Hooi,
Uhm, ik schrijf soms dus verhalen voor mezelf, en ik wou kijken wat mensen ervan vonden. Ik ben nu een nieuw verhaaltje aan het schrijven, die ik hier dus stukje voor stukje wil posten.
Dit is de eerste keer dat ik een van mijn verhalen op het internet zet, dus pleaase niet al te critisch zijn?
Dit is mijn eerste stukje:
Met mijn benen gekruisd zit ik op een stoel in de lunchkamer van college de Fermant, mijn middelbare school. Ik grabbel wat in mijn Marc Jacobs handtas, vis een uitklapbare clinique spiegeltje eruit, en breng een dun laagje lichtroze lipgloss aan. Met een luide, aandachttrekkende klap doe ik het spiegeltje weer dicht en glimlach ik met spierwitte tanden naar de mensen die aan mijn tafel zitten. Ik trek zachtjes aan een van mijn grote, goudbruine krullen en laat hem weer los terwijl ik om me heen kijk. Tegenover me zit Celine, die op een irriterende manier af en toe naar mij kijkt en lacht. Ze maakt nu voor het miljoenste keer een nieuwe staart in haar lange, zwarte, haar die ze beter gewoon los kan laten. Ik kan me nog de tijd herrineren dat ik stikjaloers was op haar haar, haar enorme bruine ogen en haar vlekkeloze, donkere huid. Ik lach een beetje in mezelf. Naast Celine zitten Marie, Heleen, en Josephine, haar Celine- wannabe- clique. Elke keer dat Celine weer een nieuw staartje maakt, zie je hun onzeker kijken of zij dat ook moeten doen.
Naast mij zit Robert, de populairste en knapste jongen van de derde klas. Hij is mijn mobiele nummer in zijn telefoon aan het zetten terwijl hij die van hem in mijn mobiel zet.
Tevreden denk ik na. Ik zit aan de tafel met de populairste mensen van de school, krijg het nummer van deknapste jongen die ik ooit gezien heb, en, al zeg ik het zelf, zie er geweldig uit.
Een jaar geleden was alles anders. Toen wist Robert waarschijnlijk niet eens dat ik bestond. Ik keek op tegen Celine en haar clique, en zou nooit bij hun aan tafel durven zitten. Ik was dik, lelijk, onpopulair, en onopvallend.
“Oh, mijn god, Celine. Kijk dan naar Redal.†Met een rood hoofd kijk ik op. Celine staat giechelend naar mij te wijzen. “Haha, check die benen dan! Flubber, flubber!†Ze stoot Josephine aan, die abrupt begint te schaterlachen.
Reactiees?
i wanna have more (aaa)
meer meer meer
“Uhm.. Red?” Geschrokken kijk ik op. Robert zit tegenover me, met een hand op mijn schouder. Bij het zien van zijn hand voel ik al vlammen opkomen in mijn wangen. “Ja, ja! Tuurlijk, dat vind ik ook. Helemaal gelijk heb je.” Robert schiet in de lach. Ik kijk verward om me heen, en merk dat iedereen naar mijn en Robert staart. Robert is inmiddels uitgelachen, en geeft me mijn mobieltje terug. Oh, ja.. hij zette net zijn nummer in mijn mobiel. Ik lach een beetje mee. Als iedereen eindelijk weg kijkt, verschuift hij op zijn stoel. “Ik mag jou wel, Red,” zegt hij een beetje zacht,”Maar uhm.. ik wou dus iets vragen.” Ik voel onmiddellijk vlinders in mijn buik, maar ik wuif ze weg en gooi een lok lang, glanzend haar over een schouder en schenk hem nog een glimlach. “Ja?” “Beloof je dat je niet boos zal worden?” Ik geef hem een pittige diva- blik en vouw mijn benen over elkaar terwijl ik knik, alsof het niks is dat hij iets aan mij wil vragen. “Zat jij vorig jaar ook hier op school? Ik kan je me niet herinneren.” Bam. De vlinders in mijn buik worden vervangen door een baksteen, en ik voel iedereens ogen in mijn rug prikken terwijl het langzaam stil word.
