waar ik naast Mona neerplofte. Het meisje staarde me weer aan met die donkere ogen haar, verder zweeg ze. Ik zuchtte diep, verwenste Matthew naar de Noordpool en sloot mijn ogen terwijl de bus in beweging kwam. Eigenlijk hoorde we niet naar de fotoshoot te gaan, op het lijstje stond dat we nu onze sponsors zouden ontmoeten, maar dat was hoogstwaarschijnlijk van het lijstje geschrapt.
:)
-in het vorige stukje heb ik perongeluk tt en vt door elkaar gemixt, sorry daarvoor!-
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Je hoofd een beetje naar links. Nog een beetje… Ja, zo. Prachtig meis, je bent een natuurtalent!â€Â
Ik paradeerde in een wit jurkje en zwarte stoere hakken voor de fotocamera. Mijn haar was eerst gestijld en daarna weer gekruld. Dan pluisde het minder, was hun antwoord toen ik erna vroeg. Nu had ik grove elegante krullen in mijn haar die als een waterval over mijn rug liepen. Mijn gezicht was zwaar opgemaakt, ik vond het niet echt geslaagd nu leek het net alsof er een dikke laag pasta over mijn gezicht uitgesmeerd was, maar ze zeiden dat de foto’s er mooier van werden en ik had met mijzelf afgesproken niet meer te gaan tegenstribbelen. Ik had al voor genoeg vertraging gezorgd. Tess zweeg me intussen dood, niet dat het veel uitmaakte, daarvoor sprak ze ook alleen maar tegen me wanneer het hoognodig was. En Mona staarde mij alleen maar aan. Toch was ze niet boos op me, tenminste, dat gevoel had ik niet.
Alle anderen keken me alleen maar minachtend aan –daar bedoel ik mee: Veronique, Myrna en Quido. Aloys besteedde geen aandacht aan mij, de tweeling kon en niet schelen en Kinai was weer in dromenland. Anna staarde om de paar minuten hoofdschuddend naar mij, toch mocht ik haar wel. Ze deed heel veel voor ons en volgens mij had ze er wel plezier in. Jordin had zelf ook een druk schema, dus was het altijd Anna die ervoor zorgde dat alles voor ons op rolletjes liep. Ze had iets beschermend, het herinnerde aan mijn moeder. Ik ging ze vanavond bellen dacht ik bij mijzelf. Gisteren had ik niet kunnen bellen, daar was ik te moet voor geweest, maar vanavond zou ik bellen. Ik miste ze, de situatie thuis. Waar je niet van hot naar her hoefde te rennen, maar je alles op je gemak deed. Hier was alles één en al showbusiness.
Aan Matthew zal ik niet veel woorden aan vuil maken. Hij was een zak. Een arrogante zak, die alleen met meisjes zoals Veronique om ging. Ik had ze wel gezien, toen ik aan het praten was met Anna. Hij lachte zelfs naar haar. Ik had ergens het gevoel alsof hij telkens zijn best moest doen om te lachen en dat hij het liefst wegliep van al die overdreven mensen –en mij, niet te vergeten. Maar ik ging me daar niet druk over maken, hij moest het zelf maar weten.
Nadat ik klaar was met mijn –verkorte- fotoshoot liep ik naar één van de stoeltjes en ging zitten. Ik keek hoe Mona het deed in haar schattige jurk. Ze hadden bij haar als imago schattig –hoe voorspelbaar- genomen. Dat vond Ines precÃÂés bij haar passen. Ach ja, Ines was een beetje overdreven maar de slechtste nog niet. Vergeleken Veronique was ze een engel.
“Boe.†Naast mij was een blonde kop verschenen met twinkelende groene ogen. “Dat ik jou hier tref, miss,†zei het blonde hoofd met zijn beroemde Elvis-accent.
“Mij? Wat doe jij hier, Mister?†probeerde ik met een laag Russische accent. Aleandro rolde met zijn ogen.
“Mijn school heeft hier naast die belachelijke fotoshoot, dat verklaard waarom ik deze vreselijk kleding aan heb.†Hij ging zitten en trok een ernstig gezicht. “Ik heb trouwens nog en tip voor je. Ik weet niet wat voor een accent je probeerde na te doen, misschien een kruising tussen Afrikaans en Portugees. In ieder geval: Niet meer doen, het ligt je niet.â€Â
“Het was Russisch! Trouwens sta is op, ik wil even zien wat voor kleding je aan hebt.â€Â
Aleandro trok een meelijwekkend gezicht. “Dat wil je niet zien, geloof me. Ze hebben als imago bij mij sympathiek genomen, dat is niet eens een imago! Dat is een karakter, hoe trek ik nu stemmen?†Hij sloeg zijn ogen ten hemel.
“Sta nu maar op Dramaqueen. Je weet dondersgoed waarom ze juist dat imago bij jou hebben genomen.â€Â
Hij stond langzaam, met zichtbaar tegenzin, op en onthulde een spijkerbroek met een witte hemd en daarbovenop een net blauw jasje. Zijn schoenen waren zwart en glimmend. Ik floot. “Zo, zo. Een echte heer dus.â€Â
“Heel leuk, prinses. Laat nu mij maar jouw baljurk maar zien.â€Â
Ik stond op en showde hem mijn jurk. Hij wiebelde met zijn met zijn wenkbrauwen. “Niet mis, prinses. Niet mis.â€Â
Ik moest lachen om zijn koosnaam voor mij. Ik mocht Aleandro wel, dat stond vast. Hij was de aardigste persoon die ik ontmoet had na aankomst in Oostenrijk, en de grappigste. Aan de andere kant van de kamer zag ik Veronique staan, naast haar stond Matthew. Hij was onze derde begeleider geworden, wat Veronique dolenthousiast had gemaakt. Ze leek wel aan hem vastgeplakt en dweepte met alles wat hij zei of deed. Quido was verleden tijd, dat was wel duidelijk. Het viel me op hoe lang die jongen wel niet was, Matthew dan, zeker één meter tachtig, als het niet langer was. Aleandro zag me kijken en volgde mijn blik.
“Prinses, ik zou me niet druk maken om die jongen als ik jou was. Je weet hoe ze zijn die sterren…†hij trok een gezicht. “Één en al verwend!â€Â
Ik schoot weer in de lach door zijn gezicht. “Doe ik ook niet, Elvis. Wees maar niet bang. Vertel is, hoe komt het dat jij bent geselecteerd voor Super Star?â€Â
“Als je het echt wilt weten, ik doe aan stijldansen.â€Â
Die had ik niet zien aankomen. Stijldansen. Aleandro. Hm, het kon wel. Het nette pak, die natuurlijke charme en die vrolijke glimlach. Ja, toen ik er goed over nadacht, vond ik het wel bij hem passen.
“En jij?â€Â
“Ik? Oh, ik dans.â€Â
“Ja, oké. En verder?†Hoofdschuddend keek hij mij aan.
“Hm, hiphop en streetdance vallen daar het beste onder dunkt mij,†zei ik onverstoorbaar. “Ik wilde niet eens meedoen, in de eerste instantie. Deed het voor mijn broertje, dus ik had het ook niet echt gepland.â€Â
“Voor je broertje?†vroeg hij luchtig. “Tuurlijk, doe ik ook altijd. Waarom zou je voor jezelf aan zoâ€Ân wedstrijd meedoen als het ook voor je broertje kan. Heel nobel van je.â€Â
Ik gaf hem grinnikend een elleboogstoot. “Hé, Elvis, wel op je woorden passen! Mijn broertje deed eerst mee, maar kwam niet door de voorrondes, Veronique maakte hem belachelijk en zwoer dat ik in plaats van hem zou winnen. Einde verhaal.â€Â
“Wie is Veronique,†vroeg Aleandro en hij speurde de ruimte af. “Laat me raden, één van die blondjes. Hoogstwaarschijnlijk diegene naast die beroemde knul.â€Â
“Hoe raad je het toch.â€Â
“Je kijkt om de paar minuten vernietigend hun kant op en volgens mij was die niet alleen om hem,†antwoordde Aleandro kalm, de speelsheid in zijn toon is weg. “Hoe komt het dat je haar zo haat? Is het om de jongen?â€Â
Ik voelde mijn gezicht rood worden. Die was direct. “In de eerste instantie niet,†zei ik, verdedigend. “Ik en Veronique hebben elkaar nooit gemogen. En ja, ik vond Matthew leuk, in het begin,†gaf ik toe. Ik snapte niet waarom ik deze, tot voor kort onbekende, jongen alles zo makkelijk kon vertellen. Ik was nooit een open persoon geweest en met Ralph en Dylan had ik nu niet bepaald diepgaande gesprekken. “Maar nu niet meer. Zijn buitenkant is mooi, zijn binnenkant niet,†eindigde ik bitter. “En ik heb nog steeds geen idee waarom hij me niet mag.â€Â
“Misschien is het juist dat hij je wél mag, maar dat hij het niet aan zichzelf wil toegeven,†zei Aleandro in zichzelf gekeerd. “Moet je het eens van zijn kant bekijken. Hij is beroemd, duizenden meisjes liggen aan zijn voeten en iedereen die hem wil ontmoeten doet dat omdat hij beroemd is. Als hij dan iemand werkelijk aardig vind, op het eerste gezicht, wil hij het niet aan zichzelf toegeven. Omdat hij gewoonweg bij niemand weet of het om zijn buitenkant is, of niet.â€Â
“Het kan me niet schelen,†mok ik. “Hij had ook weer niet zo bot hoeven doen. Ik deed niets tegen hem, had amper een woord gewisseld. Hij had het recht niet om zo tegen mij te praten.â€Â
“Hé, ik zeg alleen maar dat het kan, niet dat het zo is,†zei Aleandro met zijn handen toegefelijk omhoog. “Ik vind het best. Dan heb ik mijn prinses helemaal voor mij alleen.â€Â
“Grapjas,†snoof ik. Aleandro lachte, maar in zijn ogen glinsterde er iets.
Haha, dankjewel! :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`
Uitgeput kwam ik mijn appartement weer in. Het was een lange dag geweest en het enige wat ik nog wilde was rust. Mona liep vlak achter mij en was de terugweg niet meer van mijn zijde geweken. Na al mijn blunders vond ze me nog steeds aardig, of dat hoopte ik toch. Ik liep rechtstreeks naar mijn kamer toe en voelde dat Mona me volgde. Tess zei geen woord en ging naar haar eigen kamer.
Mona sloot de deur achter ons, ik ging voor het raam staan en slaakte zachtjes een zucht. Ik hoorde trippelende stapjes en even later stond Mona naast me.
‘Vind je het hier niet leuk,’ vroeg ze kleintjes.
Ik draaide mijn hoofd en zag dat ze me verdrietig aankeek. ‘Natuurlijk niet,’ zei ik. ‘Ik ben alleen niet gemaakt voor… zo veel publiciteit. Ik heb nooit beroemd willen zijn.’
‘Ik ook niet.’ Ze staarde weer naar buiten. ‘Ik wilde alleen maar weg van huis. Maakte niet uit waar heen.’
Haar uitspraak deed mij herinneren aan die keer in de bus. Toen ze liet blijken dat ze het niet goed had thuis. ‘Mona…’
‘Ja,’ vroeg ze, maar ik hoefde niets meer te zeggen. Mijn vraag was duidelijk. Ze haalde diep adem. ‘Ik vind het niet fijn thuis,’ zei ze uiteindelijk stilletjes. ‘Papa is altijd dronken en slaat mama en mij. En mama vind mij niet aardig.’ Een kleine snik ontsnapte haar, ook al zag ik dat ze haar best deed om niet te huilen. Ik liep over van medelijden en woede om het kleine meisje te beschermen. Die woorden, die kinderlijke woorden, maakte iets in mij los. Ze had het duidelijk veel slechter thuis dan ze net in die ene zin had verteld.
‘Het is niet altijd zo,’ ging ze verder. ‘Soms… soms is papa niet dronken en dan kan hij heel aardig doen en heeft hij altijd spijt. En dan is mama blij en dan doen ze altijd heel aardig tegen elkaar.’
‘En tegen jou,’ vroeg ik. ‘Doen ze ook aardig tegen jou?’
‘Ik hoorde er eigenlijk niet te zijn,’ zei Mona. ‘Mama zegt dat ik een ongelukje ben. Dat ik blij moet zijn dat ik nog bij hen mag wonen.’
‘Zei ze dát?’ Ik voelde hoe mijn bloed ging koken. Wat voor moeder zei dat nou weer tegen haar kind? Zelfs al was ze niet gepland, dan nog hoor je dit soort dingen niet te zeggen. En zeker niet tegen een elfjarig, die net oud genoeg was om alles te snappen en het zich aan te trekken.
‘Maar ik vind het toch niet leuk thuis,’ zei Mona met een klein stemmetje. ‘Het doet altijd zo pijn al papa mij slaat en dat vind ik n-niet…’ Ze snikt nu hoorbaar. ‘…leuk.’
Voor ik het wist gaf ik haar al een knuffel, ze snikte in mijn armen en ik deed moeite om mijn tranen binnen te houden. Ik was nooit zo’n emotioneel mens geweest en ik had ook niet vaak gehuild in mijn leven, maar dit kleine meisje brak mij hart. Ik zag hoe haar ogen rood werden en de tranen bleven stromen. Natte plukken haar kwamen in haar gezicht en ik veegde het zachtjes weg. Haar schouders schokten en haar handen waren gebald in vuisten. Ze bleef huilen, met toegeknepen ogen om die nare herinneringen uit haar hoofd te bannen. Ze bleef huilen tot er geen druppel meer over was en haar lichaam er het fut niet meer voor had. Ik stopte haar in en ze viel bijna meteen in slaap. Nog steeds met een ernstige frons op haar gezicht.
En nog een stukje! ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nadat ik er zeker van was dat ze niet meer wakker werd, pakte ik mijn jas, de sleutel van ons appartement en een zonnebril –om buiten niet herkent te worden als iemand me snapt. Ik had even tijd voor mezelf nodig. Zo stil mogelijk liep ik op mijn tenen de woonkamer door. Niemand hoefde te weten dat ik weg was, voor ze het wisten was ik alweer ter-
“Thalia, waar ga jij heen?â€Â
Krijg nou de dit-is-niet-voor-gevoelige-oren-bestemd-dus-zeg-ik-het-niet-hardop, ik was betrapt. En door wie. Een moment later kreeg een nog grotere schok te verwerken: Tess praatte tegen mij, deze dag zat vol wonderen –en blunders.
Ik haalde nonchalant mijn schouders op en zei: “Gewoon, even luchtje scheppen.â€Â
“Wat jij wil.†Ze liep in haar slaapkleding naar de koelkast en haalde er een pak chocolademelk uit. Blijkbaar was ze niet van plan veel meer te zeggen, want ze stond met haar rug naar mij toe gekeerd. Ook goed, ik liep de deur uit en trok hem zachtjes achter me dicht. Betrapt worden is één ding, Mona die wakker wordt hoefde daar niet bij. Even later loop ik de Mirabellgarten in. Ik slaak een zucht van verlichting en verwondering. Ik was even vergeten hoe mooi deze tuin wel niet was. Prachtig gewoon. Mijn adem maakte wolkjes in de lucht. Ik zet mijn zonnebril op en trek mijn capuchon over mijn hoofd. Het was al best koud voor het tijd van het jaar. Maar ja, we zaten ook in Oostenrijk, hoog in de bergen. Ik besloot naar het beschutte gedeelte van de tuin te lopen, tussen de bomen. Het was donker, maar ik vond het wel fijn. De duisternis was prettig, voor even. Niemand zou me zien, niemand zou zich met mij bemoeien. Deze tijd was even voor mij alleen.
Ik zakte neer op een bankje die bijna volledig aan het zicht ontrokken was door de bomen. Ik kon bijna niets zien, behalve de maan die tussen de takken door glinsterde. Toen ik eenmaal comfortabel zat gingen mijn gedachten automatisch naar Mona terug. Arm klein meisje. Ik had het echt met haar te doen. Ze moest hulp inschakelen, die situatie bij haar thuis was gewoon niet normaal meer, het kon zo langer niet doorgaan. Ik huiverde bij de gedachte aan haar lichaam die ik instopte toen ze naar bed ging. Het zat vol blauwe plekken, op sommige plekken was er zelfs huid opengehaald. Hoe konden haar ouders haar dit aandoen? Ze was zo klein nog, zo lief, ze deed niemand pijn. Waarom deden zij dat dan wel tegen haar?
“Ook hallo.â€Â
Van schrik maakte ik bijna een salto door de lucht, een schreeuw kon ik nog net binnenhouden. Er zat iemand naast mij en ik had het niet eens doorgehad. Het ergste was nog dat ik niks kon zien, nu hielp die zonnebril ook niet echt, maar zelfs al had ik die niet op dan nog zou ik niet veel meer gezien hebben dan de jongen zijn contouren. Ja, dat wist ik weer wel, dat het een jongen was. Hoorde ik aan zijn stem en zijn houding. Ik zag iets glinsteren bij zijn ogen en constateerde verbaasd dat hij ook een zonnebril op had, waarschijnlijk wilde hij ook niet herkent worden. Nou, dan is hij niet de enige.
“Hallo…†zei ik onzeker. Hij glimlachte, in het maanlicht kon ik rechtte witte tanden onderscheiden.
het blijft elke keer weer super leuk om te lezen ;)
Hier is het.. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‘Je zit ergens mee, is het niet?’
‘Wat? Hoe bedoel je,’ zei ik ietwat verrast.
‘Je mompelde de hele tijd: Vreselijk… vreselijk…’ Hij schudde zijn hoofd. Van mijn perspectief zag het eruit alsof er een zwarte plek van links naar rechts bewoog, maar ik kon er nog wel een hoofdvorm uit halen.
‘Ja… dat klopt.’
‘Ja, ik zit ergens mee of ja, ik heb dat inderdaad gemompeld,’ zei hij, nog steeds glimlachend.
‘Ja, ik zit ergens mee. Ik wist niet eens dat ik mompelde.’
Voor ons ritselden de bladeren van de bomen toen het waaide. In het beetje maanlicht dat daardoor door de takken viel zag ik dat de jongen een donkere muts droeg, diep over zijn hoofd getrokken. Hij kon niet veel ouder zijn dan ik, hooguit negentien.
‘Oké dan… waarmee?’
Ik zweeg. Ik kende die jongen niet eens, ik leek wel gek om hem deze dingen te vertellen. Hij leek mijn onbehagen te voelen.
‘Het spijt me, je hoeft het niet te vertellen. Misschien helpt het als ik mij voorstel?’ Hij stak zijn hand uit. ‘Het is niet mijn eigen naam, die houd ik liever voor mijzelf, maar noem me maar Lucian.’
Voor ik het wist schudde ik zijn hand, die anders dan die van mij, lekker warm was. ‘Eh… noem mij maar, uhm… Mona.’ Woeps, die ontglipte me voor ik het door had. Shit. Misschien zou hij het niet door hebben, wie hij ook was. Ik bedoel, Mona is klein met kort kroeshaar. Ja, ik was ook klein, maar je zag wel dat ik wat ouder was en ik had lang haar. Bovendien was Mona dunner dan ik, ze was één en al botten dat meisje.
‘Waarom zit jij hier überhaupt,’ vroeg ik om zijn aandacht af te leiden. ‘Ik bedoel, mensen gaan over het algemeen niet in hun eentje eropuit. Ze schuilen zich al helemaal niet achter beschutte bomen en doen ook geen vermommingkleding op om niet herkent te worden, lijkt mij.’
‘Goed punt,’ gaf hij toe. ‘Maar ik was eerst.’
Ik zuchtte, Lucian zweeg afwachtend. ‘Als je het echt wilt weten. Ik heb twee kamergenoten, eentje wordt thuis mishandeld en de andere verwenst me liever naar de andere kant van de aardbol, het liefst bij een vulkaan die op het punt van uitbarsten staat. Ik ben een wandelende ramp wat betreft deze wedstrijd en dat terwijl ik heb gewed dat ik het zou winnen en het ook nog eens aan mijn broertje heb beloofd. En als klap op de vuurpijl haat iemand mij die mij niet eens kent.’ Het eerste wat ik deed na die hele opsomming was eens diep ademhalen. Jeetje, ik had niet eens ademgehaald. Maar het had wel opgelucht, heel erg zelfs.
‘Ja, dat is nogal wat,’ gaf hij toe. ‘Wat betreft je mishandelde kamergenoot, die moet hulp gaan zoeken. De kans is groot dat ze het zelf niet wilt, dan zul jij het moeten doen.’
Ik verstrak bij de gedachte in Mona’s privéleven te gaan wroeten, maar de gedachte aan haar mishandeling verdreef dat snel; En of ik haar zou helpen!
‘Je andere vriendin trekt wel bij, tenminste dat hoop ik. Ik heb eerlijk gezegd niet zo veel verstand van meiden onder elkaar.’ Hij grinnikte. ‘En die wedstrijd… Ja, je kunt niet meer doen dan je best. Als het niet lukt, dan lukt het niet.’
Ja, dat was makkelijk gezegd.
‘Ik weet dat het niet makkelijk is,’ ging hij verder. ‘Ik kan erover meepraten… al die mensen die iets van je verwachten. Die constante druk, het is zenuwslopend.’
‘Jij doet ook mee aan Super Star?’
‘Ja… dat kun je wel zeggen, ja,’ zei hij. ‘Wat betreft die “iemand†die jou haat… Laat het gewoon rusten, hij is het niet waard. Als iemand jou niet goed kent en hij doet al gemeen tegen je, dan kan dat geen goed teken zijn.’
‘Eindelijk iemand die het met mij eens is,’ zei ik lachend en ik streek een pluk haar achter mijn oor.
‘Of misschien… misschien is die “iemand†wel met zichzelf in de knoop, dat hij jou wel mag, maar het niet kan toegeven aan zichzelf. Omdat hij, het een soort van niet meer gewend is. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar misschien, en dan bedoel ik ook echt misschien, bedoeld die “iemand†het niet zo. Misschien kan hij het niet helpen,’ eindigde Lucian gefrustreerd. ‘Dat kan, geloof me.’
@yociame wrote:
nice again
ehm ik heb je een pb gestuurd, wil je die misschien lezen??
Ik heb je wat terug gestuurd! ;)
En gelijk nog een stuk.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Die heb ik eerder gehoord,†zuchtte ik. “Misschien is het inderdaad zo wat jij zegt. Maar dan nog, als je iemand niet kent heb je het recht niet gemeen tegen hem of haar te doen.â€Â
Lucian zei niets en ik hoorde alleen nog het ritselen van de bladeren. “Weet je…†begon hij bedachtzaam. “Je hebt gelijk.â€Â
“Weet ik toch,†zei ik trots en hij grinnikte.
“Maar dat neemt niet weg dat die persoon het expres doet,†vervolgde hij. “Zoals ik al zei: Soms kun je het niet helpen.â€Â
“Het zal wel. Trouwens, nu ben jij aan de beurt,†zei ik plagend. “Nou, vertel. Waarom zit je hier in het donker afgeschermd van de bevolking.†Ik had geen idee waar ik mee bezig was. Waarschijnlijk, constateerde ik bij mijzelf, mocht ik hem. Maar dan nog voelde het vreemd om tegen een volslagen onbekende te praten die compleet vermomd was. Niet dat ik dat niet was, maar je snapte hem wel.
“Om gewoon rust te vinden, denk ik,†zei hij raadselachtig. “Ik had even genoeg van al die drukte, wilde alleen zijn.â€Â
“En…?†spoorde ik hem aan.
“En ik haat fotoshoots,†voegde hij er droog aan. “Officieel, vanaf vandaag.â€Â
Ik staarde naar de maan terwijl hij praatte. Naar een donkere vlek kijken is niet echt charmant, dus had ik het opgegeven hem te onderscheiden van al die duisternis. Het was trouwens volle maan. “Waarom dat,†vroeg ik, nog steeds naar de maan starend.
“Ze trekken je de belachelijkste kleding aan,†zei Lucian verontwaardigd. “En dan ook nog voor de camera paraderen alsof je een stuk vlees bent om gekeurd te worden. Nou geweldig.â€Â
“Misschien vinden ze dat je wel een heel goed model bent.â€Â
“Ja, ja,†sputterde hij tegen. “Het is verschrikkelijk!â€Â
Onwillekeurig dacht ik terug naar mijn eigen fotoshoot vandaag. En naar Aleandro. Aleandro, die fotoshoots haatte en net zo dramatisch praatte als deze jongen hier. Het zal toch niet…? Ik schrok van die gedachte, wilde hier opeens weg, en aan de andere kant ook weer niet. Lucian verschoof, ongemakkelijk. Alsof hij te veel had gezegd. Ha, dat was nog niets vergeleken wat ik allemaal had opgebiecht. Ik maande mijzelf tot kalmte, hij wist niet wie hij was. Hij kon mij niet eens zien, ik maakte me druk om niets. Toch trok ik mijn capuchon dieper over mijn hoofd heen.
“Ik… ik moet gaan,†zei ik uiteindelijk, moeizaam. Lucian bleef zitten, de wind liet weer de takken bewegen en ik zag in een glimp dat hij naar de maan staarde, net als ik luttele minuten geleden.
“Is goed,†zei hij en ik stond op. “Zullen we anders morgen weer afspreken, hier op het bankje?†klonk zijn stem achter mij toen ik tussen de takken door stapte, naar het voetpad.
“Is goed,†zei ik, verrast. “Maar hoe laat dan?â€Â
“Nadat het dagschema van Super Star af is en iedereen naar zijn appartement mag. ’s Avonds dus, ongeveer dezelfde tijd als nu.â€Â
Ik knikte en besefte toen dat hij net niet kon zien. “Ja, goed. Tot morgen, Lucian,†voegde ik er na een enkele aarzeling aan toe.
“Tot morgen, Mona,†hoorde ik vanachter de takken. Ik kon hem niet zien, maar toch wist ik dat hij glimlachte. Ik glimlachte ook en begon aan mijn terugweg naar mijn appartement, met een raar gevoel in mijn buik.
@yociame wrote:
is het niet ik kon hem niet zien :P
Haha, ja klopt! Ik heb het al veranderd. ;)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
10. Het middelpunt.
De volgende ochtend werd ik uit mijzelf vroeg wakker. Mona ademde nog regelmatig, plukken zwart kroeshaar kwamen onder het dekbed vandaan, de rest van haar lichaam was verstopt. Ik deed een vest aan en slofte naar de woonkamer, die nog helemaal donker was. Met toegeknepen ogen schoof ik de gordijnen aan de kant. De zon wierp zijn stralen naar binnen en ik bleef verwonderd staan. Zonsopgang was zo mooi. Mijn vader zei vroeger altijd dat een zonsopgang als symbool stond voor een nieuwe dag, vol nieuwe ervaringen. Het was het moment dat niet veel mensen meemaken, maar als je het doet, dan is je dag goed.
Dat was voordat hij een workaholic werd.
Nadat ik het wonder had mogen aanschouwen liep ik naar de koelkast, pakte melk en wat muesli. Ik ging aan tafel zitten en at mijn ontbijt in stilte op. Tess†kamer deur ging open en ze kwam de woonkamer binnen. Ze was verassend wakker voor iemand die net uit bed kwam. Toen ze mij opmerkte knikte ze me even toe.
“Hoi.â€Â
Ik trok verrast een wenkbrauw op. “Hoi, goed geslapen?â€Â
“Gaat wel.†Tot mijn verbazing kwam ze bij mij aan tafel zitten, haar armen over elkaar heen geslagen op het tafelblad. “Je kwam gister laat thuis.â€Â
“Ja, klopt.†Dat ze in één keer aardig tegen me deed nam niet weg dat ik opeens alles aan haar ging vertellen. Tess begreep de boodschap en ontweek mijn blik. Ze beet op haar onderlip.
“Weet je, het spijt me,†flapte ze er ineens uit. “Ik vind je niet stom… nooit gevonden ook, het is alleen…â€Â
“Dat je graag weer vriendinnen met Veronique wil worden en dat, dat niet kan als je omgaat met mij. Ik begrijp het,†maakte ik haar zin af terwijl ik opstond en mijn kom op het aanrecht zette. Tess ging verzitten en staarde uit het raam.
“Ja, nee… ik weet het niet. Ik snap gewoon niet dat ze mij in één keer aan de kant zet, voor Myrna,†zei ze uiteindelijk. “Ik was al vanaf de brugklas haar beste vriendin, samen met Nora. En nu opeens… Het is gewoon anders nu, tussen ons.â€Â
“Tess,†zei ik en ik ging weer zitten. “Veronique hecht geen waarde aan vriendinnen. Ze doet alleen dingen om er zelf beter van te worden. Die keer dat jij zonder haar “toestemming†auditie ging doen, dat was iets waar zij niet van beter werd. En nu laat ze je de gevolgen zien.â€Â
Tess gezicht betrekt. “Ik weet het. Ik weet dat je de waarheid spreekt. Het is alleen zo… moeilijk. Ik heb niemand, buiten haar en Nora. En Nora is hier niet.â€Â
“Je hebt mij,†zei ik en Tess glimlachte dankbaar. “Tenminste, als je klaar bent met je “ik-praat-niet-tegen-Thalia-plan.â€Â“ Tess grinnikte.
“Sorry voor dat. Het was weer één van mijn stomme acties. Dus…†ze twijfelde. “Vrienden?â€Â
“Als je het zo wilt noemen, graag,†zei ik met een grijns. “Oh, en voor ik het vergeet. De “iemand-uit-bed-sleuren†acties mogen ook iets subtieler.â€Â
“Wat jammer nou, ik was al van plan de volgende keer een glas water over je heen te gieten,†lachte Tess. Op dat moment hoorden we het gekraak van iemand die uit bed stapt een trippelende voetjes. De deur ging open en Monaâ€Âs hoofd piepte om het hoekje van de deur.
“Ik ben wakker geworden door jullie,†zei ze verontwaardigd. We grinnikten alleen maar en ze kwam met een slaperig hoofdje naast mij zitten.
“Waarom zijn jullie zo vroeg op,†vroeg ze verbaasd. “Het is pas zeven uur en we mochten vandaag tot minstens acht uur uitslapen.â€Â
“Klopt.†Tess stond op en liep naar het aanrecht. “Iemand nog thee?â€Â
Anna stond buiten in de tuin op ons te wachten. Tess bleef naast mij staan toen we in een kring om Anna heen gingen staan, ze keurde Veronique geen blik waardig. Mijn ogen schoten onwillekeurig naar het beschutte bankje dat een eindje verderop stond. In het daglicht kon je tussen de takken door het bankje goed zien, maar in het donker had ik er amper iets van kunnen onderscheiden.
“Hallo leerlingen,†begroette Anna ons op haar gebruikelijks manier. “Vandaag gaan we iets aparts doen, iets wat jullie niet zullen verwachten.â€Â
Oké, ze had mijn aandacht.
“We droppen jullie in het bos, waar jullie de hele dag moeten overleven. Zonder eten en drinken.â€Â
Wát? Goed, nu had ze te veel aandacht van mijn brein. Dit meende ze toch niet?
“Wees niet bang,†zei ze toen ze onze verschrikte gezichten zag. “Jullie worden niet helemaal aan jullie lot over gelaten. Ten eerste worden jullie de hele dag gefilmd. En dan bedoel ik ook echt de hele dag, elke beweging wordt vastgelegd. Dus wanneer je echt niet meer kunt, dan zul je ook worden teruggebracht, wees niet bang. Ten tweede zullen deze twee jongemannen door het bos heen zwerven. Ze hebben allebei een rugzak met voedsel en drinken mee, zodat je, wanneer je er echt doorheen zit, er wat van kunt krijgen.â€Â
Anna week uit voor Aleandro. Wacht eens even, Aleandro!? Aleandro grijnsde mij vrolijk toe en was blijkbaar niet van plan te reageren op mijn uitpuilende ogen en wenkbrauwen die tot mijn haargrens opgetrokken waren. Waarom was hij niet bij zijn eigen school? Achter Aleandro torende er inmiddels een hoofd boven hem uit en hij deed een stapje opzij.
Het was Matthew.
Waarom moest die jongen er nou altijd zijn? Ik had er geen zin in, niet vandaag, eigenlijk nooit. Maar ik herinnerde mijn gesprek met Lucian van gisteren en besloot dat het niet uit maakte. Misschien zat die jongen wel ergens mee, ik moest het me niet te veel aantrekken. Matthew keurde mij geen blik waardig een staarde strak voor zich uit. Ik zag dat hij wallen had, niet megagrote, maar het waren beslist wallen. Had hij niet geslapen gisteravond? Trouwens, Aleandro zag er ook best wel vermoeid uit. Onder zijn vrolijk masker kon je zien dat zijn ogen wat vermoeider stonden dan gister.
“Wacht even,†gilde Veronique toen iedereen had geknikt. “Jullie kunnen ons niet zo maar dat bos in laten. Er zitten hier béésten! Stel dat we worden opgegeten door een beer!â€Â
“Het is een afgezet gebied,†zei Anna. “Beren zul je er niet vinden, ook geen wolven. Hoogstens wat konijnen of eekhoorns.â€Â
“Nee, nee, nee! Ik ga dat bos niet in. Dat kunnen jullie niet maken!â€Â
“Veronique,†zei Anna kalm. “Dit hoort bij de wedstrijd, het wordt later uitgezonden. Als je niet in het bos wil, is dat goed. Maar dan mis je wel de kans extra stemmers te trekken, aan jou de keus.â€Â
Veroniqueâ€Âs ogen werden groter, ze sputterde nog een beetje tegen, maar snapte dat het niet veel zin had. Anna had haar de keus gegeven, het was haar verantwoordelijkheid wat ze ermee deed. Ik vond het eigenlijk wel leuk, het bos in vond ik tien malen fijner dan een fotoshoot. Dieren zijn tenminste niet zo nep. Aleandro schaarde zich intussen stilletjes naast mij en keek me met een ondoorgrondelijke blik in zijn ogen aan.
“Oké, Elvis. Waarom ben jij hier?â€Â
En nog een stukje, op mijn verjaardag! -Sweet 16 :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Laten we zeggen dat ik misschien niet helemaal eerlijk tegen je ben geweest,†mompelde hij zacht in mijn oor. Ik voelde hoe zijn adem langs mijn wang streek. Zijn hand rustte op mijn schouder terwijl hij sprak en hij boog zich iets voorover.
“Wat bedoel je daar nu weer mee?†vroeg ik. Ik draaide me om zodat hij zijn hand wel van mijn schouder af moest halen. Aleandro zuchtte, staarde even de andere kant op en zei toen: “Ik kom wel van Roemenië en ik hoor in zekere zin ook wel bij die school. Maar niet zoals jij bij jou school hoort, meer zoals Matthew bij jullie school hoort.â€Â
Ik snapte het niet. Zoals Matthew bij onze school hoorde? Matthew hoorde helemaal niet bij onze school. Hij was een begeleider, meer niet. Een moment later viel het kwartje. Ongelovig staarde ik hem aan.
