Dag mensen, ik schrijf een verhaal :‘) Eerst wil ik jullie laten weten wat jullie van de omschrijving vinden, wil je dan vertellen of ik verder moet gaan? Alvast bedankt!
Suze is net verhuisd naar een klein dorpje, wat natuurlijk heel anders is dan de grote stad waar ze vandaan komt. Al snel heeft ze nieuwe vrienden, en valt haar een jongen uit haar klas op. Kars, heet hij. Elke keer als hun blikken elkaar kruisen, voelt ze kriebels in haar buik die ze nooit eerder had gehad.
Ook Kars heeft Suze opgemerkt, en dat brengt een grote wankeling in zijn relatie met Danique. Vrienden zetten zich tegen elkaar op, en als Suze’s vriendin Joy en Kars’ vriend Youssef iets krijgen, word het nog moeilijker voor allemaal..
klinkt wel interresant;)
Heel mooi begin hoor.
ik schrijf zelf ook verhalen alleen ik schrijf het met de hand ik heb nu 98 bladzijdes vol, iik moet alleen nog ff een uitgever zoeken en die maken voor 10,00 er een boek van maar ik moet nog informeren maar meid! je moet zeker verder gaan het is een boeiend begin en ik ben wel benieuwd naar de rest hoor *O*
klinkt interesant!!!
Ik deel niet in in hoofdstukken, maar boven elk stuk zet ik gewoon ‘stuk 1’ of ‘stuk 23’ enz.
Stuk 1. Suze
Zachtjes klonk het tikken van de regen op het zolderraam. Suze keek, zachtjes neuriënd, naar haar kamer. De geur van nieuwe verf hing nog duidelijk in de kamer, en naast het bed stonden nog dozen die gisteravond waren neergezet. Suze sloeg de dekens van haar benen, stond op, en rekte zich eens goed uit. Ze liep naar haar kleine raampjes en schoof er één van open. Een zachte bries waaide door haar haar, terwijl ze rustig de frisse lucht inhaleerde. Suze wierp een blik op de klok, en zag dat ze nog een halfuur had. Snel liep ze naar haar klerenkast. Wat moest ze aan doen? Ze moest wel een goede eerste indruk maken op haar nieuwe school.
Suze was gister samen met haar ouders verhuisd naar een klein boerderijtje net buiten de stad. Omdat Suze’s moeder een ziekte aan haar luchtwegen had, moest ze veel in de gezonde buitenlucht zitten, vanwaar ze verhuisd zijn.
Suze pikte haar nieuwe spijkerbroek en een blauwe blouse uit haar kast en trok die snel aan. Ze denderde de oude, houten trap af naar beneden, toen de geur van warme, versgebakken broodjes haar tegemoet kwam. Beneden zaten Jill en Ramon, haar ouders, al beneden.
‘Hee Suus, alweer wakker?’ zei Jill, terwijl ze met haar voet een stoel voor Suze naar achterschoof.
‘Alweer, alweer?’, mopperde Suze, ‘ik heb nog maar een halfuur en ik moet ook nog eens de weg naar school zien te vinden.’
Ramon glimlachte. ‘Het komt wel goed, zal ik even met je meerijden?’ Suze lachte, en schudde toen haar hoofd.
‘Nee, dank je. Het schijnt dezelfde weg te zijn als naar de winkels, dus het moet wel goed komen.’
Tien minuten later liep Suze weer naar boven. Ze pakte haar tandenborstel uit het standaardje en keek in de spiegel. Ze bekeek haar spiegelbeeld kritisch en zag een donkerblond meisje met lang haar, waar een paar lichte krullen in golfden. Als de zon op Suze’s haar scheen, leek het soms net alsof er lichte hairlights inzaten. Haar donkerblauwe ogen namen haar op, en ze keek naar de sproetjes die in een paar groepjes verdeeld lagen over haar neus.
‘Het zijn maar een stuk of tien sproetjes.’, zei Suze hardop tegen zichzelf. Ze was altijd trots geweest op de paar sproetjes die op haar neus zaten. Maar die tien sproetjes waren dan ook alleen in het hoogst zomer te zien, wanneer de zon fel scheen. Ze lachte naar zichzelf en zag kuiltjes die in haar wangen verschenen. Toen schudde Suze glimlachend haar hoofd, terwijl ze tandpasta op haar tandenborstel deed. Nadat ze haar mond weer had omgespoeld zocht ze in haar toilettas naar haar mascara. Voorzichtig bracht ze het borsteltje naar haar wimpers en bracht de mascara er op, tot ze het er mooi uit vond zien. Tevreden bekeek Suze haar ogen, en vond dat dit toch wel de echte Suze was. Weer beneden aangekomen zaten Ramon en Jill nog steeds beneden aan tafel.
‘Tot vanmiddag!’ riep Suze, terwijl ze de deur achter zich dicht trok. Vaag hoorde ze Jill ‘tot vanmiddag!’ roepen. Suze liep met haar fiets naar buiten en keek naar de lucht. Het zag er behoorlijk dreigend uit. Ze haalde diep adem en stapte op haar fiets. Hier begon haar eerste dag.
Een beetje verlegen stapte Suze van haar fiets. Overal kwamen jongeren vandaan fietsen, en op het plein stonden verscheiden groepjes te kletsen en te roken. Suze zette haar fiets tegen de muur en zette het barrel op slot. Terwijl ze daarmee bezig was, ging de bel en slenterden de mensen naar binnen om naar hun les te gaan. Suze liep ook naar binnen, en versnelde haar pas. Toen ze het bordje ‘conciërge’ zag hangen, liep ze in een rechte lijn naar het kantoor toe en klopte op de deur.
‘Oké, ik zal het doorgeven! Dag.’ De conciërge hing de telefoon op, en keek Suze met onderzoekende ogen aan. ‘Ja?’
Suze stak haar hand uit. ‘Hallo, ik ben Suze Wolckers, ik ben hier nieuw.’
De conciërge kreeg een lach op zijn gezicht en ging staan. ‘Hallo, ik ben de conciërge hier, Hans Pol. Ik zal je even naar je klas brengen.’
‘Fijn.’ zei Suze zachtjes. Even later stonden ze voor lokaal 1.14, waar een hoop lawaai vandaan kwam.
‘Voor de klas staat meneer van Dronten, hij is je mentor dit jaar. In de pauze kan je nog even naar mij toekomen, dan zal ik je alles uitleggen en kan je even een plattegrond krijgen. Een fijne dag gewenst!’ Met een saluutgroet verliet de conciërge haar, en stond Suze alleen voor de deur. Ze schraapte haar keel, haalde diep adem en klopte op de deur. Een vage ‘binnen’ maakte dat Suze de deur opendeed. Direct was het stil in de klas. Meneer van Dronten keek op. ‘Ah, als we daar mevrouw Suze Wolckers niet hebben, is het niet? Ik heb het al even over je gehad in de klas.’
Suze knikte beknepen, en bleef een beetje achterin de klas staan. De leerlingen keken haar allemaal aan, terwijl meneer van Dronten naar haar toe liep.
Hij duwde haar voorzichtig voor de klas, en zei: ‘Zou je wat over jezelf kunnen vertellen, Suze? Suze was het toch?’ voegde hij er snel achteraan. Suze knikte met een kleine glimlach, en schraapte nogmaals haar keel.
‘Nou, ik ben Suze Wolckers, ik ben 16 jaar, en ik ben hier net komen wonen. Mijn moeder heeft een ziekte aan haar longen, en ze moet veel frisse lucht hebben, en daarom zijn we verhuisd naar hier.’
‘Alsof ze hier zulke frisse lucht hebben.’ zei een iets wat bruin getinte jongen zachtjes. De klas grinnikte, en werd weer stil toen meneer van Dronten met zijn hand zwaaide.
‘Oké, nou. Welkom in klas Z4D. Ik hoop dat de mensen in deze klas je zullen helpen de komende dagen, en als je vragen hebt kan je altijd bij komen. Eh, Joy. Wil jij Suze vandaag even assisteren?’ Een meisje met bruine krullen stond op, ging in de houding staan en zei: ‘Komt voor elkaar, commandant!’ Daarna liep ze naar Suze toe en stak haar hand uit.
‘Hoi, ik ben Joy. Ha, ha, ha dat rijmt!’ Blijkbaar zei Joy dat altijd, want er werd geroepen dat Joy eens wat origineler moest zijn. Joy ging haar voor naar een lege tafel, waar Suze kon aanschuiven. Dankbaar keek Suze Joy aan, maar die was alweer in gesprek met een ander meisje. Wat onwennig keek Suze om zich heen. Een paar mensen keken haar even aan, maar al snel was iedereen weer in gesprek. Meneer van Dronten ging weer staan, en sloeg met een kopje op het bord.
‘Jongelui, jongelui. Even rustig allemaal!’ Langzamerhand werd de klas stil. Meneer van Dronten liep naar de kast en pakte er een grote stapel boeken uit.
‘Youssef, kan jij iedereen even een boek geven?’ Uit de hoek van de klas klonk gekreun, de bruin getinte jongen stond op en slofte naar voren. Met de stapel boeken in zijn hand kwam hij de rijen bij langs. Toen hij bij Suze was aangekomen liet hij de stapel boeken op haar tafel ploffen en stak zijn hand uit.
‘Hee, ik ben Youssef. Spot niet met mijn buitenlandse naam, want ik ben er trots op.’ Een paar meiden voor hen grinnikten. Suze schudde zijn hand en glimlachte naar hem.
‘Hoi.’ Weer keek Suze om zich heen, en bekeek de mensen aandachtig. Opeens viel een jongen haar op. Hij had bruine haren, die warrig zaten door de gel die erin zat. Hij draaide zich om, en lachte naar een meisje. Zijn ogen glinsterden even, toen hun blikken zich kruisten. Snel wierp Suze haar blik ergens anders op. Maar al snel betrapte ze zichzelf erop dat ze weer naar hem keek. De jongen, die in gesprek was met een meisje achter hem, had zijn haar warrig met gel ingesmeerd, maar toch zat het perfect. De blauwe ogen hield hij op het meisje gericht, en als hij lachte, lachten zijn ogen mee. Al snel vroeg meneer van Dronten weer om stilte, en was Suze weer afgeleid. Meneer van Dronten gaf geschiedenis, en dit jaar zouden ze zich met de 18e eeuw tot nu bezighouden. Toen ze de inleiding van het boek hadden doorgenomen, ging de bel. Suze stond op, en gooide haar Allstar tas op haar schouder. Ze liep onwennig uit de klas, en keek om zich heen. Waar gingen haar klasgenoten heen? Opeens sloeg een hand haar op de schouder. Geschrokken keek ze om. De lachende ogen van Joy keken haar aan.
‘Hoi! Was je alweer vergeten dat ik je zou assisteren vandaag?’ Suze moest lachen om de enthousiaste bui van Joy. Joy raasde verder over vakantie en dieren en school, over de vervelende leraren en leuke jongens die een klas hoger zaten.
‘Oja, we moeten trouwens naar lokaal 2.23, dus we lopen een beetje de verkeerde richting op, maar dat maakt niet zoveel uit. Kom!’ Joy sleurde Suze mee naar de wc’tjes.
‘Weetje wat, ik ga je even een rondleiding geven, dan hoeven we niet naar Duits.’ Lachend liep Suze achter Joy aan, die haar de hele school liet zien.
Haha, dat klinkt als de verhalen die ik las.
Je hebt een goed gevoel voor schrijven! Ga zo door!
Probeer het spannend te blijven houden. Als het voorspelbaar wordt dan is het verhaal minder leuk dan dat er verwacht word.
En je mag er best om heen draaien.. zoals flashbacks of een beschrijving van iemands lippen, ogen, gedrag. Iemands verleden, blah blah blah.
Stuk 2. Suze
‘Bedankt voor het rondleiden, Joy!’
‘Graag gedaan,’ klonk Joy’s stem, terwijl ze wegfietste. Suze voelde zich weer een beetje bekeken nu Joy er niet meer was. Weer wat onwennig liep ze door de school, om haar jas op te halen.
‘Hé!’ klonk het opeens naast haar. Wat geschrokken keek Suze om, maar het bleek niet voor haar te zijn. Plotseling botste ze tegen iets of iemand op. Een paar sterke armen hielden haar vast om te voorkomen dat ze viel.
‘Woo, rustig aan! Eén dag op school en meteen alweer ongelukken veroorzaken.’ Toen ze een beetje bang boven zich keek, zag ze de blauwe ogen van de jongen die ze in de klas had gezien.
‘Oh, sorry! Het spijt me!’ stamelde Suze. De jongen lachte, en knipoogde even naar haar. ‘Geeft niks, joh. Je deed het niet met opzet, toch? O, ik heb me trouwens nog helemaal niet voorgesteld.’
De jongen stak zijn hand naar voren, en zei: ‘Ik ben Kars, hoi.’
‘Hai, Kars.’ zei Suze, terwijl ze zich nog steeds een beetje schaamde. De jongen begon weer te lachen, en zei dat het echt niks uitmaakte. Suze glimlachte ook, maar zei dat ze er nu snel vandoor moest, om haar ouders te helpen met de verhuisdozen.
‘Zal ik anders helpen? Ik wil wel weten waar je woont, en vanmiddag heb ik toch niks zinnigs te doen.’ Verbaasd keek Suze hem aan. Hij meende het. Suze knikte blij, en vertelde dat er nog een hoop te doen was.
‘Laten we dan maar gaan,’ zei Kars, terwijl hij zijn jas aandeed. Suze liep naar buiten en zette haar fiets van het slot. Terwijl Kars voor de school stond te wachten, sprong Suze op haar fiets, en fietste naar hem toe. Zijn blauwe ogen op haar gericht. Opeens schoot het door haar door dat ze hem best wel leuk vond. Meteen zette ze die gedachte van zich af. Haar vorige verkering had 8 maanden geduurd, en het was nog geen halfjaar uit, dus ze vond dat ze even rustig aan moest doen. Rustig aan, Suus. Je zit hier nog geen dag op school of je vind al iemand leuk? Dat kan geen echte liefde zijn.
Thuis aangekomen keken Ramon en Jill verbaasd op toen Suze met Kars binnen kwam stappen.
‘Hallo!’ zei Jill, terwijl ze een verbaasde blik naar Suze wierp.
‘Dag mevrouw, ik ben Kars, ik zit bij Suze in de klas.’ Ook Ramon stond op, en liep naar Kars toe.
‘Hoi, ik ben de vader van Suze, Ramon.’ Kars knikte, en keek om zich heen.
‘Wat een mooi huis, zeg! Woonden jullie eerder ook al buiten de stad?’ Alle drie schudden ze hun hoofd. Ramon vertelde over hun vorige woonplaats, terwijl Jill thee zette. Na een kwartiertje stonden ze op, en begonnen met dozen heen en weer te slepen. Toen de meeste dingen op hun plaats stonden, en de dozen uitgepakt konden worden, was het alweer tegen het zessen.
‘Als je wil, mag je hier wel komen eten,’ bood Jill aan, terwijl ze de tafel alvast dekte. ‘Nee, nee, bedankt!’, zei Kars, ‘ik vond het heel gezellig hier, maar ik moet er nu toch vandoor.’ Samen met Suze liep hij naar buiten. ‘Ik vond het echt gezellig, Suze. Ik zie je morgen weer!’ Suze zwaaide hem uit, tot ze hem niet meer zag. Toen draaide ze zich uit, en keek recht in de spiegel die in de tuin stond. Ze betrapte zichzelf op een gelukzalige glimlach.
Toen Suze in bed lag, was ze kapot. Die avond hadden Jill, Ramon en Suze met z’n allen alle spullen op de juiste plek gezet. Er was veel verschoven, en verplaatst, totdat Jill het goed vond staan. Suze keek naar de lichtrode muur met witte handafdrukken. Samen met haar vader hadden ze de handafdrukken erop gezet. Het was een leuke dag geweest. Suze knipperde met haar ogen, en probeerde de slaap te vatten. Ook al was ze kapot, de slaap wou niet komen. Op haar netvlies verscheen Kars weer. Zijn lach als hij haar aankeek, de bruine haren die in zijn gezicht lagen. Suze kroop diep onder de dekens, en probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn als Kars haar vriendje was. Als hij zijn arm om haar heen zou slaan, of als hij .. Met die gedachte viel Suze in slaap.
Een verschrikkelijk geluid vulde Suze’s kamer. Suze kreunde en sloeg op de wekker die in haar bed lag. Het geluid was meteen afgelopen. Met één oog nog gesloten keek Suze hoe laat het was. Kwart voor 7, over een kwartiertje moest ze eruit. Suze rekte zich uit en keek naar de ramen. Haar vader was al langs geweest, de gordijnen waren al open. Suze ging rechtop zitten en deed de radio zachtjes aan. Terwijl ze zo een beetje wakker probeerde te worden, kwamen de dromen van vannacht weer op. Kars had al verkering. Met een knap meisje, waar hij zo te zien helemaal gek op was. Suze was wakker geworden, en had tegen zichzelf gezegd ‘dat het maar een droom was’. Toen bedacht ze zich dat ze hem wel heel leuk vond. Ze probeerde ergens anders aan te denken, maar steeds kwam Kars weer in beeld. Je kon toch niet verliefd zijn na één dagje op een nieuwe school? Waarschijnlijk vond ze hem gewoon knap en leuk, en hij was inderdaad aardig, maar ze kende hem nauwelijks. Het kon niet.
De wekker ging weer, en Suze zette het ding uit. Ze sprong uit bed en deed het raam open en voelde de frisse ochtendwind door haar haren waaien. Suze liep te trap af en opende zachtjes de deur van de badkamer. Daar draaide ze de deur op slot en liet de warme stralen over haar lichaam stromen. Na vijf minuten draaide ze de kraan uit en droogde zich af. Ze trok haar kleren aan en liep naar beneden. Daar stond Ramon al brood te smeren voor zijn werk. Hij had een paar dagen vrij gekregen, maar vandaag moest hij ook weer aan de bak. ‘Goeiemorregeee!’, zei Suze uitgebreid tegen haar vader. Een gemompel kreeg ze terug terwijl ze naar de kast liep om haar brood te pakken. Een bord en een glas melk stonden al klaar op tafel, en toen Suze ook haar brood gesmeerd had, zaten Ramon en Lea samen te eten. Het was stil, maar dat was Suze wel gewend. Ramon moest altijd even wakker worden. Na het eten liep Suze naar boven om zich klaar te maken voor school. Ze poetste haar tanden en borstelde haar haar. Zou ze het vandaag maar weer eens in een staart doen? In de spiegel op haar tafeltje keek ze met een schuin hoofd naar zichzelf en kneep één oog dicht. Ze pakte haar mascara en maakte haar ogen op. Daarna rende ze de trap weer af, greep haar tas, en zei haar moeder gedag. Suze rende naar haar fiets, sprong erop, en racete weg, op weg naar school. Daar aangekomen was de eerste bel al gegaan. Suze snelde naar binnen, terwijl ze uit haar tas de plattegrond trok. Ze moest op de eerste verdieping zijn, daar staat de 1 voor, maar welk lokaal? 1.23 dacht ze gezien te hebben. 1.23, naar boven, en dan het eerste lokaal links. Suze gooide haar jas over één van de kapstokken en rende de trap op. Het zou niet handig zijn om op de tweede dag al te laat te komen. Hijgend kwam ze bij lokaal 1.23 aan. Ze klopte op de deur, en terwijl ze wachtte op antwoord, probeerde ze haar ademhaling weer op peil te krijgen. De deur ging op en een vrouw met een puntige neus waar een bril op stond keek Suze aan.
‘Ja, jongedame?’
‘Sorry dat ik te laat ben, ik ben nog nieuw hier.’ Suze wou langs de vrouw stappen, maar toen bleef ze plotseling staan. De ogen van 6e klassers stonden haar aan te staren.
‘Hé, kleintje, verkeerde klas te pakken?’ klonk het van achter.
‘Shit!’ fluisterde Suze tegen zichzelf, terwijl ze rood aanliep. Ze draaide zich op haar hakken op, mompelde nog een ‘sorry’ naar de vrouw, en snelde naar buiten. Op de gang knipperde ze even met haar ogen, en gooide haar tas van haar rug. Waar moest ze in dán zijn? Toen ze het papier wou pakken waar haar lesrooster op stond, kwam een meisje langslopen. ‘Haai, jij bent toch Suze?’ klonk een wat vernederende stem van achter naar. Suze draaide zich om en keek in de donkerbruine, bijna zwarte ogen van een meisje uit haar klas.
‘Volgens mij had ik me nog niet voorgesteld, ik ben Danique.’ Danique zwiepte haar golfende, zwarte haren naar achter, en liet haar prachtig opgemaakte ogen langs Suze’s lichaam glijden.
Suze knikte glimlachend naar haar. ‘Hoi.’
Danique keek een beetje verlagend naar Suze, en wenkte toen achter haar.
‘We moeten in lokaal 1.28 zijn, volgens mij heb jij een behoorlijke blunder gehad met het lesrooster of niet?’ Danique lachte scherp, maar opeens verharde haar blik.
‘Is het waar dat Kars gister met jou mee naar huis ging?’
Suze keek haar verbaasd aan: ‘Ja, dat klopt. Hoezo?’
Het leek alsof er een bom ontplofte. Danique begon te schreeuwen. ‘Hoezo? Wat nou hoezo? Wie mag er nu vragen hoezo? Waarom was Kars met jou mee? Wat moet je met mijn vriendje? Je wil hem afpakken, is het niet? Blijf met je poten van hem af!’
Geschrokken deinsde Suze achteruit. ‘Ik.. Kars.. ik wou niet..’ Danique kwam dichterbij, en keek Suze dreigend aan.
‘Nog één keer, of ..’
‘Danique, doe es ff normaal, man!’ Kars kwam aanlopen, met een rood hoofd van het fietsen. Hijgend kwam hij bij hen staan.
‘Doe es ff normaal,’ herhaalde hij nog eens.
Danique keek hem aan. ‘Ik maak haar alleen even duidelijk dat wij niet te breken zijn!’
Kars keek Suze aan. ‘Het was niet haar bedoeling je zo te laten schrikken, hoor!’
Suze lachte vriendelijk, en zei dat er niks aan de hand was, en dat ze het wel snapte. Danique glimlachte naar haar, maar toen Kars even een andere kant op keek, gooide ze een giftige blik naar Suze toe. De deur ging open en het drietal mocht naar binnen komen. Suze kon niet opletten. Hij had al een vriendin. En wat voor een vriendin. Was ze maar nooit verhuisd.
ik vind het ook erg leuk om te lezen ;)
Ga zo door zou ik zeggen
Stuk 3. Kars
‘Nee, ik vind niet dat je zo tegen haar moet doen. Ze is hier net nieuw, ze kent bijna niemand en direct de tweede dag val je al zo tegen haar uit. Ik heb gister zelf voorgesteld om haar te helpen met het uitpakken van de dozen.’ Kars maakte wilde handgebaren terwijl hij Danique vertelde dat hij het niet met haar aanval tegen Suze eens was. Danique knipperde poeslief met haar ogen, en hing een beetje tegen Kars aan. Die wou haar wegduwen, maar toen Danique een kus op zijn wang duwde, liet hij zich weer meeslepen. Wat had hij ook een geluk met haar. Danique was het meest indrukwekkende meisje van de school, en ze ging met hem! ‘Zullen we vanmiddag iets leuks doen?’ vroeg Danique, terwijl ze met Kars’ krulletjes rond haar vinger liet lopen. Kars leunde achterover, en liet de rug van zijn hand over Danique’s wang glijden, terwijl hij in haar ogen keek. Langzaam kwam hij dichterbij, en drukte een kus op haar oor. Danique giechelde en fluisterde wat in zijn oor.
Plotseling trok hij zich terug. Danique keek hem wat geïrriteerd aan.
‘Wat?’ vroeg ze een beetje bijtend. Kars mompelde.
‘Niks, ik..’
‘Wat?’ vroeg Danique hem nog eens, nu met een verheffende stem.
‘Niek, er is niks oké?’ Danique glimlachte weer poeslief, en wou met haar hand weer in zijn haar woelen. Kars duwde haar weg.
‘Ik ben zo terug, oké?’ Hij liep weg, naar zijn vrienden, en liet Danique verbouwereerd achter.
‘Wow, wat was dat, man?’ vroeg Youssef, terwijl hij een nieuwe zak M&M’s openscheurde. Kars maakte een wegwerpgebaar met zijn hand, en zei:
‘Ach, Danique zat een beetje dom te doen.’
Davy begon te lachen. ‘Gozer, ik dacht dat het allemaal koek en ei tussen jullie was? Je was toch zo blij met haar?’
Kars zuchtte. ‘Ja, dat is ook wel zo. Maar weetje, sinds..’
Youssef en Davy keken hem nieuwsgierig aan. ‘Sinds wat?’
Weer zuchtte Kars diep. ‘Ach, laat ook maar.’
‘Nee, nu moet je het zeggen ook!’
Kars keek zijn vrienden aan. Kon hij het aan hen vertellen? Hij kon ze vertrouwen. Maar Youssef had soms zo’n grote bek, dat hij er van alles uit gooide. Nee, hij hield het nog maar even voor zich.
‘Sinds dat ze soms wat bazig doet, vraag ik me soms af of we wel goed bij elkaar passen.’ Youssef stak weer nieuwe M&M’s in zijn mond, en antwoordde met volle mond wijs:
‘Als jij niet meer wil, neem ik het wel van je over.’
Kars begon te lachen, en duwde Youssef weg. ‘Man, je weet niet wat je mist, vandaag de dag! Danique zoent als..’ Kars bracht zijn vingers naar zijn mond en bracht zijn duim en wijsvinger tegen elkaar aan, bracht er een kus op en hield die in de lucht. De jongens lachten.
Samen liepen samen verder. Danique kwam naar het toe hollen. Ze sloeg een arm om Kars heen en wees lachend naar Suze en Joy die samen op de grond zaten. ‘Moet je dat haar van Suze zien,’ proestte ze. Kars lachte, maar niet van harte. Ook Youssef en Davy lachten wat schaapachtig mee. Danique was soms wat bazig, maar Kars kende haar al zo lang dat hij zich geen schoolleven zonder haar als vriendin zou kunnen voorstellen. Maar als hij aan Suze dacht, kreeg hij kriebels in zijn buik die hij nog nooit eerder bij Danique had gevoeld. Bestonden die ‘vlinders in je buik’ dan echt?
‘Jij bent echt mijn liefje!’ Danique drukte een zoen op Kars’ mond. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Suze naar hem kijken. Een beetje geïrriteerd duwde Kars Danique weg. Onderzoekend keek Danique hem aan.
‘Zeg, wat is er met jou de laatste dagen?’ Kars mompelde wat, en draaide zich om. Voor hem zat Youssef met een enorme grijns om zijn mond Kars aan te kijken.
‘Wat is er, jongen? Wat probleempjes met je schatje?’ Kars gebaarde met zijn ogen dat Youssef zijn mond moest houden. Youssef pakte een onzichtbare sleutel uit zijn zak, en draaide daar zijn mond mee op slot. Toen gooide hij de onzichtbare sleutel met een sierlijke zwaai weg. ‘Au!’ klonk het nog geen milliseconde later. Verbaasd keek Youssef achter zich. Daar stond Davy over zijn onzichtbare bult op zijn hoofd te wrijven. Met een pijnlijk gezicht keek hij Youssef aan.
‘Zou je volgende keer een iets minder zware sleutel kunnen gebruiken om je mond mee op slot te doen?’ Kars begon te lachen, en sloeg zijn vuist tegen Youssef’s schouder. Toen Youssef en Davy weer in gesprek waren, keek Kars in de richting van Suze. Die was in haar schrift aan het schrijven. Haar donkerblonde haren hingen over haar schouder, en de lichte krullen wierpen zich achteloos over haar tafel. De zon die door het raam scheen, maakte dat haar haar glansde. Toen ze opkeek en haar haar naar achteren wierp, schitterden haar blauwe ogen even toen ze zag dat Kars naar haar keek.
Een schok ging door Kars heen. Die ogen. Kars’ keel stokte dicht, en zijn ogen werden nat. Hoe kan ze zo erg lijken op.. Het is net alsof.. Beelden schoten door zijn hoofd. Zijn moeder die lachend naar hem keek, met Kars als kleine baby in haar armen. Toen Kars kleuter was, in de bergen van Zwitserland. Vader, moeder, zoon. Kars voelde iets warms langs zijn wang glijden. Snel veegde hij de tranen weg en probeerde zich op iets anders te richten. Maar zijn ogen verleidden hem om weer naar Suze te kijken. Weer kwamen de beelden. Het ziekenhuis. De dagen van angst en verdriet. De begrafenis. Het werd Kars te veel. Bruusk schoof hij zijn stoel naar achteren en rende het lokaal uit. Leerlingen keken hem even na, maar gingen toen weer verder met praten. Youssef en Davy schoten achter Kars aan. Paniekerig zocht Kars een plek om alleen te zijn. Hij rende naar beneden, en zag de oude jongenstoiletten. Daar glipte hij naar binnen. Youssef en Davy renden erlangs, en probeerde hem te vinden. Kars hield zich stil, en liet de tranen komen. Als ze nu niet kwamen, kwamen ze straks wel.
Kars haalde diep adem. Toen klopte hij op de deur. Meneer van Dronten knikte naar hem door het raampje, en toen Kars de klas binnenliep, was het stil. Meneer van Dronten ging verder met zijn uitleg, blijkbaar hadden Youssef en Davy hem ingelicht. Kars ging zitten, en keek de klas rond. De meeste waren druk bezig met overschrijven of keken aandachtig naar van Dronten. Behalve Suze. Die keek bezorgd naar Kars. Toen ze zag dat hij naar haar keek, glimlachte ze betrapt, en draaide zich om naar Joy.
Kars merkte dat hij in de gaten gehouden werd. Toen hij naar achteren keek, zag hij dat Danique hem strak aan keek. Hij leunde naar achter, en liet een lachje zien.
‘Wat is er, prinses van me?’ fluisterde hij. Na het horen van dat woordje, smolt Danique weer wat. Kars pakte haar hand, en drukte er een kus op.
‘Heeft u zin om vanmiddag een rit op mijn witte paard te maken, edele koningin?’ Danique giechelde, en sloeg haar ogen van hem af. Kars kwam dichterbij, en drukte zijn lippen op die van Danique. Zij sloeg haar armen op hem heen, en beantwoordde zijn kus. Opeens klonk er een enorm hard getoeter in Kars’ oor. Van schrik liet hij de stoel, die op twee poten stond, los, en viel zo over de tafel voor hem heen.
‘Wát, was dát?’ vroeg hij, terwijl hij met een pijnlijk gezicht over zijn oren wreef. Met een grote grijns stond meneer van Dronten hem aan te kijken, met een toeter achter zijn rug.
‘Kars, wilt u uw geflirt buiten de klas houden en zich nu bezighouden met geschiedenis?’ vroeg hij onschuldig. Danique begon te lachen, en sloeg met haar hand op tafel.
‘Je had je gezicht moeten zien, Kars!’
Davy stond ook te lachen. ‘Jou gezicht was anders ook om uit te lachen, Danique!’ Toen moest Kars ook wel lachen. Terwijl Danique haar tranen van haar wangen afveegde, en aan haar vriendin vroeg of haar mascara er nog goed opzat, bracht van Dronten weer orde in de klas.
Bedankt voor alle reacties! (:
Stuk 4. Kars
Het was geweldig weer. Terwijl de laatste wolkjes langzaam verdwenen, scheen de zon volop, en lagen overal op het grasveld naast de school mensen. Zo ook Kars, Youssef en Davy. Met z’n drieën lagen ze te fantaseren. Eén voor één vertelde ze elkaar over meiden, school of andere interessante weetjes. Kars was er niet helemaal bij met zijn gedachten. Zijn gedachten waren bij Suze, of hij het nou wou of niet. Steeds als hij alleen al bij Danique wás, kreeg hij een schuldgevoel. Hoe kon het nou dat hij Suze ook een leuke meid vond? Hij moest het maar uitzoeken. Hij kon Danique niet voor de gek blijven houden. Vanmiddag zou hij weer met Suze mee naar huis gaan, misschien was het morgen dan wat duidelijker.
‘Nu jij weer, Kars!’
Kars glimlachte zelfverzekerd. ‘Jongens, nu komt het. Wisten jullie al, dat Danique ongelofelijk lekker zoent?’ Davy en Youssef keken hem aan.
‘Weetje wat ik me afvraag?’ vroeg Youssef, ‘zou Suze lekker zoenen?’
Davy keek hem lachend aan. ‘Ik zou zeggen, probeer het uit! Het lijkt me niet dat die meid na één dagje school hier al verliefd is op een knul. En al zou ze het zijn,’ Davy ging staan en liet zijn spierballen zien, ‘dan zou ik het natuurlijk zijn!’
De jongens lachten, en Youssef keek grijnzend van Kars naar Davy, en weer terug. Toen keek hij om zich heen, en stond langzaam op. Weer keek hij om zich heen, en toen leek hij gevonden te hebben wat hij zocht. Kars en Davy keken naar de plek waar Youssef naar keek. Daar stond Suze met Joy te praten. Ze leken het druk te hebben. Youssef snelde naar Suze toe, en sloeg een arm om haar schouder. Hij praatte hard, zodat Kars en Davy het ook zouden horen.
‘Goedendag dames! Mag ik u een eer verschaffen om bij ons te komen zitten?’ Een beetje verbaasd keken de meiden hem aan, maar toen Joy enthousiast ‘ja’ zei, grijnsde Youssef voldaan naar Kars en Davy. De meiden liepen met hem mee naar Kars en Davy. Kars keek naar de vloeiende bewegingen van Suze. Wat een mooi meisje was zij. Haar donkerblonde haren golfden mee en de wind speelde ermee alsof het een blad in de wind was. Haar glinsterende ogen maakten dat hij dat kriebelende gevoel in zijn hele lichaam weer door zich heen voelde stromen. Je moeder liep ook altijd zo.. flitste opeens de gedachte door zijn hoofd. Geschrokken kwam hij overeind. Davy keek hem vreemd aan, en Kars ging glimlachend weer zitten. Suze kwam wat verlegen naast hem zitten.
‘Hee,’ zei ze met een glimlach die de hele wereld in tweeën kon laten breken.