Sorry dat het zo’n kort stukje is, ik schrijf er vanavond nog wat bij!
oooeeeh more more more jij kan mooi schrijven>
dankjee! :oops:
Uit de hoek van mijn oog zie ik Celine mij uitdagend kijken. Even komen alle emoties die ik in mijn hoof opgesloten had eruit, maar ik blokkeer ze. Ik ben Redal niet meer, ik ben de geweldige, perfecte, zelfverzekerde, unieke Red. Ik herstel me, trek mijn shirt recht en zeg nonchalant: “Oh, dat.. uh, het is wel een lang verhaal. Ik heb namelijk.. vorig jaar in Frankrijk gewoond.” Celine schraapt haar keel, maar voor dat ze wat kan zeggen, werp ik haar een blik toe en verzin een verhaal over mijn vaders werk, dat we daardoor een jaartje weg moesten. Celine kijk aarzelend, alsof ze nog wat gaat zeggen. Maar dat doet ze niet, dat weet ik zeker. Want ik weet iets over Celine. Iets dat niemand anders weet. Als ik het zou vertellen, zou Celine’s leven vallen. Ze zou waarschijnlijk zelfs niet meer bij haar ouders mogen wonen, en dus zou ze van school af moeten.
Het klinkt waarschijnlijk alsof ik een echte bitch ben om ermee te gaan dreigen, maar dat is dus niet zo. Celine is de enige bitch hier. Jarenlang heeft zij mij geplaagd, getreiterd en gepest, en nu is het mijn beurt om de macht te hebben.
“Luister, vuile wrattenzwijn. Ik wou jou niet in mijn groep, en ik wil je er weer zo snel mogelijk uit.” Angstig keek ik Celine aan. We stonden in de gymzaal, ver weg van de rest van onze trefbal team. Celine mocht de teams kiezen, en ik was weer als laatste over. De leraar had mij in Celine’s team gezet, en ze was woedend. “Luister naar me, vieze wannabe!” Ze keek om zicht heen, gebaarde naar onze team dat we er zo aan kwamen, en ging weer verder. “Zodra we beginnen, ren jij naar voren, ga je met je rug naar de tegenpartij toe staan, en laat je je af gooien. Begrepen?” Ik keek naar me voeten en mompelde wat. “Heb je het begrepen, trut?!” Geschrokken keek ik op. Celine’s ogen zouden net zo goed geweren kunnen zijn, zoveel pijn deed het om haar aan te kijken. “J-ja?” “Goed zo.” Ze draaide op de hak van haar sport schoenen en gooide haar haren over een schouder, die ze daarna in een perfect staartje deed.
dankjee! :oops:
Uit de hoek van mijn oog zie ik Celine mij uitdagend kijken. Even komen alle emoties die ik in mijn hoof opgesloten had eruit, maar ik blokkeer ze. Ik ben Redal niet meer, ik ben de geweldige, perfecte, zelfverzekerde, unieke Red. Ik herstel me, trek mijn shirt recht en zeg nonchalant: “Oh, dat.. uh, het is wel een lang verhaal. Ik heb namelijk.. vorig jaar in Frankrijk gewoond.” Celine schraapt haar keel, maar voor dat ze wat kan zeggen, werp ik haar een blik toe en verzin een verhaal over mijn vaders werk, dat we daardoor een jaartje weg moesten. Celine kijk aarzelend, alsof ze nog wat gaat zeggen. Maar dat doet ze niet, dat weet ik zeker. Want ik weet iets over Celine. Iets dat niemand anders weet. Als ik het zou vertellen, zou Celine’s leven vallen. Ze zou waarschijnlijk zelfs niet meer bij haar ouders mogen wonen, en dus zou ze van school af moeten.
Het klinkt waarschijnlijk alsof ik een echte bitch ben om ermee te gaan dreigen, maar dat is dus niet zo. Celine is de enige bitch hier. Jarenlang heeft zij mij geplaagd, getreiterd en gepest, en nu is het mijn beurt om de macht te hebben.