“Jij bent helemaal geen kandidaat, hé?â€Â
Aleandro knikte opgelaten. “Ik ben Aleandro Nicolae, stijldanser en tevens begeleider van de Roemeense school. Ik ben lang niet zo beroemd als Matthew, maar in Roemenië ben ik een waar tieneridool.â€Â
“Je hebt tegen me gelogen,†pers ik er met opeengeklemde lippen uit. “Dacht je soms leuk te zijn?â€Â
“Je snapt het niet,†zei Aleandro geïrriteerd. “Ben je soms vergeten wat ik je gisteren had verteld? Over Matthew,†ging hij fluisterend verder. “Als je beroemd bent, of enigszins een naam hebt staan die mensen kennen. Dan weet je nooit of iemand met je omgaat omdat je beroemd ben of omdat hij je mag.â€Â
“Dan hoefde je nog niet tegen mij te liegen,†zei ik kwaad. “Als je niet mee hoefde te helpen met deze opdracht, had je het dan tot het einde van de wedstrijd voor me verzwegen!?â€Â
“Hoor eens, ik wilde je niet kwetsen. Je moet het alleen ook van mijn perspectief bekijken, ik vond het ook niet leuk om te moeten liegen. Maar ik kende je amper, nog steeds trouwens, hoe weet ik zeker dat je er geen misbruik van maakt?†zei Aleandro verdedigend. Ik moest hem nageven dat hij daarin gelijk had. Hoe lang kende ik hem nou, hoogstens een paar uur. Ik wist ook niet waarom ik zo geprikkeld had gereageerd.
“Sorry, Elvis,†zei ik daarom maar verontschuldigend. “Het was onaardig van me om er gelijk een conclusie uit te trekken.†Toch kon ik het niet helpen dat ik me toch een tikkeltje verraden voelde. Die natuurlijk charme en twinkelde ogen, konden die ook liegen? Het bleek dus van wel.
“Nee, het spijt mij,†zei Aleandro. “Toch had ik het je niet kunnen vertellen. Nu weet ik tenminste dat je mij aardig vond en niet mijn imago.â€Â
“Je bedoelt je dramatische gedrag en stuntelige bewegingen,†vroeg ik plagerig. Aleandro grijnsde, hij was blij dat ik niet boos op hem was, dat kon ik zien.
“Hé, prinses. Gaan we zo beginnen?â€Â
“Aleandro, Thalia!†Anna stond naast de bus en staarde onze richting uit. “Komen jullie? We vertrekken.â€Â
Aleandro prikte in mijn zij en liep naar de bus toe. Ik snoof verontwaardigd en volgde hem.
Thank you!
Misschien dat ik later op de avond nog een stukje van in het bos post.. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Hier is je outfit voor het bos.†Evi gooide me een bundeltje kleding toe en wees naar een pashokje in de hoek van de kamer. “Kleed je daar maar om.â€Â
Ik stond op en liep het hokje in. Persoonlijk vond ik het nogal belachelijk dat we een outfit aangetrokken kregen voor het bos, maar Aizo was het niet met mij eens geweest. “Je komt op televisie, schat. Duizenden mensen gaan je beoordelen, er goed uitzien is noodzakelijk in deze situatie.â€Â
En dus had ik zonder mopperen toegekeken hoe ze alle voorbereiding troffen en mijn outfit voor het bos uitzochten. Dat bestond uiteindelijk uit: Een stevige spijkerbroek, een warmtebehoudende shirt met lange mouwen, een lang zwart vest dat tot over mijn heupen viel en lange soepele laarzen met rubberen zolen. Alles paste precies. Ik had niet anders verwacht. Toen ik het kleedhokje kwam uitgelopen stond Glenn al op me te wachten. Zoals gewoonlijk keek hij mij niet aan, liet niet eens een blik van herkenning blijken, maar staarde hij dromerig voor zich uit. Hij wachtte even tot ik afwachtend naar hem opkeek en liep toen naar de zwarte kappersstoel. Ik begreep wat hij wilde zeggen en zakte neer op de stoel. Een moment later kwam Evi tevoorschijn, in haar hand hield ze een wat make-up spulletjes.
“Evi,†zei ik. “We gaan het bos in, waarom moet ik in hemelsnaam make-up dragen?â€Â
“Rustig maar,†zei Evi kalm en ze draaide mijn gezicht naar haar toe. “Ik doe het heel subtiel, je zult het amper zien. En al helemaal niet in de camera. Je wilt toch wel winnen, of niet soms?†vroeg ze en ze begon met een dun lijntje onder mijn oog te trekken.
“Ja, is daar make-up voor nodig dan?†zei ik nors. Evi glimlachte alleen maar en ging verder met mijn gezicht. Glenn deed ondertussen mijn haar. Zijn vingers gleden kalm door mijn haar en begonnen het te ontklitten.
Ik bleef nors voor mij uitstaren terwijl mijn persoonlijke stylisten te werk gingen. Als Evi last had van mijn vertrokken gezicht, dan liet ze dat niet blijken. Binnen tien minuten was ze klaar. De make-up was inderdaad subtiel geweest zoals ze mij al eerder had verteld. Ik kon het alleen zien aan het feit dat mijn huid gladder leek en mijn ogen sprekender. Glenn had besloten mijn haar in een simpele losse vlecht te doen. Het voelde fijn eens een keer niet al die krullen langs mijn gezicht te voelen. Ik zei het misschien niet, maar ik was best tevreden over mijn stylisten. Aizo kwam ook nog even langs en knikte Glenn en Evi goedkeurend toe, daarna vertrok hij weer.
Oké, niets aan de hand. Ik was gewoon helemaal alleen, verdwaald, zonder ook maar één teken van leven, in het bos. Zelfs de cameraploeg was ik kwijt. Dat kon ook alleen maar mij overkomen, het was triest. Nee, ho, stop. Dit was niet het moment om mezelf te gaan afkraken. Ik moest nu praktisch denken, overleven in de wildernis, dat moest ik. Radeloos liep ik door het bos, gedroogde bladeren kraakten onder mijn laarzen en de bomen zagen er kaal uit. Jammer dat ze zo dicht op elkaar stonden, nu kon ik niets anders zien dan stammen. Overal grote dikke stammen en nergens een teken van leven. Dit was toch wel iets anders dan verdwalen in Schloss Mirabell.
Omdat het zo koud was besloot ik te blijven lopen, zodat mijn spieren niet zo stram werden. Nergens was een pas te bekennen en daarom struikelde ik weleens over wortels van bomen en verdwaalde takjes. Ook de ondergrond was moeilijk begaanbaar, het was niet recht, maar hobbelig met kuiltjes en verraderlijke graspollen die zo maar ineens opdoemden. Langzaam werd het donker, zag ik de zon achter de takken verdwijnen en werden de schaduwen langer. Het werd best wel griezelig, zo in mijn eentje. Opeens hoorde ik overal geluiden, geluiden die ik overdag niet gehoord had. Krakende takken, die zachtjes heen en weer zwaaiden in de wind. Trippelende geluiden van hoogstwaarschijnlijk konijnen en andere kleine knaagdieren. Mijn eigen voetstappen die hol klonken in de avond. Dit zou een goed moment zijn om gered te worden, schoot het door mijn hoofd. Het liefst meteen.
“Aah!†Met een harde bonk belandde ik op de hobbelige grond. Die stomme wortels ook! Langzaam stond ik op en constateerde ik dat ik mijn elleboog had verwond aan een steen. Het bloedde veel, maar was niet heel diep, meer een schrammetje. Wel brandde het heel erg en ik kon er niet naar kijken zonder er duizelig van te worden, al leek het bloed in het donker meer op een zwarte vloeistof. Ja, dat was ook zoiets, ik viel flauw van bloed. Met één hand geklemd om mijn elleboog schuifelde ik verder, mijn blik strak gericht op de grond. De maan kwam door en liet wat licht door de takken komen zodat ik beter zag waar ik liep. Ik begon het koud te krijgen, rillend probeerde ik mijn vest nog dichter om mij heen te trekken.
Gelukkig was ik niet vanaf het begin al verdwaald. De hele dag ging alles wel goed eigenlijk, ik liep samen met Mona en Tess door het bos te dwalen. Hier en daar rustte we wat uit en antwoordden we op de vragen van de filmcrew. Soms klommen we wat in bomen of kwamen we anderen tegen met wie we een klein praatje maakten. Aleandro kwam ook nog even langs en gaf ons wat te eten. Hij had het niet zo nauw met de regels en gaf ons genoeg voor de rest van de dag. Ja, ik was eigenlijk best tevreden over mijn boservaringen tot daar aan toe, twee uur geleden ging het mis. Ik zag een konijn –ja, dit klonk nogal dom- en uhm… ik wilde gewoon even kijken waar hij naar toe ging. Wat ik precies dacht weet ik ook niet meer, het leek in ieder geval nogal onzinnig als je mij hier nu zag staan, verdwaald. Ik volgde dus het konijn en was een beetje te ver van de filmcrew, Mona en Tess gelopen. Ik had nog geprobeerd ze terug te vinden, maar dat was nergens op uitgelopen en nu schuifelde ik hier langzaam door het bos.
Rillend struikelde ik een helling op en voelde hoe er bloed door mijn vingers heen sijpelde uit mijn wond, het bleef maar stromen. Ik haakte weer achter een wortel en struikelde een paar passen verder om mijn evenwicht te hervinden, dat gebeurde niet. Ik was nog steeds wankel op mijn benen toen ik bij de top van de heuvel kwam en zag dat het steil naar beneden liep. Angstig leunde ik naar achteren zodat ik niet van de helling zou vallen, maar het leven is mij nooit gunstig gegund. Met een gil duikelde ik voorover de diepte in. Bang maaide ik verwoed met mijn armen en kneep mijn ogen dicht, bang voor de klap die er komen zou.
Hij kwam niet. In plaats daarvan voelde ik hoe een stel armen mij opvingen.
“Het is maar goed dat ik je op tijd zag,†hoorde ik een kalme stem in mijn oor.
Verdoofd bleef ik even verstijfd liggen. Het was moeilijk te beseffen dat ik niet te pletter was gestort en dus een baantje als tomatenpuree niet in de wacht had gesleept. Nee, ik lag gewoon veilig en wel in… iemands armen. Alleen wist ik niet wie. Om daar achter te komen scheurde ik eerst één ooglid op en daarna de andere. Mijn blik was een beetje wazig in het begin en ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Het eerste wat ik zag was een paddenstoel. Heel charmant.
Langzaam draaide ik mijn hoofd om en zag ik een rij witte tanden die blonken in het maanlicht. Een hoekje van zijn snijtand was afgebroken, je zag het niet goed, maar omdat ik het van dichtbij kon zien viel het me op. Ik liet mijn blik over zijn gezicht glijden. Zo ontdekte ik dat mijn redder hoge jukbeenderen had –wat hem heel goed stond- een prachtige rechte neus en een gave huid. Om over de verpletterde glimlach niet te spreken. En toen kwam ik bij zijn ogen. Geelbruine ogen met donkere spikkeltjes erin die ik uit duizenden zou herkennen.
“Hé, rustig aan,†grinnikte hij toen ik worstelde om los te komen. “Straks breek je nog iets.†Ik trok me niets van zijn woorden aan en trappelde zo erg met mijn benen tot hij mij op de grond neer zette. Met één hand omklemde ik nog steeds mijn gewonde elleboog, strengen haar kwamen uit mijn vlecht gepiept en vielen voor mijn gezicht. Ik zag dat behalve hij er niemand was. Er viel een stilte tussen ons in en ik zag dat hij mij verward aankeek.
“Matthew…†fluisterde ik.
Zijn ogen werden groter.
“Thalia! Shit, je bent gewond,†hij haastte zich naar me toe en bekeek mijn arm. “Hoe is dat gebeurd,†vroeg hij bezorgd. Ik staarde hem perplex aan. Wat was dit voor een verandering? Hij haatte mij, met een hoofdletter H. Matthew had niets door, die stroopte zachtjes de mouw van mijn vest en shirt omhoog, en bekeek de wond zorgvuldig. Het bloedde nog steeds, maar niet zo hevig meer. Wel was veel van het bloed over mijn arm en kleding heen gestroomd dus zag ik er nogal bloederig uit.
“Ik struikelde en viel- en waarom doe je zo in één keer?†flapte ik eruit. “Je mag me niet eens.â€Â
Hij hield gelijk op met mijn arm te inspecteren en keek op. In het maanlicht glansden zijn ogen en waren zijn pupillen onnatuurlijk groot. Één kant van zijn gezicht was in schaduw gehuld en ik kon zijn uitdrukking niet plaatsen. Was het… spijt?
“Het spijt me,†antwoordde hij uiteindelijk. “Ik… Laat maar.†Hij wilde zich omdraaien en weglopen maar deed dat toch niet. “Kom ik breng je naar de anderen, je arm moet verzorgd worden.†Hij wilde me bij mijn arm pakken, maar ik rukte me los. Wat een schrijnend gevoel teweeg bracht bij mijn gewonde arm.
“Ik ga niet met je mee, voordat je zegt waarom je zo tegen mij deed.†Koppig bleef ik op mijn plek staan en verroerde ik geen vin. Ik kon merken dat Matthew geërgerd was door mijn uitspraak. Hij streek met beiden handen door zijn haar en begon te ijsberen. Bladeren knerpten onder zijn voeten, zoals ze eerder bij mij hadden gedaan. Plotseling hield hij halt, zijn gezicht als een masker, uitdrukkingloos.
“Het gaat niet een om jou,†zei hij ijskoud. “Ik weet niet waarom je telkens denkt dat de wereld om jou draait, maar dat is niet zo.†Ik was geschokt, kon geen woord uitbrengen. Ik geloofde gewoon niet dat hij het wéér flikte. Matthewâ€Âs gezicht was nog steeds emotieloos en vlak, ik kon er niets vanaf lezen. Hij was de knapste jongen die ik ooit had gezien en ik was lang niet de enige die dat vond. Maar hij was ook de onredelijkste persoon die ik had ontmoet. Nog nooit had iemand zo tegen mij gepraat. Veronique deed dan wel altijd bitchy, maar van haar snapte ik het nog. Van Matthew snapte ik niets, helemaal niets. Ik draaide me met een ruk op en snelde zonder nog om te kijken een kant op.
“Je gaat de verkeerde kant op,†hoorde ik zijn stem achter me. “Kom mee, ik breng je wel terug naar Anna. En kijk uit wil je, straks val je weer en dan haal je weer iets open.†Ik voelde zijn hand op mijn rug die me zachtjes de goede kant op duwde. Geïrriteerd schudde ik hem weg.
“Raak me niet aan,†siste ik kwaad. “En houd al helemaal op mij te bemoederen als je niet eens een normaal woord tegen me kan zeggen zonder me te beledigen.â€Â
Volgens mij begreep hij de boodschap want tijdens het lopen zei hij geen enkel woord meer tegen me, evenals ik tegen hem. Ik hoorde hem zelfs amper lopen, zo stilletjes volgde hij mij.
Even later kwamen we aan bij een open plek dat zich plaatsvond aan de rand van het bos.
“Thalia!†hoorde ik een opgeluchte stem. Mona katapulteerde zichzelf naar mij toe en wurgde me in haar enthousiasme bijna met haar magere armpjes. Ik kreunde zacht omdat haar lichaam in aanraking kwam met mijn gewonde arm, maar omhelsde haar desalniettemin met één arm. Annaâ€Âs gezicht liep over van bezorgdheid toen ze naar mij toe kwam. Matthew bleef zwijgend achter me staan.
“Thalia, gaat alles goed met je,†vroeg Anna. “Oh nee, ben je gewond?†ze wierp een verschrikte blik op mijn opengehaalde elleboog. “Dat moet verbonden worden. Wat is er gebeurd?â€Â
“Ze is gestruikeld en gevallen,†zei Matthew voor ik ook maar mijn mond kon opendoen. “Daarna viel ze nog van een helling af, maar ik heb haar kunnen opvangen.†Zijn stem klonk nog steeds vlak en zijn gezicht was nog steeds het kalme masker dat hij zo vaak hoog hield. Niemand kon achter die barrière komen, zelfs Veronique niet. Als hij tegen haar lachte of glimlachte, dan deden zijn ogen niet mee, was mij opgevallen.
“Prinses! Jeetje, moest je weer verdwalen? Ik kon met niemand praten over mijn nieuwe Elvis accenten omdat jij weer eens kwijt was.†Aleandro kwam met een olijke grijns op mij afgelopen, maar zijn ogen stonden bezorgd. Hij sloeg een arm om me heen en wierp een snelle blik op Matthew die ons met een vreemde blik gade sloeg.
“Ik… ga kijken of we al terug kunnen met de bus,†mompelde Matthew en hij maakte zich uit de voeten. Ik staarde hem na tot de duisternis hem opslokte. Nee, ik snapte helemaal niets van die jongen. Aleandro was inmiddels vastbesloten mij op te vrolijken en babbelde over van alles en nog wat, lachte om zijn eigen grapjes en wierp me om de paar minuten een vrolijke grijns toe. Ik kreeg er niet veel meer uit dan een waterig glimlachje. Het bos stond in ieder geval niet meer boven aan het lijstje. De volgende keer dat ik eens lekker de buitenlucht wil opsnuiven neem ik wel de tuin, veel gemakkelijker en bovenal verdwaal-onvriendelijk.
Haha, dankje :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‘Wat is er tussen jou en Matthew gebeurd?’ vroeg Mona. We zaten met z’n tweeën op de stoffen grond tegen de bank aan geleund televisie te kijken. Tenminste, dat deden we. Tess kwam met drie mokken chocolademelk aangelopen en zakte naast mij neer. Ze deelde de mokken uit en zei: ‘Ja, dat wil ik ook wel eens weten.’
‘Ik weet niet waarover jullie het hebben,’ zei ik onschuldig en ik nipte aan mijn chocolademelk –au! Echt weer iets voor mij om mijn tong de te branden. Mona glimlachte veelbetekenend naar Tess en ging voor me zitten zodat ik niet meer naar de tv kon kijken. Waar was dat lieve meisje gebleven?
‘Thalia,’ zei ze ernstig. ‘Er is iets tussen jou en Matthew gebeurd, dat wéten wij gewoon. Waarom denk je anders dat Aleandro zo jaloers naar hem keek?’
Echt waar? Deed hij dat? Ergens voel ik een tinteling in mijn buik. Nee, nee, nee, dit is niet het moment! ‘Aleandro keek helemaal niet jaloers,’ zei ik om mezelf een houding te geven. ‘Bovendien is er toch niets om jaloers over te zijn, Matthew haat mij. Zo, dat weten jullie dan ook weer.’
Ik negeerde hun vragende blikken en staarde langs Mona heen naar de televisie, niet dat ik het programma zo interessant vond. Maar het was moeilijk op te biechten dat een persoon jou haat als hij je niet eens kent.
‘Matthew haat jou niet,’ zei Tess uiteindelijk. ‘Hij heeft zelf tegen mij gezegd dat hij je aardig vond.’
‘Wat…?’ Ze had mijn aandacht weer. ‘Dat kan niet, geloof me.’
‘Nee, echt,’ bemoeide Mona zich er mee. ‘Ik stond erbij. Wij vroegen: “En wie vind je allemaal aardig?†en hij zei: “Iedereen wel, er is niet iemand die ik echt haat.â€Â’
Ik begon te lachten, sarcastisch. ‘Natuurlijk, zo ken ik er ook wel een paar. Echt meiden, hij haat me. Kan me niet uitstaan.’
‘Maar… waarom dan?’ vroeg Tess verbijsterd.
Ik haalde mijn schouders op, maar uiteindelijk vertelde ik ze de gebeurtenissen die plaatsvonden tussen Matthew en mij. Ik bedoel, ze waren mijn vriendinnen hier, het was normaal over dit soort dingen te praten. Al was ik het niet gewend, met Ralph en Dylan hield ik nooit zulke gesprekken. Na een half uurtje schrok ik op; Lucian! Die was vast en zeker om mij aan het wachten. Haastig stond ik op, pakte mijn jas en zonnebril en riep tegen de andere twee: ‘Ik.. eh, ik ga even een luchtje scheppen.’
Tess stond op. ‘Anders ga ik wel even met je mee, dan ben je niet zo alleen.’
‘Nee,’ riep ik geschrokken. ‘Ik bedoel, uhm… Ik heb even tijd voor mezelf nodig, ben zo terug.’ En ik liep de deur al uit. Ik weet niet waarom ik het voorval over Lucian heb verzwegen, misschien wilde ik hem alleen voor mezelf houden. Lucian was de enige waarmee ik over alles, maar dan ook echt álles, kon praten. En dat had ik nu nodig.
Buiten huiverde ik weer door de ijzige wind, het was vandaag een heldere nacht. Gisteren waren er nog wel een paar wolken geweest, maar vandaag kon ik alle sterren aan de hemel zien. Ik deed snel mijn capuchon en bril op voor ik mijn weeg vervolgde. Met grote stappen liep ik naar het bankje, ik stapte door de takken heen en zakte neer.
‘Je bent er,’ klonk Lucians stem. ‘Ik dacht dat je niet meer zou komen.’
Ik leunde achterover voor ik antwoordde. ‘Natuurlijk wel, ik had alleen even een conversatie met mijn vriendinnen. Het gaat trouwens goed tussen die ene vriendin en mij, we hebben het een soort van goedgemaakt.’
Lucian grijnsde, doordat het zulk helder weer was kon ik zijn gezicht beter zien. ‘Dat is fijn om te horen. Hoe gaat het trouwens met dat andere meisje, dat mishandeld werd?’
‘Eh… we hebben het er niet meer over gehad,’ bekende ik. ‘Maar ze laat er niet veel van zien. Ze is juist heel vrolijk de laatste tijd, alsof ze tot leven is gekomen.’
‘Misschien vind ze het hier fijn,’ opperde hij. ‘Ver weg van al die ellende van haar ouders.’
Hij had gelijk. Ik knikte instemmend en bedacht me toen dat hij het misschien niet kon zien. ‘Ja, dat is zo.’ Lucian zweeg en ik staarde even voor me uit, genietend van de rust. Normaal hield ik niet zo van stiltes, maar bij Lucian vond ik het niet zo erg, bij hem kon ik het hebben.
‘Ik heb je gisteren al mijn problemen verteld,’ zei ik plots. ‘Maar jij mij geen, ik vind het wel zo eerlijk als je het me nu verteld.’
Lucian was even stil maar zei toen: ‘Oké, eerlijk is eerlijk.’
Ik zat gretig op het puntje van de bank. Eerlijk gezegd wilde ik wel eens wat meer weten over deze mysterieuze jongen. Misschien had ik hem wel ontmoet.
“In het begin was het vooral al die drukte, deze wedstrijd, de journalisten,†zei Lucian. “Later waren het ook de kinderen die meedoen aan de wedstrijd. Ik weet niet precies hoe ik het moet uitleggen. Ik… meestal doe ik heel vrolijk bij mensen, probeer te glimlachen en maak grapjes. Alleen de laatste tijd.†Hij schudde zijn hoofd alsof hij zijn problemen van zich af wilde schudden. “Ik doe het nog steeds, maar… anders, soms lukt het gewoon niet meer.†Hij zucht. “Ik begrijp het als je niets snapte van mijn onzinnige gebrabbel.â€Â
Raar genoeg kon ik het nog wel een beetje begrijpen. Niet dat ik er ook last van had, dat niet, ik had het nog nooit meegemaakt. Maar begrijpen kon ik, hij snapte mijn problemen immers ook.
“Dan…†ik zocht naar woorden. “Waarom ben je niet gewoon jezelf?†Hij staarde triest naar de takken. Oké, we komen terug, ik snapte er dus helemaal niets van.
“In de showbusiness kun je amper jezelf zijn, zonder gevolgen,†antwoordde hij. “Alvast een tip voor als je beroemd wil worden.â€Â
“Hah, ik en beroemd?†zei ik. “Nee, dankje. Dat heb ik nooit gewild.â€Â
“Dan waarom doe je mee met de wedstrijd,†vroeg hij verbaasd.
Ik grinnikte. “Een domme weddenschap, niks boeiends.â€Â
“Nee, vertel,†drong hij aan. “Ik ben een slimme jongen.â€Â
“Oh, goed. Als je het echt wilt weten. Ik en een meisje op school hebben altijd ruzie, nou ja, een soort van. Zij daagde mij uit en ik hapte toe, daarom kon ik niet meer terug een deed auditie,†ik viel even stil. “Ik kan nog steeds niet geloven dat ik door mocht gaan.â€Â
“Waarschijnlijk ben je heel goed. Was dat meisje die jou uitdaagde trouwens je kamergenoot?â€Â
“Nee, dat is iemand anders.†Ik blies langzaam mijn adem uit. “Maar ik deed dus niet bepaald auditie om het beroemd worden gedeelte. Wilde jij dan beroemd worden?â€Â
“Niet echt,†gaf hij toe. “Maar ik wilde wel dat mensen mijn talent zouden opmerken.â€Â
“Hoe beroemd ben je dan,†vroeg ik. “Het klinkt alsof je al beroemd bént, niet echt als een leerling die mee doet aan de wedstrijd.â€Â
“Dat… eh, kan ik niet vertellen,†hakkelde Lucian. “Maar laten we zeggen dat ik ervaring heb.â€Â
Dus hij wás beroemd. Ik zat hier gewoon met een beroemdheid. Ik gaf gewoon al mijn geheimen prijs aan een beroemdheid. Het voelde raar, vreemd, apart. In mijn hoofd ging ik alle mogelijke beroemdheden langs. De enige drie die ik tot nu toe had ontmoet waren: Aleandro Nicolae, Jordin Sparks en… Matthew Ryther. Jordin zou het niet kunnen zijn, zij was geen jongen. Dan bleven Aleandro en Matthew over. Maar wie zei dat het persé één van die twee moest zijn, er waren genoeg beroemdheden die ik nog niet ontmoet had. Bovendien kende ik ze lang niet allemaal, kijk maar naar Aleandro, van hem had ik, tot nu toe, nog nooit gehoord. Nee, het was dom nu al conclusies te gaan trekken.
“Zat je nog ergens mee,†vroeg Lucian opeens. Ik schrok op en zag dat hij zijn hoofd mijn kant op had gedraaid. Eerlijk gezegd wilde ik het gaan hebben over Matthew, maar nu ik wist dat Lucian beroemd was, wilde ik niet de kans lopen hem -zonder het te beseffen- te beledigen. Niet dat ik zeker wist dat Lucian Matthew was, maar het zou kunnen. Voor ik het wist stond ik op.
“Ik denk dat ik weer terug ga,†zei ik. “Ik ben nogal moe… en, nou…. We praten morgen weer, oké.â€Â
“Best Mona,†zei Lucian. “Wat jij wilt.†Ik kon aan zijn stem horen dat hij me doorhad. Dat hij wist dat ik onzeker was geworden door zijn bekentenis. Ik voelde me schuldig, toch liep ik weg.
11. In de spotlights.
“Rustig… diep ademhalen, alles komt goed.â€Â
“HOE KUN JE NOU ZEGGEN DAT ALLES GOED KOMT?! IK STA ZO METEEN VOOR MINSTENS DUIZEND MENSEN OP HET PODIUM, DE KIJKERS THUIS NIET MEEGETELD!â€Â
Verslagen schudde ik mijn hoofd. “Ik ga dóód.â€Â
“Nee, dat ga je niet.†Aleandro zat in een gehurkte positie voor de stoel waar ik op zat en wreef kalmerend over mijn handen. “Je gaat gewoon het podium op en binnen een half uurtje ben je er weer vanaf. Je zult zien dat alles best mee valt.â€Â
“Het vált niet mee,†ik zuchtte verslagen. “Ik ben niet gemaakt voor dit soort dingen. Ik wist wel dat ik niet hieraan mee moest doen.â€Â
“Zeg dat nou niet, als je niet mee had gedaan, dan had je mij niet ontmoet, prinses!†Aleandro sloeg zichzelf voor zijn borst. “En dat zou echt vreselijk zijn geweest, wie wil Elvis nou niet ontmoeten?†Ik glimlach door mijn nervositeit heen, het was moeilijk om niet vrolijk te worden van Aleandro, hij was zoâ€Ân blij persoon. Evi en Glenn kwamen ons kant op, beiden met een tevreden uitdrukking op hun gezicht. Ik moest toegeven dat ze mijn stijl goed hadden aangevoel –Glenn in ieder geval. Ik zag er prachtig uit, maar niet te liefelijk, met mijn hiphop kleding. Nou… hiphop, dat misschien ook weer niet helemaal. Kun je, je Kesha inbeelden, van het liedje Tik Tok? Nou, zulk soort kleding had ik aan. Met wilde verwaaide haren, die speciaal zo gekapt was en donker opgemaakte ogen die mijn ogen deden uitspringen. Mijn lippen waren naturel gebleven, een klein beetje lipgloss om het te laten glinsteren, meer niet. Oh, ja. En ik had lichtblauwe oogschaduw op, niet te opvallend. Maar zo, dat als ik mijn ogen open had, je eromheen een lichtblauw randje zag.
“Chill,†zei Evi toen ze mij zag, met vertrokken gezicht en gebalde vuisten. “Alles komt goed.â€Â
“WAAROM ZEGT IEDEREEN DAT HET GOED KOMT?!†brieste ik. “Het. Komt. Niet. Goed.â€Â
Ik sprak elk woord apart en met nadruk uit. Evi had een stap achteruit gedaan en keek toen Aleandro geamuseerd aan.
“Dat je daar nog kan blijven zitten. Ik zou allang weggeblazen zijn,†zei ze met een blik op mij. Aleandro grijnsde vrolijk, hij wreef nog steeds over de rug van mijn handen.
“Ik zal mijn prinses nooit in de steek laten,†zei hij trouw.
“Romantisch, romantisch,†lachte Evi vrolijk. “Het is lang geleden dat ik zoâ€Ân lief vriendje had,†zei ze tegen mij. Ik verschoot van kleur, ook al was daar geen aanleiding voor.
“Hij is mijn vriendje niet,†zei ik tomatenrood. “We zijn gewoon goede vrienden.â€Â
“Ja, die ken ik,†zei Evi met een knipoog. “Je hebt trouwens niet lang meer, over tien minuten ben jij aan de beurt.†Ze liep, na nog een veelbetekende grijns op mij, naar Aizo toe die haar riep om hulp, Glenn slofte achter haar aan. Aleandro grijnsde, maar het was een plagerige grijns. Ik staarde hem, als antwoord op zijn vervelende grijns, met een boze frons aan. Maar hoe ik het ook probeerde tegen te houden, ik kreeg weer dat vervelende tintelende gevoel in mijn buik.
“Ik wil niet op tv,†mokte ik, het vreemde gevoel negerend. “Want dan ze ik mezelf weer voor schut –zoals altijd- en dat vind ik niet leuk!â€Â
“Prinses,†zei Aleandro zacht. Hij liet me opstaan en sloeg zijn armen om me heen. Ik sloot mijn ogen en liet me door hem omhelzen. Klachten had ik niet, Aleandro rook lekker, naar… gras. Nou, niet precies dat, maar heel schoon en sprankelend. Niet dat sprankelend een geur was, maar als die er zou zijn dan rook Aleandro ernaar, met een vleugje “jongen†erin. Zoals elke jongen wel had, het zou toch triest zijn als je als jongen niet naar “jongen†rook.
Laat ook maar.
Hoe het ook zij, ik vond het fijn dat hij me omhelsde. Beangstigend fijn. Hij aaide even over mijn hoofd en fluisterde toen in mijn oor: “Je gaat het halen, oké? Er komen geen blunders aan te pas, ik weet zeker dat je het goed gaat doen.â€Â
Ik knikte in zijn armen en bleef in dezelfde positie staan.
“Thalia…?â€Â
Ik schrok en maakte mezelf snel los uit Aleandroâ€Âs armen, die verdwaasd bleef staan. Tess stond op minder dan twee meter afstand grijnzend naar ons te kijken, achter haar stond -@#%^$- Matthew. Waarom moest hij nu bij elke gênant moment in mijn leven komen opdraven? Ik voelde mijn gezicht rood worden toen ik me bedacht hoe mijn omhelzing met Aleandro wel niet in hun ogen eruit gezien moest hebben.
“Ja.. eh, ja?†Hakkelde ik onhandig. Aleandro had zichzelf intussen hersteld en stond met een vrolijk gezicht naast mij.
“Je moet bijna op, Aizo verwacht je voor de laatste check.â€Â
Weg rood hoofd, al het bloed trok in rap tijd uit mijn gezicht weg. Aleandro liet zijn hand in de mijne glijden en kneep er zachtjes in.
“Wat had ik gezegd?†vroeg hij serieus met de twinkelende ogen waar ik zo van hield. Ik slikte probeerde niet aan al die mensen te denken waarvoor ik zo mijzelf moest gaan presenteren en zei bedeesd: “Het gaat lukken…†Het klonk zwak, heel zwak, maar ik had het gezegd. Het was een begin.
“Precies.†Hij streek een lok uit mijn gezicht en richtte zich toen weer op. “Ik moet nu gaan. Je hebt als het goed is nog ongeveer vijf minuten, overleef je dat denk je?â€Â
Ik glimlachte zwakjes en knikte weinig overtuigd. “Ja… ga maar.â€Â
Hij drukte nog een laatste kus op mijn wang –waar ik persoonlijk nogal van schrok- en liep toen met een laatste zwaai naar Tess en Matthew de kamer uit. Tess liet zich grijnzend zakken op de kappersstoel. Haar ogen spraken boekdelen.
“Zo, zo… jij en Aleandro, hé? Wanneer was je van plan mij dat te vertellen?â€Â
“Tess, het is niets,†protesteerde ik. “We zijn gewoon goede vrienden.†Ik wierp een snelle blik op Matthew, maar hij stond uitdrukkingloos voor zich uit te staren. Of toch niet helemaal, een spiertje in zijn kaak trilde omdat hij het zo strak hield. Ik keek in zijn ogen, maar die lieten geen enkele emotie toe, zoals ik van hem gewend was.
“Maak dat de kat wijs,†zei Tess. “Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Er bloeit hier iets moois op.†Ze keek ondeugend vanuit de stoel omhoog. Een tel later kwam Aizo de kamer ingestormd.
“Ik zei tegen je dat je Thalia naar mij toe moest sturen,†brieste hij tegen Tess die onmiddellijk opsprong. Voor ze ook maar kon reageren beende hij alweer naar mij toe en inspecteerde hij me van alle kanten. Volgens mij zag ik er nog redelijk acceptabel uit, want na een paar seconden liet hij me alweer los.
“Hm, Evi en Glenn hebben goed werk geleverd. Gelukkig maar.†Tess trok een gezicht en ik schoot een beetje beverig in de lach. Aizo keek geamuseerd op.
“En je kunt zo waar lachten. Ik denk wel dat je het gaat redden.â€Â
Had hij soms oordoppen op gehad de laatste twee uur? Ik heb van hier tot Tokio zitten schreeuwen dat ik niet op wilde en dan zei hij dat ik het ging redden? Aizo wierp een blik op zijn Tommy Hilfiger horloge en wapperde toen met zijn handen.
“Je moet op! Snel, nog maar één minuut!â€Â
Ik voelde mij hart door mijn borstkas heen bonzen en mijn gezicht verstrakte weer. Aizo probeerde me intussen door mijn shocktoestand heen de kamer uit te dirigeren, maar in de deuropening hield Matthew hem tegen.
“Ik breng haar wel,†zei hij zacht tegen Aizo, waarop die zijn handen omhoog hield en mij aan Matthew overdroeg. Ik was niet eens geschokt van het feit dat Matthew had voorgesteld mij naar het podium te brengen, moet je nagaan hoe nerveus ik was. Matthew leidde me met zachte dwang een paar gangen door en hield achter de gordijnen van het podium halt. Hij bracht zijn mond vlak naast mij oor en zei zachtjes: “Je gaat het redden, Thalia.â€Â
Het was… lief. En het raakte me. Hoe erg ik hem ook verachtte en haatte, op dit moment smolt ik weer voor zijn bruingele ogen en de zachte lieve stem. Wat verwarring opwekte aangezien ik in de omhelzing met Aleandro al had besloten dat ik niet meer verliefd op Matthew was.
“En hier is onze volgende kandidaat… Thalia!†klonk het op het podium. Ik nam nog een diepe teug adem, duwde de gordijnen opzij en stapte in een wereld voor spotlights.