Davy keek veelzeggend naar Kars, en stak zijn hand uit. ‘Hoi, ik ben Davy. Ik ben niet zo goed in kennis maken met mensen, maar ik zal me toch moeten voorstellen.’ Dankbaar pakte Suze zijn hand aan, en schudde hem stevig. Toen ze haar hand weer naast zich neer wou zetten, legde ze hem per ongeluk op Kars’ hand. Als een bliksemschicht trokken ze allebei hun hand terug. Met rode wangen keken ze elkaar even aan, en ook meteen weer weg. Suze ging snel in gesprek met Joy, die een hevige discussie met Youssef voerde, en Davy pakte een pak koekjes uit zijn tas, die hij uitdeelde. Kars keek even naar Suze. Het leek wel of zij ook schrok van die aanraking. De elektrische schokjes die door Kars’ hele lichaam te voelen waren, had hij nog nooit gevoeld.
geeft niet zoals paula zegt, je hoeft ooko geen tehoog tempo te gaan voeren,
maar ik vind het nog steeds leuk om het te lezen :)
Stuk 5. Kars
In het tussenuur hadden ze veel lol gehad. Met z’n vijven waren ze naar ‘de Dockter’ gegaan, een café in de buurt. Youssef zat steeds bij Joy. Steeds als Joy even ergens anders heen liep, bijvoorbeeld naar Suze, of naar de biljarttafel, waar Davy en nog een aantal jongens bezig waren, liep Youssef haar achterna. Joy leek het wel leuk te vinden, en als Youssef een complimentje maakte, begon ze overdreven te lachen. Suze en Kars zaten bij de bar. Kars had wat drinken besteld, en hij vertelde Suze wat meer over school, de omgeving en de uitgangsmogelijkheden die hier waren. Suze’s ogen schitterden bij elke keer dat hij haar aankeek. Het leek wel alsof zij het fijn vond om met hem te praten. Kars begon zachtjes te lachen om de flirtpogingen van Youssef aan Joy, terwijl Joy bezig was met biljarten met Davy. Youssef probeerde op de gekste manieren aandacht van Joy te krijgen. Suze had het ook door, en keek Kars weer aan met een lach om haar mond.
‘Weetje,’ fluisterde ze zachtjes, ‘ik denk niet dat ik het mag doorvertellen, maar volgens mij vind Joy..’
‘Hi guys!’ Vrolijk kwam Joy aangehuppeld, met Youssef in haar kielzog. ‘Hebben jullie nog wat te drinken voor ons?’
Youssef greep in zijn kontzak en haalde zijn portemonnee tevoorschijn. ‘Wat wil je drinken, Joy?’ Hij sprak haar naam uit alsof het een heilige naam was.
‘Doe maar gewoon een biertje,’ antwoordde Joy, terwijl ze op een barkruk sprong. Kars draaide zich om naar Youssef, en keek hem veelbetekenend aan.
Youssef boog zich naar hem toe en fluisterde: ‘Je raad het nooit. Volgens mij..’
‘..vind jij Joy een beetje leuk,’ maakte Kars zijn zin lachend af.
Verbaasd keek Youssef hem aan. ‘Hoe weet jij dat nou weer?’
Kars sloeg Youssef op zijn schouder. ‘Man, het spat ervan af!’
Youssef keek even bedenkelijk. ‘Zou ze mij ook leuk vinden?’
Kars knipoogde naar hem, en draaide zich weer om naar Suze om het gesprek voort te zetten. ‘Wat wou je net nou zeggen?’ vroeg Kars aan Suze. Suze maakte een gebaar naar achter met haar ogen, waar Joy op de barkruk zat. Op Kars’ gezicht kwam een glimlach. Suze wou zeggen dat Joy Youssef volgens haar ook wel zag zitten!
Ondertussen zag Youssef dat er geen barkrukken meer over waren. Hij maakte gebruik van de situatie en zei: ‘Aah, Joy! Er zijn geen krukken meer over, kom, ga eens van die barkruk af, dan mag je bij mij op schoot.’ En met een pruillipje wou hij duidelijk maken dat dat echt nodig was.
Joy schoot in de lach, en sprong van de barkruk. ‘Hier, gozer. Ga ‘es zitten.’ Toen Youssef op de kruk zat, sprong Joy op zijn schoot. Omdat Joy anders van zijn schoot zou glijden, sloeg hij zijn armen om haar middel heen. Joy werd er een beetje verlegen van, maar legde uiteindelijk toch haar hoofd op zijn schouder.
Suze en Kars zaten vertederend toe te kijken. ‘Moet je ze nou zien, zeg,’ zei Suze, terwijl ze nog een slok bier nam.
Kars leunde achterover en rekte zich uit. ‘Ik denk dat ik straks weer problemen met Danique krijg, omdat ik in het tussenuur niet bij haar was.’
Suze hield haar hoofd schuin en keek Kars recht in de ogen. ‘Hebben jullie al lang verkering?’ Kars slikte. Hier wou hij eigenlijk niet over praten. Was hij nog maar gewoon single, dan kon hij haar nu in de armen nemen.
‘O, nee, als je het over de duivel hebt.. Ooh!’ Suze sloeg geschrokken een hand voor haar mond en keek bang naar Kars. Die schoot in de lach. Van binnen maakten zijn hersens overuren. Blijkbaar vond ze het maar niets dat Danique en hij verkering hadden. Vele gedachten dwaalden door zijn hoofd, en andere werden net zo snel weer weggeworpen. Danique kreeg Kars in het oog.
‘Hee liefje, ben je van je 16-jarige leeftijd aan het genieten?’ zei ze, terwijl ze door Kars’ haar woelde. Met een koele blik keek ze even naar Suze. ‘Hoi.’
Suze knikte lachend terug. ‘Hoi!’ Met een wegwerpgebaar liep Danique richting de wc’s. ‘Bestel jij even een cocktail voor me, schatje?’ Kars mompelde wat, en greep naar zijn portemonnee.
Suze keek hem aan. ‘Sorry dat ik me ermee bemoei, maar laat je dat allemaal toe? Dat zij alles voor je beslist?’ Kars keek haar even aan.
Haar blik veranderde meteen. ‘Sorry, ik bedoel het niet zo, het leek gewoon dat..’
Kars glimlachte even. ‘Het maakt niet uit, ik snap wat je bedoeld. Maar zodra je haar wat beter kent, zul je zien dat ze niet zo bazig is.’ In Kars’ hoofd klonk een stemmetje. ‘Dat merkt ze helemaal niet! Danique ÃÂÂÂs gewoon bazig!’ Kars schudde zijn hoofd, en riep de barman. Even later overhandigde hij Danique het drinken. Die stond met haar armen om Kars middel. Kars voelde zich er niet prettig bij. Suze, die tegenover hem zat, en zich duidelijk ongemakkelijk voelde door het flirterig gedrag van Danique, terwijl Youssef en Joy aan het zoenen waren. Wat? Stop. Aan het zoenen? Kars keek nog eens goed. Ja, dat was toch echt wel zoenen. Joy was duidelijk wel verlegen. Kars moest even grinniken. Youssef wou altijd te snel. Ook nu weer. Joy maakte zich los uit Youssef’s omhelzing. Met haar ogen van hem af vertelde ze hem dat hij te snel ging. Beteuterd keek Youssef naar de grond. Toen zag Kars dat Joy een arm om hem heen sloeg en hem een zoen op zijn wang gaf. Daarna sprong ze van haar kruk af en liep ze naar Suze toe, die om zich heen zat te kijken. Joy wees met haar ogen naar de wc’s, en nadat Joy in de wc’s was verdwenen, liep ook Suze naar de dames wc’s toe.
Toen Suze weg was, zag Danique haar kans schoon. ‘Wat héb jij toch steeds met die Suze?’ zei ze, terwijl ze boos naar Kars keek.
Kars keek strak terug. ‘Danique, mag ik niet mijn vrienden hebben? Youssef, Davy, Joy en ik gaan al jaren met elkaar om. En Joy vind nu eindelijk een goede vriendin, mag zij er niet bij horen dan?’ Danique opende haar mond om iets te zeggen, maar keek toen verwaand weg. Kars keek even naar haar. Suze was nu toch weg, hij kon Danique best even een zoen geven om te laten lijken dat zij de enige voor hem was. Kars trok Danique naar zich toe, en sloeg zijn armen om haar middel. Met de rug van zijn hand veegde hij een pluk haar uit Danique’s gezicht. Giechelend legde Danique haar handen om Kars’ nek. Kars trok Danique dichter tegen zich aan, en drukte zijn lippen tegen de hare. Danique opende haar mond en kuste Kars. Op dat moment zag Kars uit zijn ooghoeken Suze verschijnen, samen met Joy. Hij zag dat ze even naar hen keek, en met hangende schouders wegliep. Ze zou toch echt niks voor hem voelen, toch? Joy kwam achter Suze aangesneld, en sloeg een arm om haar heen. Had Suze Joy iets verteld? Misschien kon hij er via haar achter komen.
Danique maakte zich plotseling los uit Kars’ omhelzing. ‘Tjemig, wat héb jij, zeg?’ Kars wou protesteren, maar Danique stampte boos op de grond.
‘Heb jij een inzinking in je liefdesleven? Geen passie, geen verliefde handen meer?’
Kars bedacht zich schuldig dat hij zelfs onder het zoenen met Danique aan Suze dacht. Dit kon niet goed meer zijn. Dit moest afgelopen zijn. Hij had Danique, en Danique was alles voor hem.
‘Lieverd, ik bedoel het niet zo. Ik ben er de laatste dagen niet helemaal bij met mijn gedachten. Het spijt me. Echt, het spijt me heel erg.’
Danique keek nog steeds boos, maar haar ogen stonden al wat minder kwaad. ‘Ik mis de echte Kars..’ zei ze met een pruillipje, terwijl ze op het puntje van Kars’ neus drukte. Kars trok Danique tegen zich aan en gaf haar een stevige knuffel.
‘Ik denk dat we maar eens op school aanmoeten, volgens mij zijn we al te laat voor CKV.’ Hij sloeg een arm om Danique heen, greep naar zijn tas en liep naar buiten. Daar lagen Suze en Joy in het gras. Meteen toen hij de twee madeliefjeskettinkjes zag maken, schoten er weer elektrische schokjes door hem heen. Hij trok Danique tegen zich aan, om zich weer verliefd te voelen bij haar, maar het lukte niet. Wat was er mis met Danique? En waarom kreeg hij van die gevoelens voor Suze?
Idd, meer! :O
…(A)
Stuk 6. Suze
Suze lag in het gras te dromen. Samen met Joy lagen ze met hun ogen dicht in de zon. Het was alweer een paar weken terug dat ze hier voor het eerst kwam. Eigenlijk was ze wel blij dat ze verhuisd was. Joy was in die paar weken een supervriendin geworden. Suze opende haar ogen, en ging geluidloos rechtop zitten. Ze keek naar Joy. Die lag met een gelukzalige glimlach op haar gezicht op te warmen. Suze grinnikte zachtjes. Joy keek op.
‘Wat is er?’
Suze lachte. ‘Weet je hoe je erbij ligt?’
Joy lachte hard, en ging rechtop zitten. ‘Weet je wat ik denk? Dat jij wel eens een vriendje mag.’ Meteen was Suze stil.
Joy keek haar verbaasd aan. ‘Wat is er? Vind je al iemand leuk?’
Er kwam een lachje op haar gezicht. ‘Ja, hé. Je vind iemand leuk. Ruud, uit de vijfde? Die ene knappe, met die vette rugtas?’
Suze moest lachen. Joy en zij zaten vaak naar jongens te kijken, maar elke keer als ze dat deden, moest Suze aan Kars denken. Ze kon die jongen niet uit haar hoofd krijgen.
‘Nou? Is het Ruud?’ Enthousiast keek Joy haar aan.
Suze kuchte. ‘Nou, eigenlijk..’
‘Ja, hé. Hij is het toch?’
Suze glimlachte naar Joy. ‘Moet ik het echt zeggen? Het word toch niks.’
Joy gooide haar hoofd in haar nek, en hief haar handen in de lucht. Met een hopeloos gebaar zei ze: ‘Waarom zou het niks worden? Wie zou er nou ‘nee’ tegen jou zeggen?’
Suze keek dankbaar naar Joy, maar keek toen weer naar haar schoenen. ‘Daar ligt het niet aan. Eigenlijk is hij al bezet.’
Joy keek Suze verbaasd aan. ‘Ruud is toch nog niet bezet?’
Suze lachte. ‘Lieve Joy, luister nou eens. Het is Ruud helemaal niet!’
Joy keek nog verbaasder. ‘Wie is het dan wel?’
Suze keek bedenkelijk. ‘Je moet echt beloven het aan niemand te vertellen, anders heb ik een probleem.’
Joy draaide haar ogen weg, en duwde Suze weg. ‘Dat zou ik toch niet doen?’
Suze hield haar hoofd schuin. ‘Je hebt gelijk. Oké, ik vind iemand leuk. Nou ja, eigenlijk weet ik dat niet zeker. Maar als iemand steeds in je hoofd blijft hangen, en elke keer als je het over jongens hebt, dat hij dan in je hoofd opkomt, is het dan..’
‘Ja, ja, ja, vertel nou gewoon wie het is!’ onderbrak Joy haar. Suze keek verlegen naar de grond.
‘Kars,’ zei ze zachtjes. Het bleef stil. Wachtend op een reactie keek Suze naar de grond. Het bleef nog steeds stil. Voorzichtig keek Suze naar Joy. Joy keek naar Suze. Of beter gezegd; achter Suze. Suze draaide zich om. Tientallen meters verder stond Youssef. Joy keek Suze verontschuldigd aan.
‘Sorry, ik lette niet echt op. Zou je het nog een keer willen zeggen?’
Suze moest lachen. ‘Ga jij nou maar naar Youssef, want ik ga het niet 10 keer zeggen!’ Joy keek blij naar Suze, en stoof er toen vandoor om Youssef een zoen te geven. Suze keek lachend naar Joy, die helemaal verliefd naar Youssef keek. Toen voelde ze een hand op haar schouder. Ze draaide zich om, en keek in de donkerblauwe ogen van Kars.
Klein stukje vandaag, maar anders werd het te lang :‘)
Succes met lezen! (:
wow! nu wil ik egt meer lezen! goed geschreven!xx
Wil ook meer lezen :)… Goed geschreven!!!
Stuk 7.
‘Hai.’ Kars glimlachte zelfverzekerd. Suze keek hem even aan. Toen glimlachte zij ook. ‘Goeiemiddag.’ Kars ging op de picknicktafel zitten die een paar meter verderop stond. Hij klopte naast hem op het bankje, en schoof een stukje op. Dankbaar ging Suze naast hem zitten.
‘Weet je. Ik wil je wat vertellen.’
Suze keek met een luisterend gezicht naar Kars. Ze zag dat hij slikte voordat hij verder praatte.
‘Toen je een paar weken geleden bij ons op school kwam, is er iets gebeurd. Ik weet niet precies hoe het kwam, maar..’ Kars keek even om zich heen. ‘..maar vanaf dat moment loopt het niet helemaal goed tussen Danique en mij. Het is alsof er een Berlijnse Muur tussen ons is geplaatst, we kunnen elkaar niet meer vinden. Het klinkt misschien raar in jou oren, dat ik dit met jou bespreek, maar later zal je snappen waarom ik het aan jou vertel.’
In Suze’s buik begonnen vlinders heen en weer te vliegen. Bedoelde hij misschien dat hij haar leuk vond? Meteen wuifde Suze die gedachte weer weg. Jee, Suus! Doe normaal, hij probeert gewoon zijn verhaal te vertellen! Ze keek Kars aan. Met zijn blauwe ogen keek hij haar onschuldig aan.
‘Eigenlijk mag ik niet tegen je liegen. Hm, eigenlijk lieg ik niet. Of toch wel?’
Nadenkend keek Kars naar Suze.
‘Oké, ik sta niet echt te liegen, maar de hele waarheid spreek ik ook niet. Ik vertel het ook maar gewoon. Sinds het moment dat jij in onze klas kwam, kan ik je niet uit mijn hoofd krijgen.’
Met open mond keek Suze naar Kars. Meende hij nou wat hij daar net zei? Of had ze het niet goed begrepen? Kars keek afwachtend naar Suze. O, ze moest natuurlijk wel antwoord geven. ‘Eeh,’ hakkelde Suze. ‘ik.. Ik weet niet echt wat ik moet zeggen,’ fluisterde ze, een beetje verlegen. Toen realiseerde ze zich dat dit gevaarlijk was. Danique zou de hele klas tegen haar opzetten, Kars zou problemen krijgen, met zijn vrienden, en ook met de rest. Zijn reputatie zou naar de maan zijn. Nee, nu moest zij liegen. Het was een leugen om eigen bestwil.
‘Kars, ik ben eigenlijk gevleid door wat je zegt, maar je moet Danique niet opgeven. Ze is je leven, en ik ga haar plaats echt niet innemen. Ik zou het niet eens kunnen, want ik voel niks voor je. Sorry.’ Kars’ ogen leken even te veranderen in blauwe, heldere tranen. Maar in plaats daarvan verscheen er een glimlach op zijn gezicht.
‘Ach, ik denk dat het zo’n vleug is. Waarschijnlijk ken ik je nog niet goed genoeg.’ Kars sprong overeind, gaf Suze een klap op haar schouder en wou naar Davy en Youssef lopen. Toen draaide hij zich om en zei: ‘Ga je vanmiddag mee naar mijn huis? Mijn ouders willen wel eens weten wie je bent!’
Suze keek hem aan. ‘Ja, gezellig. Ik zie je na school wel!’ Kars knipoogde en liep verder. Suze zuchtte diep. Dit wou ze helemaal niet. Kon ze hem maar vertellen wat ze voor hem voelde. Maar het kon niet. Het kon gewoon niet. Het was onmogelijk. Suze kon het niet voorkomen dat er een traan over haar wang gleed. Verwoed veegde ze hem weg. Nog een traan volgde.
‘Hallo, Suze!’ Een vriendelijk gezicht verscheen om de deur van Kars’ kamer. Suze stond op. ‘Dag meneer, ik ben Suze.’
Het gezicht lachte, en zei: ‘Ja, dat had ik al wel door! Ik ben Jack, de vader van Kars.’
Kars draaide met zijn ogen, en duwde zijn vader uit het deurgat.
‘Pa, ga nou maar weg!’ Jack lachte weer, en verdween. Kars ging naast Suze op het bed zitten.
‘Aardige man hoor, maar ik was bezig met vertellen. Waar was ik gebleven? Oja! Toen ik dus 11 jaar oud was, begon ik met gitaar spelen. De elektrische gitaar kwam een halfjaar later, en daar werd ik helemaal verslaafd aan. Ik voelde me echt naakt zonder gitaar!’ zei Kars lachend, terwijl hij voorzichtig over de snaren van de elektrische gitaar streek. Suze keek stil naar Kars. Kon ze hem nou maar vertellen wat ze voor hem voelde. Nee, Suze, dacht ze bij zichzelf, ga nou niet hier in Kars’ bijzijn janken.
‘Wil je ook even proberen?’ vroeg Kars, terwijl hij haar vragend aankijkt. Zonder erbij na te denken knikte Suze ‘ja’. Kars overhandigde de elektrische gitaar, en legde uit hoe je hem vast moest houden. Omdat het nogal lastig was uit te leggen, vroeg Kars of ze tussen zijn benen wou zitten zodat hij het voor kon doen. Suze weifelde. Om niks te laten merken deed ze toch wat hij vroeg. Langzaam ging ze tussen Kars’ benen zitten. Toen hij zijn armen om haar heen sloeg, voelde ze een schok door haar hele lichaam.
‘Wat doe je?’ zei ze geschrokken, terwijl ze haar stem onder controle probeerde te houden. Zonder iets te zeggen pakte Kars voorzichtig haar handen, en legde ze op de juiste plaats. ‘Kijk, als je een akkoord aan wil slaan, bijvoorbeeld de G, dan zet je je vingers zó neer.’ Met zijn handen zette hij Suze’s vingers voorzichtig op de juiste fret neer, en liet zijn plectrum over de snaren glijden. Een warm, helder geluid klonk vanuit de gitaar. Suze keek verbaasd en blij tegelijk naar Kars. Die glimlachte, en zette haar vingers weer anders neer.
‘Een C akkoord,’ zei hij, toen Suze hem vragend aankeek. Weer liet Kars zijn plectrum over de snaren glijden, en weer klonk een warm en helder geluid uit de gitaar. Toen pakte Kars de gitaar weer in zijn handen, terwijl hij zijn armen nog steeds om Suze heen had. Hij begon traag een liedje te spelen. Het was zo rustig, en zo mooi dat Suze een warm en verliefd gevoel in haar lichaam kreeg. De neiging om haar hoofd tegen Kars wang aan te leggen was zo groot, dat ze zichzelf bijna niet meer in kon houden. Het kan best, dacht Suze bij zichzelf, jullie voelen allebei wat voor elkaar, alleen Danique staat nog in de weg. Voorzichtig legde Suze haar hoofd tegen Kars wang aan. Kars bewoog geen spier. Hij speelde het lied verder, en het leek even alsof hij met zijn wang over Suze’s hoofd wreef. Toen realiseerde Suze wat ze deed. Ruw duwde ze zich van Kars af, en doordat Kars schrok, liet hij zijn elektrische gitaar vallen. Met een denderend geluid en valse noten viel het ding op de houten vloer. Geschrokken deinsde Suze achteruit.
‘Sorry, sorry! Ik wou.. Ik bedoelde..’
Met strakke bewegingen pakte Kars zijn gitaar van de grond. ‘Ik hoop voor je dat hij het nog doet.’
Suze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Wat doe ik nou? Waar ben ik nou mee bezig? In die paar weken ben ik erachter gekomen dat hij het enige is dat ik wil, en waar ik naar verlang, dat hij de reden is waarom ik naar school ga. Waarom doe ik dit?
‘Kars, het spijt me. Ik bedoelde het niet zo.’
Koel keek Kars haar aan. ‘Dit ding, is mijn lust en mijn leven,’ zei hij alleen, terwijl hij controleerde of de gitaar beschadigd was. Hij zette het ding terug in zijn rek, en liep zonder iets te zeggen naar beneden. Suze wou hem achterna lopen, maar iets in haar zei dat ze hem even alleen moest laten. Langzaam liet ze zich op zijn bed zakken. Ze bekeek zijn kamer. In de hele kamer hingen posters aan de muur van voetballers, gitaristen en van zijn familie. Naast zijn bed stond een bedkastje, waarop een fotolijstje stond waar een foto van een vrouw. De vrouw lachte, en haar ogen leken mee te lachen. Het waren de ogen van Kars. Was dat zijn moeder? Was ze..? Geschokt keek Suze naar het lijstje, haar ogen werden nat. Er drupte een traan op het fotolijstje. Met de mouw van haar vest veegde ze voorzichtig langs de foto. Toen voelde ze dat er naar haar gekeken werd. Voorzichtig keek ze op. Kars stond in de deuropening. Het leek wel of hij niet wist wat hij moest zeggen. Toen kwam hij naar haar toe.
‘Sorry van die uitval van net. Ik.. Sorry, ik.. is het mijn schuld dat je huilt?’ Kars sloeg een arm om Suze een. Suze lachte.
‘Nee, ik moet niet zo dom doen. Ik moet sorry zeggen. Het spijt me van je gitaar.’
Kars sloeg op zijn bed. ‘Er is helemaal niks kapot, en het kan gebeuren. Ik moet me niet zo laten meeslepen.’ Met de rug van zijn hand ving hij de traan die van Suze’s wang liep, op. Hij keek haar aan, en kwam traag dichterbij. Suze leek veranderd in een standbeeld. Duizenden gedachtes rolden door haar hoofd, elektrische schokjes door haar hele lichaam. Totdat Kars lippen even langs haar wang te voelen waren. Suze keek hem als versteend aan. Kars stond op en pakte een zak snoep van zijn tafel. Alsof er niets gebeurd was, gooide hij die naar haar toe. Hij knipoogde even naar haar, en liep naar zijn nachtkastje. Hij pakte de foto van de vrouw, en keek er even naar. Toen legde hij die op de kop weer terug.
@tamara_v wrote:
het word echt steeds beter…
je bent echt goed bezig ^O^
zoals tamara zegt, helemaal mee eens :)
Stuk 8. Suze
‘Ik vond het erg gezellig, kom nog maar eens langs!’ Jack bedankte Suze voor de gezelligheid. Suze knikte lachend. Kars ging haar voor naar de deur, en liet haar uit. Ze kletsten nog even na bij de schutting, toen Danique aan kwam fietsen. Toen ze Suze zag praten met Kars, veranderde haar gezichtsuitdrukking en kneep ze haar ogen samen. Kars zag haar aankomen. Snel kapte hij het gesprek af, en liep Danique tegemoet.
‘Hee, zet je fiets maar vast achter neer, ik kom er zo aan, even Suze uitlaten,’ zei hij. Danique perste haar lippen op elkaar, maar zei niets. Kars keek haar na totdat ze om de hoek verdwenen was. Toen keek hij even schuldig naar Suze, en drukte een vluchtige kus op haar wang. Toen verdween hij achter Danique aan. Suze was te verbouwereerd om iets te bewegen. Haar wang gloeide.
Starend naar de witte handafdrukken op haar muur zat Suze in haar bed na te denken. Haar gedachten gingen weer terug naar vanmiddag. Ze voelde Kars’ lippen weer op haar wang, en met een glimlach voelde ze met haar vingers voorzichtig over haar wang. Hij had haar echt gekust. En zo teder. Suze liet haar hoofd weer in het kussen vallen. Het was een leuke middag. Maar toch was dit niet goed. Kars moest niet zo doen. Ze had al gezegd dat ze niks wou en dat ze hem niet leuk vond. Het was dan wel niet de waarheid, maar ze kon toch niet anders? Alleen maar om zo’n puberteitliefde, waar hij dan al zijn vrienden voor kwijtraakte?
De deur ging open en Jill’s hoofd kwam tevoorschijn. Toen ze zag dat haar dochter nog niet sliep kwam ze glimlachend op de rand van het bed zitten.
‘Hee, lieverd. Hoe was het vandaag, meis?’
Suze lachte even naar haar moeder. ‘Het was gezellig, mam.’
‘Weetje waar ik over na zat te denken? Ik hoorde via via dat Kars en zijn vader alleen woonden, is het niet?’
Suze haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet, hij heeft er nog nooit wat over verteld. Volgens mij zijn ze gescheiden ofzo, maar hij wil er duidelijk niet over praten, dus ik laat het maar zo. Als hij wil praten, dan geeft hij het vanzelf aan, toch?’
Jill lachte even en zei: ‘Ja, je hebt gelijk. Maar misschien moet je zijn vader maar eens uitnodigen hier te komen, en dan neem je Kars ook mee. Dat zullen ze vast gezellig vinden.’
Suze knipperde even met haar ogen en rekte zich even uit. ‘Ja, ik zal het wel vragen. Maar je moet ze ook niet opdringen om te komen. Ik vraag wel of ze een keer zouden willen komen, en dan kunnen ze ons wel bellen.’
Jill woelde even door Suze’s haar en drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Dat is goed, lieverd. Ga nu maar snel slapen, morgen moet je er weer vroeg uit.’ Met die woorden vertrok Jill, en nog geen tien minuten later vielen de ogen van Suze dicht in een droomloze slaap.
Suze opende haar ogen. Wat was het licht! Je kon echt merken dat het weer zich naar de zomer begon toe te werken. Suze rekte zich eens flink uit. Ze had heerlijk geslapen, en was helemaal uitgerust. Ze schudde haar blonde haar naar achter en sprong uit bed. Nadat ze haar spullen bijeen had geraapt en zich had gewassen en omgekleed, huppelde ze naar beneden. Daar was het erg stil. Suze keek naar buiten en liep naar het keukenraampje toe. Die zette ze open en ze hoorde de vogels in de bomen fluiten. Toen ze de koelkast opendeed om de yoghurt te pakken, viel haar blik op een briefje op tafel.
Goedemorgen lieve dochter van ons,
Heb je lekker geslapen? Volgens mij ben je ons vergeten te vertellen dat je het 3e moest beginnen. We hebben je lekker laten slapen. Heel veel succes op school!
Dikke zoen, papa en mama
Snel keek Suze naar het keukenklokje. Nee, hé. Half 10! De tweede les was al begonnen! Als een haas begon ze haar brood te smeren en propte ze een ongesmeerde boterham naar binnen. Terwijl ze haar tanden poetste, borstelde ze haar haar, en toen ze erachter kwam dat dat echt niet werkte, legde ze haar borstel neer en schrobde over haar tanden. Daarna bracht ze zo snel mogelijk haar make-up op, en racete naar buiten.
Toen Suze eenmaal op de fiets zat, bedacht ze zich dat ze de achterdeur niet op slot had gedaan. Ze keerde zich om en ging op de trappers van haar fiets staan. Waarom moest ze dat net vandáág vergeten?! Even later had ze ook de achterdeur op slot gedaan en fietste ze snel weer verder. Toen ze de stad binnen kwam fietsen, en de hoek naar het winkelcentrum wou omslaan, kwam haar een fietser tegemoet rijden. Met zijn capuchon ver over zijn hoofd en zijn schooltas slordig op zijn bagagerek fietste hij met een noodgang langs Suze. Verbaasd keek ze de jongen na. Plotseling veranderde de blik in haar ogen. Dat.. Dat was Kars.
Waar ben je nou? :'(
ik wil ook meer lezen
Stuk 9. Kars
Waarom moesten ze het nou net in de dagopening over de dood hebben? Verwoed wreef Kars de tranen van zijn wangen. Al de beelden kwamen weer terug. Meneer Norrit wist ervan, maar toen Kars vroeg of hij even de klas uitmocht, verbood hij het streng en duidelijk. Zijn klasgenoten hadden de leraar raar aangekeken, en gemompel was opgestegen. Toen de klas verder praatte over het onderwerp, waren de beelden zo hard teruggekomen, dat Kars het niet meer aankon, en wegrende. Nadat hij de deur uitwas keek hij nog even achterom, en zag zijn klasgenoten wild gebaren met de leraar. Kars rende weg, weg van school. Toen hij buitenkwam en de frisse ochtendlucht insnoof, voelde hij zich weer iets rustiger worden. Hij was op zijn fiets gesprongen en naar het park geracet. Onderweg voelde hij de ogen van mensen in zijn rug prikken, maar hij had zijn capuchon opgedaan, en hen niet aangekeken. Nu zat hij onder de grote eik aan een smal watertje dat door het park liep. Dit plekje zat net achter het hek, en er was bijna niemand die hier kwam. Helemaal afgesloten van de wereld achter hem, gooide Kars steentjes in het water. Hij staarde naar de golfjes die zich steeds verder uitspreiden. Wat rustig en stil was hier. Kars haalde eens diep adem en sloot zijn ogen. Hier kwam hij echt tot rust. Plotseling hoorde hij gekwaak en geplons in de verte. Kars sprong op en rende naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Daar aangekomen zag hij een moedereend samen met haar kleine, jonge eendjes vechten met een grote roofvogel. Kars begon te schreeuwen en hij wapperde met zijn armen. De roofvogel probeerde nog even een klein eendje te pakken te krijgen, maar toen vloog hij weg. Kars sprong over het watertje naar de andere kant, en pakte een jong eendje in zijn handen. Het beestje was meer dood dan levend, en hapte met moeite naar adem. Het bloed drupte al snel van Kars handen af, en terwijl de andere eendjes vrolijk verder kwetterden, zocht Kars in zijn tas naar iets wat het bloeden kon stoppen. Toen hij niks kon vinden, trok hij zijn vest uit, en wikkelde het jonge eendje erin. Het beestje was intussen gestopt naar adem te happen, maar bloedde nog steeds, en keek angstig naar Kars. Die pakte het eendje zorgvuldig in, en sprong weer naar de overkant. Hij liep voorzichtig terug naar de grote eik, en ging daar weer tegenaan zitten. Het jonge eendje keek nu nieuwsgierig om zich heen, en probeerde zich uit het vest te wringen. Kars had het brood dat hij voor school gesmeerd had gepakt, en begon het in kleine stukjes aan het eendje te voeren.
@Kirstenn. wrote:
Stuk 9. Kars
Waarom moesten ze het nou net in de dagopening over de dood hebben? Verwoed wreef Kars de tranen van zijn wangen. Al de beelden kwamen weer terug. Meneer Norrit wist ervan, maar toen Kars vroeg of hij even de klas uitmocht, verbood hij het streng en duidelijk. Zijn klasgenoten hadden de leraar raar aangekeken, en gemompel was opgestegen. Toen de klas verder praatte over het onderwerp, waren de beelden zo hard teruggekomen, dat Kars het niet meer aankon, en wegrende. Nadat hij de deur uitwas keek hij nog even achterom, en zag zijn klasgenoten wild gebaren met de leraar. Kars rende weg, weg van school. Toen hij buitenkwam en de frisse ochtendlucht insnoof, voelde hij zich weer iets rustiger worden. Hij was op zijn fiets gesprongen en naar het park geracet. Onderweg voelde hij de ogen van mensen in zijn rug prikken, maar hij had zijn capuchon opgedaan, en hen niet aangekeken. Nu zat hij onder de grote eik aan een smal watertje dat door het park liep. Dit plekje zat net achter het hek, en er was bijna niemand die hier kwam. Helemaal afgesloten van de wereld achter hem, gooide Kars steentjes in het water. Hij staarde naar de golfjes die zich steeds verder uitspreiden. Wat rustig en stil was hier. Kars haalde eens diep adem en sloot zijn ogen. Hier kwam hij echt tot rust. Plotseling hoorde hij gekwaak en geplons in de verte. Kars sprong op en rende naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Daar aangekomen zag hij een moedereend samen met haar kleine, jonge eendjes vechten met een grote roofvogel. Kars begon te schreeuwen en hij wapperde met zijn armen. De roofvogel probeerde nog even een klein eendje te pakken te krijgen, maar toen vloog hij weg. Kars sprong over het watertje naar de andere kant, en pakte een jong eendje in zijn handen. Het beestje was meer dood dan levend, en hapte met moeite naar adem. Het bloed drupte al snel van Kars handen af, en terwijl de andere eendjes vrolijk verder kwetterden, zocht Kars in zijn tas naar iets wat het bloeden kon stoppen. Toen hij niks kon vinden, trok hij zijn vest uit, en wikkelde het jonge eendje erin. Het beestje was intussen gestopt naar adem te happen, maar bloedde nog steeds, en keek angstig naar Kars. Die pakte het eendje zorgvuldig in, en sprong weer naar de overkant. Hij liep voorzichtig terug naar de grote eik, en ging daar weer tegenaan zitten. Het jonge eendje keek nu nieuwsgierig om zich heen, en probeerde zich uit het vest te wringen. Kars had het brood dat hij voor school gesmeerd had gepakt, en begon het in kleine stukjes aan het eendje te voeren.
OPLETTEN JONGENS, HIER KOMT HET NIEUWE STUK BIJ AAN:
‘Ik noem je Puck,’ zei hij zachtjes, terwijl hij over het donzige kopje aaide. Plotseling hoorde hij geritsel achter zich. Verschrikt sprong hij overeind, en legde het vest in zijn tas, zodat Puck er niet uit kon klimmen. Behoedzaam liep hij op zijn tenen naar het hek, en keek voorzichtig door de bosjes. Toen werden zijn ogen groot van verbazing. Het was Suze! Zonder erbij na te denken stapte hij naar voren, en zei: ‘Hee,’
Verbaasd keek Suze hem aan, en toen lachte ze lief naar hem. ‘Hee, hoi! Zit je hier! Ik heb je de hele tijd lopen zoeken, joh!’ Toen bekeek ze het hek, en zei: ‘Hoe kom je hier overheen?’