“Luister, vuile big. Ik wou jou niet in mijn groep, en ik wil je er weer zo snel mogelijk uit.” Angstig keek ik Celine aan. We stonden in de gymzaal, ver weg van de rest van onze trefbal team. Celine mocht de teams kiezen, en ik was weer als laatste over. De leraar had mij in Celine’s team gezet, en ze was woedend. “Luister naar me, vieze wannabe!” Ze keek om zicht heen, gebaarde naar onze team dat we er zo aan kwamen, en ging weer verder. “Zodra we beginnen, ren jij naar voren, ga je met je rug naar de tegenpartij toe staan, en laat je je af gooien. Begrepen?” Ik keek naar me voeten en mompelde wat. “Heb je het begrepen, trut?!” Geschrokken keek ik op. Celine’s ogen zouden net zo goed geweren kunnen zijn, zoveel pijn deed het om haar aan te kijken. “J-ja?” “Goed zo.” Ze draaide op de hak van haar sport schoenen en gooide haar haren over een schouder, die ze daarna in een perfect staartje deed.
moremoremore
het klinkt een beetje als die boeken ‘de clique’ weetjewel ??
alsnog loveit.(k)
Haha, nee, ken ik niet. Ik woon in Duitsland. ;D
1 nieuw bericht
Ontvangen op 7 juli, 17:47
Robert
Ey, Red.
Heb jij misch. zin om morgenavond met mij,
Celine, Carlo, Josephine en Ward naar de film te gaan?
x Robert.
Ik staar naar de letters op mijn blackberry. Celine en Carlo. Josephine en Ward. Ik en Robert.
Ik kan het zelf eigenlijk niet geloven. Enthousiast typ ik terug:
Naar: Robert
Heej, Rob.
Jahoor. No problem. Hoelaat en waar spreken we af?
Xxx, Red.
Een kwartier later, geen antwoord. Een half uur laten, geen antwoord. Betekend het toch eigenlijk niks? Misschien ben ik gewoon ongeduldig. Ik heb ook eigenlijk helemaal geen ervaring met jongens. Nou, jawel, maar dat was allemaal negatief.
“Hallo, met Redal van Noorwijk, met wie spreek ik?” Het einige wat ik hoorde was wat gegiechel en een hoest. Waarschijnlijk waren het gewoon wat kwajongens, de buurkinderen misschien.. “Hal-lo-ho!” Ik schrok van de stem aan de andere kant van de lijn. “Oh, uhm, hey. Heey, schatje. Met Daan.” Ik kreeg onmiddellijk een knalrood hoofd en een warm gevoel in mijn maag. “H- Hoi Daan. Uhm, met Redal van Noorwijk. Haha, dat zei ik net. Maar je hoorde het niet. Denk ik. Uhm, ja. Want je antwoorde niet. Haha.” Ik wist dat hij me niet kon zien, maar ik nam toch een sexy pose aan op de kruk die naast de telefoon zat. “Maar oké. Wat wou je vragen?” Nog wat gechiegel. “Ik, uhm, wou eigenlijk vragen of je met me uit wou.” “Vanavond?!” “Uh, ja, hoor! Vanavond. Doe je mooiste kleding aan. Ik je om 6 uur bij de park op. Doei!” Ik kon het niet geloven. Daan was, op Robert na, de knapste jongen van de tweede klas. Maar ja, Robert was nieuw dit jaar, en als je nieuw bent wil je niet met mij gezien worden.
De rest van de dag paste ik kleding en probeerde de mooiste outfit die Daan ooit gezien had te maken. Dat was me goed gelukt, ook. Maar die avond zat ik een uur op de schommels te wachten, en Daan kwam nooit opdagen. Maar iemand anders wel: Celine en haar clique. Met een doos vol eiren en een verfbus. Voor ik het wist, werd ik bekogeld en werd mijn mooiste jurk bekladderd met groene verf.
Vol zelfvertrouwen loop ik door de gang recht op Robert af. Hij staat met Carlo te praten, die opkijkt en meteen roept: “Ey, check dat, Rob. God heeft een engel gestuurd.” Hij wend zich naar mij. “Wat voor een heilige boodschap moet je doorgeven?” Ik lach naar hem, maar reageer niet op zijn gesjans. In plaats daarvan kijk ik naar Robert, die meteen snapt wat ik bedoel en aan Carlo vraagd of hij even wachten kan. We lopen naar de aula en gaan aan de hoektafel zitten. Robert kijkt ongemakkelijk, maar begint toch meteen te praten.
“Dus..sorry dat ik gisteren niet terug sms’te.” “Oh, geeft niet, hoor. Ik merkte pas vanochtend dat ik niks terug had gekregen.” ..niet dus. Maar als hij weet dat ik de hele avond wakker was gebleven om het sms’je niet te missen en vanochtend zo ongeveer mijn hele make- up voorraad heb gebruikt om er weer eens perfect uit te zien, gaat hij denken dat ik weer een eenzame loser ben.