“Je gaat het redden, Thalia,†spookten Matthew’s woorden nog door mijn hoofd voor het leeg werd.
Ik vind het super leuk om elke keer een deel van je verhaal te lezen :D
maar ik vind het ook iedere keer heel vervelend als ik het laatste stuk net uit is :p
Haha, wat leuk, ik heb gewoon trouwe lezers -tenminste, dat neem ik aan. ^^
Nou, hier is een -extra- lang stuk!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‘Hier is ze dan… Thalia Cole. Geef haar een daverend applaus, dames en heren!’
Met lood in mijn schoenen betrad ik het podium, die er wel heel wat spectaculairder uit zag dan het armzalige houten podiumpje van onze school. Ik hoorde mensen beleefd klappen en hier en daar wat zwak gejuich. Als het goed was, dan zaten mijn ouders en broertje ook ergens tussen die duizenden mensen. In het midden van het podium stond een bank en een tafel met bijbehorende stoel. Achter de tafel zat Redmar Fons, de beste presentator van de hele wereld, die mij bovendien ging interviewen. Ik had gehoord dat hij de slechtste niet was en dat hij de nerveuze leerlingen er op hun best liet schitteren. Ik hoopte vurig dat, dat waar was.
‘Moet je haar eens zien,’ zei Redmar met een handgebaar naar mij. ‘Wat vinden jullie, ziet ze er niet prachtig uit?’ vroeg hij aan het publiek, die schreeuwden instemmend. Ik voelde mijn wangen weer rood worden en probeerde het tegen te houten. Het was absoluut niet charmant om voor duizenden mensen tomatenrood te worden. Redmar kwam overeind en zei: ‘Ga zitten, ga toch zitten.’
Ik ging zitten en was blij dat Glenn en Evi me een broek hadden aangetrokken. De hele tijd met je benen onhandig over elkaar geslagen zitten was absoluut niet aan mij besteed. Ondertussen probeerde ik niet naar het grote aantal mensen naast mij te kijken en alleen te focussen op Redmar die mij nu met een enorme glimlach aankeek.
‘Zo… Thalia,’ begon hij. ‘Ik zal met de vraag beginnen die ons allemaal altijd in spanning houd. Waarom wilde jij meedoen aan Super Star?’
Goede vraag, Redmar. Waarom vroegen mensen dat nou altijd het eerst? Grr… moest ik weer over mijn stomme weddenschap vertellen terwijl er duizenden spotlights om mij gericht waren, de filmcamera’s in close-up niet te vergeten.
‘Het begon eigenlijk… met mijn broertje,’ flapte ik eruit, om mezelf daarna denkbeeldig voor mijn hoofd te slaan. Ik leek wel gek over Kynan’s nederlaag te vertellen. Dat was niet alleen beschamend voor hem, maar ook voor mij.
Redmar knikte gretig. ‘Ja…’ spoorde hij aan, zijn blik vriendelijk. Goed, dan zal ik de waarheid een beetje vervormen. Niemand die er slechter van werd.
‘Mijn broertje kwam met het idee dat ik mee moest doen,’ kreeg ik eruit. Redmar hapte meteen toe.
‘Je broertje? Wat lief… Jullie hebben zeker een hele goede band met elkaar.’
Het is maar goed dat hij niet een normale dag van huize Cole mee had gemaakt.
‘Hoe heet hij?’
‘Kynan.’
‘Kynan? Die zit vast en zeker ook in het publiek. Vol trots naar zijn zus te kijken. Laten we hem eens zoeken, waar zit Kynan?’
Één van de spotlights maakte zich los van ons en zigzagde door de menigte heen, op zoek naar mijn broertje. En ja hoor, na een paar tellen zag ik, verlegen naar beneden starend, mijn broertje zitten, tussen mijn ouders in. Hij zag er netjes uit, wat niet vaak voor kwam, zelfs zijn haar zat in model. Een tijdje prijkte het hoofd van mijn broertje op alle schermen en zwaaide Redmar naar hem, het volgende moment was de aandacht weer op mij gevestigd. Het voelde eerlijk gezegd een beetje benauwd, al die aandacht. Ik hield mezelf voor dat ik het gewoon niet gewend was, maar ik vond het niet fijn. Blijkbaar zag Redmar dat ik me niet zo op mijn gemak voelde, want hij begon grapjes te maken. Hij betrok het publiek erbij zodat de aandacht niet de hele tijd op mij gevestigd was en maakt me aan het lachen zodat ik los kwam. Redmar was inderdaad een hele goede presentator. Toch kon hij niet een half uur lang grapjes maken, de mensen over de hele wereld wilden weten wie ik was. Wilden me leren kennen, hij moest ook persoonlijke vragen stellen, dat hoorde erbij.
‘Dus het was je broertjes idee,’ zei Redmar uiteindelijk serieus. ‘En wat heb je gedaan om de jury te overtuigen, want –dat lijkt mij tenminste- heel veel kinderen deden auditie en toch kwamen er maar tien door. Waaronder jij.’
‘Ik had niet echt een heel liedje ingestudeerd,’ antwoordde ik eerlijk. ‘Ik had een liedje uitgekozen en besloot daarop te gaan freestylen. Alleen onder het dansen leek er alsof er iets knapte, het voelde…’
Het was muisstil in de zaal.
‘Een beetje alsof ik zweefde. Ik was me niet meer bewust van de omgeving het enige wat ik nog wilde was dansen, en dat deed ik.’
‘Dus het was niet de wil om te winnen dat je gedreven had zo te dansen,’ vroeg Redmar met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ik heb van Anna Gowthen gehoord dat je optreden behoorlijk spectaculair was, dat beloofd wat!’
Ik glimlachte verlegen, voelde me al wat beter. De eerste vragen was ik goed doorgekomen. Redmar fronste bladerde door zijn kaartjes en pakte er toen eentje tevreden uit.
‘Zoals je weet hebben we ook persoonlijke vragen gekregen van mensen uit de hele wereld, na aanleiding van jullie eerste opnames in het bos.’
Ik knikte begrijpend en wachtte tot hij de vraag ging voorlezen.
‘Oké, deze vraag is van Jonathan uit Zwitserland, hij is zeventien jaar. Hier komt de vraag: Ik zou graag willen weten of Thalia al een vriendje heeft, zo niet, wil je dan met mij?’ Redmar lachte om de vraag evenals het publiek, alleen ik moest weer eens rood worden. Ik had denk ik iets te vroeg gejuicht.
‘Eh… nou, ik ben daar nu even niet mee bezig,’ stotterde ik onhandig. ‘We hebben een nogal druk schema en tijd voor, eh.. dat heb ik momenteel niet.’
‘Je hoort het Jonathan,’ zei Redmar voor een camera. ‘Deze Lady heeft hier geen tijd voor. Jammer maar helaas.’
Ik knikte onhandig mee op zijn uitspraken.
@yociame wrote:
nice, zo benieuwd naar verloop van verhaal, een deel is voorspelbaar maar een deel ook niet.
ik ben voor het onvoorspelbare :D
Haha, oh, ik hoop dat ik je niet teleurstel dan. Want het verhaal gaat toch wel een beetje de kant op van het Chicklit-achtige. Maar misschien dat ik je toch nog verras! ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Nóóit meer!â€Â
Aleandro grinnikte tijdens het lopen. “Je overdrijft, het viel best mee; iedereen zegt het.â€Â
“Ik vond het vreselijk. Waarom vragen ze al die dingen?†Ik schudde ongelovig mijn hoofd. “En dan die vraag van ene Jonathan, ik schaamde me dood.â€Â
“Je had ook gewoon simpel kunnen antwoorden dat Elvis je vriendje was, voor eeuwig en altijd, tot de dood jullie scheid,†zei Aleandro dramatisch met zijn hand op zijn hart gelegd. Ik lachte flauwtjes, maar was nog steeds een beetje bleek. Dit was pas de eerste show, ik moest er nog ácht! Aleandro zag mijn benauwde gezicht en greep mijn hand. Het voelde nog steeds raar dat onze band in enkele minuten méér was geworden dan alleen vriendschap, wat het precies was geworden kon ik niet plaatsen. Hij was tenminste niet mijn vriendje, dacht ik. Nee, dat kon niet, daar was het nog te vroeg voor. Bovendien moest ik mijn gevoelens op orde brengen. Dat ik nog steeds een week gevoel kreeg van Matthewâ€Âs ogen kreeg kon bijvoorbeeld echt niet als ik met Aleandro had. Desalniettemin bleef ik zijn hand vasthouden. Aleandro voelde fijn, veilig. Een beetje zoals familie. Ik snapte mezelf niet meer, vond ik hem nou wel leuk of niet?
“Thalia!†Mona kwam op me af gestuiterd, sloeg haar magere armpjes om mijn hals en drukte zich tegen me aan. “Dat was leuk, vond je niet?â€Â
Mona was net voor mij geweest en had de tijd van haar leven gehad op het podium. Redmar was erg lief geweest voor het elfjarige meisje. Hij stelde leuke vragen en praatte op een lieve toon. Mona, het toonbeeld van schattigheid, antwoordde vrolijk op alle vragen en voelde zich volledig op haar gemak. Ik was gedwongen Aleandroâ€Âs hand los te laten en sloeg mijn beide armen om Mona heen die mij glunderend aankeek. Snel toverde ik een glimlach op mijn gezicht.
“Het was… een interessante ervaring.â€Â
“Ik vond het geweldig,†zei Mona terwijl ze nog steeds aan me hing. “Redmar is echt aardig.†Haar ogen glinsterden vrolijk, volgens mij was dit de eerste keer dat ik haar zo blij zag. Wat op mij een beangstigend effect had, was voor Mona een openbaring. Ze hield ervan om in het middelpunt te staan, het publiek te bespelen. Misschien zou ze wel winnen. Dat bood haar een uitweg, weg van haar ouders.
“Ja, Redmar is aardig,†beaamde ik al knikkend. “Maar moet jij niet naar je stylisten toe? Je weet toch dat we zo weer van de rode loper af moeten?â€Â
Mona knikte blij. “Ja, dat is waar ook. Wil je meelopen, Thalia? Dan kan ik je voorstellen aan Amy en Masha!â€Â
Amy en Masha waren waarschijnlijk haar stylisten. Ik maakte me zachtjes los van haar onstuimige omhelzing en draaide mij toen vragend om naar Aleandro. Hij stond als die glimlachend naast ons en hield zich afzijdig.
“Ik ga wel mee,†zei hij toen hij mijn blik zag. “Kan ik mijn oude vriendinnetjes weer ontmoeten.â€Â
“Ken jij Amy en Masha,†vroeg Mona met haar handje nog in de mijne.
“En of ik ze ken. Ze waren een tijdje geleden mijn stylisten voor een grote show,†zei Aleandro met een glimlach. “Erg vrolijk, die twee.â€Â
“Ze zijn echt heel aardig,†zei Mona vrolijk en ze trok mij mee aan mijn hand. Ik greep Aleandroâ€Âs arm en met zâ€Ân drieën gingen we op weg naar Monaâ€Âs stylisten.
“Moet jij trouwens niet naar jouw stylisten,†vroeg Aleandro aan mij, onderweg naar Amy en Masha. Ik haalde mijn schouders op.
“We blijven niet lang, alleen even hallo zeggen.†Ik wees naar Mona. “Voor deze mevrouw hier.†Mona giechelde en opende een deur waar haar naam op stond. Elke leerling had een eigen kamer, zodat de stylisten rustig hun gang konden gaan. Binnen zag ik tot mijn verbazing Evi bij de twee vrouwen zitten. Ze zwaaide vrolijk naar mij en staarde nadrukkelijk naar mijn linkerhand die de arm van Aleandro nog steeds vasthield. Ik stak mijn tong naar haar uit waardoor ze moest lachen. Mona was inmiddels naar een vrouw met lange golvende haren gelopen. Ze zag er normaal uit, ware het niet dat haar, haar kobaltblauw was geverfd.
“Dit is Masha,†kondigde Mona aan. “En dit Amy,†ze wees naar de brunette naast Masha. Amy had nepdiamantjes op haar oogleden geplakt en haar lippen waren zuurstokroze. Ze waren heel… extravagant. Als dat het juiste woord ervoor was. Aleandro voelde zich gelijk op zijn gemak en begroette Amy en Masha die hem opgetogen drie luchtkusjes gaven en stelde zich voor aan Evi. Evi mocht hem wel, dat zag ik meteen. Ik liep naar Monaâ€Âs stylisten toe en stelde mij voor.
“Thalia, zei je? Wat een mooie naam.†Masha gaf me uitbundig drie luchtkusjes. “Dus jij bent het vriendinnetje van Aleandro? Evi vertelde mij al over je.†Ik werd weer rood en hoorde Aleandro hartelijk lachen op de achtergrond. Die jongen was ook nooit van zijn stuk te brengen.
“Ze is mijn vriendinnetje niet, Masha,†zei hij met een glimlach. “Dat zou ik wel willen. Voor nu is ze alleen maar mijn prinses.â€Â
“Je prinses,†vroeg Amy met een frons waardoor haar nepdiamantjes tegen elkaar kwamen. Aleandro grijnsde samenzweerderig naar mij voor hij antwoordde.
“Lang verhaal. Laten we zeggen dat ik en Thalia een nogal rare ontmoeting hadden.â€Â
“Genoeg gepraat.†Evi stond op en klapte in haar handen. “We moeten jullie gaan klaarmaken voor de rode loper. Thalia, blijf maar hier, dan haal ik Glenn wel even. Ik denk niet dat Masha en Amy het erg vinden als we je voor één keer hier klaarstomen.â€Â
Monaâ€Âs stylisten schudden geestdriftig hun hoofden. “Geen probleem,†zei Masha vrolijk. “Hoe meer zielen hoe meer vreugd!â€Â
“Is dat zo,†zei Aleandro terwijl hij op een krukje neerzakte. “Dan blijf ik ook even bivakkeren.â€Â
Weet je, over een rode loper lopen was helemaal niet zo moeilijk. Je wandelde gewoon van de ene kant naar de andere kant. Niets ingewikkelds aan, zij het niet dat één paar mensen, die zich mijn stylisten noemen, mij niet in een onmogelijke jurk hadden gehesen en op zulke enorme palen hadden gezet, dat een giraf nog niet in mijn plaats wilde staan. Ik zwenk onhandig door de gang heen terwijl ik ontiegelijk hard mijn best deed om niet te vallen. Aleandro verscheen naast me en reek me zijn arm.
“Schat, zo ga je het niet redden, hé,†zei hij met een blik op mijn palen. Ik struikelde, hield me nog net overeind daar aan hem te hangen en zuchtte gefrustreerd.
“Dat had ik zelf ook al opgemerkt. Trouwens…†Ik hief mijn hoofd op en staarde hem in zijn groene ogen. “Sinds wanneer is het “schat†geworden? Ik dacht dat ik je prinses was.â€Â
“Een prinses met koosnaampjes,†deed Aleandro wijsneuzerig. “Koosnaampjes die alleen door haar Elvis gezegd mogen worden.â€Â
“Heel leuk, Elvis. Maar deze prinses met koosnaampjes moet in minder dan tien minuten over de rode loper wandelen en kan nog geen vijf seconden recht op haar hakken staan!†Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. “Moet het nou altijd ÃÂk zijn die blunders heeft. Het lijkt wel alsof ik ze aantrek.â€Â
“Maak je niet druk, het lukt je wel,†zei Aleandro. Ik wierp hem een ultradodelijke blik toe en zijn gezicht vertrok. “Oké, het gaat niet lukken. Maar wat wil je ertegen doen?â€Â
Ik dacht koortsachtig na, plotseling klaarde mijn blik op. “Jij.â€Â
“Ik,†herhaalde Aleandro. Hij staarde me aan alsof ik gek geworden was. Ik klemde mezelf goed aan hem vast, zodat ik niet viel terwijl we met kleine stapjes vooruit kwamen en zei opgewekt. “Als jij me nou gewoon naar de auto begeleid. Dan houd ik me aan je vast en zal ik niet vallen. Vind je het niet een goed idee?†Ik keek hem stralend aan en verwachtte een grijns terug, maar Aleandroâ€Âs gezicht stond ernstig.
“Dat kan ik niet doen.â€Â
“Waarom niet,†vroeg ik met onbegrip. “Anders val ik!â€Â
“Ja, dat weet ik, prinses,†zei Aleandro nog steeds ernstig. “Maar we komen op tv. Dat niet alleen, er zullen ook journalisten zijn.â€Â
“Ja…â€Â
“Weet je wel wat voor beeld ze dan krijgen, als wij met zâ€Ân tweeën de rode loper over gaan,†zei Aleandro, hij hield zijn hoofd schuin, alsof hij de situatie nog eens moest overdenken. Bij mij viel het kwartje.
“Oh.â€Â
Heerlijk :D
Dankjullie!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Thalia?†Anna draaide zich naar mij om en gebaarde naar de rode loper. “Je kunt gaan.†Ik klemde mijn kiezen op elkaar nam mijn ‘bodyguard’ bij de arm en liep naar de zee van flitsen toe. Als ik bang was geweest dat de mensen door zouden hebben dat ik zo langzaam liep, dan had ik het mooi mis gehad. Zodra ik één stap op het rode stof zette sprongen de journalisten als aasgieren op en begonnen als een bezetene te flitsen. In een reflex kwam mijn arm omhoog om mijn gezicht tegen de vele flitsen te beschermen.
“Arm naar beneden,†fluisterde, Felix, mijn ‘bodyguard’ in mijn oor. “Je wilt toch niet dat ze je in een tijdschrift plaatsen als misdadiger?â€Â
Met tegenzin liet ik mijn arm weer zakken en de aasgieren –pardon, journalisten, gingen er weer lustig op los.
Ja, dit was het plan dat Aleandro bedacht had. Aangezien ik gewoonweg een ramp ben op hakken –en dat is nog zacht uigedrukt- had hij samen met Anna bedacht dat ik een persoonlijke bodyguard kreeg. Nu is Felix geen echte ‘bodyguardâ€Â’hij is een hulpje van de stylisten. Maar omdat hij zo lang en breed was, hadden ze hem in een net pak gehesen, donkere glazen op zijn neus gedropt en klaar was mijn ‘bodyguard.’
Omdat ik toch nog een goed blaadje wilde slaan op de wereld poseerde ik een beetje onhandig voor wat journalisten en schuifel ondertussen op topsnelheid naar de auto toe. Op topsnelheid schuifelen was in mijn wereld ongeveer één kilometer per uur gaan, maar desondanks kwam ik tien minuten later veilig en wel in de auto aan.
12. Beloftes
Met behendige stappen liep ik de tuin door, stapte door takken en plofte neer op het inmiddels vertrouwde bankje. Lucian zat er al, zoals gewoonlijk. Hij was voor zich uit aan het staren, maar toen ik zat, draaide hij zich naar me om.
“Vind je het niet vreemd dat we de laatste twee weken over al onze problemen hebben gepraat, maar dat ik nog steeds niet je lievelingskleur weet?â€Â
Ik grinnikte. “Blauwgroen, als de middellandse zee en de jouwe?â€Â
“Bruin.â€Â
“Bruin?†herhaalde ik een tikkeltje verrast. Ik nog nooit iemand horen zeggen dat bruin zijn of haar lievelingskleur was. Over het algemeen vonden mensen het zelfs een lelijke kleur. Nu moest ik toegeven dat, sinds ik Matthew’s ogen had gezien, de bruingele kleur met donkere spikkeltjes het aan het winnen was van de blauwgroene kleur, maar dat hoefde niemand te weten.
“Ja, bruin,†zei Lucian. “Bruin is warm, mysterieus. Mensen met bruine ogen hebben altijd iets geheimzinnigs. Je kunt nog zo lang naar ze kijken, de diepte van hun ogen, ze verraden niets.â€Â
“Ja…†zei ik bedachtzaam. “Je hebt gelijk, bruin is een mooie kleur.†Onwillekeurig bedacht ik mij, dat ik zelf ook bruine ogen had. Langzaam schudde ik mijn hoofd, het had er vast niets mee te maken.
“Hoe gaat het trouwens met je kamergenoot?†Dat was een standaard vraag die hij elke keer weer stelde sinds ik over Mona had verteld. Met Tess hield hij zich niet zo bezig, maar die werd ook niet mishandeld.
“Goed,†zei ik routineus. “Ze laat nog steeds niets meer los over haar ouders, sinds die ene keer.â€Â
“Misschien moet je het haar vragen,†opperde hij. Dat plan was al eerder bij me opgekomen, maar ik had er niets mee gedaan. Het klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, een meisje naar haar mishandeling vragen. Ik zag nog steeds voor me hoe ze zo gebroken in mijn armen lag. Zo wilde ik haar niet zien, niet nu ze zo opbloeide door de shows.
“Het is het beste voor haar,†hoorde ik Lucian zacht zeggen.
“Dat weet ik,†mompelde ik verslagen.
“Ik vraag me ook elke avond weer af wie je nou eigenlijk bent,†ging Lucian op een ander onderwerp over. Waarschijnlijk hoorde hij hoe terneergeslagen ik werd als we het over Mona’s mishandeling hadden.
“Ja, ik maar er al lijstjes van,†glimlach ik zwak.
Lucian trok een gezicht. “En wat is er tot nu toe uitgekomen,†vroeg hij.
“Niets. Ik ken niemand met bruin als lievelingskleur, maar ik zal research doen.â€Â
“Dus als iemand aan mij vraagt wat mijn lievelingskleur is, dan weet ik dat jij het bent,†zei Lucian meesmuilend. Ik knikte bevestigend.
“Precies. En jij moet… zingen,†opperde ik. Iemand die voor mij zong, dat had ik nog nooit meegemaakt en ik vond het wel een grappig idee. Hij schudde geschrokken zijn hoofd.
“Nee, zingen en ik gaan absoluut niet samen.†Stribbelde hij tegen. “Ik heb nog nooit voor mensen gezongen en ik ben het ook niet van plan.â€Â
“Deze keer wel,†zei ik. “Voor mij?â€Â
Hij was even stil, maar schudde toen beslist zijn hoofd. “Nee, sorry. Dat kan ik niet doen…â€Â
“Waarom niet,†vroeg ik. “Als je slecht zingt maakt dat mij niet uit. Het gaat me alleen om de boodschap.â€Â
“Als het zo om de boodschap gaat, dan waarom zing jij niet?†zei hij en ik zag aan de glinstering bij zijn mond dat hij grijnsde. Omdat ik dat niet wilde, net zoals hij. Ik zuchtte verslagen. “Al goed. Maar als je het doet, kies dan wel een toepasselijk liedje, wil je?â€Â
“Ik zal eraan denken,†zei hij met een glimlach.
“Eeeelvis!â€Â
Met een oerkreet katapulteerde ik mezelf naar Aleandro en vloog hem enthousiast om de hals. Hij lachte om mijn vrolijke begroeting en sloeg op zijn beurt zijn armen om mij heen. Tess stond met een glimlach naar ons te kijken. Ze was met Aleandro meegelopen, op weg naar mij.
“Prinses, we waren net naar je op zoek.â€Â
“En waarom dan wel,†vroeg ik met glinsterende ogen. Ik was vandaag buitengewoon vrolijk, misschien kwam het door mijn gesprek met Lucian van gisteravond. Tegelijkertijd was ik de war. Dat ik Matthew niet meer leuk zou vinden, had ik al een tijdje geleden met mezelf afgesproken. Bovendien kon ik nooit verliefd zijn op die jongen, omdat ten eerste: Ik hem amper gesproken had. En ten tweede: Als ik met hem sprak dan was hij ronduit onbeschoft. Nee, met Matthew wilde ik niets meer te maken hebben. Aleandro en Lucian daarin tegen… Bij beiden kreeg ik altijd zo’n vreemde tinteling in mijn buik en knikkende knieën bij de gedachte dat ik ze weer zou zien. Met Aleandro was het gewoon de jongen zelf, hij straalde zo erg en het leek wel alsof ik er een beetje van mee kreeg als ik bij hem was. Voor Lucian interesseerde ik mij meer; was ik benieuwd hoe hij dacht over dingen, raakte ik gefascineerd door zijn antwoorden. Hij was mysterieus en mijn redder in nood bij problemen, ik kon alles bij hem kwijt. Twee verschillende jongens die allebei een plek in mijn hart namen.
Aleandro trok mij nog dichter tegen zich aan en leunde met zijn kin op mijn hoofd.
“Je hebt een fotoshoot, alweer,†zei hij. “Tess ging je zoeken, ik kwam haar in één van de gangen tegen en besloot om haar te helpen.†Hij draaide zich naar Tess om met mij nog in zijn armen. “Zie je, Elvis vindt altijd wat hij zoekt.†Hij grijnsde ondeugend toen Tess met haar ogen rolde. Ik maakte me wat opgelaten los, omdat Tess in minder dan een meter naast ons stond. Tess leek er niet mee te zitten, die was vast heel wat gewend van Veronique en bleef met een neutraal gezicht staan.
“Waar moet ik heen voor de fotoshoot,†vroeg ik aan Tess terwijl ondertussen Aleandro’s prikkende vinger weg probeerde te slaan.
“Loop maar mee, ik moet ook nog,†zei Tess en ze nam mij bij de arm om me weg te sleuren bij prikkende Elvis. Aleandro bleef staan in de gang en riep nog achter ons.
“Thalia, kom je na je fotoshoot even naar kamer 23? Het moet niet moeilijk te vinden zijn, zelfs niet voor jou.†Ik wist gewoon dat hij op dit moment moest lachen en ik keek met een gezicht van een oorwurm om.
“Omdat je het zo lief vraagt.â€Â
Hij draaide zich schaterlachend om en liep de gang uit terwijl Tess mij meesmuilend naar de fotoshoot bracht. Ik zag dat ze moeite moest doen om haar lachen in te houden.
Na de fotoshoot dwaalde ik in mijn eentje door de gangen. Voor de eerste keer was ik niet verdwaald, de makers van het gebouw waren zo slim geweest de nummers op de deuren te plakken. Heel handig, dat kon ik je wel vertellen. Ontspannen liep ik de gangen door. Tess was samen met Mona alvast naar ons appartement gegaan, we kregen een uurtje pauze voor we naar Norby en Matthew moesten voor hun lessen. De fotoshoot ging best goed, ik denk dat ik eindelijk aan al die cameraâ€Âs begon te wennen. Het bleef natuurlijk vreemd, vooral op de dagen dat we non-stop werden gefilmd, maar het werd dragelijker. Vooral ook omdat iedereen zo dol op de kleine Mona was, dat ze mij en Tess niet zo veel filmden als haar. Ik kon aan Tess merken dat zij ook niet zo van de cameraâ€Âs hield. Ze had niet die euforie in haar ogen, zoals Mona en Veronique hadden. Op het podium zag ik dat weer wel, die wil om perfect te dansen. Volgens mij was ze er alleen maar om van dansen haar beroep te maken, niet voor de aandacht.
Ik stopte voor kamer 23 en had mijn hand al op de deurklink gelegd toen ik stemmen hoorde. Als vanzelf gleed mijn hand van de deurklink af en bleef ik staan. Ik wilde niet afluisteren, dat was mijn bedoeling helemaal niet geweest, het… gebeurde gewoon.
“Waar zit jij trouwens elke avond?†Hoorde ik een stem vragen, er waren dus meer mensen in de kamer. Ik kon de stem niet plaatsen, herkende het wel, maar kon me er geen gezicht bij voorstellen.
“Hoe bedoel je?†Bijna tuimelde ik de kamer binnen, dat was Lucian. Lucian. Hoe vaak had ik er wel niet van gedroomd om hem in het echt te kunnen zien, zonder vermomming. En nu stond hij gewoon achter deze deur, als ik de moed had om het te openen. Met een schok besefte ik dat Aleandro in diezelfde kamer stond, kamer 23, ze kenden elkaar blijkbaar. Voor ik bekomen was van mijn schok praatte de mensen in de kamer al weer verder.
“Je weet heus wel wat hij bedoeld,†ging een derde stem verder. “Je bent er nooit in de avond. Elke keer sluip je weg, naar buiten. Is daar iets boeiends of zo?†vroeg de jongen door, ook deze stem herkende ik. Het stomme was dat ik alleen Lucians stem kon plaatsen, omdat ik bij hem altijd alleen naar zijn stem luisterde. Bij anderen mensen keek ik altijd naar het gezicht, bij Lucian kon dat natuurlijk niet en daarom prentte ik altijd zijn stem goed in mijn geheugen.
“Ik wil gewoon rust,†zei Lucian ietwat geïrriteerd. “De hele dag zeggen mensen wat ik moet doen, hoe ik mij moet gedragen, wat ik moet zeggen tegen die en die. “s Avonds als ik alleen ben, dan sluit ik dat allemaal buiten. Dan is het alleen ik en M… de natuur.â€Â
Ik hield mijn adem in. Hij wilde Mona zeggen, mijn schuilnaam. Het was hem echt, hij was daar echt!
“Laat hem maar,†zei de eerste jongen weer. “Hij trekt wel bij.â€Â
“Ik ga,†zei Lucian plots. “Ik zie jullie later wel.â€Â
“Hm… nou, ik- wij lopen wel met je mee,†zei de derde jongen. Ik sprong weg voor de deur, maar zag nergens een mogelijkheid om me te verstoppen en dus bleef ik staan terwijl de deurklink haast in slow motion naar beneden ging. Ik trok een neutraal gezicht en deed alsof ik net kwam aanlopen. Een witte hand verscheen en het volgende moment stond ik oog in oog met Aleandro.
Aleandro.
Danke Schön -ja, ik ben met Duits bezig, morgen toets X]
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Was hij Lucian? Een beetje verdwaasd bleef ik staan. Aleandro stond er even verbluft bij als ik en begon toen te grijnzen.
“Prinses, daar ben je!†Hij trok me de kamer in en ik zag tot mijn verbazing Matthew en Kinai staan. Één van de drie jongens was Lucian, maar dat Kinai een kandidaat zou zijn had ik niet verwacht. Wat deed hij hier? Matthew kon ik nog begrijpen, beroemdheden onder elkaar, maar Kinai? Het leek wel alsof de blonde jongen wist dat ik naar hem keek, want plots hief hij zijn hoofd op en staarde mij recht in de ogen. Ik wende geschrokken mijn blik af, het leek wel alsof hij in mijn hoofd kon kijken, dwars door mij heen. Alsof hij me iets wilde vertellen. Toen ik weer opkeek zag ik dat ook Matthew naar mij keek, zij het op zijn gebruikelijke spottende manier. Even veranderde zijn blik, werd het zachter, het volgende moment kwam hij in beweging.
“Ik ga,†mompelde hij in het voorbijgaan en hij verdween om het hoekje van de deur. Kinai had zijn blik van mij afgewend en liep met soepele stappen langs ons heen, in het voorbijgaan hief hij zijn hand als afscheidsgroet naar ons. Zodra de deur achter hem dichtviel draaide ik mij om naar Aleandro.
“Zijn jullie vrienden van elkaar?â€Â
Geamuseerd keek hij in mijn ogen voor hij antwoordde. “Nou, vrienden. De laatste tijd trek ik veel met ze op, beroemdheden hebben nu eenmaal alleen elkaar.â€Â
“Kinai is geen beroemdheid,†zei ik resoluut. “Anders zou hij niet meedoen aan Super Star.â€Â
“Klopt, maar zijn vader wel. Die is een Finse muzikant, erg populair onder de bevolking.â€Â
“Zijn vader…†Toch vond ik het wel apart dat juist die drie jongens bevriend werden met elkaar. “Waar hadden jullie het over,†vroeg ik nonchalant, maar Aleandro had me door.
“Wat is dit,†vroeg hij grijnzend. “Een overhoring?â€Â
“Ik was gewoon nieuwsgierig,†zei ik verontwaardigd, om niet te laten merken dat hij het goed had geraden. Het was inderdaad een overhoring, ik moest erachter komen wie Lucian was. Aleandro was echter niet van plan om antwoord te geven, of een acceptabel antwoord in ieder geval, en hij mompelde snel iets dat leek op de woorden: “Kinai…†en “ ‘s avonds naar buiten gaan…â€Â
“Wat?†vroeg ik onthutst. “Gaat Kinai ‘s avond naar buiten.â€Â
“Laat ook maar,†zei Aleandro zuchtend, mijn vraag negerend. “Het is niet belangrijk.†Ik wilde roepen dat het wel belangrijk was, en dat hij moest antwoorden op mijn vraag, maar deed het niet. In zijn ogen was het ook niet belangrijk, voor mij. Het zou opvallen als ik doorvroeg. Maar ik kon wel wat anders vragen, mijn mondhoeken krulden omhoog.
“Wat is je lievelingskleur?â€Â
“Hé?†zei Aleandro verward. “Je stelt rare vragen, prinses. Eerst een overhoring en nu mijn lievelingskleur.†Hij stak zijn hand uit en woelde door mijn haar. Ik gromde geïrriteerd, wat een glimlachje bij hem ontlokte. “Goed, als je het echt wilt weten, oranjerood is mijn lievelingskleur.â€Â
Geen bruin. Aleandro was niet Lucian, ergens wist ik het wel, toch had ik een klein beetje gehoopt dat hij het wel was. Aleandro was geweldig en ik kon merken dat hij de laatste tijd wel iets te veel glimlachjes mijn kant op stuurde, maar hij had net dat “iets†niet wat Lucian wel had. Ik kon niet zeggen wat precies, maar “iets†was het zeker.
“Oranjerood, jij?†zei ik desalniettemin plagend.
Hij gaf mij een elleboogstoot en zei: “Ja, je weet wel. Net zoals zonsondergang, met al die rode en oranje tinten.â€Â
“Zonsondergang is wel mooi,†gaf ik toe. “Vind je bruin niet mooi?†als Aleandro Lucian was, dan moest hij deze hint wel door hebben. Gespannen wachtte ik zijn antwoord af. Hij vertrok zijn gezicht alsof ik iets vies had gezegd.
“Bruin? Nee, hoe kom je daarbij?†hij schudde zijn hoofd. “Echt er is iets met jou vandaag.â€Â
“Helemaal niets aan het handje,†deed ik gemaakt vrolijk en ik haakte mijn arm door de zijne. Van binnen werd het tintelende gevoel die ik voor hem had minder. Ik was nog steeds gek op hem, maar minder. Het verliefde gevoel bleef weg.
“Trouwens, ik was het bijna vergeten,†zei hij plots. “Ik wilde met je door de Mirabellgarten wandelen, ze zeggen dat die heel mooi is. En ik heb er nog geen tijd voor gehad, maar van Matthew moest ik doorgeven dat je sinds kort privéles van hem krijgt. Samen met Veronique en Aaron en Remco. Dus ik denk dat ik je maar daarheen ga brengen.â€Â
“Hoeft niet,†klonk het achter ons. “Ik ben er al, ik neem haar wel gelijk mee.â€Â
Ik draaide me verschrikt om en zag Matthew staan, zijn gezicht ondoorgrondelijk als altijd. Ook zijn ogen lieten deze keer geen enkele emotie toe, zijn mond aan één hoek spottend opgetrokken. Aleandro merkte niets van Matthewâ€Âs koele afstandelijkheid en gaf me snel een knuffel voor hij door de gangen verdween. Hij zei dat hij maar Norby ging helpen, nu ik met Matthew mee moest.
Ik voelde mij onbehagelijk door Matthewâ€Âs doordringende blik. Het leek wel alsof hij iets van mij wist. Alsof hij al langer in dezelfde positie stond. Alsof hij het gesprek van mij en Aleandro helemaal gehoord had. Hád hij het gehoord? Ik kreeg het vermoeden van wel. Even ving een glimp van emotie op in zin bruingele ogen, maar voor ik kon constateren wat precies, was het alweer verdwenen. Net als de vorige keer.