Kars sprong op een lage tak van de eik, en ging erop zitten. ‘Kom maar hier, ik trek je er wel overheen.’ Even keek Suze hem aan, maar toen veranderde de twijfelende blik in haar ogen, in zelfverzekerdheid. Een paar minuten later zat Suze naast Kars tegen de eik aan. Toen bedacht Kars zich Puck weer.
‘Moet je kijken!’ Hij pakte het vest dat in zijn tas lag, en tot zijn opluchting zat Puck er nog in. Suze keek met open mond naar het beestje, en toen keek ze naar Kars.
‘Hoe.. Hoe heb je.. Heb je..?’ zei ze, terwijl ze het vest overhandigd kreeg. Voor dat Kars kon antwoorden, riep ze verschrikt uit: ‘Aah, hij is gewond!’
Lachend keek Kars haar aan. ‘Toen ik hier zat hoorde ik plotseling allemaal lawaai, en toen ben ik even gaan kijken. Er was een roofvogel die het nest bedreigde, en toen ik hem wegjaagde, bleef dit beestje aan de kant liggen. Ik heb hem ingewikkeld in een vest, en toen kwam jij aanzetten.’ Suze keek hem nog steeds met open mond aan. Voorzichtig aaide ze het kopje van Puck, die al aardig brutaal werd, en om meer brood vroeg. Lachend keek ze Kars aan.
‘Ik vind het cool dat je gewoon je vest opoffert voor zijn beestje.’ Kars lachte schaapachtig, maar toen werd zijn gezicht weer serieus.
‘Waarom ben je hier gekomen?’
Het leek alsof Suze haar zelfvertrouwen een beetje verloor. Verlegen keek ze hem aan en zei: ‘Ik zag je fietsen, ik was namelijk nogal laat. En ik schrok een beetje toen ik je zag, en toen dacht ik dat ik wel even achter je aan kon gaan.’
Kars glimlachte, en keek voor zich uit. Toen schudde hij zijn hoofd.
‘Ik wil er even niet over praten, sorry.’
Suze keek hem begrijpend aan. ‘Ik snap het wel.’
Kars schudde weer zijn hoofd, en pakte zijn MP3-speler uit zijn zak, en zette Jeremy Camp op. Terwijl hij strak voor zich uit keek, probeerde hij de beelden die door zijn hoofd gingen te negeren, maar het lukte niet. Panisch rukte hij de dopjes weer uit zijn oren en drukte zijn hoofd tussen zijn knieën. Toen de beelden nog niet verdwenen begon hij zichzelf te slaan. Huilend sloeg hij met zijn vlakke hand op zijn hoofd, om nogmaals te proberen om de beelden uit zijn hoofd te krijgen. Plotseling voelde hij een hand op zijn arm. Geen stem, het bleef stil. Maar het was rustgevend. Kars huilde, zonder geluid te maken. De hand bleef op zijn arm, en aaide hem zachtjes. Kars vond dat fijn. De meeste mensen probeerde de goede woorden te vinden, maar dat hielp niet. Suze deed het op de perfecte manier. Toen Kars geen tranen meer over had, keek hij op. Hij schrok. Suze had haar hoofd achterover gelegd, haar ogen gesloten. Maar de tranen liepen over haar wangen. Kars probeerde de juiste woorden te vinden, maar realiseerde zich dat hij net bij zichzelf had gezegd dat dat niet hielp. Voorzichtig legde hij een arm om haar heen, en drukte haar tegen zich aan. De laatste tranen liet hij over zijn wangen lopen, terwijl Suze naschokte. Toen opende ze haar ogen, en moest even lachen.
‘Wat voor mens ben ik nou weer, hier gewoon om niks zitten te janken.’
Kars keek haar glimlachend aan, en drukte haar nogmaals tegen zich aan. Suze legde zich tegen Kars aan, en keek voor zich uit. Kars bestudeerde haar gezicht. Haar lippen perfect gevormd, haar ogen als het beekje dat voor hen lag. Net zoals.. Suze draaide zich om en keek hem aan.
‘Wat is er?’ fluisterde ze zachtjes.
Kars bleef even stil, en keek bedachtzaam naar zijn vinger, die hij langs haar wang liet glijden.
‘Ik..’ Toen schudde hij zijn hoofd, en keek Suze aan. Die keek hem nog steeds vragend aan. ‘Ik.. Net, liep ik weg omdat..’ Weer schudde hij zijn hoofd.
‘Je hoeft het niet te zeggen, hoor, dat begrijp ik wel.’
Dankbaar keek Kars haar aan. Toen draaide hij zich naar Puck.
‘Wat gaan we doen met dit kleine beestje?’
Suze hield haar hoofd schuin, terwijl ze het lichaampje van het eendje weer aaide.
‘We nemen hem mee,’ besloot ze. Kars stond lachend op, en pakte galant de hand van Suze, die het vest met Puck erin, in haar armen klemde. Hij trok haar om, en pakte de spullen die ze bij zich hadden. Die gooide hij over het hek, en toen hij zelf over het hek geklommen was, nam hij het vest van Suze aan. Daarna klom zij ook over het hek heen. Kars hield zijn armen gestrekt, en toen Suze het laatste stukje sprong, ving hij haar op. Ze keken elkaar aan, en Kars’ drang om zijn lippen tegen de hare aan te drukken werd erg groot. Toen maakte Suze zich los, en liep zonder om te kijken naar haar fiets. Ze stapte op, en reed een eindje verder. Toen keek ze om, en wachtte tot Kars Puck in zijn armen had, en zijn tas op zijn fiets had gezet. Even later fietsten ze samen het park uit.
ik vind het egt goed geschreven, het lijkt zo voorspelbaar, maar dan opeens niet meer enz..;)
@Sweet_Iris wrote:
ik vind het egt goed geschreven, het lijkt zo voorspelbaar, maar dan opeens niet meer enz..;)
dat vind ik ook,
danku mensen.
de volgende stukken worden iets minder interessant denk ik,w ant ik was er steeds niet echt helemaal goed bij met mijn hoofd.
Ik heb het erg druk met school, en met nog andere verschillende dingen, dus het gaat wat langzamer.
Maar heel erg bedankt voor alle reacties & kritiek! (:
een klein stukje :
Stuk 10 Kars.
Ze fietsten naar Kars’ huis. Zijn vader was nu aan het werk, en het was stil in huis. Kars legde het vest met het jonge eendje erin op het aanrecht, en ging op zoek naar een doek. Terwijl hij aan het zoeken was, keek Suze om zich heen. De muren waren gebroken wit, en aan de wand hingen allemaal fotolijsten. Toen kwam de gedachte weer naar boven waar Kars’ moeder zou zijn. Zouden ze echt gescheiden zijn? Dan zou hij er vast niet over willen praten. Maar als ze op vakantie zou zijn, of voor haar werk naar het buitenland moest, zou hij het toch niet moeilijk vinden? Of was er iets anders aan de hand? Zwijgend keek Suze naar de foto’s. Overal stonden lachende mensen op. Kars die lachend een schelp liet zien, en Jack die met een glimlach op zijn gezicht naar de ondergaande zon keek. De volgende foto was weer een familieportret. Vader, moeder en zoon stonden voor de ondergaande zon. De lachende gezichten kon je net onderscheiden van het donker, terwijl de zon hun lichamen zwart afkaatste. Kars kwam weer beneden.
‘Ik heb maar een oud kussensloop gepakt, ik wist niet of ik al die handdoeken wel mocht gebruiken!’ zei hij lachend, terwijl hij Puck uit het vest haalde. Het grijze vest zat onder een grote, rode vlek, en de grote snee die in Puck’s vleugeltje zat, bloedde nog steeds. Nadenkend keek Kars ernaar. Toen sprong hij op, en haalde een mandje met allemaal EHBO-spullen uit de kast. Daaruit haalde hij een klein verbandje, en begon dat behoedzaam, nadat hij de wond had schoongemaakt, om het vleugeltje te wikkelen.
Even later liep Puck nieuwsgierig door de kamer heen. Het was duidelijk dat het beestje zich op zijn gemak voelde, en totaal niet bang was. Vertederend zaten Suze en Kars naar het beestje te kijken. Toen zei Suze:
‘Ga je nog terug naar school?’
De glimlach gleed van Kars gezicht. Zijn ogen werden weer hard, en hij fluisterde met schorre stem: ‘Ik heb om eerlijk te zijn niet zo’n zin om daar nu nog heen te gaan.’
Suze knikte begrijpend, en legde even haar hand op zijn hand. Schokjes gingen door Kars lichaam, en het leek alsof hij weer werd opgeladen. Hij kneep even in haar hand, en zei toen:
‘Heb je zin om even mee te gaan naar een plek waar ik al heel lang niet ben geweest?’
Suze glimlachte voorzichtig, en knikte. Kars stond op, zette Puck in een doosje wat ze klaargemaakt hadden, en liep naar de fietsen.
‘O, nee, hé!’ riep hij toen verschrikt uit. Hij wees naar de voorband van zijn fiets. Die was nog platter dan een dubbeltje. Suze moest lachen, en schoof haar fiets naar voren.
‘Als jij nou fietst, dan spring ik achterop!’
Lachend nam Kars het aanbod aan, en toen Suze achterop sprong, voelde hij haar armen om zijn middel. Dromerig hing hij tegen hen aan, en dacht na hoe het was als zij verkering hadden. Toen realiseerde hij zich weer, dat hij al een hele tijd niet meer aan Danique had gedacht. Hij schaamde zich er eigenlijk voor. Dit was te erg, dit moest stoppen!
kort maar krachtig stukje;)
goed geschreven, en succes met al je schoolwerk
zoals de andere al zeiden niks op aan te merken :D
Kars. Stuk ?
Hij had ernaar toe gewild, samen met Suze. Waarschijnlijk had hij zich niet groot kunnen houden, maar het was beter geweest. Dan wist zij het ook. Ze wist nu van niks, en hij vond het vreemd dat ze nog niet had gevraagd. Maar toch was hij er ook wel blij mee. Hij wou het niet nog een keer vertellen, en hij wou ook niet zijn zwakke kant laten zien. Jongens hoorden sterk te zijn en niet te janken. Nijdig ramde Kars een paar akkoorden op zijn elektrische gitaar. Waarom lukte het hem nou nooit? Waarom gingen dingen die hij had gepland altijd op het laatste moment weer fout? Waarom was hij naar het bos gegaan, en niet naar de plek waar hij heen had gewild? Hij zuchtte. Het was niet anders. Zijn hart wou erheen, maar zijn hoofd niet. Misschien eerst een keer alleen. Dan kon hij zich voorbereiden als de volgende keer iemand mee zou gaan. Beneden sloeg een deur dicht. Kars zette zijn gitaar aan de kant, en liep naar beneden op zijn vader te begroeten.
SUZE
Lachend keek Suze Kars aan. Achterstevoren zaten de twee te kletsen. Naast Suze zat Joy, en op de stoel naast Kars zette net Youssef zijn tas neer. Davy zat vooraan, hij mocht geen eigen plek meer kiezen nadat hij een keer uit het raam was geklommen onder de Franse les van mevrouw de Koning. Kars en Suze waren net hun boswandeling aan het bepraten, toen Danique de klas binnen kwam wandelen.
‘Hi mensen!’, riep ze, toen ze Kars zat zitten. Ze gooide een verwaande blik in Suze’s richting, en liep naar Kars toe om hem te begroeten. Kars draaide zich, duidelijk met tegenzin, naar haar toe om zijn knuffel in ontvangst te nemen. Danique schoof Youssef en zijn stoel met een harde duw naar voren, zodat zij er langs kon lopen. Toen ging ze bij Kars op schoot zitten, net zodat Suze uit het zicht van Kars was. Het lachende gezicht van Suze veranderde in een pijnlijke glimlach, die ze met zoveel mogelijk glans naar Danique probeerde te gooien. Maar die keek haar hooghartig aan en draaide zich om naar Kars. Suze zuchtte zachtjes, en keek naar Joy. Die hing wat levenloos over haar tafel, en keek met droevige ogen naar het schrift dat voor haar lag. Suze legde haar armen in een kommetje op tafel en ging naast haar vriendin liggen.
‘Is er wat, vrolijkheidje?’ fluisterde ze zachtjes, terwijl ze zachtjes met haar vingertoppen over de onderarm van Joy streek. Die zuchtte, en opende haar mond om iets te zeggen, maar het zwijgen overheerste. Suze keek in de groene ogen van Joy. Die leken iets te willen zeggen, maar Suze begreep het niet.
‘Hee, als er iets is, moet je het gewoon zeggen, hoor! Straks ga ik denken dat het aan mij ligt!’
Joy glimlachte en zei toen met een zachte stem: ‘Het heeft echt niks met jou te maken, echt niet.’
Suze moest ook glimlachen. ‘Weet je dat heel zeker? Want ik heb al vaak zat ruzie met mijn ouders gehad, en ik heb zelfs een keer gevochten met mijn oude buurjongen. Ja, dat had je niet van mij verwacht, hé!’ zei ze lachend, toen ze Joy verbaasd zag kijken. Toen schudde Joy haar hoofd, en zei heel zachtjes, zodat alleen Suze het kon horen: ‘Ik vertel het wel als we even met z’n tweeën zijn. Ik heb niet zoveel zin dat hun het ook weten,’ zei ze, terwijl ze een klein gebaar naar achteren maakte. Suze keek even om, en zag dat Danique, Kars en Youssef in een hevige discussie verward zaten. Suze draaide zich weer terug naar Joy, en net toen ze wou zeggen dat het goed was, kwam de sectordirecteur binnen.
‘Jongeren, jongeren!’ zei hij, terwijl hij in zijn handen klapte. Toen niemand echt reageerde, sloeg hij met zijn hand eenmaal heel hard op de tafel. Iedereen keek verbaasd zijn richting op, en was inderdaad stil.
‘Zo,’ zei de directeur tevreden, ‘ik heb nieuws waar jullie vast wel blij mee zijn.’ Geroezemoes stak op, maar toen de man zijn hand omhoog deed, keek iedereen verwachtingsvol naar de hand. De man liet hem weer zakken, en vertelde verder.
‘Zoals jullie misschien weten gaan we met elke vierde klas een weekje naar Parijs. Zo ook met deze klas. En jullie weten waarschijnlijk ook wel dat we al over 2 weken vertrekken. Ik heb zojuist de nodige informatie op het prikbord opgehangen, dus of jullie straks daar even willen kijken. Verder wil ik ook even vertellen dat mevrouw de Koning niet aanwezig is, dus dat jullie een tussenuur hebben.’ Gejuich steeg op, en mensen gingen staan om hun tassen weer in te pakken en naar buiten te gaan. Suze keek Joy aan, en die gebaarde met haar ogen dat ze even naar de wc gingen. Suze pakte snel haar spullen bij elkaar en liep toen achter Joy aan. Toen ze in de wc aankwamen ging Joy in het venster van het raam zitten dat in de meisjes wc zat. Suze keek Joy met grote ogen aan. Die schraapte haar keel.
‘Kijk.. Het zit een beetje zo..’ Opeens begon Joy te huilen. Suze keek haar geschrokken aan en sprong van het venster, en sloeg een arm om haar heen.
‘Ach meid, kijk nou, je zit er heel erg mee! Weet je, je hoeft het niet te vertellen, maar het lucht vaak heel erg op. Rustig maar..’ Joy snikte, en hing tegen Suze aan.
‘Ik weet het, ik weet het, maar ik..’ Weer kwam er een huiluitbarsting, en terwijl Suze haar suste, en over haar rug wreef, werd Joy wat rustiger. Toen ze nog een klein beetje nasnikte, pakte Suze haar flesje uit haar tas, en gaf Joy wat te drinken. Toen Joy wat gedronken had, was ze eraan toe om te vertellen wat eraan de hand was.
‘Het is Youssef. Ik dacht dat wij nu eindelijk..’ Ze haalde diep adem. ‘Ik dacht dat wij nu eindelijk echt een ‘stel’ waren, weet je wel? Gewoon bij elkaar hoorden.’ Suze knikte.
‘Ik was zaterdag bij hem, en we gingen even het park in. Ik had al gemerkt dat, toen ik zijn hand vast wilde pakken, het leek alsof hij dat negeerde, maar ik dacht gewoon dat hij het echt niet merkte. Maar toen we daar in het park zaten, toen zei hij dat hij eigenlijk niet aan iemand vast wou zitten, en dat ik dus eigenlijk alweer verleden tijd was.’ Suze sprong ongelovig overeind.
‘Wat?! Zei hij dat jij alweer verleden tijd was?’
‘Nou ja, niet echt op die manier’ suste Joy, ‘maar daar kwam het wel op neer.’
Suze keek Joy hoofdschuddend aan. ‘En dat pikte jij?’ Joy keek haar jammerend aan.
‘Ik kon toch niet anders?’
‘Je had kunnen zeggen dat..’
‘NEE! Ik kon gewoon niet anders! Ik kon mijn mond trouwens ook niet open krijgen op dat moment. Weet jeij hoe dat voelt? Als je denkt dat je het nu hebt, en het toch weer voor je weggegooid word?’ Joy begon weer te huilen en sloeg haar handen voor haar gezicht. Suze keek haar beschaamd aan. In plaats van haar te helpen maakte ze het ook weer alleen maar erger.
‘Oh, lieve Joy, zo bedoelde ik het niet! Sorry, het spijt me, ik had naar je moeten luisteren, ik heb het niet meegemaakt, maar jij bent degene die hulp nodig heeft nu.’ Joy zuchtte tussen een snik door, en liet zich weer tegen Suze aanhangen.
‘Kom op, meid, het komt wel goed, ik weet het zeker! Want weet je, ik stond laatst bij Kars, Youssef en Davy en ze hadden het over jou en Youssef. En Youssef stond echt te stralen. Weet je wat ik denk? Ik denk dat hij inderdaad bang is om aan iemand vast te zitten, en bang is dat hij jou zou bedriegen. Ik denk dat hij jou eigenlijk gewoon wil beschermen, maar ik denk ook dat hij het helemaal niet wil, dat hij juist bij jou wil zijn. Ik weet zeker dat het goed komt, echt, want als je die blik in zijn ogen zag, dan kon je niet zeggen dat hij het niet leuk vond. Ik meen het!’, zei Suze, toen ze de grote, vragende ogen van Joy zag. Toen begonnen de groene ogen te lachen, en Joy’s mond lachte ook mee. Suze begon ook te lachen, en met de armen in elkaar gehaakt huppelden ze even later de wc’s uit.
Stuk 12 Kars.
Nog steeds huppelend kwamen de meiden bij het prikbord te staan, waar de jongens al stonden. Davy hing verveeld tegen de tegenoverstaande muur aan, en probeerde in een raam te zien of zijn haar nog goed zat. Suze ging naast de jongens staan en probeerde te zien wat er op het informatieblad stond:
Beste vierdeklassers,
Theoretische Leerweg, HAVO of VWO, elke leerling uit de vierde klas heeft dit jaar de mogelijkheid om een weekje op kamp te gaan naar een mooie camping in de Alpen. De leiding en de organisatie hebben hun handen al vol gehad aan de voorbereidingen, maar over 2 weken is het zover, en vertrekken we om 04:30 vanaf het schoolplein met bussen naar een camping net buiten Doussard.
De spullen die jullie allemaal mee moeten nemen komen nog op dit blad te staan, wat jullie over een week allemaal in handen hebben. Wat natuurlijk al wel voor zich spreekt, is dat er geen maar dan ook geen alcoholistische dranken of drugs meekomen naar het kamp!
Wel willen we jullie vragen om het geld van de reis en het verblijf in en naar Parijs alvast in te leveren. Dit bedraagt 80 euro per persoon. Het 2e kind dat per gezin meegaat betaald 10 euro minder, dus 70 euro. Het 3e kind betaald 60 euro, etc.
Wij hopen allemaal op een geweldig kamp, en jullie inzet en goede humeur hebben wij wel nodig!
Verdere informatie is in aantocht.
Enthousiast vloog Suze naar Joy, die een beetje afgelegen stond van de jongens, want Youssef stond er ook bij. Suze zag dat Joy naar Youssef stond te staren. Om haar aandacht ergens anders op te vestigen sleurde ze Joy mee naar Davy, die zijn hoofd tegen de muur aangelegd had en deed alsof hij in een diepe winterslaap was. Suze gaf hem een duw, en zei lachend tegen hem: ‘Als jij nog dames wil scoren, kan je dat beter niet op deze zeer ‘charmante’ manier doen!’ Terwijl ze het woord charmant uitsprak, maakte ze met haar wijs en middelvinger twee paar hoge komma’s in de lucht. Joy lachte mee, maar niet van harte. Suze zag het, maar probeerde er geen aandacht aan te besteden. Ze hoopte dat het op het kamp weer goed zou komen tussen Youssef en Joy. Het kon gewoon niet anders dan dat Youssef inderdaad bang was om aan iemand vast te zitten. Als je zag hoe hij naar Joy keek, en hoe hij de groep stralend had rondgekeken toen de rest van de jongens grapjes over hen maakten. Dat kon niet anders!
‘Jongens, hebben jullie het gezien? We gaan naar de Alpen!’ probeerde Suze een gesprek op te zetten voor Davy en Joy. Enthousiast begonnen Davy en Joy al plannen te maken, en toen zij in een hevig gesprek waren, waar Suze soms om moest lachen, en wat dingen toevoegde, werden Suze’s ogen toch steeds naar Kars toegetrokken. Zijn bruine haren zaten weer perfect, en zijn blauwe ogen waren met een serieuze blik op de bruine van Danique gericht. Zo te zien was het een behoorlijk serieus gesprek, aangezien Danique’s perfect geëpileerde wenkbrauwen omhoogschoten als Kars een antwoord gaf. Daarna bewogen ze naar onder, en met een, zoals Joy dat zou noemen, ‘Paris Hilton-blik’, keek ze Kars aan en ging hun conversatie verder. Plotseling draaide Kars zich om, en liep zonder iets te zeggen weg van Danique, naar Davy. Die zag Kars al aankomen en riep:
‘Hee mattie! Kom even hier kletsen, man, Danique heeft nog tijd zat!’ Met een boze blik keek Danique Davy aan, en liep met grote passen richting de aula.
‘Wow gast, wat was dat?’ Davy keek Kars met grote ogen aan, en vroeg waarom Danique zo pissed off reageerde. Kars keek nors in zijn richting en zei toen:
‘Ach, hou je d’r buiten!’ Direct daarna veranderde de uitdrukking op zijn gezicht en zei meteen: ‘Sorry, ik moet me niet op jullie afreageren. Danique houd zich met dingen bezig die haar helemaal niks aan gaan.’
Davy knipoogde naar hem, en knikte toen in de richting van het formulier dat aan het prikbord hing. ‘Jullie gaan en mogen toch wel allemaal mee, hé? Zonder jullie is er niks an!’
Joy begon te lachen. ‘Ja, wat zou je zonder ons moeten, hé?’ Davy lachte schaapachtig, en schreeuwde toen naar Youssef, die met een paar meiden uit de 2e klas stond te praten. Toen Joy hem zag staan, gleed de lach van haar gezicht, en keek ze een beetje jaloers naar Patty en Naomi, die giechelden en probeerden indruk te maken op Youssef. Suze kneep even in de hand van Joy, en toen Joy haar kant op keek, voelde Suze hoe Joy zich nu voelde. Kars liep naar Suze toe, en knipoogde even naar haar.
‘Hee’, zei hij, met een warme glimlach.
‘Hoi,’ zei Suze terug, met een even warme glimlach, ‘hoe is het met Puck?’ Kars lachte hardop, en zei: ‘Ik wou het net met jou over hetzelfde hebben. Het gaat goed, hij heeft geen pijn meer volgens mij. Maar ik wou dat je nog even meeging vanmiddag, even kijken.’ Terwijl hij dat zei, leek het alsof zijn ogen zenuwachtig naar Danique schoten.
Suze haalde haar schouders op. Toen zei ze schoorvoetend: ‘Ik weet niet of Danique het er wel mee eens is.’
Kars keek een beetje geïrriteerd naar de plek waar Danique net stond.
‘Het maakt me helemaal niks uit wat Danique ervan vind. Als ik van haar niet met bepaalde mensen om mag gaan, dan is het zo afgelopen tussen ons!’
Een beetje geschokt keek Suze hem aan. Dat meende hij toch niet? Suze’s hersens draaiden overuren. Dan was het haar schuld als het uit zou gaan! Ze zou Danique op haar dak krijgen en.. Ze schudde haar hoofd. Dat moest niet gebeuren. Glimlachend keek ze naar Kars, en vertelde hem dat ze vanmiddag al met Joy naar de stad zou gaan.
‘Jammer’, zei Kars, terwijl hij probeerde de teleurstelling van zijn gezicht te houden.
Suze knikte een beetje, en draaide zich toen weer om naar Joy. Die keek naar Davy en Youssef, die wilde plannen hadden voor het kamp.
‘Hé Kars, jij neemt ook even wat bier mee! Als we nou met z’n drieën 3 kratjes mee proberen te nemen, en de meiden nemen nog wat.. Gast! Wat is er, man?’ Davy liep snel achter Kars aan, die was weggelopen. Een beetje schuldig keek Suze hen na. Waarom moest ze nou weer zo bot doen? Deed ze wel bot? Ze wist het niet meer. Ze trok Joy aan haar arm, en gebaarde dat ze haar iets wou vertellen. Joy liep langzaam mee. Toen ze bij de ‘stille aula’ aangekomen waren, een aula waar het stil moest zijn voor mensen die tijdens de pauze nog wouden leren, pakte Suze twee stoelen waar ze op konden zitten.
‘Joy, weet je nog dat je een keer vroeg of ik iemand leuk vond?’
Joy knikte, en ze keek Suze opeens lachend aan.
‘Dat is ook zo, dat moet je nog steeds vertellen! Ik had het toen te druk met Youssef.’ Toen ze de laatste zin uitsprak, gleed de glimlach weer van haar gezicht, en Suze kreeg het gevoel dat ze zo weer in tranen uit kon barsten. Suze pakte Joys handen en begon haar verhaal.
‘Misschien is het je nog niet opgevallen, maar.. Weet je wel hoe mooi de ogen van Kars zijn?’
Joys ogen werden groot, heel groot.
‘Nee,’ fluisterde ze, ‘nee, je bent verliefd op.. op Kars?’ Suze maakte een weifelend gebaar met haar handen, maar beet op haar lip.
‘Ik weet niet of ik verliefd ben, maar ik weet wel dat ik hem leuk vind. En weet je wat..’
‘Nou?’ drong Joy aan.
‘Ik weet niet of ik dat kan vertellen..’
‘Gaat Kars vreemd met jou?’ zei Joy, terwijl haar ogen nog groter werden dan ze al waren.
‘Nee joh! Ben je gek, dat zou ik zelf ook nooit toelaten, dat weet je best.’ Joy knikte, en gaf toe dat dat zo was.
‘Wat is er dan?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Je moet beloven dat je het écht, aan niemand verteld!’
Joy gooide haar handen in de lucht. ‘Je weet zelluf!’
Suze lachte en kneep even in Joys handen. ‘Dezelfde dag dat jij mij vroeg of ik iemand leuk vond, en jij naar Youssef ging, kwam Kars naar mij toe. We hadden even gekletst, en toen vertelde hij opeens dat hij mij vanaf de eerste dag dat ik hier was, hij mij niet uit zijn hoofd kon krijgen. Toen ik een paar weken of dagen, weet ik veel, bij hem was, kwam Danique aanfietsten toen ik net weg wou gaan, en toen zij haar fiets op slot zetten, gaf hij mij een kus op mijn wang.’ Terwijl Suze dat allemaal vertelde voelde ze zich opeens schuldig worden. Dit had ze niet moeten vertellen. Joy was te vertrouwen, natuurlijk. Maar..
‘Nee, dat meen je niet!’ Geschokt keek Joy haar aan.
‘Het is leuk voor je, ik weet.. Wow. Ik weet even niet wat ik moet zeggen hoor. Even wachten.’ Het bleef een tijdje stil in de aula, maar toen begon Joy te praten.
‘Lieve lieve Suze. Je hebt wel weer de perfécte jongen uit weten te kiezen. Kars.’
Ze schudde even haar hoofd.
‘Als Danique hierachter komt..’
‘Ze komt er niet achter! Jij hebt belooft het voor je te houden, en ik en Kars zouden het heus niet tegen haar zeggen.’
Joy knikte langzaam, en wreef met haar hand over haar voorhoofd.
‘Maar, ik ben blij voor je dat je iemand leuk vind. En als hij jou ook leuk vind.. Ik bedoel.. Misschien.. Ach, ik kan even niet uit mijn woorden komen, sorry.’
Suze knikte met een pijnlijk gezicht naar Joy, die voor zich uit staarde.
‘Ik vind het trouwens wel heel lief van je dat je dit wil vertellen, want volgens mij ben je er zelf ook niet echt blij mee, of wel?’
Suze glimlachte lichtjes, en schudde haar hoofd.
Ook Joy schudde haar hoofd weer, stond op en liep de aula uit, Suze achter zich aan.
‘Nu snap ik Kars gedrag ook wel. Ik snapte al niet waarom hij zo chagrijnig en bot tegen Danique deed. Toen ik hun samen zag, dacht ik dat.. Hee, wat is er nu?’
Suze was blijven staan en had haar hand op de muur gezet, steun zoekend. De tranen stroomden over haar wangen, terwijl ze verwoed probeerde het te laten stoppen. Joy liep vlug terug, en sloeg haar armen om Suze heen.
‘Oh lieverd, jij zit er wel heel erg mee. Ik zit je een beetje op te fokken, wat ben ik ook stom!’ Suze tranen bleven stromen, en ze stopten niet. Ze liet ze maar gaan, ze wouden niet stoppen. Joys lieve woorden drongen niet door, en de gang waar ze nu stonden werd wazig, en begon te draaien. Suze liet zich op de grond zakken, en voelde dat Joy naast haar kwam zitten. De woorden drongen nog steeds niet tot haar door, maar de zachte stem van Joy bracht wel wat geruststelling in haar hoofd. Waarom moest dit haar weer overkomen? Verliefd worden op een jongen die al heel lang verkering had. En dan ook nog gebeurde het dat die jongen haar ook wel zag zitten. Suze snikte en keek naar Joys hand die op haar knie lag. Ze legde haar eigen hand erop en fluisterde schor: ‘Ik denk dat ik even alleen wil zijn. Wil je me dekken bij van Dronten?’ Joy knikte heftig, en wreef Suze nog even over haar rug.
‘Ga maar..’ leken haar ogen te zeggen. Suze glimlachte lichtjes, en stond op. Terwijl ze naar de uitgang van de school probeerde te komen, begon ze steeds harder te lopen. Uiteindelijk rende ze de school uit, en toen ze uiteindelijk stil stond, en al een heel eind gerend had, merkte ze dat het heel hard regende. Al snel hingen haar donkerblonde haren voor haar gezicht, en merkte ze dat, wanneer ze de tranen en de regen van haar wangen wou vegen, haar handen onder de zwarte vlekken zaten, en ze waarschijnlijk als een dracula rondliep. Toen ze bij het park aangekomen was, waar ze Puck hadden gevonden, liet ze zich langzaam van het hek glijden, waar ze overheen moest zien te komen. Daarna liet ze zich snikkend tegen de boom naar beneden glijden. Daar liet ze haar tranen de vrije loop.
ik ben nu verslaafd aan je verhalen :D
ze zijn zo goed, WE WANT MORE!!!! :D
je moet hier serieus een boek van maken! Dat word dan echt een topper ;)
super leuk! het lijkt eerst zo voorspelbaar, maar het is helemaal niet voorspelbaar! i love it <3 :)
je verhaal is gewoon echt heeel leuk! als je helemaal klaar bent zou ik het goed op spelfouten checken en dan poging wagen bij uitgever hoor;) meer mensen moeten kunnen genieten van jouw verhaal(A)
KARS. Stuk 13
KARS
Hij had al een idee waar ze heen was. Toen van Dronten had gevraagd of iemand wist waar Suze heen was gegaan, had Joy verteld dat ze een afspraak bij de tandarts had, en dat ze van school was weggegaan. Meteen wist Kars dat dat niet waar was. Suze was een paar weken geleden al naar de tandarts geweest, en toen Kars gevraagd had of alles goed zat, had ze lachend geantwoord dat ze de het komende tijd van die enge man verlost was.
Het ging om hem. Niks tandarts. Hij had niet moeten vertellen dat hij haar zag zitten. Hij had haar nooit een kus moeten geven. Ze was er helemaal overstuur van geraakt. En hoe moest het met Danique? Kars liet zijn hoofd in zijn armen zakken. Davy zat naast hem, en porde hem tussen zijn ribben. Kars schoot overeind, en wreef met een pijnlijk gezicht over zijn borstkas.
‘Ja, wat?’
‘Jij weet waar ze heen is, hé?’
Kars keek Davy aan. ‘Waar heb jij het over, man?’
Davy keek Kars op zijn beurt aan.
‘Ik moet met je praten, gast, ik moet je echt even spreken.’
Na de les kwam Davy weer naar hem toe. Met zijn wenkbrauwen opgetrokken sleurde hij Kars mee naar een rustig plekje in de aula.
‘Ik weet wat je voelt voor Suze, hou je er nou niet buiten, het is overduidelijk.’
Kars deed zijn mond open om ertegen in te gaan, maar liet zijn hoofd toen zakken.
‘Je hebt gelijk’, fluisterde hij zachtjes, terwijl hij naar zijn tas keek, ‘ik voel wat voor haar wat ik nog nooit voor Danique heb gevoeld.’ Hij verwachte een preek van Davy, maar het bleef stil. Kars keek Davy voorzichtig aan, en die had een grote grijns op zijn gezicht.
‘Wat?’ vroeg Kars, terwijl hij weer rechtop ging zitten. ‘Nee, niet weer. Je hebt gewoon zitten bluffen, of niet?’ Davy grijnsde nog steeds, en knikte van ja. Kars sloeg een vuist in zijn handen en keek Davy wat pijnlijk aan.
Davy sloeg een hand op zijn schouder, en zei: ‘Kars, je weet wat ik altijd zeg. Je kan alles vertellen, ook al is het misschien wat raar.’
Kars knikte langzaam, en kwam toen met een schok overeind.
‘Vertel niks aan Youssef, oké? Hij heeft zo’n grote bek dat hij alles er zo weer uitlult, en ik wil niet dat Danique het weet.’
‘Ga je het Danique niet vertellen?’ Davy keek verbaasd naar Kars. ‘Dat meen je toch niet , hé?’
Kars keek hem nadenkend aan. ‘Ik moet het eigenlijk wel vertellen.’ Davy knikte een ‘zeker weten’.