Pas als hij vragend kijkt, wuif ik naar mijn mobiel en zeg: “Ik krijg veel sms’jes. Ik lette niet echt op dat ene gesprek.” Oops. Dat is wel een beetje te arrogant. “Maar vanochtend herinnerde ik het me weer, en ik wou niet truttig overkomen.” Opgelucht haalt hij adem, alsof hij heel gespannen had zitten luisteren. “Oke! Maar in elk geval, sorry dat ik niet terug sms’de. Maar uhm.. het kan niet doorgaan.” Opeens krijg ik een genante gevoel in mijn maag. Zo’n gevoel die je krijgt als je heel lang op een schoolfeest hebt zitten wachten, en er dan achter komt dat ze het hebben afgelast voor jou klas. “Oh. Oke. Uh, waarom dan eigenlijk?” Ik bereid me op het ergste voor. Ik denk… “Celine wilt het niet..” Bingo.
Ik doe mijn Dolche&Gabbana zonnebril af en haal mijn iPhone uit mijn tas. Geschrokken merk ik dat er een erorme kraak zit in de Kate Spade hoesje waar ik eeuwen voor had moeten sparen.
Natuurlijk, uit pure frustratie had ik gisteravond mijn iPhone tegen mijn muur gesmeten. Zuchtend kijk ik op mijn horloge. Ik heb nog tien minuten, dat zal vast wel genoeg zijn. Ik versnel mijn stappen. Ik loop de hoek om, langs de lockers, door de zwaaideuren, naar het plekje waar Celine en haar clique altijd staan. “Celine! Vieze trut!” Celine schrikt, draait zich om, en deinst achteruit.
ik wil meer !!
ilikeit
Celine kijk verbijsterd. Natuurlijk, niemand durft haar zo aan te spreken. Behalve ik, want nu dat alles anders is sta ik boven haar. Ze heeft niks tegen mij te zeggen, want ik heb dan iets veel beters te zeggen. Tegen iedereen, en dat weet ze.
“Redal van Noorwijk.” De hoofd van de school rommelt wat in een la, haalt er een map uit en leest mijn naam hardop. “Red, alstublieft, meneer.” De middeljarige man kijkt op en lacht. “Red? Zo, zo..” Hij grinnikt nog wat na terwijl hij de map openslaat en begint te lezen. “Negen, tien, zeven, negen, acht.. nou. Ik moet toegeven, dat ziet er heel goed uit.” Tevreden leest hij weer verder. Als hij op deze tempo door blijft lezen, duurt het niet lang tot hij ‘het’ ziet. Uit mijn ooghoek zie ik Celine geïrriteerd kijken. Ik gluur naar haar en lach. Celine is altijd perfect geweest, maar ze haalde nooit goede cijfers. Ik wel. Altijd, voor alles. Tevreden wend ik me weer naar de hoofd, die geïnteresseerd en intensief aan het lezen is. Drie, twee, een… De hoofd van de man schiet in een recordtijd omhoog. Het is gemaskerd met een verbijsterde maar respectvolle blik. “Je hebt een baan als assistent secretaresse van de burgemeester?!” Bingo! Bescheiden sla ik mijn ogen neer. “Wat? Oh, dat..” Als ik weer opkijk, zit hij achterover in zijn stoel terwijl hij ongelovig met zijn hoofd heen en weer schudt. Als ik merk dat hij vragend naar mij kijkt, leg ik uit. “Mijn vader kent de secretaresse. Ze vertelde dat ze wel iemand zoals mij konden gebruiken voor wat extra hulp, en die kans kon ik natuurlijk niet laten schieten, dus..” Ik lach zoet, maar in mijn hoofd ronk ik. Wat een grap. Het enige wat ik doe is thee en koekjes halen, en een beetje met de wat jongere mannen die daar werken flirten. “Nou, Reda..Red. Ik kan niet zeggen dat je een probleem leerling bent. Integendeel, ik zou graag over jou opscheppen tegen andere scholen, haha!” Hij draait zijn stoel naar Celine, die intussen haar sjaal om zich heen gewikkeld heeft en naar beneden kijkt. Dan kijkt hij weer naar mij en haalt vragend een wenkbrauw op. Als ik mijn schouders ophaal, slaat hij haar map open. “Celine Mardomijn.. Zes, vier, zeven, twee, drie, vijf..” Pijnlijk kijkt Celine op. “Nou Celine, van jou kan ik niet echt zeggen dat ik tevreden ben.” Hij slaat zijn armen over elkaar en kijkt haar strak aan. “Celine.” Ze reageert niet. “Celine!” Niks. “Mevrouw Mardomijn!”, buldert hij deze keer door het kantoor, zo hard dat ik de lerares in het lokaal naast ons door het raam zie fronsen. Deze keer kijkt Celine ontzet op. “Kun je mij uitleggen wat er net is gebeurd?” Celine slaat haar ogen neer. “Ik kon er niks aan doen,” zei ze,”Redal kwam naar mij toe en ging gemeen doen, en-” “Dat is toch geen reden om haar tas in de schoolvijver te gooien! Met al haar boeken erin! Dat is dubbelop het vernielen van eigendom van de school!” Hij kijkt naar mij. “Red, wat is volgens jou gebeurt?” Ik ga recht zitten en gooi mijn haar naar achteren. “Dat zal ik u precies vetellen, meneer.”
