12 maart 2011, die datum veranderde mijn hele leven. ik was aan het logeren bij mijn beste vriendin. mijn moeder had me net gebeld dat ze me zou komen ophalen. ze was nu nog bij mijn opa en oma in Veenendaal. tien minuten later belde me weer op mijn mobiel, ze belde al huilend op. En ik wist dat het niet goed was, mijn moeder huilde nooit. ze vertelde dat mijn opa onwel was geworden. mijn opa ging elke zaterdag naar zijn voetbalcluppie, G.V.V.V in Veenendaal. hij sloeg nooit een zaterdag over. opa was dus onwel geworden toen hij de kantine uitliep. hij was aan het praten met wat mensen en viel toen plotseling neer. ik maakte me zorgen, logisch. maar mijn moeder verzekerde me dat als ze daar aan zouden komen, opa gewoon weer met een biertje aan de bar zat. ik was opgelucht en ging verder waar ik mee bezig was. maar toen kreeg ik een smsje van mijn nichtje: ‘opa is dood’. ik kon het niet geloven. ik las het smsje tientallen keren, maar er bleef hetzelfde staan. ik smsde haar terug: ‘hoe kom je daar nou bij? het was toch niks ergs?’. en binnen tien seconden kreeg ik weer een smsje terug: ‘jawel, hij is dood.’. ik weet nog goed hoe ik daar op de stoel zat. mijn vriendin zat nog heel gewoon tv te kijken, en ik zat daar wezenloos naar mijn mobieltje te staren. en toen begon ik heel hard te huilen, ik kon niet meer stoppen. mijn vriendin kwam op me afgerend en vroeg me wat er was. ik liet haar mijn smsjes lezen, en ze was meteen stil. omdat mijn moeder naar de voetbalclub moest, kon ze me niet ophalen. ik moest nog een paar uur bij mijn vriendin blijven. mijn moeder reed naar de voetbalclub toe, en toen ze daar aan kwam schrok ze. er waren meer dan drieduizend mensen aanwezig. het bleek dus om de kampioenschaps wedstrijd te gaan. drieduizend mensen zagen die dag hoe mijn opa vocht voor zijn leven. en ik was daar niet eens bij. de ambulance kwam pas na twintig minuten en ze wisten al dat het te laat was. maar toch gingen ze hem reanimeren. daarna hebben ze hem meegenomen naar het ziekenhuis, maar daar kwam het definitieve bericht; opa was dood. en nu komt mijn probleem dus: normaal ga ik elke zaterdag naar mijn opa en oma, maar ik dacht ik ga een keertje niet. en ik vind het zo erg dat ik niet ben gegaan. ik was egoïstisch en ben andere dingen gaan doen. als ik gewoon was gegaan, had ik mijn opa nog kunnen zien. want ik kan me nu niet meer herinneren wanneer ik mijn opa voor het laatst heb gezien. ik haat mezelf echt.
hieronder staat een artikel over mijn opa.
ik ben allebij mijn opa’s ook verloren
sorry heb maar je halve verhaal gelzen maar het is echt kut, ik lees nu iets van ik haat mezelf
en lees ff een stukje terug
jij kan er niks aan doen, ik heb mezelf ook echt heel veel de schuld gegeven maar je lost er niks mee op, je opa komt neit terug,,,
het is nog steeds een groot zzwart gat bij mij en dat gaat ook nooit dicht, je kan het nu alleen doen met de herineringen die je hebt, de foto’s de gedachtes
sterkte ermee!
x
ja maar toch, ik had daar kunnen zijn en hem nog gedag kunnen zeggen enzo.
Nee, want je had niet geweten dat dat kon gaan gebeuren. Leven en dood heb je niet in de hand, hoe graag je dat misschien ook zou willen. Niemand neemt het je kwalijk, niemand geeft jou de schuld, maar ook niemand is schuldig hieraan.
Kijk, je kunt nu zo gaan zitten kijken dat je er niet bij was toen je grootvader stierf. Maar wou je letterlijk op die voetbalvereniging bij je onwelgeworden opa tegen hem zeggen: “Dag opa, ik hou van je”? Okay, dat was stom gezegd van me. Ik denk dat het je veel meer verdriet had gedaan wanneer je er bij was. Dat het je zelfs zou hebben getraumatiseerd en dat -wanneer je je herinnert aan je opa – juist die herinnering je aan jouw opa zal herinneren. Waar zijn dan die leuke momenten gebleven? Hij wist tot de laatste seconde van zijn leven dat jij veel van hem hield en dat gevoel kan zelfs de dood niet zomaar laten verdwijnen. Liefde is zoveel sterker.
Gecondoleerd. Veel sterkte in de komende weken!