“Laten we gaan,†was het enige wat hij zei voor hij voor me uit liep. Ik staarde even naar zijn lange slanke postuur, met de brede rug en liep toen met een vreemd gevoel achter hem aan.
Wat wist hij van mij?
oeh het is zooo spannend xD
ik wil weten wie het is :D
Haha, daarvoor zul je nog even moeten wachten. ^^
Ps: Bij mijn andere verhaal klopt het dat het wat langzamer gaat dan verwacht, omdat ik nog steeds bezig ben met alles te veranderen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Hier is het.â€Â
Matthew opende een deur en ik liep naar binnen. We kwamen aan in een ruim vertrek en ik zag dat de tweeling en Veronique al op ons aan het wachten waren. Aaron en Remco begroetten mij vrolijk, Veronique wierp mij slechts een giftige blik toe. Matthew liep naar de zijkant van het vertrek deed zijn vest uit en gooide die op een eenzaam stoeltje dat daar stond. Ik zag dat hij een joggingbroek en wit shirt aan had. Snel nam hij nog een slok uit een fles dat gevuld was met water en daarna liep hij naar het midden van de kamer.
“Goed,†zei hij en hij klapte in zijn handen om onze aandacht te krijgen. Ik en Veronique hadden niet veel meer gedaan dan stil blijven staan, maar de tweeling was weer eens bezig met klooien. “Ik ben gevraagd om jullie te gaan klaarstomen voor de tweede show over drie dagen.†Hij begon te ijsberen. “Iedereen weet dat drie dagen niet veel is, we hebben dus niet veel tijd.â€Â
Ik knikte als vanzelf mee op zijn uitspraken. Misschien mocht ik die gozer niet, gelijk had hij wel. Dansen was iets wat ik kon en om de één of andere vreemde reden, wilde ik hem dat bewijzen.
“Ik ga dus niet de basis bewegingen aan iedereen uitleggen,†zei Matthew met een ondoorgrondelijk gezicht. Ik raakte even uit balans, welke basisbewegingen? De tweeling en Veronique knikten intussen begrijpend, die zaten natuurlijk alle drie op dansen.
“We dansen hier op hoog niveau en dat verwacht ik ook van jullie, anders snap ik niet wat je hier komt doen.â€Â
Blijkbaar was hij na deze woorden klaar met zijn kleine preek, want hij liep naar de hoek van het vertrek en rommelde wat tussen de cd’tjes die naast een grote stereo stonden. Na een tijdje haalde hij er eentje uit en schoof de cd in de installatie voor hij de volume omhoog draaide en op stond. Jason Derulo met zijn liedje: Boom, Watcha say, schalde na enkele seconden door de kamer heen.
“Oké, allemaal freestylen,†beval Matthew. “Eerst opwarmen en dan begint het echte werk.†Dat kon ik. Ik sloot mijn ogen en begon te bewegen op de muziek, eerst aarzelend, maar steeds zekerder naarmate het liedje voortduurde. Mijn bewegingen werden vloeiender en volgden elkaar moeiteloos op. Het voelde geweldig.
“Stop!â€Â
Abrupt stond ik stil, het magische gevoel was in één klap verdwenen. Ik deed mijn ogen open en zag dat iedereen stil stond en mij aanstaarde. Het was muisstil, als je de muziek, die nog steeds door de kamer schalde, niet meetelde. Een beetje verward bleef ik stil staan, nog wankel op mijn benen.
“Goed,†zei Matthew. “Ik heb nu een beetje een beeld van hoe jullie allemaal dansen…†Ik snoof verontwaardigd, hij had ons amper drie minuten zien dansen. Hij hoorde mij en staarde me strak in de ogen terwijl hij vervolgde. “Ik weet namelijk uit ervaring.†Met klem sprak hij het laatste woord uit, maar ik bleef koppig in zijn ogen kijken. “Dat mensen tijdens het freestylen hun ware dansstijl naar boven halen, ongeacht de tijd.â€Â
Hij draaide zich om en liep naar Remco en Aaron toe.
“Jullie dansen goed, vooral breakdance zie ik,†hij knikte goedkeurend. “Hoe lang dansen jullie al?â€Â
“Ik zes jaar,†antwoordde Remco. “Aaron vijf jaar, hij wilde eerst niet.†Grijnzend gaf hij zijn broer een elleboogstoot die hem met een zuur gezicht terug duwde. Matthew glimlachte en liep toen naar Veronique toe. Ze zette gelijk grote ogen op en trok een pruilmondje toen hij voor haar kwam staan. Matthew grijnsde plagerig naar haar, volgens mij wist hij dondersgoed dat zij op hem viel en erg vond hij het helemaal niet.
“Hallo Matthew,†zei Veronique flirterig voor er ook maar een woord over zijn lippen kwam.
“Hallo Veronique,†antwoordde hij, op hetzelfde toontje. Mijn mond viel open. Dat Veronique zich zo vreselijk zou gedragen in het openbaar, had ik wel verwacht, maar dat Matthew daarop in zou gaan, daar had ik nog geen rekening mee gehouden. De tweeling had zich intussen naast mij geschaard en staarde geamuseerd naar mijn gezicht.
“Jeetje, Thalia,†zei Remco grijnzend. “Je mond staat open, volgens mij ben je sprakeloos.â€Â
XD
Nou, je hebt in ieder geval een berichtje achter gelaten deze keer! ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Leuk gezicht.†Aaron ging voor me staan en trok een gek gezicht zodat ik in de lacht schoot. Zo waren ze altijd, die twee, heel vrolijk en kinderlijk. Nu waren ze niet echt heel jong, al vijftien, maar als je ze bezig zou zien dan zou je ze niet ouder schatten dan vijf.
“Thalia.â€Â
Ik draaide me lacherig om, maar trok gelijk een serieus gezicht toen ik Matthew voor me zag staan. Blijkbaar was hij klaar met het flirten, zijn gezicht was in elk geval binnen die paar minuten tien graden kouder geworden en stond weer even strak en emotieloos als altijd.
“Ja,†antwoordde ik kort en afstandelijk. Wat hij kon, kon ik ook.
“Je danst best goed,†zei Matthew, hij kon zich net een glimlachje veroorloven. “Helemaal niet slecht voor iemand die nooit op dansen heeft gezeten.†Veronique maakte achter me een minachtend geluidje.
“Alleen houd die gevaarlijke sprongen achterwege wil je,†zei hij zachtjes. Doelend op mijn salto tijdens het liedje. “Je mag dan goed zijn, ik wil niet dat je iets breekt.†En met die woorden vertrok hij weer naar het midden van de kamer. Waarom deed hij dat nu elke keer. Altijd van die gemene opmerkingen en dan toch weer bezorgd doen over mijn toestand. Waarom deed hij dat, terwijl hij allang duidelijk had gemaakt dat hij me niet mocht? Het was gemeen, verwarrend, irriterend.
“Ik doe een paar moves voor, jullie volgen.â€Â
Hij zette de muziek weer aan en deed één keer de stappen voor. Ik was niet gewend zo snel bewegingen op te pikken en bleef wel eens haken of vergat door de stress het hele liedje, maar uiteindelijk ging het wel redelijk. Matthew was een –god, wat haat ik het om dit te zeggen- goede leraar en kon uitzonderlijk goed dansen, ik begreep waarom ze hem gekozen hadden om ons te coachen. Zijn lichaam was heel soepel en sterk, noem een move en hij deed het zonder moeite. Maar daar was hij ook bekend om geworden, het dansen, en om zijn knappe hoofdje natuurlijk, dacht ik wrang. Vooral breakdance en streetdance sprongen bij hem eruit, maar voor Veronique deed hij ook een aantal popnummers.
Af en toe wierp hij me een raadselachtige blik toe, alsof hij me iets wilde vertellen maar het niet durfde. Boorden zijn bruingele ogen diep in de mijne om dan abrupt weg te kijken. Tenminste, dat gevoel kreeg ik. En voor het eerst bleven de sarcastische en gemene opmerkingen weg, hij deed normaal tegen me. Niet aardig of vriendelijk, maar normaal. Eindelijk voelde ik me niet zo ongemakkelijk in zijn buurt en kon ik gewoon dansen zonder dat mijn ogen om de minuut naar zijn profiel gleden en elke beweging van zijn gezicht volgden. Ik voelde mijzelf steeds losser worden en het magische gevoel van mijn begindans keerde langzaam maar zeker terug.
“Laatste nummer,†riep Matthew tevreden met een grijns. Hij was erg zorgvuldig met zijn complimentjes, maar we konden allemaal merken dat hij ons best goed vond. Alleen Veronique kon het niet laten minachtend naar me te kijken wanneer ik even een beweging niet meer wist, of het niet goed uitvoerde. Zij zat al sinds ze kon lopen op dansen en voerde elke beweging bijna perfect uit, Matthew kon ze niet evenaren, maar dicht in de buurt kwam ze er wel.
Ik was –niet dat iemand het hardop zei- de slechtste van de groep, maar dat nam niet weg dat ik van het dansen genoot. Het was heerlijk, om eens keer zo vrij te bewegen en het gevoel alsof je de hele wereld aankon wanneer de muziek mijn bloed deed koken en mijn spieren liet tintelen. In een gevoel van overmoed sprong ik omhoog met de bedoeling een achterwaartse salto te maken. Ik wist dat ik het kon, ik had het al eerder gedaan, wanneer ik alleen was in mijn kamer en mezelf liet meeslepen door de muziek. Het ging altijd goed, ik kwam altijd netjes op twee benen neer. Met een glimlach voelde ik hoe mijn benen de grond loslieten en hoe de wind zachtjes langs mijn oren suisden. De kamer draaide tergend langzaam rond en ik wist dat ik over minder dan twee seconden mijn benen goed op de grond moest neerzetten. Het ging goed, mijn tenen kwamen netjes op de grond. Totdat ik merkte dat ik mijn ene voet niet op de grond had gezet, maar op de stoel waar Matthew zijn vest op had gezet. Voor ik het wist gleed ik weg en kwam ik met een smak neer op de grond. Sterretjes kwamen voor mij ogen en ik had moeite om scherp beeld te krijgen. Het duurde heel even voor ik de scherpe pijn in mijn enkel voelde en ik kermde verrast.
Haha, ja, ze is ook eigenlijk niet zo slim -wat eigenlijk best wel heel erg op mij lijkt. Ik verdwaal ook altijd en doe juist wat niet mag, en eigenlijk maak ik ook heel veel blunders -vooral gênante, tot mijn grote tegenzin. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Thalia!â€Â
In de verte, hoorde ik hoe iemand vervormd mijn naam riep. Ik wilde wel antwoordden, maar mijn hoofd bonkte te erg, dus sloot ik mijn ogen en bleef slap op de grond liggen.
“Thalia!†hoorde ik weer de stem en ik voelde hoe iemand mijn bovenlichaam in zijn armen nam. “Hoor je me?†ferme tikken volgden op mijn wangen. Ik fronste mijn wenkbrauwen en maakte een geërgerd geluidje voor ik mijn ogen opende. De pijn trok weg uit mijn hoofd, mijn voet… die liet ik maar zo stil mogelijk liggen. Met toegeknepen ogen onderscheidde ik eerst de bruingele ogen van Matthew voor ik hem herkende. Aaron en Remco hingen als twee aapjes boven mijn hoofd en Veronique was nergens te bekennen.
“Ik zei nog zo tegen je dat je geen gevaarlijke sprongen moest maken en wat doe je?†Matthew grijnsde triest. “Ik had moeten weten dat je het juist zou doen, alleen al om mij te sarren. Ik kan je geen ongelijk geven.â€Â
Wacht eens even, wát zei hij? Ik sprak mijn hersenen snel toe dat ze dat wazige mist in mijn hoofd snel achterwege moesten laten. Matthew was bezig zijn excuses aan te bieden, –of een soort van- dit was belangrijk! Het volgende moment trok er een pijnscheut door mijn enkel.
“Au…†bracht ik zwakjes uit. Meteen voelde ik zijn spieren verstrakken.
“Waar heb je pijn,†vroeg hij alert. Ik schudde mijn hoofd, het enige wat ik wilde was blijven liggen, alles was zo wazig. Hij was het er niet mee eens en zei tegen me dat ik wakker moest blijven.
“Waar heb je pijn,†drong hij streng aan.
“Voet…â€Â
“Trek haar schoenen uit,†zei hij tegen de tweeling terwijl hij me op zoâ€Ân manier tegen zich aantrok dat ik in een zitpositie tegen hem aan leunde. Weer voelde ik mezelf wegzakken en ik probeerde mijn ogen zo groot mogelijk te maken omdat Matthew bleef herhalen dat ik wakker moest blijven. Een moment later voelde ik hoe er iets koels tegen mijn voet werd aangedrukt en ik slaakte een zucht van verlichting. Matthew grinnikte om mijn gezicht en zei: “Dat voelt zeker beter, niet?â€Â
Ik knikte en sloot mijn ogen weer, het bonkende gevoel in mijn hoofd kwam weer terug en er dansten al de hele tijd zwarte vlekken voor mijn ogen.
“Wakker blijven, Thalia,†klonk zijn stem weer.
Ik probeerde het, maar het lukte niet, het werd steeds vaker zwart voor mijn ogen. Het laatste wat ik zag was zijn gezicht die bezorgd naar me staarde.
“Je hebt een mooie neus,†pruttelde ik nog voor ik in de duisternis wegzakte.
Haha, ik hoop dat het wel op de goed manier is -zeg maar, voor het verhaal. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
13. Bekentenis
Het eerste wat ik hoorde toen ik bijkwam waren de stemmen van de eeuwige kibbelaars. Niet dat ik mijn ogen meteen opende, met gesloten ogen luisterde ik naar hun gesprek.
“Maar waarom deed ze het dan?â€Â
“Deed ze wat?â€Â
“Haar voet op de stoel zetten.â€Â
“Ik denk niet dat, dat haar bedoeling was.â€Â
“Wat was haar bedoeling dan wel?â€Â
“Het lijkt met dat ze bezig was met een achterwaartse salto.â€Â
“Waarom maakte ze dan een achterwaartse salto?â€Â
“Hoe moet ik dat weten? Je stelt soms echt domme vragen.â€Â
“Wat bedoel je daar nu weer mee? Ik wil het gewoon weten!â€Â
“Je was erbij malloot!â€Â
“Wie is hier de ma- “
“Remco, Aaron heeft gelijk, je stelt inderdaad nogal nutteloze vragen en Aaron, waag het niet nu triomfantelijk te gaan kijken omdat ik je gelijk geef, jij bent net zo erg.â€Â
“En ik dacht nog wel dat je me eindelijk aardig vond, Tess,†zuchtte Aaron dramatisch voordat hij als een echte acteur met vertrokken gezicht op de grond neerzakte. Dat nam ik tenminste aan, want ik hoorde een doffe klap op de vloer en Tess die geërgerd zuchtte.
“Kunnen jullie stil zijn? Straks wordt ze nog wakker,†hoorde ik iemand anders zeggen, gevaarlijk dicht bij mijn oor. Inmiddels had ik al vernomen dat ik in bed lag en ik moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten.
“Hij weer hoor,†zei Remco. “Wie hadden haar schoenen uit getrokken…â€Â
“…en wie hadden het ijs tegen haar voet gedrukt,†vulde Aaron aan.
“Wij dus,†zei Remco trots.
“Hé, ze lacht!â€Â
“Wat?â€Â
Er klonk wat gestommel, een onderdrukte kreet gevolgd door koude vingers die omstebeurt klapjes op mijn wangen gaven.
“Thaliaaa…†zong de tweeling in koor. “We weten dat je wakker bent, dus open je oogjes nu maar.â€Â
Het was echt wonderbaarlijk hoe die twee hun gedachtes konden aanvoelen en uit het niets alles hetzelfde zeiden. Met een grijns op mijn gezicht geplakt opende ik mijn ogen en zag de twee aapjes al boven mijn hoofd hangen. Matthew was degene die naast mijn bed zat en lachte opgelucht naar me, voor het eerst zag ik een emotie door zijn mooie ogen flitsen. Misschien had ik het mis, maar volgens mij was het opluchting gevolgd door blijdschap. Een blijdschap die hij meende met een grote glimlach en sprankelende ogen.
“Zo, dus jij vind dat ik een mooie neus heb,†vroeg hij met een ondeugende grijns. Neus…? Shit, neus! Dat meen je niet, eerst sokken, nu een neus, wat volgt? Ik draaide beschamend mijn hoofd weg en deed alsof ik hem niet gehoord had.
“Weet je wat ik altijd zo vreselijk vind,†ging Matthew onverstoorbaar door. “Wanneer een meisje je eerst een compliment geeft, maar daarna doet alsof er niets gebeurd is.â€Â
“Ik leef helemaal met je mee,†hoorde ik Remco op de achtergrond zeggen. Tess gaf hem een klap tegen zijn achterhoofd en hij hield met een zuur gezicht zijn mond.
“Wat een compliment,†mompelde ik geneert.
“Ik moet toegeven dat het ik nog nooit gehoord heb,†zei Matthew bedenkelijk. “Maar het was zeker origineel, net als het voorval met de sokken.†Hij grijnsde om mijn rode gezicht.
Oh, dit was ik nog vergeten te vertellen. Binnen tien minuten ga ik op vakantie en ik zal tot en met vrijdag wegblijven. Dus dat betekent dat ik niet kan posten!
Fijn om te horen!
En ik ben er weer :) Eerlijk gezegd ben ik gisteravond laat al aangekomen, maar ik had zaterdag gezegd omdat ik wist dat ik vrijdag toch niet veel kon doen. Nu ben ik enigszins uitgerust, dus is het weer tijd voor een stukje!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Niet gaan praten over sokken,†zei ik met opeengeklemde kaken. Hij luisterde tot mijn verbazing en zei niets. Remco kuchte luidruchtig toen hij naar de keuken liep met de mededeling thee te zetten en sleurde zijn broertje met zich mee. Tess grijnsde en liep achter de tweeling aan, maar voordat ze verdween wiebelde ze nog eens nadrukkelijk met haar wenkbrauwen. Ik grimaste als antwoord en ze zwaaide plagend naar me, maar liep snel door toen het geluid van brekend glas en een luidde vloek te horen was in de keuken. Ik grinnikte en vroeg toen aan Matthew: “Waar ben ik? Dit is niet mijn kamer.â€Â
“Klopt, dit is het appartement van Aleandro en mij. Jouw appartement was te ver en ik moest je snel ergens neerleggen, dus heb ik je in mijn bed gestopt,†zei hij. “Ik hoop dat je het niet erg vind.â€Â
Ik schudde mijn hoofd en snoof diep de geur van zijn kussen op. Al was het alleen maar om eens te weten hoe hij rook. Het stelde me niet te leur, Matthew rook –hoe zeg je dat?- mannelijker dan Aleandro. Waar Aleandro meer naar zeep rook, was Matthewâ€Âs kussen bedwelmd met axe-deo en frisse bergenlucht. Niet dat lucht een geur heeft, maar in Oostenrijk rook de lucht gewoon schoner en natuurlijker. Het rook een beetje naar bos. Bos en axe-deo.
“Waar zijn de anderen,†vroeg ik aan hem toen de stilte voortduurde.
“Mona en Aleandro zijn iemand aan het halen die naar je voet gaat kijken, als je het wilt weten,†zei hij.
“Hoezo? Het is toch gewoon verstuikt, tenminste, dat neem ik aan.â€Â
“Ja, en hoe denk je dat je, je tweede show gaat doen,†zei hij, onder het praten pakte hij mijn linkerhand en hield hij in zijn handen. “Je moet je talent laten zien. En dansen met een verstuikte enkel gaat dus totaal niet.â€Â
Ik keek naar onze handen, een kriebelig gevoel ontstond in mijn buik en ik probeerde het in alle macht weg te duwen. Met gebrek aan een beter antwoord zei ik slechts een zwak: “Hm-mm,†en hield ik verder mijn mond.
“Ik weet niet of je het gehoord heb, voor je flauwviel, maar ik wil mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag de afgelopen tijd,†zei hij plotseling. “Ik weet nu…†hij pauzeerde even en kneep in mijn hand. “Ik weet nu dat jij er niets aan kon doen. Het spijt me.â€Â
Verward zweeg ik even. Wat bedoelde hij, met dat ik er niets aan kon doen? Matthew ontweek mijn blik en staarde strak naar onze ineenverstrengelde handen. Ik dacht even na, wilde eigenlijk vragen welke reden hij had om zo tegen mij te doen, maar er kwam een ander, betere vraag in mij op.
“Wat is je lieveli-â€Â
“THALI!†Het voelde alsof er een bom ontplofte toen Aleandro en Mona samen met een serieus uitziende man de kamer binnenstormde. Anna Gowthen volgde enkele seconden later, ze was de enige die er nog enigszins kalm uitzag. Matthewâ€Âs hand schoot uit de mijne en ik verstopte betrapt mijn hand onder de deken. Eigenlijk was er helemaal niets gebeurd op me betrapt te voelen, ik en Matthew waren niet eens vrienden. Maar het voelde vreemd om Matthewâ€Âs hand vast te houden terwijl Aleandro de kamer in kwam. Aleandro struikelde over het krukje heen waar Aaron net op zat, sleurde het ding met zich mee en kwam aan de andere kant van het bed zitten.
“Zo, prinses.†Hij streek een pluk haar van mijn voorhoofd en greep mijn linkerhand. “Je liet me wel even schrikken.â€Â
“Ik ben gewoon een paar minuten buiten westen geweest en heb mijn enkel verstuikt,†zei ik achteloos. “Het is niet dat ik twee been gebroken heb.â€Â
“Prinses…†zei Aleandro voorzichtig. “Je bent minstens twee uur buiten westen geweest en er een lichte hersenschudding aan overgehouden, je enkel niet te vergeten.†Zijn gezicht stond ernstig tijdens het praten, iets wat ik niet van hem gewend was. “Er is geen sprake van dat jij over drie dagen op het podium staat.â€Â
……
wat nu, twee leuke jongens om te kiezen,
stout meisje ze houd ze allebij aan het lijntje :P
trouwens wat ik me afvroeg toen ik naar je nieuwe voorkant keek,
waarom noem je het de butterflyseries?
en daarmee is je naam natuurlijk ook verbonden
vind deze voorkant trouwens veel beter, vooral de zinnen die er op staan.
Ik wilde in de eerste instantie mijn eigen naam erop zetten -op de voorkant- maar dat vond ik te persoonlijk, ik weet niet zo goed waarom, maar goed. Dus, omdat mijn naam hier Butterfly is, zette ik er butterflystories op.
En ook een beetje omdat ik wel een soort handtekening erop wilde zetten om aan te geven dat het van mij is -zodat, als iemand het kopieerd, je wel kunt zien dat het van mij is, zeg maar. Niet dat ik verwacht dat hier iemand mijn verhaal steelt en met de eer gaat strijken, maar je kunt nooit weten, natuurlijk.
En tot slot omdat ik het gewoon leuk vind dat er handtekening -soort van- van mij erop staat.
nog bedankt trouwens! ^^
Haha, wie weet. Ik weet het zelf nog niet zo goed. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het stond vast; ik deed niet mee aan de tweede show. Anna, Jordin en Matthew –ja, zelfs hij- waren bezorgd, als mijn begeleiders wisten ze dat de tweede show een kritiek moment was. Met de tweede show moest je de mensen overtuigen voor jou te stemmen en laten zien wat je kon. Doordat ik de show mistte, werden mijn kansen om naar de volgende ronde te gaan aanzienlijk kleiner. Ze waren daarom alle drie gaan brainstormen en kwamen tot de conclusie dat ze exclusieve beelden van mij zouden laten zien, die nog niet op de televisie waren gekomen. Mijn auditie bijvoorbeeld –alle audities waren opgenomen, maar werden niet uitgezonden- daar zag je hoe ik danste, zodat mijn talent toch aan het zicht kwam en andere kleine interviews en filmpjes. Ze zouden het renoveren tot iets spetterend en hoopten zo dat ik toch naar de volgende ronde zou gaan. Vanavond ging ik weer naar het bankje toe, kostte wat het kostte. Gisteren kon ik niet gaan, omdat ik amper op mijn voet kon staan en omdat Matthew en Aleandro erop stonden dat ik in bed bleef liggen. Maar vandaag ging ik, deels omdat ik de gesprekken met Lucian had gemist en deels omdat ik bijna had ontdekt wie hij was. Matthew of Kinai… één van die twee moest het zijn. Tenzij ik me de stem had verbeeld, die dag.
Op dit moment dwaalde ik wat door de gangen heen van het gebouw. We waren niet in Schloss Mirabell, maar in een ander gebouw waar we les kregen in ons talent van echte professionals. Matthew en Jordin waren ook leraren daarvan, maar ook onbekende mensen die meestal achter de schermen werkten of leraren zijn geweest van beroemde sterren hielpen vandaag. En ik kon niet meedoen.
“Hé, Thalia.â€Â
Verbaasd omdat ik een bekende stem hoorde draaide ik me om. Iedereen was nu bezig met zijn of haar talent behalve ik, er hoorde niemand door de gangen te dwalen. En toch stond Kinai daar. Dromerig en kalm staarde hij me aan met een wazige glimlach om zijn lippen.
“Wat doe jij hier,†vroeg ik nog steeds verrast. Kinai’s lach werd nog breder terwijl hij me wenkte. Zijn blonde haren stonden verwaaid en hij had makkelijke kleding aan. Om zijn schouder hing zijn gitaar, die hij overigens bijna altijd met zich meedroeg.
“Ik zocht jou,†antwoordde hij simpelweg. Ik liep –hinkelde- naar hem toe, met opgetrokken wenkbrauwen en een gezicht die één en al vraagteken uitstraalde. Kinai zei niets, maar opende de deur waartegen hij een seconde eerder tegenaan had geleund.
“Meisjes gaan voor,†zei hij met een glimlach en ik liep naar binnen. De kamer was leeg, op een versleten bank na en rook een beetje muf. Kinai liet de deur open, misschien om mij een wat veiliger gevoel te geven, aangezien ik hem nu ook weer niet zó goed kende en zakte neer op de bank. Hij klopt uitnodigend naast zich en ik ging voorzichtig naast hem zitten, erop lettend dat mijn voet niet plotseling een rare beweging maakte en er weer een pijnscheut doorheen zou trekken.
“Vertel, waarom wilde je me spreken,†zei ik, zodra ik goed zat.
Kinai grinnikte en kneep zijn blauwe ogen tot spleetjes. “Je bent erg direct.â€Â
Ik knikte ter bevestiging, maar bleef hem koppig aankijken.
“Goed, dan zal ik het je ook meteen vertellen. Ik wil je iets over Matthew vertellen,†zei Kinai. Ik zei niets, ook niet toen hij wachtte op een antwoord. Als hij me iets over Matthew wilde vertellen, dan moest hij vooral zijn gang gaan. Maar hij moest niet verwachten dat ik het ook geloofde.
“Oké… ehm, dit kan een beetje raar klinken,†begon hij. “Voordat ik het vertel, moet je weten dat al dat botte gedrag jegens jou niet expres was. Normaal doet hij nooit zo.â€Â
“Oh…â€Â
“Vroeger was hij al helemaal niet zo, voordat… het gebeurde.â€Â
“Voor wat gebeurde?â€Â
Kinai kuchte ongemakkelijk en schoof heen en weer. Volgens mij vond hij het moeilijk om hierover te praten, wat het dan ook was. “Voordat zijn zusje een ongeluk kreeg en het niet overleefde.â€Â
Ik slikte even, die had ik niet zien aankomen. Toch begreep ik het niet helemaal. “Maar wat heeft dat met mij te maken? Ik bedoel, ik begrijp dat hij daar altijd moeite mee zal hebben, zijn hele leven lang, maar waarom haat hij juist mij?â€Â
“Omdat… omdat jij op haar lijkt. In het begin dacht hij zelfs even dat je haar was… voor heel even.â€Â
“Ik lijk op zijn zusje,†bracht ik sprakeloos uit. “Meen je dit nou?â€Â
“Ja, en niet zoâ€Ân beetje ook,†zei Kinai serieus. “Ik heb een foto gezien van,†hij stopte even. “Cheryl. Jullie hadden zusjes kunnen zijn.â€Â
“Maar…†ik stopte omdat ik niet meer wist wat ik wilde zeggen. Wat kón ik zeggen? Al dat rare gedrag van Matthew, zijn doordringende blikken, zijn norse humeur. Het had dus een reden.
“Drie jaar terug, stierf Cheryl op veertienjarige leeftijd. Ze fietste op een maandag ochtend naar school en werd onderschept door een auto, al voordat haar hoofd de tegels raakte was ze dood. Niemand had haar kunnen helpen, niemand had het kunnen voorzien en toch geeft Matthew zichzelf er nog steeds de schuld van,†zei Kinai met monotone stem. “Die ochtend hadden hij en Cheryl namelijk ruzie. Het kwam niet vaak voor dat ze het oneens met elkaar waren, Matthew en zij zijn altijd heel hecht met elkaar geweest, maar die dag ging het er heftig aan toe. Uiteindelijk vertrok Cheryl ziedend op haar fiets, een paar minuten later werd ze geschept door de auto. Matthew heeft het zichzelf nooit vergeven.â€Â
“Hij heeft toch niets gedaan,†zei ik zachtjes. “Hij heeft er geen schuld aan.â€Â
“Dat zegt iedereen.†Kinai sloeg zijn handen in elkaar en zuchtte gefrustreerd. “Iedereen zegt het, keer op keer. Maar Matthew blijft koppig vol houden dat als hij haar niet boos had gemaakt die ochtend, ze de auto op tijd had gezien en nog zou leven.â€Â
Ik staarde naar mijn handen, die ineengestrengeld op mijn schoot lagen. Hoe kon ik nu nog boos op Matthew blijven?
“Eigenlijk ging het sinds een paar weken eindelijk goed,†zei Kinai plotseling. “Hij bloeide weer op, zag weer het goede van dingen in en lachte zelfs wat vaker. Totdat hij jou zag…â€Â
Ik stelde me voor hoe dat voor Matthew moest zijn geweest. Dat knagende schuldgevoel dat zijn hele leven lang als een zwarte plek op zijn hart bleef zitten. En als klap op de vuurpijl zag hij mij, het meisje dat zo op zijn zusje leek. Alsof hij er niet genoeg aan herinnerd werd.
“Weet je, soms is het best eng hoe hij over jou praat.†Kinai had zijn hoofd opgeheven en staarde me nu recht in mijn ogen. “Net alsof Cheryl weer leeft, zo beschermend. En andere momenten is hij zo in zichzelf gekeerd, dan kan hij je niet uitstaan.â€Â
“Ik begrijp het,†zei ik, fluisterend. “Eindelijk begrijp ik het, dankjewel.â€Â
Kinai klopte op zijn knieën en stond toen op. Hij wilde weglopen, maar halverwege een pas draaide hij zich om. Bedenkelijk fronste hij zijn wenkbrauwen, zijn grijze ogen stonden nog steeds ernstig, alsof hij nog steeds niet opgelucht was dat hij het mij had verteld. Ik zag dat hij nog iets kwijt moest en stond ook op.
“Wat is het, Kinai?â€Â
“Dit kan een beetje grof klinken,†zei hij. “Maar verwacht niet te veel van Matthew.â€Â
“Hoe bedoel je,â€Âvroeg ik verward. Ik snapte niet waar hij heen wilde, vooral omdat zijn opmerking niets te maken had met het ongeluk waar we het enkele minuten geleden over hadden
“Veel meisjes vinden hem leuk.†Kinai schraapte zijn keel. “Matthew is op dat gebied ook niet erg kieskeurig. Hij vind al snel iemand leuk.â€Â
“Wat wil je daarmee zeggen,†vroeg ik, op mijn hoede. Kinai was niet eens nerveus toen hij mij antwoord gaf.
“Ik heb gezien hoe je in het begin naar hem keek.â€Â
“Dat is voorbij,†loog ik verhit. “Het is over… ik voel niets meer voor hem.†Dat was deels waar. Ik had geprobeerd niets meer voor hem te voelen, had het zelfs een tijdje geloofd. Maar uiteindelijk was ik er niet echt in geslaagd, dat vreemde kriebelige gevoel in mijn buik kwam altijd terug wanneer ik in zijn prachtige bruingele ogen keek. Hoe erg ik hem ook haatte. Maar nu wist ik dat het toch nooit wat kon worden tussen ons –niet dat ik had gedacht dat het hiervoor al kon- hij zou mij nooit zien als zijn vriendin. Altijd wanneer ik in zijn buurt zou komen, of een foto van mij zou zien, zal hij het linken aan zijn overleden zusje. Als hij me zag zal hij niet aan Thalia, nee, dan dacht hij aan Cheryl.
“Hij zal met je in contact willen komen,†zei Kinai. “Neem het hem alsjeblieft niet kwalijk, hij is zijn zusje verloren, hij moet dit verwerken.â€Â
“Ja….†Ik sloeg mijn ogen neer. “Het is al goed.â€Â
Kinai gaf aaide me vriendelijk over mijn hoofd en liep naar de deur. Daar stopte hij weer. “Ik heb niets met je, dat ik je dit verteld heb. Ik ken je niet eens, maar ik vertrouw erop dat je dit niet doorverteld.â€Â
“Natuurlijk,†zei ik. “Ik bedoel, natuurlijk zal ik het niet vertellen.â€Â
“Goed dan, tot ziens, Thalia.†Op het laatste moment draaide hij zich om. “Of moet ik Mona zeggen?â€Â
Ik bevroor geschokt, maar voor ik iets terug kon zeggen was hij al verdwenen.
Mona. Móna. Mona.
Haha, die heb ik niet eerder gehoord. Op een ander forum waar ik dit verhaal post, vinden de meesten Aleandro of Matthew leuk, maar Kinai had ik nog niet gehoord. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Ga je nu alweer naar buiten?â€Â
Ik had mijn jas al aan en had mijn hand op de deurklink gelegd toen Mona’s heldere stemmetje mij tegenhield. Ze stond naast Tess en ze keken me beiden afwachtend aan. Ik had hen nog steeds niet verteld wat ik buiten deed, het was nog steeds mijn geheim.
“Ja, ik heb even frisse lucht nodig,†zei ik, mijn routineuze smoes. “Het voelt zo bedompt, de hele tijd binnen zitten. Vooral nu met mijn voet.â€Â
“Dat is juist de reden dat je binnen zit, Thali,†zei Tess met opgetrokken wenkbrauwen. “Vanwege je voet.â€Â
Ik verschoot van kleur. “Ja, maar… ik ben niet lang weg! Ik zie jullie zo, oké?†voor de zoveelste keer alweer ging ik ervandoor voordat ze me een antwoord konden geven. Omdat mijn voet nogal zeer deed, kwam ik iets later aan bij het bankje aan dan de bedoeling was, maar volgens mij vond Lucian het niet zo erg als ik enkele minuten later zou arriveren. Als vanzelf vonden mijn voeten de juiste wegen en paden en schoof ik de laag hangende takken uit mijn zicht. Het bankje verscheen, maar Lucian bleef weg. Na enkele minuten zag ik dat er op zijn plaats een briefje lag. Langzaam pakte ik het op en las met toegeknepen ogen, het was al donker, wat er stond.
Lieve Mona,
Het spijt me dat ik er vanavond niet kan zijn.
Er zijn dingen gebeurd -ik zal het je later wel vertellen-
Die mijn leven weer op zijn kop gooien. Vreemd genoeg, is
het deze keer op de goede manier.
Morgen is de tweede show, dus dan zullen we er beiden
denk ik niet zijn. Dat betekent dat ik je over twee dagen
weer zal zien…
Wees voorzichtig in de tussentijd.
