Heel lastig, ik herken je probleem.
Ik heb altijd een zwak gehad voor mijn muziekleraar (die nooit helemaal weg zal gaan) en was echt stapelgek op die man om het zo maar te zeggen.
Ik keek elke keer weer uit naar mijn muzieklessen, want dan zag ik hem weer. We woonden in dezelfde plaats, dus soms mochten een vriendin en ik na school mee met de auto in plaats van dat we met de trein moesten, vond het altijd eng, want durfde niks te zeggen enzo. Zat toendertijd echt heel erg met mezelf in de knoop, had de gevoelens voor hem maar kon en wou er niks mee doen. Ik wou ze nieteens, maar ze kwamen vanzelf. Het mag zowieso niet omdat hij een leraar is, en daarbij, hij had bijna mijn vader kunnen zijn, heeft een vrouw en 2 kinderen. En toch voelde ik me enorm tot hem aangetrokken. Het is zelfs zo erg geweest dat ik me hier elke avond om in slaap huilde, en me niet meer inzette tijdens de muzieklessen, mijn cijfers gingen achteruit, terwijl ik normaal vrij hoog scoorde (8-en en 9-ens). Toen heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt, ‘k moest er toch iets aan gaan doen. Toen heb ik iets gedaan wat ik echt héél erg moeilijk vond. Ik heb alles van het begin tot het eind op papier gezet, en heb het uiteindelijk naar hem gestuurd via de email. Dat ik iets voelde, maar dat ik het helemaal niet wou enzo, en ga zo maar door. Ik heb hem gezegd dat hij niet hoefde te reageren, kan me voorstellen dat het je overvalt. Ik was allang blij dat hij dan wist hoe de vork in de steel zat. Wonder boven wonder heb ik een mailtje van hem terug gehad. Hij had echt heel heel veel respect voor me dat ik hem dit verteld heb. Je bent een leerling, eentje die ik graag mag, maar meer is het ook niet. Dat antwoord verwachtte ik uiteraard ook. Ik was gewoon blij dat hij het wist, en hield er ook rekening mee, vroeg me niet meer veel tijdens de lessen enzo, zodat ik niet zoveel met hem in contact kwam. Tot ik van school afging, ik vond het echt verschrikkelijk, want nu zag ik de man waar ik een enorm zwak voor heb, echt niet meer elke dag rondwandelen op school. Ik heb me er toen maar bij neergelegd, totdat ik in de 1e van mijn nieuwe opleiding stage bij hem ging lopen. Het stomste wat je kunt doen, omdat je weet wat die man met je doet. Maar ik was er denk ik nog niet klaar voor om zonder hem verder te kunnen. Inmiddels is dit 2 jaar geleden, en kunnen we er eigenlijk wel om lachen. Als ik hem tegenkom, maken we ook gewoon een leuk praatje met elkaar.
Dus, wat ik hiermee wil zeggen, je moet helemaal zelf weten wat je ermee doet. Maar misschien kun je het hem vertellen, dat je er samen een oplossing voor kunt gaan zoeken?
Succes ermee meid ;)
(Sorry voor dit enórm lange verhaal…)
