hey ,
vorige keer had ik een stuk van een verhaal gepost dat een beetje tè was .
Ik heb een nieuw verhaal en het gaat over iets heel anders dus geef het pleaze een kans .
Het speelt zich af in het verleden en het heden en om het dus makkelijker te maken zal ik er verleden en heden bijschrijven en het verleden in het blauw doen en het heden in het rood .
Het is geen verhaal waarin mensen worden open geseneden xp
Maar het gaat over een meisje dat in de problemen is gekomen doordat ze gepest werd .
En daardoor verkeerde dingen is gaan doen .
Als er positieve reactiez komen schrijf ik verder
En geef a u b tips en als je het slecht vind zeg het dan gewoon .
Hier komt het eerste stukje
Heden
Het is half 5 op een koude herfstdag, een klein blauw autootje komt tot stilstand voor een groot hek.
‘Zo Bella we zijn er’ zegt de verpleegster opgewekt. Ik probeer me haar naam te herinneren, was het nu Kim of Kimberly? Ach, wat maakt het uit het stikt hier vast van de verpleegsters wat maakt het dan uit dat ik één naam niet meer weet. Ik ga even op de knop drukken zodat de poort opengaat, ok? Met tegenzin draai ik me om en knik terwijl ik haar met een ijskoude blik aankijk. Ze stapt uit en loopt naar het paneel naast de poort. Opeens valt mijn blik op het grote witte bord dat over de met prikkeldraad bedekte omheining hangt. Instelling Rire stond er in vette zwarte letters op. Een instelling voor kinderen voor ,kinderen waar er iets mis mee is in hun bovenkamer. Voor kinderen zoals mij. Het hek komt krakend in beweging terwijl zij weer instapt. We rijden verder tot vlak voor het grote grijze gebouw. Stap maar uit, ik neem je tas wel even. We gaan via de achteringang want de rest is aan het eten. Ik stapte uit en volgde haar naar binnen. We liepen door een grijze fel verlichte gang, ik zag overal beveiligingscamera’s hangen. Ze stopte en klopte op een deur maar wachtte het antwoord niet af en ging direct naar binnen. Er stond een groot bureau in het midden van de ruimte met daarachter en vrouw met haar grijze haren in een strakke dot naar achteren gebonden, ze droeg een grijs mantelpakje en een klein brilletje. Ze had een strenge maar tegelijk vriendelijke uitdrukking op haar gezicht en zei: ’Zo jij bent waarschijnlijk onze nieuwe patient.Ik ben dokter Fia en ik ben de directrice van dit centrum. Ze stak haar hand uit en keek me verwachtingsvol aan, ik schudde haar hand en bliksemde haar neer met mijn ogen. Ze bleef me maar aankijken maar ik was niet van plan mijn naam te zeggen. Dit is Bella zei de verpleegster uiteindelijk in mijn plaats. Goed Bella ga maar even zitten dan bespreken we vlug een paar regels en belangrijke dingen.
reactiez
@vitanje bedankt en hier komt het tweede stukje
Heden
Zo dit is vanaf nu jouw kamer zei de verpleegster- die volgens haar naamkaartje dus toch Kim heette-. We stapten binnen in een ruime grijze kamer, er stond een bed, een bureau, een kleerkast en er was een badkamertje. Dan laat ik je nu maar uitpakken, morgen mag je naar de groep maar nu moet je op je kamer blijven. Tot morgen! Ik negeerde haar en bekeek de kamer wat beter, ik keek naar het raam en zag dat er tralies voor zaten. Oh ja ik hebben daarnet je spullen gecontroleerd zei ze nog vlug voor ze de deur dicht deed en ik een vage klik hoorde. Vlug ritste ik mijn tas open en doorzocht mijn spullen maar het was te laat mijn nagelvijl en duimspijkers voor foto’s op te hangen waren verdwenen. Veiligheids matregelen, net zoals mijn nagels die ze kort hadden geknipt. Ze waren bang, bang van mij. Bang dat ik iemand zou vermoorden …zoals ik al had gedaan. Ik liet me op mijn bed vallen en huilde mezelf in slaap.
Probeer 1 tijd vast te houden.
Het is half 5 op een koude herfstdag, een klein blauw autootje komt tot stilstand voor een groot hek.
‘Zo Bella we zijn er’ zei de verpleegster opgewekt.
Het leest prettiger als je of in de verleden tijd, of in de tegenwoordige tijd schrijft en omdat het het ‘heden’ is..
EDIT : Maar verder wel goed, up :D
@Dreamrose wrote:
Probeer 1 tijd vast te houden.
Het is half 5 op een koude herfstdag, een klein blauw autootje komt tot stilstand voor een groot hek.
‘Zo Bella we zijn er’ zei de verpleegster opgewekt.Het leest prettiger als je of in de verleden tijd, of in de tegenwoordige tijd schrijft en omdat het het ‘heden’ is..