‘Hoe moet ik dat doen? Je weet hoe Danique is.’ De blik van Kars was in hulpzoekend veranderd, en terwijl Davy hem peinzend aankeek, kwam Youssef naar hen toe hollen.
‘Hou je mond!’ siste Kars nog snel naar Davy. Die knikte snel, en stond toen op om Youssef te begroeten.
‘Dag mensen. Mensen. Mensen!’ Hijgend kwam Youssef tot stilstand, en zette zijn handen op zijn knieën terwijl hij op adem probeerde te komen.
‘Mensen. Wow!’ Weer leek het alsof Youssef naar adem hapte. Toen grijnsde hij, en zei zonder enige problemen met zijn ademhaling: ‘Hoi.’
Davy en Kars keken van Youssef weg, en probeerden hun lachen in te houden, maar toen barsten ze alle drie in lachen uit.
‘Mensen, ik wil jullie spreken’ zei Youssef, terwijl hij een diepe buiging maakte. Kars en Davy maakten een diepe buiging terug, en Davy antwoordde: ‘Waar kunnen wij u mee helpen, edele knecht van de knecht van de knecht van mijn knecht?’
‘Wat. Moet. Ik. Met. Joy? Jullie weten hoe ik over haar denk, en jullie weten wat ik gedaan heb, en jullie weten..’
‘Ja, ja, ja, we weten dat je spijt hebt, en we weten ook dat je haar terugwilt,’ snoerde Kars hem de mond. ‘Waarom had je dat niet eerder bedacht, Youss?’
Met een pijnlijk gezicht keek Youssef hen aan, en terwijl hij ging zitten, gooide hij zijn handen in de lucht, en zei hij: ‘Ik weet niet of ik dit jullie moet vertellen. Niemand weet het. Jullie zijn het wel waard om te weten, natuurlijk, maar het is dus.. Ik wil het helemaal niet vertellen! Oké, oké, het zit dus.. Mensen, kijk niet zo!’ Youssef gebaarde naar de andere mensen in de aula, en Kars zei rustig: ‘Als jij nou gewoon rustig doet, en rustig praat, niet zo schreeuwt, dan kijken die mensen vanzelf weer de andere kant op.’ Er verscheen een grimas op Youssefs gezicht toen hij verder vertelde.
‘Het is dus zo, dat vroeger, nou ja, vroéger.. Een paar jaar terug. Dat is ook niet waar, ik denk vorig jaar zomervakantie.. Ja, dat zal het ongeveer geweest zijn. In ieder geval, toen dus, had ik met Naomi, jullie weten wel, die 2e klasser waar ik net mee praatte.’ Terwijl hij dat zei gebaarde hij naar de plaats waar hij eerder met hen gekletst had. Davy en Kars knikten begrijpend, en gebaarden dat hij verder moest gaan.
‘Jullie weten dat dat een leuke tijd was, en als zij haar handen..’
‘Youssef! Geen details graag!’ klonk de gecommandeerde stem van Davy.
‘Oké, oké. Nou, iets dat ik jullie dus nooit verteld heb, is de reden waarom dat uit ging. Ik werd namelijk verliefd op haar beste vriendin, die Patty, ook al snap ik nu niet waarom, want ze kan arrogant zijn, joh! Als je haar..’
‘Youss!’
‘Ja, nou. Ik werd dus verliefd op Patty, en daar kwam Naomi achter. Daarom is het dus uit gegaan. En nu ben ik gewoon, tsja, hoe zeg je dat? Oké, ik weet het woord wel, maar dat klinkt zo zielig.. Nouja, ik ben gewoon báng. Bang om vast te zitten aan iemand, en om dan weer iemand pijn te doen. Nou deed het Naomi geen pijn, want een week later zat ze met Brian te zoenen op de kade van de Nijeveense Plas, maar zo is Joy niet. Ik wil haar geen pijn doen als ik bijvoorbeeld verliefd op Suze word.’ Bij die naam schoot een rilling over Kars rug, en Davy keek hem snel met een veelbetekende blik aan.
‘Daarom heb ik gezegd dat ik niet aan iemand vast wou zitten. Ik meende het niet, ik wil gewoon bij haar zijn, en jullie snappen dat gevoel ook heus wel. Ik kan wel stoer zeggen dat ze gewoon lekker is, maar..’ Met een hulpeloze blik keek hij naar Kars en Davy, die hem vriendelijk toeknikten dat ze het begrepen.
‘En nu is het gewoon dat ik haar terug wil. Maar ten eerste durf ik niks met haar te ondernemen, en ten tweede, áls ik het lef had om dat te doen, bekt zij mij net zo hard terug, dat is wat ik zou doen tenminste.’ Kars en Davy keken hem begrijpend aan. Het bleef even stil in de hoek van de aula. Toen opende Kars zijn mond: ‘Ik heb wel een idee. Wacht op het kamp. Dat is alles wat ik even kan zeggen.’ Protesterend wou Youssef zijn mond opendoen, maar toen hij het gezicht van Kars zag, deed hem dat de mond snoeren. Een paar minuten later ging de bel, en stroomden alle leerlingen richting hun lessen, terwijl Davy Kars achterhield totdat de aula bijna helemaal leeg was.
‘A) Wat is je plan? En b) Moet je niet achter Suze aan?’ Geschrokken keek Kars hem aan.
‘Shit!’ riep hij ontzet uit, ‘shit man, ik moet snel achter haar aan!’ Als een speer schoot hij naar buiten, en hoorde Davy achter zich roepen dat het oké was. Later zou hij gehoord hebben dat Danique woest was geworden toen ze hoorde dat Kars naar de dokter was. Ze wist als geen ander dat hij achter Suze aan was, die blijkbaar ook niet naar de tandarts moest.
Maar nu hield hij zich met andere dingen bezig. Suze, hij wist waar ze heen was. Naar het park, dat was zo klaar als een klontje.
Toen hij daar aangekomen was, zag hij haar fiets al in de berm liggen. Hij lag wat verscholen zodat mensen die langs kwamen fietsen hem niet konden zien, maar omdat Kars naar het hek toeliep zag hij de fiets liggen. Langzaam liep hij naar het hek toe, en bleef even stil staan om te luisteren of hij Suze hoorde. Maar hij hoorde niets. Hij trok zichzelf omhoog aan het hek en even later belandde hij aan de andere kant. Toen hij zachtjes riep dat hij het was, klonk er geen antwoord van achter de boom. Kars fronste zijn wenkbrauwen. Die fiets was toch echt van haar geweest. Hij liep om de boom heen en zag de tas van Suze liggen. Maar Suze was nergens te bekennen. Wat verbaasd keek Kars om zich heen, en probeerde te ontdekken waar Suze was. Plotseling zag hij in het hoge gras vers platgetrapte halmen liggen, en ging er regelrecht op af. Toen hij het pad afgelopen had, hoorde hij zachte muziek van achter de halmen vandaan komen. Voorzichtig duwde hij de halmen met zijn handen opzij, en zag Suze in de kleermakerszit zitten, terwijl ze heel zachtjes met de muziek meezong en een madeliefjesketting aan het maken was. Kars bleef even staan, en stapte toen naar voren. Hij zag de verbaasde blik van Suze, en zag ook dat die roodomrand waren van het huilen. Kars glimlachte toen hij haar blik zag. ‘Hai.’ Suze bleef even stil, maar toen glimlachte zij ook en begroette hem terug, terwijl ze met haar nagel een nieuw gaatje in het stengeltje van de bloem maakte. Kars liep naar haar toe en ging geruisloos naast haar zitten. Hij bleef stil, want het was nu goed tot hem doorgedrongen dat dat het beste was. Het verbaasde hem dat Suze op een hele normale toon vroeg of hij niet op school hoorde te zijn.
‘Ja, ach’ antwoordde hij vaag. Hij wist niet echt wat hij moest antwoordden, hij was altijd een beetje onhandig geweest als er iets speelde met of tussen mensen.
‘Gaat het weer een beetje?’ vroeg hij een beetje onhandig.
Toch leek het alsof Suze blij was dat hij dat vroeg.
‘Ja, ik bedoel.. Je weet helemaal niet wat er is?’ Suze keek hem vragend aan toen ze de laatste zin zei. Kars haalde zijn schouders op, en zei: ‘Ik weet ook niet wat er is, maar ik voel me zelf ook niet optimaal als jij je niet goed voelt. En dat merkte ik nog net wel.’
Suze glimlachte dankbaar, en legde de ketting van bloemetjes naast zich, en zette haar hand op de grond. Haar vingertoppen raakten die van Kars, en toen hij de elektrische schokjes weer door zijn hand voelde, trok hij in een reflex zijn hand weg. Hij schrok er nog steeds van. Bij Danique had hij dat gevoel nooit gehad. Hoe moest hij haar ooit gaan vertellen dat hij gevoelens voor Suze had? Hij had haar steeds voorgelogen dat er niks was, en hij had ook niet verwacht dat er iets was of kwam. Maar nu hij weer naast Suze zat werd de drang om haar hand te pakken en haar tegen zich aan te drukken heel erg groot. Hij moest zich inhouden met de gedachte dat hij met Danique had, en dat áls hij ooit Suze’s lichaam tegen zich aan wou voelen, hij het eerst aan Danique moest vertellen voor hij daar de toestemming voor had. Toch zette hij zijn hand vlak naast die van Suze. Leek het nou zo, of bewoog Suze’s vinger over die van hem? Tussen zijn wimpers door gluurde hij naar het gezicht van Suze, maar die staarde voor zich uit. Haar mascara zat over haar wangen, en Kars had de neiging om het er met zijn duim af te vegen, maar hij hield zich in. Weer leek het alsof Suze’s vinger langzaam over zijn duim wreef. Voorzichtig tilde Kars zijn pink op en legde die over de pink van Suze. Hij keek naar haar gezicht, maar er was geen verandering in te zien. Suze keek nog steeds voor zich uit en het leek wel alsof ze niet doorhad wat hij deed. Maar toen keek ze naar de vingers, en toen naar Kars. Een golf van een mengeling van blijdschap en verdriet viel door Kars heen. Die ogen waren echt.. Precies. Met een kleine glimlach keek ze hem aan, en keek weer voor zich. Kars slaakte een diepe, geluidloze zucht, en luisterde tevreden naar de muziek.
Stuk 14. Kars
‘Kars, Kars!’ Geschrokken keek Kars om zich heen. Waar was hij in vredesnaam? Hij wreef even in zijn ogen, en zag Suze haar spullen inpakken tussen de lange halmen gras. O ja, hij was in het park. Hij moest even ingedommeld zijn.
‘What’s up?’ vroeg Kars met een slaperige stem. Suze keek niet terwijl ze hem beantwoordde.
‘Er is regen op komst, en jij moet terug naar Danique. Die heeft heus wel door dat jij bij mij bent. Schiet nou maar op, ik heb geen zin in problemen.’
‘Hoelang zijn we hier dan al wel niet?’ vroeg Kars, terwijl hij zich uitrekte.
‘Je hebt niet lang geslapen hoor!’ antwoordde Suze lachend, ondertussen haar tas op haar rug gooiend. ‘Je hebt zelf nog gezegd dat je even ging liggen, maar toen sliep je al half volgens mij. Slaap jij ‘s nachts wel genoeg?’
Kars lachte, en ging ook staan. ‘Nou ja, als je dat zo graag wil, ga ik ook naar huis.’
‘Nee, nee! Zo bedoelde ik het niet!’ riep Suze geschrokken uit. Toen leek ze wat verlegen te worden, en fluisterde ze zachtjes: ‘Ik vond het heel leuk hier.’ Haar stem werd weer wat harder toen ze zei dat hij naar school moest gaan, en het aan Danique moest uitleggen.
Kars keek wat chagrijnig, hij had helemaal geen zin om weg te gaan. Toch liep hij achter Suze aan, die al door het smalle paadje naar het hek toe was gelopen. Bij de dikke eik aangekomen zag hij Suze op haar fiets stappen en wegrijden.
‘Ook nog een fijne middag, Suze!’ riep hij haar lachend achter na. Zij draaide zich ook lachend om en zwaaide vrolijk naar hem. Met een grinnik op zijn gezicht liep hij naar zijn spullen en ging op weg naar school. Toen hij aankwam was het net pauze, leerlingen kwamen luid pratend naar buiten lopen terwijl ze hun tassen naar de plekken gooiden waar ze wouden zitten. Ze moesten nog 1 uur geschiedenis van van Dronten. Terwijl hij naar binnen liep kwam Davy al aangerend.
‘Yo gast, jij bent wel even weggeweest. Alles oké? Ik heb tegen van Dronten gezegd dat je naar de dokter moest. Danique geloofde het volgens mij niet helemaal, want die kwam na de les bij mij om te vragen wat je dan had. Ik heb gezegd dat je last van je erectie die niet meer ophield.’ Lachend keek Davy hem aan. Kars kreeg grote ogen.
‘Dat heb je toch niet écht gezegd, hé? Gast! Kom op!’ Met een grijns schudde Davy zijn hoofd en antwoordde: ‘Je hebt al weken last van hoofdpijn en daarom vond je pa het beter als je even langs de dokter ging.’
Tevreden keek Kars Davy aan. ‘Bedankt, vriend.’
Davy knipoogde even naar Kars. ‘Altijd welkom,’ zei hij, terwijl hij een kleine buiging maakte. Samen liepen ze naar het lokaal, terwijl Kars zijn plan vertelde om Youssef terug bij Joy te krijgen. Davy moest lachen en sloeg een hand op de schouder van Kars.
‘Gast, geniaal idee!’
Kars grijnsde en keek tegelijkertijd rond of hij Danique ergens kon vinden. Hij vroeg het Davy en die antwoordde dat ze met Anne Marleen en Imke aan het roddelen was in de hoek van de aula. Kars snelde erheen en zag Danique lachend aan een tafeltje zitten. Haar zwarte haren golfden over haar schouder en toen ze Kars binnen zag komen knipperde ze even met haar ogen. Een blij gevoel spoelde over hem heen, terwijl een andere golf het gevoel overtrof, een schuldgevoel. Danique stond op en liep, haar broek perfect bij haar laarzen ingestopt, naar hem toe. Ze drukte een kus op zijn wang en trok hem mee naar het tafeltje. Toen pas begroette ze hem.
‘Hoi Kars, schatje van me! Hoe was het bij de dokter?’
Schaapachtig vertelde Kars dat hij wat pillen en meer vitaminen moest slikken, maar dat er verder niks aan de hand was. Danique keek hem onderzoekend aan, maar zei niks. Ze moest lachen toen Imke vertelde dat Youssef en Joy alweer uit elkaar waren, en toen Kars dat hoorde, snelde hij weg. Bij Davy aangekomen speelden ze de laatste 5 minuutjes van de pauze nog even Quake. Toen ging de bel alweer, en slenterden de jongens naar het klaslokaal om hun laatste uurtje te volbrengen.
Stuk 15. Suze
Druk pratend kwamen Joy en Suze het schoolplein oplopen. Een grote weekendtas hing over hun schouders, en om hun andere schouder een kleinere tas, waar de benodigdheden voor in de bus in zaten. De weken voor het kamp waren omgevlógen, en nadat ze allemaal informatie over de bossen in de Alpen en de steden eromheen hadden uitgezocht, konden ze nu dan eindelijk vertrekken. Suze had de avond ervoor haar kleding uitgezocht, en dingen meegenomen die ze nodig zou hebben. Lachend gingen Joy en Suze bij Davy, Youssef en Kars staan, die hun tassen al hadden ingeleverd en nu plannen maakten over hoe ze de drank mee zouden krijgen. Terwijl ze daar stonden te praatten, kwam Danique aanlopen.
‘Kars, liefje!’ riep ze al van verre, en toen ze bij het groepje was gekomen, sloeg ze een arm om Kars heen. Die draaide, onzichtbaar voor Danique, met zijn ogen, maar beantwoordde haar toen.
‘Hoi poppie, alles klaar?’
Enthousiast begon Danique vertellen over het nieuwe manicureset dat ze van haar ouders had gekregen, en hoe je dat allemaal kon gebruiken. Het groepje keek afwachtend naar Kars, die een hopeloos gebaar achter Danique’s rug naar hen toegooide, niet wist wat hij moest doen. Zijn vrienden hadden gezegd dat ze Danique inderdaad wat arrogant en bezitterig begonnen te vinden. En ze hadden gelijk. Sinds Kars naar de ‘dokter’ was geweest, was Danique elk moment bij Kars in de buurt geweest, en had hem van zijn vrienden afgesloten. Kars dacht even na, sloeg toen een arm om Danique heen en drukte met tegenzin een kus op haar wang, terwijl hij haar een duwtje richting de deur gaf. ‘He schat, wat dacht je van om even naar de leraar te gaan, vragen wat de plekken zijn in de bus?’ Vrolijk zwiepte Danique met haar haar, en begon in de richting van de deur te lopen. Kars draaide zich snel om en siste: ‘Ik ben zo terug.’ Toen snelde hij achter Danique aan, die luid pratend een nieuwe roddel de wereld in hielp. Davy, Youssef, Joy en Suze keken het stel na.
Hoofdschuddend zei Youssef: ‘Volgens mij gaat dat niet heel lang meer duren. Kars zit al weken te zeuren dat hij liever.. Oeps.’ Youssef sloeg zijn hand voor zijn mond toen Davy hem een waarschuwende por gaf. ‘Dat had ik volgens mij niet mogen zeggen’ zei hij schaapachtig, zodat de rest in de lach schoot. Een hard, lang gebel schelde over het schoolplein, en de groep vierdeklassers begon naar binnen te stromen.
Langzaam werd het uiteindelijk stil in de kleine aula. Voorin stond meneer van Dronten met oranje papieren boekjes in zijn handen. Hij schraapte zijn keel en zei afwachtend:
‘Jongelui? Willen jullie nog weg of hoe zit dat?’
Een luid gejuich steeg op in de aula, maar toen enkele leraren begonnen te sissen dat ze stil moesten zijn omdat er meerdere klassen les hadden, werd het geroezemoes zachter tot het uiteindelijk stil was.
‘Jullie weten dat de planning is dat we straks rond 9 uur de bus in stappen en op weg gaan naar de Alpen. Als het goed is hebben jullie spullen meegenomen om een stevige wandeltocht te maken in het donker, en ook benodigdheden voor de Bonte Avond! Verder worden de mobieltjes ingeleverd als we zijn aangekomen bij ons verblijf..’
Luide kreten van verontwaardiging en boze blikken werden naar de leraren gegooid, maar die bleven bij hun standpunt dat de mobieltjes ingeleverd moesten worden.
‘Ja, het is nou eenmaal zo. Deze regel word niet veranderd. Oké, waar waren we gebleven. O ja, in de bus mag je gewoon eten, maar als je troep maakt, mag je het natuurlijk zelf weer opruimen. Wat ook voor zich spreekt, is dat..’
Langzaam stierf de stem weg in Suze’s gedachten. Nog een beetje slaperig staarde ze naar een blauwe vlinder die aan de buitenkant op het raam zat en voorzichtig met zijn vleugels zwaaide. De vorige avond had ze de slaap niet kunnen vatten, ze had zo’n zin in het kamp gehad! Er gingen leuke leraren mee, en nu ze ook ontzettend goede vrienden was met Youssef, Davy en Kars, kon het in dat opzicht niet meer stuk gaan.
Verschrikt ging ze rechtop zitten. Eén van de oranje boekjes die meneer van Dronten net nog in zijn handen had, lag nu op haar tafel. Ze keek om zich heen en zag verscheidene mensen elkaar aanstoten voor waarschijnlijk dingen die op het rooster stonden. Suze opende het boekje en zag eerst een inleiding. Daarna een corveelijst, met daaronder de corvee groepen. Bas, Suze, Melloney, Katey en Yoran. Jammer, niet bij één van haar vrienden. Ach, met Melloney en Joran kon ze wel opschieten. Melloney was een aardige, stoere meid die twee tafels voor haar zat. Haar lange, donkerblonde vlecht hing over de stoel en hopste vrolijk heen en weer als ze zich bewoog. Joran was een niet zo’n grote, iele jongen met knalrood haar en zijn hele lichaam begaf het van de sproeten. Met zijn 2 donkergroene kijkers leek het net alsof hij elk moment gif uit zijn ogen kon spuiten, terwijl zijn rode haren zeiden dat ze vuur konden spuwen. Bas was een lange, maar sterke jongen die vaak niet in de klas zat omdat hij zogenaamd naar de ortho moest. Hij had dan al heel lang geen beugel meer, maar alsnog maakte hij graag gebruik van het feit dat hij er één had gehad. Katey was een klein, verlegen meisje dat in de klas nooit zoveel zei. Ook al zei ze dan niet zoveel, uit de opmerkingen die ze maakte kon je duidelijk horen dat ze heel intelligent was.
Zuchtend bekeek Suze het boekje verder. Ze had gelukkig maar 2 keer corvee, ’s middags het eten klaarmaken en de tafels dekken. Toen klaarde haar gezicht op. ‘Tot op heden nog onbekend…’ stond er in het rooster van de tweede dag, met griezelig uitgedrukte letters. Het was duidelijk dat dat een spooktocht was. Suze had al in geen jaren een goede spooktocht gehad, en zag erg naar uit. Kauwend op haar lip hoopte ze dat ze de groepen zelf mochten kiezen. Dan zou ze met Kars gaan. Dromerig keek ze weer naar buiten en keek naar de plaats waar eerst de blauwe vlinder had gezeten.
‘Ah man, deze is wreed!’ Terwijl het donkere landschap aan hen voorbij vloog, bekeken Davy, Youssef en Kars lachend de foto’s die Joy met haar Canon had gemaakt. Ze zaten in de bus op weg naar de Alpen. Davy, Kars en Youssef zaten met nog 2 andere jongens helemaal achterin, en in het bankje voor hen zaten Suze en Joy naast elkaar. Suze lag met haar hoofd op de schouder van Joy, die zachtjes iets mompelde in haar slaap. Suze zuchtte even diep en nestelde haar hoofd op de schouder van Joy in.
‘Jongens, jongens,’ zei een zachte stem tegen de jongens achter hun, ‘zouden jullie iets stiller willen zijn? Het is 2 uur ’s nachts, en misschien hebben jullie geen zin in slapen, er zijn hier genoeg mensen die hun slaap wel nodig hebben.’
‘Ja, is goed, van Dronten.’
‘Meneer van Dronten.’
‘Jo.’
Kars en Davy gingen wat onderuitgezakt zitten. Davy stootte Youssef aan om te laten zien welke foto Joy had gemaakt, maar toen hij geen reactie terug kreeg, keek hij naast zich en zag een zachtjes snurkende Youssef naast zich liggen. Grinnikend haalde hij de lensdop van de camera en stelde scherp. Ook Kars keek grijnzend toe hoe Davy een paar plaatjes van Youssef maakte, die met zijn mond open en zijn hoofd in zijn nek lag te slapen.
‘Hee Deef, zullen wij ook maar even gaan slapen?’ zei Kars, terwijl hij een geeuw onderdrukte.
Davy knikte langzaam en rekte zich even goed uit. ‘Goed plan, gast. Welterusten.’
‘Truste,’ klonk een slaperige stem naast hem. Toen werd het stil in de bus. Achterin waren de laatste jongens gaan slapen, en voorin hielden de leraren met gedempte stemmen hun gesprekken. Toen de zon alweer door de wolken begon door te breken, en de ochtend zich duidelijk aankondigde, begonnen weer mensen wakker te worden. Ook Suze werd wakker. Echt lekker had ze niet geslapen, haar rug deed pijn. Even rekte ze zich uit, en toen keek ze naar buiten. De blauwe lucht met heldere witte wolkjes scheen haar tegemoet, en ze greep haar MP3-speler uit de zak van haar joggingbroek. Ze zuchtte zachtjes, en terwijl Duffy door haar oren heen schelde, keek ze naar buiten, naar het landschap dat alweer heel erg veranderd was. Al redelijk hoge bergen doemden op, en een lange snelweg met Franse auto’s lag voor hen. Hoe laat zou het zijn? Ze keek op haar mobiel en zag dat het een paar minuten over 8 was. Om 9 uur zouden ze met z’n allen gaan ontbijten. Ze keek weer naar buiten en zag een blauwe vlinder op het raam zitten.
nicE! ik wil meer! je had in deze 2 stukken egt ff 5 minuten(iets meer) me volle aandacht iedereen op msn wat ben je aant doen? je schrijft echt goed!
echt top!! je schrijft echt goed. ben benieuwd naar je volgende stuk
Stuk 16. Suze
‘Achterin, Joy! Achterin!’ Lachend rende Suze achter Joy aan, die net haar tassen op de achterste twee bedden gooide. Eén bed was het onderste bed van een stapelbed, en het andere stond naast het stapelbed, onder een schuine wand. Suze sprong op dat bed, en liet zich achterover vallen.
‘Heerlijk, weer een normaal bed onder mijn arme ruggetje,’ zuchtte ze tevreden. Joy lachte, opende haar tas en haalde er een grote zak snoep uit.
‘Zin in een droppie?’ zei ze, terwijl ze de zak onder de neus van Suze hield.
‘Nee, dank je. Ik ben een beetje misselijk na die busreis.’
‘Jij dan?’ vroeg Joy aan Melloney, die het bed boven hen bezet had. Die knikte enthousiast, en deed een graai in de zak.
‘Jullie gaan toch ook wel naar de jongens?’ vroeg ze met volle mond. Suze en Joy knikten heftig een ‘zeker weten’. Voor het avondeten had van Dronten de regels van de jeugdherberg doorgenomen, en de straffen waren zwaar. Zo mocht je naar huis vertrekken als ze je als meisje bij de jongens betrapte, of als jongen bij de meisjes. Mobieltjes waren allemaal ingeleverd, en stonden in een grote doos bovenop de koelkast. Als ze doorhadden dat jou mobiel er niet meer tussen zat, had je alle dagen avondcorvee, en dat betekende een zeer groot aantal borden schoonmaken.
‘Ze zullen je toch niet echt naar huis sturen?’ vroeg Melloney zich af.
‘Nee, joh. Dikke bluf. Ze willen gewoon orde houden, en ze denken dat het rustig blijft, als ze zulke strenge regels stellen. Dat is dus echt dom.’ Lachend praatten Suze, Joy en Melloney verder over dingen die ze op kamp zouden gaan doen.
‘Hi girlies!’ klonk de vrolijke stem van Davy door de kamer. ‘Wauw, jullie liggen hier veel relaxter dan wij, zeg. Het is hier ook veel frisser. Bij ons is het nu al een troep. Wel fijn hé, dat ze op een camping gewoon een herberg hebben staan. Ik dacht eigenlijk dat we in allemaal van die standaard tentjes moesten slapen. Ik heb zelfs een luchtbed mee. Oh ja, trouwens..’ Enthousiast begon Davy te vertellen hoe ze nog wat alcohol hadden mee konden smokkelen, en ging op het bed van Joy zitten. Een beetje ongemakkelijk ging Youssef naast hem zitten, en probeerde Joy niet aan te kijken. Maar die deed net alsof ze Youssef niet zag en ging een vol gesprek in met Davy. Suze zag dat Kars wat verlegen naar haar keek. Zou hij het nog wel weten? Dat hij haar hand had vastgepakt toen hij sliep in het park? Hij had zo lief liggen slapen. Maar Suze voelde zich schuldig. Schuldig tegenover Danique, maar ook schuldig tegenover Kars. Zij wist wat de consequenties zouden zijn, en zij zou moeten stoppen. Maar het lukte niet. De drang naar Kars was veel te groot. Nooit, nee, echt, nooit had ze dit gevoeld voor iemand. Elke keer werden haar ogen naar hem toegetrokken. Ruw werd ze uit haar gedachten verstoord en keek geschrokken naar de deuropening. Daar stond één van de leraren met een pollepel en een pan in haar handen, die ze tegen elkaar aan sloeg.
‘Eten, jongens! Eten, eten, eten! Hé, jullie mogen hier helemaal niet komen! Nou ja, ik zal het door de vingers zien omdat we hier net zijn en het allemaal een beetje rommelig is, maar ik wil jullie hier niet meer zien, anders zal ik het aan de rest van de leiding doorgeven.’ Snel maakten de jongens zich uit de voeten, en ook de meisjes slenterden naar beneden.
‘Macaroni de la Dronten!’ riep meneer van Dronten vrolijk. Hij draaide een rondje met een plastic bakje macaroni in het rond, en terwijl de helft over de rand viel, herhaalde hij steeds weer dat het overheerlijk was. Youssef keek met opgetrokken wenkbrauwen naar van Dronten, en schoof toen zijn plastic bakje weg.
‘Volgens mij heb ik plotseling geen honger meer,’ zei hij schaapachtig. De rest schoot in de lach, maar liepen wel van tafel om een portie macaroni op te halen. Youssef slofte er ook achteraan, en toen ze allemaal weer zaten, begonnen ze voor het eten, en lieten zich tijdens het eten informeren over de dingen die deze avond nog zouden gebeuren.
‘Na het eten, als de corvee zijn taken heeft volbracht, zullen we nog een spel gaan doen. Zoals jullie weten is dit kamp een beetje gebaseerd op ‘vertrouwen’. Alle dingen die we gaan en zullen doen, zullen met vertrouwen te maken hebben. Vanavond gaan we wat spelen doen om elkaar te vertrouwen. Bijvoorbeeld je achterover laten vallen met het vertrouwen dat iemand anders je opvalt.’ Een gekreun steeg op. ‘Iedereen doet mee, tenzij ze daar de nodige redenen voor hebben. Als je denkt dat jij die hebt moet je je even bij mevrouw Janssen melden.’
Na het eten en de corveediensten werden er voor de herberg groepen gevormd. Suze zat bij Melloney en Kars, en nog een paar mensen uit andere klassen. Geduldig wachtten ze op de groep voor hen, die nog met een spel bezig was.
‘Oké, nu zijn jullie aan de beurt’ riep mevrouw Janssen naar hen. ‘Het is de bedoeling dat we in een kring gaat staan. Eén iemand gaat in de kring staat, en gaat rondjes draaien. Op het moment dat ik ‘stop!’ zeg, stopt diegene met draaien, en laat zich, na een paar tellen stil te blijven staan, achterover vallen. Degene die achter hem staat moet hem opvangen. Als iemand net tussen twee mensen blijft staan, zal ik degene aanwijzen die hem of haar op moet vangen. Begrepen?’ Begrijpend knikten de jongeren, en gingen in een kring staan. Lachend liepen ze even later door naar het volgende spel, en begonnen aan hun hindernissen baan met blinddoek, terwijl één iemand hen de weg wees. Na een paar spelen kwamen ze bij spel 5 aan. Daar stond een stagiaire van Engels, die iedereen een blinddoek voor deed.
‘Zoek een partner en geef elkaar jullie handen. O, nee, wacht! Ik zal jullie wel naar elkaar toe brengen. Zoo.. Jij bij.. Ja! Oké, nu voelen jullie elkaar de handen, en dan zal ik jullie door elkaar heen brengen.. Ik bedoel, dat jullie door elkaar gaan staan. Oké, en nu.. Ja, oké, maar.. Ja, straks moeten jullie elkaar terugvinden door elkaar de handen te voelen.’
‘Wie ben jij?’ giechelde Suze zenuwachtig.
‘Wie ben jij?’ bromde een stem, die ze heel goed kende.
‘Kars?’ vroeg Suze ademloos.
‘Juustem,’ antwoordde hij, waarschijnlijk grijnzend.
‘Oké, nu zet ik jullie door elkaar. Ja, nu is het klaar. Zoeken maar!’
Giechelend en schuifelend zochten de jongeren hun weg door ‘het donker’.
‘Ben jij het? Melloney?’
‘Stt! Ik wil geen stemmen horen!’
Suze schuifelde voorzichtig, met haar handen tastend voor zich uit, verder. Ze botste tegen iets of iemand aan. Blijkbaar een iemand, want er staken een paar armen vooruit, en de vingers van die armen raakten precies die van haar. Giechelend pakte ze de handen vast en voelde of het de handen van Kars waren. Nee, ze waren veel te dun en te ielig. Ze zocht weer verder en zocht weer een paar handen. Waren deze het? Ook deze waren het niet. Weer liep ze voorzichtig verder, en plotseling werd ze zachtjes de andere kant op geduwd, en kreeg weer een paar handen voor zich. Voorzichtig voelde ze de vingers. Dit waren die van Kars, zeker weten. Het tintelende gevoel verscheen weer, en ze probeerde de vingers langer vast te houden, maar toen riep de stagiaire: ‘Oké, jullie hebben allemaal je partner teruggevonden! Op naar het volgende spel!’ Mompelend deed ieder zijn blinddoek af en knipperde even tegen het licht. Suze knipperde ook even, en keek toen recht in de blauwe ogen van Kars. Die glimlachte, en raakte nog even haar vingers aan. Toen draaide hij zich om, en liep achter de rest van de groep aan.
” ‘Na het eten, als de corvee zijn taken heeft volbracht, zullen we nog een spel gaan doen. Zoals jullie weten is dit kamp een beetje gebaseerd op ‘vertrouwen’. Alle dingen die we gaan en zullen doen , zullen met vertrouwen te maken hebben. Vanavond gaan we wat spellen doen om elkaar te vertrouwen. Bijvoorbeeld je achterover laten vallen met het vertrouwen dat iemand anders je opvalt.’ Een gekreun steeg op. ‘Iedereen doet mee, tenzij ze daar de nodige redenen voor hebben. Als je denkt dat jij die hebt moet je je even bij mevrouw Janssen melden.’
…
‘… Degene die achter hem staat moet hem opvallen. Als iemand net tussen twee mensen blijft staan, zal ik degene aanwijzen die hem of haar op moet vallen. Begrepen?’ Begrijpend knikten de jongeren, en gingen in een kring staan. Lachend liepen ze even later door naar het volgende spel, en begonnen aan hun hindernissen baan met blinddoek, terwijl één iemand hen de weg wees. Na een paar spellen kwamen ze bij spel 5 aan. Daar stond een stagiaire van Engels, die iedereen een blinddoek voor deed.”
1. Ik ben niet zeker, maar denk toch dat die komma daar moet staan
2. meervoud van ‘spel’ is ‘spelen’
3. Ik zou ‘opvallen’ vervangen door ‘opvangen’.
Als ik het verkeerd heb, mag je het mij altijd zeggen :)
verder vind ik je verhaal leuk om te lezen :)
Stuk 17. Suze
‘Spannend hé,’ genoot Joy van het donkere bos om haar heen.
Davy keek quasi-bang om zich heen. ‘Ja, héél spannend. Zullen we teruggaan?’ Lachend keken de andere jongens hem aan en gaven hem een duw naar de richting van het donkere bos. Grijnzend stoof Davy ervandoor en ging even verderop achter een boom staan.
‘Oké, Deef, dat is niét grappig!’ riep Suze lachend door het bos. Lachend kwam Davy weer achter de boom vandaan, en begon met een griezelige stem een verhaal te vertellen over Maria, die hier een aantal jaren geleden was verdwenen.