Lucian.
Teleurgesteld vouwde ik het briefje op en schoof het in mijn broekzak. Al die moeite voor niets. Met een vermoeide zucht hees ik mezelf weer overeind en schuifelde ik de takken door, naar het hoofdpad toe. Een windvlaag blies mijn haar uit mijn gezicht en ik trok huiverig mijn jas nog dichter om me heen. We verbleven nu al ruim een maand in Innsbruck en het begon aardig koud te worden, nu het november was. Waarschijnlijk zal ik de sneeuw nog meemaken. Om mijn handen nog enigszins warm te houden blies ik er zachtjes op en stopte ze toen gauw in mijn jaszakken. Met kleine, schuifelende pasjes begon ik aan de terugtocht.
“Thalia!†Matthews gezicht doemde voor mijn neus op, hij glimlachte vriendelijk. “Jij ook hier?†Zijn adem maakte wolkjes in de lucht terwijl hij praatte.
“Wat? Eh… ja!†zei ik een beetje onhandig. Ik wist niet hoe ik nu met hem om moest gaan, na Kinai’s uitleg. “Ik had even zin om een eindje te lopen.â€Â
“Hetzelfde hier,†zei Matthew. “Nou, ja… ik moest alleen iets afgeven. Daarna ging ik even wandelen door de tuin, het is echt prachtig hier, vind je niet?â€Â
Mijn blik dwaalde door, nu in donker gehulde, tuin. Het was hier inderdaad prachtig en vooral rustgevend. Heel anders dan in Nederland, waar bijna alles volgebouwd was met gebouwen en huizen. Ik knikte naar hem en zonder iets te zeggen liepen we samen terug naar het gebouw.
@Sigridh wrote:
Kun je wat minder grote lappe tekst schrijven. Halverwege haakte ik af omdat je zo veel in een keer moet lezen en dat stoort een beetje.
Ah, het spijt me. Ik kan het nu niet meer terug draaien -wat ik al gepost heb- maar ik zal minder grote stukken plaatsen in het vervolg. Meestal post ik namelijk een stuk dat niet te abrupt gestopt wordt, dus meestal wordt het dan wat langer.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Hoe gaat het met je voet,†vroeg hij terwijl we naar de trap toe liepen. Verontrust trokken zijn wenkbrauwen samen. “Kun je wel de trap op lopen?â€Â
“Jawel, dat gaat wel,†zei ik en als bewijst trok ik mijn verstuikte voet op en zette het voorzichtig op de eerste trede neer. Zodra ik erop leunde trok er een pijnscheut doorheen die door mijn hele been ging. Met een pijnlijk vertrokken gezicht haalde ik snel mijn voet van de trede af. Matthew stond al die tijd naast me en zag dat ik in deze conditie nooit boven zou komen.
“Kom eens hier.†Hij greep me bij mijn middel en trok me naar zicht toe, zodat ik tegen hem aan gedrukt werd. Ik draaide mijn hoofd naar beneden omdat hij anders mijn opkomende rode hoofd zou zien, daardoor lag mijn hoofd tegen zijn borstkas en kon ik het regelmatige bonzen van zijn hart horen. Laten we hopen dat hij mijn doorgedraaide hart niet uit zijn dak voelde gaan, want op dit moment maakte die overuren. Een tijdje bleven we zo staan terwijl hij zachtjes over mijn rug wreef.
“Nu moet de pijn wel weggetrokken zijn, lijkt me,†mompelde hij. In één beweging tilde hij me van de grond en schoof zijn handen onder mijn knieholtes en rug. Ik gilde paniekerig en sloeg –in mijn haast op niet meteen weer naar beneden te kukelen- mijn armen om zijn nek voor wat meer hou vast.
“Wat doe je?†piepte ik nerveus toen ik doorhad dat ik geen grond meer onder mijn voeten had. Matthew tilde me de trap op alsof ik zo licht als een veertje was –je kunt veel over me zeggen, maar zó licht was ik nu ook weer niet. Niet dat ik dik was. Ach, deze discussie had ik al eerder met mezelf gevoerd.
“Je naar boven dragen, hoe wilde je anders daar komen?†zei Matthew grijnzend met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Hij zag er zo anders uit dan een paar dagen geleden. Zijn ogen twinkelden, zijn lach stond vrolijk, zijn hele gezicht straalde. Hij zag er nog beter uit dan eerst. En dat was niet goed, helemaal niet goed. Want nu voelde ik weer die hevige verliefdheid van eerst. En dat mocht niet. Matthew zag in mij zijn zusje, niet mij, niet Thalia, niet ik.
Boven aan de trap zette hij me zachtjes neer, zijn hoofd bleef op mijn ooghoogte.
“Beter?â€Â
Ik knikte bedeesd. Hij grijnsde en streek een verdwaalde pluk haar achter mijn oor. Zijn hand kwam maar een paar seconden in aanraking met mijn huid, maar toch begon het gelijk te gloeien. Ik sloeg mijn ogen neer. Dit hoorde niet te gebeuren! Ik moest hier weg, en snel ook.
“Ik ga,†mompelde ik zachtjes, amper hoorbaar. Matthew knikte bevestigend. Hij aarzelde even, boog toen voorover en gaf me een kus op mijn voorhoofd.
“Slaap lekker… Thalia. En pas op dat je niet valt.†Na die woorden gezegd te hebben slenterde hij weg, een andere gang in en ik bleef alleen, met een bonzend hart, achter. Nadat hij uit het zicht was slaakte ik een zachte hardvochtige vloek. Enige tijd bleef ik zo staan, zwelgend in mijn zelfmedelijden.
vind je sigrid, ik heb juist dat ik maar door en door wil lezen en dat het jammer is als het stukje al weer afgelopen is :P
maar ik ben ook een echt leesbeest, ik verslind boeken. vooral als ik ze goed vind, en ik vind dit goed.
trouwens wat ik me afvroeg butterfly, hoe gaat het met je andere verhaal?
@yociame wrote:
vind je sigrid, ik heb juist dat ik maar door en door wil lezen en dat het jammer is als het stukje al weer afgelopen is :P
maar ik ben ook een echt leesbeest, ik verslind boeken. vooral als ik ze goed vind, en ik vind dit goed.trouwens wat ik me afvroeg butterfly, hoe gaat het met je andere verhaal?
Dat heb ik nu ook altijd! -met boeken- ik volgens mij zo wat de hele bibliotheek gelezen -dat is ook waarom ik nu bijna geen boeken kan vinden -_-
Daarom postte ik ook zo veel! ^^
En met mijn andere verhaal gaat het niet zo goed, vrees ik, Kirstenn had toch gelijk wat betreft twee verhalen tegelijkertijd posten. Ik heb ook een beetje een soort dip met het schrijven -dus ik ben nogal blij dat ik dit verhaal al bijna af heb- dus ik schrijf bij al mijn verhalen niet echt meer.
Ik blijf proberen, maar het gaat niet echt -en ik heb het momenteel druk met toetsen enz.. bijna mijn SE-week en toetsweek vlak daarna. *zucht*
@_Butterfly_ wrote:
@yociame wrote:
vind je sigrid, ik heb juist dat ik maar door en door wil lezen en dat het jammer is als het stukje al weer afgelopen is :P
maar ik ben ook een echt leesbeest, ik verslind boeken. vooral als ik ze goed vind, en ik vind dit goed.trouwens wat ik me afvroeg butterfly, hoe gaat het met je andere verhaal?
Dat heb ik nu ook altijd! -met boeken- ik volgens mij zo wat de hele bibliotheek gelezen -dat is ook waarom ik nu bijna geen boeken kan vinden -_-
Daarom postte ik ook zo veel! ^^En met mijn andere verhaal gaat het niet zo goed, vrees ik, Kirstenn had toch gelijk wat betreft twee verhalen tegelijkertijd posten. Ik heb ook een beetje een soort dip met het schrijven -dus ik ben nogal blij dat ik dit verhaal al bijna af heb- dus ik schrijf bij al mijn verhalen niet echt meer.
Ik blijf proberen, maar het gaat niet echt -en ik heb het momenteel druk met toetsen enz.. bijna mijn SE-week en toetsweek vlak daarna. *zucht*
haha, ik ben het ook niet met Sigrid eens, de stukken zijn precies goed genoeg ;) Niet te lang en niet te kort.
En als het niet goed gaat met het andere verhaal, komt vanzelf weer! Ik zit ook in een dip met mijn verhaal en heb al een paar weken gewoon géén inspiratie meer ;) Maar dat komt vanzelf. Het komt bij mij ok een beetje door dat ik loop de stressen door de situatie, ook met school enzo. Maar komt goed! Succes met je toetsen & doe rustig (:
Oké, dan zal ik gewoon posten hoe ik gewend ben. ^^
En ik weet dat het wel weer over zal gaan -tenminste, laten we het hopen- met mijn verhalen, alleen het is zo vervelend >< Vooral bij dit verhaal, omdat ik al best wel lang ermee bezig ben. Hm, volgens mijn in Augustus vorig jaar ben ik ermee begonnen. En al vanaf janauri weet ik hoe het zal eindigen, maar het duurt zo lang met het schrijven.
Ach ja, laat ik eerst op school focussen en dan zien we wel weer. :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Wel, wel, wel,†klonk het plots achter me. Ik draaide me om en zag Veronique naar me toe lopen. Haar blonde haren had ze in een strakke staart naar achteren gebonden zodat haar gezicht er scherper uit kwam. “Wie hebben we hier. Thalia, het verloren zusje van Matthew.â€Â
“Ik ben niet het zu- wacht eens even, hoe weet jij dat?â€Â
Veronique giechelde overdreven. “Hoe ik dat weet? Wat weet ik niet, zou je beter kunnen vragen. Alles ging goed, helemaal volgens het plannetje, totdat jij zo nodig alles door de war moest schoppen. Dat is het enige waar je nog goed voor bent.†Ze kneep haar ogen woedend samen. “Het is allemaal jouw schuld!â€Â
“Hoe bedoel je,†vroeg ik en ik week achteruit omdat tijdens het praten steeds dichter naar me te kwam lopen. “Ik heb helemaal niets gedaan.â€Â
“Speel maar weer het onschuldige meisje,†siste Veronique. “Je wilde Matthew al vanaf het begin en omdat je wist dat je hem niet kon krijgen heb je deze act verzonnen. Het onschuldige lieve zusje van Matthew,†hoonde ze met een hoog stemmetje. “Ik trap daar niet in!â€Â
Ze greep mijn arm, maar ik trok mezelf met een zwaai los. Haar gezicht stond niet meer zo zoetig normaal en ik schrok van de bitterheid die van haar af straalde. Misschien hadden Veronique en ik het nooit met elkaar kunnen vinden, dit ging toch echt iets te ver. Toch bespeurde ik ook iets onzekers, dat als een waas over haar heen lag. Veronique deed dit niet uit haat, ze was jaloers. Net zoals ik jaloers was geweest op haar toen Matthew alleen aardig tegen haar deed. En nu warend de rollen omgedraaid.
“Veronique,†probeerde ik kalmerend. “Zo zit het helemaal niet. Ik wild je niet- “
“Hou je kop,†gilde ze. “Hou gewoon je kop! Ik kan je niet eens meer aanhoren, met die onschuldige stem van je, je maakt me misselijk! Zelfs mijn beste vriendin heb je van me afgepakt!â€Â
Ik deinsde geschrokken van haar heftige reactie achteruit. “Dat deed ik niet expres…â€Â
“Thalia, Veronique?†Betrapt draaide Veronique zich om, ik hoorde aan de stem alleen al dat het Aleandro was. Opgelucht blies ik alle ingehouden lucht, door de spanning, uit. Aleandro liep kalm op ons af en stopte vlak naast mij. Zijn arm gleed om mijn rug heen en pakte mijn rechterhand vast.
“Wat is hier aan de hand,†vroeg hij rechtstreeks aan Veronique. Ze haalde haar schouders op en liep weg. Haar ogen gericht op mij. Haar mond kon dan misschien niets zeggen, maar haar ogen vertelden me genoeg.
“Ik krijg je nog wel…â€Â
Nog een stuk, omdat ik dit hoofdstuk zo leuk vind. :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
14. Aleandro’s verassing
“Het is tijd om op te staan!â€Â
Iemand gooide mijn deken van me af en dat was geen goed nieuws. Ik had amper twee uur geslapen doordat Veronique’s woorden maar door mijn hoofd bleven malen en mijn zeldzame ochtendhumeuren beloofden nooit wat goeds.
“PRINSES OPSTAAN,†gilde Aleandro dolenthousiast naast mijn oor. “Ik heb een verassing!â€Â
“Grmmbl…â€Â
“Één, twee, huppekee. Opstaan uit die bedstee.†Die idioot klonk ook nog eens trots op zijn rijmwoordenschat. Na een tijdje had hij er genoeg van en trok mijn kussen onder mijn hoofd vandaan. Nog chagrijniger dan eerst kwam ik langzaam overeind, mijn ogen schoten vuur. Aleandro’s ogen werden groter en hij deinsde geschrokken achteruit.
“Prinses… ?â€Â
“Kamer. Uit. Nu.†Mijn stem klonk laag, dreigend en ik keek tevreden toe hoe Aleandro hoorbaar slikte. Hij schuifelde langzaam naar de deur toe, met opgetrokken schouders en ineengeslagen handen. Ik zuchtte, plofte met mijn hoofd weer neer op mijn kussen en trok de deken tot boven mijn hoofd op. Na enkele seconden hoorde ik het geluid van lichte voetstappen en zacht gemompel tussen Aleandro en –aan de voetstappen te horen- Mona. Ik verstopte mijn hoofd onder mijn kussen, als Mona Tess zou roepen dan kon ik het slapen wel vergeten.
“Komt ze weer eens niet uit bed?†Ja, dat was Tess. Houd het leger gereed, oordoppen in je oren en geweren klaar. Dit kan wel eens een bittere oorlog worden.
“Het is mijn vrije dag, ik hóór nog in bed te liggen!†probeerde ik nog zwakjes.
Stilte was slechts mijn antwoord. Ik wist wel beter, dit was niet een normale stilte. Nee, dit was een Tess hou-je-gereed-voor-ik-je-uit-bed-schop-stilte. Daar was helemaal niets normaals aan. Absoluut abnormaal, dat was het. Ik greep mijn kussen nog beter beet en trok mijn knieën op zodat ik nu als een balletje opgerold in mijn bed lag. Door het dekbed heen zag ik dat er een donkere schaduw over mij heen vel.
“Nee…†smeekte ik nog zachtjes. “Het is mijn vrije dag!â€Â
Tess had geen genade met me. Ze trok het dekbed met zo veel kracht weg dat ik uit bed kukelde en torende toen dreigend hoog boven mij uit. Haar ogen waren nog donkerder dan de zwartste dag uit je leven. In haar hand hield ze een grote emmer vast, gevuld met ijskoud water.
“NEEEEEE!†Ik sprong op en begon vervolgens hysterisch rondjes door de kamer te rennen. “Niet de emmer! Niet de emmer! Ik ben al wakker, doe die emmer weg!â€Â
Tess glimlachte liefjes, gaf me een schouderklopje en liep toen de kamer uit, de emmer zwaaide rustig mee aan haar hand. Tot zo ver de bittere oorlog. Aleandro keek haar met ogen zo groot als schoteltjes na.
“Hoe dóét ze dat,†vroeg de blonde jongen vervuld met ontzag. Mona stond kalm naast hem en hief haar kleine hoofdje naar hem op.
“Tess heeft een donkere kant als het gaat om de woorden “opstaan†en “Thalia.†Aleandro verrekte zijn nek om nog een laatste glimp van Tess op te vangen die de deur van haar slaapkamer achter haar dichtsloeg. Hij had nog een paar minuten nodig om die bewonderende glans in zijn ogen van zich af te schudden en mijn arm beet te pakken.
“Zo, prinses. Nu je toch al wakker bent, ik heb een verassing voor je.â€Â
“Zo ver was ik al, Elvis,†zei ik met een grafstem. “Dus, schiet een beetje op dan kan ik weer in mijn bedje kruipen.†Ik gaapte hoorbaar om mijn woorden kracht bij te zetten. Aleandro trok een gezicht, schudde zijn hoofd met een “tut-tut†geluidje en zei: “We moeten de stad in voor je het te zien krijgt. En we zijn waarschijnlijk de hele dag weg, dus weer terug in je bed kruipen is er voorlopig niet bij.â€Â
“Wat. Zei. Je?†Laserstralen waren niets vergeleken mijn oogballen. Aleandro schoot weer achteruit.
“Mona…?â€Â
“Ik begrijp het,†zei Mona met een engelengezicht. Ze kwam in beweging. “Tess?â€Â
“Néé,†ik schudde heftig mijn hoofd. “Oké, jullie winnen! Ik ga wel mee, maar verdwijn nu eerst uit mijn kamer.â€Â
Aleandro lachte en mijn schouders zakten verslagen naar beneden.
“Dan zie ik je zo, mijn prinses,†zei hij nog met een elegant afscheidsgroet, Mona volgde hem met een onschuldig gezichtje. Ik gromde –ja, ik gromde, meerdere informatie vind je in mijn levensboek voor gevorderden- en begon mijn kleding uit te zoeken. Vandaag hadden we een vrije dag, als goedmakertje aangezien we morgen de hele dag bezig zullen zijn, morgen is de dag van de tweede show. En ik wás van plan geweest deze hele dag in mijn bed door te brengen, mijn voet deed namelijk nog steeds zeer en ik ben nu niet het actieve typetje. Totdat een zekere Elvis om zeven uur “s ochtends op mijn bed kwam springen natuurlijk. Ja, echt, zéven uur.
“Klaar?â€Â
Drie paar grijnzende gezichten kwamen mij tegemoet toen ik de deur van mijn slaapkamer opende. Ik bleef staan en staarde hen één voor één wantrouwig aan.
“Wat zijn jullie van plan?â€Â
“Dat zul je wel zien,†zei Aleandro met een geweldige grijns op zijn gezicht, het viel nog mee dat hij er geen kramp van kreeg. “Kom, dan gaan we.†Hij kwam op me afgelopen nam mij bij de arm en sleurde me mee naar de voordeur. Ik verdraaide mijn nek om naar Tess en Mona te kijken.
“Hé, gaan jullie niet mee,†vroeg ik verbaasd. Ze schudden allebei –nog steeds- glimlachend hun hoofd.
“Nee, dan wordt het te druk. Aleandro brengt je wel,†zei Tess en ze zwaaide nog ten afscheid. Mona had nog steeds haar engelengezicht op. Ik fronste en zei: “Aleandro, als het weer één van je “leuke†cadeautjes is, dan kan ik je nu al zeggen dat- “
“Nee, nee,†onderbrak hij me. “Dit ga je leuk vinden, echt waar. Zelfs Tess en Mona zeiden dat je het zou waarderen.â€Â
We struikelden –voornamelijk ik- met zâ€Ân tweeën de trap af en liepen de Mirabellgarten in. Aleandro glunderde aan één stuk door, maar ondanks mijn smeekbedes, protesten en norse gezicht hield hij zij lippen stijf op elkaar geperst. Toen we naar het einde van de tuin liepen stond er achter de grote sierlijke hek een prachtige glanzende donkerblauwe auto op ons te wachten, met chauffeur en al. Ik zette grote ogen op, maar Aleandro deed alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Het was een hele dure auto, dat kon ik zelfs zien.
“Is het van jou,†vroeg ik hem ademloos.
“Nee,†Aleandro haalde zijn schouders op. “Het is eigenlijk een bijauto van Matthew, maar ik mocht hem lenen. Voor als je het wilt weten, het is een Aston Martin Vanquish. Heel duur, maar super gaaf om in te rijden.â€Â
“Heb jij ook zo’n auto,†vroeg ik nog steeds met ogen als schoteltjes.
“Nee, zo rijk ben ik niet,†grijnsde Aleandro. “Ik heb wel twee auto’s, maar niet zulke dure als deze.â€Â
Als hij dacht dat hij daarom arm was, dan had hij het mooi mis. Twee auto’s, pff… hoe het nu met mij eraan toe ging, moest ik zeker nog tot mijn tachtigste wachten wilde ik twee auto’s tegelijkertijd hebben, als ik mij dat al kon veroorloven. En dan waren het zeker geen prachtige glanzende, peperdure exemplaren. Aleandro had intussen al wat woorden gewisseld met de chauffeur en stond nu bij de passagiersdeur op mij te wachten. Hij trok hem op en zei: “kom je nog? Ik heb met Matthews chauffeur afgesproken dat ik ga rijden, op voorwaarden dat als er iets met de auto gebeurd ik het aan Matthew vertel en de kosten betaal.â€Â
“Ik kom…†verwonderd stapt ik in de auto. Het was heel schoon, had zo te zien alle technische snufjes en rook zelfs nog nieuw. Aleandro stapte aan de andere kant in en startte de auto. De auto maakte een laag ronkend geluid en was heel comfortabel. Met een paar stuurprestatie bracht Aleandro ons naar de hoofdweg.
“Hoe rijk is Matthew eigenlijk,†vroeg ik uiteindelijk.
Aleandro draaide zijn hoofd om en glimlachte. “Heel rijk. Voordat hij echt beroemd werd hielp hij al grote sterren achter de schermen met videoclips en optredens op het gebied van dansen. Nadat hij ook nog eens bekend werd bij de gewone bevolking stroomde het geld pas echt bij hem binnen. Hij is echt heel erg rijk, geloof me.â€Â
En of ik het geloofde. Wel raar dat Matthew er nooit over sprak, over zijn roem en geld. Niet dat ik dat gelijk zou doen, maar ik dacht dat rijke mensen wel op “armere†mensen neerkeken. Veronique deed dat aldoor bij mij. Zij was ook redelijk rijk en had nog een huis is Frankrijk.
“En jij,†vroeg ik aan Aleandro.
“Ik?†Hij dacht even na. “Redelijk, vergeleken Matthew val ik in het niets. Maar geld boeit mij niet zo.â€Â
“Ach ja, dat is ook zo,†zei ik en ik haalde mijn schouders op. “Nou, vertel me. Waar breng je me naartoe?â€Â
“Dat kan ik niet zeggen, prinses,†zei hij hoofdschuddend. “Dat heb ik je al talloze keren gezegd, wanneer ga je het eens begrijpen?â€Â
“Het is niet eerlijk,†mokte ik met mijn armen over elkaar geslagen. “Mona en Tess weten het wel.â€Â
“Ja, maar die zitten ook in het complot,†Aleandro grinnikte veelzeggend. Jammer genoeg snapte ik het veelzeggende deel niet. Zuchtend ging ik verzitten en genoot ik van de comfortabele stoel. Geld was dan niet alles, dit was echt een gave auto.
Haha, thanks. ^^
Ik heb het expres in de ik-vorm geschreven, dit verhaal, omdat ik zulk soort ‘grapjes’ erin wilde laten voorkomen. Vind het namelijk zelf ook altijd leuk in boeken, dit soort humor.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Tadaa!â€Â
Ik keek bijna scheel van verbazing. “Is dÃÂt mijn verassing? Moest ik hiervoor uit bed komen?â€Â
“Nou, eh… dit is eigenlijk nog niet de verassing, maar wel een deel ervan,†zei Aleandro en hij ging met een hand door zijn blonde haar. “Zie het als mijn persoonlijk cadeau. We hebben vanavond namelijk een feest met alle deelnemers en ik weet wel zeker dat jij geen jurk in je kast hebt hangen. Dus toen moest ik natuurlijke wel iets voor je uitzoe- au!†Hij wreef met een pijnlijk vertrokken gezicht over zijn arm. “Waar was dat nu weer voor nodig?â€Â
“Ik heb wel een jurk in mijn kast,†zei ik. “Ik heb het alleen niet mee.†En hij hoefde ook niet te weten dat de jurk afstamde in de tijd dat ik nog zes was.
“Ook goed, maar ik heb deze voor je apart laten leggen, dus ga passen!†Hij duwde me de winkel in en ging al op zoek naar een verkoopster. Ik begon wat rond te dwalen en bekeek de kaartjes van de jurken. Wow, dit was zeker een chique winkel, alle jurken waren minsten tweehonderd euro. Vijf minuten later kwam Aleandro met een stralende verkoopster op mij afgestormd.
“Thali, dit is Vicky, mijn beste vriendin op dit moment.†Hij lachte met twinkelende ogen naar de jonge verkoopster en ze giechelde blozend. Ik voelde me kwaad worden, maar besefte dat het nergens voor nodig was. Ik vond Aleandro toch niet leuk meer? Toch wilde ik niet dat een ander meisje met hem ging, Aleandro hoorde bij mij, hij was mijn maatje. Mijn Elvis, niet die van haar.
“Hoi,†mompelde ik dus zachtjes, om mijn jaloersheid niet te tonen. Aleandro haakte zijn arm door de mijne –ha, dat zou die miezerige verkoopstertjes leren! Ho. Stop. Je bent fout bezig, Thalia. Zulke gedachtes hoor je niet over iemand te hebben. Ik masseerde met één hand mijn overwerkte hoofd terwijl Aleandro me dolenthousiast naar de hoek van de winkel sleurde.
“Kijk Thalia, ik heb de jurk zelf uitgekozen! Vind je hem niet mooi?â€Â
Zodra ik de jurk zag versteende ik ter plekke aan zijn arm. Zelfs Vickyâ€Âs glimlach, die al de hele tijd professioneel op haar gezicht bleef, haperde even. Aleandro had niets door, die had mijn arm los gelaten en liep smachtend naar de vuurrode jurk toe. Ja, het was een vuurrode jurk, met gele arceringen en heel kort. In één woord: Vreselijk. Eigenlijk de verschrikkelijkste jurk die ik in mijn hele leven had gezien, en ik had het al niet op jurken, moet je nagaan.
“Aleandro.â€Â
“Ja?†Hij draaide zich grijnzend om.
“Ik vind je jurk niet mooi.†Dit soort dingen moet je kort en krachtig aanpakken. “Eigenlijk vind ik het de afschuwelijkste jurk die ik in mijn hele leven heb gezien.â€Â
Aleandro kromp ineen van mijn woorden en viel toen dramatisch op zijn knieën. “Je vindt het niet… mooi,†bracht hij zachtjes uit met een verscheurd gezicht. Misschien was het niet zo slim van me om mijn mening er in één keer uit te flappen.
“Maar… jij vind het toch ook niet zo mooi,†vroeg ik wanhopig aan Vicky. Als ze nu durfde te zeggen dat ze het wel mooi vond trok ik die jurk hoogstpersoonlijk over haar eigen hoofd heen.
“Het is, ehm… misschien niet de juiste keuze,†zei Vicky voorzichtig. “Een andere jurk zou denk ik beter bij haar passen.†Ik zuchtte opgelucht, ik hoefde tenminste geen scène te schoppen. Aleandro kwam weer overeind uit zijn dramatische positie, zijn gezicht klaarde op.
Ik wil blijven lezen :D LEUK!
Goed dan, een XL stuk!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Dat is het!†Hij stak zijn vinger in de lucht en trok een serieus gezicht. “We gaan een andere jurk zoeken. Heel goed bedacht, vanavond ga je schitteren, prinses. Wees daar maar zeker van!†En hij spurtte weer weg. Vicky staarde verward van hem naar mij.
“Prinses… ?â€Â
“Lang verhaal,†zei ik zuinig. Goed zo, dus ze begreep dat Aleandro niet in te pikken was. Vicky knikte en begon toen tussen de rekken te kijken, soms haalde ze er een jurk uit en hing het toen weer hoofdschuddend terug.
“Prinses!†Tien minuten later kwam Aleandro aanstormen met een hele berg jurken in zijn armen. “Deze moet je gaan passen!â€Â
“W-wat… ? Allemaal?â€Â
“Ja natuurlijk!†riep hij vanachter de berg jurken. “Oef, kun je die even voor me oprapen,†vroeg hij aan Vicky toen hij een lichtblauw exemplaar liet vallen. “Ik kan er niet bij zonder de rest te laten vallen.â€Â
Vicky knikte en boog door haar knieën heen om het op te rapen. “Deze is wel leuk,†mompelde ze toen ze het omhoog hield. Misschien moet je het maar eens gaan passen.â€Â
“Ja!†Aleandroâ€Âs ogen glansden toen hij de berg kleding in zijn armen liet vallen. “Passen, passen, passen,†jengelde hij als een klein kind. Hij trok de jurk uit Vickyâ€Âs handen en duwde mij een pashokje in, de jurk kwam er twee tellen achteraan.
“Passen!â€Â
Ik zuchtte en bekeek de jurk. Toegegeven, het was mooi. Simpel, maar klassiek en het kwam tot over de knieën. Eigenlijk paste het helemaal niet bij mij, het was echt een meisjesmeisje jurk en zo was ik totaal niet. Ik hield meer van XXL vesten, sneakers en een skinnyjeans, van jurken moest ik niets hebben en al helemaal niet van meisjesmeisje jurken. Toch trok ik het aan, omdat ik bang was dat Aleandro anders weer met het vuurrode exemplaar kwam aanzetten. De stof gleed over mijn huid heen en toen ik mijn ogen opende stond ik versteld. Het was een prachtige jurk, gewoonweg geweldig. De stof was heel licht en de hals laag uitgesneden, maar ook weer niet te laag. Het lijfje zat strak maar de rok eronder losjes. Niet wijd, zoals met die hoepeljurken, het hing gewoon los. Als ik rond draaide zou het vast en zeker omhoog wervelen.
“Klaar?†voor ik nog kon antwoorden trok Aleandro het gordijn weg en ik zond hem een vernietigende blik.
“Heeft niemand je gezegd, dat je eerst moet luisteren naar het antwoord voor je op eigen houtje gaat handelen?â€Â
Hij zei niets, maar staarde met open mond naar mij. Zijn hand kwam aarzelend omhoog. “Ben jij dat echt, Thalia?â€Â
“Nee, ik ben het monster van Loch Ness, nou goed?â€Â
Vicky giechelde even, maar deed haar hand voor haar mond toen Aleandro zich verbaasd omdraaide. Ik grijnsde, zo slecht was dat verkoopstertje dus niet.
“Maar hij heeft wel gelijk,†zei Vicky. “Het staat je echt heel erg goed. Ik denk dat je, je bijnaam eer aan doet, als je deze draagt.â€Â
“Ja, mijn prinses die een prinsessenjurk draagt,†zei Aleandro met glimmende oogjes. “Je moet hem nemen.†Hij nam me kordaat bij de arm en sleurde me alweer naar de kassa toe.
“Punt één,†begon ik en ik maande hem zachtaardig tot stilte, de harde aanpak was toch niet zo gunstig bij de blonde jongen. “Ik heb de jurk nog aan, als je het vergeten was. En punt twee, ik heb echt niet genoeg geld voor zoâ€Ân jurk!â€Â
“Ja, je kunt maar beter je jurk uitrekken voor ik hem betaal,†was hij het met mij eens.
“Wat, nee! Je gaat niet zoâ€Ân dure jurk voor mij betalen, dat sta ik niet toe,†protesteerde ik. Het prijskaartje van de lichtblauwe jurk had ik dan nog niet bekeken, maar het moest vast en zeker duur zijn geweest.
“Ik kies de jurk voor je uit, dus ik betaal,†zei hij zonder er nog meer woorden aan vuil te maken. “En ga nu niet zeggen dat je het me verbied, want dan ga ik hier ter plekke in huilen uitbarsten. Je weet dat ik het kan, schat.â€Â
“Grmpff…†ik verdween onder dwang het pashokje weer in en begon met het uittrekken van mijn prinsessenjurk. Het was inderdaad een hele mooie jurk, een beetje beschaamd trok ik het weer recht en bewonderde ik enige tijd mezelf. Hij zat prachtig. Ik zou het nooit toegeven waar Aleandro bij was, maar ik was echt heel erg blij met deze jurk. En vanavond zou ik het dragen, voor het feestje. Zal Matthew het een leuke jurk vinden? De gedachte schoot al door mijn hoofd voordat ik mezelf kon tegen houden. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en trok de jurk meteen uit. Die gedachte hoorde ik niet te hebben, het was fout. Het mocht niet. Het kon niet.
“Thali?â€Â
Ik wrong mijn hand door het goede gat van mijn vest en hield in één vloeiende beweging het gordijn goed vast. Aan het getrek te velen was mijn beste Elvis inderdaad weer van plan geweest het gordijn zonder pardon te openen.
“Ben je nog niet klaar?â€Â
Nee, slimmerd, daarom houd ik met alle macht dat ding dicht. “Ik kom eraan,†riep ik naar hem, voordat hij dacht dat ik bewusteloos op de vloer lag en alsnog het gordijn open zou trekken. “Geef me een minuutje. Hier, reken anders alvast dit af,†ik reek hem de jurk aan door een kiertje. Hij slaakte een verraste kreet.
“Mag ik het afrekenen?â€Â
“Ga je gang,†zei ik duf.
“Je krijgt hier geen spijt van, prinses. Wacht maar tot je, je echte verassing te zien krijgt!†Dolenthousiast liep hij met de jurk in zijn armen gedrukt naar de kassa toe. “Vicky, kom je nog?†kwam er nog bulderend achteraan en ik hoorde Vicky haastig naar hem toe klik-klakken op haar hakken.
“Ik kom!â€Â
“Ogen dicht houden!â€Â
“Ik kan toch niks zien, je houd je handen al voor mijn ogen,â€Âantwoordde ik, maar ik gehoorzaamde wel. Aleandro had net Matthewâ€Âs auto op een verlaten plek geparkeerd en was me nu al zeker twintig minuten met bedekte ogen aan het rondleiden. Nadat we, ik bedoel Aleandro, de jurk had gekocht waren we naar een afgelegen dorpje gereden waar hij heel geheimzinnig over deed. Hij wilde zelfs niet zeggen hoe het dorpje heette en zei al die tijd niets behalve dat ik mijn ogen dicht moest houden.
“Echt niet kijken!â€Â
“Nee, nee,â€Âzei ik gedwee. “Zijn we er al bijna?â€Â
“Nog even,†mompelde hij. “Ja, doe je ogen maar open!â€Â
“Dat doe ik ook, maar ik zie niks,â€Âantwoordde ik nors.
“Woeps, sorry,†zei Aleandro verontschuldigend en hij haalde zijn handen weg van voor mijn ogen. Ik keek recht in twee paar gezichten die haast een identieke grijns op hun gezicht geplakt hadden. Mijn adem stokte in mijn keel en produceerde een raar geluidje. Voor ik wist wat er gebeurde stoof ik op mijn vrienden haf en trachtte hen in één slingerbeweging beiden te omhelzen. Ik lachte uitgelaten en drukte twee klapzoenen op hun wangen.
“Jullie zijn het echt,†bracht ik nog steeds ongelovig uit. “Ik kan het gewoon niet geloven!â€Â
“Nou, het zal toch echt moeten,†zei Ralph vrolijk. “Als het goed is hoor je nu namelijk niet te slapen.†Hij steunde met zijn kin op mijn hoofd en kneep zijn ogen toe. “En wie ben jij,†vroeg hij aan Aleandro die twee meter verderop grijnzend toekeek. Dylan slaakte een vermoeide zucht.
“Soms snap ik echt niet hoe jij al die jaren bent overgegaan,†zei hij en hij rolde met zijn ogen. “Dat is Aleandro natuurlijk! Je weet wel, de jongen die deze verassing heeft georganiseerd?â€Â
Ralph liet mij los en ik knuffelde Dylan ook voor ik mij met glimmende ogen omdraaide naar Aleandro. Met een kreet vloog ik de blonde jongen om zijn hals. “Heel erg bedankt, je bent mijn allerbeste vriend voor eeuwig!â€Â
“Dat hoor je niet te zeggen wanneer je beste vrienden net gearriveerd zijn,†mompelde Ralph achter mijn rug om en Dylan gaf hem grinnikend gelijk. Aleandro liet zich gewillig omhelzen en sloeg zijn armen om me heen.