EDIT : Maar verder wel goed, up :D
ja das waar ….ik let er alleen niet veel op ga nu zeker doen …morgen post ik het volgende stukje want mijn ouders zijn nu al kwaad dat ik hier te veel op zit xp
@Dreamrose wrote:
^ Nog een tip trouwens :oops:
Je vergeet vaak aanhalingstekens als die verpleger wat zegt.“Oh ja ik hebben daarnet je spullen gecontroleerd“ zei ze nog vlug voor ze de deur dicht deed
Als je geen kritiek wil houd ik er mee op hoor xd
:P
ok das waar ga vanaf nu proberen . Normaal schrijf ik het nooit omdat ik dacht dat je daar niet op let als je leest maar je hebt gelijk . ga vanaf nu doen ….nu nog kunnen onthouden , heb nogal een goudvissen geheugentje die zijn ook alles na 10 seconden vergeten blub blub blub blub …wat zei ik ook weer xp
Ik vindt het juist leuk dat je tips geeft !
thanx hier komt nog een klein stukje voor vandaag want had niet zo veel tijd
We gaan naar Frankrijk verhuizen Belly.’Wat!’ riep ik terwijl ik bijna van mijn fiets viel van verbazing. ‘Zeg alsjeblieft dat je een grapje maakt.’ ‘Nee ik maak geen grapje , we vertrekken morgen naar Parijs voor mijn vader zijn werk, dit is mijn laatste schooldag hier.’ Ze barste in tranen uit en gaf me een dikke knuffel terwijl het ook wazig werd voor mijn ogen. Daar stonden we dan te huilen ergens onderweg naar school. ’Kom we moeten naar school. ‘ Zei ik uiteindelijk. Ik veegde de tranen uit mijn ogen en was blij dat ik vanmorgen geen mascara had opgedaan anders zag ik er nu waarschijnlijk uit als een verzopen panda.
Op school kropen de uren voorbij en na een eeuwigheid was het eindelijk het laatste lesuur. Op het einde van de les zei Mirjam voor heel de klas dat dit haar laatste schooldag was.
De meesten reageerden koel op het nieuws, ik en Mirjam waren niet bepaalde de populairste van de klas, maar we hadden altijd elkaar gehad tot vandaag dan.De drie gaven elkaar een high five en riepen: ‘ Zou je dat wel doen Mirjam , je kan Baby Bella toch moeilijk achterlaten misschien overleeft ze het niet , maar wees gerust wij zullen wel voor haar zorgen.
Ja, haar luier op tijd verversen en zo hé Bella!’ Nu is het genoeg meiden!’ zei mevrouw Verstraeten uiteindelijk.
Triiiiiiing het belsignaal weergalmde door de klas. ’Jullie kunnen gaan maar vergeet je taken niet! En voor jouw Mirjam veel geluk in Parijs en als je nog eens naar België komt twijfel dan niet en breng ons een bezoekje.’ ’Zal ik zeker doen mevrouw’ antwoorde Mirjam beleefd, ik twijfelde er echter aan of ze ooit nog zou langskomen hier op school.
‘Ik ga je zo verschrikkelijk missen’ prevelde ik terwijl ik haar voor de zoveelste keer een knuffel gaf. TUUT TUUT Mirjam’s vader drukte gefrustreerd op de claxon. ’Mirjam we moeten nu echt vertrekken als we morgenvroeg in Parijs willen zijn’. ‘Ja pap, ik kom zo!’ Ze wurmde zich los uit onze omhelzing en stapte in. ’Dag Bella!’ Riep ze nog terwijl haar vader het gaspedaal indrukte. Ik wuifde hen uit en bleef staan tot hun auto echt niet meer te zien was. Het was alsof iemand een stuk uit mijn hart had gesneden en ik kan je verzekeren dat doet pijn. Ik voelde een zacht kneepje in mijn hand. ’Gaat het Bells?’ Vroeg Niall met zijn schattige piepstemmetje. ’Ja, het gaat wel hoor, kom dan maak ik lekkere spaghetti klaar.’ ’Oh en Bells wanneer komen pap en mam?’ ’Ze moeten weer wat harder werken en komen dus heel laat thuis.’ ‘Dan kan ik ze dus niet meer zien vandaag. ’Concludeerde hij beteuterd. ’Nee, maar je hebt mij toch en straks een lekker bord spaghetti!’
Heden
Het is 7u, vermoeid kijk ik op mijn wekker. Kim had gisteren gezegd dat ik moest komen ontbijten om 8u dus sta ik maar op zodat ik me kan klaarmaken. Ik kijk in de spiegel en zie een meisje van 16 staan. Ze ziet er levenloos en moe uit, haar gezwollen rood omrande ogen zijn dof en leeg. Haar ooit zo mooie rode haar is nu bruin en futloos – gewoon omdat ze ooit gelezen had dat zij dat mooi vonden.- en overal op haar lichaam stonden littekens , op sommige plaatsen waren de letters nog te lezen. Dat meisje ben ik. Maar het doet me niets, er is niets dat me nog kan schelen sinds die ene dag in het park. Ze hadden me al wenend aan de vijver gevonden met zijn kleinen tengere lichaampje in mijn arme. Ze dachten dat ik het gedaan had en konden het niet verwerken. Ik weet het niet meer. Sindsdien heb ik geen woord meer gezegd, het doet te veel pijn. Ik wil er niet meer aan denken sluit alles in gedachten weer op.
Verder! Ben echt benieuwd geworden :D