Het kamp was alweer bijna voor de helft voorbij. Al 2 dagen zaten ze in de Alpen, en hadden geweldige, en niet geweldige dingen meegemaakt. Zo waren de jongens gesnapt toen ze bij de meiden op de kamer zaten, en was er een hoop geruzie onder de leiding geweest, omdat de ene helft de jongens naar huis wou sturen, maar de andere helft dat te streng vond. De straf was uiteindelijk dat ze niet meer op de jongenskamer mochten slapen, maar bij de leiding sliepen. Gescheiden. Nu was het 12 uur ’s nachts, en ze liepen met een GPS-systeem door het bos. Het was de bedoeling om coördinaten in het GPS-systeem in te voeren, die hen dan naar de volgende plek zou wijzen. Het lastige was, dat het ding hemelsbreed werkte, en je daarom niet wist of je wel het goede pad te pakken had. Ook moest je de vragen maar net goed beantwoord hebben, anders had je de verkeerde coördinaten te pakken. Gelukkig hadden ze zelf de groepen mogen maken, en Youssef, Davy, Kars, Joy en Suze zaten bij elkaar. Genietend van de spanning in hun lichaam liepen ze door het bos.
‘Hoorde ik daar wat?’ zei Kars plotseling, terwijl hij stil ging staan. Geschrokken stond ook de rest stil. ‘Geintje,’ grijnsde hij, terwijl hij de zaklamp onder zijn kin hield om er eng uit te zien.
‘Eikel!’ riep Joy, maar schoot toen in de lach. ‘Maak me nou niet bang, oké?’ Ze liepen weer verder, naar het volgende coördinaat. Daar verderop stond een paaltje waar een reflector aan vast zat. Aan de reflector konden ze zien dat daar de vraag beantwoord moest worden. Ze pakten hun papier erbij, en lazen de vraag voor.
‘Hoe lang duurt de wandeling naar de top van deze berg?’
‘Oké, dit is té simpel. Hier staat 4 uur. Is dat niet te simpel? Zit er geen addertje onder het gras ofzo?’ vroeg Youssef, terwijl hij met zijn vingers tegen de paal trommelde. Ze bekeken het papier en de paal goed, maar niets bleek eruit dat ze in de val werden gelokt.
‘Antwoord C dus,’ opperde Davy, terwijl hij toen de nieuwe coördinaten in het systeem voerde. ‘Die kant op!’ zei hij toen, ondertussen turend naar het donkere bos voor hen. Weer liepen ze verder, en kletsten gezellig, toch nog wat angstig of er iemand uit de bosjes sprong, maar er gebeurde niks.
‘Hoe laat zou het zijn?’ vroeg Joy toen. Suze pakte haar mobiel, en wou kijken wat de tijd was, maar toen verstapte ze zich, struikelde en liet haar mobiel op de grond vallen.
‘Lekker bezig, meid!’ riep Joy lachend, terwijl ze verder liep. Grinnikend liet Suze zich op haar knieën vallen, en ging op zoek naar haar mobiel. Toen ze het ding voelde, sprong ze overeind, en rende achter de groep aan, die al een redelijk stuk verder was. Liep ze nog wel op het pad? Ach, wat maakte het ook uit. De groep liep voor haar, en die liep wel op het pad. Ze versnelde even, maar plotseling doemde er een groot gat voor haar op. Te laat realiseerde ze zich te stoppen, en viel struikelend het gat in. Haar hoofd sloeg met een doffe klap tegen de grond, haar benen klapten dubbel. Suze probeerde om hulp te roepen, maar ze stootte alleen een laag gekreun uit, maar toen werd het zwart voor haar ogen.
Is dit een droom?
Die verschrikkelijke pijn, ondraaglijk! Laat iemand me ervan verlossen!
Wat is het hier donker.
Suze opende haar ogen. Het was donker. Het was geen droom. Ze kreunde, en probeerde overeind te komen. Een rauwe schreeuw vulde de stilte. Geschrokken kwam Suze overeind, en beet haar lip kapot van de verschrikkelijke pijn die uit haar enkel vandaan kwam. Weer volgde een rauwe schreeuw. Toen realiseerde Suze dat ze dat geluid zelf maakte. Ze voelde het warme bloed uit haar lip stromen, en zijn weg zoeken in het witte vest dat ze aanhad. Suze zette haar kiezen op elkaar en ging iets gemakkelijker zitten. Een felle pijnscheut schoot weer door haar voet. Suze probeerde het te negeren, maar dat lukte niet, en weer jammerde ze het uit van de pijn. Tranen stroomden over haar wangen, de pijn was ondraaglijk! Zo’n pijn had ze nog nooit gevoeld. Het was alsof haar bloed die bij haar enkel vandaan kwam in brand stond. Toen haar ogen een beetje gewend waren aan het donker, probeerde ze te ontdekken wat haar zo’n pijn deed. Op de tast zocht ze waar haar enkel lag, en toen sperde ze haar ogen wijdopen. Haar enkel lag in een vreemde bocht, en een enorme bobbel zat bovenop haar voet. Ze probeerde voorzichtig te voelen wat dat was, en toen ze haar wijs en middelvinger op de bobbel had gezet, kwam er een golf van misselijkheid opzetten. Al het eten dat ze die avond had gegeten, kwam er met een noodgang uit. Suze kokhalsde en gaf over. Die enorme bobbel op haar voet was niet zomaar iets. Dat was haar bot.
Suze viel flauw, en een paar minuten later werd ze weer wakker. Een enorm opgelucht gevoel stroomde door haar heen toen ze een paar lichten aan zag komen. Hulp! Ze kwamen haar halen! Ze kwamen haar uit die ondraaglijke pijn verlossen! Het brandde nog erger als net, en Suze kon het niet verkomen dat ze begon te kreunen van de pijn. Een schreeuw dat je nauwelijks een schreeuw kon noemen, rochelde uit haar keel. Haar keel was droog, en de smaak in haar mond was vies. Er was bloed in gelopen, en toen Suze haar mond was nat wou maken met wat speeksel, voelde ze dat ze haar tong ook kapot gebeten had. Voorzichtig voelde ze aan haar gezicht, en voelde opgedroogd bloed op haar gezicht zitten. De verse korsten voelden ruw aan, en ze probeerde zich voor te stellen hoe ze eruit zou zien. Enkele minuten later keek Suze met wazige ogen naar de lichten die maar niet dichterbij leken te komen. Ze waren nog even ver, en ze bewogen ook niet. Als de lichten niet naar haar toe kwamen, dan ging zij wel die kant op. Kreunend trok ze zichzelf voort. Haar armen gooide ze naar voren en verbeet zich weer over de pijn in haar enkel. Toen trok ze zichzelf naar voren. Hijgend kwam ze weer stil te liggen. Ze kon niet verder. Het deed teveel pijn. Weer keek ze naar de bijna stilstaande lichten. Waren het wel lichten? Voor Suze zich dat af kon vragen, kwamen de lichten onmogelijk snel dichtbij. Toen schoot het door haar heen. Het waren geen lichten. Het waren de ogen van een wild zwijn. Ze zag de blikkerende slagtanden, voelde de stinkende adem in haar hals, en met een schreeuw sloeg Suze in het rond. Ze snakte naar adem, haar enkel! Weer schreeuwde ze het uit, de pijn was niet meer te verdragen! Ze begon zichzelf te slaan om van de pijn af te komen, haar armen maaiden door de lucht, en daarmee sloeg ze het zwijn ook. Door de pijn had ze geen controle meer over zichzelf. Het beest was op haar gesprongen, en ze voelde zijn harige huid in haar mond. Ze gilde, vocht, en probeerde het beest van zich af te gooien. Maar die vocht dapper terug. Zijn slagtanden hadden zich in haar been gezet, en Suze schreeuwde het uit toen het beest op haar enkel ging staan. Tranen stroomden uit haar ogen, en toen voelde ze de slagtanden van het beest in haar gezicht staan. Ze voelde een ruwe ruk, en toen het warme bloed uit de wonden over haar gezicht gutsen. Het laatste wat ze zag, waren de blinkende slagtanden van het zwijn, en toen viel ze weg.
wow, meer meer meer!!!!!
dit is echt topp!!!
Wow bedankt mensen!
dit doet me goed! ik heb meteen de eerste week al een kutweek opschool.
ik ben namelijk naar 4VWO gegaan, na 3 jaar havo/vwo, en naar een andere school waar alles anders is, dus het is voor mij heel erg wennen en stressen :’ )
Ik ben namelijk nogal een stresskip soms xD
Dus dit maakt me weer helemaal happy! (:
wow, spannend :o ik wil verder lezen :D
Ben blij dat het jou weer happy maakt :D maar je schrijft gewoon echt super goed Kirsten
wow omg!
dat laatste stuk is egt geweldig! ben egt benieuwd hoe dta afloopt
Stuk 18. Kars
‘Kars? Waar is Suze?’ vroeg Joy, terwijl ze om zich heen keek.
‘Die liep hier net nog. Die zat toch net zo flauw te doen, volgens jou?’
‘Suze! Kom tevoorschijn! Dit is niet grappig, oké? Kom tevoorschijn! Ik weet wel dat je achter de bomen zit, en mij wil laten schrikken, maar dit vind ik echt niet leuk!’
‘Ze komt vanzelf als we gewoon doorlopen, en er geen aandacht aan besteden,’ zei Youssef, terwijl ook hij om zich heen keek. Langzaam liepen ze door, maar er kwam geen Suze tevoorschijn. Een beetje ongerust bleven ze stil staan. Ze riepen haar naam een paar keer, maar nog steeds geen reactie.
‘Ze is er niet,’ jammerde Joy zachtjes. ‘Ze is er echt niet!’
‘Rustig, Joy! Rustig!’ suste Youssef, terwijl hij haar hand vastpakte. ‘Kijk me aan, Joy. Kijk me aan.’ Met betraande ogen keek Joy hem aan. ‘Joy, misschien is dit niet het goede moment, maar ik wil je niet kwijt. Ik wil je gewoon niet kwijt. Je bent mooi. Je bent slim. Ik.. Fuck, man! Hoe moet ik dit zeggen? Oké, nu gewoon rustig zijn. Suze komt terug. Rustig.’
Met grote ogen keek Joy hem aan, schudde toen haar hoofd en snikte nog een keer.
‘Jongens? We kunnen niet terug. We hebben de vorige coördinaten niet meer, we kunnen niet terug, want dan vinden we de weg zelf ook niet meer,’ zei Kars, terwijl hij naast hen kwam staan.
‘Maar we moéten terug, Kars! Suze is daar!’ jammerde Joy, en begon weer te huilen. Sussend legde Youssef zijn arm om haar middel en drukte haar tegen zich aan. Een beetje jaloers keek Kars naar Youssef, die dat wel zomaar haar kon doen.
Hij schraapte zijn keel weer: ‘We moeten zo snel mogelijk deze tocht uitlopen. We kunnen met ons beste Frans bij het eerste huisje aankloppen, maar ik denk niet dat het eerste huisje net zolang duurt als de camping, dus dat we gewoon nú verder lopen, deze tocht uit. Verkut, waarom moesten we nou die verklote mobiels inleveren! Dan hadden we dit gezooi ook niet gehad!’ Boos gooide Kars het GPS-systeem op te grond.
‘Hee, man! Even chill. Als dat ding kapot gaat, komen wij ook niet meer thuis!’ riep Davy. Toch een beetje geschrokken pakte Kars het GPS-systeem weer op, en zag tot zijn opluchting dat er niets kapot was.
‘We moeten nu doorlopen, we kunnen niks beginnen!’ zei Davy vastberaden, en begon in de richting van de volgende coördinaten te rennen. ‘Kom op!’ De rest volgde hem snel, en Youssef trok een jammerende Joy achter zich aan.
‘Hier hadden we door dat ze niet meer bij ons was,’ zei Kars vluchtig, en liep snel verder met een horde leraren en ambulancebroeders achter zich aan. Ze hadden een brancard meegenomen, ze konden niet met een ambulance hier komen. Gelukkig was het niet ver, maar in het donker was het nog een hele tocht om uit te zoeken waar Suze was.
‘Hier was ze nog bij ons, zeker weten,’ snikte Joy, terwijl ze om zich heen keek. ‘Hier liet ze haar mobiel vallen, en toen liep ik vast door. Volgens mij heb ik haar daarna niet meer gezien.’ Vlug liepen de mensen verder, en begonnen in de bossen te zoeken. Na een paar minuten kwam er een ambulancebroeder die op zijn beste Engels iets tegen de leraren brabbelde.
‘We have found the girl,’ zei hij, terwijl hij ergens achter de bomen wenkte.
Opgelucht, maar toch benauwd liepen de jongeren achter de man aan. Toen zagen ze haar. De mannen bezochten haar met een grote zaklamp, en je kon goed zien hoe gehavend ze eruit zag. Joy draaide haar gezicht weg en begon te huilen. Sussend kwam Youssef bij haar staan en nam haar in de armen. Hij wiegde haar zachtjes heen en weer en legde zijn wang tegen haar hoofd. Hij fluisterde geruststellende woordjes, en probeerde Joy tot rust te brengen.
Ongelofelijk staart Kars naar het afschuwelijke tafereel. Suze lag over een boomstam, en zag er vreselijk uit. Overal over haar lichaam stonden schrammen en diepe sneeën, en de kleren zaten nauwelijks meer om haar lichaam. Ze waren in stukken gescheurd, en overal op haar gezicht en borst zaten grote korsten en opgedroogd bloed. Met grote ogen keek Kars naar Suze’s gezicht. Het was afschuwelijk om te zien. Een enorme bult zat op haar voorhoofd, en daar net naast twee korte, maar hele diepe sneeën. Een dikke laag vers opgedroogd bloed plakte eromheen. De kleren die nog om haar lichaam zaten, waren doordrenkt van het bloed, en ook op haar been zat een paar lange, diepe sneeën. Dan ziet Kars haar enkel. De voet lag dubbel, en een enorme bult zat bovenop haar voet. Kars voelde zich misselijk worden en draaide zich om naar meneer van Dronten.
‘Waarschijnlijk is ze door een zwijn aangevallen’, vertaalt hun leraar Frans, die net informatie van een Fransman had gekregen, terwijl hij zijn best doet om neutraal te blijven kijken.
Als in een waas werd Suze weggevoerd. Kars wilde achter haar aangaan, maar was niet in staat zich te bewegen. Hij werd meegevoerd door Davy. Youssef stond nog steeds met een huilende Joy in zijn armen.
Met een flauwe glimlach en een knik naar Youssef en Joy zei hij: ‘Dit was niet je idee, of wel?’ Kars staarde voor zich uit.
Eenmaal op het kamp terug heerste er een bedrukte stemming. De toestand van Suze was verteld, en de mensen die nog niet op bed zijn gegaan, zaten om het kampvuur fluisterend na te praten. Kars zat alleen, en staarde voor zich uit. Waarom hadden ze niet eerder wat gemerkt? Misschien was het dan niet zo erg geweest. Hij zuchtte diep en staarde naar de vlammen die uit het vat sloegen. Danique kwam uit de herberg, en zag Kars alleen zitten. Vrolijk met haar haar zwiepend ging ze naast hem zitten.
‘Zo, eindelijk eens wat tijd voor ons tweeën. Nu Suze er niet bij is, hoef je eindelijk niet bij hen te zitten.’
Kars’ mond viel open van verbazing. Woedend sprong hij overeind. ‘Hoe dúrf je zó over Suze te praten? Suze is één van mijn beste vrienden, hoe durf je zo vrolijk en opgewekt te zijn?!’ ‘Met zielige gezichten trekken schiet je ook niks op,’ zei Danique, schouderophalend.
‘Vuile trut!’ schreeuwde Kars, ‘Vieze vuile trut! Zo egoïstisch en bazig was je eerder nooit! Maar nu weet ik wel beter. En Danique, ik zal je nog iets zeggen. Het is over, uit! Ik ben je spuugzat!’
Met een sprakeloos gezicht keek Danique hem aan. Toen perste ze haar lippen op elkaar, kneep haar ogen samen en liep met haar neus in de lucht. Zwaar ademend kijkt Kars haar na, en bruusk stond hij op, en liep de verbouwereerde Youssef en Davy voorbij.
wow!! echt super
wow wat een stuk!
Het blijft geweldig om te lezen..
Ga zo door! :D
wow bedankt zeg!
het spijt me zo erg dat ik niet verde rkan schrijven, en ik baal er zelf ook enorm van. op school heb ik het zo ontzettend druk! over 2 weken heb ik alweer toetsweek en ik wil even heel goed mijn best doen, want de cijfers tellen al mee voor mijn examens! ik hoop dat ik heel snel weer verder kan, echt bedankt voor alles!
een alles goed stuk..;)
eeeh ja… het is jouw verhaal, wat wil jij voor eind eraan maken? mij maakt het niks uit
@Knownasme wrote:
Ik zou nog een verdrietig stuk maken maar het dan op bijzondere wijze overlaten lopen in een alles-goed-stuk =]
Die vindt ik btw ook wel goed…
hallo allemaal!
echt ontzettend bedankt voor jullie reacties! ik ben zo blij dat jullie, ondanks dat ik ontzettend weinig tijd heb, gewoon blijven lezen en reageren!
als het allemaal goed loopt met leren, heb ik vanmiddag of vanavond tijd om weer een stuk(je) te posten.
volgende week maandag tot vrijdag heb ik toetsen, daarna heb ik een week vakantie. ik denk dat die week wel een paar nieuwe berichten langskomen met nieuwe stukken!
ik hoop dat mijn planning waar wordt. alvast bedankt allemaal!
Stuk 19 Kars
Zachtjes pratend zit Kars naast Suze’s bed. Alles is wit. Kars was nog niet vergeten hoe het ziekenhuis eruit zag. Het was ook niet echt makkelijk geweest om hier zomaar naar binnen te stappen. Sowieso was het niet makkelijk geweest. Eerst moest hij bij kamp wegglippen, en dan nog eens op een verrotte fiets die hij in het schuurtje had gevonden, het ziekenhuis zien te bereiken. Toen hij daar eenmaal aangekomen was, wist hij niet of hij wel naar binnen wou. Terwijl hij voor het ziekenhuis stond, kwamen alle herinneringen terugknallen. Kars had zijn ogen dichtgeknepen, en was zo de schuifdeuren binnengelopen. Daarna was het heel makkelijk gegaan. Hij had moeten wachten tot het bezoekuur, en toen hadden ze hem naar Suze’s kamer gewezen. Ze lag met nog een paar andere mensen op een kamer, en was in een diepe slaap. Toen Kars de zware deur openduwde, die nog zwaarder leek dan hij eruitzag, voelde hij de pijn die hij een paar jaar geleden ook had gevoeld. Maar hij liep door, en nu zat hij naast Suze. Hij had haar eerst een paar minuten stil aangekeken, maar nu begon hij te vertellen.
‘We deden een spel vandaag. Weer zo’n vertrouwenspel, want daar draait het allemaal om met kamp. Zonder jou erbij was het niet leuk. Vertrouwen. Daar ging het dus om. En wat heb ik gedaan? Ik heb jou vertrouwen beschadigd. Wij zijn niet teruggekomen om jou te zoeken, maar dachten eerst aan onszelf, dat wij niet zouden verdwalen. En jij lag daar maar.’ Kars legde zijn hoofd moedeloos op zijn armen en sloot zijn ogen. Suze had haar ogen ook nog steeds gesloten, en haalde zacht rochelend adem. Toen ging de zware deur open. Kars keek op. Er kwam een zuster binnen.
Kars schraapt zijn keel en vroeg: ‘Hoort dat zo? Dat ademhalen?’
De zuster knikte vriendelijk. ‘Dat is niets om bang voor te zijn. Wel moet ik je vragen zo te vertrekken, het spijt me.’
Kars knikte begrijpelijk. ‘Nog heel even, ik beloof zo weg te gaan.’
De zuster glimlachte, en zegt dat het goed is. Kars keek weer naar Suze. Toen pakte hij haar hand zachtjes beet, en sloot zijn ogen weer. Fluisterend zei hij: ‘Ik moet je even zeggen.. Ik denk steeds aan je. Het is.. Je zit gewoon in mijn hart.’
Dan, bijna niet te verstaan hoorde hij haar stem. ‘Jij ook in het mijne,’ fluisterde ze zwak.
Verbaasd keek Kars op, en zag dat Suze haar ogen geopend had en met kleine, doffe ogen naar hem keek. Kars opende zijn mond en sloot hem weer, hij kon niks uitbrengen. Toen bracht hij zijn gezicht naar die van Suze, en drukte een tedere kus op haar mond. Nog even keek hij haar aan, toen draaide hij zich om en liep met grote passen de kamer uit.
Stuk 20 Kars
De koele ochtendwind streek langs Kars’ net gewassen haar. Samen met een hond die hij niet kende, maar die gewoon met hem meeliep, wandelde hij een stukje langs de weg die naar het kamphuis leidde. De laatste dagen van het kamp waren aangebroken, en Suze had er niks van meegemaakt. Kars zuchtte, en tuurde naar de mistige weilanden in de omgeving. Een paar Franse koeien keken hem sloom aan, en lieten groene plukken gras uit hun mond vallen. Stil keek Kars ernaar. Toen rechtte hij zijn rug en liep weer verder. De bruine hond liep met hem mee. Zacht snuffelend zocht het beest zijn weg, en probeerde Kars over te halen hem te volgen in het hoge gras. Kars bleef even stilstaan en keek achterom. Het kamphuis was al redelijk ver weg, het was beter om om te keren. In een snellere pas liep Kars weer terug. Het was al 9 uur geweest, en dan zou het ontbijt zijn. Hij wou niet dat ze hem begonnen te missen. Eenmaal bij het huis aangekomen, snelde hij naar binnen en smeet zijn vest op de trap, die hij straks wel mee naar boven zou nemen. Iedereen zat al aan tafel, en was bezig met hun ontbijt. Onopmerkelijk liep Kars rustig naar een tafel waar maar een paar mensen aanzaten. Hij schoof zijn stoel aan en vulde zijn bak met yoghurt en muesli. Toen hij genoeg gegeten had, luisterde hij naar de leraren die het nieuws van deze dag vertelden. Opeens schoot hij overeind.
‘We hebben verdere informatie gekregen uit het ziekenhuis.’
Ademloos keek de klas naar de leraar aardrijkskunde, die op zijn beurt weer ernstig over de klas heen keek.
‘Het schijnt dat het nog niet duidelijk is welke schade Suze allemaal heeft opgelopen. Zoals we al wisten is er lichamelijk gelukkig niets ernstigs aan de hand, al zal ze wel enkele littekens houden. Het grote gevaar is, dat Suze niet goed wil reageren op prikkels, niet op mensen of andere dingen. Daardoor denken de mensen uit het ziekenhuis, dat ze door de klap op haar hoofd, een beschadiging aan haar hersens heeft opgelopen.’ Ergens viel een mes op de grond. ‘Dat kan betekenen dat Suze haar hersenen deels kapot zijn.’ Kars beet op zijn lip. Opeens voelde hij zijn andere tand, door zijn lip heen. Tranen sprongen in zijn ogen en bruusk schoof hij zijn stoel naar achter en liep weg. Hij moest hier weg. Dit was echt niet te verdragen. De beelden over het ongeluk kwamen weer naar voren, en langzaam druppelden de tranen van zijn wangen. Nog sneller rende hij weg, weg van de mensen die hem aanstaarden. Buiten, in de frisse lucht, ging hij tegen een boom aanzitten.
‘Waarom moet je nou huilen, slappeling?’, fluisterde hij zachtjes tegen zichzelf, terwijl hij zich verbeet over de tranen. ‘Wat denk je nou? Dat dit helpt? Hiermee krijg je je moeder niet terug, en Suze ook niet!’
Er klonken zachte voetstappen achter hem. Verwoed wreef Kars de tranen uit zijn ogen en probeerde neutraal naar de bosjes voor hem te kijken.
‘Alles oké?’
De rustgevende stem van Davy klonk naast hem. Hij ging naast hem zitten en gaf een moed gevende glimlach aan Kars. Die glimlachte zachtjes terug. Zo zaten ze daar een tijdje. Davy zei niets, maar Kars voelde zich fijn, nu Davy even naast hem zat zonder iets te zeggen.
‘Ik denk dat we heel even terug moeten, je moet echt even iets aan je lip doen,’ zei Davy langzaam. Verbaasd keek Kars hem aan, en voelde voorzichtig aan de lip, die helemaal opgezwollen was en waar een redelijk diepe snee in zat. Toen begon hij te lachen. Hij lachte, en gooide zijn hoofd in zijn nek om nog harder te lachen. Zijn gelach ging over in geschreeuw, en samen met Davy schreeuwde hij de emoties van de laatste dagen door de wereld.
‘Bedankt,’ zei Kars, terwijl hij een glimlach naar mevrouw Janssen gooide. Hij voelde nogmaals aan zijn lip, en voelde ook hoe het een stuk beter voelde als net. Door alles er even uitgeschreeuwd te hebben, voelde hij zich zelf ook een stuk beter. Davy zat naast hem en lachte goedkeurend.
‘Come on, sun! Let’s have some fun!’ riep hij, terwijl hij opstond en Kars met zich meetrok. Die liep langzaam achter hem aan, en probeerde de vervelende gevoelens te verdringen met het opgeluchte gevoel dat hij net had gehad. Maar nu, een halfuurtje later, begonnen de gedachten over Suze toch weer terug te komen. Misschien wist ze wel helemaal niks meer. Misschien zou ze wel helemaal nooit meer iets weten. Hij bleef staan en staarde met grote ogen voor zich uit. Teleurgesteld bleef Davy staan, en zag dat zijn vriend weer over Suze nadacht.
‘Kom op, Kars. Even niet erover nadenken, laat het even rusten. Weet je wat? Zullen we straks samen naar het ziekenhuis? Ga ik ook mee, ben je niet alleen.’
Dankbaar keek Kars hem aan. ‘Ja, wil je dat?’
‘Tuurlijk!’ knipoogde Davy, en trok hem weer verder mee naar het veldje waar ze aan het voetballen waren.
OPLETTEN WANT ‘IN HET BOEK’ (xD) STAAT HIER GEEN ALINEA OID, MAAR LOOPT HET VERHAAL STRAKS GEWOON VERDER!
wow i like it!
ennuh tell us boek??
je gaat het toch echt wel naar een uitgever sturen he? je schrijft namelijk echt heel goed en als ze het niet uitgeven krijg je meestal wel tips wat je anders zou moeten doen om het wel te kunne uitgeven
WAT EEN F@CKING MOOI VERHAAAAL!!! :D
echt joh, doorgaan!!
laat je cijfers toch :)
jij krijgt zo toch een goede carriére
als schrijfster!! :D
heeeeeeeeeeel veel succes!
PS: ik heb je hele verhaal aanelkaargemaakt in word,
en uitgeprint!! (jaa lekker veel bladzijdes xD)
want ik vond het zo goed :) als je weer een stuk gaat schrijven,
dan print ik het weer uit enz. :D
OPLETTEN! DIT STUK KOMT GEWOON ACHTER DI EANDERE AAN!
Stuk 21 Kars
Youssef stond in het doel, en Joy had de bal, die ze met een enorme snelheid in het doel trapte.
‘Goal!’, juichte ze, en viel Youssef enthousiast om de hals. Die tilde haar op en draaide een rondje. Met een kleine lach op zijn gezicht liep Kars ook het veld op. Samen met Davy voegden ze zich bij het team van Joy, die nu weer de bal had en gevaarlijk dicht bij Youssef kwam. Weer schoot ze recht in het doel.
‘Ah, Youssef! Je laat haar gewoon scoren!’ riepen de teamgenoten van Youssef. ‘Kom op, man! We willen niet verliezen van een meisje!’ Lachend stak Joy haar tong uit naar de jongens, en grijnsde naar Kars, die haar een high-five gaf.
‘Lekker bezig, Joy! Ga zo door!’ zei hij, terwijl hij haar een knipoog gaf. Joy liep weer weg, en Kars haalde even diep adem. Toen de aftrap gegeven was, spurtte hij achter de bal aan en probeerde in alle macht de gedachten over Suze te verdringen met de gedachte dat hij een doelpunt wou maken. De bal had hij nu, nog een kleine afstand en hij kon mikken. Een verdediger kwam aanrennen, maar Kars beukte hem aan de kant. Met de volle concentratie op de bal schoot hij hem met een enorme kracht richting het doel. Als in slow motion zag hij Youssef op de bal afduiken en hem missen.
‘Goal!’, schreeuwde Kars, terwijl hij zijn vuist in de lucht sloeg. Davy, Joy en nog enkele klasgenoten sprongen bovenop hem en juichten. Kars lachte, en realiseerde zich dat hij de laatste momenten niet aan Suze had gedacht. Dat voelde goed. Hij keek naar Davy en die stak goedkeurend zijn duim op.
‘Kom op, gozer! Hier drinken we op!’ Samen met de rest liepen ze naar binnen en gingen op een paar oude banken in de kantine zitten. Davy liep naar de koelkast, trok die open en haalde er een paar blikjes cola uit.
‘Sorry mensen’, zei hij grijnzend, ‘maar jammer genoeg ligt alle alcohol bij de leraren.’ De groep lachte, en pakte één voor één een blikje uit de kartonnen doos. Met z’n allen genietend van het frisse drinken zaten ze gezellig bij de kletsen. Eindelijk had Kars het kampgevoel een beetje teruggekregen. De laatste dagen konden nog best even leuk worden, ook al was Suze er niet bij. Misschien had Danique toch wel gelijk gehad. Het had inderdaad ook helemaal geen zin om zielig in een hoekje te gaan zitten sippen, terwijl kamp juist de tijd van je leven behoort te zijn. Vanavond zouden ze langs Suze gaan, Davy en hij.
‘Hee, Deef’, zei Kars tegen Davy, die lachend naast Joy zat te praten, ‘heb je zin om vanavond eerst even een cafeetje op te zoeken, voordat we naar het ziekenhuis gaan?’ Davy, die zijn gedachten er niet bij had, knikte lachend, en ging toen verder in zijn gesprek met Joy. Plotseling draaide hij zich om en keek met een serieus gezicht naar Kars.
‘Grapje toch?’ zei hij, terwijl hij over zijn haar streek. Kars schudde zijn hoofd.
‘Gast, je kan hier toch niet wegkomen?’
Er verscheen een grijns op het gezicht van Kars. ‘De leiding pakt alleen de mensen die luidruchtig doen. Ze checken de mensen die slapen niet. Dus als wij vroeg naar boven gaan en rustig doen, kunnen wij rond een uur of 1 of 2 best wegkomen. Dan gaan we eerst even chillen in een discotheek of café, en nemen we dan het vroegste bezoekuur in het ziekenhuis, lekker rustig.’
Toen verscheen ook een grijns op het gezicht van Davy.
‘Ja, eigenlijk heb ik ook wel even weer zin in een goede avond stappen. De laatste keer was 3 weken geleden, in Zaaldijk, weet je nog?’
Kars knikte lachend. ‘Dat was echt geniaal!’
‘We kunnen Youss en Joy ook wel meenemen, en misschien nog meer chille mensen. Met z’n tweeën in een Franse discotheek is ook zo niet-chill,’ zei Davy, terwijl hij nog een keer over zijn haar voelde, en het in model zette.
Kars knikte enthousiast. ‘Goed idee!’ Toen betrok zijn gezicht weer een beetje. ‘Maar ik ga niet met hun allemaal naar het ziekenhuis.’
Davy gaf hem een por op zijn schouder. ‘Nee joh, dat is wel begrijpelijk. Maar ik denk dat zij ook even bij Suze willen kijken.’ Toen keek Davy hem bedenkelijk aan. ‘En zij weten natuurlijk niet wat jij voor haar voelt. Misschien een beetje moeilijk uit te leggen, na dat incident met Danique.’
Kars knikte langzaam. ‘Maar ik wil gewoon nog even alleen met haar zijn.’
Het bleef even stil. ‘Je vind haar echt heel leuk, hé?’ klonk toen zijn zachte stem.
‘Ja, man. Ik snap echt niet dat ik bij Danique dacht dat ik zo verliefd was. Wat ik voor Suze voel is veel meer dan dat.’
‘Ik snap het wel. Wat ik niet snap is dat het zo bruut uit is gegaan tussen jou en Danique.’
‘Ik eigenlijk ook niet. Het was niet de bedoeling. Maar alles kwam er toen uit, precies bij Danique. Ik heb haar niet meer gesproken en ook niet echt vaak meer gezien.’
Davy sloeg een hand op Kars’ schouder. ‘Komt wel goed. Het is niet jou schuld. Weet je hoe facking irritant zij was, ik snap wel dat je uitviel tegen haar, vooral als je net zo’n nacht hebt gehad!’
Dankbaar keek Kars hem aan. ‘Dankje, man’, zei hij toen ook.
nice!
Heerlijk om te lezen :D
Stop vooral nooit met schrijven ;)
COOOOOOOOOOOOL :D
doorgaan, doorgaan, DOOOORRGGAAAN
::D::D:D::D
Stuk 22 Kars
‘Jemig hé, Franse disco’s zijn echt vele malen beter dan Nederlandse!’
Davy keek zijn ogen uit in de grote zaal waar honderden mensen uit hun dak gingen op de Franse rap. Ook Kars keek tevreden in het rond, en stootte Davy aan.
‘Misschien kan je hier wel een meid scoren, gast!’
Lachend keek Davy hem aan, en wees toen naar Youssef en Joy, die in elkaars armen op de dansvloer stonden. Grijnzend keek Kars hen aan, maar voelde de steek, de steek van Suze.
‘Kom man, eerst wat drinken. Even wat losser worden, daarvoor zijn we hier toch?’ zei Davy, terwijl hij Kars meesleurde naar de bar. Terwijl hij wat in het Frans mompelde, gebaarde hij met zijn vingers naar de barman. Even later stonden Kars en Davy, met een glaasje Frans drinken wat verdacht veel op bacardi leek, gezellig tegen de bar aangeleund. Bij de laatste slok voelde Kars zich een beetje draaierig worden.
‘Hee Deef, hoeveel procent zit hier in, joh?’
‘Geen idee, man’, mompelde Davy, ‘maar volgens mij aardig wat want ik voel me ook een beetje draaierig.’
Kars begon te lachen, en sloeg een vuist tegen Davy’s schouder. ‘Maakt niks uit, jongen. Daarvoor zijn we hier toch? Feesten, beesten, kom maar op! Ik wil een leuke avond vanavond!’
Davy grijnsde terug, en keek uit over de dansvloer. ‘Nog een drankje, en dan maar gaan feesten?’ zei hij, met een blik naar de felle lichten die over de vloer heen flitsten. Kars lachte, en draaide zich om naar de barman. Hij hield zijn glas omhoog en schreeuwde een ‘deux’ over de muziek heen.