“Trouwens het was niet helemaal mijn idee,†zei de blonde jongen toen ik weer netjes op mijn voeten stond. “Matthew is degene die zei dat ik het moest doen en hij maakte het mogelijk dat deze twee hier überhaupt hier konden komen.â€Â
“Ja, ja, zie je wel!†Ralph gooide juichend zijn armen in de lucht en draaide zich toen pijlsnel om naar Dylan. “Ik wist wel dat er twéé jongens waren die dit hadden georganiseerd. Wat betekend dat mijn opmerking aan het begin terecht was en…†hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen een bakstenen muurtje aan. “Dat onze Thali hier veel vriendjes heeft.â€Â
Mijn gezicht werd meteen warm. “RALPH!â€Â
“Zei ik iets?†De donkerharige jongen verschool zich snel achter zijn vriend. “Ik heb niets gezegd, heb jij iets gehoord Dylan?â€Â
“Helemaal niets,†zei Dylan vermoeid en Ralph kwam weer achter hem vandaan.
“Zie je wel? Geen reden om op mij te gaan schreeuwen dus, Thali. Nou, vertel is, hoe is het om beroemd te zijn? En hoe heb je het eigenlijk voor elkaar gekregen om onder de neus van al die cameraâ€Âs te verdwalen?†Hij trok een gezicht. “Ik weet je reputatie –spijtig genoeg ken ik je al zo ongeveer mijn hele leven- en ik weet dat je eens gevraagd had wat de weg terug was, terwijl er maar één weg naar huis was. Maar dit leek me zelfs voor jou heel moeilijk, je was constant omringt door mensen! Oh, en als je dan toch bezig bent, stel me even voor aan die nieuwe vriendin van je, Tess heet ze toch? Daarna moeten we het echt even hebben over- “
“Het spijt me, Thali,†zei Dylan hoofdschuddend. “Hij heeft je heel erg gemist, heus. Het komt er alleen niet zo goed uit.â€Â
Ik begon te lachen en Aleandro staarde ons alle drie onthutst aan. “Zijn dit nou je beste vrienden, die je zo graag wilde zien?â€Â
“Yep, het zijn ze helemaal,†bevestigde ik met een glimlach. Aleandro besloot dat het hem niet uitmaakt, aangezien hij ook wel eens zijn kuren had en toverde weer een grijns op zijn gezicht.
“Goed, nu ik het gelukkige weerzien heb mogen meemaken, is het tijd om naar onze tijdelijke huis te gaan. We passen allemaal makkelijk in de auto dus ik wil geen gezeur,†hij dirigeerde ons naar Matthews auto toe en opende het portier. “Allemaal instappen graag,†zei hij met een grote grijns. “Ik ga deze beauty weer een aan het werk zetten.â€Â
Klein stukje, want dit is het einde van hoofdstuk 14
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Die opmerking was echt heel erg misplaffft!†Ik had snel mijn hand voor Ralph zijn mond geslagen en zond Dylan een wanhopige blik. Ralph had vast zijn dag niet vandaag.
“Excuses voor de extraverte uitspraken van mijn vriend hier,†zei Dylan rustig. Aleandro lachte hartelijk.
“Weet je, prinses, ik denk dat ik je vrienden wel mag,†met die woorden startte hij de auto en scheurde weg.
“Prinses?†vroegen Dylan en Ralph in koor. Hoewel het woordje dat Ralph produceerde nogal vervormd klonk vanachter mijn hand. Ik rolde met mijn ogen toen ik Aleandro tevreden zag grijnzen, hij had Ralph eindelijk met een mond vol tanden laten staan.
“Lang verhaal verzuchtte ik…â€Â
Ralph sloeg zijn armen om mij heen en trok me stevig tegen zich aan. “Wees maar niet ongerust, Thali,†mompelde hij in mijn oor terwijl hij om de seconde een wantrouwige blik naar Aleandro zond. “Zodra je terug bent nemen wij je weer onder onze hoede. Het is een gevaarlijke plek hier. We hadden hier veel eerder moeten komen.â€Â
“Ralph,†zei ik kalm. “Wat heb je op?â€Â
“Hij heeft zo ongeveer vijftig blikje energy drank op, omdat er geen alcohol in de reisbus werd vervoerd,†zei Dylan van mijn andere kant. “Sinds het dertigste blikje draaide hij een beetje door, maar toch bleef hij drinken.â€Â
“Ah, dat verklaard het,†antwoordde ik terwijl ik me uit Ralphâ€Âs houdgreep probeerde te bevrijden. “Aleandro?â€Â
“Ja?â€Â
“Wil je een kamer voor deze twee hier regelen in Schloss Mirabell? Ik denk dat Ralph zo meteen nock out gaat, zodra hij al zijn energie kwijt is.â€Â
“Kom voor me kaar, prinses. Vergeet niet dat het feest al vanavond is,†voegde hij er nog aan toe.
“Welk feest,†vroeg Ralph woest met grote pupillen. “Sinds wanneer feest onze Thali?†ik klopte hem op zijn rug. Een doorgedraaide Ralph. Ook dat nog.
“Nou,†drong Ralph aan en hij draaide zich naar mij toe. “Vertel op, sinds wanneer feest jij?â€Â
“Het is een feest voor alle deelnemers, Ralph,†legde ik uit. “Ik kan niet anders, jullie mogen anders ook wel komen, of mag dat niet,†vroeg ik aan Aleandro.
Hij haalde zijn schouders op. “Er staat nergens dat het niet mag.â€Â
Ralph maakte nog een nors geluidje en legde toen zijn hoofd op mijn schouders. “Eerst slapen,†mompelde hij en hij sloot zijn ogen.
15. Glitter, glamour en meer van dat soort dingen.
“Nee, nee, nee,†haastig onderbreekt Glenn Evi. “Niet doen, Evi. Ik weet dat je soms iets nieuws wil uitproberen, maar niet met Thalia.†Voor het eerst sinds ik Glenn ken zie ik zijn gezicht eens niet dromerig kijken. Eerlijk gezegd keek hij wat geschokt.
“Maar het gaat haar echt beeldig staan!†Evi hield een grasgroene lippenstift in haar handen en staarde smekend naar Glenn. “Toe nou, het staat vast prachtig. Ze heeft er het goede huidskleur voor.â€Â
“Geen denken aan,†zei Glenn en hij pakte de lippenstift uit haar handen. “We gaan Thalia dit soort dingen niet opsmeren, dan kan ze net zo goed als clown daar verschijnen.â€Â
“Hoe bedoel je “als clown,†vroeg Evi beledigd. “Ik weet heus wel waarover ik het heb hoor! Ik ben niet één of ander amateurtje, wat denk je wel niet. En dat noemt zich een partner,†mompelde ze er achteraan. Ik grinnikte, ze leken net een getrouwd stel als ze zo kibbelden. Maar ik was blij dat Glenn weer iets van zich had laten horen, ik met groene lippenstift op. Nee, dat zou niet echt een doorslaand succes geworden zijn.
“Het wordt zeker weer de lichtroze lipgloss met een vleugje glans doorheen,†vroeg Evi mokkend aan Glenn. Hij schudde zijn hoofd.
“Nope, eerst een subtiele oranjeroze lippenstift –maak je geen zorgen, Thalia, het zal niet heel fel zijn- en daarop een glanzende lipgloss, voorschriften van Aizo.â€Â
“Hm, dan kunnen we maar beter beginnen,†zei Evi. “Laat me eens dat document zien, ik heb het volgens mij niet gelezen.â€Â
“Hoe zou dat nou komen,†mompelde Glenn en hij liep weg om meer spullen te halen voor mijn make-up en haar. Mijn stylisten en ook Aizo waren erg te spreken geweest over mijn jurk. Ze hadden er al één klaar liggen voor me, zoals elke stylist had voor zijn of haar deelnemer, maar vonden het goed dat ik de door Aleandro gekozen jurk zou aantrekken, tot grote vreugde van de blonde jongen. Ik kon gewoon niet geloven dat het feest vanavond al over een paar uur was. Mijn voet was aan de betere hand, maar ik mocht nog steeds van niemand optreden morgen, dus vanavond kwamen er hoogstwaarschijnlijk ook nog cameramannen binnen die een paar momenten van mijn belevenissen vanavond zullen vastleggen voor morgen.
Ralph was in zijn appartement neergeknald op een bed en volgens de berichten nog niet wakker geworden, maar Dylan zei dat hij de jongen wel zou meekrijgen naar het feest. Ik had nog nagevraagd bij Anna en Matthew en ze hadden allebei gezegd dat het geen probleem was als ik mijn vrienden meenam. Het was echt onvoorstelbaar wat voor metamorfose de zwartharige jongen had ondergaan. Hij had vriendelijk geleken, alsof hij geen wrok meer koesterde voor me. En had heel ontspannen met me gepraat, had zelfs met een plagerige glimlach gevraagd hoe ik de verassing had gevonden en of Aleandro nog een leuke jurk had kunnen uitkiezen.
Ik zuchtte verward. Hij was zo knap, en nu hij aardig deed, bijna perfect. Maar het kon niet, herhaalde ik talloze keren in mijn hoofd, het kón niet.
“Thali, doe je ogen open,†commandeerde Evi me en ik werd wakker geschud uit mijn zwelgende medelijden. “Ik moet een lijntje trekken en dat gaat niet als je, je ogen zo krampachtig dichthoud.†Ze boog zich voorover en trok een lijntje onder beide ogen. Daarna ging ze aan de slag met licht- en donkerblauwe mascara die bij de kleuren van mijn jurk horen. Ze liet de kleurtjes in elkaar overlopen terwijl Glenn ondertussen kritisch naar mijn haar staarde.
“We steken het op,†besloot hij uiteindelijk. “Met krullende plukjes langs je gezicht.†En hij ging aan de slag. Nadat Evi klaar was met mijn gezicht pakte ze mijn nagels en toen ze de onverzorgde afgekloven stompjes zag slaakte ze een geïrriteerde zucht.
“Thali, ik heb je nog zo gezegd dat je moet ophouden met het nagelbijten. Kijk naar je nagels!â€Â
“Het spijt me, Evi,†zei ik met een schuldige blik op mijn nagels. Door al die kopzorgen over de wedstrijd en Matthew was ik weer begonnen met bijten. Evi maakte een vaag gebaar en ging aan de slag met mijn nagels. Ze plakte er nepnagels op, om het wat mooier te laten lijken en begon ze toen in de juiste vorm te vijlen. Daarna deed ze er nog glanzende lichtroze bijna doorzichtige nagellak op. Toen ze klaar was, deed Glenn nog de laatste plukken van mijn haar goed en staarde hij tevreden naar het eindresultaat.
“Doe je cape is af,†zei hij met een klein glimlachje en dromerige ogen. “Ik wil eens kijken hoe het er in zijn geheel eruit ziet.â€Â
Sorry, sorry, ik was gisteren de hele dag weg, anders had ik wel weer een stuk geplaatst ^^
En Lisa heel erg bedankt, ik werd helemaal blij van je reactie toen ik het las! :shiny:
Omdat ik zo lang niet heb gepost, een langer stuk!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik deed de cape af die hij had omgedaan om mijn jurk tegen de make-up en andere chemische producten te beschermen en stond op. De jurk ruiste zachtjes en licht om mijn benen heen, hij zat als getogen. Evi en Glenn zwegen even en begonnen toen, alsof het gepland was, samen te klappen. Ik glimlachte verlegen.
“Jeetje, Thali. Je ziet er echt goed uit,†zei Evi enthousiast. “Al zeg ik het zelf.â€Â
“Als een prinses,†bevestigde Glenn knikkend en ik moest lachen. Aleandro zal eindelijk zijn prinses zien, dacht ik nog glimlachend toen Aizo de kamer binnen kwam. Hij bleef even op een afstandje staan, glimlachte stralend en kwam met open armen op me afgelopen. In een omhelzing van veel aftershave en een wervelende jurk complimenteerde hij me.
“Echt een prachtige jurk, Aleandro heeft smaak,†zei Aizo nadat hij me los had gelaten. “Misschien moeten we hem maar aankaarten als ik weer eens een jurk moet uitkiezen.†Hij lachte hartelijk en ik glimlachte als een boer met kiespijn. Aleandro een jurk laten uitkiezen? Dat wordt een ramp, zonder overdrijven.
“Thali!†Tess en Mona kwamen grijnzend de kamer binnen. Ze zagen er allebei prachtig uit en hadden, net als ik, een jurk aan. Mona een schattige lichtroze met brede bandjes en kleine bijpassende muiltjes. Haar kroezende haar was gestijld en hing nu los tot net over haar schouders. Ze had een stralende glimlach op haar gezicht en haar ogen twinkelden opgetogen. Tess had een lange sierlijke lila jurk aan die tot haar enkels kwam, met een split erin. Ze droeg torenhoge hakken en het verbaasde mij dat ze er nog zo snel op kon lopen, want voor ik het wist waren haar armen al om me heen gewikkeld en gaf ze mij haar beroemde wurgomhelzing.
“Je ziet er echt prachtig uit,†zei ze grijnzend en ze hield me op een armlengte afstand. Ze zag er zelf ook geweldig uit in haar sierlijke jurk. Anders dan mijn sprookjesachtige jurk en accessoires, hadden ze haar heel vrouwelijk opgemaakt, volwassen. Tess leek eerder in de twintig dan zeventien.
“Anders jij wel,†antwoordde ik grijnzend. Mona pakte onze handen en trok ons mee naar de uitgang.
“We gaan,†kondigde ze aan met een koppige uitdrukking op haar fijne gezichtje. “Anders komen we te laat. Oh, en Thali,†ze hield haar hoofdje scheef. “Matthew vroeg nog naar je.â€Â
“Is dat zo,†vroeg ik verwonderd. “Hoezo?â€Â
“Ik kwam hem ook nog tegen,†zei Tess bedachtzaam terwijl ze via Mona mij aan haar arm meesleurde. “Hij zei tegen me dat je niet meer naar hem toe hoe hoefde te gaan, maar dat hij je op het feest wel zal zien. Hij wilde alleen zeggen dat je op je voet moest letten en op moest passen.†Ze wierp een blik op mij. “Valt het je niet op hoe beschermend hij is tegenover jou? Tegen anderen zegt hij dat soort dingen nooit, zelfs niet tegen Veronique en die twee hebben wat met elkaar.â€Â
Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. “Hebben Matthew en Veronique iets met elkaar,†vroeg ik met een krijtwit gezicht en ik bleef abrupt staan omdat het licht in mijn hoofd werd. Mona en Tess staarden mij bezorgd aan.
“Nou, niet officieel,†zei Mona voorzichtig, met zachte stem. “Maar hier en daar wordt wel eens geroddeld over ze, omdat ze zo vaak bij elkaar zijn. Er werd ook geroddeld over Matthew en jou, door zijn vreemde gedrag, maar als er iets was tussen jullie dan zou je het ons wel verteld hebben, toch?â€Â
Ik leunde tegen de muur aan en probeerde al die verwarrende gevoelens op orde te krijgen. “Natuurlijk zou ik het jullie verteld hebben,†zei ik, nog steeds duizelig. Veronique en Matthew. Veronique en Matthew samen lachend. Veronique en Matthew, samen, niet ik. “Maar misschien… misschien is het tijd dat ik jullie wat dingen vertel die ik tot nu toe nog niet gezegd heb,†zei ik uiteindelijk. Mona en Tess wisselden een blik en kwamen ieder aan één kant van mij staan.
“We dachten al dat er iets met je aan de hand was,†zei Tess. “We hebben een half uurtje voor we officieel bij het feest horen te zijn. Dus begin maar met vertellen,†ze glimlachte bemoedigend.
“Jullie weten toch dat ik bijna elke avond naar buiten ga,†zei ik een beetje beschaamd. “Zo genaamd om even lucht te scheppen.†Ze knikten allebei. “Ehm… ik ging niet voor de lucht in ieder geval.â€Â
“Dat was wel duidelijk,†kwam Monaâ€Âs stemmetje naast mij. “Je deed er altijd zo vaag over, maar we besloten en maar niet te veel over door te vragen. Ik glimlachte dankbaar.
“Ja, ik weet dat ik er vaag over dit. Maar nu ik jullie toch dingen ga opbiechten kan ik beter alles vertellen.†En ik begon met mijn verhaal. Over Lucian, Aleandro, Matthew, Matthewâ€Âs zusje en het ongeluk, Veroniqueâ€Âs uitspraken. Alles. Het kwam er allemaal uit, in een stortvloed die ik niet kon stoppen, al had ik het gewild. Mona en Tess luisterden zonder mij ook maar één keer te onderbreken. Af en toe knikten ze of trokken ze een gezicht, maar geen geluid kwam er aan te pas. Uiteindelijk, nadat ik alles uit de doeken had gedaan, viel ik stil. Het eerste wat ze deden was me een dikke knuffel geven en daarna weer meetrekken. Met een verhoogd tempo.
“Jij, Matthew en Aleandro ook,†zei Mona hoofdschuddend. “Heb je het dan niet door?â€Â
“Wat heb ik niet door,†vroeg ik verward en een beetje hijgend omdat ze steeds harder gingen lopen.
“Aleandro vind je leuk, heel leuk –op wat voor manier precies weet ik niet, maar ik heb wel een vermoeden- en Matthew… Matthew gééft om je, op een diepere manier dan ik eerder heb gezien. Hij houd denk ik van je,†antwoordde Tess voor Mona.
“Op een broederlijke manier, ik weet het,†zei ik, een beetje neergeslagen.
“Nee, niet alleen zo,†zei Mona en ik draaide verbaasd mijn hoofd haar kant op. “Hij vind je leuk om wie jij bent, niet alleen om zijn zusje, hij beseft het alleen niet.â€Â
“Precies,†knikte Tess bevestigend. “En nu moeten we gaan rennen, want de auto naar het feest vertrekt over ongeveer twee minuten en dat halen we niet in zoâ€Ân tempo.â€Â
“Hoe bedoel je we moeten rennen,†hijgde ik buiten adem en zwalkend op mijn hakken. “Dat doen we toch al?â€Â
“Nee, dit is snelwandelen, ik bedoel écht hardlopen,†zei Tess en ze spurtte ervandoor met Mona aan haar arm en mij erachteraan.
Next part!
Ah, er staat heel wat te gebeuren in de stukken hierna, haha.. . ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Hier kijken!â€Â
“Nee hier!â€Â
“Glimlach eens vrolijk en je hoofd een beetje scheef.â€Â
“Neem eens een leuke pose aan.â€Â
Ik glimlachte, draaide mijn hoofd de goede richting uit en bleef stilstaan waar het nodig was. Samen met Mona en Tess stond ik nu op de rode loper voor het gebouw van het feest. Omdat ik morgen niet zal meedoen met de show moest ik vanavond nog beter mijn best moeten doen om zo goed mogelijk op alle fotoâ€Âs en filmpjes te komen, wilde ik doorgaan. En ik had besloten dat ik dat echt wilde. Ik moest wel, nadat Veronique tegen mij gedreigd had was de wil om van haar te winnen nog groter geworden. Ik zal niet zo maar falen, daar zal heel wat voor nodig zijn. Met gemaakte zelfverzekerde passen liep ik naar binnen. Van binnen hoopte ik alleen maar dat ik niet zou vallen op mijn hakken, aangezien ik niet gewend was erop te lopen, maar op mijn gezicht viel niets af te lezen. Toen ik binnen het gebouw kwam hapte ik even naar adem. Alle deelneemsters hadden een jurk aan en alle deelnemers waren in een nette pak gehesen. Sommige jongens hadden onder hun blazer en hemd een spijkerbroek aan, om het net iets nonchalanter te maken, maar de meeste waren volledig in pak.
De ruimte was in één grote balzaal omgetoverd, met hapjes aan de zijkant en her en der nog wat tafeltjes met stoeltjes waar je kon zitten. Het zag er prachtig uit, prinsesachtig dacht ik met een glimlach. Langzaam liep ik de trap af waar iedereen vanaf moet als ze binnenkwamen en de eerste die mijn blik ving was Matthew. Hij was ook netjes in pak, hoewel hij één van de weinigen was die een spijkerbroek onder zijn blazer droeg. Het paste wel bij hem, dat subtiele nonchalance. Zijn ogen stonden verwonderd, opgetogen en twinkelen vrolijk. Een grijns verspreidde zich over zijn gezicht naarmate hij me naar beneden zag lopen en hij kwam met een glas in zijn ene hand naar mij toe. Met bonkende hart wachtte ik af tot hij bij mij was.
“Hé Thali,†begroette hij me met een bewonderende blik. “Je ziet er… prachtig uit.â€Â
“H-hoi,†stotterde ik ongemakkelijk. “Jij ook, eh… goed uitzien.†Mijn gezicht werd rood, maar door de dikke laag make-up zag hij dat niet, of dat hoopte ik toch. “Ik bedoel: jij ziet er ook goed uit!â€Â
Hij grinnikte zachtjes en bekeek zichzelf. “Tja, het kan ermee door, hoewel ik, als ik naast jou sta, helemaal in het niets val natuurlijk.†Hij grijnsde vriendelijk en stak zijn hand uit. “Loop je mee? Aleandro, Kinai en ik heb hebben een grote tafel gereserveerd voor de Hollandse leerlingen.â€Â
Ik moest lachen om zijn uitspraak bij “Hollandse,†hij klonk als een echte buitenlander. Wat verlegen nam ik zijn uitgestoken hand aan en hij krulde zijn vingers om de mijne heen en trok me mee naar een grote rechthoekige tafel. Aleandro en Kinai zaten er inderdaad, evenals de tweeling met wie Aleandro overigens hevig in discussie was. Achter mij en Matthew kwamen inmiddels Mona en Tess tevoorschijn en ook zij zakten neer op één van de mooi versierde stoeltjes. Zodra ik zat liet ik Matthewâ€Âs hand meteen los en negeerde de warme tinteling die via mijn arm door mijn hele lichaam trok.
“Prinses, prinses,†kwam de luidruchtige stem van Aleandro recht tegenover me. Hij boog over de tafel heen en fluisterde op samenzweerderige toon: “En hoe vonden ze je jurk? Vast helemaal geweldig, je bent het mooiste meisje dat hier rondloopt!†hij gaf me een knipoog en riep toen harder. “Je moet me trouwens helpen met die twee daar,†hij wees naar de tweeling die onschuldig voor zich uitstaarden. “Ze beweren namelijk, dat zÃÂj daar,†Aleandro wees geniepig naar Veronique die een eindje verderop bij een celebrity stond. “Haar haren geverfd heeft.â€Â
Ik staarde hem perplex aan. “Waren jullie daarover aan het discussiëren,†vroeg ik ongelovig. De tweeling trok een schijnheilig gezicht en Aleandro krabbelde terug.
“Nou, nou… niet de héle tijd,†deed hij gemaakt uit de hoogte. “Maar… ja, op dit moment wel.â€Â
“Ja, haar haren zijn geverfd,†antwoordde Matthew naast mij voor ik iets kon zeggen. Alle hoofden draaiden zijn kant op. Hij produceerde een klein glimlachje die zijn gezicht deed oplichten en ging verder. “Luister naar de meester,†zei hij grinnikend. “Mensen bij wie de haren blond zijn geverfd hebben na een tijdje bij de haarwortels verkleuring, dan groeit hun oude haar namelijk weer terug. Veronique heeft blijkbaar niet goed bijgehouden wanneer ze het weer moet verven, want als je dichtbij staat kun je het goed zien.â€Â
“En hoe weet jij dat,†vroeg Tess verrast. “Voor een jongen.â€Â
“Ik heb ervaring met meisjes,†antwoordde Matthew slechts raadselachtig. “Vooral met blonde meisjes,†vervolgde hij met een lach en mijn buik kromp ineen. “Hoewel, meestal niet op de goede manier,†voegde hij er na een stilte nog aan toe en hij staarde naar het witte tafelblad.
“Hij weer hoor,†hoorde ik Aleandroâ€Âs vrolijke stem. “Altijd achter de meiden aan. Maar nu het probleem is opgelost en ÃÂk natuurlijk weer eens gelijk heb,†hij legde zijn hand dramatisch op zijn hart en staarde met halfflauwe ogen naar de tweeling wiens gezichten nu nors stonden. “Kunnen we dat onderwerp sluiten en over gaan op iets anders,†besloot hij plechtig. Naast mij staarde Matthew nog steeds neergeslagen naar beneden.
“Waarom zei ik dat nu weer,†mompelde hij in zichzelf. “Dat was nergens voor nodig…†Verrast bleef ik naar hem kijken. Sloeg zijn gemompel op zijn opmerking van daarnet? Meende hij het dan niet? Alsof hij voelde dat ik keek hief hij zijn hoofd omhoog en staarde hij me recht in mijn ogen. Ik schrok, maar bleef hem aankijken, alsof ik mijn blik niet kon wegrukken. En Matthew keek terug, hij bleef terug kijken. Zijn bruingele ogen staarden intens in de mijne en voor het eerst zag ik een glimp van liefde in die ondoordringbare poelen en heel veel eenzaamheid.
Aah, dankjewel! ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Thalia? Matthew?†Met een schok kwam ik terug in de werkelijkheid en zag ik alle anderen met een rare blik naar ons staren. “Luisteren jullie wel,†vroeg Tess. Ik knikte en sloeg gehaast mijn blik neer, gericht op mijn schoot. Waarom had hij zo naar mij gekeken? Schoot het door mijn hoofd. Hij had gewoon zijn blik kunnen afwenden, of snel met een glimlach de andere kant op gekeken hebben. Maar dat had hij niet gedaan, in plaats daarvan had ik voor één keer de echte Matthew gezien.
Hij had me voor één keer toegelaten.
“Je aast toch niet op mijn prinses, hé,†vroeg Aleandro speels, maar met een vreemde ondertoon in zijn stem. “Mijn prinses blijft bij mij, voor het geval je dat nog niet was opgevallen,†hij grijnsde vrolijk, alsof hij een grapje maakte, maar toch zag ik achter al die vrolijkheid een strak vertrokken gezicht schuil gaan.
“Nee, nee, natuurlijk niet!†antwoordde Matthew geschrokken, zijn stem klonk een beetje schor waardoor ik opnieuw naar hem keek. Er lag een paniekerige uitdrukking op zijn gezicht, die hij wanhopig probeerde weg te duwen. “Ik zou Thalia nooit… nooit- je weet wel. Niet bij haar, dat weet je toch,†eindigde hij somber en meteen daarna versmolt zijn gezicht weer naar die strakke emotieloze uitdrukking die hij dagelijks trok.
“Ja,†zei Aleandro berouwvol. “Het spijt me, ik had het moeten weten.â€Â
“Jullie weten hopelijk dat wij geen idee hebben waarover jullie het hebben,†onderbrak Remco de gespannen conversatie.
“Het gaat van: “Prinses, blabla…†en dan, “O Thalia, blabla- “ knikte Aaron bevestigend en toen met toegeknepen ogen: “Wat heeft zij dat wij niet hebben?â€Â
“Is het de jurk, het poppengezicht, misschien…†Remco boog zich voorover en staarde mij priemend aan. “Een Huggy Bear?â€Â
“Een “Huggy Bearâ€Â? vroeg Aleandro met een opgetrokken wenkbrauw. “Bestaat die dan?â€Â
Remco en Aaron zuchtten tegelijkertijd. “Dat was niet het punt,†riepen ze in koor.
Kinai had het hele tafereel rustig gade geslagen, maar stond nu op. Hij streek kalm een lok blond haar uit zijn gezicht en staarde niemand in het bijzonder aan terwijl hij zei: “Ja, we kunnen nu wel de hele tijd zitten discussiëren over dingen, maar dit is en blijft een dansfeest. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ga hier niet de hele avond als een muurbloempje zitten wachten tot de uren langzaam verstrijken. Misschien wil een zekere Tess met mij verblijden met haar gezelschap?†Hij keek mijn vriendin vragend aan en ik zag haar verlegen opstaan. Samen vertrokken ze naar de dansvloer. Kinai trok haar in zijn armen en ze dansten langzaam op de maat van de muziek mee, het zag er heel sierlijk uit, elke pas was doordacht en rustig gezet.
“Eh… ja,†kuchte Aleandro ongemakkelijk. “Hij heeft een punt.â€Â
“Precies,†zei Remco.
“En daarom…†vervolgde zijn wederhelft.
“Nemen wij onze kleine Mona mee naar de dansvloer!†Ze sprongen overeind trokken de vrolijke lachende Mona mee en begonnen met zâ€Ân drieën een kinderlijk dansje op de chique dansvloer. Ik staarde hen glimlachend na. Aleandro had de smaak te pakken en kwam enthousiast overeind. Hij pakte mijn hand en trok mij mee naar onze dansende vrienden. Ik wierp nog een verontschuldigende blik op Matthew, de anderen van onze school waren niet aan tafel gekomen of hadden zich in elk geval niet laten zien en dat betekende dat hij als enige nog aan tafel bleef zitten. Hij gaf me een stralende glimlach als antwoord waar ik een beetje licht in mijn hoofd werd en gebaarde dat ik met Aleandro moest meegaan. Dus dat deed ik.
Met witte flitsen en de cameraâ€Âs haast op ons neus gedrukt nam Aleandro mij met een zweem van een glimlach op zijn gezicht in zijn armen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek heen en hij trok me met zijn handen dichter tegen hem aan voordat hij ze om mijn middel sloot. Omdat Aleandro niet zo abnormaal lang was als Matthew en ik hakken aan had kon ik zijn gezicht nog goed zien en ik zag dat hij de hele dans door tevreden glimlachte. Zodra we elkaar loslieten werd ik een mijn arm gegrepen en mee naar de hapjestafel getrokken –Lees: gesleurd. Ik slaakte nog een geschrokken kreet, maar ontspande al snel toen ik het verbeten gezicht van Ralph herkende. Hij stalde me neer in één van de donkere hoekjes en ging met zijn handen in zijn zij voor me staan. Ik zag aan de donkere kringen onder zijn ogen dat meneer niet genoeg geslapen had. Hoe het ook zij, het pak dat hij droeg stond hem erg goed en Dylan zag er ook goed uit, zag ik, toen hij naast Ralph ging staan.
“Jij danste met de vijand,†tetterde Ralph in mijn gezicht terwijl hij schichtig om zich heen bleef kijken. “De vijand!â€Â
Ik verplaatste mijn blik naar Dylan. “Wat heeft hij deze keer op?â€Â
“Niets,†zei deze dieptreurig. “Dat is nog het trieste van alles.â€Â
Tadaaaaaaaaam! ^^
-Sorry, had ik even zin in-
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Ja, ik heb niks op. Geen druppel alcohol kwam bij deze jongen aan te pas,†zei Ralph en hij sloeg zijn armen over elkaar. “Ik ben met mijn volle verstand bij dit gesprek, maar jij had blijkbaar niet door dat je met de vijand aan het dansen was?â€Â
“Wat heb je toch tegen Aleandro,†vroeg ik aan hem toen hij koppig een andere kant uit staarde. “Je maakt de hele tijd van die stomme opmerkingen tegen hem en nu noem je hem zelfs “de vijand!â€Â
Dylan zuchtte en zei: “Hij heeft niet specifiek iets tegen Aleandro, maar meer tegen de mensen in het algemeen hier. Zie je, al deze mensen zijn zo nep. Ze hebben alles al, het geld, de roem, de meiden,†hij grinnikte even. “Voor hen zijn wij gewoon speeltjes met wie ze kunnen spelen wanneer ze willen. We betekenen niets voor ze en Ralph hier –ik trouwens ook- wil niet dat ze je pijn doen.â€Â
Mijn gezicht verzachtte en ik gaf ze allebei spontaan een knuffel. “Jullie zijn ook zulke domboâ€Âs,†riep ik vertederd uit. “Lieve, schattige domboâ€Âs, dat wel, maar jullie blijven domboâ€Âs.â€Â
Ralph verslikte zich bijna in het drankje dat hij had opgepakt en keek me ongelovig aan. “Waarom lach je nou zo vrolijk? Dit is heel serieus.â€Â
“Dat weet ik ook wel,†grijnsde ik. “Maar geloof me, jongens. Ik laat niet zo snel met me spelen, bovendien is Aleandro lang niet zo rijk als jullie denken en met zijn roem rondstrooien heb ik hem ook nooit zien doen. Ik meen mij zelfs te herinneren dat hij het voor me verborgen hield omdat hij wilde dat ik bevriend met hem werd om wie hij was en niet met het plaatje dat de media van hem heeft gemaakt.â€Â
“Oh.â€Â
“Is dat alles wat je kunt zeggen,†vroeg Dylan aan zijn vriend. “Na al die beschuldigingen? Het spijt ons Thali,†bracht hij hoofdschuddend uit. “Deze jongen hier heeft dringend behoefte aan een goed schoonheidsslaapje. Ga jij nu maar terug naar Aleandro en breng alsjeblieft onze nederigste excuses door, wil je?â€Â
Ik grinnikte en hij duwde me met nog een laatste verontschuldigende blik de menigte weer in. Het was inmiddels aardig druk geworden en door al die verschillende mensen kon ik Aleandro niet zo snel meer vinden. Wat doelloos wrong ik me tussen mensen door, zoekend om me heen kijkend. De blonde jongen was niet te vinden. Omdat ik niet wist wat ik anders moest doen en er maar mensen bleven toestromen besloot ik weet terug naar de grote tafel te gaan die speciaal voor de Nederlandse leerlingen was gereserveerd.
Voordat echter de vertrouwde witte laken van de tafel in mijn zicht kwam greep er een warme hand me om mijn middel. Adem streek langs mijn wangen en lieten een spoor van kippenvel achter. Intuïtief voelde ik al aan wie het was, toch bleef ik stil staan, wachtend op zijn stem. In mijn buik voelde ik de vlinders al fladderen, hoewel ik wist dat ik dit gevoel niet mocht uiten.
Haha ^^
Wacht maar af. :)
Het grote moment… in dit stukje.
*spannend muziekje*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Wat dacht je van een dans met mij,†vroeg Matthew haast fluisterend in mijn oor en ik huiverde. Zijn hand gleed omhoog en hij pakte me bij mijn schouders beet, draaide me langzaam om en al die tijd kon ik niets uitbrengen. Wankel op mijn hakken staarde ik in zijn bruingele ogen die vredig stonden, vrolijk. Hij glimlachte een beetje, zijn hand kwam langzaam omhoog en hij streek met één vinger een verdwaalde lok haar uit mijn ogen. De plek waar zijn vinger met mijn huid in contact kwam gloeide meteen.
“Nou,†vroeg hij speels. “Of ga je me soms afwijzen?â€Â
“Ja,†riep ik uit. “Ik bedoel: Ja, ik wil met je dansen,†vervolgde ik haastig en hij lachte zachtjes.
Met een week gevoel in mijn lijf liet ik hem mij naar de dansvloer begeleiden. Zachtjes, haast teder trok hij mij in zijn armen en al die tijd bleef hij onaangebroken naar mijn gezicht staren. Verlegen deed ik mijn armen omhoog en legde ik ze om zijn nek. Hij trok me nog iets dichter naar zich toe en van binnen hapte ik naar adem. Zo dichtbij had ik nog nooit bij hem gestaan. Voorzichtig snoof ik zijn geur op, die lekkere geur die me al die tijd nog was bijgebleven. Omdat hij zo lang was staarde ik op dit moment naar zijn borstkas, maar dat vond ik niet erg. Zijn indringende ogen werden me altijd iets te veel. Vooral nu hij zich niet meer voor mij afschermde, nu ik de echte Matthew kon zien. Dan werd de verliefdheid nog heviger en dat kon ik niet toestaan, want het mocht niet.