Hee,
Echt sorry sorry dat ik zo weinig post de laatste tijd, ik heb het nogal druk! Maar ik zal proberen om meer tijd vrij te maken!
XOXO
meeer !!:)
@xanoniem
i like it too.;d;d
@loveyoumorex , haha :D.
Meeeeeeeeeer!!!
blue het maakt niet uit hoor ik heb het ook heel erg druk! maar als nog meeeeeeeeeeeer XD we wachten met smart op jou verhaal XD
Hee everyone,
Ik had een beetje een raar probleem, want elke keer dat ik een nieuw stuk probeerde te posten verdween hij. Ik ben nu voor de vierde keer een stuk over aan het schrijven, maar ik denk dat het misschien te lang was ofzo, dus ik ga het in stukje opbreken en kleine stukje posten voor nu tot ik erachter kom wat het probleem was, okee?
XX, ga nu weeer opnieuw beginnen aan dit stukje.
oooh das vreemd ik denk dat je stuk aan een limiet voldoet je mag namelijk maar iets van 60000 woorden hebben ofzo dat weet ik niet maar dat staat ergens als je wil posten
Hahah ja dat zie ik nu ook, ik snap het al.
Hier is dan een deel:
Meneer Spechthower doet de deur voor me open en gebaart dat ik de kamer uit mag. “Ik waardeer je eerlijkheid, Red. Echt, ik ben onder de indruk van je.†Ik lacht en stap door de deuropening. “Geen probleem, Meneer. Dankjewel!†Als hij de deur achter zich dicht trekt, blijf ik even staan luisteren. De hoofd zucht en mompeld wat, Celine antwoord wat onverstaanbaars. Ik kijk op mijn horloge. Nog tien minuten, perfect.
“Heey, boys.†Op een vlotte tempo stap ik op Robert en zijn vrienden af. “Heb ik wat gemist?†Robert draait zich om. Hij kijkt teleurgesteld, maar in de war. “Nee, maar wij volgens mij wel. Wat is er gebeurt?†Carlo komt naast heb staan. “Ja, en waar de hell is Celine?!†Oh-kee. Hij is boos. “Bij de hoofd. Aan het praten.â€Â, zeg ik rustig. Ik kijk weer naar Robert. Blijkbaar weet hij nog niet genoeg. “Red, sirieus, wat is er gebeurt?†Ik twijvel. Dan ga ik met een hand door mijn gestijlde haar en vraag: “Willen jullie de waarheid weten?†De jongens knikken, dus ik vertel hun het verhaal die ik ook aan Mener Spechthower verteld heb.
Dat Celine vorige week bij de grote franstoets bij mij had afgekeken. Dat ik express een duidelijke fout had gemaakt om te kijken of ze het echt deed. Dat ik naar Celine was gegaan met de nagekeken toets in mijn tas, en dat ik zei dat als ze het niet zelf toegaf, ik het zou laten zien. En dat Celine bang mijn tas in het water had gegooid om de toets te vernielen.
De jongens knikken. Meneer Spechthower was er ook vol in getrapt. Celine gaf geen kik. Wat een stel idioten, zo’n verhaal geloven en dan ook nog vol medelijden mijn gaan troosten.
Moree <3
meeeer.
Ja inderdaaad! T is super spannend!
Ik wil meeer lezen!
Dit is echt goed verhaal!:O
Meer! Dit is super leuk! Maak er een boek van ofzo `:P
Ik koop het :)
xxx