Een halfuur laten stond Kars bezweet en ingenomen door de muziek op de dansvloer. Na nog een paar verschillende drankjes waarvan ze het aantal procent alcohol niet wisten, was het gevoel om raar te doen in grote mate verminderd. Aandachtig en geconcentreerd luisterend naar de muziek maakte Kars zijn bewegingen. De verschillende beats die voorbij kwamen, beukten in zijn hoofd en probeerden zich de baas over Kars te maken. De beats kwamen dichterbij, en Kars probeerde een duidelijk beeld te zien voor wat hij zag. Hij zag een grote menigte mensen bewegen, een draaiend beeld voor zijn ogen. Kars wou zich omdraaien, en Davy roepen, maar er kwam iemand voor hem staan. Hij kon niet in zichzelf vinden wie het was, en liet zich gedwee meeslepen naar het midden van de vloer. Daar begon hij weer te dansen, met de persoon die hem dwong mee te gaan. Hij voelde handen op zijn lichaam die niet van hem waren, voelden een ander lichaam tegen de zijne drukken. Toen zag hij een paar donkerbruine ogen, bijna zwart, die hem doordringend aankeken. Even kwam ze dichterbij, en toen voelde hij de lippen die op die van hem drukten. Hij proefde de smaak van andere drank dan die hij had gehad, en kuste terug. Begerig liet hij zijn handen door de zwarte krullen aaien, en drukte het lichaam dichter tegen zich aan. Plotseling, als met de snelheid van een meteoriet, schoot de pijnlijke gedachte van Suze door zijn hoofd. Abrupt trok hij zich terug en viel bijna naar achter. Door zijn armen naar voren te gooien wist hij zich staande te houden. Mompelend liep hij weg, en voelde een steek in zijn hart. Hij wist dat het Suze niet was, wat deed hij? De beats van de muziek beukten weer op zijn hoofd in, en haalden het laatste beetje verstand weg.
‘Twee, nee, doe er maar vier!’ wauwelde Kars, terwijl hij zijn vijf vingers in de lucht gooide, en niet meer doorhad dat hij in een Franse discotheek stond. De barman schudde onopmerkelijk zijn hoofd, terwijl hij vijf verschillende drankjes voor Kars zijn neus zette, en hem het wisselgeld gaf. Kars sloeg twee van de drankjes direct achterover, de andere drie hield hij tussen zijn vingers, terwijl hij, in zichzelf mompelend, naar buiten strompelde en daar voor de ingang van de discotheek op de grond ging zitten. Een aantal Franse jongeren trokken hem weer overeind, en zetten hem op een hoek bij de bosjes neer, zodat hij niet in de weg zou zitten. Luidkeels zingend en met een dubbele tong begon Kars The Partysquad te zingen. Enkele mensen keken hem wat vreemd aan, een paar anderen begonnen te lachen en duwden hem omver. Lachend keek Kars hen aan, en het beeld draaide voor zijn ogen. De wereld was stukken leuker met drank op. Met een tevreden zucht ging Kars achterover zitten, en zette zijn handen naast zich neer. Toen voelde hij iets dat onder zijn hand lag. Het was een rode aansteker. Een lichtje ging in zijn hoofd op, toen hij zich bedacht dat veel mensen ook rookten om van hun problemen af te komen. Hij bekeek de aansteker aandachtig, en schreeuwde toen naar een groepje mensen dat voor de ingang stond:
‘Geef me een sigaret! Sigaret!’
De groep keek hem vervreemd aan, en gingen weer verder met hun gesprek. Kars keek hen met een schuin hoofd aan, en draaide toen zijn hoofd om andere mensen te zoeken. Verderop stonden een paar jongens die een aantal jaren ouder waren dan hem, te roken. Moeizaam kwam Kars overeind, en voelde zich meteen al draaierig worden in zijn hoofd. Toen hij een paar meter in de richting van de jongens had gezet, draaide het zo voor zijn ogen dat hij weer op de grond neerplofte.
‘Kruipend dan maar’, mompelde Kars in zichzelf, terwijl hij zijn armen voor zich uitstak en zijn weg naar de jongens zocht. Uiteindelijk kwam hij bij de jongens terecht. Nog steeds op de grond zittend trok Kars aan de broekspijp van één van de jongens. Die keek hem een beetje verbaasd aan, en daarna boos aan, maar toen Kars naar het zakje shag wees, begon hij te lachen. De jongen begon tegen hem te praten in het Frans, en Kars, die er niks van begreep, knikte met een grote lach. De jongen lachte weer, en wees naar de ingang van de discotheek, en keek Kars toen indringend aan. Kars keek de jongen ook aan, met grote ogen. Uiteindelijk ging de jongen overstag en gaf hem een vloeipapiertje, met daarin een klein beetje shag, met daar achteraan een teken dat hij weg moest gaan. Tevreden kroop Kars weer terug naar de bosjes, en zocht naar de rode aansteker. Omdat het beeld voor zijn ogen niet stabiel was, was de aansteker moeilijk te vinden. Na een tijdje zoeken, vond hij het ding onder een stapeltje bladeren. Dat was ook zo, daar had hij hem onder gelegd, voor het geval iemand anders hem zou vinden. Met een diepe zucht stak Kars de sigaret aan en inhaleerde diep. Zo zat hij daar een tijdje. Opeens voelde hij een ontzettende misselijkheid opkomen. De sigaret, die zo goed als afgerookt was, gooide hij weg, en hetzelfde moment kwam alle drank naar boven. Kars kokhalsde en gaf over in de bosjes. Even leek het weer te stoppen, maar meteen kwam er weer een golf opzetten. Plotseling stond er iemand naast hem, die hem overeind hielp te komen zodat hij niet op zichzelf overgaf.
‘Kom, jongen. We gaan even naar de wc’s. Kom maar mee,’ klonk een vertrouwde stem in Kars’ oor. Dankbaar keek Kars de persoon aan, alweer kon hij niet in zichzelf vinden wie het was.
Een paar minuten later zag Kars zichzelf in de spiegel. Hij zag er allerbelabberdst uit, maar kon gelukkig weer rechtop staan. Na een aantal glazen water zag hij ook dat Davy naast hem stond, met een teleurgestelde blik in zijn ogen.
‘Dit was nou ook weer niet de bedoeling, Kars. We zouden feesten, niet onszelf kapot maken.’
Begrijpend knikte Kars, die ook niet zo blij keek.
‘Ik heb zelfs gerookt.’
Geschrokken keek Davy hem aan. ‘Serieus gast? Waar heb je die sigaretten vandaan?’
‘Er stonden van die jongens, die hadden shag.’
‘Gast, weet je wat ik hoorde van Danique..’
‘Was Danique hier ook?!’
‘Eh, ja. Ik dacht dat je dat wel wist.’ Davy keek Kars een beetje bedenkelijk aan.
Kars fronste zijn wenkbrauwen. Hij probeerde diep in zijn gedachten terug te gaan, maar hij kon zich niet herinneren dat hij haar had gezien.
‘Nou ja, maakt ook niet uit, wat hoorde je van Danique?’
‘Mensen hier die roken, gebruiken vaak wiet.’
Geschrokken keek Kars Davy aan. ‘Denk je dat ik..?’
Davy schudde zijn hoofd. ‘Ik denk dat jij geluk hebt gehad. Maar ik schrok wel even, man. Daar moet je echt niet aan beginnen!’
Toch weer een beetje opgelucht keek Kars weer naar zijn spiegelbeeld.
‘Weet jij of Danique mij nog heeft gezien?’
Argwanend keek Davy hem aan. ‘Eh, Kars?’
‘Ja?’
‘Weet je het dan niet meer?’
Kars keek Davy verbaasd aan. ‘Wat?’
Davy’s ogen schoten even naar de deur, en toen vestigden ze zich weer op Kars. ‘Je hebt met haar gezoend..’
wow wat een druk stuk, maar wel goed geschreven;)
Geweldig stuk :D
ik kan niet wachten op het volgende (A)
Stuk 23 Kars.
Kars schoot overeind en keek Davy geschrokken aan. ‘Dat meen je niet, hé?’
Davy knikte spijtig en keek toen via het spiegelbeeld naar Kars. Die keek ook via de spiegel naar Davy, en beet op zijn lip. ‘Shit’ fluisterde hij steeds, terwijl hij zijn hoofd bleef schudden. Davy pakte Kars bij zijn schouders, en keek hem recht in de ogen. ‘Dat komt er nou van, gast. Je had niet zoveel moeten drinken.’
Kars schudde zijn hoofd weer en keek weer in de spiegel. De wallen onder zijn ogen leken nog erger te zijn dan toen hij een paar minuten geleden keek. Zijn bleke wangen staken scherp af bij zijn blauwe ogen en donkere wenkbrauwen en met een lam gezicht keek hij weer naar Davy, die hem nog steeds teleurgesteld aankeek.
‘Ik vind dit echt jammer, Kars. We zijn op kamp. We zijn niet eens thuis. Thuis vind ik het niet zo erg als we een keer écht beesten, maar we zijn nu in Frankrijk, en we mochten niet weg van kamp. Wat als er iets gebeurd was? Of als je er wel drugs in die sigaretten zat?’
‘Ik weet het, Deef. Ik heb me niet echt normaal gedragen, maar het voelde goed, weetje. Al die problemen de hele tijd, dat gezeur met Danique en dat ongeluk met Suze.’
Opeens stroomden er tranen over de wangen van Kars. Geschrokken keek Davy hem aan.
‘Sorry, man. Dat was niet de bedoeling. Ik wist niet dat je er nog zo erg mee zat en..’
‘Heb je het niet gehoord dan? Heb je niet geluisterd naar wat ze zeiden onder het ontbijt? Misschien zijn haar hersenen kapot! Misschien herkent ze me wel niet meer en zal ze me nooit meer willen kennen!’
Benauwd keek Davy Kars aan. ‘Het spijt me, man, ik dacht er niet bij na. Ik..’
‘Ach, hou toch je bek!’
Met een boos gezicht beende Kars de wc uit, en wurmde zich door de zwetende, drukke menigte op de dansvloer.
‘Hee Kars, je gaat toch nog niet weg? Kom nog even een drankje halen!’ hoorde hij plotseling een wakkerende stem. Hij draaide zich om en keek in de zwarte ogen van Danique.
‘Ga toch weg, heks, je hebt het vandaag voor me verpest.’
De ogen van Danique versmalden en een gemene blik kwam in haar ogen op.
‘Jij denkt ook echt dat je het allemaal zelf wel kan oplossen, hé? Je zult er wel achterkomen, dat je het zonder mij niet redt, liefje’ siste ze, terwijl haar ogen nog smaller leken te worden. Toen draaide ze zich met haar neus in de lucht om en liep de andere kant op. Boos keek Kars haar na, en mopperend tegen zichzelf liep hij de discotheek uit. Buiten aangekomen keek hij om zich heen, en probeerde te oriënteren waar hij zich bevond, en waar het ziekenhuis was. Het was nog geen 4 uur, en de lampen uit de discotheek schoten dan ook als felle flitsen door de lucht. Kars zag de kleuren langzaam zwart worden voor zijn ogen, en een klein moment zag hij even helemaal niets meer.
‘Ga zitten, ga even zitten’ fluisterde hij tegen zichzelf, terwijl hij zich langzaam op de grond liet zakken en zijn ogen sloot. Enkele momenten later haalde hij diep adem en trok zichzelf aan een klein boompje overeind. Kars knipperde even met zijn ogen en liet ze weer even wennen aan de felle lichtflitsen. Langzaam maar zeker begon Kars zijn tocht richting het ziekenhuis.
‘Je cherche le hôpital Saint François’ vroeg hij enkele keren aan mensen die hij onderweg tegenkwam. Die wezen hem vaag in een richting die hij dan met moeite probeerde te ontdekken.
‘Dit lukt nooit’, kreunde hij, terwijl hij zich even later op een bankje liet zakken. Hij voelde in zijn jaszakken en kwam een oude mueslireep tegen. ‘Nieuw, nu met kokos!’ stond er op het papiertje. Kars keek er even naar en scheurde toen het plastic van de reep af. Hij nam een grote hap en keek om zich heen terwijl hij de nieuwe energie door zijn lichaam liet stromen. Even later, toen de reep op was, stond hij weer op en praatte zichzelf goede moed in.
‘Nog een klein stukje, ik weet het zeker! Straks kan je Suze in je armen sluiten!’ Tevreden aan die gedachte denkend liep Kars verder naar de volgende hoek van de straat. De donkere beelden van de straat leken hem kil aan te kijken, en de goedkope lantaarnpalen hielpen ook niet echt om het donker te hinderen bij het verspreiden. Plotseling, toen hij al meerdere hoeken rechts en links was afgeslagen, doemde er een groot gebouw voor hem op. De talloze raampjes waren bijna allemaal in het donker verhuld, maar bij enkele brandden nog licht.
‘Yes!’ zei Kars tegen zichzelf, terwijl hij probeerde zijn stem onder controle te houden. Het was inmiddels half 6 geworden, en het begon al behoorlijk licht te worden. Een paar minuten later bereikte Kars de ingang van het ziekenhuis. Tevreden klopte hij zichzelf op de borst met de gedachte dat hij het helemaal zelf gevonden had. Met moeite liep hij naar de schuifdeuren, en bleef even staan omdat de sensor hem nog niet gevonden had. Een moment later schoven de deuren met een zacht gesis open en wachtten tot Kars naar binnen was gestrompeld. De alcohol had hem niet geholpen, op weg naar het ziekenhuis. Meerdere malen was hij moeten gaan zitten, omdat hij anders omgevallen was. Ook nu duizelde het hem nog steeds. Bij de balie aangekomen legde hij zijn ellebogen op het bureau en probeerde zo een beetje steun te vinden. De dame achter de computer keek hem een beetje vervreemd aan, en begon toen in het Frans te brabbelen. Op zijn beurt keek Kars haar vervreemd aan, en antwoordde toen in het Engels dat hij uit Holland kwam.
‘Ah, the Netherlands’ sprak de vrouw toen in het Engels, met een behoorlijk Frans accent. ‘Everything allright? You don’t look very good.’
Kars toverde een flauwe glimlach op zijn gezicht. ‘Can I have some water? I’m so thirsty.’
De vrouw lachte, liep bij haar computer vandaan en kwam enkele ogenblikken later terug met een groot glas water in haar hand.
‘Thanks!’ zei Kars, die een dankbare glimlach in de richting van de vrouw gooide. Die ging weer zitten, maar richtte haar blik op Kars.
‘What are you doing here? The surgery hours are at eleven AM.’
Kars stopte met drinken en keek de vrouw aan. Hij schraapte zijn keel en probeerde er geluid uit te brengen. Ze kwam hem toch niet vertellen dat hij voor niks gekomen was? Waarom was er geen eerder bezoekuur?
‘I.. I have a girlfriend..’ Dat had hij helemaal niet. Suze was gewoon een vriendin. Waarom zei hij dit? Wou hij dit te graag? Kars kon zijn gedachten niet meer helemaal volgen.
‘My girl.. Friend. I have a friend here, and she was a victim of a accident. Or something like that. I don’t know how to say it, but..’ Kars voelde zijn keel dichtsnoeren en probeerde verder te praten. ‘Ik.. My..’ Het lukte niet, zijn keel zat té dicht, en de tranen kwamen alweer op.
De vrouw kwam uit haar stoel omhoog. ‘Oh, I’m so sorry! But I can’t let you go to..’
Kars sloeg met het glas water op tafel, zodat het water over de randen gutste, en stoof overeind, de gangen door, een deur door en weer een andere gang in. Eerst hoorde Kars de klakkende hakken van de vrouw van achter de balie nog achter zich, maar nu niet meer. Hijgend hield Kars stil, en legde zijn hand tegen de muur om zijn steun te zoeken. Het draaierige gevoel werd weer veel erger, en hij voelde het laatste beetje alcohol weer opkomen. Met zijn hand voor zijn mond schoot hij een personeelstoilet in, koos daar één van de twee toiletten, en draaide daar de deur op slot. Net op tijd, en de wc stond op de perfecte afstand. Kars gooide zijn maag leeg en bleef nog even nahijgend boven de wc hangen. Dit wou hij nooit, nooit meer. Opeens hoorde hij twee Franse mensen de wc inlopen. Luid lachend en pratend bleven ze staan. Eén van hen ging naar de wc, de ander wachtte blijkbaar tot Kars van het toilet afkwam.
‘Kut’ fluisterde Kars tegen zichzelf. ‘Wat moet ik nu weer doen? Ik kan hier niet in eeuwigheid blijven zitten.’ Stil luisterde hij hoe de andere man weer van het toilet afkwam en tegen zijn collega begon te praten. Even later zag hij de deurklink van het toilet waar hij in zat bewoog. Het bleef even stil buiten, en toen hoorde hij hoe de mannen verdwenen. Enkele minuten bleef Kars zitten. Toen opende hij, zonder geluid, de deur en keek om het hoekje. Niemand te zien. Snel liep hij naar het wasbakje, spoelde zijn mond om met water en bekeek zich zelf even in de spiegel. De kille ogen leken nog verder in zijn hoofd gezakt en zijn bleke wangen waren nog bleker. Hij schudde zijn hoofd tegen zichzelf en deed zachtjes te door open. Kars stak zijn hoofd langs de deur en keek of er personeel rondliep. De gang was leeg. Langzaam liep Kars uit het personeelstoilet, nog steeds om zich heen kijkend, en sloot de deur zachtjes. Toen liep hij richting een hoek. Waar was hij in vredesnaam? Hij was zomaar ergens heen gerend. Zou hij zich nog wel kunnen herinneren in welke kamer Suze lag? Het was iets met 3.14. Of misschien 3.13? Ja, het was 3.13, want de tweede 3 gedeeld door de 1, was nog steeds 3, had hij zich bedacht toen hij de vorige keer door een zuster naar de kamer werd geleid. En 1 gedeeld door 3 was geen 3, dus het was 3.13. Tevreden door zijn eigen ‘logische’ beredenering liep Kars naar de lift. Daar aangekomen bekeek hij op welke verdieping hij was, en waar hij heen moest. Hij was nog steeds op de begane grond, en hij moest naar de 3e verdieping. Nog een keer naar links en rechts kijkend stapte hij de lift in. Toen de deuren zich achter hem sloten drukte hij op het ronde knopje met een 3 in het midden. Het knopje sloeg rood uit, en met een zacht zoemend geluid zette de lift zich in beweging. Enkele ogenblikken later stopte de lift langzaam, en gingen de deuren sissend weer open. Op de 3e verdieping was het een stuk drukker dan op de begane verdieping. Kars zette zijn capuchon op, en groef zijn gezicht diep in zijn vest. Met een snelle pas liep hij langs de kamers. 3.42, 3.40, 3.38. Ah, een bordje waar op stond: ‘3.00 – 3.21 àgauche’ Tevreden, maar toch goed oplettend of niemand hem doorhad liep hij de gang in. Een paar rolstoelen stonden in een rijtje achter elkaar, en de geur van ‘ziekenhuis’ kwam zijn neusgaten binnenzetten. Sneller liep Kars door, weg bij de geur. Daar was de gedachte weer. De armen die zich naar hem uitstrekten. Het grauwe gezicht van zijn moeder, die brabbelde dat ze van hem hield.
‘Nee, nee, nee..’ fluisterde Kars, terwijl hij alsmaar sneller ging lopen. Rennend betrad hij de gang, tot hij uiteindelijk bij kamer 3.13 was aangekomen. Hijgend bleef Kars voor de deur staan. Het leek alsof de deur alleen al alle herinneringen van zich afsloeg. Alsof de deur een bepaalde macht uitstraalde waardoor de herinneringen niet meer bij Kars in de buurt durfden te komen. Kars bekeek de deur. Was het dezelfde? Hij kon het zich niet herinneren. Aarzelend klopte hij op de deur. Geen reactie. Opeens kwamen twee zusters lachend de gang binnenlopen, met elk een rijdend tafeltje met een ontbijt erop. Snel keek Kars naar de twee, en toen glipte hij de kamer in. In no-time verstopte hij zich achter een klein kastje waar enkele kaarten op stonden. Net op tijd, want op dat moment kwam de zuster binnenlopen.
‘Zo meisje, hier heb je je ontbijt. Zal ik je helpen? Kom maar even rechtop zitten.’
Verbaasd over de Nederlandse stem, viel het Kars niet op dat het meisje dat rechtop in bed zat, donkere korte haren had. Toen hij uiteindelijk naar het gezichtje van het meisje keek, schrok hij. In alle haast was hij kamer 3.14 binnengestrompeld, terwijl Suze lag te wachten in kamen 3.13. Struikelend over zijn eigen benen strompelde hij de kamer uit. De zuster, die druk bezig was met het meisje te verzorgen, keek hem verbaasd na.
‘Ken jij hem?’ hoorde Kars haar tegen het meisje zeggen. Toch een beetje lachend om zijn stomme actie opende hij zachtjes de deur van 3.13, nadat hij nog even extra goed had gekeken of dit wel de goede kamer was. Hij stak zijn hoofd om de deur en zag niks. In het bed lag iemand, maar de dekens lagen zo hoog opgetrokken dat hij niet kon zien of het Suze was. Langzaam en een beetje benauwd liep Kars naar het bed toe. Hij pakte de stoel erbij en was zo aan het nadenken dat hij zich niet kon bedenken of hij hier al eerder was geweest en of het hem bekend voorkwam. Een lange tijd bleef Kars op de stoel zitten. Het tikken van een klok leek het hele ziekenhuis te kunnen horen, toen Kars opeens zijn arm omhoog deed. Hij moest zeker weten of het Suze was. Zijn hand bewoog zich heel langzaam naar de deken en toen..
‘Wat moet dat daar?’
Je maakt het altijd zo spannend :D
ik wil steeds verder lezen (A)
Stuk 24 Suze
klein stukje, sorry! (:
‘Suze?’
Een zachte, fluisterende stem kwam haar hoofd binnen.
‘Suze, ben je wakker?’
Open je ogen, Suze. Open ze! gebood ze zichzelf. Met veel moeite kreeg Suze haar ogen open. Het beeld was wazig, maar na enkele seconden was het scherper. Een jongen met een wit gezicht en donkere haren zat naast haar. Ze keek hem aan. Ergens kwam hij haar bekend voor, wie was hij? Ze zei niks. Knipperend met haar ogen keek ze om zich heen. De kleuren leken in haar hoofd te vechten. Suze kreunde, en legde haar hoofd in het kussen dat onder haar hoofd lag.
‘Suze, wakker blijven. Je moet niet in slaap vallen, de zuster komt zo terug!’
Suze opende haar ogen weer, en probeerde ze open te houden. Met een schorre stem, die ontzettend pijn deed bij het praten, zei ze:
‘Wie ben jij?’
Het leek alsof het gezicht van de jongen uiteen droop. Had ze iets verkeerds gezegd? Ze wou alleen weten wie hij was. Ze schrok van iets nats dat op haar hand viel. Suze keek naar de jongen, en zag dat hij met de rug van zijn hand langs zijn ogen wreef.
‘Niet huilen’, fluisterde ze, ‘niet huilen’.
De jongen keek op, en terwijl hij zijn hoofd schudde, pakte hij haar hand vast. Suze had te weinig kracht om de hand van de hare af te schudden, en het voelde ook wel fijn. Het was alsof ze iets van vroeger terugkreeg. Gevoelens die uit het diepste van zichzelf. Plotseling schoot er een naam door haar hoofd.
‘Puck’ fluisterde ze, zo zachtjes dat ze dacht dat niemand het verstond. Maar toen voelde ze hoe de jongen overeind schoot. Hij keek haar aan, met ogen die er niks van snapten, zijn mond een klein beetje open.
‘Wat.. Wat..’ zei hij zachtjes, terwijl hij in Suze’s hand kneep.
‘Puck’, fluisterde ze weer, ‘weet jij wie Puck is? Volgens mij..’
De jongen schudde zijn hoofd weer, en keek haar nog steeds ongelovig aan. Toen pakte hij haar hand stevig vast, en kwam dicht naast haar zitten. Hij schudde nog een keer zijn hoofd, keek met zijn prachtige blauwe ogen naar Suze, en drukte zijn lippen op de hare. Suze had niet genoeg kracht om zich los te wrikken, en liet het begaan. Toen de jongen zijn kus beëindigd had, keek Suze hem aan.
‘Wie is Puck?’ vroeg ze weer, terwijl ze vocht om haar ogen open te houden. ‘Ik ben zo moe, Kars. Ik ben zo moe.’
De jongen leek te luisteren naar haar woorden, en een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij de naam ‘Kars’ hoorde. Was hij Kars? Ze had de naam zomaar gezegd, het was in haar opgeschoten. Haar ogen werden zwaarder en zwaarder, tot ze op een gegeven moment niks meer zag en in een hele diepe slaap viel.
wauw!!!
nice!
Stuk 25 Suze
‘Suze, je moet wakker worden. De dokter is bij je, Suze.’
Slaperig opende Suze haar ogen. Naast haar stonden een zuster en een man met grijs haar. Op zijn gezicht stond een lieve glimlach.
‘Dag jongedame,’ sprak hij met een enorm Frans accent. ‘Ik heb gehoord dat jij wakker was geworden!’
Suze knikte stilletjes en pulkte aan de deken die van haar lichaam afgevallen was. De zuster zag het, en legde hem voorzichtig weer goed.
‘Nou’, ging de dokter verder, ‘ik wou je een paar vragen komen stellen. Weet je nog wat er gebeurd is?’
Zonder teveel geluid te maken schudde Suze haar hoofd. Ze wist alleen nog iets van een klap en een enorme pijn in haar voet.
‘Je was op kamp in de Alpen. Daar deden jullie een soort speurtocht en moesten jullie ook door het bos. Toen ben je in een gat gevallen. Daar ben je waarschijnlijk even buiten bewustzijn geweest, en daarna door een wild zwijn aangevallen. Daar heb je deze..’, de dokter streek voorzichtig met zijn vingers over de sneeën in haar voorhoofd, ‘littekens aan over gehouden. Je hebt ook je enkel op meerdere plaatsen gebroken. Het kan zijn dat je er nog geen gevoel in hebt, maar gelukkig komt dat weer terug. Wel zal je voet nog lang in het gips moeten. Tot vandaag was het mogelijk dat je nog een beschadiging aan je hersens had opgelopen, maar nu je wakker bent geworden en reageert op bepaalde prikkels, zijn we er zeker van dat het allemaal oké is!’
De dokter lachte, en Suze keek hem met een kleine glimlach aan. Dat klonk goed. Nu de dokter vertelde wat er gebeurd was, herinnerde ze weer kleine dingen. Namen wist ze niet meer, maar de gedachte van een jongen met een buitenlands uiterlijk en een meisje met koperrode krullen die lachend in elkaars armen stonden kwam in haar op, en 2 jongens, de één met donker haar en stralende blauwe ogen, en een jongen met blond haar wiens bruine ogen doordringend in haar gedachten boorden. Een blauwe vlinder, een eendje, een fotocamera van Canon en een elektrische gitaar kwamen ook in haar op. Wat die dingen met elkaar te maken hadden wist ze niet, maar ze was blij dat ze weer iets ‘dacht’. Het leek alsof haar hoofd een hele tijd leeg was geweest.
‘Mag ik vragen of je je fit genoeg voelt om iemand bij je te laten komen? Deze jongenman zit hier al illegaal vanaf 6 uur, en wil je nog graag even zien,’ vroeg te dokter met een glimlach.
Suze knikte en glimlachte flauwtjes. De dokter en zuster verdwenen en de dokter hield de deur open voor een jongen met donkere haren. Toen Suze de jongen zag, flitste de gedachte van de twee jongens weer door haar hoofd. Het was de jongen met de stralende blauwe ogen!
De jongen ging met een kleine glimlach naast haar zitten.
‘Hee’, zei hij, ‘ben je weer wakker?’
Suze glimlachte terug, en knikte. Ze gebaarde met haar hand bij haar mond.
‘Ja, ik weet dat je niet zoveel kan zeggen’ ging de jongen verder, terwijl hij haar hand pakte.
Suze keek hem dankbaar aan en gebaarde dat hij verder moest vertellen. De jongen keek even een beetje hulpeloos, toen haalde hij diep adem en vroeg:
‘Weet je alweer wie ik ben?’
Het bleef even stil, maar toen ging de jongen verder: ‘Ik ben Kars, en ik hoop zo dat je nu weer weet wie ik ben.’
Suze kneep in zijn hand, de jongen keek haar aan. ‘Wil je iets zeggen?’
Suze knikte heftig, en opende haar mond. Moeizaam zei ze: ‘Ik weet het niet precies, maar ik weet het wel.’
De jongen keek haar even bedachtzaam aan, en het leek alsof hij de zin in zijn hoofd herhaalde. Plotseling lachte de jongen, en zei: ‘Dus je weet wie ik ben?’
Weer moeizaam antwoordde Suze: ‘Zo ongeveer.’
De jongen, die dus Kars heet, glimlachte en kneep weer even in haar hand. Hij zuchtte even en keek de kamer rond. ‘Kaal is het hier hé?’
Suze knikte. Ze keek de kamer ook rond en plotseling voelde ze een kus op haar voorhoofd. Ze keek Kars aan en die zei verontschuldigend: ‘Sorry, ik kon het even niet laten.’
Weer lachte ze, en luisterde naar de verhalen die Kars vertelde:
‘Het was wel een heel gedoe om hier te komen. Ik was eerst met Youssef, Davy en Joy naar een Franse discotheek gegaan, en dat ging niet helemaal goed. Toen ik hier uiteindelijk aangekomen was, en wat mensen had ontweken, stapte ik ook nog de verkeerde kamer binnen! Maar uiteindelijk kwam ik bij jou terecht, en kwam er een zuster binnen. Die bleek Nederlands te zijn, speciaal omdat jij hier in een Frans ziekenhuis ligt. Gelukkig mocht ik hier blijven, omdat je.. Nou ja.. Erg speciaal voor mij bent.’ Toen Kars dat zei, werd hij een beetje rood. Suze lachte en voelde een kriebel in haar buik. Ze merkte dat er steeds meer gedachten en herinneringen terugkwamen. De ogen van de jongen en de lach, die brachten haar gedachten weer op hol. Kars keek haar aan, en schudde glimlachend zijn hoofd.
‘Ik hoop dat je dit allemaal kan begrijpen, en ik hoorde gelukkig dat alles weer goed kwam met je herinneringen en zo, want ik was zo bang. Misschien klinkt het wat mieterig dat een jongen dat zegt, maar je mag het gewoon weten. Ik was echt bang, en ik kon mezelf gewoon niet onder controle houden.’
Suze bleef Kars al die tijd aankijken, met grote ogen. De herinneringen kwamen in grote stromen terugkomen, en ze voelde zich al beter voelen. De namen Kars, Youssef, Joy, Davy en nog veel meer kwamen allemaal helder met beeld weer terug in haar gedachten. Haar keel voelde ook beter aan.
‘Mag ik een glaasje water?’ vroeg ze moeizaam, met een schorre stem.
Kars schoot overeind en behulpzaam kwam hij even later terug met een glaasje water en een roze rietje.
‘Dankjewel’ zei Suze, met een kleine glimlach terwijl ze het glas aanpakte. Toen ze een paar slokken had genomen, zette ze het glas op het tafeltje naast haar, en probeerde een beetje rechtop te gaan zitten.
‘Ik weet wie je bent’, begon ze, schor, maar met kracht. ‘Ik weet dat je Kars bent, dat je er zo uitziet, en dat ik bij sommige clusters bij jou in de klas zit. Ik weet dat je elektrische gitaar speelt en dat we samen een eendje hebben gered. Die naam weet ik dan toevallig niet meer. Ik weet dat je met Danique hebt, en..’
‘Niet meer’, onderbrak Kars haar, ‘niet meer.’
Een vreugde gevoel kwam Suze’s buik binnengolven. Toen besefte ze pas dat Kars de jongen was waar ze hartstikke gek op was. De stralende ogen die haar eerlijk aankeken, en de bruine haren die verward over zijn hoofd verdeeld lagen. En hij had niet meer met Danique. Het beeld van haar kwam moeizaam binnen, maar ze wist dat ze blij was.
‘Ik.. ik weet niet wat ik moet zeggen maar..’ Suze kwam langzaam overeind, en zuchtte even diep. Toen kwam ze dichter bij Kars, die ook dichter bij haar kwam. Voor het eerst voelde ze zijn lippen levensecht op de hare. De eerste keer dat hij haar in het ziekenhuis kuste, wist ze niet meer dat Kars de jongen was waar ze hartstikke verliefd op was. De zoete geur van Axe kwam haar neus binnen en ze proefde de zachte smaak van alcoholistische drankjes. Suze begon te trillen, en kon zich niet langer overeind houden. Met een zachte plof liet ze zich weer achteruit in het kussen vallen. Kars keek met zijn blauwe ogen naar Suze, waarin een onbeschrijfelijke blijdschap te lezen was.
‘Ik denk’ zuchtte Suze met een grote glimlach, ‘ik denk dat ik wel weer beter word!’
wow!
ik ben er ff stil van!
mooi!
ik lees het steeds in een keer uit, ademloos..
je schrijft echt goed :D
Stuk 26 Suze
klein stukje, maar ik wou laten zien dat ik wel nog bezig ben met het verhaal (: Want ik wil graag dat jullie blijven reactioneren ^^
‘Hee Kars! Wat leuk om je weer te zien!’
Suze voelde abrupt de hand van Kars wegschieten en keek naar de reacties van haar ouders. Het was avond, en Kars was de hele middag gebleven. De zusters hadden veel bezwaar gemaakt, maar uiteindelijk was het toch gelukt om Kars hier te houden.
‘Hoi pap en mam!’
‘Hee lieverd, hoe voel je je?’ Jill gaf Suze een zoen op haar voorhoofd en keek lachend naar Kars. Die knikte vriendelijk naar Ramon en Jill, maar bleef wel stil.
‘Alles oké, Kars?’ Ramon kwam naast hem zitten en klopte met zijn hand op Kars’ schouder.
Kars knikte en lachte: ‘Ja, ik voel me goed gelukkig! Er is veel gebeurd de afgelopen dagen. Alles is één week natuurlijk. Het kamp was natuurlijk al een grote gebeurtenis, maar dit maakt nog meer impact op je.’
Ramon knikte begrijpend. ‘Jij hebt er gelukkig geen last van.’
Kars hield wijselijk zijn mond en lachte wat schaapachtig naar Ramon. Die draaide zich om naar Suze.
‘En lieverd, alles nog steeds oké? We hoorden van de dokter dat er gelukkig geen kans meer is op hersenbeschadiging. We waren zo blij om dat te horen! Onze lieve dochter is weer helemaal terug!’ Enthousiast wierp Ramon zijn lichaam tegen Suze aan om haar een knuffel te geven.
‘Pap, asjeblieft! Au, dat doet pijn!’
Geschrokken liet Ramon Suze los. ‘Sorry, dat was niet de bedoeling.’