Plotseling voelde ik zijn vinger onder mijn kin en duwde hij mijn hoofd omhoog. Met gemengde gevoelens staarde ik hem aan.
“Luister je wel,†vroeg hij licht grijnzend. “Ik vroeg of je, je wel vermaakte,†vervolgde hij toen hij zag dat ik verward uit mijn ogen keek. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef. “Nou?â€Â
“Ja,†antwoordde ik haast onhoorbaar. “Ja, hoor.†En ik wilde mijn hoofd alweer naar beneden buigen, maar hij hield mijn kin vast en duwde mijn hoofd weer omhoog. Ik schrok een beetje van zijn blik, weer zag ik die glimp van liefde en eenzaamheid in zijn ogen weerspiegelen. Ondanks al zijn roem, al zijn geld en al zijn fans, was hij alleen. Helemaal alleen. Door die blik smolt ik vanbinnen, door die ogen kwam mijn hand automatisch in beweging. Ik streek langzaam met mijn hand via zijn nek tot zijn wang en hield daar stil. Ik voelde de warmte die hij uitstraalde en zijn gladde huid onder mijn hand. En al die tijd bleven we in elkaars ogen staren, verdronk ik in zijn prachtig geelbruine ogen die wel leken te bruisen. Voor heel even voelde het alsof hij mij volledig begreep en ik hem.
Wat er toen gebeurde weet kan ik me nog haarscherp voor de geest halen. Het was magisch, alsof het niet mij overkwam, maar iemand anders. Matthewâ€Âs hoofd kwam dichterbij, heel langzaam, maar zeker dichterbij. Al die tijd bleef hij in mijn ogen kijken en al die tijd bleef mijn hand op zijn wang liggen. Op een zeker moment sloot ik mijn ogen en voelde ik zijn warme adem op mijn gezicht. Hij trok me nog wat dichterbij, ik wilde dat we voor altijd zo konden blijven staan.
“Thalia,†fluisterde hij zachtjes. “Thalia.†Een seconde later voelde ik de druk van zijn warme lippen op de mijne en ik sloot mijn armen nog dichter om zijn nek heen. In mijn hele lijf knetterde er vuurwerk en ik voelde een golf van geluk door mijn lichaam heen stromen. Één van zijn handen legde hij achter mijn nek als ondersteuning en zijn andere hield hij stevig om mijn middel, alsof hij me nooit meer wilde laten gaan.
Maar –zoals gewoonlijk- duurde mijn geluk nooit lang. Iemand greep me van achter beet en trok me ruw bij Matthew weg. Geschrokken opende ik mijn ogen en ik zag dat Aleandro woedend mijn arm beet hield.
damn dit is vreselijk xD precies als het zo spannend is kan ik weer niet verder lezen :P
je gaat dit toch wel naar een uitgever sturen he? ik wil het eerste gesigneerde exemplaar ontvangen ;)
Haha, ALS hij naar een uitgeven wordt gestuurd en ook nog een mag uitgegeven worden dan zal ik het jullie laten weten. Kun je gelijk naar de winkel vliegen om het eerste exemplaar binnen te halen.. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Dacht ik het niet,†zei hij met opeengeklemde kaken tegen Matthew gespannen naar ons stond te kijken. “Ik zei nog zo tegen je dat je van haar af moest blijven.â€Â
“Je snapt het niet,†zei Matthew. “Dit is anders. Met Thalia is het anders.â€Â
“Natuurlijk,†Aleandro was nu echt op dreef. “Die heb ik eerder gehoord. Hoe vaak zei je wel niet tegen mij dat het “deze keer anders was� En al die keren heb je het meisje na een paar dagend gedumpt, de langste hield het een maand uit,†hij spoog de woorden eruit en Matthews gezicht klapte weer dicht. De warmte in zijn ogen, die er een moment geleden duidelijk nog in te zien was, sijpelde er uit en zijn uitdrukking was weer een strak vertrokken masker.
“Jij vind Thalia niet leuk, je dénkt alleen dat je haar leuk vind, zoals je dat altijd denkt. En van mij mag je, je gang gaan bij elk ander meisje, maar ik heb je al gezegd –en nu doe ik het weer: van haar blijf je af!â€Â
Ik schrok van de felle ondertoon in zijn stem. Ik had Aleandro trouwens nog nooit zo gezien; hij was ziedend. Meer dan dat zelfs. Aleandro was de Terminator in eigen persoon, het viel nog mee dat Matthew niet achteruit deinsde van angst. In plaats daarvan schudde de donkerharige jongen moedeloos zijn hoofd.
“Ik heb je al uitgelegd hoe het zat,†zei Matthew toonloos. “En nog begrijp je me niet, zelfs Kinai begrijpt me niet.†Hij keek langs ons heen naar Kinai, die met een geschokt gezicht achter ons was gaan staan. “Waarom zou ik nog moeite doen als toch niemand mij geloofd?†Hij liep met een opgeheven hoofd en een strak vertrokken kaak van de spanning langs iedereen heen en verdween tussen de mensenmassa. Ik voelde opeens de drang om achter hem aan te rennen, maar Aleandro’s verscheurde gezicht hield mij tegen. Het was niet bij mij opgekomen dat het zulke goede vrienden waren geweest die twee, maar blijkbaar hadden ze nooit eerder zulk ruzie gehad.
En deze keer kwam het door mij. Het was mijn schuld, schoot het door mijn hoofd.
Twee paar armen grepen mij van achter en trokken me uit de mensenmassa, naar een rustig hoekje toe. Het waren Ralph en Dylan, beiden met een ernstige uitdrukking op hun gezicht. Nog steeds geschokt van de gebeurtenis van net en met tintelende lippen van Matthews vurige kus kon ik hen alleen maar dommig blijven aankijken.
“Je moet hier weg,†deelde Ralph mee. “Ik weet niet hoe de agenten van Matthew en Aleandro het voor elkaar hebben gespeeld, maar voorlopig heeft niemand je met dat beroemde jochie betrapt en de ruzie is gelukkig ook maar bij wat roddels gebleven. Toch moet je hier zo snel mogelijk weg.†Zijn gezicht stond voor het eerst sinds ik hem gezien had, serieus. Dylan stond ernstig naast hem te knikken.
“Ja, Thali,†zei hij met een bezorgde frons. “Ik zal niet zeggen dat ik Matthew ken, maar ik geef die blonde vriend van je gelijk: je had niets met die Matthew moeten doen. Buiten staat een limousine te wachten, we kunnen meteen weg.â€Â
“Wacht eens even,†protesteerde ik. “Jullie praten over me alsof ik een klein onverantwoordelijk kind ben! Ik kan heus wel voor mijzelf opkomen als er iets met mij gebeurd. Als Matthew mij gebruikt, dan zal ik zelf boos worden en hem neerhalen, dat hoeven anderen niet voor mij te doen! En… en dat “voorval†met Matthew dat was ook geheel mijn besluit geweest, als ik het niet had gewild dan had ik hem wel weggeduwd.â€Â
“Thali, hij hééft je al gebruikt,†zei Ralph zachtjes. “Hij heeft wat met Veronique, wist je dat niet?â€Â
“Ik- wat? Nee,†stotterde ik. “Dat is alleen een roddel, net zoals zo veel anderen.â€Â
“Een roddel die is bevestigd door de organisatie Super Star en zelfs is gepubliceerd in tijdschriften? Ze staan onder de gewone bevolking bekend als “het liefdeskoppel†van Super Star.â€Â
Het voelde alsof Ralph me een harde klap in mijn gezicht had gegeven. Of misschien toch niet, daar was het niet pijnlijk genoeg voor. Hij had me bedrogen, waar Veronique bijstond. Het blonde meisje zou me nu vast nog meer haten dan daarvoor en dat kon al bijna niet. Maar dat was nog niets vergeleken de haat die in mijn borst opwelde voor Matthew.
Hij was een zak. Een gore vieze zak, die hoognodig de prullenbak in moest worden gekieperd. Tegelijkertijd voelde ik me verloren. Misschien wilde ik het niet toegeven, diep vanbinnen wilde ik dat ik het meisje was die Matthew had doen veranderen. Ik had gehoord dat hij een beruchte meisjesverslinder was en dat hij het nooit lang met één iemand uithield, er soms zelfs nog één op na hield. Maar ik dacht dat ik de verandering was, dat hij dat bij mij niet zou flikken. Een meisjesdroom, dat was het geweest. Die nu in duigen viel. Vechtend tegen mijn tranen knikte ik naar mijn vrienden en liep ik met strak vertrokken gezicht naar de uitgang.
je moet het echt uitgeven :) als het af is kan je het misschien (als je wilt) naar http://www.boekscout-yo.nl opsturen, daar kan je gratis een boek uitgeven en je krijgt er zelf een gratis exemplaar van. Daarna wordt het verkocht in hun webshop en je krijgt een percentage van de opbrengst..
*spannend muziekje*
_O- geniaal :)
@Lisa: Dank u! Vooral voor die site, echt handig! Alleen ben ik al 16 en het is van 10-15 jaar, of vinden ze één jaartje erbij denk je niet erg? X]
In ieder geval, thanks voor je reactie!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik kon geen glimlachje meer opbrengen voor al die flitsende fotografen, al had ik het gewild. Als ik het toch had gedaan zou het er toch als een haaienbek uit hebben gezien, en dat was niet positief bedoeld –voor de wat mindere slimme mensen onder ons. Ralph en Dylan kwamen achter mij aan en schaarden zich naast mij terwijl ze probeerden alle nieuwsgierige mensen op afstand te houden. Ik ving nog een glimp op van Veronique die met onverholen haat in haar ogen naar mij staarde, ik kon haar geen ongelijk geven. Wat ik had gedaan wás ook onvergefelijk, ik had met haar vriendje gezoend, al had ik niet geweten dat hij ook daadwerkelijk haar vriendje was. Met iemands vriendje zoenen was verboden, het hoorde bij de lijst van ongeschreven regels, zoiets deed je niet, al haatte je diegene.
Met lood in mijn schoenen stapte ik de limousine in terwijl ik nog even een –tot zo ver dat kon- een vriendelijk knikje naar de portier wierp. Hij glimlachte triest terug, alsof hij wist in welke situatie ik me bevond en sloot de deur achter mijn rug. Langzaam liet ik mij op het zachte leer van de bank vallen en voelde ik hoe de tranen over mijn wangen stroomden. Zonder dat ik het wist was ik gaan huilen, vandaar dat de portier me zo medelijdend had aangekeken.
Een paar seconden later werd de deur weer geopend en stommelden Ralph en Dylan de auto in, ze hadden mij wat eerder laten instappen omdat ze even gingen kijken hoe het met Aleandro ging. Ik had de blonde jongen niet meer gezien nadat Dylan en Ralph mij weggetrokken hadden uit de drukte, maar de aanblik van zijn verscheurde gezicht, die zowel woede als pijn uitdrukten, stond in mijn geheugen gegriefd.
“Thali,†begon Dylan zachtjes. “Rustig maar, Thali. We hebben het allemaal geregeld.â€Â
“Nee,†zei ik schor van de brok in mijn keel. “Het is helemaal niet allemaal geregeld, alles is een puinhoop. Ik ben een puinhoop, wat doe ik hier nog? Ik hoor hier helemaal niet thuis.†Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en probeerde mijn adem onder controle te houden.
“Dat is niet waar.†Ralph boog zich naar mij toe en haalde voorzichtig mijn handen van mijn gezicht weg. “Wij hebben je zien dansen. We weten dat je deze wedstrijd kunt winnen als je het echt wilt. En weet je wat we nog meer weten?â€Â
Ik staarde hem met waterige ogen aan. “Nee,†bracht ik kleintjes uit.
“Dat jij die klootzak van een Matthew helemaal niet nodig hebt,†zei Ralph kil. “Wat hij gedaan heeft zal ik hem nooit vergeven.â€Â
Dat was de druppel. De brok in mijn keel leek er haast eruit te spatten en mijn zicht werd weer troebel door de nieuwe stroom tranen. Ralph nam mij zonder een woord te zeggen in zijn armen en ik klampte me aan hem vast terwijl ik hortend en stotend adem haalde. Ralphâ€Âs armen klopten gerustellend op mijn rug terwijl Dylan over mijn hoofd aaiden. Zo zaten we een tijdje, drie schoolvrienden die elkaar door en door vertrouwden. Nadat ik zowat mijn hele tranenstelsel had geleegd kwam ik rustig weer bij en begon mijn ademhaling weer regelmatiger te werken.
“Hoe is het met Aleandro,†vroeg ik toen ik de laatste traan van mijn wang veegde. Het zeurende gevoel in mijn buik bleef, maar daar kon ik nog mee leven.
Ralph en Dylan wisselden een blik van verstandshouding voor ze antwoorden. “Woedend,†zei Dylan. “Hij is een beetje in de knoop met zichzelf, maar toen wij vroegen of we hem konden helpen zei hij alleen maar dat we jou zo goed mogelijk moesten opvangen en dat we Matthew aan hem moesten overlaten.â€Â
Ik staarde uit de zwarte ramen. Aleandro zou Matthew ervan langs geven, zo ver was ik nu wel, maar ik was er toch verdrietig om. Misschien omdat ik het liefst Matthew zelf de huid vol wilde schelden, over andere redenen wilde ik niet nadenken. Ik verborg mijn gezicht in Ralphâ€Âs shirt en bleef de hele rit lang in zijn armen liggen. Dylan en Ralph wisselden nog een paar woorden, maar veel ving ik er niet van op. Eigenlijk wilde ik ook niet meer horen, het liefst sloot ik me van alles en iedereen af. Maar omdat ik dan mijn vrienden ook pijn zou doen, deed ik het niet.
“We zijn er,†zei Ralph uiteindelijk toen de auto tot stilstand kwam, met zijn kin op mijn hoofd. Ik maakte me van hem los, stapte uit en liep regelrecht naar de deur van Schloss Mirabell toe.
“Ik… ga slapen,†mompelde ik nog tegen Ralph en Dylan die beiden verslagen naar mijn rug staarden. “Ik zie jullie morgen wel, denk ik.â€Â
Geweldig, zoâ€Ân feest.
16. Wrok en bitterheid.
Vandaag was de dag van de tweede –officieel de derde, maar ze telden de tweede niet mee, want daar waren de leerlingen niet bij aanwezig- show, dat was mijn eerste gedachte toen ik wakker werd. Knipperend tegen de felle zonlicht die door het raam naar binnenviel –wie had mijn gordijnen open gedaan?- kwam ik overeind en gaapte ik nog eens voor ik uit bed stapte. Mona was blijkbaar al eerder opgestaan, want ik zag haar nergens.
Omdat ik niet wist was ik anders kon doen ging ik de woonkamer binnen. Tess en Mona zaten beiden, met hun ontbijt voor hun neus, aan tafel. Hun hoofden draaiden tegelijkertijd mijn kan op toen ik binnenkwam.
“Hoi,†zei ik en ik nam plaats bij hun aan tafel. “Goed geslapen?â€Â
“Ja hoor,†zei Tess na een perplexe stilte. “En jij?â€Â
“Gaat wel,†antwoordde ik naar waarheid. “Een beetje aparte dromen gehad, maar ik heb meer geslapen dan ik dacht dat ik zou doen.†Er stond nog een schaal met broodjes op tafel en ik pakte er één vanaf, waarna ik het droog opat. Veel eetlust had ik niet, maar ik moest toch wat eten, we zouden de hele dag bezig zijn met repetities en voorbereidingen voor vanavond, dus ik moest toch iets naar binnen werken.
“Thalia?â€Â
“Ja,†ik keek verwonderd op.
“Je gedraagt je zo… normaal. Ben je niet boos,†vroeg Mona, haar ogen vol met kinderlijke onschuld.
“Jawel, maar het heeft niet veel zin dat op jullie af te reageren,†zei ik somber. “Of wel soms?â€Â
“Nee,†glimlachte Tess. “Maar het is wel menselijk.†Vlak daarna stond ze op om te kijken wie er op de deur aan het bonzen was. Ik staarde in de tussentijd naar mijn half opgegeten broodje, vanbinnen slaakte ik een zucht. Het was moeilijk om me groot te houden bij Tess en Mona, maar ik deed het nog het meest voor mezelf. Als ik eenmaal instortte dan zou ik er niet makkelijk bovenop komen, dus hield ik mezelf sterk en probeerde ik zo min mogelijk aan gisteren te denken. Mona staarde intensief naar mijn gezicht zodat ik haar blik wel moest beantwoorden.
“Je hoeft niet altijd je emoties terug te duwen,†zei ze serieus. “Soms mag je best eens huilen.â€Â
Ik keek met hernieuwde belangstelling naar het meisje. Ze had precies gezegd wat ik dacht, in andere woorden misschien, maar toch. Voor ik kon antwoorden kwam Tess alweer de woonkamer in. Achter haar liepen: Aleandro, Ralph en Dylan. De laatste twee met een reistas in hun handen. Dylan en Ralph keken een beetje verward, alsof ze niet wisten wat ze moesten zeggen en Aleandro vooral beheerst. Wat heel apart was, ik had Aleandro nooit beheerst meegemaakt. Hij was altijd mijn vrolijke, vriendelijke, dramatische, grappige, Elvis. Niet beheerst. De sprankelende ogen waren achterwege gelaten, alsof ze nooit hadden bestaan. Hij zag er uitgedoofd uit, vermoeid, verkilt. Maar waarom? Hij was dan misschien boos op Matthew, om wat hij mij aangedaan had, alleen, zo erg was dat toch niet? Ik bedoel, ik was heel kwaad op Matthew en natuurlijk nogal gekrenkt, maar Aleandro zag eruit alsof hij elk moment op de grond kon neerknallen.
“Hé, Thali,†zei hij, een beetje schor. “Alles goed?†Geen prinses, of grapje, alleen maar een korte begroeting.
“Nou, uhm… het gaat en met jou,†vroeg ik een beetje op mijn hoede. Het viel me op dat hij nog steeds de pak van gisteren droeg. De blazer was weg, maar de witte verkreukelde hemd die eronder zat, had hij nog aan, evenals de broek en nette schoenen. Hij had zicht blijkbaar niet verkleed, en aan de kringen onder zijn ogen te zien, had hij ook niet geslapen. Of in ieder geval niet veel.
“Ik heb me weleens beter gevoeld,†zei de blonde jongen na een korte stilte en hij streek met één hand door zijn verwarde haren. “Ik kom alleen even langs om deze twee hier af te leveren. Ze gaan vandaag weer naar huis en wilden afscheid van je nemen.â€Â
Zijn antwoord was heel afstandelijk, maar mijn blik schoot al eerste naar mijn beste vrienden. “Gaan jullie nu al weg,†vroeg ik onaangenaam verrast. “zo snel al?†Ik wist wel dat ze niet tot het einde van de wedstrijd konden blijven, maar dat ze maar één dag zouden blijven had ik niet verwacht.
“Ja, Thali. We hebben al genoeg onrust veroorzaakt hier,†Ralph glimlachte triest. “Bovendien is het niet wat je noemt “normaal†dat vrienden van een kandidaat hier naartoe komen. Daarin zijn wij de uitzondering.â€Â
Ik zweeg teleurgesteld.
“Trek niet zoâ€Ân gezicht.†Dylan sloeg zijn arm om mijn schouders heen. “We zullen je elke dag bellen, overladen met mailtjes…â€Â
“…en gek maken met smsâ€Âjes,†vulde Ralph grijnzend aan. “Dus missen zul je ons niet.â€Â
“Geloof me, zodra je deze wedstrijd gewonnen hebt, zul je wensen dat je ons nooit zou kennen,†grapte Dylan en hij kneep zachtjes in mijn schouders. Ik glimlachte een beetje en sloeg toen onverwachts mijn armen om hun nek heen. Door mijn miezerige lengte moesten ze hun hoofden wel buigen om niet hun nek te breken en ik kneep ze liefkozend helemaal fijn.
“Krgg…†bracht Ralph pruttelend uit, Dylan maakte een soortgelijke geluid.
“Ik hou ook van jullie,†zei ik op lieve toon. “Maar als jullie ooit nog eens, zonder het minstens drie maanden van te voren te zeggen, weggaan dan zal ik jullie, elk apart, wel de knuffeldood moeten geven.†Met een glimlach liet ik ze langzaam los.
Het eerste wat ze deden was over hun pijnlijke nek wrijven en mij een ultradodelijke blik toewerpen die ik grijnzend in ontvangst nam. De grijns betekende zowel een bewijs voor mijzelf –zie je wel dat Matthew mij niets uitmaakte- als voor de anderen. Ik had absoluut geen zin in meelevend gedrag. Daar kon ik eens niet tegen en dat was nu niet veranderd. Tess en Mona grinnikte beiden om de aanblik van Ralph en Dylan die nu elkaar omstebeurt verweten dat ze het mij niet hadden verteld.
“We moeten gaan,†deelde Aleandro plots mee. Hij schraapte zijn keel en vervolgde: “We zijn al laat en de chauffeur gaat niet voor eeuwig op ons wachtten.â€Â
“Moet jij niet eerst fatsoenlijke kleding gaan aantrekken,†vroeg Tess met een blik op zijn verkreukelde hemd. “Het spijt me om te zeggen, maar je ziet er niet uit.â€Â
“Ik weet het,†zei Aleandro verstrooid. “Maar toch moeten we gaan. Zijn jullie klaar,†vroeg hij aan Ralph en Dylan. Toen die knikten marcheerde hij met een korte afscheidsgroet de deur alweer uit. Ik bleef verrast staan, zo kende ik Aleandro niet. Wat was er met hem gebeurd? Had Matthew iets tegen hem gezegd?
“Hé, wacht eens even,†Tess volgde de blonde jongen en trok de gangdeur achter haar dicht, recht voor de neus van Ralph en Dylan. Er viel een ongemakkelijke stilte. Uiteindelijk kwam Mona in beweging.
“Iemand iets te drinken,†vroeg ze lief glimlachend, maar haar ogen stonden bezorgd. Omdat hij niet wist wat hij anders moest doen knikte Dylan en Ralph volgde. Met zâ€Ân drieën liepen ze de keuken in. Ik was in de tussentijd steeds dichter naar de deur toe geschoven en toen ik ze om het hoekje zag verdwijnen draaide ik mij voorzichtig naar de deur toe. Als ik goed luisterde kon ik nog net wat gedempte woorden onderscheiden. Een beetje beschaamd luisterde ik naar de stemmen van Tess en Aleandro.
“Je moet het haar vertellen,†zei Tess dwingend.
“Dat kan ik niet,†verweerde Aleandro zich. “Bovendien moet hij het haar zélf vertellen als hij eraan toe is, dat kan ik niet voor hem doen.â€Â
“Je weet best dat hij dat niet gaat doen, Aleandro.â€Â
“En waarom moet ik het dan gaan doen,†vroeg de blonde jongen verontwaardigd. “Ik, shit.†Hij sloeg met zijn vuist tegen de muur. Tenminste, zo klonk het. “Ik wil niet zulk nieuws aan haar vertellen na mijn nogal heftige reactie van gisteren. Dan vind ze me nog stommer dan ik al ben.â€Â
“Dat ben je…†Doordat Tess zachter ging praten kon ik ze niet meer horen en een beetje betrapt boog ik weg van de deur.
Tess en Aleandro wisten iets wat ik niet wist, daar was ik van overtuigd. Maar waarom wilde Aleandro het niet aan die “iemand†vertellen? Ik moest toegeven dat ik razend nieuwsgierig was. Maar waarom wist Tess het wel? Ik wist niet dat zij en Aleandro zo vaak met elkaar omgingen. Ik dacht eigenlijk dat Aleandro alleen mijn vriend was. Niet dat hij niet met Tess en Mona omging. Alleen, hier in Super Star stond hij toch bekend als mijn beste vriend. Het was nogal teleurstellend dat een “beste†vriend geheimen voor je achter hield. En ook nog eens nogal koeltjes tegen je deed na zijn actie van gisteren. Ik snapte er simpelweg niets meer van. Veel tijd om er over na te denken had ik echter niet, want Dylan kwam terug om mij te halen.
In de keuken was Ralph grapjes aan het maken over Monaâ€Âs theekunsten, het kleine meisje nam al die plagerijen met een serene glimlach in ontvangst.
“…en daarom,†eindigde Ralph vol zelfvertrouwen. “Drink ik thee mét melk in plaats van zonder.â€Â
“Hij is weer bezig met zijn beroemde verhaal over het theezakje,†deelde Dylan laconiek mee toen we samen de keuken in liepen. Ik grijnsde vermaakt. Ralph en zijn verhalen, ze leken wel uit een andere wereld te komen. Uit een wereld zonder drukte, geheimen en raadsels. Een leven waar ik normaal naar school ging, onderuitgezakt de lessen doorkwam met de dopjes van mijn IPod in mijn oren en verveeld naar de monotone stemmen van de leraren luisterden. Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik miste het. Ik had eigenlijk wel genoeg van al die opgemaakte plastieken mensen die vriendelijk naar je glimlachten, maar achter je rug over je roddelden alsof je de derdewereldoorlog in eigen persoon had gestart. De drang om te winnen had ik niet meer.
“Gatver,†Mona trok een vies gezicht. “Ik snap je wel, maar thee met melk, blegh.â€Â
“Je weet niet wat je mist.†Ralph was nooit beledigd, hij vatte alles positief op. En kon dat niet, dan haalde hij zijn schouders op en ging hij weer verder met een ander onderwerp. Mona grinnikte terwijl ze melk in zijn thee schonk en gaf de mok aan hem. Ralph nam een slok, verbrandde zijn tong en probeerde een gezicht te trekken alsof de thee naar een stukje hemel smaakte.
“Hmm-au-mm…â€Â
“En hoe smaakt het,†vroeg Dylan met een grijns.
“Geweldig,†zei Ralph met een pijn vertrokken gezicht en zijn duim demonstratief omhoog. Mona en ik lachten.
“Wat is er zo grappig?†Aleandro en Tess kwamen de keuken binnen. Ze probeerden luchtig te kijken en Aleandroâ€Âs vraag was ook heel nonchalant gezegd, maar ik zag dat ze gespannen waren. Aan Tess†gefrunnikt bijvoorbeeld en Aleandroâ€Âs ogen leken geen doel te kunnen vinden, zo vaak schoten ze de kamer door.
“Ralph was weer bezig,†zei Dylan. “Maar nu jij klaar bent met je gesprek met Tess, moeten wij zeker gaan?â€Â
“Klopt,†antwoordde Aleandro kort. “Laten we maar gaan dan.â€Â
Ralph klokte nog snel zijn thee naar binnen, volgens mij had hij intussen zijn hele mond gebraden, want zijn thee was nog steeds gloeiend heet. Daarna stond hij op en samen met Dylan maakte hij nog een knuffelronde voor ze met zâ€Ân drieën vertrokken. Aleandro had al die tijd geen woord gesproken.
Langzaam ging de dag voorbij. Aleandro kwam geen enkele keer in mijn gezichtsveld en Tess bleef me maar met die peinzende blik van haar aankijken. Ik werd intussen steeds depressiever en omdat ik dat niemand wilde laten merken, ging ik overdreven vrolijk doen, wat er nogal mislukt uit zag eerlijk gezegd. Maar alles was beter dan medelijdende blikken van anderen ondergaan. Nu deed niemand dat tenminste –ze zagen wel dat er een steekje los zat, maar ik had nog geen medelijdende blikken onderschept.
Toen het eindelijk avond was zat ik, zoals gewoonlijk bij een show, bij Evi en Glenn die samen mijn haar en make-up deden.
“Is er wat,†vroeg Evi terwijl ze rouge aanbracht op mijn gezicht. “Je ziet er een beetje pips uit.â€Â
Ik moest lachen om haar woordkeuze. Nee, voor Evi geen ‘verdrietig’ of ‘depressief’ bij haar was het ‘pips.’ “Het gaat wel,†antwoordde ik zorgvuldig. “Al die drukte en shows zijn nogal vermoeiend.â€Â
“Hm ja, dat is wel zo,†vond mijn stylist. “Uiteindelijk wen je er wel aan, geloof mij maar. Ik heb talloze sterren moeten helpen samen met Glenn, van beginners tot professionals en uiteindelijk komen ze er allemaal bovenop.â€Â
“Net zoals Britney Spears,†vroeg ik onschuldig.
Evi vertrok haar gezicht. “Zulke dingen hoor je niet te zeggen, Thali,†zei ze bestraffend. Ik glimlachte en liet haar verder aan mijn gezicht werken. Nadat ik helemaal klaar gestoomd was –dit keer in een strakke skinnyjeans en hip shirtje met leuke accessoires en mijn haar gestijld- kwam Aizo de kamer ingestormd om nog alles na te checken. Zoals gewoonlijk vertrok hij naar wat tevreden gemompel –â€Âgoed gedaan, jullie twee!â€Â- weer en begeleiden Evi en Glenn mij naar de eretribune, waar alle deelnemers plaats moesten nemen.
Tess en Mona zaten er al, dus nam ik plaats naast hen. Ze zagen er allebei, zoals gewoonlijk, top uit. Mijn blik gleed over de stroom van leerlingen heen en ik zag het hoofd van Matthew naast Veronique. Ze fluisterde iets in zijn oor, met haar lippen in een glimlach gekruld en hij knikte daar ernstig op. Ernstig of onverschillig, zo keek hij bijna altijd. Bijna, dacht ik, bijna altijd.
Op het moment dat ik mijn blik wilde afwenden van de twee keek Veronique op en haar ijsblauwe ogen boorden zich in de mijne. Ik schrok een beetje van de kilheid die haar ogen uitstraalden, maar dat kon ook komen doordat ik Veronique niet mocht, dat is nu nog steeds zo trouwens. Ze hield een moment lang mijn blik vast en vormde met haar door lipgloss besmeurde lippen het woordje: “Bitch.†Daarna draaide ze haar hoofd weer naar Matthew toe en gaf hem expres voor mijn ogen een kus in zijn nek. Ik draaide walgend mijn hoofd weg van hen. Misselijk werd ik ervan, kotsmisselijk. Ik snapte niet hoe Matthew het kon uithouden met zo iemand als zij, ze was vreselijk. Niet dat ik een veel betere keus was, maar waarom in hemelsnaam Veronique? Ach, soort zoekt soort blijkbaar.
Haha, dat gaat nog wel even duren, vrees ik. Had ietwat te veel dramatische buien toen ik de laatste paar hoofdstukken schreef -wat, in de eerste instantie, niet mijn bedoeling was.
Ik hoop dat het niet to much is, maar ik ben van plan dingen pas grondig te veranderen als het af is -en aangezien ik een writersblock heb de laatste tijd, plus een horde toetsen, heb ik nog steeds het laatste hoofdstuk niet geschreven ><
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Hé prinses.â€Â
Aan mijn rechterkant zag ik dat Aleandro zich naast mij had neergezet. Zijn haar zat netjes in model en hij had voor zijn doen nog redelijk normale kleding aan. Het was zijn stem die mij had doen opkijken, het klonk nog steeds niet helemaal normaal in mijn oren. Maar hij had me in ieder geval weer prinses genoemd, dat was al iets.
“Hoi Elvis,†ik glimlachte er breed bij, misschien dat, dat hem wat losser zou maken. Aleandro glimlachte triest terug en wende zijn hoofd af, intussen was Redmar Fons al op het podium verschenen. De presentator wachtte glimlachend tot hij mocht beginnen.
“Ik tel tot drie, dan gaan we in de lucht,†antwoordde een man die een camera vasthield. “Drie, twee…†hij beeldde het verder uit met zijn handen zodat Redmar wist wanneer hij moest beginnen.
“Hallo planeet aarde,†viel Redmar met de deur in huis toen we officieel live op tv kwamen. “Hier zijn we dan weer met alweer de dérde show van…†hij stopte even en riep toen enthousiast: “Super Star!†Achter de schermen werd er druk op de knopjes gedrukt en spotlights in combinatie met muziek vulde het intro van de show. We waren begonnen.
Redmar grinnikte even voor hij verder ging. “En jullie weten allemaal wat dat betekent, niet?†Hij stak zijn microfoon de kant van het publiek uit en iedereen schreeuwde instemmend.
“Dat dacht ik al,†zei de presentator vrolijk toen hij de microfoon weer naar zichzelf toe draaide. “Maar om de domoren onder ons toch nog even een korte uitleg te geven: Vandaag, dames en heren, gaan onze winnaars elk een optreden geven!†Gejuich barstte los in de zaal.
Veel mensen hadden een ticket voor deze show willen hebben, volgens de verhalen die ik gehoord had was alles uitverkocht. En als ik al die mensen zo zie dan geloofde ik dat zeker.
“Ja, ik vind het ook heel spannend,†vervolgde Redmar. “Maar voordat ik de eerste kandidaat op het podium roep moet ik iets heel triests mededelen,†hij trok een medelijdend gezicht en van alle kanten hoorde je een medelevend “aah.â€Â
“Ja, zeker “aah,†knikte Redmar. “Twéé van onze geliefde kandidaten kunnen namelijk niet mee doen. De eerste is: Miss Thalia Cole uit Nederland. Zij heeft namelijk onder het oefenen haar enkel flink verzwikt en mag niet het podium op om haar talent te laten zien, wel is ze hier aanwezig. Een andere kandidaat Mister Sorin Vesicila van Roemenië. Hij ligt ziek in bed en kan er geen stap uit doen zonder om te vallen. Omdat ze beiden niet kunnen optreden hebben hun begeleiders een filmpje gemaakt waar hun talent te zien zal zijn. Ik heb alvast een voorproefje gezien en geloof me, dat beloofd wat!â€Â
Ik glimlachte onder zijn speech door. Redmar was echt een hele, hele goede presentator. Ondanks zijn ontspannen praatje en de vrolijke manier hoe het allemaal neerzette kon ik niet volledig ontspannen. Ik wierp om de paar minuten een blik op Aleandro, hoewel ik ergens wist dat hij niet met mij zou praten onder deze show door. Anderzijds moest ik mezelf bedwingen om niet naar Matthew te gluren en betrapte ik mijzelf erop dat mijn ogen telkens zijn kan uit gleden. Ik werd misselijk van zijn gedrag en die van Veronique, maar toch blijf hij me aantrekken, bleef hij interessant.
De show gleed aan me voorbij. Als ik mij niet zo slecht had gevoeld dan had ik er zeker van genoten, maar deze keer kon ik bijna niets onthouden en er amper enthousiasme voor oproepen. Wel kon ik eindelijk ervaren hoe prachtig Mona zong. Wat een klein meisje en wat een geweldige stem. Ze had het hele publiek op zâ€Ân kop gezet. Wat me nog het meeste verbaasde was Tess. Ze danste namelijk breakdance, maar ik had haar nooit in één van onze danslessen gezien. Halverwege hield ik het even niet meer uit, ik stond op en mompelde tegen niemand in het bijzonder dat ik even naar het toilet ging. Natuurlijk struikelde ik weer eens over iemands tasje heen.
“Sorry! Ik deed het niet expres.â€Â
En na een hoop geïrriteerd gemompel en boze blikken kwam ik aan bij mijn gewenste bestemming: Het toilet. Jammer genoeg was ik niet de enige die op dit moment dacht aan een opfrissing. Veronique was op hetzelfde idee gekomen. Hebben we toch nog iets gemeen, dacht ik nog tot haar chagrijnige gezicht in mijn blikveld kwam.
Ongemakkelijk. Ongemakkelijk.
