Wat vind je leuk en niet, en wat kan ik verbeteren? Eerlijke mening graag. Shit! Daar sta je dan, voor je klerenkast die helemaal uitpuilt van de leuke kleren die je voor veel te veel geld hebt gekocht. En je weet toch niet wat je aan moet. Deze situatie heeft Stephanie vandaag, beter bekend als Steff. Een rokje? Nee, te truttig voor vandaag. Een spijkerjasje? Nee, het moet niet te jongensachtig. Een skinny jeans? Mm, basic kan altijd… Welk shirt? Die van de H&M? Steff laat zich op bed vallen, zo gaat het dus elke ochtend, ze zucht. Nou ja, elke ochtend sinds ze verliefd is. Ze herinnert zich opeens weer hoe hij lacht, ten koste van haar weliswaar. Maar toch.
Als ze eindelijk op school is aangekomen met de juiste outfit en goed gekamd haar, rent ze nog even snel naar de wc. Als ze in de spiegel kijkt ziet ze een lelijke panda, maar als ze beter kijkt ziet ze zichzelf met uitgelopen mascara en een roze streep langs haar wang en mond. Aargh dat komt vast door die stevige tegenwind! Vlug kijkt ze op haar horloge, dat niet meer aan haar pols hangt. Shit! Vergeten op haar bureau tijdens het kleren uitzoeken. Ze vist haar mobiel uit haar zak, een Samsung Diva die ze na lang sparen eindelijk kon kopen. 8:28, nog maar 2 minuten voor de bel gaat! Snel gaat ze met haar vinger langs de huid onder haar ogen, het wordt al ietsje minder zwart maar je ziet het nog steeds. Het lijkt net of ze heel slecht heeft geslapen vannacht! Ze haalt een papiertje van het papiertjes apparaat en veegt het daarmee grotendeels weg, ook de lippenstift. Net op dat moment gaat de bel, Steff haast zich naar het lokaal. Snel huppelt ze het lokaal in en gaat naast Mara zitten; haar beste vriendin. Steff zit nu in de tweede klas en alles is anders. De leraren, de klas, het huiswerk en ga zo maar door. Joep, de jongen waar ze verliefd op is zit ook niet meer bij haar in de klas. Soms is het leven zo oneerlijk! Het begon in de eerste klas met de gym(toen haatte ze gym ineens niet meer zo) Joep en zij zaten bij elkaar in het voetbal team van vier personen. Steff bakte er natuurlijk niks van en hij lachte toen ze bijna struikelde, Steff lachte terug en zei dat hij niet zo gemeen moest zijn. Hij lachte nog harder. Oh hij lachte zo lief! Hij kreeg van die lieve pretoogjes, die trouwens bruin met goud zijn, en zijn mondhoeken krulden helemaal naar boven. Toen ze een bal had tegengehouden juichte en klapte hij helemaal voor haar, Steff had verlegen gelachen. Maar nu zit hij in dezelfde klas als Kim, haar grootste vijand en kledingrivaal. Als zij een spijkerjurkje had gekocht kocht Kim er ook een. Als Steff een paar nieuwe Ugg’s had gekocht had Kim een dag later precies dezelfde. Ze is bang dat Kim behalve haar kleding ook haar toekomstige vriendje af zou pakken. Opeens wordt ze aangetikt door Mara.
‘Hé hoe gaat het met Joep?’. Zij is nu nog de enige die het weet van haar toekomstige vriendje.
‘Ach, ik spreek hem niet zoveel meer’.
Mara kijkt een beetje beteuterd en gaat dan verder met de opdrachten. Frans, oh Steff haat dat vak.
Na nog twee lessen niks doen is het eindelijk kleine pauze, Steff kijkt zoekend de aula rond terwijl Mara haar appel opeet.
‘Zit je nou nog steeds met die jongen in je hoofd?’, vraagt Mara die gelijk doorheeft wat Steff aan het doen is.
‘Hm’.
Stephanie heeft hem al gevonden, hij zit naast zijn vrienden een blikje cola leeg te drinken. Vanuit haar ooghoek ziet ze opeens een niet al te vriendelijke gedaante opdoemen in de menigte;Kim! Ze loopt richting háár toekomstige vriendje, blijft daar staan en gaat tussen Joep en Matthijs zitten. Joep kijkt niet op maar richt zijn aandacht op het blikje. Kim ziet het en gaat met Matthijs praten, ze zegt blijkbaar iets grappigs want iedereen lacht. Nu kijkt Joep ook op, Kim zegt nu ook iets tegen hem. Steff wordt boos, waarom heeft ze net nú geen bovenmenselijk gehoor, zodat ze het kon verstaan. Opeens gaat de bel, en iedereen staat op, als één persoon. Ook Joep en Kim. Snel loopt Steff richting de andere kant van de aula.
‘Hé waar ga je naartoe? We moeten die kant op!’, zegt Mara nog, maar Steff hoort het niet, ze richt al haar aandacht op Joep. Ze ziet Joep en Kim richting de trap lopen, snel rent ze erachter aan. Het is even dringen voor de trap maar door wat brugklassers aan de kant te duwen staat ze nu achter Joep, ze werpt een blik naar achteren waar Kim haar met vuurspuwende ogen aankijkt. Even grinnikt ze in zichzelf, dat moest ze juist niet doen, want nu kijkt Joep kansloos achterom. Ze wordt eerst rood en een paar seconden kijken ze elkaar aan, Steff glimlacht en Joep draait zich weer om. Haar hart maakt een salto.
Bij verzorging aangekomen legt Steff Mara uit waarom ze de andere kant op liep.
‘Jullie zijn echt hopeloos! Heb je dan helemaal niks tegen hem gezegd?’, zegt ze hoofdschuddend. Nu Steff erover nadenkt was een korte ‘hoi, hoe gaat het?’ beter geweest dan gewoon glimlachen. Ze kan zich wel voor haar kop slaan. Of gewoon rood worden en omdraaien? Nee, dan had hij haar vast uitgelachen. Uiteindelijk besluit ze dat glimlachen het beste was geweest, dan gaat ook gelijk de bel.
ik vind het echt superleuk om te lezen <3
bij sommige verhalen haak ik na paar alinea’s af maar bij jou verhaal was dat niet zo 