Suze lachte en zei: ‘Ik snap het wel. Ik voel me goed pap, ik voel me goed. Ik ben ook blij dat ik in mijn gedachten weer alles op orde heb. Op een gegeven moment voelde ik alles gewoon terugstromen, mijn hoofd in. Ik had toch wel heel erg hoofdpijn, maar na eventjes geslapen te hebben is alles weer oké! En ik ben ook zo blij dat Kars vaak langskwam!’
Ramon en Jill keken even belangstellend naar Kars, en lachten even naar hem. Hij lachte vriendelijk terug.
‘Wanneer mag ik naar huis, mam?’
‘Dat hebben we voor je gevraagd, lieverd. Het is zo dat je niet terug mocht omdat er nog een kans op hersenbeschadiging bestond. Het was veiliger en beter om je hier in een Frans ziekenhuis te laten liggen. Gelukkig hebben ze wel een regeling dat hier dan een Nederlandse zuster mag komen, of in ieder geval iemand die Nederlands spreekt. Nu blijkt dat er geen kans meer is op die hersenbeschadiging, je voelt je goed en alles is weer op peil, zoals je hartslag, bloeddruk en dat soort dingen, mag je waarschijnlijk binnen 2 dagen weer naar huis. Als je geluk hebt morgen al!’
Een grote lach verscheen op het gezicht van Suze.
Jij hebt echt Talent!!! :D :D
Oooh, het spijt me zo erg dat ik heel lang niet meer langsgeweest ben, maar ik heb het zo druk met leesdossiers, werkstukken, presentaties en alweer een volgende toetsweek!
Ik erger me heel erg eraan, en heb ik geen tijd meerom verder te schrijven!
Ik zl zo snel mogelijk weer iets posten!
xxx
wij wachten met geduld! en een klein beetje ongeduld, omdat het verhaal toch wel heel leuk is;)
Stuk 26 Suze iets uitgebreider
‘Hee Kars! Wat leuk om je weer te zien!’
Suze voelde abrupt de hand van Kars wegschieten en keek naar de reacties van haar ouders. Het was avond, en Kars was de hele middag gebleven. De zusters hadden veel bezwaar gemaakt, maar uiteindelijk was het toch gelukt om Kars hier te houden.
‘Hoi pap en mam!’
‘Hee lieverd, hoe voel je je?’ Jill gaf Suze een zoen op haar voorhoofd en keek lachend naar Kars. Die knikte vriendelijk naar Ramon en Jill, maar bleef wel stil.
‘Alles oké, Kars?’ Ramon kwam naast hem zitten en klopte met zijn hand op Kars’ schouder.
Kars knikte en lachte: ‘Ja, ik voel me goed, gelukkig! Er is veel gebeurd de afgelopen dagen. Alles is één week natuurlijk. Het kamp was natuurlijk al een grote gebeurtenis, maar dit maakt nog meer impact op je.’
Ramon knikte begrijpend. ‘Jij hebt er gelukkig geen last van.’
Kars hield wijselijk zijn mond en lachte wat schaapachtig naar Ramon. Die draaide zich om naar Suze.
‘En lieverd, alles nog steeds oké? We hoorden van de dokter dat er gelukkig geen kans meer is op hersenbeschadiging. We waren zo blij om dat te horen! Onze lieve dochter is weer helemaal terug!’ Enthousiast wierp Ramon zijn lichaam tegen Suze aan om haar een knuffel te geven.
‘Pap, asjeblieft! Au, dat doet pijn!’
Geschrokken liet Ramon Suze los. ‘Sorry, dat was niet de bedoeling.’
Suze lachte en zei: ‘Ik snap het wel. Ik voel me goed pap, ik voel me goed. Ik ben ook blij dat ik in mijn gedachten weer alles op orde heb. Op een gegeven moment voelde ik alles gewoon terugstromen, mijn hoofd in. Ik had toch wel heel erg hoofdpijn, maar na eventjes geslapen te hebben is alles weer oké! En ik ben ook zo blij dat Kars vaak langskwam!’
Ramon en Jill keken even belangstellend naar Kars, en lachten even naar hem. Hij lachte vriendelijk terug.
‘Wanneer mag ik naar huis, mam?’
‘Dat hebben we voor je gevraagd, lieverd. Het is zo dat je niet terug mocht omdat er nog een kans op hersenbeschadiging bestond. Het was veiliger en beter om je hier in een Frans ziekenhuis te laten liggen. Gelukkig hebben ze wel een regeling dat hier dan een Nederlandse zuster mag komen, of in ieder geval iemand die Nederlands spreekt. Nu blijkt dat er geen kans meer is op die hersenbeschadiging, je voelt je goed en alles is weer op peil, zoals je hartslag, bloeddruk en dat soort dingen, mag je waarschijnlijk binnen 2 dagen weer naar huis. Als je geluk hebt morgen al!’
Een grote lach verscheen op het gezicht van Suze. ‘Kan ik dan eindelijk weer in mijn eigen bed liggen?’
Jill en Ramon lachten, en na nog een tijdje te hebben gepraat, verdwenen ze weer.
‘He he’, zuchtte Kars, die vermoeid zijn hoofd op zijn handen legde, ‘dat duurde even.’
Suze glimlachte naar hem en legde haar hand op zijn wang.
‘Ik ben zo blij dat je er bent!’
Kars keek even op, glimlachte en legde zijn hoofd weer in zijn handen. ‘Ik ben nog steeds bek af’ zei hij, terwijl hij zachtjes met zijn hoofd in zijn handen wiegde.
Suze gleed met haar hand door de zachte krullen van Kars. ‘Het is toch wel.. Ik bedoel.. Het is toch wel echt uit tussen jou en Danique?’ zei ze voorzichtig, terwijl ze de blik van Kars een beetje ontweek.
Die keek Suze lachend aan, en verzekerde haar dat alles oké was. ‘Het was niet echt een mooi einde ofzo. En ik vind het ook moeilijk. Het is zo dat ik..’
Kars tuurde naar buiten en Suze zag dat hij zocht naar de juiste woorden.
‘Ik weet niet echt precies, maar hou dit nog even tussen ons. Als ik er klaar voor ben dan..’
‘Ik snap het wel’ antwoordde Suze zachtjes. En ze voegde er zachtjes achteraan: ‘Denk ik.’
Met een diepe zucht liet Suze zich zakken op haar eigen bed. Tevreden keek ze haar kamer rond. Het rook weer precies als de eerste dagen in het nieuwe huis. Nieuw, vreemd en anders. Toch rook het vertrouwd. Het zonnetje dat vrolijk naar binnenscheen liet een vrolijke indruk achter, en terwijl Suze zich langzaam achterover liet zakken, ging de deur open.
Jill stak haar hoofd om de deur. ‘Voel je je al sterk genoeg om Kars hier te laten komen? Anders stuur ik hem gewoon weg hoor!’
Suze schoot overeind. ‘Au!’ klonk er door de kamer. Haar moeder maakte een waarschuwend geluid. ‘Meisje, meisje, meisje. Doe eens even voorzichtig! Je bent nog niet helemaal aangesterkt!’
Suze wreef met haar hand over haar hoofd en knikte met een pijnlijk gezicht. ‘Ja ja, laat hem nou niet voor de deur wachten!’
In plaats dat Jill naar de voordeur liep om Kars binnen te laten, ging ze bij Suze op het bed zitten. ‘Lieverd, ik wil je waarschuwen. Je bent nog zo jong! Laat je niet verleiden door de verliefdheid, meisje. Verkering kan altijd nog. Je vader en ik hadden ook pas verkering rond ons 20ste.’
Suze keek haar moeder wantrouwend aan. ‘Mam, kom op zeg. Ik ben 16, bijna 17. Ik weet wel wat ik doe en ik ben heus niet te jong voor een verkering. Laat me nou, zeg!’
‘Rustig, rustig maar. Ik wil je gewoon waarschuwen. Ik praat er nog wel een keer met je over als we meer tijd hebben’ zei Jill met een sussende ondertoon in haar stem. Ze stond op, liep de deur uit en even later hoorde Suze de vrolijke stem tegenover de zwaardere stem van Kars. Even later werd er op de deur geklopt en gluurden de blauwe ogen van Kars naar binnen.
Lachend ging Suze overeind zitten en keek naar Kars die met een grote grijns op zijn gezicht de deur dicht deed.
oeeeh nice!
het blijft leuk om te lezen :D
Stuk 27 Suze
Lachend ging Suze overeind zitten en keek naar Kars die met een grote grijns op zijn gezicht de deur dicht deed.
‘Hee’ zei Kars, met een zachte stem, terwijl hij Suze lief aankeek. Zo lief, Suze smolt vanbinnen.
‘Hoi’ zei ze daarom ook een beetje verlegen. ‘Fijne dag gehad?’
Kars grinnikte en terwijl hij op Suze bed ging zitten gaf hij antwoord. ‘Ja, ik heb even lekker uitgerust van dat kamp. Voor mijn part gaan we nooit meer op kamp, vreselijk die gebeurtenissen. Dat wil ik echt niet nog een keer meemaken.’
Suze glimlachte, en legde haar hand op die van Kars. Die trilde even, maar liet hem verder liggen. Het bleef een tijdje stil. Suze genoot van de aanraking van Kars’ hand, en Kars zat nadenken voor zich uit te staren.
‘Suus’, begon hij, weifelend en toch aan de andere kant zeker van zijn zaak.
‘Ja?’ antwoordde Suze, terwijl ze langzaam haar hand van die van Kars liet glijden, terwijl ze die met haar ogen volgde.
‘Voel je je al beter?’ Het leek alsof dit niet de vraag was die Kars wou stellen. Suze bleef even stil en dacht na.
‘Suze?’
‘Ja, ik voel me beter, ja. Ik denk dat ik over een paar dagen weer naar school ga. Achteraf viel het allemaal wel mee gelukkig.’
Kars lachte even en keek toen weer voor zich uit.
‘Is er iets?’ vroeg Suze, toen ze de starende blik naar buiten volgde.
Kars schudde zijn hoofd en keek met zijn felle ogen in die van Suze. ‘Nee, niets. Waarom vraag je dat?’
Suze trok een scheef lachje, draaide haar hoofd van Kars af en zei: ‘Ach, zomaar.’
kort, maar wel wee rmeteen me aandacht:P
ennuh er staat maar hield hem verder liggen, ik denk dat je het hield even moet veranderen in liet
@Sweet_Iris wrote:
kort, maar wel wee rmeteen me aandacht:P
ennuh er staat maar hield hem verder liggen, ik denk dat je het hield even moet veranderen in liet
Gelijk heb je (: Bedankt!
Zoals Sweet_iris zei: het is kort maar wel meteen me aandacht :D
Wanneer komt er weer een nieuwstuk :D?
Als het ooit een boek wordt moet je me het meteen vertellen(a) je schrijft zo goed!
@Kirstenn. wrote:
snelsnel ik ben bezig (:
morgen denk ik?
overmorgen?
Je hoeft niet te haasten doe maar rustig aan, Wij wachten geduldig en met veel plezier op je nieuwe stukje :D
Stuk 28 Kars
KARS
Hij moest het haar vertellen. Ze zaten nu min of meer aan elkaar vast. Hoe moest hij dit aan haar vertellen? Het was een jaar geleden. Het ging allemaal ook zo snel. Nog steeds was het verdriet niet over, en kon Kars niet vergeten hoe de dagen waren. Vermoeid legde Kars zijn hoofd in zijn kussen en probeerde een fijne manier van liggen te vinden. Hij moest het haar vertellen, ze had het recht het te weten. Zou Suze zich niet afvragen wat er aan de hand was? Er waren al voorvallen gebeurd waarbij ze zich had kunnen afvragen waar die voor nodig waren. Kars zuchtte. Nog een probleem was nu, hoe hij ermee om moest gaan dat hij nu, eigenlijk meteen na Danique, een soort van verkering met Suze had. Maar misschien dacht Danique nog steeds wel dat ze hadden, omdat Kars boos was toen hij het uitmaakte.
Een pijnscheut schoot door Kars’ hoofd. Hij schudde zijn hoofd, en legde het weer diep in het kussen. Hij moest eerst gaan slapen. De rest komt morgen wel. Morgen..
‘Gozer! Lekker uitgerust van het kamp? Het was wel supervet hé! Echt voor herhaling vatbaar. Weet je nog in die discotheek? Toen was Katey nog meegegaan! Geniaal toch! Weet je wat ze deed? Ze..’
Een stroom van woorden achtervolgde Kars terwijl Youssef naast hem liep met grote verhalen over Frankrijk. Pijn bonkte door zijn hoofd en nadat hij besloten had dat hij echt moest gaan slapen had hij nog een paar uur lopen woelen.
‘Hee, man! Luister je nog wel? Kars!’
Geschrokken keek Kars naar Youssef. ‘Sorry, man, sorry! Ik zat even in gedachten, ik. Sorry, vroeg je iets of had je het nog steeds over het kamp?’
Youssef keek hem met zijn grote, bruine ogen aan. ‘Ik vroeg of je die ruzie met Danique al had goed gemaakt. Je schoot nogal uit je slof. Je moet daar echt iets aan doen als je nog iets met haar wilt houden.’
‘Dat wil ik ook helemaal niet’, onderbrak Kars hem. ‘Ik wil niets meer met haar en ik heb niks meer met haar.’
Youssef keek Kars wantrouwend aan. ‘Je meent dit?’
Kars knikte, terwijl hij naar de bladeren voor hem keek.
‘Schatje!’ klonk opeens, en met een schok stond Kars stil. Nee, hé. Een moment later hing er een arm om zijn nek en drukte Danique een zoen op zijn neus.
‘Hee, liefje, al bijgekomen van het kamp? Het was wel amazing, niet? Echt wel beter! Ik..’
‘Danique, het is over,’ zei Kars ongewoon rustig, terwijl hij de arm van Danique van zijn ouder haalde. Danique’s glimlach vermalde even, maar toen lachte ze weer. ‘Hard to get spelen, jongetje? Ik heb je wel door, hoor! Je bent er alleen niet zo goed in’, zei ze, terwijl ze weer een kus op zijn wang drukte.
‘Danique, ik meen het, het is over’, zei Kars weer met strakke ogen.
Nu veranderde Danique’s gezicht onmiddellijk. ‘Je bedoelt.. Je bedoelt dat..’
‘Ja, Danique. Dat bedoel ik.’
Al die tijd stond Youssef Kars met open mond aan te kijken. Mompelend zei hij: ‘Je weet niet wat je doet, gast. Je weet niet wat je weggooit.’
‘Kars, je weet wel dat ik degene ben die je weer opvrolijkt als je chagrijnig bent? Je weet wel dat als je onze relatie hier stopzet, je een vreselijk tijd krijgt hierna? Je weet..’
‘Danique, het is genoeg!’ schreeuwde Kars nu. ‘Ik ben het allemaal zat, oké? Oprotten, nou! Ik heb je gezeur lang genoeg aan moeten horen! Moven, Danique, moven!’
Danique’s mond zakte open en haar ogen versmalden zich tot kleine spleetjes, terwijl ze haar hoofd schudde. ‘Jij hebt een heel groot probleem,’ spuugde ze bijna, en draaide zich toen met een rood gezicht van woede om, en liep weg.
Kars gooide zijn ogen de lucht in en zuchtte diep. ‘Ja, ik weet het allemaal wel’ snoerde hij Youssef de mond. ‘Ik weet dat ik iets lekkers weggooi en dat ik het nooit meer terugkrijg. Dat ik het als man niet zo hoor uit te maken en dat ik echt ontzettend dom bezig ben.’
Youssef sloot zijn mond en zei niks. Zijn ogen stonden strak gericht op Joy en Davy, die bij de ingang van de school stonden te praten. Kars zuchtte weer en schudde zijn hoofd.
‘Sorry, man. Ik moest niet zo uitschieten. Het spijt me.’
Youssef lachte pijnlijk, maar knipoogde toch naar Kars. ‘Ja, ik snap het ook wel. Danique is zo ontzettend bazig,’ zei hij, terwijl hij een gebaar maakte wat Danique altijd maakte. Kars schoot in de lach.
‘Hi people!’ riep Youssef, toen ze bij Joy en Davy aangekomen waren. Joy’s ogen begonnen te stralen en wierpen zich naar de grond toen Youssef een kus op haar wang drukte. Davy en Kars stonden hen grijnzend aan te kijken.
‘Het is dik aan tussen jullie, of niet?’ zei Davy, terwijl hij een pakje sigaretten uit zijn tas haalde. Joy knikte lachend en Youssef zoende Joy in haar nek. Giechelend riep Joy uit dat hij op moest houden. Kars schudde lachend zijn hoofd en pakte zonder na te denken een sigaret van Davy aan. Al maanden geleden was hij gestopt met roken, omdat Danique dat wou. Toen hij doorhad dat hij met een sigaret in zijn vingers stond te spelen en wachtte op vuur van Davy, verstarde hij even. Was dat nou wel zo’n slim idee? Toen gooide hij die gedachte weer van zich af. Danique was over, uit. Zij had geen invloed meer op zijn leven, hij kon weer doen wat hij wou. Hij pakte de aansteker van Davy aan en hield zijn hand voor zijn sigaret om de wind tegen te houden en de sigaret aan te krijgen.
Even later stonden Davy en Kars langzaam rook uit te blazen en wachtten tot de laatste bel was gegaan. Toen drukten ze hun sigaretten uit in de grond en slenterden langzaam naar binnen.
‘Alles oké, man? Ik heb je eigenlijk nog helemaal niet goed gesproken na de wc’s in ‘la Tropicana,’ zei Davy met een knipoog.
Kars lachte en gooide zijn tas onder één van de kapstokken. ‘Ach ja, veel is er niet te vertellen. Het is uit met Danique. Maar ik moet je nog wel even over dit spreken. Danique dacht dat het nog aan was, en ik heb Suze gezoend.’
Davy sperde zijn ogen wijd open. ‘Zo jongen, dat doe je wel heel erg snel! Zo snel is het mij nog niet eens gelukt!’
Sussend zei Kars: ‘Nou ja, niet echt gezoend, maar gewoon gekust, denk ik.’
Davy trok één wenkbrauw op toen Kars dat zei.
‘Ja, man. Ik weet ook dat het raar klinkt, maar ach. Boeiend! Wat ik probeer te vragen is, zeg asjeblieft niks tegen Youssef of Danique. Ik vertel het jou omdat ik je gewoon vertrouw als buddy, man.’
Davy begon te lachen. ‘Ja, oké, ik snap ‘m. Gozer, komt helemaal goed.’
Kars knipoogde naar hem en sloeg Davy op zijn schouder, terwijl hij de deur naar het geschiedenislokaal opendeed: ‘Let’s go inside, baby, let’s go inside.’
wow! goed geschreven
Dat heb je echt geweldig geschreven ^^
Ik werd vanaf het begin al ontzettend in het verhaal getrokken ;)
Echt mooi :D
Stuk 29 Kars
‘Pak jullie schriften er even bij, dan kan ik even nakijken of jullie het huiswerk afhebben?’ schelde de stem van mevrouw Punninga door de klas. Verbaasd keken Kars en Davy elkaar aan. ‘Moesten we huiswerk maken?’ zeiden ze allebei tegelijk, en schoten toen in de lach.
‘Ik denk het huiswerk dat we voor het kamp al af moesten hebben’ zei Davy, terwijl hij zijn schouders ophaalde.
Kars trok een nors gezicht. ‘Ik heb deze hele periode nog geen huiswerk voor Nederlands gehaald, dus grote kans dat ik vanmiddag wat langer op school mag blijven.’
‘Heren, schriften alstublieft?’ zei de Nederlandse lerares, terwijl ze haar neus hoog in de lucht hield en met scherpe ogen naar Davy en Kars keek.
‘Ah, mevrouw, begint u vooraan? Normaal begint u altijd achteraan met nakijken!’ zeurde Davy, die ondertussen zijn schrift uit zijn tas aan het halen was.
‘Je schrift, Davy, nu!’ riep mevrouw Punninga.
Mopperend gaf Davy zijn schrift aan de lerares, en die zette bij de namen Kars en Davy allebei een kruisje. Ze keek de jongens strak aan en zei: ‘Dat word een uurtje nakomen, jongens!’
Kars mond viel open. ‘Maar u heeft mijn schrift nog niet eens aangeraakt!’
Mevrouw Punninga, die zich op haar hakken had omgedraaid en met opgeheven hoofd naar de volgende tafels was gelopen, draaide zich weer om en siste: ‘Van jou had ik ook niet verwacht dat je het af zou hebben, meneertje! En als jij nou heel snel niet je mond houd, worden het vanmiddag 2 uurtjes!’
Kars keek verachtend naar zijn lerares en draaide zich toen chagrijnig om. ‘Denk maar niet dat ik kom’ mopperde hij tegen Davy, die zijn potlood had gepakt en aandachtig naar het bord staarde.
‘Moet je zien,’ zei Davy verwonderd, en keek gehypnotiseerd naar het bord.
‘Wat?’ zei Kars een beetje aangebrand, terwijl hij zich naar het bord draaide. ‘Ik zie niks.’
‘Dat’ zei Davy, terwijl hij dromerig naar het bord wees.
Kars keek Davy even met een vreemd gezicht aan, maar toen Davy nog steeds naar het bord keek draaide Kars zijn hoofd weer naar het bord. ‘Wat? Wat is er dan, ik zie niks?’
‘Die letters, die letters, blauw!’ zwijmelde Davy, en hij begon kleine, wiegende bewegingen te maken. Kars keek om zich heen, alle leerlingen zaten te praten en lachten om elkaar.
‘Davy, wat zie je? Hou je me voor de gek of zo? Wat is er met dat bord?’
Davy had intussen zijn potlood weer gepakt en het leek alsof hij iets aan het overschrijven was. Kars boog zich over zijn tafel om mee te kunnen lezen wat Davy opschreef.
‘Wji naga..’ las hij hardop mee, ‘Wji naga mo 12 uru.. Gast, waar slaat dit op?’ Kars schudde zijn hoofd en keek nog eens naar het bord. Toen kreeg hij het papier van Davy in zijn handen gedrukt.
‘Lees’ commandeerde Davy, en hij tikte even met zijn potlood op het papier.
‘Maar er staat niks zinnigs op!’ protesteerde Kars, maar toen Davy nog een keer dringend op het papier tikte, kuchte hij en las hij hardop voor: ‘Wji naga mo 12 uru aran ed odckter’
Nog een keer schudde hij zijn hoofd en keek aandachtig naar de letters: ‘Wji naga.. Oh!’ Kars begon te lachen. ‘Wij gaan om 12 uur naar de dockter!’ riep hij uit, en toen kreeg hij een stomp tussen zijn ribben. Een paar mensen die achter hen zaten keken hen geïnteresseerd aan.
‘Naar de dokter? Waarom? Nog steeds last van hoofdpijn, Kars?’ sneerde de stem van Danique door de klas. Kars keek haar even aan en draaide zich om. Hij stootte Davy aan.
‘Goed plan, gozer! Ik dacht al, waar heb je het nou over? Maar jij hebt net zoveel zin als ik in nakomen bij mevrouwtje Punninga.’
Davy knikte lachend en wees toen naar het bord. ‘Maar het staat er echt’ hield hij koppig vol, totdat Kars hem op de grond had gelegd, hem in de houdgreep hield en Davy hijgend om genade smeekte.
haha dit is ff een omwenteling:P ik moest egt ff nadenken wat er ookalweer allemaal eerder was gebeurd aangezien ik zoveel verhalen heb gelezen deze vakantie:P
@Knownasme:
haha, kan ik me voorstellen. Het is eigenlijk wel een vaag stukje & ik was ziekzwakenmisselijk dus heb waarschijnlijk beetje onzorgvuldig geschreven. Ik ga het nog even iets veranderen in het Word-Document, maar ik hoop dat het verder wel beetje duidelijk is (a)
@Kirstenn. wrote:
@Knownasme:
haha, kan ik me voorstellen. Het is eigenlijk wel een vaag stukje & ik was ziekzwakenmisselijk dus heb waarschijnlijk beetje onzorgvuldig geschreven. Ik ga het nog even iets veranderen in het Word-Document, maar ik hoop dat het verder wel beetje duidelijk is (a)
Ja, ik snapte het wel na die drie keer xD
Maar het was dat stukje van dat schrijven waar ik over struikelde :Y
@Kirstenn. wrote:
Haha maakt niet uit hoor! Ik vind het fijn als mensen kritisch lezen (: Maar ik snap niet helemaal wat je bedoeld, zou je een voorbeeld kunnen geven? Dan kan ik erop letten ;D
Bedankt!
Ze heeft het voorbeeld al gegeven, de plekken waar het woord EN samen met een komma staat.
Stuk 30 Kars
‘t’ Is moeilijk bescheiden te blijven, als je zo goed bent als ik! Zo stoer, zo charmant en zo aardig. Dat zie je in één ogenblik!’
Lachend zongen Kars en Davy mee met de muziek die uit de speakers in het café kwamen. Voor hen stonden enkele lege bierglazen en een asbak met een paar opgerookte sigaretten erin. Het was middag en Kars en Davy zaten samen met nog een aantal andere leerlingen van school op de barkrukken in café de Dockter. Veel mensen waren er niet, maar de mensen die er waren kwamen er regelmatig en kenden Kars en Davy aardig goed.
‘Jongen, dit is veel beter dan ons achterstallige huiswerk inhalen bij Punninga!’ riep Kars over de muziek heen naar Davy. Die lachte en hief zijn glas op.
‘Proost!’ riepen ze tegelijk, en zetten beiden het glas aan hun mond. Met een klap zette de twee het glas op de bar en Kars veegde zijn mond af aan zijn vest.
‘Ik moet pissen, ben zo terug, Deef!’ knipoogde hij naar Davy, die zijn vinger opstak als teken ‘tot zo’.
Toen Kars even later terugkwam zag hij een meisje naast Davy zitten. Ze lachte overdreven en had haar hand op de arm van Davy liggen. Davy grijnsde zelfgenoegzaam en toen hij Kars zag staan, knipoogde hij even, zei wat tegen het meisje en liep naar Kars toe.
‘Kijk toe en leer’ zei Davy, terwijl hij naar het meisje knipoogde dat lachend naar hem zwaaide.
‘Gast,’ lachte Kars en hij sloeg Davy op zijn schouder, ‘jij bent erg! Heb je trouwens nog meisjes geplayed in Frankrijk dan?’
Davy schudde zijn hoofd. ‘Denk nou niet dat ik echt zo’n player ben. Je weet zelf, gast, zo ben ik niet. Ik hou van een meisje op z’n tijd, maar da’s alles.’
Kars keek Davy even aan. ‘Deef, ik ken je al vanaf groep 3, ik weet hoe je bent.’
Weer knipoogde Davy naar Kars en knikte naar het meisje. ‘Ik ga even iets afhandelen’ zei hij, en liep regelrecht naar het meisje toe. Die keek hem verwachtingsvol aan en lachte verrast toen Davy een papiertje met zijn mobiele nummer tevoorschijn haalde. Ze lachte, stond op van haar stoel en liep heupwiegend weg. Grijnzend kwam Davy weer terug lopen en zei: ‘Oké, geregeld!’
Kars en Davy liepen terug naar hun plaatsen en bestelden nog een drankje. Ongeveer een halfuur later liepen ze naar buiten.
‘Ik denk dat ik nog even langs Suze ga’ zei Kars en hij haalde zijn fietssleutel uit zijn zak. Davy haalde ook net zijn fiets van het slot en antwoordde: ‘Weet zij al van..’ Davy maakte een weifelend gebaar met zijn handen en keek Kars vragend aan.
Kars schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat wou ik eigenlijk nu doen.’
Davy keek hem even aan. ‘Succes, man. Ik heb respect voor je.’
Kars keek hem even dankbaar aan. ‘Ik zie je morgen, oké?’
‘Mazzel.’
‘Later.’
Kars fietste weg. Even later voelde hij dat hij steeds dichter bij Suze’s huis kwam. De bladeren die van de bomen waren gewaaid knisperden onder de fiets van Kars en er blies een gure wind door de straat. Hij voelde het diep van binnen, maar ook de zenuwslopende wind maakte invloed op hem. Hij werd zenuwachtig en in zijn buik knaagde het gevoel om terug te gaan naar huis. Toch stond hij enkele ogenblikken later voor Suze’s deur. Aarzelend belde hij aan. Er klonken voetstappen, geroep en even later zag hij het licht in de gang aanknippen. De krullen van Jill, de moeder van Suze, waren vaag door het raampje te zien.
‘Hee Kars!’ riep Jill uit, toen ze de deur had opengezwaaid. Kars knikte vriendelijk en er klonk een zacht ‘hallo’ uit zijn mond. Even later stond hij in de gezellige woonkamer. Het was niet erg groot, maar dat maakte het juist gezellig. Suze zat op de bank in een fleece deken een boek te lezen. Toen ze Kars zag, gooide ze het boek op de bank en sprong enthousiast overeind.
‘Hee! Wat leuk dat je er bent! Het word al eerder donker hé, buiten. Was het nog leuk in de Dockter? Ik hoorde dat Danique er ook nog geweest was. Heb je nog..’
‘Ga je even mee naar buiten?’ vroeg Kars met een vriendelijke, maar dwingende blik in zijn ogen. Suze’s blik veranderde ook en ze keek Kars met een kleine glimlach aan.
‘Ja, tuurlijk. Even mijn jas en schoenen aan doen, hoor!’ Ze rende naar de bijkeuken en wurmde zich in de bruine laarsjes. Op haar blonde, lange haar kwam een zwart dopmutsje te zitten en over haar zwarte jas kwam een paarse, wollen sjaal.
‘Je merkt echt dat het winter word, hé?’ zei Suze genietend en ze snoof de frisse lucht nog even goed in. Ze was bezig haar fiets uit de schuur aan het halen.
‘Waar wil je eigenlijk naar toe?’
Kars kuchte even, en voelde zich weer zenuwachtig worden. ‘Ik wil.. Ik wou er laatst ook al naartoe, maar toen zijn we naar het bos gegaan. Ik zei dat ik ergens heen wou waar ik al een tijdje niet meer geweest was. Daar wil ik eigenlijk nu naartoe.’
Suze keek hem even aan, glimlachte even en zette haar fiets op de standaard. Ze wou Kars’ hand pakken en er even in knijpen, maar Kars hield zijn handen in zijn zakken en keek strak voor zich uit. Suze staarde even naar de grond, en pakte toen haar fiets.
‘Zullen we dan maar gaan?’ vroeg ze en kroop nog wat dieper in haar jas. Kars knikte stuurs, en stapte op zijn fiets. Voorzichtig fietsten de twee door de natte, glibberige bladeren. De wind ruiste nog steeds, en liet binnen in Kars een koud gevoel door zijn lichaam stromen. Hij voelde zich ongemakkelijk, verdrietig en boos tegelijk. Wat moest hij nou beginnen? Of beter gezegd, hoé moest hij nou beginnen? Hij moest Suze toch vertellen over wat er gebeurd was? Ze wist van niks, en ze moest het wel weten. Een onbehaaglijk gevoel sloop door Kars heen, en voorzichtig keek hij even opzij. Suze had haar sjaal opgetrokken en haar blonde haar wapperde onder haar muts vandaan. Ze was mooi.
Met een brok in zijn keel zette Kars zijn fiets op slot. Verwonderd keek Suze naar de plek waar ze nu waren. Het was inmiddels bijna donker en Kars liep stil voor Suze uit, en opende het hek naar de begraafplaats. Plotseling voelde hij Suze’s hand in de zijne. Een klein kneepje liet hem naar haar kijken. Grote, blauwe ogen keken hem bemoedigend aan. Blijkbaar wist ze toch van iets, want de vragende blik was in haar ogen verdwenen. Even keek hij haar aan, maar toen draaide hij zich verdrietig weer om. Langzaam liep hij een paadje op, en slofte naar een rij grafstenen. Zijn capuchon trok hij weer over zijn hoofd, en toen hij bij één van de grafstenen halt hield, kneep Suze hem even in zijn hand. Kars rukte zijn hand uit de hand van Suze en veegde de rug daarvan langs zijn ogen. Toen pakte hij een borsteltje dat achter de steen lag, en begon de steen een beetje schoon te maken. “Rustplaats van Liene Aarsen, geboren te Nijeveen, 13 januari 1962, overleden te Steenwijk, 16 september 2006†stond erop.
Kars voelde dat Suze even moest slikken. Hij had haar natuurlijk er nog niks over verteld en nu kwam het als een klap in haar gezicht aan, natuurlijk. De brok in Kars keel werd groter. Waarom was hij hier met Suze heengegaan? Hij wou hier alleen zijn. Niet met haar. Hij had er toch eerst alleen heen moeten gaan. Dit voelde niet goed. Dit voelde zelfs vreselijk. Voorzichtig streek hij met zijn vingertoppen over de ingegraveerde naam.
Suze schraapte haar keel. Het klonk heel hard over het stille kerkhof. ‘Mag ik vragen hoe..’
‘Nee!’
Plotseling kwam er een enorme woede in Kars op. Woedend draaide hij zich naar Suze, en keek haar met tranen in zijn ogen aan. Die schrok, deinsde achteruit. Haar ogen waren groot en keken hem onschuldig aan. Er was angst in te lezen, maar vooral medelijden. Dat medelijden maakte hem nog bozer.
‘Ik wou, ik wou je niet..’
‘Ga weg! Ik wil je niet meer zien, ga weg!’
Suze draaide zich om, en rende weg. Aan het eind van het pad draaide ze zich nog één keer om, in de hoop dat Kars haar terug wou roepen. Maar dat deed hij niet. Tranen drupten van zijn wangen, en vormden op de steen een natte plek. Zonder dat hij erbij nadacht, trok hij gras uit de grond dat bij de grafsteen groeide. Hij snikte, huilde, schreeuwde. Zijn moeder. Zijn moeder. Waarom gebeurde dat bij hem? Alles mocht je van hem afnemen, maar geen mensen. Vooral niet zijn moeder.
‘Ik hou van je’ snikte hij, ‘ik hou van facking veel van je, mam! Kom asjeblieft terug, ik heb je nodig! Ik heb je nodig als ik moet weten hoe laat de bussen vertrekken en ik geen zin heb om de computer erbij te pakken. Ik heb je nodig als ik ziek ben en jij er voor mij was en voor mij zorgde. Ik heb je nodig als ik een volwassene nodig heb voor een opdracht voor school. Ik heb je nodig voor de onzinnigste dingen, maar ik heb je voor alles nodig! Mam, ik hou zoveel van je, ik wou je niet kwijt! Het spijt me, mam. Het spijt me allemaal zo ontzettend veel.’ Snikken doorbroken de zinnen en Kars liet zich begaan. Zo zat hij daar. Klein en nietig.
geweldig stuk!