Nope, maar don’t worry. Ik ben pas net over de helft met het posten van mijn verhaal, dus ik heb nog tijd genoeg om er een eind aan te breien -ik doe het rustig aan. ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik zei geen woord en sloot mijzelf snel op in één van de wcâ€Âs voor ze me nog één van haar giftige blikken kon geven. Nadat ik op de wc-bril neerzakte bedacht ik me wat voor een wandelende ramp ik was. Niet dat ik dat niet eerder had gedacht, maar gewoon, ter bevestiging. Nou, misschien was ik wel een wandelende ramp, als het moest bleef ik wel de hele avond in het hokje als mijn barbie-blonde-vijand, oftewel de BBV niet het toilet verliet. Aan nog een aanvaring met haar was ik nog niet toe. Waarschijnlijk had God het met me te doen, want na een paar minuten hoorde ik haar hakken wegsterven en de deur op en dichtgaan. Voor de zekerheid bleef ik nog twee minuten –ja, ik had mijn mobiel erbij gehaald- op de wc-deksel zitten en opende ik daarna pas het hokje weer. Om vervolgens recht in de kobaltblauwe ogen van BBV te kijken.
Wat had ik het toch vreselijk mis als het om God ging, dat had ik eerder moeten bedenken. Ik schoof het hokje uit, met een nogal ongemakkelijke glimlach op mijn gezicht en hield één hand houterig omhoog.
“Hoi,†kwam het droog uit mijn mond. Tussen mijn plannen om weg te rennen of pepperspray in haar ogen te spuiten door kwam BBV dichterbij en begon mij geniepig aan te kijken.
“Wel, wel, wel, wie hebben we hier,†zei ze uit de hoogte. “Miss Thalia Cole, wat jammer toch dat ze niet had kunnen optreden vanavond.â€Â
“Hoor eens, als je nog steeds boos bent over Matthew en mijn,†begon ik uiteindelijk. “Ik wist het niet, oké. Ik wist nergens van en ik zal het niet meer doen. Het spijt me verschrikkelijk voor wat er gebeurd is.â€Â
“En waarom zou ik jou geloven,†vroeg BBV- ik bedoel Veronique met haar perfecte wenkbrauwen opgetrokken. “Nee, geloven zal ik je niet. Maar ik wil al een tijdje met je praten en ik vind dat dit de perfecte gelegenheid is.â€Â
Ik niet.
“Waarover,†vroeg ik hardop, op mijn hoede. Dit was nog erger dan die soapseries die mijn moeder altijd keek. Je weet wel, met dat dramatische geluideffecten en overdreven acteurs, enzovoort. Erg deprimerend allemaal, moet je, je voorstellen hoe erg dit dan wel niet was.
“Luister,†begon Veronique op neutrale, bijna aardige toon. “Ik weet dat jij denkt dat Matthew die kus meende- “
Nou eigenlijk niet, dacht ik.
“-Maar dat is dus niet zo,†ging ze verder. “Kijk het zit zo: Matthew is net zoals ik. Wij geven niet om andermans gevoelens of ambities. Het enige wat telt is wijzelf. Matthew gaf niet eens om jou, laat staan dat hij je leuk vond. Hij wilde gewoon weer even wat avontuur in zijn leven, weer iemand die hij kon veroveren. En toen hij je eenmaal had, hoefde hij je niet meer. Zo gaan die dingen,†sloot ze af op meelevende toon. “Dus denk nu niet dat hij er spijt heeft of wat dan ook. Hij heeft het gedaan en nu is het over.â€Â
“Wat is je punt,†vroeg ik verward. Waarom deed ze zo vriendelijk?
“Je snapt het niet,†zei Veronique en ze schudde haar hoofd. “Matthew geeft alleen om mij.â€Â
Huh? Ik volgde het even niet meer. Eerst ging ze een heel verhaal ophangen dat mensen zoals zij en Matthew niemand konden liefhebben en dan zegt ze dat Matthew wel om haar gaf? Raar kind.
“Alleen om mij,†vervolgde ze met nadruk. “Hij heeft gezien dat ik net zo ben als hij is en zag in mij een soort bondgenoot, dat groeide weer uit tot meer.â€Â
Ze was gek.
“Blijf voor je eigen bestwil uit zijn buurt, oké?†haar ogen vernauwden zich een beetje. “Bemoei je niet meer met hem. Je bent niets voor hem,†eindigde ze scherp voor ze het toilet uitliep, mij sprakeloos achterlatend. Sommige mensen waren echt niet te geloven gewoon. Veronique deed me denken aan een opstandige schildpad, die ik in de groep acht op de basisschool had. Die wilde ook nooit luisteren, beet mij altijd in mijn vinger en staarde me vanachter het glas geniepig aan. Gemeen beest was dat zeg. En dat terwijl ik schildpadjes altijd zulke leuke dieren had gevonden.
“Thali?â€Â
Het was Aleandro. Aleandro die op zoek was naar mij. Ik duwde het vervelende gesprek even uit mijn gedachten en opende de deur van de het toilet met een glimlach.
“Hé Elvis, ik ben hier.â€Â
Aleandro glimlachte en trok me uit de het toiletruimte. “Kom hier, gek. Waar bleef je zo lang? Zat je vast op de wc, kon je het hokje niet meer openen of moest je een enorme puist gaan camoufleren?â€Â
Ik grinnikte. “Nee, ik kwam een schildpad tegen.â€Â
17. Ik moet je iets vertellen…
De dagen gingen voorbij. Voor ik het wist was show vier alweer om. Beelden van ons werden de hele wereld ingezonden en Veronique zat haast vastgeplakt aan Matthew, zo vaak zag ik ze samen. Ik bemoeide mij maar niet meer met hen, met zulke mensen wilde ik niet omgaan. Ze verdienden elkaar.
Lucian had ik niet meer gesproken. Na de show had ik geen behoefte meer om buiten mijn appartement te komen. Ik had een briefje neergelegd en daarin uitgelegd dat ik wat tijd voor mijzelf nodig had en dat ik, als ik eraan toe was, weer zou verschijnen. Ik voelde aan dat hij mij zou begrijpen. Het was steeds moeilijker te beseffen dat Lucian misschien wel Matthew was. Lucian was altijd begrijpend, lief en zorgzaam geweest. Met Lucian kon ik lachen, mijn verhaal uitten, dingen vertellen die ik niemand had verteld. Dat kon Matthew niet zijn. Dus nam ik aan dat Lucian Kinai was. Helemaal zeker wist ik het niet, misschien was het wel heel iemand anders. Ach ja, ik besloot er niet meer over te tobben.
Wat Tess en Aleandro die keer in de gang hadden besproken wist ik ook nog steeds niet. Eigenlijk was ik een zielig hoopje vuil dat alleen nog maar in haar bed kon liggen. Tess moest al haar trucjes uit de kast halen om mij nog elke dag uit bed te kunnen krijgen en met het dagprogramma mee te laten doen. Mijn moeder merkte aan mijn stem dat ik depressief werd, maar toen ze voorstelde om mij terug te halen zei ik dat alles wel goed kwam. Alles kwam goed op het einde, zo ging dat. Maar dat was niet nu.
“Ik heb het gevoel dat je, je niet meer zo veel inzet als in het begin,†Anna keek mij streng aan vanachter haar brillenglazen. “Is er iets gebeurd dat al die enthousiasme doet wegvloeien?â€Â
Ja, ook Anna had door dat ik zonder levenslust zat. Kon dan niemand mij gewoon met rust laten? Ik rolde denkbeeldig met mijn ogen. Wat was ik toch weer belangrijk –kuch, kuch.
“Het is goed, Anna,†zei ik zorgvuldig. Ondanks al die vragen wilde ik haar niet ongerust maken. Anna was een prima begeleider en ik mocht haar al vanaf het begin. “Ik moet alleen iets verwerken- “ Bijvoorbeeld dat een jongen mij gebruikt heeft. “Maar het komt allemaal goed.†Nadat ik hem en zijn vriendin naar de diepste ondergronds kerkers van de aardbol had gestuurd.
“Ik hoop dat je gelijk hebt,†zei mijn begeleider ernstig. “Over drie dagen is de vijfde show alweer. Ik wil niet dat je door dit gedrag- “ ze wierp me een verontschuldigende blik. “ –weggestuurd wordt. Ik heb hoge verwachtingen van jou, meisje.â€Â
Hoogst amusant, als je begeleider in één keer, in haar werkkamertje, op de kroppen kwam met nieuws als deze. Hoge verwachtingen van mij? Ik moest moeite doen om niet naar Mona te rennen, haar dit lachwekkende nieuws te vertellen en dan met mijn wenkbrauwen te wiebelen. Dat was mijn nieuwe tik, een wenkbrauwiebel.
“Ik zal mijn best doen, Anna,†zei ik intussen tegen mijn ernstig kijkende begeleider. “Het komt wel goed, heus.â€Â
“Dan zal ik maar op je woord vertrouwen,†besloot Anna en ze stond op. “Ik wil best nog wat langer met je praten, Thalia. Maar ik heb nog wat besprekingen voor de vijfde show met wat mensen, dus dat gaat wat lastig worden.â€Â
“Het is al goed,†ik stond haastig op en snelde de deur uit. “Doeg!â€Â
Voor ik het wist knalde ik weer tegen iemand op. Een lang persoon, die ik jammer genoeg herkende. Matthew. Ik wreef over mijn hoofd, wierp hem een ultra-dodelijke-blik toe en wilde door lopen. Ik werd echt goed in die dodelijke blikken, eer ik hier klaar was, was ik een ware professional. Genoeg over dodelijke blikken, ik moest hier zo snel mogelijk wegwezen en het liefst zonder in Matthewâ€Âs ogen te kijken.
ik blijf volgen.. het blijft spannend :D
Dankjewel! ^^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Thalia.â€Â
Ik bleef staan. Wat was ik toch een oelemeloen! Waarom was ik blijven staan? Ik hoorde helemaal niet te blijven staan door zijn stem. En die rare kriebel in mijn buik hoorde al in mijn veertigste vorige leven, niet in deze. Toch bleef ik staan, stokstijf met gespannen schouders.
“Het spijt me. Voor alles.â€Â
Het speet hem, galmde het na door mijn hoofd. Het speet hem? Dat was alles? Hij zei het hoogstwaarschijnlijk alleen maar om zijn geweten te sussen. Dit was geen verontschuldiging, dit was een verklaring. Ik wilde niet inzien dat hij het meende. Want dat kon niet, niet nadat hij mij gekwetst had, ik een deuk in mijn zelfvertrouwen opgelopen had. Dat wilde ik niet meer zin. Het was zijn schuld, zijn fout, daar moest hij ook voor boeten. Vliegensvlug draaide ik me om, mijn ogen schoten vuur.
“Ik haat je,†spoog ik naar hem. “Ik háát je!†En vervolgens vluchtte ik de gang uit.
Één dag later: In de danszaal; met een hoofd van een oorwurm als je het zo nodig wilt weten.
Niemand had mij verteld dat ik zo snel de danslessen weer moest volgen. Had ik het geweten dan had ik mijn opmerking tegen Matthew wel voor me gehouden. Het was uiterst ongemakkelijk, zo ongemakkelijk dat het twaalf aan geeft in de schaal van richter die maar tot tien gaat. Eigenlijk was het ook niet mijn plan geweest om hier naartoe te gaan, zodra ik ervan gehoord had nam ik me al voor om ziek te zijn op deze dag. Tot mijn *niet voor kinderen bestemd* had Tess weer een smoes bedacht. Ze had tegen mij gezegd dat Matthew niet meer de lessen gaf.
Ik snoof weer als ik eraan terug dacht. Natuurlijk gaf hij dat wel en toch was ik erin getrapt. Hij oude clubje was er weer, inclusief BBV met haar dodelijke blikken. Gelukkig was de tweeling er ook nog, hun grapjes kon ik nog wel waarderen. Tess zou vanavond veranderen in een pannenkoek –Hollandser kon gewoon niet- daar kon je van op aan.
Maar goed, Matthew was nog niet gearriveerd, dus al die voorstress was eigenlijk nergens voor nodig. Ik heb geleerd dat je stress moest hebben op het juiste moment, anders was het zonde.
Gotterdegod. De deur ging open: dit was het moment dat ik in de stress mocht schieten. Het was niet Matthew.
Niet. Matthew.
Niet. Matthew.
Het was hem niet! In plaats daarvan stond er een nogal klein meisje –kleiner dan ik! Grote schok hier zo- met paars, kort piekhaar en een vrolijke grijns in de deuropening. Haar grijze ogen stonden ondeugend en ze wandelde naar binnen alsof ze de koningin zelf was.
en ik wil nog steeds weten hoe dit verder gaat..
Toevallig keek ik na een hele tijd gisteren weer op deze forum en zag je berichtje =]
Na de vakantie -zeg maar reisvakantie,niet de hele vakantie- ben ik gestopt met hier posten omdat ik het verhaal namelijk wilde uitgeven -ja, het is af!
Maar uiteindelijk ga ik dat toch maar weer verder met posten, want heb besloten dat het toch nog wel wat ervaring vergt voor je een heeel goed boek kan schrijven en dit verhaal is toch wel mijn eerste verhaal, dus wil ik het voor mezelf houden :]
* * * * * * *
“Hoi, hoi,†zei ze grijnzend nadat er een grote, verbaasde stilte was gevallen. “Ik ben Lin! Assistente van Matthew, dus jullie zijn de leerlingen van Hollanda? Ah, ik zie het al: allemaal bleekscheten. Behalve jij daar,†ze knikte mij toe. Ik glimlachte –ja, mensen. Het grote wonder was op aarde neergevallen, voor het eerst sinds dagen lachte ik weer! Veronique merkte het waarschijnlijk en stuurde –om mijn glimlach te compenseren- weer een utra-dodelijke-blik.
“Zo,†Lin plofte uitgebreid op de grond neer en gooide haar spullen naast zich neer. “Jullie zijn wel stil, zeg. Zijn alle Hollanders zo?â€Â
Achter mij hoorde ik de tweeling geschokt naar adem happen. Zij, die werden uitgemaakt voor stille mensen? Dat werd een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis.
“Nee,†deed Veronique uit de hoogte, enigszins neerbuigend. “Zo zijn we over het algemeen niet.â€Â
“Aha,†Lin was nog steeds niet van haar stuk gebracht door Veronique, had zelfs geen interesse voor het blonde meisje. Intussen kwam de tweeling in actie.
“Jij durft wel, hé,†begon Remco.
“Ons gewoon stil noemen,†vulde Aaron zijn broer aan. Ze gingen in een kringetje om het meisje heen staan –voor zover dat kon met zâ€Ân tweeën. Lin glimlachte vriendelijk, maar toen verscheen er een frons op haar gezicht. Ze greep Aaron bij zijn shirt en trok hem dichterbij. Oké, -haha- dat was grappig. Aaronâ€Âs gezicht was hilarisch toen hij neus aan neus met Lin stond, die van zijn tweelingbroer ook trouwens.
“Je hebt een vlek op je neus,†mompelde het paarsharige meisje en ze wreef met de punt van haar mouw over zijn neus. “Zo. Flinke jongen.â€Â
Aaron stond op alsof de wereld verging. Volgens mij was dat ook zo, geen enkel meisje had hem in zijn hele leven “flinke jongen†genoemd. Een ware afknapper.
Vlak daarna ging de deur open en stapte Matthew de kamer binnen. Mijn gezicht bereikte weer de min vijftienhonderd graden Celsius, een glimlach was nergens meer te bespeuren. Veronique leefde intussen op, met een enorme lach op haar gezicht trippelde ze naar hem toe, vastbesloten om hem een kus op de mond te geven, het liefst recht voor mijn neus. Maar net op het laatste moment draaide Matthew zijn hoofd weg, waardoor de kus op zijn wang terecht kwam. Wie? Wat? Hoe? Waarom? Waarom draaide hij zijn hoofd weg? Ik dacht dat hij haar ook leuk vond? Niet over nadenken, Thali. Ze zijn het niet waard. Ze zijn het niet waard.
“Lin, je bent er al,†zei Matthew nadat hij zich had losgemaakt van Veronique met een verraste glimlach. Het kleine meisje knikte ondeugend, ging soepel weer omhoog staan en schaarde zich naast hem.
“Jongens, dit is Lin. Mijn assistente en evenals nichtje,†kondigde Matthew aan.
“Si,†knikte Lin op zijn woorden. Ik stond met een mond vol tanden. Zijn nichtje? Veronique staarde naar het paarsharige meisje alsof ze niet kon geloven dat zoâ€Ân ding –ik beredeneer even vanuit de hersens van een schildpad- familie kon zijn van háár vriendje, of iets dat erop moest lijken. Aaron was nog niet over zijn trauma heen en Remco stond met een grijns zijn broertje op te lappen. Ik was de eerste die weer in de wereld der levenden kwam.
“Hoi.†Droog, Thali, heel droog. Meer kreeg ik er niet uit.
Lin grijnsde me vrolijk toe. “Hola niña,†zei ze opgewekt tegen mij en daarna tegen Matthew: “Was dat het meisje dat je zo leuk vond?â€Â
Acute paniekaanval. Matthew keek me niet aan, maar schudde langzaam, glimlachend zijn hoofd. Betekende dat een nee, of was het een grapje? Vlak na die impulsieve gedachte kon ik mijzelf wel voor mijn hoofd slaan. Natuurlijk betekende het nee, waar was ik met mijn domme kop. Bovendien haatte ik hem, kon ik hem niet uitstaan, verbande ik hem naar de diepste kerkers van de aardbol. Geen twijfel bestond erover. Matthew en ik, dat zou nooit iets worden. Gewoon nooit, nooit.
Intussen was Veronique ook weer in de wereld der levenden teruggekeerd en ze stormde als een dolle stier –hoewel ze toch echt een meisje was, meisjes waren over het algemeen koeien bij dit soort, maar goed- op Lin en Matthew af. Ze greep bezitterig de donkerharige jongen zijn arm en stuurde Lin één van haar dodelijke blikken. Jeetje, een bondgenoot ik was niet meer haar enige doel. Lin toverde onbezorgd een stralende glimlach op haar gezicht.
“Ah, ik zie het al. Je hebt nog steeds die vreselijke smaak voor vriendinnetjes als vroeger. Ik dacht dat het eindelijk verbeterd was,†ze schudde treurig haar hoofd en Veronique brieste verontwaardigd. Ik neem mijn woorden terug, dat blonde meisje was geschapen om een stier te zijn. Lin vond de hele situatie nogal grappig zag ik en zelfs bij Matthew verscheen een glimlachje hoewel hij die tegen probeerde te houden. Nu ik erover nadacht, Matthew leefde echt heel erg op nu Lin er was. Hij glimlachte zelfs. Denkbeeldig gaf ik mijzelf een kopstoot –ja, dat gaat inderdaad moeilijk, met je zelf kopstoten. Ik moest echt ophouden om zo over Matthew te denken. Om elk dingetje dat hij deed te analyseren. Ik wilde het niet, ik werd er gek van en toch gebeurde het. Het leek wel alsof hij mij in zijn ban had of zo. Oef, dat was een best wel beangstigende gedachte.
Aaron, ook weer in de wereld der levenden, kuierde naar Lin toe, hield zijn hoofd heel dichtbij de hare en vroeg met lage stem: “Hoe oud ben jij, Signorita?â€Â
“Veertien,†zei Lin achteloos. “En Signorita is trouwens Italiaans, ik ben Spaans.â€Â
Godv- veertien!? Als ik een drankje vasthad, dan was het glas zeker uit mijn handen gevallen van verbazing. Ik had haar minstens zestien geschat, ze maakte zoâ€Ân volwassen indruk.
Veertien. Dus.
Achter Aaron struikelde Remco intussen over zijn eigen benen heen en knalde neer op de grond. Lin trok een wenkbrauw op en wende zich weer naar haar neef.
“Rare mensen hoor, die gasten uit Hollanda.â€Â
Veronique zond haar weer een dodelijke blik en schurkte nog dichter tegen Matthew aan. Die trok een gezicht en duwde haar zachtjes aan de kant. “Kom op Veronique, we moeten beginnen.â€Â
“Precies. Buitenlands meisje, jij mag naast mij komen staan,†Lin liep naar mij toe en trok me mee naar een lege plek in de kamer alsof we de beste vriendinnen waren.
“Ik het Thalia, trouwens,†mompelde ik nog door haar snelle woordenstroom Spaans. Ze vroeg waarschijnlijk iets aan Matthew in haar moedertaal. Matthew fronste zijn wenkbrauw en schudde geïrriteerd zijn hoofd. Lin haalde haar schouders op.
“Dan niet,†ze draaide zich naar mij om. “Thalia was het?â€Â
Ik knikte.
“Oké,†ze sprong nog net niet een gat in de lucht. “Thalia, jij bent mijn speciale project. Ik mag jou wel!â€Â
Een “speciaal project†zijn van een veertienjarig meisje met paars piekhaar, was dat goed of slecht nieuws?
“We gaan beginnen,†Matthew klapte in zijn handen om ieders aandacht te vangen. “Lin, als je zo vriendelijk wilt zijn?â€Â
“Natuurlijk,†Lin gaf mij nog een knipoog en ging vooraan staan. Ze knikte naar Matthew ten teken dat ze er klaar voor was en haar neef draaide het volume omhoog. In my Head van Jason Derulo schalde door de ruimte en het tengere meisje begon te dansen. Het was fascinerend om naar haar te kijken, ze danste net als Matthew alleen dan in de meisjesvorm. Behalve dan dat Matthew meer ervaring had, hoewel je dat bijna niet zag. Lin, was leuk om naar te kijken. Ze was één brok energie en alles wat ze deed zag er heel oprecht uit. Ze was, zo ongeveer, Matthewâ€Âs tegenpool, maar toch weer hetzelfde. Aan het einde van het dansje maakte ze een zwierige buiging.
AAAAAAHHHHHH :D:D eindelijk weer goed leesvoer ;D
Heh heh, dank u^^
* * * * *
“Uitslover,†mompelde Veronique tussen neus en lippen door, hoewel met minder zelfvertrouwen. Zelfs zij had gezien dat Matthew dol was op zijn nichtje. Lin en hij waren net broer en zus. Behalve dat Lin leefde en zijn zusje niet. Misschien was zij degene geweest die hem door die periode had gesleept. Met haar vrolijke, scherpe karakter. Ik werd echt gek van mezelf.
Ik.
Moest.
Geen.
Medelijden.
Met.
Iemand.
Zoals.
Hij.
Hebben.
“Graag gedaan. Graag gedaan,†zei Lin vrolijk en toen tegen mij. “Trouwens niña, vind jij niet stiekem mijn neef leuk? Jij ziet er veel vriendelijker uit dan zijn blonde vriendin die hij nu heeft, ze blijft me maar van die gemene blikken sturen,†Lin wachtte even op de dodelijke blik die nu moest volgen. Ja, daar had je hem al! En ging verder. “Zie je?â€Â
“Lin, ik zei al dat je, je erbuiten moest houden,†zei Matthew vermoeid. “Dit bespreken we later, oké?â€Â
“Nee, joh,†wuifde Lin zijn bezwaren weg. “Jullie passen hartstikke goed bij elkaar en ik vind haar ook nog eens aardig! Dat komt niet vaak voor,†voegde ze fluisterend tegen mij eraan toe.
“Lin,†zei Matthew nog eens, waarschuwend ditmaal. “Hou je in.â€Â
Veronique begon intussen weer in haar stiervorm te veranderen en ik deed een stapje naar achteren, ontploffingsgevaar mensen. Ik moest toegeven dat het nogal warm begon te worden in de kamer. Matthew was niet de enige die last had van schaamte. Lin was zeker energiek.
“Eh… Lin, ik vind Matthew niet leuk, sorry,†zei ik om haar tegen te houden.
“Niet,†zei Lin beteuterd. “Maar jullie hadden toch gezoend?â€Â
“Dat stelde niets voor,†lachte ik nerveus, maar ik kon de schaamte niet onderdrukken. Mijn gezicht was vast en zeker tomatenrood. “Je neef wilde alleen een spelletje met mij spelen, maar het is al goed. Als hij zo nodig zijn hele leven lang spelletjes wilt spelen met meisjes moet hij vooral zijn gang gaan, maakt mij niet uit.â€Â
God-jan-dokus-kwak-nog-aan-toe.
Dat had ik toch niet echt hardop gezegd? Matthew draaide langzaam zijn hoofd naar mij toe en staarde mij berekenend aan. Jeempie, waarschijnlijk wel dus. En volgens mij was hij er niet zo blij mee. Lin, even onschuldig als altijd, stond met een engelengezicht naast mij.
“Ik speel een spelletje met jou,†bracht hij uiteindelijk ongelovig uit. “Jij weet niet eens half waarover je praat.†Zijn stem klonk vol ingehouden woede.
“Ik hoef de andere helft niet te weten,†bracht ik nijdig uit. Zo maar zeggen dat ik dom was, of zo ongeveer in ieder geval. “Ik weet al genoeg over jou.â€Â
“Oh ja en wat dan wel,†zei hij, iets harder dan had gehoeven. Geen reactie van de stier.
“Dat je niet eens een normale relatie kan hebben, altijd een masker voor je gezicht lijkt te hebben en je vrienden verraad.†Dat laatste was een steek onder water. Aleandro. Helemaal niet de bedoeling, hij moest het gewoon even weten. Iemand moest hem toch de waarheid vertellen?
“Helemaal mis, betweter,†zei Matthew kil. “Helemaal mis. Voor als je het wilt weten: Ik heb inderdaad de laatste paar jaren veel vriendinnetjes gehad, maar voor die tijd had ik wel iemand. Voor mijn zusje verongelukte als je het wil weten,†voegde hij eraan toe. Ik schrok. “Maar dat nieuws heb je waarschijnlijk eerder gehoord,†haalde hij uit mijn expressie.
“En hoe zou jij reageren als door jóú toedoen je zusje verongelukt, nou? Ieder reageert anders op het verlies van een dierbare en iedereen heeft het recht om te reageren hoe hij of zij wil. Waarom heb jij dan kritiek op hoe ik reageer? Dat ik niet meer kan lachen om alles en soms in mezelf gekeerd ben is toch geen misdaad, of wel soms?†hij staarde me doordringen aan en draaide zich toen om. “Over dat laatste ga ik het niet eens hebben, daar heb jij niets mee te maken. Jullie mogen gaan, we gaan een andere keer verder met de les.â€Â
Zonder iets te zeggen verliet hij de kamer.
Ik voelde mij misselijk worden. Voor het eerst praatte Matthew zelf over zijn zusje en deelde hij zijn gevoelens met mij. Maar ik voelde me allesbehalve goed.
“Dat laatste gaat mij wel aan,†riep ik hem nog na, met een vervormde stem. “Het is namelijk niet alleen Aleandro die je hebt verraden. Ook mij.â€Â
Het was inmiddels al avond geworden. Ik had de hele dag kniezend mijn programma afgelopen. Het viel niet mee, een discussie met iemand voeren en dan ook nog eens ongelijk hebben. Deprimerend. Zwaar deprimerend.
En wat doet een meisje als ze zwaar gedeprimeerd is? Juist, dan eet ze een bak Häagen Dazs ijs, het liefst voor de televisie met een film op. Nu was ik niet helemaal het doorsnee meisje. Dus in plaats van een Romantische komedie stond Avatar –jammer genoeg niet 3D versie- op. Ik zat net in de actiescène waar de aardlingen in gevecht gaan met de lokale bewoners van het ontdekte Pandora. Geweldig, totdat de bel ging en ik moest opstaan.
“Snel, snel, hoe zet je dit ding ook al weer op pauze,†gilde ik al hupsend in paniek naar Tess die de hele avond al een document aan het bestuderen was.
Ze keek niet eens op. “Gewoon, op het pauzeknopje.â€Â
Zo ver was ik nu ook weer wel. Gelukkig kwam Mona, mijn reddende engel, alweer aangedribbeld en ze nam de afstandbediening over. Net toen er weer een geweldige explosie op het beeld verscheen drukte het meisje op pauze. Zodat je allemaal vliegende Pandora-bewoners, over het beeld verspreid, zag vliegen. Ik trok een gezicht en liep naar de voordeur.
Deur open.
“Prinses!â€Â
“Hola niña!â€Â
Deur dicht.
Geen Lin, niet op dit moment, ze was het nichtje van Matthew. Wat moest ze nu wel niet van mij denken? Vast en zeker niets goeds. Ik stond onbewegelijk, met mijn hoofd knarsend om het dilemma, haast gebeeldhouwd te denken toen Tess de gang in kwam. Ze trok een wenkbrauw op.
“Waarom is de deur nog dicht?â€Â
“Ik weet het niet,†antwoordde ik verward, een beetje stotterend. “Moet ik… open doen?â€Â
“Dat lijkt me wel, ja,†zei Tess, zorgvuldig articulerend, alsof ik een klein kind was. “Wanneer was je dat van plan te doen.â€Â
Ik kwam weer uit mijn verwarde toestand en deed vliegensvlug de deur weer open. Lin en Aleandro. Het paarsharige meisje met een stralende glimlach, Aleandroâ€Âs lach stond een beetje te plagerig naar mijn zin.
“Ook hallo,†zei de blonde jongen lachend. “Schrok je soms van mij lelijke hoofd dat je de deur weer dicht knalde?â€Â
“Tuurlijk niet,†mompelde ik beschaamd en ik duwde de deur nog wat meer open. “Kom binnen.â€Â
“Cool is het hier zeg,†zei Lin terwijl ze de kamer binnenstapte. “Maar ik heb toch liever Spanje, daar is het veel warmer. Sneeuw is natuurlijk wel leuk om een keer mee te maken, maar die bittere kou, daar ben ik niet voor gemaakt,†ze rilde en wreef met haar handen over haar armen die in een dun vestje gehuld waren. Vond je het gek, met zo’n vestje, schoot het door mijn hoofd.
Maar ze had wel gelijk: Het was hier echt niet normaal koud. Aangezien het nu al bijna winter was, nog een paar dagen als het goed was en we hoog in de bergen zaten, sneeuwde het hier al. En de tempraturen waren al enkele graden onder de nul.
“Wij hebben elkaar niet ontmoet,†enthousiast schudde Lin Mona’s hand, Mona was maar enkele centimeters kleiner dan het tengere Spaanse meisje.
“Hé Tess!†Verbluft zag ik Tess naar Lin glimlachen. Hoe hadden zij elkaar ontmoet? “Ik wist niet dat je samen met Thalia een kamer deelde, gezellig!†Lin maakte het zichzelf gemakkelijk en plofte neer op de bank. Ze nam de afstandsbediening, drukte in één keer op het goede knopje en begon etend uit mijn bak Haägen-Dazs ijs de film verder te kijken.
“God, I love that girl,†bracht Aleandro grijnzend uit. “Ze is altijd zo lekker zichzelf.â€Â
Ik staarde hem verbijsterd aan en zei zachtjes: “Het is Matthews nichtje!â€Â
“Dat weet ik,†zei Aleandro tevreden. “Het is oké. Ik en Matthew zijn weer goed.â€Â
“Nou, ik en Matthew dus totaal niet,†zei ik nors. “En hoe komt het dat jij en Matthew weer vrienden zijn? De laatste keer dat ik jullie samen zag kon je hem wel neerschieten,†gelijk voelde ik spijt dat ik hardop had gezegd. Ik was immers de reden geweest dat hij zo reageerde. Waarom deed ik zo gemeen tegen iedereen?
aaahhh, komt ie lief doen doet ze gemeen xD
ik wil meeeeeerr lezennnn! geweldig verhaal :P
hihi, dankje^^
* * * * *
“Ja… dat,†Aleandro kuchte even. “Ik moet je iets vertellen, Thali. Iets belangrijks.â€Â
“Hè, hè,†Tess kwam glimlachend onze kant op. “Dat mocht eens tijd worden.â€Â
“Tijd worden, tijd worden voor wat?†Ik keek haast scheel, maar ze mochten niet doorhebben dat ik al zo ongeveer wist dat ze iets voor mij achterhielden.
“Ik weet dat je weet dat er iets is, Thali. Dus je hoeft niet scheel te kijken.â€Â
Juist. Ik had moeten weten dat Tess mij meteen doorhad.
“Eh, ja… wat wilde je mij vertellen, Elvis,†vroeg ik snel. Aleandro boog zijn hoofd en mompelde iets. Hij was alles behalve op zijn gemak.
“Hé guys! Hebben jullie misschien nog popcorn,†riep Lin vanachter de televisie. “Ik heb het ijs al op!â€Â
“Sorry, de popcorn is ook al op,†riep Tess terug. “Je zult het met die bak ijs die je al op hebt moeten doen.â€Â
“Aah,†klonk Linâ€Âs stem teleurgesteld. “Nou, goed dan. Goede film trouwens.â€Â
Tess glimlachte en trok Aleandro en mij de keuken in. “Goed, hier worden jullie niet gestoord. Aleandro, je zegt het, anders doe ik het en dat gaat ze niet leuk vinden.â€Â
Aleandro knikte mat. Tess glimlachte mij bemoedigend toe en verliet toen de keuken.
Aleandro streek mijn één hand door zijn blonde haar en kuchte weer. “Je weet toch die avond dat ik boos op Matthew werd omdat… omdat hij jou kuste.â€Â
“Ja, vrij goed,†ik knikte. “Goede tijden waren dat.â€Â
Aleandro grinnikte even, maar werd toen weer serieus. “Ik werd boos omdat ik vond dat hij jou gebruikte, aangezien hij iets met Veronique zou hebben. Alleen dat is niet waar…â€Â
“Wat is niet waar,†vroeg ik, verward.
“Je moet weten dat Matthew heel erg door de media beïnvloed wordt. Hij kan niet meer zo maar iets kiezen, hij moet meerwerken en doen wat anderen zeggen. Die relatie met Veronique is een mediastunt om haar hoger op de lijst te krijgen.â€Â
“Een mediastunt,†bracht ik ongelovig uit. “Hebben ze geen relatie?â€Â
“Nee, alleen voor de bladen en televisie, maar niet in het echt.â€Â
“Maar met de danslessen en die jaloerse blikken van Veronique,†zei ik snel. “Veronique doet alsof ze echt iets hebben. Heeft hij dan een andere vriendin?â€Â
“Nee, hij heeft geen andere vriendin meer gehad sinds het begin van deze wedstrijd. En hij was ook meer met jou bezig dan met andere meisjes.â€Â
“Met mij,†vroeg ik een tikkeltje te hoog.
“Ja,†zei Aleandro na een moment van stilte. “Je lijkt op zijn zusje, weet je nog?â€Â
“Oh, ja,†zei ik snel, voordat hij meer vragen ging stellen.
“Hoewel ik de kus wel een beetje had zien aankomen, hij begon je steeds leuker te vinden, weet je. Op in niet zo broer-en-zus-leuk-manier. Hij begon je echt leuk te vinden.â€Â
Ik kon niet eens iets uitbrengen, zo verbaasd was ik.
“Maar Matthew wil je niet pijn doen, hij nogal wat meegemaakt en een normale relatie met zijn roem is niet mogelijk. Bovendien zei hij vandaag tegen mij dat jij hem niet eens leuk vond, dus laat hij je met rust. Hij zei dat hij nog een ander meisje had ontmoet, die niet naar hem keek als een beroemdheid, maar om wie hij was, ik weet haar naam alleen niet meer. Volgens mij was het iets met een M. Maar goed, dat is de reden dat hij je liet gaan.â€Â
“Hij deed wat… ?â€Â
Aleandro glimlachte triest. “Hij deed het niet alleen voor zichzelf, maar ook voor mij.†Met die woorden verliet hij de keuken en liet hij mij achter. Voor hem? Waarom deed Matthew het in hemelsnaam voor Aleandro? Ik zakte langzaam neer op de keukenstoel. Dit kon gewoon niet waar zijn, ik kon het niet bevatten. Was die kus gemeend geweest?