Wow wat een prachtig en onverwacht stuk :D
i love it ;)
@badpussycat wrote:
Wow wat een prachtig en onverwacht stuk :D
i love it ;)
Stuk 31 Suze
Een paar tranen biggelden over haar wangen. Haar keel voelde opgezwollen aan en een snik borrelde op uit haar keel. Het gevoel dat ze net op de begraafplaats had gehad, zat nog steeds in haar lichaam. De ogen van Kars die haar doorboorden en recht door haar heen schenen te keken. Het gevoel dat die ogen uitstraalden en het verdriet dat door de aderen van Suze heen knalde. Alsof het haar eigen moeder was die ze was verloren. Toen ze zo weer nadacht, begon ze weer te huilen. De tranen vonden zich een weg over haar wangen en druppelden toen één voor één op haar sjaal, waar ze een donkere vlek achterlieten. De wind was nog harder gaan blazen en het was koud geworden. De koude lucht sneed door het dikke vest van Suze heen en dwong haar om haar armen om zich heen te slaan en zich warm te wrijven.
Suze was na Kars’ uitbarsting niet meteen weggegaan. Ze had zich verscholen achter één van de afgebrokkelde stenen pilaren. Ze had hem horen praten, en zelf had ze mee lopen huilen. Ze was op haar knielen gevallen en had haar handen omhoog gegeven.
‘Waarom moest dit gebeuren?’ had ze gesnikt, terwijl Kars nog steeds gras uit de grond trok. Na een tijdje – Suze wist niet hoelang het geduurd had – was ze geluidloos opgestaan en was ze weggegaan op de fiets. Nu zat ze in een bushokje terwijl ze haar wangen afdroogde met haar paarse sjaal. Ze zuchtte even diep en keek naar de bladeren die door de straat rond ruisten. Even keek ze om zich heen, maar toen er niemand aan kwam stond ze op en liep ze snel naar de overkant, waar haar fiets stond. Weer keek ze om zich heen en stapte toen op haar fiets. Haar capuchon zette ze op en langzaam wierp ze haar gewicht tegen de wind in. Ze had tegenwind en haar fiets wiebelde gevaarlijk in de bochten. Ze kon niet meer. Suze’s schouders begonnen weer te schokken en haar fiets helde gevaarlijk naar rechts. Suze sprong en viel half van haar fiets af en begon de tocht naar huis te voet. De tranen liepen weer over haar wangen en terwijl ze ze wegveegde kwamen ze toch steeds weer terugkomen.
‘Wat moet ik doen?’, snikte Suze, ‘wat moet ik doen om Kars wat beter laten voelen? Waarom ben ik met hem meegegaan? Waarom had ik niet door dat zijn moeder overleden was en waarom heeft niemand mij dat gezegd, dan kon ik er rekening mee houden!’
Het was gaan regenen en de waterdruppels vermengden zich met de tranen die langs haar gezicht naar beneden liepen. Waarom had Kars het zelf niet aan haar verteld? Geschokt bleef Suze stilstaan bij de gedachte die toen haar hoofd binnenkwam. Toen begonnen haar schouders nog harder te schokken. Als hij haar niks verteld had, vond hij haar blijkbaar toch niet zo leuk als ze dacht. Suze liet haar fiets op de grond vallen en sloeg haar handen voor haar gezicht. Haar schouders schokten enorm. Suze kon zich zelf niet meer staande houden. Ze was in het park beland, die er nu door het regenachtige weer grijs en grauw uitzag. Langzaam begaven haar knieën het en zakte ze neer in de modderige brui onder haar. Tranen drupten in het bruine zand en mengden zich met de eerder neergevallen regendruppels. Hij voelde helemaal niks. Het was allemaal schijn. Hij had haar gewoon voor zich willen winnen, meer niet. Waarom had hij anders niet gezegd hoe het met zijn moeder zat? Dat soort dingen vertel je toch wel?
‘Suze?’
Geschrokken hief Suze haar hoofd op en draaide zich langzaam om. Toen ze Joy zag staan begon ze weer te huilen.
‘Suze? Suze, kom eens!’
Suze schudde haar hoofd, schokte en veegde haar gezicht af met haar doorweekte jas. Nog geen moment later voelde ze de armen van Joy om haar heen.
‘Meid, ik denk dat ik al weet wat er is gebeurd..’ fluisterde Joy.
Suze haalde diep adem en liet zich meevoeren door Joy, die een arm om haar heensloeg en haar ondersteunde naar haar fiets.
‘Joy, ik..’
‘Laat maar, Suze. Het maakt niet uit. Ik breng je naar mijn huis, kom maar.’
Suze liet haar begaan en strompelde snikkend mee naar de fietsen. Joy pakte Suze’s fiets op, zette hem tegen een boom en draaide het sleuteltje om.
‘Ik denk niet dat jij het fietsend red. Kom meid, we gaan naar huis.’
Samen liepen de vriendinnen naar het huis van Joy, dat niet ver van het park was. De lichtjes van de kaarsjes in huis brandden gezellig naar buiten, en de rood geverfde deur kreeg een oranje gloed door de lichtbrandende lantaarnpalen. Joy begeleidde Suze naar binnen. In de woonkamer aangekomen zag Suze dat Joy’s ouders niet thuis waren. Joy zette Suze op een stoel en sloeg een deken om haar heen.
‘Thee?’ vroeg Joy aan Suze.
Suze knikte flauwtjes. Even later zaten de meisjes met een warm kop thee in hun handen naast elkaar. Suze snikte nog lichtjes na, en hing tegen Joy aan. Die had een arm om haar heen geslagen en wreef haar zachtjes over haar rug.
‘Zijn moeder is dood’ zei Suze, terwijl ze voor zich uitstaarde. Joy kneep even in Suze’s schouder, en zei toen: ‘Ik weet het, ik weet het’
‘Waarom vertelde hij het niet?’ zei Suze, met weer een snik in haar stem.
‘Suze, ik snap dat je het niet begrijpt, maar bekijk het van zijn kant. Hij is enigs kind, hij had een ontzettend goede band met zijn ouders, dus ook met zijn moeder. Toen zijn moeder overleed is hij weken niet naar school geweest zonder dat zijn vader van iets wist. Nog steeds praat hij er met niemand over, zelfs niet met Youssef en Davy. Suze, probeer je in hem te verplaatsen, het is ontzettend moeilijk voor hem.’
Suze slikte even, en er biggelde weer een traan langs haar wang. Ze veegde hem weg met de rug van haar hand, en zei toen met een lach door haar tranen heen: ‘Ik hou van hem’
Joy glimlachte, en Suze zag dat er bij haar ook de tranen in haar ogen lagen.
‘Hij ook van jou, Suze, hij ook van jou.’
geniaal ^^
super mooi weer ;)
Super!!!!
@badpussycat wrote:
geniaal ^^
super mooi weer ;)
hahaha xD
ik dacht echt: wtf. het is helemaal geen mooi weer en waarom zet je dat hier neer?
maar nu snap ik hem :’)
hahahaha lol :’)
ik bedoelde natuurlijk: alweer, super mooi
Hee Kirsten :)!
Leuk om weer een stuk te lezen.
Ik heb nu toch wel een puntje van kritiek… We zeiden wel dat we het niet erg vinden als we een tijdje op een nieuw stuk moeten wachten maar naar mijn idee duren de tussenposen nu wel erg lang. Dat heeft als gevolg dat wanneer je een nieuw stuk plaatst ik eerst weer het vorige stuk moet lezen omdat ik niet meer weet waar het ook alweer over ging. Neemt niet weg dat ik het nog steeds heel tof vind om stukken van je te lezen en dat je gewoon heel heel heel goed kan schrijven!
haha, ja ik snap het!
Ik vind het zelf ook donders vervelend ;)
Ik kanwel bij elk stukje even een overlapping plaatsen, misschien is dat handig?
Ik heb het best wel druk met school enzo,
ik wil graag mijn VWO halen dus daarom dat ik er best hard mee bezig ben.
Maar ik zal proberen wat meer te posten!
Stuk 32 Suze
‘Thee?’ vroeg Joy aan Suze.
Suze knikte flauwtjes. Even later zaten de meisjes met een warm kop thee in hun handen naast elkaar. Suze snikte nog lichtjes na, en hing tegen Joy aan. Die had een arm om haar heen geslagen en wreef haar zachtjes over haar rug.
‘Zijn moeder is dood’ zei Suze, terwijl ze voor zich uitstaarde. Joy kneep even in Suze’s schouder, en zei toen: ‘Ik weet het, ik weet het’
‘Waarom vertelde hij het niet?’ zei Suze, met weer een snik in haar stem.
‘Suze, ik snap dat je het niet begrijpt, maar bekijk het van zijn kant. Hij is enigs kind, hij had een ontzettend goede band met zijn ouders, dus ook met zijn moeder. Toen zijn moeder overleed is hij weken niet naar school geweest terwijl zijn vader dacht dat het goed met zijn zoon ging. Nog steeds praat hij er met niemand over, zelfs niet met Youssef en Davy. Suze, probeer je in hem te verplaatsen, het is ontzettend moeilijk voor hem.’
Suze slikte even, en er biggelde weer een traan langs haar wang. Ze veegde hem weg met de rug van haar hand, en zei toen met een lach door haar tranen heen: ‘Ik hou van hem’
Joy glimlachte, en Suze zag dat er bij haar ook de tranen in haar ogen lagen.
‘Hij ook van jou, Suze, hij ook van jou.’
‘Is dat echt geen probleem, Joy?’
‘Nee, joh, geen probleem! Mijn ouders stelden zelf al voor dat ik iemand te logeren vroeg zodat ik niet alleen zou zijn.’
Suze keek dankbaar naar Joy, die een bed opmaakte dat naast de hare lag.
‘Je moet dan nog wel even je ouders bellen, want anders worden ze ongerust. Je bent al best lang weg natuurlijk.’
Suze knikte, draaide zich om en liep de gang op. Ze bekeek zichzelf even in de spiegel en veegde de laatste restjes mascara weg. Toen glimlachte ze naar zichzelf. Wat had ze ook geluk met een vriendin als Joy. Ze deed haar naam haarzelf eer aan. Altijd vrolijk en probeerde die bui aan iedereen over te dragen. Glimlachend liep ze naar de hoek van de woonkamer, waar de huistelefoon stond. Ze tikte haar huisnummer in en wachtte tot de telefoon overging. Na twee keer werd er opgenomen.
‘Met Jill,’ zei een verwachtingsvolle stem.
‘Met Suze,’ antwoordde Suze.
‘Oh, Suze, lieve schat, wat ben ik blij dat jij het bent! Ramon, het is Suze!’ klonk toen de stem wat verder weg van de telefoon. ‘Suze, oh, wat is er gebeurd? Je bent zo lang weggeweest en toen begon het ook nog te regenen en ..’
‘Mam, rustig. Ik ben 16, ik kan heus wel op mezelf letten.’
‘Sorry, schat. Maar we waren zo ongerust! Waar heb je gezeten?’
‘Mam, kom op! Doe eens rustig. Ik was gewoon bij Joy, ik blijf hier ook slapen goed? Nu wil ik graag ophangen want Joy zit hier ook nog.’
‘Ja, is goed, ik snap het al. Gelukkig is alles goed met je. Bel je nog even hoe je dat doet met je schoolboeken en zo?’
‘Ik kan best een keer zonder schoolboeken.’
‘Nou, goed dan. Zie maar, anders hoor ik het wel. Moet je papa nog spreken?’
‘Nee, mam. Ik ga. Dag!’
‘Welterusten, lieverd!’
Suze drukte op het rode telefoontje, zette de telefoon terug in zijn standaardje en keek om zich heen of er nog lichten of elektrische apparaten aan stonden. Toen dat niet het geval bleek te zijn liep ze naar de gang, sloot de deur en liep zachtjes te trap op. Joy kwam in de deuropening staan met een kussen en een kussensloop.
‘Geregeld?’
Suze knikte. Ze liep naar het blauw gebloemde bed toe en liet zich erop vallen.
‘Weet je hoe goed me dit doet? Logeren bij een vriendin waar ik echt niet zonder kan?’
Joy keek op van haar bed-opmaak-werk en keek Suze aan.
‘Oh, ik hou van jou’ zei ze en toen liet ze zich naast Suze op het bed vallen.
‘We moeten nog een keer het kamp overdoen met de jongens. Het was echt heel erg gezellig en weet je hoe erg het was toen dat gebeuren met jou gebeurde. Jeetje, iedereen was zo geschrokken!’
Suze begon te lachen. ‘Ja sorry, maar ik moest Danique en Kars toch op de één of andere manier uit elkaar drijven!’
Joy lachte ook. ‘Nou, het scheelde niet veel of die band tussen hun was alleen maar sterker en sterker geworden! Wist je dat Danique en Kars gezoend hadden in die discotheek?’
Suze’s glimlach vernauwde. ‘Wat?’
Joy’s lach verdween ook. ‘Oh, dat wist je dus niet. Nou, het zat zo. Kars was volgens mij nogal van slag en heeft zich nogal bezopen daar. Als ik Davy moet geloven heeft hij zelfs een joint gehad. Toen heeft hij per ongeluk met Danique gezoend.’
Suze keek even met een koude blik voor zich uit. Toen schudde ze haar hoofd en zei: ‘Ach ja, het is toch uit, dus ik moet er niet te veel aan denken.’
‘Hee, dat het uit is zegt nog niet dat jij alle kans hebt, hé!’
Suze lachte en sloeg met haar kussen op Joy’s hoofd.
‘Hé, halve gare, wil je dat even heel snel laten!’ riep Joy, terwijl die ook een kussen pakte en op Suze’s rug begon te meppen. Lachend wierpen de meiden zich met hun volle gewicht in de kussenstrijd. Plotseling klonk het geluid van ‘Show me the money’ van Petey Pablo door de kamer. Suze en Joy keken tegelijk op en stootten hun hoofden tegen elkaar. Weer schoten ze in de lach en terwijl ze over hun hoofden wreven kroop Suze naar haar mobiel toe waar het geluid vandaan kwam. KARS stond er met hoofdletters op het schermpje. Suze aarzelde even, maar nam toen de telefoon op.
‘Hallo?’
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. Toen klonk er gekraak en hoorde Suze de zachte, fluisterende stem van Kars:
‘Hee’ zei hij zachtjes. Toen werd het weer stil. Suze schraapte haar keel. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Voordat ze wat uit haar keel kon krijgen begon Kars te praten.
‘Het spijt me. Ik had het je eerder moeten vertellen. Het spijt me, ik wou je niet wegsturen!’ Ondertussen begon Kars weer te snikken. ‘Het was niet mijn bedoeling, ik wou je gewoon vertellen wat je behoorde te weten. Ik .. Ik ..’ Aan de andere kant van de lijn werd het even stil en werd er diep adem gehaald. ‘Kan ik even bij je langskomen?’
Suze hield haar adem in. Het was vreselijk om Kars zo te horen praten, de brok in haar keel werd steeds groter. Ze slikte even, en keek toen naar Joy.
‘Ik ben nu bij Joy, wacht even.’
Suze hield haar hand even tegen haar telefoon en fluisterde: ‘Kan Kars hier even komen?’
Op Joy’s gezicht kwam een liefdevolle glimlach te staan. ‘Tuurlijk, laat hem maar komen. Hij mag ook wel blijven slapen als hij dat wil. Misschien kunnen we Davy en Youssef ook wel vragen.’
Suze knikte zachtjes en haalde haar hand weer van de telefoon. ‘Je mag hier wel heenkomen en je mag hier ook wel blijven slapen.’
Het bleef weer even stil, een diepe zucht klonk toen het antwoord kwam: ‘Ja, is goed. Ik kom die kant op.’ Toen werd opgehangen.
Suze bleef nog even met de telefoon aan haar oor. ‘Daag’ zei ze zachtjes, terwijl ze langzaam de telefoon van haar oor nam.
je blijft me iedere keer boeien ^^
en het is super geschreven ;)
Stuk 33 Suze
Zo’n tien minuten later werd er aangebeld. Suze en Joy waren nog even naar beneden gegaan om Kars op te wachten en hadden wat lichten aangedaan. Toen de bel schel door het huis klonk sprong Joy overeind en liep naar de voordeur toe. Door het schijnsel van de lantaarn scheen er een zwakke schaduw naar binnen. Joy morrelde wat aan de deur en even later stapte een doorweekte Kars naar binnen. Hij knikte even met een kleine glimlach en na een korte, ongemakkelijke stilte schraapte hij zijn keel: ‘Zou ik mijn jas ergens kwijt kunnen, dat hij even kan drogen of zo?’
Joy keek hem glimlachend aan. ‘Natuurlijk, geef maar, ik leg hem wel even op de verwarming.’
Dankbaar keek Kars Joy aan en gaf haar de jas. Toen liep hij verder naar binnen. Suze zat met haar knieën opgetrokken op de bank en keek geïnteresseerd naar een lege vaas die op tafel stond. Kars ging naast haar zitten, maar er zat ongeveer een meter tussen hun.
‘Hee.’
‘Hee.’
Het bleef stil. De twee staarden naar hun handen op hun schoot en durfden de pas gekomen stilte niet te verbreken. Het was Kars die uiteindelijk de stilte verbrak.
‘Het spijt me. Suze, het spijt me, het was niet mijn bedoeling, ik wou gewoon..’
‘Het is oké, Kars. Het is oké, ik moet alleen even omzetten dat je moeder gewoon..’
‘Asjeblieft, zeg het niet.’
‘Sorry.’
‘Het maakt niet uit, ik snap het wel.’
Weer viel er een ongemakkelijke stilte. Suze keek op van haar schoot en keek naar de heldere blauwe ogen van Kars, waar tranen in stonden. Zijn perfecte kaaklijn en donkere wimpers, zijn uitgeregende haar en zijn rechte tanden, ze hield ervan. Nog nooit had ze zo’n gevoel voor iemand gehad, dit was speciaal. De kriebels in haar buik leken erger op en neer te vliegen dan ooit. Suze keek even naar haar handen en toen naar die van Kars. Toen legde ze haar hand op die van Kars en kneep er even in. Kars verstarde even, bleef even stil, maar gaf toen een klein kneepje terug in de hand van Suze. Zo bleven ze daar even zitten. De grote klok die in de kamer hing tikte langzaam en het zachtjes zoemen van de verwarming liet op de één of andere manier een vertrouwde indruk achter. Toen zuchtte Suze diep en zei: ‘Ik denk dat we Joy maar weer moeten halen, die zit al zo lang alleen.’
Kars knikte en lachte toen even. Nog even bleef hij zitten en haalde diep adem. Terwijl hij opstond viel Suzes hand van zijn schoot. Even bleef hij staan, draaide zich op en kwam weer richting Suze. Hij keek haar doordringend aan.
‘Suze,’ zei hij met ijzige stem, ‘jij bent niet degene waar ik boos op ben. Onthoud dat.’
Hij wou zich omdraaien en naar Joy toelopen toen hij zich bedacht. ‘Jij hebt trouwens hele mooie ogen’ zei hij, met een kleine schittering in de zijne. Toen draaide hij zich om en liep richting de keuken. Suze bleef even versteend zitten. Toen gooide ze ongelovig haar hoofd naar achter. Van binnen lachte ze, ze lachte. Met een kleine glimlach op haar gezicht liep ze toen achter Kars en Joy aan.
‘Hee, Suze, wat vind je van het idee als we Youssef en Davy ook hier laten komen?’ zei Kars enthousiast toen hij Suze naar zich toe zag komen. Suze knikte lichtjes. Toen draaide ze zich om en rende naar de bank waar ze net op had gezeten.
‘Maar deze bank is van mij!’ riep ze lachend terwijl ze zich over de bak uitstrekte. Zo’n halfuurtje later stonden Youssef en Davy aan de deur. Davy had wat droge kleren voor Kars meegenomen en die nam ze maar al te gretig aan. Terwijl Kars zich ging verkleden gingen de meiden giechelend naar boven om de bedden klaar te maken. Ze verhuisden Joys en Suzes net opgemaakte bed naar de woonkamer, waar nog met gemak drie bedden bij konden als ze de tafels aan de kant schoven. Snel maakten ze die ook klaar, dumpten alle tassen ernaast en ploften neer op de zachte bedden. Davy en Kars hadden intussen glazen en chips uit de kast gehaald en zetten die op het kleine bijzettafeltje dat Joy van zolder had gehaald. Even later zaten de vijf lachend te kletsen en filmpjes te kijken die op televisie waren te zien.
‘Jongens, jongens!’ riep Davy, toen ze na zo’n halfuurtje cola uit de koelkast wouden pakken. ‘Davy is natuurlijk weer ontzettend slim geweest en heeft, voordat hij wegging, een kratje uit de schuur weg gegapt voordat zijn ouders het doorhadden! Een applaus voor Davy alstublieft!’
Lachend klapten de meiden terwijl de jongens naar de voordeur snelde waar Davy het kratje blijkbaar had neergezet. Joy liep toen naar het schuurtje en viste daar nog twee flessen Smirnoff uit een rek. De flessen werden opengemaakt en niet veel later werd er geproost op een mooie nacht.
Ik heb alles in 1 x zitten lezen en nu moet ik ook w8en op het vervolg :’)
maar egt spr mooi geschreven snel meer! :p
ik kan kort zijn: geweldig ^^
het spijt me zo erg, allemaal!
ik vind het zo jammer, maar ik heb gewoon géén tijd om te schrijven.
ik moet echt met school bezig, wil ik overgaan.
Als ik zo door ga als nu gaat t wel lukken denk ik,
maar ik kan gewoon even niet schrijven!
Ik zit een beetje in de stress en heb daardoor niet echt inspiratie.
Ik heb het gevoel alsof de laatste stukken echt ontzettend langdradig ensaai zijn (a)
Ik wil er dus een keer weer goed voor gaan zitten,
maar het spijt me heel erg als ik jullie lang in spanning laat zitten!
Sorry!
Maakt niet uit school gaat voor tog? :p
wauw heel mooi verhaal.
@masmijntje wrote:
Maakt niet uit school gaat voor tog? :p
Ja, das waar, maar ik vind het zo vervelend! :(
Ja, school is ook heel vervelend :p
haha grpje (a)
heb je weer een nieuw stuk dan *O*
komt er iets nieuws ik wil meeeeeeeeer :x
dubbel srry :6
haha maakt nie tuit haha (aa)
ik ben bezig! alleen zit ik echt in een dilemma, want dit is echt een inspiratieloos stuk. en ik moet er een goed stuk aanvsat breien dus ik ben nog bezig.
ik heb het ook hele druk met school, ik haat dat ontzettend. maar blijf hopen!
haha, nog bedankt voor jullie interesse.
whahah suc6 dermee :D
Stuk 34 Suze
Yea eindelijk weer een stukje! Enjoy it!
‘Suze, ga je even mee naar buiten?’ Een zachte, maar toch dwingende stem duwde haar met een onzichtbare hand naar buiten. Gedwee liet Suze zich meeslepen naar de gang, waar ze haar zwarte jas aan en sjaal om deed die nog een beetje vochtig waren en vies van de modder. Toen voelde ze een warme hand in die van haar die haar meetrokken naar de voordeur. Donkerblauwe ogen keken haar serieus aan met een lichte twinkeling erin. De deur viel achter hen dicht en een huivering trok langs beide ruggen. Het was opgehouden met regenen, maar nog steeds wakkerde er een stevige wind door de straten. De wind joeg wolken langs de donkere hemel waar het schaarse licht van de maan soms tevoorschijn kwam. Kars kneep lichtjes in Suzes hand en liep verder de straat in.
‘Wat wil je eigenlijk doen?’ vroeg Suze zwakjes. Het liep al tegen 4 uur in de ochtend en zelf had ze nooit zo goed tegen weinig slaap gekund. Kars daarentegen liep gestaag door en was niet moe, of liet dat in ieder geval niet merken. Aan het einde van de straat bleef hij stilstaan. Zijn ogen leken te schitteren en hij trok Suze dichter tegen zich aan. Een paar tellen leek de wereld stil te staan. De zachte lippen van Kars raakten die van Suze lichtjes en bleven even stil hangen. Weer keken zijn ogen met een kleine glimlach in die van haar en toen liet hij haar weer los. Suze was even helemaal van de wereld. De kriebels sloegen overal heen en even kon Suze bijna niet op haar benen blijven staan. Kars liep weer verder en toen Suze weer een helder beeld zonder roze wolkjes voor zich zag, schraapte ze haar keel en herhaalde ze haar vraag: ‘Wat wil je eigenlijk doen?’ Haar stem klonk raar, niet van haarzelf. In haar hoofd kuste Kars haar weer en de kriebels kwamen weer tot ver van haar buik naar boven kriebelen.
‘Ik wil gewoon even alleen met je zijn. Ik weet niet zo goed wat ik voel.’
‘Ik snap wel wat je bedoeld, denk ik. Ik heb dan wel niemand verloren, maar ik snap denk ik wel wat ..’
‘Eigenlijk bedoel ik niet echt dat van mijn moeder.’
Het bleef even stil. Toen ze bij het laatste huis de hoek om gingen vroeg Suze: ‘Wat bedoel je dan?’
Weer bleef het even stil. ‘Ik weet het eigenlijk niet zo goed.’
‘Wat weet je niet zo goed?’
Een diepe zucht. ‘Wat ik voel.’
‘Wat voel je dan?’
‘Eigenlijk weet ik dat niet zo goed. Weetje, ik zag net Danique. Ik kwam van de begraafplaats en toen was zij daar op de één of andere manier. Ze is er nooit voor me geweest toen mijn moeder.. Nou ja, nu opeens was zij er wel. Ik weet niet waarom zij daar opeens was, maar ze was er wel.’
Kars praatte nog even verder, maar Suze luisterde niet meer. Toen Kars de naam Danique uitsprak, brak haar hart. Het was nog niet over. Kars en Danique hadden nog wel. Het was alleen een ruzie geweest. Kars zal nooit van haar zijn. Nooit zal ze zijn lippen weer op de hare voelen. Die keer in het ziekenhuis zal de eerste keer zijn geweest en de kus die ze net op haar lippen kreeg zal de laatste keer blijven. Opeens wist Suze niet meer hoe ze haar voeten voor elkaar moest zetten. Ze struikelde, maar Kars had niks door. Suze versnelde haar pas om hem bij te houden, maar probeerde tegelijk de tranen in haar ogen de doven. Dat wou niet samen. Ze bleef even stilstaan en haalde diep adem. Met een zo normaal mogelijke stem zei ze: ‘Ik heb het koud, zullen we asjeblieft weer terug gaan?’
Kars stopte midden in zijn verhaal en draaide zich verbaasd om. ‘Wat is er? Gaat het wel goed?’
Suze glimlachte. ‘Tuurlijk, ik heb het alleen een beetje koud.’ Haar stem klonk heel vreemd. Verdraaid en vervangen door een beknepen stemmetje dat niet zei wat ze dacht. Wat wou ze graag naar huis. In haar eigen bed liggen. De vertrouwde geur ruiken van haar kamer. Had ze maar nooit toestemming gegeven om bij Joy te gaan slapen. Ze haatte dit. Ze haatte deze buurt. Ze wou terug. Terug naar haar oude buurt. Die haatte ze ook. Ergens anders heen. Verhuizen. Ze draaide zich om en begon richting het huis van Joy te lopen. Achter zich hoorde ze Kars versnellen en een klein stukje rennen om haar bij te houden.
‘Gaat het wel goed, hé?’
Kars sloeg een arm om Suzes middel en probeerde haar dicht tegen zich aan te trekken. Onmerkbaar wrong Suze zich los uit zijn omhelzing en probeerde stevig door te lopen. Nog steeds lagen er tranen in haar ogen, die ze met de grootste moeite kon voorkomen dat ze over haar wangen vielen. Snel liep ze door en al snel kwamen ze bij de voordeur aan. De deur stond op een kiertje open en binnen aangekomen zag Suze niemand. Youssef, Davy en Joy waren blijkbaar ook naar buiten gegaan. Achter haar hoorde ze Kars de deur sluiten en zijn jas over een stoel heen hangen die in de gang stond. Ze veegde een traan van haar wang die er stiekem toch opgelopen was. Op het tafeltje stonden lege bierflesjes en de twee lege Smirnoff flessen. Suze pakte ze bijeen en borg ze op. De bierflesjes weer in het krat en de Smirnoff flessen bij het glas. De lege glazen zette ze in de afwasmachine. Kars zat op een stoel en zei die hele tijd niks. Toen Suze klaar was begon hij te praten.
‘Heb ik iets verkeerds gezegd?’
Suze bleef even staan en keek hem toen aan, met grote onschuldige ogen. Hij kon er ook niks aan doen. Toch?
‘Nee, natuurlijk niet. Waarom vraag je dat?’
‘Ik weet het niet, je doet een beetje anders. Ben je moe? Of voel je je niet lekker?’
‘Ik ben een beetje moe,’ gaf Suze toe en zei toen: ‘Ik denk dat ik me even om ga kleden en dan naar bed ga. Morgen moeten we ook naar school.’ Nog steeds klonk haar stem niet hetzelfde. Nog steeds leek het alsof haar stem ingewisseld was voor een andere stem die niet van haarzelf was. Kars knikte kort en verdween toen naar buiten. Suze keek hem na en zuchtte. Wat moest ze nou? De kriebels kwamen terug, maar op datzelfde moment kwamen ook de tranen weer opborrelen. Met een korte snik begon ze zich uit te kleden en trok ze haar joggingbroek en een veel te groot shirt aan. Nadat ze alle lichten had uitgedaan en de gordijnen gesloten had, ging ze opgekruld in haar slaapzak op het matras liggen. Met haar ogen keek ze naar de muur waar ze tegen aan lag en probeerde de tranen die over haar wangen liepen te stoppen. Het gesnik onder controle te krijgen. Het lukte niet. Nog lang bleef Suze woelen en toen ze de voordeur hoorde opengaan en Joy en Youssef lachend hoorde binnenkomen, deed ze net alsof ze sliep. Toch bleef het eerst nog even stil. Half in elkaars armen hangend kwamen Joy en Youssef toen de woonkamer binnen. Suze bleef stil liggen en probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen en zo regelmatig mogelijk te ademen.
‘Oh, Suze slaapt al,’ hoorde ze de zacht fluisterende stem van Joy. Na een klapzoen van Youssef en gegiechel van Joy die even later in de andere hoek van de kamer gingen liggen werd het stil. Waar Kars en Davy waren gebleven wist Suze niet. Na nog langer woelen viel Suze uiteindelijk toch in slaap.
@Kirstenn. wrote:
Dag mensen, ik schrijf een verhaal :‘) Eerst wil ik jullie laten weten wat jullie van de omschrijving vinden, wil je dan vertellen of ik verder moet gaan? Alvast bedankt!
Suze is net verhuisd naar een klein dorpje, wat natuurlijk heel anders is dan de grote stad waar ze vandaan komt. Al snel heeft ze nieuwe vrienden, en valt haar een jongen uit haar klas op. Kars, heet hij. Elke keer als hun blikken elkaar kruisen, voelt ze kriebels in haar buik die ze nooit eerder had gehad.
Ook Kars heeft Suze opgemerkt, en dat brengt een grote wankeling in zijn relatie met Danique. Vrienden zetten zich tegen elkaar op, en als Suze’s vriendin Joy en Kars’ vriend Youssef iets krijgen, word het nog moeilijker voor allemaal..
Ja ik vind het ook een itteresante omschrijving, hoe gaat het verhaal/boek heten??
Als je klaar bent wil je dan het geheel kopieeren en plakken.
dan kan k een voor 1 lezen :D
Stuk 35 Suze
‘Jongens, wakker worden! Het is al over achten, we moeten zo weg!’ riep Joy terwijl ze bezig was haar haar te borstelen. Suze opende haar ogen die opgezet voelden van het huilen en ging overeind zitten. Wat een rotmanier om wakker te worden. Davy en Youssef waren al bezig met opruimen en Kars begon nu een beetje wakker te worden.
‘Jemig, kunnen we niet gewoon hier blijven?’ zei Kars met een slaperige stem.
‘Nee,’ zei Joy resoluut, ‘als mijn ouders dat door hebben heb ik een probleem!’
Gemompel steeg op vanuit het bed van Kars en toen hij er na tien minuten nog niet uit was trok Joy het matras onder hem vandaan.
‘Kom op, eruit jij!’ riep ze lachend en knipoogde naar Suze, die zichzelf in de spiegel bekeek en zich afvroeg hoe ze de rode vlekken onder haar ogen kon verbergen. Ze wou niet naar school. Ze voelde zich vreselijk. Ze kon beter maar thuisblijven, en niet naar school gaan. Suze had het gevoel alsof ze elk moment in tranen uit kon barsten. Joy, Davy, Youssef en Kars stonden intussen al bij de voordeur.
‘Suze, kom je?’ hoorde ze Joy door het huis heen gillen.
‘Ik kom!’ riep Suze zwakjes. Wat moest ze nou? Wel naar school gaan? Ze bekeek de foundation die ze in haar hand had. Terwijl ze naar de deur keek of die niet openging zette ze de foundation terug bij de spiegel. Toen liep ze naar Joy toe. Net voordat die de deur wou sluiten riep Suze: ‘Oh, ik ben mijn toilettas vergeten! Mijn make-up en tandenborstel en zo!’ Joy keek haar een quasi-chagrijnig aan: ‘Schiet op, Truus, het duurt veel te lang!’
‘Ga maar vast,’ zei Suze, terwijl ze de sleutel uit Joy’s hand griste en naar binnen huppelde. Joy keek haar verbaasd na. ‘Hoezo zouden wij al gaan?’ riep ze Suze achterna.
‘Omdat ik al mijn spulletjes nog bij elkaar moet pakken! Anders komen we allemaal te laat, nu alleen ik!’ riep Suze terwijl ze zo langzaam mogelijk naar de spiegel liep. Het moest langzaam, zo langzaam mogelijk. Na een zachte twijfeling bij Joy gehoord te hebben klonk er een ‘oké!’ en viel de deur in het slot. Suze haalde opgelucht adem. Niet naar school! Snel pakte ze haar spullen bijeen en propte ze in een grote tas. Een paar minuten na Joy stapte ook Suze naar buiten. Na de deur op slot te hebben gedaan en de sleutel onder een bloempot te hebben gelegd, pakte Suze haar fiets, haalde diep adem en fietste toen weg.
Ik heb even een paar stukken terug moeten lezen x3
maar weer super goed! :D
mensen,
het spijt me, maar ik heb gewoon géén inspiratie meer.
echt totally not.
willen jullie me helpen om misschien wat ideeën voor een einde te geven? dan kan ik daarnaar toe werken. Want ik heb gewoon geen idee meer, en ik heb gewoon nachten wakker gelegen haha. klinkt wat overdreven, maar ik wil dit gewoon mooi eindigen, en toch onvoorspelbaar.
willen jullie me helpen?
oei,
uhm x3
daar ben ik echt niet goed in,
nee ik weet het niet sorry
Succes in ieder geval!
-Zorg dat er iets indrukwekkends gebeurd waardoor ze terug samen komen .
-Laat Suze met iemand onbekends een gesprek houden waardoor ze beseft hoe ze verder moet
-Laat Suze uitgaan met een oude vriendin die op bezoek komt, als ze bijna vreemd gaat beseft ze waar ze mee bezig is en wat ze nou eigenlijk voor Kars voelt.
Zoiets?
